Wieś gminna leżąca w powiecie świebodzińskim. Na początku miejscowość stanowiła dziedziczną własność wielkopolskiej gałęzi Jeleni-Niałków. Najstarsza wiadomość o miejscowości pochodzi z 1246 roku(a właściwie z roku 1249), kiedy to Bodzanta, syn Jana z Widzimia podarował wieś zakonowi cystersów z Paradyża. Około roku 1276 była w rękach Wojciecha z rodu Dryjów, kasztelana ze Zbąszynia i wymieniana jest jako Oppidium et castrum.. Za jego czasów Lubrza uzyskała prawa miejskie. W roku 1293 jako właścicieli Lubrzy wymienia się Mikołaja i Jana, synów Bodzanty z Widzimia oraz klasztor w Paradyżu. W roku 1312 po podziale księstwa głogowskiego, Lubrza należała do książąt Henryka, Jana i Przemka. Za czasów księcia głogowskiego Henryka IV zamek w Lubrzy dzierżawiony był przez Henata von Wisenburg vel Hencze von Wezenborg, a po 1319 przekazany został przez Henryka i Przemka Waldemarowi Brandenburskiemu. W 1322 roku komes Wojciech Krszczonowicz przekazał miasto z zamkiem cystersom z Paradyża i w tym samym roku zakonnicy wymieniają miasto za wsie położone w okolicy Lubusza z Peszkiem Młodszym de Lossow. W roku 1330 Henryk Żagański nadaje miasto i zamek klasztorowi w Paradyżu a Piotr de Lossow rezygnuje w tym samym roku z praw do miasta Lubrza na rzecz klasztoru. Ponownie Lubrza znalazła się w rękach cystersów i pozostawała w ich posiadaniu do 1810 roku, do sekularyzacji zakonu. W 1440 roku wymieniana jest Anna von Promnitz z córkami, która sprzedała klasztorowi w Paradyżu sądownictwo i dwór w Lubrzy. W 1426 roku wzmiankowany Wolfhart von Rabenau a w 1580 Friedrich von Kottwitz– przypuszcza się, że byli ważnymi urzędnikami lub właścicielami dóbr w Lubrzy.
ZAMEK
Na skraju podmokłych łąk, w północno-zachodniej części wsi pozostałości po grodzie z XIV wieku gdzie znajdują się ruiny zamku w postaci kamiennej, cylindrycznej wieży mieszkalno-obronnej, zbudowanej na fundamentach dworu rycerskiego. Jeszcze w latach 80-tych XX wieku widoczne były mury do wysokości 1m.
WILLE
