Miejscowość połozona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego. W 1791 roku mowa o wolnym gospodarstwie(Freigut), majątku należącym do rady miasta Szprotawa. W spisie właścicieli z 1866 roku nadal majątek w rękach rady miasta Szprotawa.
MAJĄTEK
W północno-zachodniej części wsi budynek Nr 10 wpisany do rejestru zabytków. Możliwe, że pozostałość po majątku.
Osada położona w gminie Barwice powiatu szczecineckiego.
DWÓR
Niewielka osada położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego. Dawny folwark wchodzący w skład majątku w pobliskim Kwieciu, wzmiankowany w spisie majątków w 1907 roku kiedy należał do miasta Międzyrzecz.
Wieś położona w gminie Kazimierz Dolny powiatu puławskiego. Pierwszy raz informacja o wsi pochodzi z 1317 roku. Wieś szlachecka. W 1317 została nadana braciom Dzierżkowi(Dzierzkowi) i Hostasiuszowi(Ostaszkowi) z Bejsc herbu Lewart. Byli protoplastami Firlejów. Zamek powstały po 1340 roku, po raz pierwszy w źródłach pojawia się w 1368 roku. W 1399 roku zamek należący do Jaśka z Bejsc odkupił Klemens z Kurowa herbu Szreniawa, kasztelan żarnowski. W latach 1401-63 zamek należał do syna Klemensa, Piotra Kurowskiego(zm.1463). Po nim dobra dziedziczy jego córka Jadwiga, żona Jana z Pilcy, wojewody krakowskiego. Później przechodzi do rąk rodu Zbąskich herbu Nałęcz. Kolejnym dziedzicem zostaje Jan Oleśnicki(Jan Bochotnicki, Jan z Bochotnicy) z Bochotnicy herbu Dębno(1480-1532), syn Katarzyny Zbąskiej i Jana z Oleśnicy, starosty muszyńskiego i tenutariusza lubowelskiego. Za jego czasów doszło do przebudowy zamku w renesansową rezydencję. Po bezpotomnej śmierci Jana Oleśnickiego majątek bochotnicki wraz z zamkiem dziedziczy najbliższa rodzina, jego siostry: Anna Kościelecka-Walewska i Katarzyna Szamotulska. Informacja o nadaniu Bochotnicy Janowi, Pawłowi i Stanisławowi Samborzeckim herbu Rawicz w roku 1523 przez Zygmunta I prawdopodobnie jest mylną bo może chodziło o Bochotnicę Kościelną. W roku 1532 dobra przejął kasztelan poznański Andrzej I Górka herbu Łodzia. Jan Bochotnicki(Oleśnicki był bratem babki Andrzeja I Górki, ze strony matki. Po śmierci Andrzeja I Górki w 1551 roku zamek przejął syn, Stanisław, zmarły w 1592 roku. Później dobra przechodzą w ręce Jana Ocieskiego. Po jego śmierci dobra przejął Andrzej Dunin-Borkowski. W 1585 roku syn Jana, Joachim Ocieski herbu Jastrzębiec(ok.1562-1613) dziedziczy majątek. W 1588 roku Andrzej Dunin-Borkowski zrzeka się dóbr bochotnickich na rzecz Joachima Ocieskiego. W tym samym roku Joachim Ocieski zrzeka się majątku na rzecz Andrzeja Rzeczyckiego, pisarza ziemskiego łukowskiego. Bochotnica wraca do Dunin-Borkowskich w XVI i XVII wieku- wymieniany Jan(1645, 1652), Stanisław(1659). W 1667 roku majątek wydzierżawiony gdańskiemu kupcowi Walentemu Bahran. W XVIII wieku należała do rodu Tarłów herbu Topór– wzmiankowany Jan Tarło(1684-1750), którego matką była Teresa Dunin-Borkowska. Ożenił się ze znacznie młodszą Zofią z Krasińskich, późniejszą żoną księcia Antoniego Lubomirskiego z Przeworska(1718-1782), kolejnego właściciela wsi. Przez małżeństwo księżniczki Agnieszki Magdaleny Anny Lubomirskiej z księciem Aleksandrem Michałem Pawłem Sapiehą przechodzi w dom książąt Sapiehów herbu Lis. W 1774 roku ich córka Anna Teofila(1758-1813) zawiera małżeństwo z księciem Hieronimem Januszem Sanguszko-Kowelskim, z którym rozwiodła się. W 1786 roku zawiera małżeństwo z hrabią Sewerynem Potockim z Podhajec herbu Pilawa(1762-1829). W 1826 roku majątek nabył książę Adam Jerzy Czartoryski(1770-1861). Po powstaniu listopadowym pozbawiony majątków przebywał na emigracji. W 1847 roku Bochotnicę zakupiła rodzina Klemensowskich herbu Celejów. W 1889 roku właścicielem był Józef Klemensowski z Celejowa. Majątek Józefa w 1930 roku wraz z ruiną zamku obejmował 720ha gruntów.
ZAMEK
Ruina gotyckiej twierdzy obronnej, zwany zamkiem Esterki, kochanki króla Kazimierza Wielkiego. Po raz pierwszy informacja o zamku pojawia się w 1368 roku, już w 1585 roku był obiektem zniszczonym, grożącym ruiną. Kiedy został opuszczony nie wiadomo.
Miasto gminne położone w powiecie tarnobrzeskim województwa podkarpackiego. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1135 roku. W 1354 roku z rąk króla Kazimierza Wielkiego otrzymuje prawa miejskie. Przez długi czas miasto nazywane Baranowem, później Baranowem nad Wisłą, w czasie rozbiorów zwane Baranowem Galicyjskim, od lat 20-tych XX wieku zwane Baranowem Sandomierskim.
ZAMEK
Perła architektury renesansowej, zbudowana na miejscu obronnego dworu należącego w XV wieku do Baranowskich herbu Grzymała– wzmiankowani Jakub Baranowski, starosta łęczycki i dobrzański oraz w 1480 roku Jan Baranowski, nowy właściciel założenia. Po nich około połowy XVI wieku założenie przejął bogaty ród Kurozwęckich herbu Poraj. Kolejnym właścicielem była rodzina Górków herbu Łodzia z Wielkopolski. W 1568 roku Stanisław Górka(1538-1592) sprzedał majątek Rafałowi z Leszna Leszczyńskiemu herbu Wieniawa, staroście radziejowskiemu. Za czasów Rafała zbudowano dwór renesansowy(część zachodnia zamku), później rozbudowany przez syna Rafała, Andrzeja Leszczyńskiego(dobudował dziedziniec z renesansowymi krużgankami). Budowa rezydencji wg projektu Santi Gucciego trwała przez okres 1591-1606. Po śmierci Andrzeja zamek przechodzi w ręce jego trzeciej żony, Zofii z Opalińskich i dzieci. W 1623 roku po podziale zamek otrzymuje syn Rafał, wojewoda bełzki. Prowadził prace na zamku do swojej śmierci w 1636 roku. Po śmierci Rafała zamek stał się własnością jego syna, Andrzeja Leszczyńskiego, wojewody derpskiego. Po śmierci Andrzeja w 1651 roku dobra dziedziczy jego syn, Samuel. Z powodu nienajlepszej kondycji finansowej zamek wraz z majątkiem został zastawiony u stryja Bogusława(brat zmarłego w 1651 roku Andrzeja), podskarbiego wielkiego koronnego. Nie udało się wykupić zamku i po śmierci Bogusława w 1659 roku zastawiona własność przeszła na dzieci Bogusława: Rafała, podstolego koronnego, Bogusława, kanonika krakowskiego i Aleksandrę Grzymułtowską. W 1677 roku rodzeństwo sprzedało majątek wraz z zamkiem księciu Dymitrowi Jerzemu Wiśniowieckiemu(1631-1682), wojewodzie bełzkiemu, hetmanowi wielkiemu koronnemu. Po jego śmierci wdowa Teofila Ludwika z ks. Zasławskich wniosła majątek księciu Józefowi Karolowi Lubomirskiemu herbu Śreniawa(Szreniawa bez krzyża)(1683-1702), marszałkowi wielkiemu koronnemu. W latach 90-tych XVII wieku książę zlecił prace remontowo-budowlane, które nadzorował architekt Lubomirskich, Tylman z Gameren. Po śmierci księcia Józefa Karola dobra odziedziczył jego syn, książę Aleksander Dominik Lubomirski(1693-1720), starosta sandomierski. W 1727 roku jego siostra Marianna wnosi majątek mężowi, księciu Pawłowi Karolowi Sanguszko herbu Pogoń Litewska(1680-1750), marszałkowi wielkiemu koronnemu. Po śmierci księcia Pawła Karola majątek dziedziczy jego syn, książę Janusz Aleksander Sanguszko1712-1775), ostatni ordynat Ostrogski. W 1753 roku odstąpił zamek hrabiemu Janowi Małachowskiemu herbu Nałęcz(1698-1762), kanclerzowi wielkiemu koronnemu. Po jego śmierci majątek w rękach wdowy, Izabeli, z domu Humieckiej, później w rękach syna, hrabiego Jacka(Hiacynta) Małachowskiego herbu Nałęcz(1737-1821). Na początku lat 90-tych XVIII wieku sprzedali Baranów hrabiemu Józefowi Potockiemu herbu Pilawa(1735-1802). Majątek odziedziczyła córka hrabiego, Maria Anna, która w 1802 roku została żoną Jana hrabiego Krasickiego herbu Rogala. Za Krasickich zamek przechodził prace remontowo-adaptacyjne wraz z powiększeniem zamkowej biblioteki. W zamku przechowywane były pamiątki po Ignacym Krasickim. Po śmierci Jana w 1831 roku właścicielem zostaje jego syn, hrabia Henryk. Po pożarze w 1849 roku rodzina Krasickich nie była w stanie odbudować rezydencji. Pożar strawił nie tylko przebogate zbiory ale też w znacznym stopniu naruszył strukturę budowli. Po śmierci Jana, zamkiem zarządzała jego bratanica- Karolina, która doprowadziła wnętrza zamku do dużych strat w wyniku wyprzedaży części kamiennej dekoracji i wyposażenia. Po śmierci hrabiego Henryka w 1861 roku majątek odziedziczył jego syn, Karol hrabia Krasicki. W 1867 roku zrujnowaną budowlę na licytacji zakupił Feliks Dolański herbu Korab z Grębowa. Rodzina Dolańskich posiadała zamek do 1945 roku. W 1884 roku Stanisław Karol Dolański, syn Feliksa przeprowadził prace melioracyjne i w części terenu przed zamkiem założył park. W 1898 roku znaczna część zamku zniszczona w wyniku pożaru. W latach 1900-1907 odbudowa zamku wg projektu Karola Stryjeńskiego. Prace renowacyjne trwały na terenie zamku do 1931 roku. Po 1945 roku zamek był zdewastowany. Część pomieszczeń było w tym czasie użytkowanych jako magazyn płodów rolnych. W 1956 roku zapadła decyzja o zabezpieczeniu zamku. Po 10 latach prac finansowanych przez Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz Ministerstwo Przemysłu Chemicznego a prowadzonych przez prof. dr Alfreda Majewskiego i Kierownictwo Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu prace ukończono. Część zamku została udostępniona zwiedzającym, część pomieszczeń służyła celom reprezentacyjnym i szkoleniowym Kombinatowi Siarkowemu w Machowie a od 1997 roku Agencji Rozwoju Przemysłu S.A.
Wieś położona w gminie Połczyn – Zdrój powiatu świdwińskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1308 roku. Początkowo lenno rodu von Manteuffel. W XVI wieku podział wsi na dwa majątki a i b. W 1569 roku współwłaścicielem wsi jest rodzina von Wolde. Rodzina von Manteufell posiadała majątek prawdopodobnie do końca XVII wieku. W 1628 roku część gruntów posiadał Georges von Manteuffel z Lipia, część do Gerdta von Manteuffel z Połczyna. W 1655 roku jako właścicieli wymienia się Hansa von Wolden oraz Asmusa von Manteuffel. Mowa również o rodzinie von Natzmer posiadającą część gruntów we wsi. W 1722 roku majątek a należał do Bogislava Ernsta von Wolde a w 1732 roku majątek posiadał Jürgen Lorenz von Wolde. W 1733 majątek b należał do kapitana Joachima Ewalda von Kleist. Prawdopodobnie po 1735 roku majątek a i b w rękach rodu von Wolde. W 1750 roku majątek b należał do kapitana Carla Erdmanna von Wolde a majątek a do majora Philippa Ferdinanda von Wolde. Po śmierci Carla Erdmanna opiekę nad wdową z domu von Gerlach oraz pasierbicą przejął bart, Philipp Ferdinand von Wolde oraz Georg Heinrich von Zastrow. Pod koniec XVII wieku współwłaścicielami wsi była rodzina von Woedtke, twórcy istniejącego do dzisiaj założenia pałacowo-parkowego. W 1805 roku majątek posiadała rodzina von Sydow, wymieniona Johanna Maria Josepha, z domu von Lassen. Później cała wieś w rękach rodu von Woedtke. Wymieniony Carl Friedrich Heinrich (1784-1849). Jego synem i jego pierwszej żony Laurette von Glasenapp był Carl von Woedtke (1824-1901), późniejszy starosta powiatu gryfińskiego, ożeniony z Klarą von Blanckenburg. Wymienia się również: Elisabeth(ur.1866) z domu von Itzenplitz, Friedricha Karla)ur.1895). Rodzina von Woedtke posiadała dobra do 1945 roku.
ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE
Na założenie składa się pałac oraz park krajobrazowy o powierzchni 6,5ha. Obok położone są zabudowania gospodarcze.
Miejscowość położona w gminie Drawno powiatu choszczeńskiego. We wsi pałacyk myśliwski-obecnie hotel . W latach 20-tych XIX wieku własność rodu von Waldow. W 1857 roku właścicielem dóbr była rodzina Eben a w 1879 roku majątku o powierzchni 1082ha właścicielem był Rath Eben, właściciel Sławęcina. W 1896 roku majątek wchodził w skład dóbr w Sławęcinie, którego właścicielem był Gustav Otto. Od 1903 roku własność rodu von Voss. W 1914 roku ich majątek obejmował 1162ha. W 1929 roku majątek należy do Schnepper&Isphording z Hamm w Westfalii i obejmuje 1100ha.
Miejscowość położona w gminie Bierzwnik powiatu choszczeńskiego. W 1879 roku majątek należał do rodziny Schalow. W 1896 roku majątek o powierzchni 199,92ha należał do niejakiego Krüger. W 1914 roku majątek o powierzchni 139ha należało Carla Heinricha Hübner. Prawdopodobnie ok. 1914 roku podział majątku na dwa majątki Hammergut I o powierzchni 96ha należący do Juliusa Krüger, Hammergut II o powierzchni 107ha do Rudolfa Krüger. W 1929 roku dwa majątki: Hammergut I o powierzchni 96ha należący do Wilhelma Zimmermann, Hammergut II o powierzchni 64ha do Willego Krüger. W tym czasie wymieniony Koritzius, który prawdopodobnie wykupił Hammergut II.
Kolonia położona w gminie Krzęcin powiatu choszczeńskiego. Były majątek. W 1896 roku własność rodziny Krabiell. W 1914 i 1929 roku obejmował 137ha i należał do Bertolda Krabiell.
Część wsi Przemysław w gminie Krzeszyce powiatu sulęcińskiego. Dawny majątek. W 1929 roku obejmował 25.8ha i należał do Wilhelma Reek. Obecnie Przemysław 72
Nieistniejąca miejscowość położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. Dawny folwark. W 1914 roku wchodził w skład majątku w Kupieninie należącym do Pani Luitgarde Paech, z domu von Schlichting.
