Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1388(Dlusko), choć metryka Krasnego Dłuska jest starsza. Stanisław Kozierowski identyfikuje Krasne Dłusko z osadą Dutsco wzmiankowaną w 1251-57 jako własność cystersów z Paradyża. Wzmiankowana wielokrotnie: 1404-Stare Dluszko, 1412-Dluszko, 1415-Nowy Dluszco, Antiquum Dluszco, 1417-Dluszsko, 1420-Dlusko, 1944-Lauske. W 1388 roku własność szlachecka Mikołaja Dłuskiego. W 1415 roku podział wsi na Dłusko Nowe i Dłusko Stare. W 1415-20 wzmiankowany Piotr z Pakosławia Pakosławski. Od 1430 roku do początków XVII wieku należała do rodziny Hersztopskich. Wymienieni: bracia Wojciech, Marcin, Andrzej Hersztopscy(1463, 1469), Andrzej Hersztopski z żoną Katarzyną Policką(1471). W 1472 roku Włodek Policki zakupił w Krasnym Dłusku 1 łan ziemi od Marcina Hersztopskiego. W 1499 roku wzmiankowany Jan Hersztopski, syn Andrzeja. W 1574 roku wymienieni Łukasz i Wawrzyniec Hersztopscy, synowie Marcina. Prawdopodobnie od nich dobra zakupuje Hieronim von Kalckreuth z Pomorska koło Zielonej Góry. W 2 połowie XVII wieku rodzina von Kalckreuth sprzedaje wieś Gębickim z Lubikowa. W 1688 roku własność Stefana Gębickiego. Potem dość częste zmiany właścicieli: Ponińscy, Belina-Węgierscy, rodzina Richarda Pflug. Na początku XX w. majątek był własnością Marthy Weber a administratorem był H.Koschitzki.
Po 1945 roku w posiadaniu PGR, od lat 90-tych AWRSP. Od 2001 roku pałac jest własnością prywatną z przeznaczeniem na pensjonat.
PAŁAC
Pierwsza wzmianka o dworze pochodzi z 1734 roku, kiedy właścicielem majątku był Franciszek Poniński, starosta kopanicki. Obecny pałac pochodzi z końca XIX wieku, wybudowany na planie prostokąta, bryła wzbogacona trzema ryzalitami od frontu, nakryta dwuspadowym dachem.
Z oryginalnego wyposażenia zachowały się: stolarka schodów reprezentacyjnych, obiegających z dwóch stron wnętrze, a także drzwi, boazeria ścian, belkowy strop malowany w wici roślinne oraz fragmenty ozdobnego pieca w formie kanelowanej kolumny., przebudowany współcześnie na kominek. Zachowana dawna sala balowa z podestem na orkiestrę, obudowana współcześnie boazerią, tracąc tym samym cechy stylowe.
