Wieś położona w gminie Trzciel powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1231 roku. W tym czasie należała do kantora gnieźnieńskiego Sędziwoja z rodu Niałków-Jeleni, który wszystkie swoje dobra przekazał na rzecz cystersów w Obrze(1238). Nie wiadomo kiedy i dlaczego powraca w ręce prywatne. Jest własnością Michała i Jana, synów Wojciecha z Kozłowa k. Buku, którzy w 1365 roku sprzedają wieś Wincentemu Doliwie-Rozdrażewskiemu z Kępy. W 1402 roku wymieniany jako właściciel Hincza Szkapa, który w 1403 roku zamienia Lutol Mokry na inne miejscowości z opatem paradyskim. W 1435 roku wieś dzierżawiona przez Piotra Kubaczyńskiego, od 1436 w dzierżawie u Dobrogosta Koleńskiego z Kolna.  W 1439 roku Dobrogost Koleński zwraca Lutol Mokry opatowi paradyskiemu. W 1580 roku wieś nadal w rękach cystersów z Paradyża. W 1796 roku majątek przejęty przez państwo pruskie. W 1837 roku jest w kluczu dóbr hrabiego von Strein-Schwartzenau z Dąbrówki Wielkopolskiej. W 1845 roku własność rodziny Fuss- do majątku należał Rogoziniec.  W 1896 roku właścicielem był porucznik Karl August Fuss. W 1907 i w 1913 roku majątek Karla Augusta obejmował 476ha gruntów.

 ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

We wsi założenie dworsko-folwarczne. Pozostałością przebudowany dwór.

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1452 roku(Lüten), później w latach 1486(Lauthin), 1520(Leuten), 1527(Leuten).  W 1486 roku wieś należącą do Ulricha von Biberstein przejmuje Heinze von Schwantz. W 1513 roku wymieniona rodzina von Schwanitz(Schwantz). W 1520 roku wieś w posiadaniu Joachima von Biberstein, który sprzedaje ją Balzerowi von Nischemischel(Niesemeuschel). Część gruntów we wsi posiada Georg von Schӧnaich z Miłowic(1520). W 1540 roku Adam von Niesemeuschel sprzedaje wieś Hansowi von Oppel(1527, 1540, 1597, 1614-1800). Z tego rodu wymienia się braci Ulricha i Christopha von Oppel(1614), Carl Adolph von Oppel(1767), Catharina Sophia von Oppel z domu von Kottwitz, Christoph von Oppel. W pierwszej połowie XIX wieku dobra są w rękach rodziny Bader(1810, 1828), później Bramer(1857), Na początku XX wieku majątek był w posiadaniu rodziny Schlange(1903). Prawdopodobnie ostatnim właścicielem majątku była rodzina Müller(1929).

DWÓR

Dwór barokowy, wzniesiony w XVIII wieku, rozbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Od strony ogrodowej obszerna murowana weranda z tarasem i kolumnowym gankiem z okresu przebudowy. Dwór rozebrany w latach 70-tych XX wieku. Przy dworze niewielki park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.

Po raz pierwszy nazwa Zommerfeld/Lubsko/ pojawia się w 1253 roku. Prawa miejskie otrzymuje w 1283 roku z rąk margrabiego Henryka Dostojnego. W tym czasie Lubsko należało do Marchii Łużyckiej. W XIV wieku Lubsko należało do rycerza Gottfrieda von Sommirvelt. W 1334 roku wzmiankowany Johann von Sommerfeld. W 1304 roku Dytryk III, wnuk Henryka Dostojnego, sprzedaje miasto margrabiom brandenburskim, Ottonowi IV i Waldemarowi z rodu Askańczyków. W latach 1364-1368 Lubsko było częścią księstwa świdnicko-jaworskiego za sprawą przekazania miasta przez cesarza Karola IV Luksemburskiego swojemu krewnemu, księciu świdnickiemu Bolkowi II Małemu. Po jego bezpotomnej śmierci miasto przejęte przez cesarza i na ponad sto lat dostało się pod władanie czeskie. Po ugodzie kamienieckiej w roku 1492 ponownie w granicach Brandenburgii. Od XIV wieku wzmiankowane rody rycerskie posiadające lenna na terenie miasta. Najstarszym wymienianym rodem była rodzina von Torgau, wymieniany Johann von Torgau. Około 1400 roku sprzedali lenno Dietrichowi von Kracht. Wg H. Berghaus był to Dietricht von Krohe, który posiadał lenno już w 1396 roku i odsprzedał majątek w 1402 roku Johannowi von Biberstein z Żar. W 1442 roku wymieniona rodzina von Kottbus, wymarła w 1475 roku. W latach 1449-1492 wzmiankowany von Biberstein (Friedrich von Biberstein). W 1492 roku wzmiankowany Hans von Schellendorf, w 1494 roku Matthias von Biberstein. W 1500 roku słyszymy o  Siegmundzie von Rothenburg, który był dowódcą zamku lubskiego od 1483 roku. Rodzina von Rothenburg zamieszkiwała w Lubsku do 1536 roku. Od XVI wieku miasto prywatne. W 1543 roku należy do Heinricha von Pack. Jako kolejny właściciel Lubska od 1543 roku wzmiankowany jest Günther von Kottwitz. Rodzina von Kottwitz posiadała miasto do 1711 roku, kiedy od Balzera Erdmanna von Kottwitz miasto wykupił Friedrich  Siegmund von Bredow. Wg P.Schwarz`a w 1713 i 1718/19 roku własność Balzera Erdmanna von Kottwitz. Po bezpotomnej śmierci Friedricha Siegmunda von Bredow dobra dziedziczy wdowa, Emmerenthia Sophie, z domu von Beerfelde. Po niej majątek przechodzi na rodzinę von Beerfelde. W 1792 roku po jej śmierci miasto wraz z zamkiem dziedziczy jej brat, Georg Friedrich von Beerfelde. Następnym sukcesorem jest jego syn, Gustaw Adolph von Beerfelde, po nim majorat dziedziczy jego syn, porucznik 1 Królewskiego Regimentu Dragonów Georg Heinrich Adolph von Beerfelde. Od 1807 roku miasto Lubsko przejęło państwo pruskie. W 1879 roku dobra wraz z zamkiem, będące w rękach kapitana von Beerfelde liczyły 440,02 ha gruntów.  W 1896 roku majątek majora w stanie spoczynku, Georga von Beerfelde obejmował 422ha. W skład majoratu wchodził majątek Wełmice(Wellmitz). Dzierżawcą był Georg Semming z Budachowa. W 1914 roku majątek obejmował 412,6ha i należał do Gustava von Beerfelde. W skład majątku wchodził majątek Wełmice(Wellmitz) o areale 987ha. W 1929 roku majątek Georga von Beerfelde obejmował 412,6ha. Właścicielem zamku był niejaki Pfleger. Do 1945 roku w granicach państwa niemieckiego. Miasto zdobyte przez wojska radzieckie w lutym 1945 roku, przekazane zostały polskiej administracji przez sowietów dopiero w czerwcu 1945 roku.

ZAMEK

W północno-zachodniej części miasta, przy ulicy Zamkowej położony jest zamek, wymieniany już w XIII wieku. Prawdopodobnie pierwsze prace budowlane na zamku prowadzone za czasów księcia świdnicko-jaworskiego. Zamek był wielokrotnie modernizowany, rozbudowywany i przebudowywany przez kolejne stulecia. Pierwsza udokumentowana rozbudowa miała miejsce w 1588 roku za czasów ówczesnych właścicieli, rodzinę von Kottwitz. Kolejnej przebudowy zamku wraz z założeniem parku dokonał w 1739 roku Friedrich Siegismund von Bredow. Ostatnia przebudowa zamku przed 1945 rokiem, miała miejsce na przełomie wieków XIX i XX. W 1930 roku zamek zostaje sprzedany miastu i od tego czasu pełni funkcje użytkowe na rzecz ludności. Zamek założony na planie litery „L”z dwoma wieżami: od zachodu wyższą, prawdopodobnie zawierającą u swojej podstawy ślady średniowiecznej budowli oraz niższą, trzykondygnacyjną łącząca skrzydła zamku. Budynek bramny prowadzący do zamku wzniesiony został w okresie renesansu. Liczne przebudowy, zwłaszcza w XIX i XX wieku pozbawiły budynek cech barokowej rezydencji z czasów baronów von Kottwitz.

ZAMEK- 2022r.

WILLE

WILLE-2022R.

Wieś gminna leżąca w powiecie świebodzińskim. Na początku miejscowość stanowiła dziedziczną własność wielkopolskiej gałęzi Jeleni-Niałków. Najstarsza wiadomość o miejscowości pochodzi z 1246 roku(a właściwie z roku 1249), kiedy to Bodzanta, syn Jana z Widzimia podarował wieś zakonowi cystersów z Paradyża. Około roku 1276 była w rękach Wojciecha z rodu Dryjów, kasztelana ze Zbąszynia i wymieniana jest jako Oppidium et castrum.. Za jego czasów Lubrza uzyskała prawa miejskie. W roku 1293 jako właścicieli Lubrzy wymienia się Mikołaja i Jana, synów Bodzanty z Widzimia oraz klasztor w Paradyżu. W roku 1312 po podziale księstwa głogowskiego, Lubrza należała do książąt Henryka, Jana i Przemka. Za czasów księcia głogowskiego Henryka IV zamek w Lubrzy dzierżawiony był przez Henata von Wisenburg vel Hencze von Wezenborg, a po 1319 przekazany został przez Henryka i Przemka Waldemarowi Brandenburskiemu. W 1322 roku komes Wojciech Krszczonowicz przekazał miasto z zamkiem cystersom z Paradyża i w tym samym roku zakonnicy wymieniają miasto za wsie położone w okolicy Lubusza z Peszkiem Młodszym de Lossow. W roku 1330 Henryk Żagański nadaje miasto i zamek klasztorowi w Paradyżu a Piotr de Lossow rezygnuje w tym samym roku z praw do miasta Lubrza na rzecz klasztoru. Ponownie Lubrza znalazła się w rękach cystersów i pozostawała w ich posiadaniu do 1810 roku, do sekularyzacji zakonu. W 1440 roku wymieniana jest Anna von Promnitz z córkami, która sprzedała klasztorowi w Paradyżu sądownictwo i dwór w Lubrzy. W 1426 roku wzmiankowany Wolfhart von Rabenau a w 1580 Friedrich von Kottwitz– przypuszcza się, że byli ważnymi urzędnikami lub właścicielami dóbr w Lubrzy.

ZAMEK

Na skraju podmokłych łąk, w północno-zachodniej części wsi pozostałości po grodzie z XIV wieku gdzie znajdują się ruiny zamku w postaci kamiennej, cylindrycznej wieży mieszkalno-obronnej, zbudowanej na fundamentach dworu rycerskiego. Jeszcze w latach 80-tych XX wieku widoczne były mury do wysokości 1m.

WILLE

Miejscowość położona w gminie Gubin powiatu krośnieńskiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z XV wieku(1452)kiedy była własnością rodu von Dalwitz. Wieś lenna majątku w Gębicach. W 1527 roku  właścicielem był Hans von Zeschau, właściciel Gębic. W tym czasie wzmiankowana rodzina von der Heyde(1527,1546)-czy był we wsi drugi majątek rycerski, czy byli dzierżawcami dóbr. Prawdopodobnie we wsi istniały dwa lenna rycerskie, gdyż w 1578 roku wzmiankowane dwa rody: von Grünberg i von Löben. W tym samym roku tj. 1546 wieś jest w posiadaniu Melchiora von Löben, żonatego z Barbarą von Stosch. Miał jednego syna, Maximiliana.  W 1593 roku bezdzietny Maximilian von Lӧben(+1612), żonaty z Marie von Ponikau w 1593/4 roku sprzedaje Luboszyce Heinrichowi von Polenz z Pola(Pohlo). Po śmierci Heinricha von Polenz w 1608 roku Luboszyce nabył Melchior von Storchwitz. Ze związku z Elisabeth von Abschatz miał siedmioro dzieci. Majątek odziedziczyli: najstarszy syn Hans Melchior i najmłodszy, Christoph Otto. Po śmierci Hansa Melchiora w 1645 roku właścicielem wsi po spłaceniu rodzeństwa został Christoph Otto von Storchwitz. Wg „Zamki…” wieś należała do rodu von Strachwitz. Prawdopodobnie już w 1671 roku wieś była dzierżawiona przez rodzinę Eichler von Auritz. W 1693 roku Johann Christain Eichler von Auritz zakupuje wieś od Christopha Ottona von Storchwitz. Prawdopodobnie majątek wydzierżawiony rodom: von Tschander(1693-1713- wymieniony Johann Heinrich), von Sperling(1713-1720-wymieniony Christian). W 1720 roku Johann Christian Eichler von Auritz sprzedał wieś Georgowi Christophowi Seidel(Seydel). Synapius wywodził ich ze Szwajcarii, skąd zostali zmuszeni do opuszczenia kraju w 1312 roku za udział w opozycji antykrólewskiej. Członkowie rodu osiedlili się w Karyntii, Saksonii, na Śląsk i na teren Marchii Brandenburskiej. Georg Christoph von Seydel pochodził z Trzcińca Zgorzeleckiego(Hirschfelde), obecnie w granicach miasta Bogatyni. W 1742 roku Luboszyce zakupił Johann Niclas von Maxen(*1709-+1777), ożeniony z Eleonorą Henriettą von Warnsdorf. Miał córkę Charlottę Edmundę, późniejszą von Carlowitz. W 1764/75 Luboszyce odkupuje Christian Gottfried Seydel(*1711-+1777), syn Georga Christopha. Dobra dziedziczy syn Christiana- Johann Christian von Seydel(*1750-+1825), ożeniony z Johanną Marią Sophie Fischer(*1757-+1836). Ich syn Carl Friedrich von Seydel(*1784-+1846) w 1817 roku przejmuje ojcowiznę. Po nim dobra przechodzą po śmierci Carla na jego syna, Gustava Eduarda Eugena von Seydel(*1821-+1881), budowniczego istniejącego do dzisiaj pałacu w stylu neogotyckim. Ożeniony z Anną Clarą Alwiną Kramsta(*1831-+1865), miał z nią trzech synów: Georga(*1856-+1924), Huberta(*1857) oraz Heinricha. Hubert ożenił się z panną von Muschwitz. Majątek przypadł Georgowi, którego pierwszą żoną była Maria Emma Heinricha(*1855-+1883), drugą Maria Elsa Krüger, prawdopodobnie matka ostatniej właścicielki Luboszyc, Elsy von Seydel, która w 1945 roku została wysiedlona i zmarła we Frankfurcie nad Odrą. W 1879 roku majątek porucznika Georga von Seydel(Seydell) obejmował 275,74ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 505,25ha gruntów. Administratorem dóbr był niejaki Thomae. W 1914 roku majątek jego obejmował 344ha gruntów. W skład majątku wchodził majątek w Wielotowie. W 1929 majątek należący do Else von Seydel obejmował 332ha.

PAŁAC

Zespół pałacowy składający się z pałacu, czworaka, stodoły i parku. Pałac zbudowany w latach 1847-60 w stylu neogotyckim, możliwe że na fundamentach starszej budowli pochodzącej z XVII wieku. Murowany, piętrowy, zbudowany na rzucie prostokąta, z prostokątną czterokondygnacyjną wieżą od wschodu. Wewnątrz zachowana oryginalna stolarka okienna i drzwiowa, neogotycka klatka schodowa. W sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku o pow. 3,0 ha. W pobliżu zabudowania gospodarcze powstałe w XVIII i XIX wieku. Po II wojny światowej w posiadaniu PGR, w 1969 roku przeprowadzono remont pałacu. Obecnie w rękach prywatnych. Nie widać robót remontowych pałacu.

Budynki gospodarcze + oficyna

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Lubiszyn powiatu gorzowskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. W 1300 roku jest własnością cystersów z Kołbacza. W 1337 roku jest w posiadaniu synów Henninga von Wulkow oraz rodziny von Dornstedt(Dornstette). W 1355 roku potwierdzenie nadania własności na rzecz cystersów z Kołbacza. Od 1492 roku aż do XVII wieku jest w posiadaniu rodu von Strutze vel Strausze vel Strausz lub von Strauss, właścicieli dóbr Wojcieszyce i Różanki leżących w okolicach Gorzowa Wlkp. W 1700 roku jest w posiadaniu rodu von Hanff, by w 1740 przejść na własność rodziny von Beerfelde. Prawdopodobnie ojciec Friedricha Wilhelma stawia barokowy dwór. W 1796 roku właścicielem Lubna jest Friedrich Wilhelm von Beerfelde, którego córka Clementine Luise Sophie w roku 1841 wychodzi za mąż za porucznika D. von Bassewitz. Dnia 14 listopada 1861 roku umiera Friedrich Wilhelm von Beerfelde. Majątek przechodzi na własność D. von Bassewitz. Pałac zbudowany w latach 1865-1875 przez porucznika von Bassewitz, zamienił von Bassewitz skromną posiadłość w romantyczną budowlę w stylu neogotyckim. W 1889 roku von Bassewitz sprzedaje Lubno wraz z pałacem właścicielowi Stanowic, K.W.E. Treichel. Ten z kolei wydzierżawił Lubno swojemu bratu, Georgowi, który wydzierżawia Lubno bratu Karolowi Treichel ożenionemu z baronową von Bock. Od 1913 roku otrzymał prawo używania von przed nazwiskiem. Po nim majątek przejmuje jego syn, Hans-Carl von Treichel, ożeniony z baronową von Mirbach. W 1937 roku umiera po operacji wyrostka robaczkowego, dzień po nim popełnia samobójstwo jego żona. Pozostawili trójkę dzieci: Gazelę Carmen (ur.1925), Marinę Celinę(ur. 1928) oraz Hansa Adolfa(ur. 1932r). Osierocone dzieci zamieszkały z siostrą matki Maimi von Mirbach w Poczdamie. Majątek rodzinny został sprzedany w 1939 roku przez prawnego opiekuna nieletnich von Treichel`ów, Ericha von dem Bach-Zelewskiego. Hans-Carl był członkiem NSDAP i gorąco popierał i wierzył w Adolfa Hitlera. Częstym gościem w Lubnie był szef dystryktu na Warszawę i pogromca powstańców- Erich von dem Bach-Zelewski.  Z inicjatywy von dem Bacha-Zelewskiego w 1932 roku doszło do wizyty Adolfa Hitlera w Lubnie.

PAŁAC

Pałac murowany, dwukondygnacyjny, z wysokimi schodkowymi szczytami, z prostokątną wieżą zwieńczoną bogatym krenelażem. Założony na rozbudowanym planie zarysowanego prostokątami wieloboku. Usytuowany w rozległym parku krajobrazowym założonym w XIX wieku, obecnie w ruinie.

2002r.

2018r.

DWÓR

W obrębie zabudowań folwarcznych w pobliżu założenia pałacowo-parkowego położony był dwór.

Lubniewice – dawniej miasteczko, obecnie wieś leży 24 km na południe od Gorzowa Wlkp., przy drodze do Sulęcina. Najstarsza wzmianka pochodzi z dokumentu księcia Przemysława II z 1287 roku, gdzie wymieniony jest pleban „in Lubniewie  vel in Lubnewiz”. Rok wcześniej margrabia Otto oddał templariuszom Sulęcin oraz przyległe wsie, w tym prawdopodobnie Lubniewice, które po rozwiązaniu zakonu decyzją papieża przeszły w ręce joannitów i w latach 1317/1318 zostały oddane w dzierżawę Waldemarowi, margrabiemu brandenburskiemu. W 1322 roku po raz pierwszy pojawia się nazwa „”Kӧnigswalde” oraz nazwisko prawdopodobnie założyciela miasteczka i właściciela, Johanna von Sunnewald(Sunnenwalde). W 1326 roku Ludwik I Starszy, margrabia brandenburski nie uznał roszczeń joannitów do przyznanych im wcześniej dóbr i w 1352 roku Johann(Hans) von Waldow(Hinczelinus de Waldow) otrzymał z rąk margrabiego prawa i przywileje do Lubniewic, potwierdzone w 1367 roku. W latach 1481-1516 swój majątek w Lubniewicach posiadała rodzina von Neuendorf(Melchior von Newendorf).  Przez wojnę trzydziestoletnią znacznie ucierpiał majątek rodziny von Waldow, co zmusiło ich do oddania w dzierżawę Lubniewic polskiemu szlachcicowi  Achacemu Taszyckiemu(, bachmistrzowi bocheńskiemu. Część autorów podaję datę rozpoczęcia dzierżawy w 1653, część w 1682 lub 1683(Edelmann von Tassitzky). Achacy Taszycki posiadał dzierżawę do swojej śmierci w 1698 roku, którą przejęła rodzina von Schmettau, spokrewniona z rodziną von Waldow i utrzymała ją do 1738 roku. W 1715 roku majątek dzierżawiony przez barona Friedricha von Schmettau. Wg spisu właścicieli z 1718/19 roku dzierżawcami byli: wdowa baronowa von Schmettau i baron von Schmettau. Majątek był lennem komtura joannitów Adolfa Friedricha von Waldow. W 1738 roku Adolf Friedrich II von Waldow(*1698-+1754), syn Adolfa Friedricha I wykupił dzierżawę i odzyskał Lubniewice. Po śmierci kolejnego właściciela Lubniewic w 1801 roku, Adolfa Friedricha III(ożeniony był z Elisabeth Dorotheą Sophią von Bismarck), Lubniewice odziedziczył Adolf Friedrich IV(*1760-+1832). Po jego bezpotomnej śmierci majątek odziedziczył jego bratanek, Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow(*1796-+1873), syn Karla Ernsta Christiana von Waldow(*1766-+1831) i Ernestine Apollonii Friederiki Caroline von Reitzenstein(*1773-+1796), córki Karla Ernesta Sigismunda, właściciela Kiełpina. Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow od 1814 roku zaczął używać nazwiska von Waldow und Reitzenstein. Wg „Zamki…” to Ernestina von Waldow w 1795 roku wyszła za mąż za Carla Ernesta von Reitzenstein a ich dzieci od 1820 roku używały nazwiska von Waldow und Reitzenstein. W 1850-53 majątek von Waldow und Reitzenstein obejmował 11081 akrów ziemi. W 1865 roku Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow-Reitzenstein utworzył ze swoich dóbr ordynację rodową. Jego syn, Karl Ernst Sigismund powiększył ordynację o majątek w Pniewie. Ordynacja została rozwiązana w 1938 roku. W 1879 roku majątek obejmował 3270,80ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 6363ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein. W skład majątku wchodziły majątki w : Pniewo(Osterwalde) i Kiełpin(Reitzenstein). W 1929 roku majątek  Carla von Waldow und Reitzenstein obejmował 8872ha. Ostatnim właścicielem majątku lubniewickiego był Carl Friedrich Ernst Eduard von Waldow und Reitzenstein(*1858-+1945), żonaty z Johanną Treichel(*1864-+1936) ze Stanowic. W 1929 roku wymieniony majątek Birkenhof należący do Horsta Listemann wielkości 109ha.

ZAMKI LUBNIEWICKIE

Na przesmyku jezior Lubiąż i Krajnik od średniowiecza był tu warowny gród, wzmiankowany w 1322 roku. W historiografii wymieniany jest „Biały Zamek” na północnym brzegu jeziora Krajnik oraz „Czerwony Zamek”, w pobliżu jeziora Lubiąż, prawdopodobnie z XIV wieku -zamki rycerskie rodu von Waldow. Zamki pochodziły z XVI wieku, zbudowane na fundamentach starszych budowli.

”CZERWONY ZAMEK”

„Czerwony Zamek” posiadał mur kurtynowy z wieżyczkami. W północnym narożu położony był budynek mieszkalny, prostokątny, który posiadał wieże, wykusze i ganki. Na miejscu „Czerwonego Zamku” budowano od 1793 roku przez rodzinę von Waldow (stojący do dzisiaj) pałac neorenesansowy, być może przy częściowym wykorzystaniu murów pierwotnej warowni. Budowlę ukończono w 1812 roku. Właścicielem majątku był w tym czasie Adolf Friedrich IV von Waldow. Obok powstał park założony w  połowie XIX w. W 1846 roku budynek został częściowo zniszczony. Budowla ma front z trzykondygnacyjnym ryzalitem i wejście poprzedzone czterokolumnowym portykiem. Obecny kształt to efekt przebudowy w XIX wieku. Jest to budynek zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem naczółkowym, podpiwniczony. Pałac należał do przedstawicieli połączonych rodzin von Waldow i von Reitzenstein. W roku 1865 Karl Friedrich Ernest Edward von Waldow und Reitzenstein przekształcił majątek w ordynację(majorat). Pałac zwany jest „Starym zamkiem” po wojnie pełnił rolę szkoły, a następnie mieścił się w nim ośrodek FWP(Fundusz Wczasów Pracowniczych). Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Prowadzone prace remontowe od 2004 roku zostały wstrzymane. Późniejszym właścicielem było „Centrum Zamek” a prezesem obecny właściciel założenia pałacowo-parkowego – Jan Eugeniusz książę Lubomirski-Lanckoroński. 

”BIAŁY ZAMEK”

„Biały Zamek” był budynkiem mieszkalnym prostokątnym, dwukondygnacyjnym. W latach 1819-20 na miejscu istniejącego budynku postawiono trzykondygnacyjną okrągłą wieżę, dziś nie istniejącą.

PAŁAC  „NOWY ZAMEK”

Po drugiej stronie jeziora w parku krajobrazowym znajduje się drugi, neorenesansowy pałac zbudowany w latach 1909-11 roku zwany ”Zamkiem”, obecnie w trakcie prac remontowych, zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Obecnie własność księcia Lubomirskiego-Lanckorońskiego. Przy wejściu do parku brama zamkowa z 1907 roku. Położony w parku krajobrazowym. Pałac zbudowany na planie zbliżonym do litery „L”, gdzie 2 skrzydła łączy kwadratowa wieżą będąca dominantą założenia. Jest to budowla dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem, całkowicie podpiwniczona, kryta dachem dwuspadowym. Po 1945 roku zaadoptowany na szkołę z internatem, od 1949 roku zaadoptowany na ośrodek wczasowy. Remontowany w latach 60-tych XX wieku po pożarze. Do 1991 roku pełnił rolę ośrodka FWP. Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Od 2004 prace zostały wstrzymane. Od 2019 roku udostępniony przez właściciela do zwiedzania z przewodnikiem. Przed wojną w pałacu znajdowały się bogate zbiory malarstwa włoskiego.

MAJĄTEK-BERG-VORWERK

We wschodniej części wsi położony był folwark. W 1914 roku obejmował 453ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein a dzierżawiony przez Maxa Folger.

Wieś o średniowiecznej metryce położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. W XIII wieku jako własność wymieniana jest postać komesa Janusza, syna Secemy(może chodzi o Bodzęntę?). Za zgodą matki Krajny w roku 1241 przekazał Lubinicko na rzecz klasztoru cystersów w Paradyżu. W roku 1302 Lubinicko w dożywotnie lenno od opata otrzymał Bogusz von Wezenborg, zatwierdzone w 1304 roku przez księcia głogowskiego, Henryka. W 1544 roku cesarz Ferdynand na 5 lat zastawia Lubinicko Kasprowi ze Szczańca. W 1558 roku na 4 lata klasztor zastawia wieś Franciszkowi von Neumann z Moss(Mostki?). W roku 1562 cystersi zamienili Lubinicko na Łagów z rodziną von Knobelsdorff. Przez wiek XVII i XVIII wieś była w posiadaniu rodziny von Löben(wymieniony Erdmann Gottlieb oraz Friedrich von Lӧben(1618)).  W innej części wsi zamieszkiwały rodziny von Schenckendorff(wymieniany Carl Oswald) i von Zabeltiz a także rodzina von Schlichting(1690-1710-korespondencja Caspara von Schlichtinga, 1774- wymieniony Carl Magnus). W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. Od 1802 roku Fryderyk Wilhelm Kretschmer, nowy właściciel dóbr, prawnik, deputowany powiatu, członek frankfurckiej loży masońskiej scalił obie części dóbr. Jego syn w 1838 roku za 38000 talarów sprzedał majątek niejakiemu Miethe, który za 42000 talarów w 1842 roku odsprzedał część majątku porucznikowi Augustowi Ferdynandowi Uttech, przy czym część majątku pozostawała nadal w rękach rodziny Miethe. Od 1866 roku do lat 30-tych XX wieku wieś była w posiadaniu rodziny Schultz. Po nim majątkiem zarządzał Anton Hauk. 

DWÓR

Klasycystyczny dwór zbudowany ok.1800 roku na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Zbudowany prawdopodobnie za czasów Fryderyka Wilhelma Kretschmera. Po 1945 roku w rękach Skarbu Państwa, użytkowany przez PGR, po 1990 roku w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa.

PAŁAC

W 1886 roku przez rodzinę Schultz do dworu dobudowano pałac w stylu neorenesansowym. Pałac postawiony na rzucie prostokąta, murowany, parterowy, podpiwniczony, nakryty wysokim dwuspadowym dachem. Bryła pałacu urozmaicona  dwoma wieżyczkami, nakrytymi cebulastymi hełmami, dobudowanymi w XX wieku. Całość wielokrotnie przebudowywana. 

Pałac i dwór zachowały wiele elementów z oryginalnego wyposażenia i wystroju: przetrwała malarska, neorenesansowa dekoracja sklepień, rzeźbione boazerie i schody wraz z ozdobną balustradą, obramienia kominków, stolarka okienna z witrażowymi szkleniami, stolarka drzwiowa z dekoracyjnym wykończeniem płycin. W pomieszczeniach parteru zachowały się sztukatorskie i lustrzane zdobienia, boazerie, kominki i część umeblowania, m.in. interesująca, malowana, 6-drzwiowa szafa z postaciami dwóch uzbrojonych rycerzy, tarczą herbową i widokiem lubinickiej rezydencji. We dworze przetrwał ozdobny, kaflowy piec. Uchronił się nawet pierwotny wystrój i wyposażenie łazienki z wiekowymi kaflami i wanną umieszczoną w specjalnej wnęce.

Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Początki sięgają XIII wieku. Po raz pierwszy wymieniona w 1329 roku. Płaciła w tym czasie czynsz na rzecz biskupa w Lubuszu. Jedną z pierwszych rodzin rycerskich, właścicieli wsi była rodzina von Lossow. W 1459 i 1485 wymieniany Hans von Lossow z Boczowa, później jego synowie: Joachim i Franz. Franz von Lossow sprzedał swoją część bratu, po którym dobra odziedziczyli synowie Joachima wzmiankowani w 1571 i 1598 roku. W XVIII wieku dobra są w posiadaniu rodziny von Ihlow. Od 1715 roku wieś jest własnością Christiana Wulfa Erdmanna von Ihlow(Ilow). Inne źródła podają, że von Ihlow pojawił się na terenie wsi dopiero w 1724 roku. W 1785 roku majątek należał do majora von Oppen, który mieszkał we dworze. W 1793 roku majątek zakupuje za 23000 talarów rodzina von Briesen. W 1815 roku sprzedają majątek porucznikowi von Wehle za 17200 talarów. W 1843 roku dobra zakupił Schrӧder by w 1850 roku sprzedać majątek z zyskiem Ernstowi Müller. Wkrótce po 1850 roku majątek zakupiła rodzina von Bonin. Posiadała go do 1945 roku.

DWÓR

Klasycystyczny dwór zbudowany w 1790 roku. Murowany z cegły, parterowy na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym. Usytuowany na obrzeżu parku krajobrazowego z XVIII-XIX wieku. Rozebrany.

Wieś położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1295 roku(Lubecovo), kiedy książę Przemysł II potwierdza, że bracia Bartłomiej i Mikołaj, synowie Męcza dali biskupowi poznańskiemu część Lubikowa.  Wielokrotnie wymieniany w latach: 1396(Lubekowo), 1406(Lubyacowfo), 1415(Lubecowo), 1416(Lubyecowo), 1418(Lwbecow, Lubeyacowo), 1418(Lubyeakowfo), 1422(Lubyakowo), 1423(Lubyathowo), 1425(Lubyethowo), 1427(Lubiethowo), 1428(Lubecowo, Lubicowo), 1430(Lubycowo), 1483(Lubyekowo), 1442(Lubyechowo), 1443(Lubiechowo, Lubiekowo, Lubiakowo), 1517(Lubiecowo), 1517(Lubienkowo), 1519(Lyvbyekowo), 1545(Lyubyekowo), 1563(Liubiekowo), 1564(Lubichow), 1592(Lubikowo), 1944(Liebuch). W 1396 roku wymieniony Mikołaj de Lubecow. Od końca XIV wieku wieś w rękach Lubiakowskich(Lubiekowskich, Lubiatowskich,Lubikowskich) herbu Grzymała. W 1406-1407 Mikołaj Żydowski z Żydowa koło Obornik z braku stawienia się przed sądem Bogusza Lubiakowskiego przejmuje część Lubikowa. W latach 1406-19 wymieniani jako dziedzice Lubiakowa bracia Bogusław(Bogusz) i Przecław Lubiekowski(Lubiatowski, Lubikowski, Lubiakowski). W 1412-20 wymieniony Wierzbięta Lubiakowski(Iwieński), w 1415-223 Jarosław z Lubiakowa i Iwna, podkomorzy kaliski. W 1443 roku Dobiesław Mrowiński z Mrowina zakupuje część wsi od Mikołaja z Lubikowa Lubiakowskiego. W 1446 roku Dobiesław Mrowiński przekazał wieś swojemu bratu, Szczepanowi. W 1444 wymieniony Mikołaj Lubiekowski, w 1493-94 Andrzej i Piotr Lubiekowski, dziedzice Lubikowa, w 1528-46 Jan Lubiekowski i jego brat Hieronim. Od 1577 roku własność Jana Strzeżmińskiego ze Strzeżmina(ob.Strzyżmin). Kolejni właściciele wsi i majątku: von Kalckreuth, Gembiccy herbu Nałęcz(XVII,XVIIIw.- w latach 1670-1704 wymieniony kasztelan płocki Stefan Gembicki, ożeniony z Anną z Krasnego Krasińską), Ponińscy herbu Łodzia, Belina-Węsierscy herbu Belina. W 1845 roku należał do Węsierskiego, w 1857 roku majątek należał do hrabiny Węsierskiej, z domu hrabianki Kwileckiej. W 1870 roku własność rodziny Pflug– majątek obejmował 1568ha gruntów. W 1877 roku majątek obejmował 1568ha i administrowany był przez R. Stumpf. Właścicielem majątku był Adolph Pflug. W 1896 roku majątek o powierzchni 1568,25ha posiadała Pani Helene Merckel, z domu Pflug, właścicielka majątku Braunenbruch koło Detmold(Północna Westfalia, Niemcy). Administratorem majątku był Hans Mӧller. W 1907 roku majątek obejmował 1568ha gruntów i należał do Friedricha Gustava Merckel. a w 1913 roku jego majątek obejmował 1688ha gruntów.

DWÓR

Pozostałości zespołu dworskiego, na który składają się: dwór, resztki zabudowań gospodarczych oraz pozostałości po parku dworskim. Do majątku należały folwarki- Lubikówko(Amalie),  Iskrowo(Ingelhof), Dziubielerwo(Helenen Vorwerk). Lubikówko założył w 1867 roku właściciel Krasnego Dłuska i Lubikowa, Fryderyk August Pflug.