Lubniewice – dawniej miasteczko, obecnie wieś leży 24 km na południe od Gorzowa Wlkp., przy drodze do Sulęcina. Najstarsza wzmianka pochodzi z dokumentu księcia Przemysława II z 1287 roku, gdzie wymieniony jest pleban „in Lubniewie vel in Lubnewiz”. Rok wcześniej margrabia Otto oddał templariuszom Sulęcin oraz przyległe wsie, w tym prawdopodobnie Lubniewice, które po rozwiązaniu zakonu decyzją papieża przeszły w ręce joannitów i w latach 1317/1318 zostały oddane w dzierżawę Waldemarowi, margrabiemu brandenburskiemu. W 1322 roku po raz pierwszy pojawia się nazwa „”Kӧnigswalde” oraz nazwisko prawdopodobnie założyciela miasteczka i właściciela, Johanna von Sunnewald(Sunnenwalde). W 1326 roku Ludwik I Starszy, margrabia brandenburski nie uznał roszczeń joannitów do przyznanych im wcześniej dóbr i w 1352 roku Johann(Hans) von Waldow(Hinczelinus de Waldow) otrzymał z rąk margrabiego prawa i przywileje do Lubniewic, potwierdzone w 1367 roku. W latach 1481-1516 swój majątek w Lubniewicach posiadała rodzina von Neuendorf(Melchior von Newendorf). Przez wojnę trzydziestoletnią znacznie ucierpiał majątek rodziny von Waldow, co zmusiło ich do oddania w dzierżawę Lubniewic polskiemu szlachcicowi Achacemu Taszyckiemu(, bachmistrzowi bocheńskiemu. Część autorów podaję datę rozpoczęcia dzierżawy w 1653, część w 1682 lub 1683(Edelmann von Tassitzky). Achacy Taszycki posiadał dzierżawę do swojej śmierci w 1698 roku, którą przejęła rodzina von Schmettau, spokrewniona z rodziną von Waldow i utrzymała ją do 1738 roku. W 1715 roku majątek dzierżawiony przez barona Friedricha von Schmettau. Wg spisu właścicieli z 1718/19 roku dzierżawcami byli: wdowa baronowa von Schmettau i baron von Schmettau. Majątek był lennem komtura joannitów Adolfa Friedricha von Waldow. W 1738 roku Adolf Friedrich II von Waldow(*1698-+1754), syn Adolfa Friedricha I wykupił dzierżawę i odzyskał Lubniewice. Po śmierci kolejnego właściciela Lubniewic w 1801 roku, Adolfa Friedricha III(ożeniony był z Elisabeth Dorotheą Sophią von Bismarck), Lubniewice odziedziczył Adolf Friedrich IV(*1760-+1832). Po jego bezpotomnej śmierci majątek odziedziczył jego bratanek, Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow(*1796-+1873), syn Karla Ernsta Christiana von Waldow(*1766-+1831) i Ernestine Apollonii Friederiki Caroline von Reitzenstein(*1773-+1796), córki Karla Ernesta Sigismunda, właściciela Kiełpina. Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow od 1814 roku zaczął używać nazwiska von Waldow und Reitzenstein. Wg „Zamki…” to Ernestina von Waldow w 1795 roku wyszła za mąż za Carla Ernesta von Reitzenstein a ich dzieci od 1820 roku używały nazwiska von Waldow und Reitzenstein. W 1850-53 majątek von Waldow und Reitzenstein obejmował 11081 akrów ziemi. W 1865 roku Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow-Reitzenstein utworzył ze swoich dóbr ordynację rodową. Jego syn, Karl Ernst Sigismund powiększył ordynację o majątek w Pniewie. Ordynacja została rozwiązana w 1938 roku. W 1879 roku majątek obejmował 3270,80ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 6363ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein. W skład majątku wchodziły majątki w : Pniewo(Osterwalde) i Kiełpin(Reitzenstein). W 1929 roku majątek Carla von Waldow und Reitzenstein obejmował 8872ha. Ostatnim właścicielem majątku lubniewickiego był Carl Friedrich Ernst Eduard von Waldow und Reitzenstein(*1858-+1945), żonaty z Johanną Treichel(*1864-+1936) ze Stanowic. W 1929 roku wymieniony majątek Birkenhof należący do Horsta Listemann wielkości 109ha.
ZAMKI LUBNIEWICKIE
Na przesmyku jezior Lubiąż i Krajnik od średniowiecza był tu warowny gród, wzmiankowany w 1322 roku. W historiografii wymieniany jest „Biały Zamek” na północnym brzegu jeziora Krajnik oraz „Czerwony Zamek”, w pobliżu jeziora Lubiąż, prawdopodobnie z XIV wieku -zamki rycerskie rodu von Waldow. Zamki pochodziły z XVI wieku, zbudowane na fundamentach starszych budowli.
”CZERWONY ZAMEK”
„Czerwony Zamek” posiadał mur kurtynowy z wieżyczkami. W północnym narożu położony był budynek mieszkalny, prostokątny, który posiadał wieże, wykusze i ganki. Na miejscu „Czerwonego Zamku” budowano od 1793 roku przez rodzinę von Waldow (stojący do dzisiaj) pałac neorenesansowy, być może przy częściowym wykorzystaniu murów pierwotnej warowni. Budowlę ukończono w 1812 roku. Właścicielem majątku był w tym czasie Adolf Friedrich IV von Waldow. Obok powstał park założony w połowie XIX w. W 1846 roku budynek został częściowo zniszczony. Budowla ma front z trzykondygnacyjnym ryzalitem i wejście poprzedzone czterokolumnowym portykiem. Obecny kształt to efekt przebudowy w XIX wieku. Jest to budynek zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem naczółkowym, podpiwniczony. Pałac należał do przedstawicieli połączonych rodzin von Waldow i von Reitzenstein. W roku 1865 Karl Friedrich Ernest Edward von Waldow und Reitzenstein przekształcił majątek w ordynację(majorat). Pałac zwany jest „Starym zamkiem” po wojnie pełnił rolę szkoły, a następnie mieścił się w nim ośrodek FWP(Fundusz Wczasów Pracowniczych). Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Prowadzone prace remontowe od 2004 roku zostały wstrzymane. Późniejszym właścicielem było „Centrum Zamek” a prezesem obecny właściciel założenia pałacowo-parkowego – Jan Eugeniusz książę Lubomirski-Lanckoroński.
”BIAŁY ZAMEK”
„Biały Zamek” był budynkiem mieszkalnym prostokątnym, dwukondygnacyjnym. W latach 1819-20 na miejscu istniejącego budynku postawiono trzykondygnacyjną okrągłą wieżę, dziś nie istniejącą.
PAŁAC „NOWY ZAMEK”
Po drugiej stronie jeziora w parku krajobrazowym znajduje się drugi, neorenesansowy pałac zbudowany w latach 1909-11 roku zwany ”Zamkiem”, obecnie w trakcie prac remontowych, zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Obecnie własność księcia Lubomirskiego-Lanckorońskiego. Przy wejściu do parku brama zamkowa z 1907 roku. Położony w parku krajobrazowym. Pałac zbudowany na planie zbliżonym do litery „L”, gdzie 2 skrzydła łączy kwadratowa wieżą będąca dominantą założenia. Jest to budowla dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem, całkowicie podpiwniczona, kryta dachem dwuspadowym. Po 1945 roku zaadoptowany na szkołę z internatem, od 1949 roku zaadoptowany na ośrodek wczasowy. Remontowany w latach 60-tych XX wieku po pożarze. Do 1991 roku pełnił rolę ośrodka FWP. Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Od 2004 prace zostały wstrzymane. Od 2019 roku udostępniony przez właściciela do zwiedzania z przewodnikiem. Przed wojną w pałacu znajdowały się bogate zbiory malarstwa włoskiego.
MAJĄTEK-BERG-VORWERK
We wschodniej części wsi położony był folwark. W 1914 roku obejmował 453ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein a dzierżawiony przez Maxa Folger.
