W źródłach pisanych Krosno Odrzańskie pojawia się już w 1005 r., przy okazji wojen Bolesława Chrobrego z niemieckim królem Henrykiem II. Z inicjatywy Henryka I Brodatego osada targowa przekształcona została w regularnie rozplanowane miasto a zamek wzniesiony przez Henryka I Brodatego położony na lewym rzegu Odry w północno-zachodniej części Starego Miasta stał się ważną przygraniczną warownią w systemie obronnym Dolnego Śląska. Była to ulubiona siedziba Henryka Brodatego, w której zmarł w 1238 roku. W 1241 roku podczas najazdu mongolskiego w murach zamkowych schronienie otrzymała księżna Jadwiga Śląska z dworem. Zespół zamkowy w XV i XVI wieku był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. W XVI w. zamek stał się siedzibą wdów po elektorach brandenburskich. Pierwszą mieszkanką zamku była Barbara von Hohenzollern, wdowa po księciu głogowskim Henryku XI, zmarła w 1515 roku. Za każdym pobytem wdów dochodziło z ich inicjatywy do rozbudowy zamku i przebudowy wnętrz zamkowych. W czasie wojny trzydziestoletniej Szwedzi ufortyfikowali miasto i zamek, urządzając w zamku ośrodek aprowizacyjny dla wojska. Po odejściu Szwedów na zamku zamieszkała księżna Elżbieta Charlotta von Wittelsbach(19.11.1597-26.04.1660), która w 1642 r. kazała wznieść kaplicę oraz przeprowadziła remonty po wycofaniu się Szwedów z Krosna. Po jej śmierci zamek nie pełnił już roli  rezydencjonalnej dla elektorskich wdów, stracił na znaczeniu i uległ postępującej degradacji.  W 1740 r., Fryderyk II przygotowując się do zajęcia Śląska, urządził w nim aprowizacyjne centrum dla armii. Strategiczne położenie Krosna spowodowało, że w XIX w. przekształcono zamek na koszary, funkcjonujące w nim do 1911 roku. Do 1945 roku na terenie zamku mieściły się rożne instytucje- Śląska Kasa Oszczędności, seminarium  nauczycielskie, mieszkania prywatne, magazyny, muzeum regionalne. Dużym zniszczeniom uległ zamek w 1945 roku. Dopiero w latach 1958-62 przeprowadzono prace zabezpieczające ruiny zamku. W latach 1964-66 przeprowadzono prace konserwatorskie. Po 1996 r. podjęto zamiar częściowej rekonstrukcji zamku. Od 1999 roku  rozpoczęty remont  zamku trwa z przerwami do dnia dzisiejszego. Obecnie w części pomieszczeń zamku mieści się Punkt Informacji Turystycznej oraz Krośnieńskie Stowarzyszenie „Homo Artifex”, od 2010 roku ma tutaj swoją siedzibę Centrum Artystyczno-Kulturalne „Zamek”.

WILLE

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego. Zaczątkiem wsi była osada Krobielewo. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1388 roku(Crobielewsky) oraz w latach : 1391(Crobielewo), 1418(Crobyelewo), 1424(Crebekaw), 1444(Crobyelewo, Crobyelyewo), 1474(Krobyelyeczewa), 1475(Cobyechowo). Wieś stanowiła własność szlachecką. Przed 1388 rokiem należała do Wincentego Krobielewskiego. W 1388 roku mieszczanin poznański, Andrzej Poniecki rezygnuje z roszczeń do Mikołaja Zatomskiego, którego pozwał z powodu zmarłego Wincentego Krobielowskiego. W latach 1391-1402 Dobiesław Kwilecki był w sporze z Mikołajem Zatomskim o połowę Krobielewka. W tym czasie wieś podzielona pomiędzy Dobiesławem Kwileckim a Mikołajem Zatomskim. W 1402 roku część wsi należała poza Kwileckim i Zatońskim do Andrzeja Nowowiejskiego. Część Krobielewka od Dobiesława Kwileckiego przeszły w ręce Andrzeja Nowowiejskiego, który w 1402 roku przekazał je Mikołajowi z Żydowa Żydowskiemu, który wraz z żoną i braćmi toczył spór z Dobiesławem Kwileckim o ¼ wsi. W 1444 roku bracia Marcin i Jan z Zajączkowa otrzymali Krobielewko wraz z Gorajem.  W 1462 roku Sędziwój z Niewierza Niewierski sprzedaje połowę Krobielewka Zygmuntowi Zajączkowskiemu, a w 1467 roku sprzedaje połowę wsi Dobrogostowi Zajączkowskiemu z Psarskiego, późniejszemu Psarskiemu. W 1472 roku Dobrogost z Psarskiego Psarski(wcześniej Zajączkowski) oddaje na zasadzie wymiany połowę wsi Wojciechowi Nojewskiemu. W 1472 roku Wojciech z Nojewa Nojewski zapisuje żonie Elżbiecie posag na całej swej części Krobielewka. W 1494 roku zapisał swojej żonie Klarze, córce Piotra Konopki Bukowieckiego z Bukowca posag i wiano. W 1484 roku połowę wsi posiadał Jan z Przetoczna Przetocki zwany dawniej Nojewskim, który w 1503 roku sprzedał połowę wsi macosze, Katarzynie Przetockiej, wdowie po Wojciechu Przetockim. W 1504 roku Jan i Szymon Przetoccy sprzedali swoje dziedzictwo Mścichowi Durmowskiemu z prawem wykupu. W wieku XV i XVI wieś podzielona na kilka działów należących do: Przetockich-Nojewskich, Gorajskich, Kwileckich, Bielejewskich(1523r.), Jerzego Łężeckiego(1545r.), Stefana Gnuszyńskiego(1547r.), Baltazara Strzemińskiego(1570r.), Antoniego Luka(1577-80), Jadwigi Strzeżmińskiej-Przetockiej, Jana Strzeżmińskiego(1577-1584),  Doroty Jaraczewskiej z domu Przetocka żony Jana(1580), Dymitra Grochowskiego(1580), Łukasza Chraplewskiego(1580r.), Franciszka Szenecha(Scheneicha)(1581-84), Jerzego Szenecha(Szeneicha)(1591r.), Jerzego Latalskiego(1581), Barbary Szenechówny, żony Ernesta Brise(1591r.), biskupa Benedykta Izdbieńskiego.  Pod koniec XIX wieku majątek należał do rodziny von Rathenow, która sprzedała dobra państwu pruskiemu. W 1896 roku utworzono tu nadleśnictwo z siedzibą w byłym dworze.

DWÓR

Budynek parterowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem dwuspadzistym, podpiwniczonym. Położony na niewielkim wzniesieniu w otoczeniu resztek parku.

Wieś w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. W wiekach średnich wieś należała do rodu von Bork. Od 1814 część miejska należała do generała hrabiego von Tauentzien von Wittenberg, którą otrzymał w darze od króla Friedricha Wilhelma III. W 1830 roku zakupiona przez ministra Rother.  później własność spółki handlowej. Część szlachecka, starsza, w 1857 roku należała do porucznika Bernhardi. Drugi majątek na początku XX wieku w rękach rodziny Steinbach. W latach 20-ch XX wieku majątki należały do rodziny Birck i Riegel. We wsi istniały dwa założenia dworskie. Pozostałością są budynki gospodarcze. 

Dwór Bernhardi

Dwór Steinbach

Wieś wzmiankowana w roku 1293 (Grancze), 1408(Cranszko), 1418(Crąssko), 1420(Cranyeczko), 1421(Cransko, Krasquo), 1424(Cranssco, Cransco), 1425(Cramszko, Cranssco), 1428(Grąnsco), 1462(Cramssko), 1464(Krzaszsko), 1465(Krąszko), 1494(Kranssko), 1497(Kransko), 1508(Crąnsko), 1530(Crasko), 1544(Cranczsko), 1545(Crąsko), 1563(Kresko), 1564(Kręsko), 1610(Kranczko), 1944(Kranz). W 1293 roku Wojciech z Lubrzy, z rodu Dryjów, nadaje ziemię w Kręcku swojemu giermkowi- Teodorykowi, synowi Szymona. Ten traci nadane dobra za długi. W roku 1334 Mikołaj(Mikosz) z Kiebłowa, syn Bodzenty, z rodu Jeleni-Niałków, darowuje Kręcko swojemu rycerzowi- Benczowi de Noblisczicze-Benczowi von Nebelschütz z Górnych Łużyc. Kolejnymi właścicielami wsi byli Nadelwicze-Kręscy. Rodzina ta herbu Nadelwicz utraciła dobra w połowie XVI wieku. W tym czasie posiadali Bobowicko i Przytoczną. Linia ta od XVII wieku używała tytułu hrabiowskiego potwierdzonego w Prusach w roku 1843, wymarła ostatecznie w roku 1870. Herb Nadelwicz to chart pod drzewem. W 1416-43 wzmiankowany Materna Budziszyn-Kręski herbu Zadora(Płomień), który w 1440 roku otrzymał od króla Władysława Warneńczyka lokowanie w Kręcku miasta na prawie magdeburskim z prawem odbywania targu w każdy czwartek. W 1452 roku Małgorzata, córka zmarłego Materny Kręskiego zapisała mężowi Maciejowi Iławskiemu część ojcowizny, którą to później od małżonki wykupił. W 1481-94 wzmiankowany Wojciech Stodółka z żoną Urszulą, córką Grabiszy Kręskiego. W końcu XV wieku posiadaczami części dóbr we wsi Kręcko byli: opat klasztoru cysterskiego w Obrze, ród Kotwiczów(Jan i Grabisz- w latach 1490-98) oraz Nadelwicze-Kręscy. W 1500 roku bracia Mikołaj i Jan Kręscy dają ½ wsi Janowi Nadelwicz Kosickiemu z kopcem, na którym stał zamek?. W 1525 roku wzmiankowana Marta Bukowiecka, wdowa po Janie Kręskim a żona Dziersława Chycińskiego posiadająca część wsi po zmarłym mężu. W 1508 roku część wsi zakupił Jan Tuchorcz(Thanrycz), mieszczanin ze Świebodzina. W 1519 ½ Kręcka zakupił Abraham Bukowiecki, który w 1535 roku odsprzedał dobra Jerzemu Kręskiemu. W roku 1573 Wojciech Dziembowski herbu Pomian żeni się z Barbarą Kręską i przejmuje dobra wsi Kręsko. Dziembowscy pochodzili ze wsi Dziembowa w dawnym powiecie nakielskim. Po śmierci Wojciecha Dziembowskiego około roku 1580 koleni Dziembowscy aż do roku 1844 pisali się jako „panowie na Kręcku i Brudzewie”. Linia ta przetrwała do końca II wojny światowej w Bobowicku. Na cmentarzu ewangelickim w Kręcku pochowany jest Bogusław Ludwik Dziembowski. Kilkanaście blach herbowych i inskrypcyjnych oraz jeden portret znajdują się w muzeum w Międzyrzeczu. W spisie z 1845 roku właścicielem jest Karl Friedrich David Bandelow(1804-1869), wymieniony również w spisie w 1857 roku wraz z żoną z domu Richter. Posiadał majątek do swojej śmierci. W 1870 roku rodzina von Tiedemann stała się właścicielem dóbr. W 1877 i 1896 roku majątek o areale 938(1870-77) i 936,53ha(1896) należał do majora Ericha von Tiedemann. W 1907 roku majątek obejmował 696ha. W skład majątku wchodził mniejszy w Brudzewie(Brausendorf wraz z folwarkami: Stradzewo(Luisenhӧhe) i Kręcka Winnica(Alte Schäferei) o areale 242ha. Właścicielami byli: wdowa Luise von Tiedemann i porucznik Erich von Tiedemann. W 1913 roku majątek Ericha i Luise von Tiedemann obejmował 696ha gruntów.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-DWORSKI

Zespół pałacowo-dworski składający się z pałacu, dworku, bramy i parku. Pałac zbudowany przez właściciela wsi Ericha von Thiedemanna, w 1945 roku przypadkowo wysadzony w powietrze przez ucztujących po zajęciu wsi Rosjan.
Dworek (rządcówka), zbudowany w końcu XVIII wieku, prawdopodobnie przez Dziembowskich, o cechach klasycystycznych, murowany, częściowo szachulcowy, parterowy, nakryty dachem naczółkowym, w końcu XIX wieku powiększony o część wschodnią. Park założony w XVIII lub XIX wieku, o charakterze krajobrazowym.

HISTORIA WSI 

Wieś położona w gminie Sława powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy miejscowość wymieniana w roku 1242. W 1520 roku jako właściciela Krążkowa wymieniany jest Christof von Kottwitz, w roku 1637 zakupiona zostaje przez Leonarda von Poppschütz i w posiadaniu tej rodziny pozostaje przez prawie 140 lat. W pierwszej połowie XVIII wieku Krążkowo jest w posiadaniu Joanny Urszuli baronowej von Posadovski, córki Hansa Christopha barona von Schweinitz właściciela Krzepielowa. W 1765 roku właścicielem majątku jest rodzina von Luck. W roku 1778 majątek Krążkowo wraz z wsią Krążkówko zakupił Wolf Fridrich von Cobb ale już w 1791 roku jako właściciele wymieniani są ponownie von Luck. W roku 1845 majątek zakupują bracia Fengler. W latach 80-tych XIX wieku majatek podzielono na trzy części: majątek A z barokowym obecnie nieistniejącym dworem, majatek B z eklektycznym pałacem oraz majątek C-obecnie Dębczyn. Majątek A zakupił w roku 1892 roku najwyższy urzędnik kameralny Stober, który w roku 1907 sprzedaje je kupcowi Fritzowi Pucher`owi ze Wschowy a ten w roku 1911 sprzedaje dobra rolnikowi Ulrichowi Zabel`owi. W 1898 roku dobra prawdopodobnie z do dzisiaj stojącym pałacem eklektycznym był w rękach kupców drezdeńskich Carla i Gustava Ockert`ów. Trudno określić w jakim czasie majątek A z barokowym dworem został zakupiony przez rodzinę Staegemann, będącą właścicielem majątku w latach 30-tych XX wieku.

DWÓR

Nieistniejący dwór rozebrany po 1945 roku zlokalizowany w północno-zachodniej części wsi założony został prawdopodobnie przez rodzinę von Poppschütz w XVI wieku.

PAŁAC

WILLA JOKISCH

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1388(Dlusko), choć metryka Krasnego Dłuska jest starsza. Stanisław Kozierowski identyfikuje Krasne Dłusko z osadą Dutsco wzmiankowaną w 1251-57 jako własność cystersów z Paradyża. Wzmiankowana wielokrotnie: 1404-Stare Dluszko, 1412-Dluszko, 1415-Nowy Dluszco, Antiquum Dluszco, 1417-Dluszsko, 1420-Dlusko, 1944-Lauske. W 1388 roku własność szlachecka Mikołaja Dłuskiego herbu Kotwicz. W 1415 roku podział wsi na Dłusko Nowe i Dłusko Stare. W 1415-20 wzmiankowany Piotr z Pakosławia Pakosławski. Od 1430 roku do początków XVII wieku należała do rodziny Herstopskich(Hersztopskich). Wymienieni: bracia Wojciech, Marcin, Andrzej  Herstopscy(Hersztopscy)(1463, 1469), Andrzej Herstopski(Hersztopski) z żoną Katarzyną Policką(1471). W 1472 roku Włodek Policki zakupił w Krasnym Dłusku1łan ziemi od Marcina Herstopskiego(Hersztopskiego). W 1499 roku wzmiankowany Jan Herstopski(Hersztopski), syn Andrzeja. W 1574 roku wymienieni Łukasz i Wawrzyniec Herstopscy(Hersztopscy), synowie Marcina. Prawdopodobnie od nich dobra zakupuje Hieronim von Kalckreuth z Pomorska koło Zielonej Góry. Przed 1650 rokiem rodzina von Kalckreuth sprzedaje wieś Gembickim z Lubikowa.  Później należy do: Ponińscy, Belina-Węsierskich(1845r.). W 1846 roku własność Albina Węsierskiego. W 1857 roku własność hrabiny Ludowici Węsierskiej, z domu hrabianki Kwileckiej. W 1870 roku własność rodziny Pflug– majątek obejmował 1221ha.  W 1877 roku majątek wchodził w skład dóbr Nowej Niedrzwicy, której właścicielem był Adolph Pflug. a administratorem Ernst Pflug. W 1896 roku majątek o powierzchni 1194,44 należał do Richarda Pflug. W tym czasie w skład majątku wchodziły dobra Nowa Niedrzwica(Hermsdorf). Na początku XX w. majątek był własnością Marthy Weber a administratorem był H. Koschitzki. W 1907 roku majątek o powierzchni 1239ha należał do Marthy Weber, wdowy Pflug, z domu Gubalke.  Majątek w 1913 roku o powierzchni 1239ha należał do Wernera Pflug.

Po 1945 roku w posiadaniu PGR, od lat 90-tych AWRSP. Od 2001 roku pałac jest własnością prywatną z przeznaczeniem na pensjonat. Obecnie zamknięty wystawiony na sprzedaż.

PAŁAC

Pierwsza wzmianka o dworze pochodzi z 1734 roku, kiedy właścicielem majątku był Franciszek Poniński, starosta kopanicki. Obecny pałac pochodzi z końca XIX wieku, wybudowany na planie prostokąta, bryła wzbogacona trzema ryzalitami od frontu, nakryta dwuspadowym dachem.
Z oryginalnego wyposażenia zachowały się: stolarka schodów reprezentacyjnych, obiegających z dwóch stron wnętrze, a także drzwi, boazeria ścian, belkowy strop malowany w wici roślinne oraz fragmenty ozdobnego pieca w formie kanelowanej kolumny., przebudowany współcześnie na kominek. Zachowana dawna sala balowa z podestem na orkiestrę, obudowana współcześnie boazerią, tracąc tym samym cechy stylowe.

Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona prawdopodobnie już w 1238 roku. Brak danych o właścicielach wsi. W latach 20-tych XX wieku należała do rodziny Kraft. Barokowy dwór, zbudowany w końcu XVII wieku, remontowany i częściowo przerobiony w drugiej połowie XIX wieku. Założony na planie prostokąta, piętrowy, murowany, w drugiej kondygnacji szachulcowy. Nakryty dachem czterospadowym z dymnikami. Piwnice i część pomieszczeń parteru nakryte sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi. Po 1945 roku w posiadaniu PGR w części z przeznaczeniem na magazyny produktów rolnych. W latach 80-tych XX wieku przechodzi w ręce prywatne. W latach 1983-86 przeprowadzono generalny remont dworu.

Po raz pierwszy Kostrzyn wymieniony został w 1232 r.(Cozsterine) w dokumencie, w którym książę wielkopolski Władysław Odonic  nadał ziemię kostrzyńską  templariuszom. Za ich czasów powstaje pierwsze założenie obronne. W 1262 roku została zawarta ugoda Johanna I i Ottona III  z zakonem templariuszy, o przejęcie Kostrzyna przez margrabiów  brandenburskich. W 1300 roku margrabia Albrecht III lokuje miasto na prawie brandenburskim. Po kasacie zakonu templariuszy w 1312 roku, majątki po templariuszach przejmują joannici, którzy dokonują rozbudowy założenia obronnego. W XIV wieku miasto i zamek od margrabiów brandenburskich w lenno otrzymał ród von Wedel(Kostrzyn i zamek wymieniony w spisie z 1373 roku jako wasalny ośrodek prywatny). W 1397 roku z rąk króla Zygmunta Luksemburskiego, Kostrzyn i zamek jako dziedziczną własność otrzymał Jan von Wartenberg. W 1402 roku Nowa Marchia została nabyta w zastaw przez zakon krzyżacki od cesarza Zygmunta Luksemburskiego a wykupiona w 1455 roku przez elektora brandenburskiego Fryderyka II. Krzyżacy do 1454 roku prowadzili dalszą rozbudowę zamku kostrzyńskiego. W latach 1535-1571 następuje szybki rozwój miasta. W tym czasie Kostrzyn stał się siedzibą margrabiego Johanna von Hohenzollern i stolicą Nowej Marchii. Jest to okres szeroko zakrojonych prac budowlanych. Margrabia Jan przebudowuje i rozbudowuje kostrzyński zamek oraz buduje jak na owe czasy jedną z najpotężniejszych i najnowocześniejszych twierdz, której budowa trwała 30 lat. Wojna trzydziestoletnia spowodowała duże straty materialne. W tym czasie zamek uległ zniszczeniu i dewastacji. Za panowania Fryderyka Wilhelma (1640-1688) i Fryderyka III (1688-1713) zamek odbudowano i przebudowano. Na początku XVIII w. utracił cechy siedziby monarszej, by od 1723 r. stać się siedzibą władz Nowej Marchii. Podczas wojny siedmioletniej, w roku 1758 zamek uległ zniszczeniu w wyniku ostrzału przez wojska rosyjskie. Został odbudowany w 1770 r. jednak bez dawnego wystroju. W okresie wojen napoleońskich, kiedy wojska francuskie stacjonowały w Kostrzynie, w zamku znajdował się szpital. Od 1814 r. wykorzystywany jako koszary. Podczas kolejnych przebudów przeprowadzonych w latach 1820-25 i 1898-99, wystrój zamku utracił cechy renesansowe. Zamek położony na prawym brzegu Odry poza obecnym miastem, w 1945 roku został poważnie uszkodzony, w 1969 roku jego ruiny zostały wysadzone a w latach 1969-70 zamek został rozebrany do poziomu piwnic.

WILLA

Miasto gminne położone w powiecie nowosolskim. Pierwsza wzmianka o Kożuchowie pochodzi z 1273 roku(Cosuchow), gdy znajdowało się pod zwierzchnic­twem księstwa głogowskiego. W północnej części starego miasta w obrębie murów położony jest zamek kożuchowski, wymieniony w źródłach po raz pierwszy w 1311 roku. Fundatorem zamku, zbudowanego na przełomie XIII/XIV w., był Henryk III Głogowski. Książę głogowski Henryk IV Wierny po 1309 roku buduje nowy zamek murowany składający się z budynku mieszkalnego oraz cylindrycznej wieży, który za kolejnych książąt rozbudowywany, za czasów księcia Henryka VIII Wróbla stał się jego siedzibą i „stolicą” dzielnicy kożuchowsko-zielonogórskiej. Zamek pełnił funkcję rezydencji książąt głogowskich do początku XVI wieku. Po śmierci księcia Henryka XI w 1472 roku(podejrzewa się, że został otruty) doszło do tzw. wojny o sukcesję głogowską, w której zaangażowały się: Brandenburgia, Polska, Czechy, Węgry i kuzyn zmarłego – książę Jan II Żagański. W1476 r. Jan II zajął miasto a w 1477 r. zdobył zamek, utracony w 1489 roku, kiedy został zdobyty przez wojska króla węgierskiego Macieja Korwina. Po przejściu Kożuchowa do korony czeskiej w latach 1491-1506 znajdował się jako lenno w rękach księcia Jana Olbrachta, później księcia Zygmunta Jagiellończyka.  Do połowy XVII wieku zamek wchodził w skład lenna zamkowego zlikwidowanego w 1650 roku. W 1508 r. Zygmunt Jagiellończyk oddał księstwo głogowskie, w tym Kożuchów królowi Czech Władysławowi Jagiellończykowi, który wcielił je do korony czeskiej. W 1510 roku król czeski Władysław Jagiellończyk zastawił dystrykt kożuchowski z zamkiem księciu ziębickiemu Bartłomiejowi (Bartholomeo von Münsterberg), który był wnukiem króla Czech, Jana z Podiebradu a synem Wiktoryna z Podiebradów. Po jego tragicznej śmierci w 1515 roku jako właścicieli części lenna zamkowego wymienia się żonę Albrechta von Schiling a następnie braci Nickela i Hansa von Rechenberg. W 1516 r. Hans von Rechenberg przejmuje  na własność kożuchowski zamek. W jego rękach zamek pozostawał przez 21 lat będąc jego główną siedzibą. Za jego rządów zamek przebudowano i powiększono. Zmarł w 1537 roku. Po śmierci Hansa von Rechenberg król czeski Ferdynand I Habsburg z powodu kłopotów finansowych zastawia okręg kożuchowski wraz z zamkiem Hieronimowi von Biberstein. W 1540 roku nowym dzierżawcą został książę legnicki Fryderyk II, by po 4 latach ponownie powrócić w ręce Hieronima von Biberstein. Od 1554 roku lenno kożuchowskie objął Johann von Schö​naich a po jego śmierci w 1558 roku lenno przejął jego brat, Fabian von Schö​naich. W 1599 r. część lenna dzierżawiona przez miasto, część w rękach Anny von Rechenberg z domu von Schkopp, zmarłej w 1608 roku. Do 1610 roku w posiadaniu Johanna Georga von Rechenberg(+1610). Po 1610 r. lenno posiada Joachim von Stentzsch z Przytoku. Po jego śmierci w 1611 roku majątek odziedziczył jego syn Johann Georg von Stentzsch, zmarły w 1638 roku. Kolejno dobra dziedziczą synowie Johanna Georga- Hans Georg i Wenzel von Stentzsch. W 1650 r. rodzina von Stentzsch straciła zastaw na rzecz Adama von Mockel von und zu Feldstein. Po jego śmierci w 1668 roku majątek przeszedł w ręce wdowy po Adamie, Barbary Eleonory von Mockel von und zu Feldstein, z domu von Nostitz. Później reprezentowana przez drugiego męża, Otto von Glaubitz. Po okresie własności prywatnej lenno zamkowe w 1675 roku przejmuje miasto, które już w 1685 roku sprzedaje je zakonowi karmelitów i w ich rękach zamek pozostawał do czasu kasacji zakonu do 1810 r. Za czasów zakonu liczne przebudowy i rozbudowa zamku. Po kasacji zakonu, w zamku przejętym przez wojsko pruskie, mieściła się zbrojownia, od 1890 roku był dzierżawiony przez firmę Schrö​ter. W 1896 roku zamek sprzedany gminie staroluterańskiej, która w 1897 r. na miejscu kaplicy zbudowała od strony południowej swój kościół oraz przebudowała wjazd do zamku. Po II wojnie światowej zamek był tylko częściowo użytkowany. Od lat 60. XX w. pełni funkcję społeczno-kulturalną. W latach 1974-1984 przeprowadzono prace remontowe, z adaptacją zamku na cele kulturalne. Obecnie jest siedzibą placówek kulturalnych oraz Bractwa Rycerskiego, które w sezonie letnim urządza pokazy walk rycerskich. Jest to czteroskrzydłowa budowla z kwadratowym dziedzińcem, kryta czterospadowymi dachami. W skrzydle zachodnim wieża kryta dachem namiotowym. Całość otacza sucha fosa.

ZAMEK

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Na terenie „starego folwarku”, od 1709 roku należącego do rodu von Kalckreuth został zbudowany pałac barokowy. Pałac zbudowany w XVIII wieku, spalony w 1945 roku i rozebrany w 1963 roku. Obecnie na zespół pałacowy składają się: park, usytuowany na jego terenie relikt po pałacu- kordegarda pałacowa z 1790 roku, brama folwarczna z 1780 roku oraz zabudowania gospodarcze. Zachowany trzywejściowy portal barokowy zwieńczony jest profilowanym gzymsem podtrzymywanym przez kamienne rzeźby czterech atlantów. Relikt usytuowany jest na skraju krajobrazowego parku z XVIII wieku z licznym starodrzewem.

KOŻUCHOWSKIE WILLE

1.Willa Schroeter – ul. Zielonogórska

Willa Thiel, ob. ul. Szprotawska 10

Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Wymieniana wielokrotnie jako Kemnat, Kemnate. Pierwsza wzmianka o wsi o średniowiecznej metryce pochodzi z 1468 roku(Kemenate), kiedy należała do braci von Winning, którzy zajmowali się rozbojem. Wieś podzielona została na trzy części należące do rodziny von Winnig- część a należała do Joachima von Winning(1613), część b należała do Oswalda Wilhelma von Winning(1624) a część c była własnością Baltzera von Winning, a po jego śmierci własność jego syna, Gottfrieda von Winning. W 1662 roku nadal trzy majątki należące do: wdowy von Lucken, Oswalda Wilhelma von Winning i Christopha von Winning. W 1713 roku właścicielem Kownat był Samuel Adolph von Winning. W 1715 roku 3 działy własnościowe należące:1-szy do Melchiora Gottfrieda von Winning(nie miał syna), 2-gi do Samuela Adolfa von Winning, zamieszkałego w Kownatach z małoletnimi 4 synami: Wulfem Simonem, Kasparem Ludwigiem, Hansem Florianem i Ernstem Gottfriedem, 3-ci do braci von Winning: Kaspara Sigismunda, Kurta Christopha i Ernsta Friedricha. Wg spisu z 1718/19 roku we wsi nadal 3 działy majątkowe należące:1-y do Melchiora Gottfrieda von Winning, 2-gi do Samuela Adolfa von Winning, 3-ci do wdowy von Platen. Juz w 1714 roku jeden z majątków należał do majora von Platen. W 1767 roku majątki należą do rodów: von Oppel i von Wedel(przez małżeństwa z pannami von Winning) oraz do von Winning. W 1774 roku majątki w rękach: barona von Medem i von Oppel. W 1785 roku dwa majątki w posiadaniu rodu von Troschke, jeden w rękach Carla von Haugwitz. Na początku XIX wieku trzy części dóbr szlacheckich przechodziły do kolejnych właścicieli.

MAJĄTEK A

Pierwsze dobra rycerskie z opisywanym dworem, po rodzie von Winning w 1804 roku przeszły na własność baronów von Glaubitz, od 1806 roku von Witte, w 1818 roku za sumę 18000 talarów nabyli baronowie von Knobelsdorff– posiadali majątek do 1840 roku, sprzedany w 1841 roku oficerowi Kunze za sumę 41000 talarów i w tym samym roku sprzedany za sumę 58000 talarów baronom von Le Fort/1846/. W 1848 roku za 55500 talarów zakupił Carl Rudolf Bohts(z) , który za sumę 1250 talarów wystawił majątek w dzierżawę na 12 lat.  Majątek Carla Rudolpha w latach 1850-53 obejmował 2366 akrów ziemi. W 1857 roku podano, że majątek wykupiony został przez barona von le Fort za sumę 75000 talarów w 1856 roku, wymieniony również w 1861 roku. W 1872 roku zarządcą majątku był porucznik Georg Friedrich Paul Heintze. W 1879 roku majątek należał do rodziny Wolff a dobra liczyły 607,90 ha gruntów. Od początku XX wieku do 1945 roku dwór z majątkiem należał do rodziny von Wrede. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 601ha i należał do Friedricha von Wrede.

DWÓR A- remontowany

Dwór wzniesiony prawdopodobnie w 1768 roku, później przebudowany w stylu klasycystycznym(1798). Murowany, parterowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym, podpiwniczonym. W XIX wieku remontowany i przebudowany. Po pożarze w 1915 roku odbudowywany przez rodzinę von Wrede prawdopodobnie z dobudowaniem skrzydła-dwór stał się jedenastoosiowym budynkiem. W 1930 roku kolejna przebudowa pałacu. Położony w niewielkim parku krajobrazowym, założonym w XVIII wieku. Po 1945 roku dwór użytkowany był przez PGR z przeznaczeniem na mieszkania oraz pomieszczenia biurowe. Od 1990 roku w rękach prywatnych.

MAJĄTEK B

Drugi majątek w 1724 roku był w posiadaniu rodziny von Slaten(Schladen), prawdopodobnie chodzi o rodzinę von Platen. Później przechodzi na własność rodu von Haugwitz, a następnie w posiadanie rodziny Senstius/1800/ przez żonę właściciela, z domu von Haugwitz. Od 1828 roku w rękach syna, Johanna Senstius. Jego majątek w latach 1850-53 obejmował 1094 akry ziemi. W 1879 roku majątek był w rękach wdowy Senstius a dobra liczyły 268,90 ha gruntów. Auguste Senstius pod koniec XIX wieku sprzedaje majątek B Robertowi i Francizce von Rittwagen. Po śmierci Roberta w 1902 roku dobra przejmuje jego syn, Friedrich von Rittwagen. W 1914 roku majątek obejmował 292ha i należał do Friedricha Rittwagen. W skład majątku wchodził folwark Paczkowo(Adolfsruhe). W 1929 roku majątek Friedricha Rittwagen obejmował 250ha wraz z folwarkiem Paczkowo(Adolfsruhe).

Trzecia część majątku uległa na początku XIX wieku rozproszeniu.

DWÓR II- nie istnieje