Wieś o średniowiecznej metryce położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. W XIII wieku jako własność wymieniana jest postać komesa Janusza, syna Secemy(może chodzi o Bodzęntę?). Za zgodą matki Krajny w roku 1241 przekazał Lubinicko na rzecz klasztoru cystersów w Paradyżu. W roku 1302 Lubinicko w dożywotnie lenno od opata otrzymał Bogusz von Wezenborg, zatwierdzone w 1304 roku przez księcia głogowskiego, Henryka. W 1544 roku cesarz Ferdynand na 5 lat zastawia Lubinicko Kasprowi ze Szczańca. W 1558 roku na 4 lata klasztor zastawia wieś Franciszkowi von Neumann z Moss(Mostki?). W roku 1562 cystersi zamienili Lubinicko na Łagów z rodziną von Knobelsdorff. Przez wiek XVII i XVIII wieś była w posiadaniu rodziny von Löben(wymieniony Erdmann Gottlieb oraz Friedrich von Lӧben(1618)). W innej części wsi zamieszkiwały rodziny von Schenckendorff(wymieniany Carl Oswald) i von Zabeltiz a także rodzina von Schlichting(1690-1710-korespondencja Caspara von Schlichtinga, 1774- wymieniony Carl Magnus). W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. Od 1802 roku Fryderyk Wilhelm Kretschmer, nowy właściciel dóbr, prawnik, deputowany powiatu, członek frankfurckiej loży masońskiej scalił obie części dóbr. Jego syn w 1838 roku za 38000 talarów sprzedał majątek niejakiemu Miethe, który za 42000 talarów w 1842 roku odsprzedał część majątku porucznikowi Augustowi Ferdynandowi Uttech, przy czym część majątku pozostawała nadal w rękach rodziny Miethe. Od 1866 roku do lat 30-tych XX wieku wieś była w posiadaniu rodziny Schultz. Po nim majątkiem zarządzał Anton Hauk.
DWÓR
Klasycystyczny dwór zbudowany ok.1800 roku na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Zbudowany prawdopodobnie za czasów Fryderyka Wilhelma Kretschmera. Po 1945 roku w rękach Skarbu Państwa, użytkowany przez PGR, po 1990 roku w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa.
PAŁAC
W 1886 roku przez rodzinę Schultz do dworu dobudowano pałac w stylu neorenesansowym. Pałac postawiony na rzucie prostokąta, murowany, parterowy, podpiwniczony, nakryty wysokim dwuspadowym dachem. Bryła pałacu urozmaicona dwoma wieżyczkami, nakrytymi cebulastymi hełmami, dobudowanymi w XX wieku. Całość wielokrotnie przebudowywana.
Pałac i dwór zachowały wiele elementów z oryginalnego wyposażenia i wystroju: przetrwała malarska, neorenesansowa dekoracja sklepień, rzeźbione boazerie i schody wraz z ozdobną balustradą, obramienia kominków, stolarka okienna z witrażowymi szkleniami, stolarka drzwiowa z dekoracyjnym wykończeniem płycin. W pomieszczeniach parteru zachowały się sztukatorskie i lustrzane zdobienia, boazerie, kominki i część umeblowania, m.in. interesująca, malowana, 6-drzwiowa szafa z postaciami dwóch uzbrojonych rycerzy, tarczą herbową i widokiem lubinickiej rezydencji. We dworze przetrwał ozdobny, kaflowy piec. Uchronił się nawet pierwotny wystrój i wyposażenie łazienki z wiekowymi kaflami i wanną umieszczoną w specjalnej wnęce.
