Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona prawdopodobnie już w 1238 roku. Brak danych o właścicielach wsi. W latach 20-tych XX wieku należała do rodziny Kraft. Barokowy dwór, zbudowany w końcu XVII wieku, remontowany i częściowo przerobiony w drugiej połowie XIX wieku. Założony na planie prostokąta, piętrowy, murowany, w drugiej kondygnacji szachulcowy. Nakryty dachem czterospadowym z dymnikami. Piwnice i część pomieszczeń parteru nakryte sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi. Po 1945 roku w posiadaniu PGR w części z przeznaczeniem na magazyny produktów rolnych. W latach 80-tych XX wieku przechodzi w ręce prywatne. W latach 1983-86 przeprowadzono generalny remont dworu.

Po raz pierwszy Kostrzyn wymieniony został w 1232 r.(Cozsterine) w dokumencie, w którym książę wielkopolski Władysław Odonic  nadał ziemię kostrzyńską  templariuszom. Za ich czasów powstaje pierwsze założenie obronne. W 1262 roku została zawarta ugoda Johanna I i Ottona III  z zakonem templariuszy, o przejęcie Kostrzyna przez margrabiów  brandenburskich. W 1300 roku margrabia Albrecht III lokuje miasto na prawie brandenburskim. Po kasacie zakonu templariuszy w 1312 roku, majątki po templariuszach przejmują joannici, którzy dokonują rozbudowy założenia obronnego. W XIV wieku miasto i zamek od margrabiów brandenburskich w lenno otrzymał ród von Wedel(Kostrzyn i zamek wymieniony w spisie z 1373 roku jako wasalny ośrodek prywatny). W 1397 roku z rąk króla Zygmunta Luksemburskiego, Kostrzyn i zamek jako dziedziczną własność otrzymał Jan von Wartenberg. W 1402 roku Nowa Marchia została nabyta w zastaw przez zakon krzyżacki od cesarza Zygmunta Luksemburskiego a wykupiona w 1455 roku przez elektora brandenburskiego Fryderyka II. Krzyżacy do 1454 roku prowadzili dalszą rozbudowę zamku kostrzyńskiego. W latach 1535-1571 następuje szybki rozwój miasta. W tym czasie Kostrzyn stał się siedzibą margrabiego Johanna von Hohenzollern i stolicą Nowej Marchii. Jest to okres szeroko zakrojonych prac budowlanych. Margrabia Jan przebudowuje i rozbudowuje kostrzyński zamek oraz buduje jak na owe czasy jedną z najpotężniejszych i najnowocześniejszych twierdz, której budowa trwała 30 lat. Wojna trzydziestoletnia spowodowała duże straty materialne. W tym czasie zamek uległ zniszczeniu i dewastacji. Za panowania Fryderyka Wilhelma (1640-1688) i Fryderyka III (1688-1713) zamek odbudowano i przebudowano. Na początku XVIII w. utracił cechy siedziby monarszej, by od 1723 r. stać się siedzibą władz Nowej Marchii. Podczas wojny siedmioletniej, w roku 1758 zamek uległ zniszczeniu w wyniku ostrzału przez wojska rosyjskie. Został odbudowany w 1770 r. jednak bez dawnego wystroju. W okresie wojen napoleońskich, kiedy wojska francuskie stacjonowały w Kostrzynie, w zamku znajdował się szpital. Od 1814 r. wykorzystywany jako koszary. Podczas kolejnych przebudów przeprowadzonych w latach 1820-25 i 1898-99, wystrój zamku utracił cechy renesansowe. Zamek położony na prawym brzegu Odry poza obecnym miastem, w 1945 roku został poważnie uszkodzony, w 1969 roku jego ruiny zostały wysadzone a w latach 1969-70 zamek został rozebrany do poziomu piwnic.

WILLA

Miasto gminne położone w powiecie nowosolskim. Pierwsza wzmianka o Kożuchowie pochodzi z 1273 roku(Cosuchow), gdy znajdowało się pod zwierzchnic­twem księstwa głogowskiego. W północnej części starego miasta w obrębie murów położony jest zamek kożuchowski, wymieniony w źródłach po raz pierwszy w 1311 roku. Fundatorem zamku, zbudowanego na przełomie XIII/XIV w., był Henryk III Głogowski. Książę głogowski Henryk IV Wierny po 1309 roku buduje nowy zamek murowany składający się z budynku mieszkalnego oraz cylindrycznej wieży, który za kolejnych książąt rozbudowywany, za czasów księcia Henryka VIII Wróbla stał się jego siedzibą i „stolicą” dzielnicy kożuchowsko-zielonogórskiej. Zamek pełnił funkcję rezydencji książąt głogowskich do początku XVI wieku. Po śmierci księcia Henryka XI w 1472 roku(podejrzewa się, że został otruty) doszło do tzw. wojny o sukcesję głogowską, w której zaangażowały się: Brandenburgia, Polska, Czechy, Węgry i kuzyn zmarłego – książę Jan II Żagański. W1476 r. Jan II zajął miasto a w 1477 r. zdobył zamek, utracony w 1489 roku, kiedy został zdobyty przez wojska króla węgierskiego Macieja Korwina. Po przejściu Kożuchowa do korony czeskiej w latach 1491-1506 znajdował się jako lenno w rękach księcia Jana Olbrachta, później księcia Zygmunta Jagiellończyka.  Do połowy XVII wieku zamek wchodził w skład lenna zamkowego zlikwidowanego w 1650 roku. W 1508 r. Zygmunt Jagiellończyk oddał księstwo głogowskie, w tym Kożuchów królowi Czech Władysławowi Jagiellończykowi, który wcielił je do korony czeskiej. W 1510 roku król czeski Władysław Jagiellończyk zastawił dystrykt kożuchowski z zamkiem księciu ziębickiemu Bartłomiejowi (Bartholomeo von Münsterberg), który był wnukiem króla Czech, Jana z Podiebradu a synem Wiktoryna z Podiebradów. Po jego tragicznej śmierci w 1515 roku jako właścicieli części lenna zamkowego wymienia się żonę Albrechta von Schiling a następnie braci Nickela i Hansa von Rechenberg. W 1516 r. Hans von Rechenberg przejmuje  na własność kożuchowski zamek. W jego rękach zamek pozostawał przez 21 lat będąc jego główną siedzibą. Za jego rządów zamek przebudowano i powiększono. Zmarł w 1537 roku. Po śmierci Hansa von Rechenberg król czeski Ferdynand I Habsburg z powodu kłopotów finansowych zastawia okręg kożuchowski wraz z zamkiem Hieronimowi von Biberstein. W 1540 roku nowym dzierżawcą został książę legnicki Fryderyk II, by po 4 latach ponownie powrócić w ręce Hieronima von Biberstein. Od 1554 roku lenno kożuchowskie objął Johann von Schö​naich a po jego śmierci w 1558 roku lenno przejął jego brat, Fabian von Schö​naich. W 1599 r. część lenna dzierżawiona przez miasto, część w rękach Anny von Rechenberg z domu von Schkopp, zmarłej w 1608 roku. Do 1610 roku w posiadaniu Johanna Georga von Rechenberg(+1610). Po 1610 r. lenno posiada Joachim von Stentzsch z Przytoku. Po jego śmierci w 1611 roku majątek odziedziczył jego syn Johann Georg von Stentzsch, zmarły w 1638 roku. Kolejno dobra dziedziczą synowie Johanna Georga- Hans Georg i Wenzel von Stentzsch. W 1650 r. rodzina von Stentzsch straciła zastaw na rzecz Adama von Mockel von und zu Feldstein. Po jego śmierci w 1668 roku majątek przeszedł w ręce wdowy po Adamie, Barbary Eleonory von Mockel von und zu Feldstein, z domu von Nostitz. Później reprezentowana przez drugiego męża, Otto von Glaubitz. Po okresie własności prywatnej lenno zamkowe w 1675 roku przejmuje miasto, które już w 1685 roku sprzedaje je zakonowi karmelitów i w ich rękach zamek pozostawał do czasu kasacji zakonu do 1810 r. Za czasów zakonu liczne przebudowy i rozbudowa zamku. Po kasacji zakonu, w zamku przejętym przez wojsko pruskie, mieściła się zbrojownia, od 1890 roku był dzierżawiony przez firmę Schrö​ter. W 1896 roku zamek sprzedany gminie staroluterańskiej, która w 1897 r. na miejscu kaplicy zbudowała od strony południowej swój kościół oraz przebudowała wjazd do zamku. Po II wojnie światowej zamek był tylko częściowo użytkowany. Od lat 60. XX w. pełni funkcję społeczno-kulturalną. W latach 1974-1984 przeprowadzono prace remontowe, z adaptacją zamku na cele kulturalne. Obecnie jest siedzibą placówek kulturalnych oraz Bractwa Rycerskiego, które w sezonie letnim urządza pokazy walk rycerskich. Jest to czteroskrzydłowa budowla z kwadratowym dziedzińcem, kryta czterospadowymi dachami. W skrzydle zachodnim wieża kryta dachem namiotowym. Całość otacza sucha fosa.

ZAMEK

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Na terenie „starego folwarku”, od 1709 roku należącego do rodu von Kalckreuth został zbudowany pałac barokowy. Pałac zbudowany w XVIII wieku, spalony w 1945 roku i rozebrany w 1963 roku. Obecnie na zespół pałacowy składają się: park, usytuowany na jego terenie relikt po pałacu- kordegarda pałacowa z 1790 roku, brama folwarczna z 1780 roku oraz zabudowania gospodarcze. Zachowany trzywejściowy portal barokowy zwieńczony jest profilowanym gzymsem podtrzymywanym przez kamienne rzeźby czterech atlantów. Relikt usytuowany jest na skraju krajobrazowego parku z XVIII wieku z licznym starodrzewem.

KOŻUCHOWSKIE WILLE

1.Willa Schroeter – ul. Zielonogórska

Willa Thiel, ob. ul. Szprotawska 10

Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Wymieniana wielokrotnie jako Kemnat, Kemnate. Pierwsza wzmianka o wsi o średniowiecznej metryce pochodzi z 1468 roku(Kemenate), kiedy należała do braci von Winning, którzy zajmowali się rozbojem. Wieś podzielona została na trzy części należące do rodziny von Winnig- część a należała do Joachima von Winning(1613), część b należała do Oswalda Wilhelma von Winning(1624) a część c była własnością Baltzera von Winning, a po jego śmierci własność jego syna, Gottfrieda von Winning. W 1662 roku nadal trzy majątki należące do: wdowy von Lucken, Oswalda Wilhelma von Winning i Christopha von Winning. W 1713 roku właścicielem Kownat był Samuel Adolph von Winning. W 1715 roku 3 działy własnościowe należące:1-szy do Melchiora Gottfrieda von Winning(nie miał syna), 2-gi do Samuela Adolfa von Winning, zamieszkałego w Kownatach z małoletnimi 4 synami: Wulfem Simonem, Kasparem Ludwigiem, Hansem Florianem i Ernstem Gottfriedem, 3-ci do braci von Winning: Kaspara Sigismunda, Kurta Christopha i Ernsta Friedricha. Wg spisu z 1718/19 roku we wsi nadal 3 działy majątkowe należące:1-y do Melchiora Gottfrieda von Winning, 2-gi do Samuela Adolfa von Winning, 3-ci do wdowy von Platen. Juz w 1714 roku jeden z majątków należał do majora von Platen. W 1767 roku majątki należą do rodów: von Oppel i von Wedel(przez małżeństwa z pannami von Winning) oraz do von Winning. W 1774 roku majątki w rękach: barona von Medem i von Oppel. W 1785 roku dwa majątki w posiadaniu rodu von Troschke, jeden w rękach Carla von Haugwitz. Na początku XIX wieku trzy części dóbr szlacheckich przechodziły do kolejnych właścicieli.

MAJĄTEK A

Pierwsze dobra rycerskie z opisywanym dworem, po rodzie von Winning w 1804 roku przeszły na własność baronów von Glaubitz, od 1806 roku von Witte, w 1818 roku za sumę 18000 talarów nabyli baronowie von Knobelsdorff– posiadali majątek do 1840 roku, sprzedany w 1841 roku oficerowi Kunze za sumę 41000 talarów i w tym samym roku sprzedany za sumę 58000 talarów baronom von Le Fort/1846/. W 1848 roku za 55500 talarów zakupił Carl Rudolf Bohts(z) , który za sumę 1250 talarów wystawił majątek w dzierżawę na 12 lat.  Majątek Carla Rudolpha w latach 1850-53 obejmował 2366 akrów ziemi. W 1857 roku podano, że majątek wykupiony został przez barona von le Fort za sumę 75000 talarów w 1856 roku, wymieniony również w 1861 roku. W 1872 roku zarządcą majątku był porucznik Georg Friedrich Paul Heintze. W 1879 roku majątek należał do rodziny Wolff a dobra liczyły 607,90 ha gruntów. Od początku XX wieku do 1945 roku dwór z majątkiem należał do rodziny von Wrede. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 601ha i należał do Friedricha von Wrede.

DWÓR A- remontowany

Dwór wzniesiony prawdopodobnie w 1768 roku, później przebudowany w stylu klasycystycznym(1798). Murowany, parterowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym, podpiwniczonym. W XIX wieku remontowany i przebudowany. Po pożarze w 1915 roku odbudowywany przez rodzinę von Wrede prawdopodobnie z dobudowaniem skrzydła-dwór stał się jedenastoosiowym budynkiem. W 1930 roku kolejna przebudowa pałacu. Położony w niewielkim parku krajobrazowym, założonym w XVIII wieku. Po 1945 roku dwór użytkowany był przez PGR z przeznaczeniem na mieszkania oraz pomieszczenia biurowe. Od 1990 roku w rękach prywatnych.

MAJĄTEK B

Drugi majątek w 1724 roku był w posiadaniu rodziny von Slaten(Schladen), prawdopodobnie chodzi o rodzinę von Platen. Później przechodzi na własność rodu von Haugwitz, a następnie w posiadanie rodziny Senstius/1800/ przez żonę właściciela, z domu von Haugwitz. Od 1828 roku w rękach syna, Johanna Senstius. Jego majątek w latach 1850-53 obejmował 1094 akry ziemi. W 1879 roku majątek był w rękach wdowy Senstius a dobra liczyły 268,90 ha gruntów. Auguste Senstius pod koniec XIX wieku sprzedaje majątek B Robertowi i Francizce von Rittwagen. Po śmierci Roberta w 1902 roku dobra przejmuje jego syn, Friedrich von Rittwagen. W 1914 roku majątek obejmował 292ha i należał do Friedricha Rittwagen. W skład majątku wchodził folwark Paczkowo(Adolfsruhe). W 1929 roku majątek Friedricha Rittwagen obejmował 250ha wraz z folwarkiem Paczkowo(Adolfsruhe).

Trzecia część majątku uległa na początku XIX wieku rozproszeniu.

DWÓR II- nie istnieje

HISTORIA WSI

Miejscowość położona w gminie Nowogród Bobrański powiatu zielonogórskiego. Pięć niepodzielnych własności ziemskich w skład których wchodziły: część Górna, Środkowa i Dolna.

MAJĄTEK I

Wzmianka o niej pojawia sie po raz pierwszy w 1474 roku. Jako właścicieli wymienia się rodzinę von Berge, która majątek posiadała do 1673 roku. W 1592 roku z majątku I wydzielony został majątek II. W kolejnych latach częste zmiany właścicieli. Wymienia się rody: von Luck z Miodnicy/1673-1731/. W latach 1693-1700 dobra w rękach wdowy von Luck, która wyszła za mąż za von Schopp`a, a po 1700 majątek prawdopodobnie w rękach  dzieci z jej pierwszego związku. W 1712 roku rodzina von Luck przejmuje majątek III. Kolejni posiadacze majątku I zostaje:  rodzina von Skronski z Broniszowa/1731-1737/, baronowie von Hasslingen/1737-1747/, żagański sędzia Rothe/1747-1765/ aczkolwiek dobra w dzierżawie posiadał od 1744 roku, od 1765 przepisuje majątek  na rzecz córki. Po 1780 roku majątek I podzielił się na dwie części:

część a położona w Kotowicach Dolnych w 1781 roku należała do Pani Rothe, w tym samym roku przejmuje majątek Pani von Reinsberg i posiada majątek do 1786 roku. Kolejni właściciele: von Jena z Rudnej Małej powiatu górowskiego/1786-1788/, von Kleist/1788-/, który połączył majątek a i b,

część b– obejmowała Kotowice Górne i Dolne, w latach 1765-1785 należała do córki sędziego Rothe, Pani von Weiss, w 1785 roku w rękach córki von Kleist, który w 1788 roku połączył część b z częścią a. Kolejnymi właścicielami majątku I byli: von Kleist/1790/, Francke z Siecieborzyc/1790-1791/, niejaki Webstz z Otynia/1791-1809/, Schultz z Rościc/1809-1817/, wdowa Schultz/1817-1820/, córki Pani Schultz, po mężach von Löbau i von Görlitz, których dzieci posiadały dobra do 1930 roku. Po 1930 ponowny podział majątku na część a, która w latach 1930-1932 należała do rodziny Schaller z Chełmicy Dolnej, w 1932-1945 do rodziny Walden. Część b w latach 1930-1945 należała do rodziny Schöne z Drezna.

MAJĄTEK II

Obejmował Kotowice Środkowe, powstał z części Majątku I. Właściciele: von Berge/1592/, von Stössel z Sycowic/1592-1614/, w latach 1614-1616 majątek dziedziczą dzieci von Stössel, von Berge/1616/, w rękach których był również majątek I.

MAJĄTEK III

Obejmował Kotowice Dolne. Jako właścicieli wymienia się: von Berge/1590/ von Sack/15901597/, von Ziegelheim/1597-1600/, von Berge, właściciele majątku I/1600-1603/, von Storchwitz z Lubieszowa/1603-1607/, Kleiner z Chodkowa/1607-1620/, von Rothenburg, właściciel Drzonkowa i Ochli/1620-1668/- w 1625 roku dodatkowo zakupuje dobra niejakiego Pfeniga, von Nassau/1700-1712/, von Luck, właściciel majątku I/1712/. Kolejni właściciele jak majątku I.

MAJĄTEK IV

Złożony z dwóch dziedzicznych majątków i sadów, w 1612 należał do rodu von Gersleben, od 1616 do jego siostry. W 1619 włączony do majątku I.

MAJĄTEK V

Znajdował się na obszarze folwarku górnego. Nazwę przyjął od nazwiska właściciela- Pfennig-Borwerck. Włączony później do majątku III.

KOTOWICE DOLNE/ŚRODKOWE

Na terenie Kotowic Dolnych/Środkowych stał dwór prawdopodobnie zbudowany w XVIII/XIX wieku na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, piętrowym ryzalitem w części środkowej, kryty dachem czterospadowym. Obecnie nie istnieje.

KOTOWICE GÓRNE

W części Górnej na niewielkim wzniesieniu stał dwór zbudowany prawdopodobnie w XIX wieku na planie zbliżonym do prostokąta, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, kryty dachem czterospadowym, w części środkowej ryzalit. Po założeniu zachował się spichlerz, resztki ogrodzenia.

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1305(Kossor, Kessoir). Należała wtedy do rodu von Rechenberg. W latach 1441-1463 pisał się stąd Frycze(Fritzke) Rabenau. Jako kolejnych właścicieli wymienia się: Kaspara von Rabenau z Tarnowa(1476) w latach 1499-1500 siedział tu Nicolaus(Nickel) von Rabenau, zmarły w 1536 roku, braci Christopha Melchiora i Hansa von Kottwitz, braci Siegmunda, Franza i Christopha von Rothenburg z Nietkowa(1510-1575). W roku 1697 majątek zakupił Georg Siegmund von Knobelsdorff, żonaty z Ursulą Barbarą von Haugwitz, który już w 1700 roku stawia magnacką siedzibę. Był ojcem znanego architekta i malarza króla Prus Fryderyka II, Hansa Georga Wenzeslausa barona von Knobelsdorff(17.02.1699-16.09.1753). W 1713 roku majątek będący w stanie upadłości należy do spadkobierców rodziny von Knobelsdorff i jest lennem rodu von Rabenau. Połowa majątku należy do Nikolausa Friedricha von Rabenau, druga połowa należy do Karla von Schenkendorf. Prawnymi spadkobiercami byli: bracia: Abraham(ojciec 4 synów) i Nikolaus Friedrich von Rabenau. Trzeci z braci posiadał majątek w Brzeźnicy. W 1718/19 roku majątek w rękach braci: Abrahama i Nikolausa Friedricha von Rabenau. W 1730 roku majątek był w posiadaniu rodów: baronów von Lӧben, baronów von Viereck oraz  hrabiów Fink von Finckenstein– wymieniony Friedrich Otto Leopold hrabia Finck von Finckenstein, zmarły w 1790 roku. W 1787 roku majątek w rękach baronów von Kottwitz, posiadających majątek do 1945 roku. W 1828 oraz 1857 roku wymieniona Pani baronowa Jenny von Kottwitz , z domu von Wever, za czasów której w 1854 roku przeprowadzono modernizację i przebudowę pałacu. W 1879 roku majątek baronowej von Kottwitz  obejmował 1242ha gruntów a w 1896 roku za czasów baronowej Berthy von Kottwitz, z domu Fischer zmarłej w 1914 roku 1668,80ha. W 1914 roku majątek obejmował 1323ha i należał do barona Egona von Kottwitz. W tym czasie w skład majątku wchodził majątek Kukadło(Kuckӓdel) o areale 325ha. Ostatnimi właścicielami pałacu do 1945 roku byli: baron Egon von Kottwitz i jego żona Nora von Bolschwing, których kartusz herbowy znajduje się nad wejściem głównym. W 1929 roku ich majątek obejmował 1323ha wraz z majątkiem Kukadło.

PAŁAC

Po 1945 roku pałac znajdował się w rękach PGR. W 1975 roku przeprowadzono remont pałacu. Od 1990 roku  w rękach prywatnych, popada w ruinę.
Pałac zbudowany w 1700 roku, przekształcony przez nadbudowę piętra w 1854 roku. Mimo przebudowy zachował cechy stylowe baroku. Murowany, piętrowy, założony na planie trzyskrzydłowym, z otwartym dziedzińcem od strony wschodniej. Skrzydło środkowe od strony dziedzińca poprzedza arkadowy krużganek z tarasem. Na balustradzie tarasu rzeźbione w kamieniu putta. Wnętrza parteru nakryte sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi oraz stropami z bogatą dekoracją sztukatorską i malowidłami. W sąsiedztwie pałacu położony park krajobrazowy z XVIII wieku/ok. 5,ha/

Wieś położona w gminie Zbąszynek powiatu świebodzińskiego, wzmiankowana w 1334 roku. Wzmiankowana jeszcze wielokrotnie: w 1396(Koszeszino), 1408(Coszyczyno), 1412(Cossziczino), 1418(Cossiczino), 1425(Coschatin), 1436(Cossanczino), 1438(Coschiczyno, Gosczyschino), 1440(Cosiczino), 1444(Cosyeczino), 1462(Goszchycyno), 1490(Cozyczino), 1494(Coszyeczyno), 1503(Cosszyeczino), 1516(Coshyczyno, Coszyczno), 1564(Koschycyno), 1944(Kuschten). Pod koniec XIV i na początku XV wieku wieś była własnością Samsonów z Nądni. Wymienia się Macieja Wathę/Wattę/. Później wieś należała do jego żony Heleny i synów- Piotra, Dobrogosta, Mikołaja, Samsona, Jana i Stanisława. W 1465 roku wymieniany Jan Głupoński herbu Samson. W 1500 roku kilka własności ziemskich: wymienieni bracia Mikołaj i Jan Nadelwicz Kosiccy, Stanisław Bylęcki herbu Samson– posiada dwór we wsi. W 1501 wzmiankowany Dobrogost Kosicki herbu Samson syn Dobrogosta. W 1510 roku wymienia się ośmiu dziedziców. W 1511-24 część wsi należy do Piotra Kosickiego. W 1513 roku Piotr Kosicki wraz z bratem Mikołajem sprzedają część wsi Małgorzacie Jaromirskiej(Jaromierskiej) herbu Samson, żonie Andrzeja Skrzydlewskiego-Kosickiego. W 1515 roku Andrzej Skrzydlewski vel Kosicki sprzedaje część Kosieczyna Abrahamowi Zbąskiemu herbu Nałęcz, by w 1516 roku odkupić ją od niego. W 1518 roku od Małgorzaty Szczawińskiej część wsi zakupił Wincenty Dąbrowski. W 1525 roku Andrzej Kosicki sprzedaje część wsi Maciejowi, Dobrogostowi i Janowi Zakrzewskim, synom zmarłego Dobrogosta Bylęckiego. W 1533-55 wymieniany Sebastian Dąbrowski, właściciel części wsi. W 1555 roku wymienia się jako właścicieli dóbr: Piotra i Jana Jaromirskich, Mikołaja Kosickiego, Sebastiana Dąbrowskiego, Jana Skrzydlewskiego-Kosickiego, Macieja Proskiego. W 1559 roku podział dóbr w Kosieczynie. W 1574 roku jako właścicieli wsi wymienia się: Jana Zakrzewskiego herbu Samson, Macieja Proskiego herbu Samson, Jana Jaromierskiego herbu Samson, Jerzego Kosickiego, Zofię Kosicką, wdowę po Piotrze z dziećmi Abrahamem i Mikołajem, Jana Lutomskiego herbu Samson i Sebastiana Dąbrowskiego. W 1583 roku Jan Konopka Chlastawski herbu Samson przekazuje swoje części po ojcu i matce synom: Sebastianowi i Janowi Konopkom Chlastawskim. W 1584 roku Abraham i Mikołaj Kosiccy sprzedają swoją część wsi Bartłomiejowi Biegańskiemu. W tym okresie we wsi podobno istniało 8 założeń dworskich. W 1604 roku wieś przechodzi w ręce Gierkowskich. W 1608 roku Melchior Brudzewski nowy właściciel Kosieczyna wydzierżawił część wsi od Urszuli von Schlichting, wdowy po Krzysztofie Troszce. Około 1610 roku Janusz Jaromieski sprzedał swoją część wsi Karolowi von Schlichting za 24000 złotych. W 1635 roku syn Karola von Schlichting zapisuje połowę dóbr jako posag Barbarze Brudzewskiej, wdowie po von Schlichting`u, która przenosi własność na męża  Radislawa von Metstischk. W późniejszym czasie wieś należała do rodów: von Lucke(wzmiankowany Friedrich von Lucke zmarły w Kosieczynie w 1663r.) , von Seydlitz, von Prittwitz, von Lossow, Brudzewskich(von Brause). W XVIII wieku Christian von Dziembowski posiadający część wsi żeni się z Christiną Constantią von Oppeln-Bronikowską, córką Zygmunta, właściciela Kosieczyna, Chlastawy i Płaczkowa oraz Marii Elżbiety von Prittwitz und Gaffron. Część wsi w tym czasie była w rękach Kaspara Sigismund von Lossow(1725-1789), ożenionego z Eleonorą Johanną Constantią von Lucke(1741-1792). Mieli syna Konstantina Heinricha Kaspara von Lossow(1784-1833). Był dziadkiem późniejszej właścicielki Kosieczyna, Teofili, zamężnej za Zakrzewskim a także ostatnim właścicielem Kosieczyna z tego rodu. W 1753 roku część dóbr należała do Józefa Potockiego. W 1845 roku własność rodziny Oppeln-Bronikowskich. W 1846 roku wieś pod nazwą Kościeszyn była własnością Ludwika Oppen-Bronikowskiego i obejmowała 1252ha. W 1857 roku majątek należy do Louisa(Ludwika) von Oppen-Bronikowskiego i Henriette Jeannette, z domu von Żychlińskiej. W 1873 roku w Dzienniku Poznańskim została zamieszczona informacja o kupieniu Chlastawy przez Wojciecha Wyssogota-Zakrzewskiego z Rudniczyska, który wykupił majątek od Bolesława Oppeln-Bronikowskiego, a który wcześniej zakupił majątek w Kosieczynie od szwagra Telesfora Oppeln-Bronikowskiego. Był synem Kaliksta i Seweryny Lipskiej. Ich żony: Teofila i Wanda były siostrami, córkami Apolinarego i Seweryny von Lossow z Gryżyny. W spisie właścicieli w latach 1877, 1884 i 1896 roku majątek Adalberta(Wojciecha) Zakrzewskiego obejmował 1251,84ha.  Do majątku należały: folwark Bronikowo,  i Nowy Gościniec(Grünthal) oraz majątek Chlastawa. Dobra kosieczyńskie odziedziczył syn Wojciecha, Casimir von Zakrzewski, zgermanizowany oficer ułanów, którego majątek w 1907 roku obejmował 1006 ha gruntów i w krótkim czasie odsprzedał Georgowi Schulz. Dobra już częściowo rozparcelowane zakupuje spółka Drwęski i Langner, od której w 1909 roku majątek zakupił Jerzy Kullak. W 1913 roku jego majątek obejmował 670ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Nowy Gościniec(Grünthal). Ostatnim właścicielem dóbr kosieczyńskich był niejaki Harth, bankier z Berlina. W 1913 roku mowa o dwóch majątkach należących do: Gottfrieda Grundmann(63,5ha) oraz Paula Schulte.

W pobliżu kościoła założenie rezydencjonalne składające się z dwóch dworów stojących obok siebie, z resztkami parku krajobrazowego, z podwórzem oraz budynkami gospodarczymi.

DWÓR I

Budynek pochodzący z XVIII wieku, zbudowany przez ówczesnych właścicieli majątku, rodzinę von Lossow. Założony na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, częściowo podpiwniczony, z piętrowym ryzalitem. Całość kryta dachem mansardowym. Po 1945 roku majątek przejęty przez Skarb Państwa, użytkowany przez Gospodarstwo Hodowli Roślin. Barokowy dwór przeznaczony został na mieszkania dla pracowników.

DWÓR II

Zbudowany przez rodzinę von Zakrzewski, w stylu neogotyckim obok dworu barokowego. Zbudowany na planie prostokąta, z ciekawym, zróżnicowanym zewnętrznym detalem architektonicznym. Bryła główna dworu parterowa, z użytkowym poddaszem. We wnętrzu zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa, piec kaflowy oraz posadzka ganku. Otoczony był ogrodem różanym, po którym dzisiaj nie ma śladu. Po 1945 roku w rękach Skarbu Państwa. Obecnie jest własnością jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.

FOLWARK

W północnej części wsi położony jest folwark. Obecnie pozostałością po założeniu są dwa budynki mieszkalne i budynek gospodarczy.

We wsi drewniany kościół w XIV wieku, prawdopodobnie najstarszy tego typu kościółek w Europie.

Wieś położona w gminie Maszewo powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1308 roku. W tym czasie wieś należała do biskupa poznańskiego. W 1441 i 1460 roku wieś należy do rodu von Lӧben. W 1565 roku jako właściciela wsi podaje się Ulricha von Lӧben zu Kurtzschow. W 1575 roku wieś w rękach braci: Jürgena i Baltzera von Lӧben. W 1583 roku wzmiankowany Hans von Lӧben.  W 1644 roku wymieniony Johann Friedrich von Lӧben, tajny radca a w 1693 roku wzmiankowany Caspar Friedrich von Lӧben. W 1713 roku oraz wg spisu z 1718/19 roku własność Kaspara Friedricha von Lӧben. Miał trzech braci, kawalerów, dwóch mieszkało w Korczycowie, jeden zamieszkiwał u rodziny w Rybakach. Kolejno dobra w rękach rodzin: von Fritz, von Kettwig, von Luck. W XVIII wieku przez małżeństwo dobra przechodzą w ręce kapitana von Troschke.  Po von Troschke w posiadaniu von Plümicke. W 1801 roku właścicielem majątku był niejaki Christiani. Do 1828 roku majątek był w posiadaniu kapitana von Lettow- wymieniony Georg Friedrich Ludwig zmarły w 1823 roku oraz Friedrich Wilhelm Ludwig Alexander zmarły w 1847 roku. Przez krótki okres dobra posiada rodzina Guthmann. W 1845 roku za 72.000 talarów majątek od rodziny Guthmann kupuje Friedrich Karbe(1793-1855) ożeniony z Karbesą Henriettą z domu Baath(*1799-+1874). Dziedzicem majątku został Julius Theodor Christian Karbe(1831-1911) wymieniony w 1857 roku. Jego majątek w 1879 roku obejmował 1008,08ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Skarbona(Birkendorf) a w 1896 roku obejmował wraz z Skarbonną 980,85ha gruntów. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 1070ha i należał do Dr.jur.F.Karbe z Berlina. W skład majątku wchodziły folwarki: Skarbona(Birkendorf) i Baronen, majątek Granice(Schmachtenhagen), Lubogoszcz(Eichberg) i Szydłów(Schedlow). Ostatnim właścicielem dóbr był syn Juliusa, prawnik Dr. Friedrich Karbe(1864-1944).

W zachodniej części wsi znajdował się zespół dworski. Obecnie po zespole resztki zaniedbanego parku krajobrazowego. Sam dwór zbudowany był w XVIII wiek.

DWÓR

W zachodniej części wsi znajdował się zespół dworski. Dwór zbudowany był w XVIII wieku, stojący na obrzeżach parku, parterowy, z użytkowym poddaszem. Obecnie po zespole resztki zaniedbanego parku krajobrazowego. Sam dwór .

PAŁACYK MYŚLIWSKI

Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1307 roku(Conradisdorf) i wielokrotnie później w latach: 1315(Clus sive Conradi Villa), 1399(Cunradi Villa), 1446(Cursdorff), 1457(Kurzdorff), 1470(Cunersdorff), 1486(Cunersdorff), 1494(Kvnosdorff), 1497(Kvnsdorffw, Kokundorff, Kokunsdorffw), 1510(Cunerszdorff), 1531(Onersdorff), 1533(Klus), 1535(Kunsztorff), 1563(Konsdorff), 1566(Kunsdorf), 1579(Kunrzdorff). Wieś na początku stanowiła własność książęcą. W 1307 roku książę wielkopolski i głogowski Henryk funduje wieś klasztorowi klarysek w Głogowie. W tym czasie część gruntów należała do biskupa wrocławskiego. W 1430 roku ziemia  dzierżawiona przez Piotra Rui. W 1446 roku dzierżawcą gruntów we wsi był Dziersław Leszczyński. W 1457 roku jako ziemianin z Konradowa wymieniony był Jan Chromno(Kromnow) herbu Kotwicz, który został skazany przez sąd królewski na śmierć za zdradę. W 1510 część opłat ze wsi idzie na fundację Bożego Ciała i Św. Barbary w kościele Św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1533 roku część gruntów należy do klasztoru w Przemęcie. W roku 1813 majątek wszedł w posiadanie Ulricha Knauer. Pałac pobudował prawdopodobnie kolejny właściciel Herman Knauer. Do 1945 roku majątek był w posiadaniu Ulricha Knauer.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

We wsi eklektyczny pałac z 1881 roku. Zbudowany na rzucie zbliżonym do litery H, z silnie wysuniętym ryzalitem od elewacji tylnej. Pałac tworzy skrzydło środkowe trzykondygnacyjne z dwuspadowym dachem, skrzydła boczne piętrowe nakryte czterospadowymi płaskimi dachami oraz ryzalit parterowy z tarasem. Podpiwniczony. Pałac swoją strukturą nawiązuje do renesansowych rezydencji włoskich. Obecnie pałac zaadoptowany na mieszkania.

WILLA FENGLER

Wieś położona w gminie Kolsko powiatu nowosolskiego. Najstarsze przekazy mówią, że nazwa wywodzi się od miejsca, gdzie topiły się konie. Może to sugerować, że średniowieczną wieś założono pośród bagien, rozlewisk, które tworzyła rzeka Obrzyca(nazwana także leniwą Obrą). Początki wsi sięgają prawdopodobnie XIII wieku, w 1308 roku wzmiankowany jest miejscowy kościół pw Św Anny. W XV wieku właścicielem wsi byli rycerze von Zabel(Zabeltitz)– w ich władaniu znajdował się również Otyń- w 1451 roku wymieniany jest Sigismund von Zabeltitz. W posiadaniu tego rodu Konotop pozostawał do roku 1482. Bracia Zabeltitz trudnili się zbójnictwem i za to zostali skazani na śmierć przez księcia głogowskiego Jana II. Nie ma pewności, czy w tym czasie we wsi znajdowała się już murowana siedziba rycerska, którą wymienia się w połowie XVI wieku. Na początku XVI wieku właścicielem miejscowości był Conrad von Lӧben(1506). O rodzinie von Lӧben wspomina w swoim leksykonie  Leopold von Zedlitz-Neukirch jako o „starym gnieździe „ rodzinnym rodu von Lӧben. W 1513 roku własność Baltazara von Lӧbell. Od 1510 roku wzmiankowana również rodzina von Dyhrn. W 1550 roku dobra posiada Johann von Dyhrn, którego wnuczka Anna pomiędzy rokiem 1569 a 1570 wyszła za mąż za Sigismunda barona von Kottwitz. W 1572 roku wzmiankowany Wolff von Dyhrn. Za jego rządów mógł zostać wzniesiony otoczony fosą renesansowy dwór obronny. Około roku 1576 posiadłość ziemska przeszła na własność Sigismunda von Kottwitz(był szwagrem Wolffa von Dyhern). W 1693 roku wymieniony Adam Wenzel baron von Kottwitz. Rodzina von Kottwitz posiada Konotop do 1788 roku. W 1752 roku wzmiankowany baron von Hasslingen z Konotopu. Od 1788 roku miejscowość zmieniała bardzo często właścicieli, byli nimi kolejno rodziny: von Luck(1788), hrabia Ernst Philipp  d`Huc de Bethusy i jego żona, Elisabeth z domu von Posadowsky(1791), książęta von Carolath-Beuthen(1796), baron von Birckhahn(1796), książę Georg von Hessen-Darmstadt(1801),von Triebenfeld(1801), hrabiowie von Rothenburg(do 1811), baronowie von Kalckreuth, von Wulffen(1825), Zglinicki herbu Prus II(1833), baron von Falkenhayn(1846), który odziedziczył dobra po swojej żonie, z domu von der Marwitz. W 1846 roku majątek zakupili Panowie Grӓff i Fӧrster. Prawdopodobnie po śmierci Heinricha Grӓff(*04.08.1800-+25.01.1861), który zmarł w Konotopie dobra przejmuje  Heinrich Constantin Adelbert Fӧrster. W skład majątku wchodziły również folwarki- Marienhof(Marianki), Meschel(Mesze) i Heinischan(Strumiany). Po przejęciu dóbr ziemskich przez rodzinę Fӧrster nastąpił ich rozwój gospodarczy. Nowi właściciele rozbudowali folwarki, które otrzymały nowe zabudowania folwarczne- w folwarku przypałacowym wybudowano gorzelnię. Gruntownej przebudowie poddano pałac, który połączono z oficynami, zmieniono pokrycie dachu i wystrój wnętrz. Zmiany zaszły również w otoczeniu pałacu. Wzdłuż brzegów fosy założono park angielski, na jego terenie postawiono altanę i neoklasycystyczne mauzoleum rodzinne. W 1880 roku majątek posiada Emmo Fӧrster, po nim dobra dziedziczy syn Kurt Adalbert Lothar Fӧrster. Był ostatnim właścicielem dóbr do 1945 roku. Po wojnie w majątku ziemskim utworzono PGR. Niestety zagospodarowano tylko zabudowania folwarczne, wspaniały pałac został zdewastowany, częściowo rozebrany w 1965 roku. Obecnie nie istnieje.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Iłowa powiatu żagańskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1346 roku. W tym czasie część gruntów była w posiadaniu rodu von Hackeborn, później von Pack/Bock/ i von Biberstein z Żar oraz szpitala żarskiego. Rody von Pack i Biberstein posiadają grunty w Koninie Żagańskim do 1443 roku. W latach 1467-1538 część majątku należy do rodziny von Kottwitz(część środkowa wsi przejęta od rodziny von Bolberitz przez małżeństwo). W 1474 roku część gruntów należała do rodu von Melhose z Miłoszowa. Na krótko dobra w rękach cesarskich/1538/, by przejść w tym samym roku w posiadanie rodu von Nechern z Chich a następnie w ręce rodu von Promnitz z Wichowa, później z Żar. Posiadają dobra we wsi do 1557 roku. Później następują dość częste zmiany właścicieli: w 1559 roku pojawia się rodzina von Oppel z Lipinek Łużyckich, w 1560 roku rodzina von Schellendorf/wymieniana do 1678 roku/, ponownie w rękach cesarskich w 1560 i 1566 roku, w latach 1567-1844 dobra w rękach właścicieli Iłowej, rodzina von Strutz/1844-1894/, 1894 pani von Gersdorf z Drezna i pani von Stephany, obie z domu von Strutz, rodzina Wanger/1894-1903/, Bank Ziemski z Berlina/1903-1905/, Zuhlte/1905-1910/, ponownie Bank Ziemski z Berlina w roku 1910, Heinze/1910-1912/, Grossmann /1912-1920/, Bothe/1920-1926/, Kasa Oszczędnościo-Pożyczkowa z Żagania 1926, Schencke /1926-1933/, stowarzyszenie kupców z Iłowej/1933-1940/.

ZESPÓŁ DWORSKI

W centralnej części wsi położony był zespół dworski. Po zespole pozostały resztki zabudowy gospodarczej.

Willa