HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Lubiszyn powiatu gorzowskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. W 1300 roku jest własnością cystersów z Kołbacza. W 1337 roku jest w posiadaniu synów Henninga von Wulkow oraz rodziny von Dornstedt(Dornstette). W 1355 roku potwierdzenie nadania własności na rzecz cystersów z Kołbacza. Od 1492 roku aż do XVII wieku jest w posiadaniu rodu von Strutze vel Strausze vel Strausz lub von Strauss, właścicieli dóbr Wojcieszyce i Różanki leżących w okolicach Gorzowa Wlkp. W 1700 roku jest w posiadaniu rodu von Hanff, by w 1740 przejść na własność rodziny von Beerfelde. Prawdopodobnie ojciec Friedricha Wilhelma stawia barokowy dwór. W 1796 roku właścicielem Lubna jest Friedrich Wilhelm von Beerfelde, którego córka Clementine Luise Sophie w roku 1841 wychodzi za mąż za porucznika D. von Bassewitz. Dnia 14 listopada 1861 roku umiera Friedrich Wilhelm von Beerfelde. Majątek przechodzi na własność D. von Bassewitz. Pałac zbudowany w latach 1865-1875 przez porucznika von Bassewitz, zamienił von Bassewitz skromną posiadłość w romantyczną budowlę w stylu neogotyckim. W 1889 roku von Bassewitz sprzedaje Lubno wraz z pałacem właścicielowi Stanowic, K.W.E. Treichel. Ten z kolei wydzierżawił Lubno swojemu bratu, Georgowi, który wydzierżawia Lubno bratu Karolowi Treichel ożenionemu z baronową von Bock. Od 1913 roku otrzymał prawo używania von przed nazwiskiem. Po nim majątek przejmuje jego syn, Hans-Carl von Treichel, ożeniony z baronową von Mirbach. W 1937 roku umiera po operacji wyrostka robaczkowego, dzień po nim popełnia samobójstwo jego żona. Pozostawili trójkę dzieci: Gazelę Carmen (ur.1925), Marinę Celinę(ur. 1928) oraz Hansa Adolfa(ur. 1932r). Osierocone dzieci zamieszkały z siostrą matki Maimi von Mirbach w Poczdamie. Majątek rodzinny został sprzedany w 1939 roku przez prawnego opiekuna nieletnich von Treichel`ów, Ericha von dem Bach-Zelewskiego. Hans-Carl był członkiem NSDAP i gorąco popierał i wierzył w Adolfa Hitlera. Częstym gościem w Lubnie był szef dystryktu na Warszawę i pogromca powstańców- Erich von dem Bach-Zelewski.  Z inicjatywy von dem Bacha-Zelewskiego w 1932 roku doszło do wizyty Adolfa Hitlera w Lubnie.

PAŁAC

Pałac murowany, dwukondygnacyjny, z wysokimi schodkowymi szczytami, z prostokątną wieżą zwieńczoną bogatym krenelażem. Założony na rozbudowanym planie zarysowanego prostokątami wieloboku. Usytuowany w rozległym parku krajobrazowym założonym w XIX wieku, obecnie w ruinie.

2002r.

2018r.

DWÓR

W obrębie zabudowań folwarcznych w pobliżu założenia pałacowo-parkowego położony był dwór.

Lubniewice – dawniej miasteczko, obecnie wieś leży 24 km na południe od Gorzowa Wlkp., przy drodze do Sulęcina. Najstarsza wzmianka pochodzi z dokumentu księcia Przemysława II z 1287 roku, gdzie wymieniony jest pleban „in Lubniewie  vel in Lubnewiz”. Rok wcześniej margrabia Otto oddał templariuszom Sulęcin oraz przyległe wsie, w tym prawdopodobnie Lubniewice, które po rozwiązaniu zakonu decyzją papieża przeszły w ręce joannitów i w latach 1317/1318 zostały oddane w dzierżawę Waldemarowi, margrabiemu brandenburskiemu. W 1322 roku po raz pierwszy pojawia się nazwa „”Kӧnigswalde” oraz nazwisko prawdopodobnie założyciela miasteczka i właściciela, Johanna von Sunnewald(Sunnenwalde). W 1326 roku Ludwik I Starszy, margrabia brandenburski nie uznał roszczeń joannitów do przyznanych im wcześniej dóbr i w 1352 roku Johann(Hans) von Waldow(Hinczelinus de Waldow) otrzymał z rąk margrabiego prawa i przywileje do Lubniewic, potwierdzone w 1367 roku. W latach 1481-1516 swój majątek w Lubniewicach posiadała rodzina von Neuendorf(Melchior von Newendorf).  Przez wojnę trzydziestoletnią znacznie ucierpiał majątek rodziny von Waldow, co zmusiło ich do oddania w dzierżawę Lubniewic polskiemu szlachcicowi  Achacemu Taszyckiemu(, bachmistrzowi bocheńskiemu. Część autorów podaję datę rozpoczęcia dzierżawy w 1653, część w 1682 lub 1683(Edelmann von Tassitzky). Achacy Taszycki posiadał dzierżawę do swojej śmierci w 1698 roku, którą przejęła rodzina von Schmettau, spokrewniona z rodziną von Waldow i utrzymała ją do 1738 roku. W 1715 roku majątek dzierżawiony przez barona Friedricha von Schmettau. Wg spisu właścicieli z 1718/19 roku dzierżawcami byli: wdowa baronowa von Schmettau i baron von Schmettau. Majątek był lennem komtura joannitów Adolfa Friedricha von Waldow. W 1738 roku Adolf Friedrich II von Waldow(*1698-+1754), syn Adolfa Friedricha I wykupił dzierżawę i odzyskał Lubniewice. Po śmierci kolejnego właściciela Lubniewic w 1801 roku, Adolfa Friedricha III(ożeniony był z Elisabeth Dorotheą Sophią von Bismarck), Lubniewice odziedziczył Adolf Friedrich IV(*1760-+1832). Po jego bezpotomnej śmierci majątek odziedziczył jego bratanek, Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow(*1796-+1873), syn Karla Ernsta Christiana von Waldow(*1766-+1831) i Ernestine Apollonii Friederiki Caroline von Reitzenstein(*1773-+1796), córki Karla Ernesta Sigismunda, właściciela Kiełpina. Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow od 1814 roku zaczął używać nazwiska von Waldow und Reitzenstein. Wg „Zamki…” to Ernestina von Waldow w 1795 roku wyszła za mąż za Carla Ernesta von Reitzenstein a ich dzieci od 1820 roku używały nazwiska von Waldow und Reitzenstein. W 1850-53 majątek von Waldow und Reitzenstein obejmował 11081 akrów ziemi. W 1865 roku Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow-Reitzenstein utworzył ze swoich dóbr ordynację rodową. Jego syn, Karl Ernst Sigismund powiększył ordynację o majątek w Pniewie. Ordynacja została rozwiązana w 1938 roku. W 1879 roku majątek obejmował 3270,80ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 6363ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein. W skład majątku wchodziły majątki w : Pniewo(Osterwalde) i Kiełpin(Reitzenstein). W 1929 roku majątek  Carla von Waldow und Reitzenstein obejmował 8872ha. Ostatnim właścicielem majątku lubniewickiego był Carl Friedrich Ernst Eduard von Waldow und Reitzenstein(*1858-+1945), żonaty z Johanną Treichel(*1864-+1936) ze Stanowic. W 1929 roku wymieniony majątek Birkenhof należący do Horsta Listemann wielkości 109ha.

ZAMKI LUBNIEWICKIE

Na przesmyku jezior Lubiąż i Krajnik od średniowiecza był tu warowny gród, wzmiankowany w 1322 roku. W historiografii wymieniany jest „Biały Zamek” na północnym brzegu jeziora Krajnik oraz „Czerwony Zamek”, w pobliżu jeziora Lubiąż, prawdopodobnie z XIV wieku -zamki rycerskie rodu von Waldow. Zamki pochodziły z XVI wieku, zbudowane na fundamentach starszych budowli.

”CZERWONY ZAMEK”

„Czerwony Zamek” posiadał mur kurtynowy z wieżyczkami. W północnym narożu położony był budynek mieszkalny, prostokątny, który posiadał wieże, wykusze i ganki. Na miejscu „Czerwonego Zamku” budowano od 1793 roku przez rodzinę von Waldow (stojący do dzisiaj) pałac neorenesansowy, być może przy częściowym wykorzystaniu murów pierwotnej warowni. Budowlę ukończono w 1812 roku. Właścicielem majątku był w tym czasie Adolf Friedrich IV von Waldow. Obok powstał park założony w  połowie XIX w. W 1846 roku budynek został częściowo zniszczony. Budowla ma front z trzykondygnacyjnym ryzalitem i wejście poprzedzone czterokolumnowym portykiem. Obecny kształt to efekt przebudowy w XIX wieku. Jest to budynek zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem naczółkowym, podpiwniczony. Pałac należał do przedstawicieli połączonych rodzin von Waldow i von Reitzenstein. W roku 1865 Karl Friedrich Ernest Edward von Waldow und Reitzenstein przekształcił majątek w ordynację(majorat). Pałac zwany jest „Starym zamkiem” po wojnie pełnił rolę szkoły, a następnie mieścił się w nim ośrodek FWP(Fundusz Wczasów Pracowniczych). Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Prowadzone prace remontowe od 2004 roku zostały wstrzymane. Późniejszym właścicielem było „Centrum Zamek” a prezesem obecny właściciel założenia pałacowo-parkowego – Jan Eugeniusz książę Lubomirski-Lanckoroński. 

”BIAŁY ZAMEK”

„Biały Zamek” był budynkiem mieszkalnym prostokątnym, dwukondygnacyjnym. W latach 1819-20 na miejscu istniejącego budynku postawiono trzykondygnacyjną okrągłą wieżę, dziś nie istniejącą.

PAŁAC  „NOWY ZAMEK”

Po drugiej stronie jeziora w parku krajobrazowym znajduje się drugi, neorenesansowy pałac zbudowany w latach 1909-11 roku zwany ”Zamkiem”, obecnie w trakcie prac remontowych, zakupiony przez Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Obecnie własność księcia Lubomirskiego-Lanckorońskiego. Przy wejściu do parku brama zamkowa z 1907 roku. Położony w parku krajobrazowym. Pałac zbudowany na planie zbliżonym do litery „L”, gdzie 2 skrzydła łączy kwadratowa wieżą będąca dominantą założenia. Jest to budowla dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem, całkowicie podpiwniczona, kryta dachem dwuspadowym. Po 1945 roku zaadoptowany na szkołę z internatem, od 1949 roku zaadoptowany na ośrodek wczasowy. Remontowany w latach 60-tych XX wieku po pożarze. Do 1991 roku pełnił rolę ośrodka FWP. Od 1991 roku obiekt był dzierżawiony przez Ulricha Thiela z Berlina, który dzierżawił obiekty do 1997 roku. Od 1997 roku były prowadzone prace renowacyjne z przeznaczeniem obiektu na Centrum Rehabilitacji Medycznej i Społecznej oraz Centrum Spotkań Młodzieży Niepełnosprawnej. Od 2004 prace zostały wstrzymane. Od 2019 roku udostępniony przez właściciela do zwiedzania z przewodnikiem. Przed wojną w pałacu znajdowały się bogate zbiory malarstwa włoskiego.

MAJĄTEK-BERG-VORWERK

We wschodniej części wsi położony był folwark. W 1914 roku obejmował 453ha i należał do Karla von Waldow und Reitzenstein a dzierżawiony przez Maxa Folger.

Wieś o średniowiecznej metryce położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. W XIII wieku jako własność wymieniana jest postać komesa Janusza, syna Secemy(może chodzi o Bodzęntę?). Za zgodą matki Krajny w roku 1241 przekazał Lubinicko na rzecz klasztoru cystersów w Paradyżu. W roku 1302 Lubinicko w dożywotnie lenno od opata otrzymał Bogusz von Wezenborg, zatwierdzone w 1304 roku przez księcia głogowskiego, Henryka. W 1544 roku cesarz Ferdynand na 5 lat zastawia Lubinicko Kasprowi ze Szczańca. W 1558 roku na 4 lata klasztor zastawia wieś Franciszkowi von Neumann z Moss(Mostki?). W roku 1562 cystersi zamienili Lubinicko na Łagów z rodziną von Knobelsdorff. Przez wiek XVII i XVIII wieś była w posiadaniu rodziny von Löben(wymieniony Erdmann Gottlieb oraz Friedrich von Lӧben(1618)).  W innej części wsi zamieszkiwały rodziny von Schenckendorff(wymieniany Carl Oswald) i von Zabeltiz a także rodzina von Schlichting(1690-1710-korespondencja Caspara von Schlichtinga, 1774- wymieniony Carl Magnus). W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. W obu częściach wsi były założenia dworsko-folwarczne i młyny. Od 1802 roku Fryderyk Wilhelm Kretschmer, nowy właściciel dóbr, prawnik, deputowany powiatu, członek frankfurckiej loży masońskiej scalił obie części dóbr. Jego syn w 1838 roku za 38000 talarów sprzedał majątek niejakiemu Miethe, który za 42000 talarów w 1842 roku odsprzedał część majątku porucznikowi Augustowi Ferdynandowi Uttech, przy czym część majątku pozostawała nadal w rękach rodziny Miethe. Od 1866 roku do lat 30-tych XX wieku wieś była w posiadaniu rodziny Schultz. Po nim majątkiem zarządzał Anton Hauk. 

DWÓR

Klasycystyczny dwór zbudowany ok.1800 roku na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Zbudowany prawdopodobnie za czasów Fryderyka Wilhelma Kretschmera. Po 1945 roku w rękach Skarbu Państwa, użytkowany przez PGR, po 1990 roku w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa.

PAŁAC

W 1886 roku przez rodzinę Schultz do dworu dobudowano pałac w stylu neorenesansowym. Pałac postawiony na rzucie prostokąta, murowany, parterowy, podpiwniczony, nakryty wysokim dwuspadowym dachem. Bryła pałacu urozmaicona  dwoma wieżyczkami, nakrytymi cebulastymi hełmami, dobudowanymi w XX wieku. Całość wielokrotnie przebudowywana. 

Pałac i dwór zachowały wiele elementów z oryginalnego wyposażenia i wystroju: przetrwała malarska, neorenesansowa dekoracja sklepień, rzeźbione boazerie i schody wraz z ozdobną balustradą, obramienia kominków, stolarka okienna z witrażowymi szkleniami, stolarka drzwiowa z dekoracyjnym wykończeniem płycin. W pomieszczeniach parteru zachowały się sztukatorskie i lustrzane zdobienia, boazerie, kominki i część umeblowania, m.in. interesująca, malowana, 6-drzwiowa szafa z postaciami dwóch uzbrojonych rycerzy, tarczą herbową i widokiem lubinickiej rezydencji. We dworze przetrwał ozdobny, kaflowy piec. Uchronił się nawet pierwotny wystrój i wyposażenie łazienki z wiekowymi kaflami i wanną umieszczoną w specjalnej wnęce.

Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Początki sięgają XIII wieku. Po raz pierwszy wymieniona w 1329 roku. Płaciła w tym czasie czynsz na rzecz biskupa w Lubuszu. Jedną z pierwszych rodzin rycerskich, właścicieli wsi była rodzina von Lossow. W 1459 i 1485 wymieniany Hans von Lossow z Boczowa, później jego synowie: Joachim i Franz. Franz von Lossow sprzedał swoją część bratu, po którym dobra odziedziczyli synowie Joachima wzmiankowani w 1571 i 1598 roku. W XVIII wieku dobra są w posiadaniu rodziny von Ihlow. Od 1715 roku wieś jest własnością Christiana Wulfa Erdmanna von Ihlow(Ilow). Inne źródła podają, że von Ihlow pojawił się na terenie wsi dopiero w 1724 roku. W 1785 roku majątek należał do majora von Oppen, który mieszkał we dworze. W 1793 roku majątek zakupuje za 23000 talarów rodzina von Briesen. W 1815 roku sprzedają majątek porucznikowi von Wehle za 17200 talarów. W 1843 roku dobra zakupił Schrӧder by w 1850 roku sprzedać majątek z zyskiem Ernstowi Müller. Wkrótce po 1850 roku majątek zakupiła rodzina von Bonin. Posiadała go do 1945 roku.

DWÓR

Klasycystyczny dwór zbudowany w 1790 roku. Murowany z cegły, parterowy na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym. Usytuowany na obrzeżu parku krajobrazowego z XVIII-XIX wieku. Rozebrany.

Wieś położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1295 roku(Lubecovo), kiedy książę Przemysł II potwierdza, że bracia Bartłomiej i Mikołaj, synowie Męcza dali biskupowi poznańskiemu część Lubikowa.  Wielokrotnie wymieniany w latach: 1396(Lubekowo), 1406(Lubyacowfo), 1415(Lubecowo), 1416(Lubyecowo), 1418(Lwbecow, Lubeyacowo), 1418(Lubyeakowfo), 1422(Lubyakowo), 1423(Lubyathowo), 1425(Lubyethowo), 1427(Lubiethowo), 1428(Lubecowo, Lubicowo), 1430(Lubycowo), 1483(Lubyekowo), 1442(Lubyechowo), 1443(Lubiechowo, Lubiekowo, Lubiakowo), 1517(Lubiecowo), 1517(Lubienkowo), 1519(Lyvbyekowo), 1545(Lyubyekowo), 1563(Liubiekowo), 1564(Lubichow), 1592(Lubikowo), 1944(Liebuch). W 1396 roku wymieniony Mikołaj de Lubecow. Od końca XIV wieku wieś w rękach Lubiakowskich(Lubiekowskich, Lubiatowskich,Lubikowskich) herbu Grzymała. W 1406-1407 Mikołaj Żydowski z Żydowa koło Obornik z braku stawienia się przed sądem Bogusza Lubiakowskiego przejmuje część Lubikowa. W latach 1406-19 wymieniani jako dziedzice Lubiakowa bracia Bogusław(Bogusz) i Przecław Lubiekowski(Lubiatowski, Lubikowski, Lubiakowski). W 1412-20 wymieniony Wierzbięta Lubiakowski(Iwieński), w 1415-223 Jarosław z Lubiakowa i Iwna, podkomorzy kaliski. W 1443 roku Dobiesław Mrowiński z Mrowina zakupuje część wsi od Mikołaja z Lubikowa Lubiakowskiego. W 1446 roku Dobiesław Mrowiński przekazał wieś swojemu bratu, Szczepanowi. W 1444 wymieniony Mikołaj Lubiekowski, w 1493-94 Andrzej i Piotr Lubiekowski, dziedzice Lubikowa, w 1528-46 Jan Lubiekowski i jego brat Hieronim. Od 1577 roku własność Jana Strzeżmińskiego ze Strzeżmina(ob.Strzyżmin). Kolejni właściciele wsi i majątku: von Kalckreuth, Gembiccy herbu Nałęcz(XVII,XVIIIw.- w latach 1670-1704 wymieniony kasztelan płocki Stefan Gembicki, ożeniony z Anną z Krasnego Krasińską), Ponińscy herbu Łodzia, Belina-Węsierscy herbu Belina. W 1845 roku należał do Węsierskiego, w 1857 roku majątek należał do hrabiny Węsierskiej, z domu hrabianki Kwileckiej. W 1870 roku własność rodziny Pflug– majątek obejmował 1568ha gruntów. W 1877 roku majątek obejmował 1568ha i administrowany był przez R. Stumpf. Właścicielem majątku był Adolph Pflug. W 1896 roku majątek o powierzchni 1568,25ha posiadała Pani Helene Merckel, z domu Pflug, właścicielka majątku Braunenbruch koło Detmold(Północna Westfalia, Niemcy). Administratorem majątku był Hans Mӧller. W 1907 roku majątek obejmował 1568ha gruntów i należał do Friedricha Gustava Merckel. a w 1913 roku jego majątek obejmował 1688ha gruntów.

DWÓR

Pozostałości zespołu dworskiego, na który składają się: dwór, resztki zabudowań gospodarczych oraz pozostałości po parku dworskim. Do majątku należały folwarki- Lubikówko(Amalie),  Iskrowo(Ingelhof), Dziubielerwo(Helenen Vorwerk). Lubikówko założył w 1867 roku właściciel Krasnego Dłuska i Lubikowa, Fryderyk August Pflug.

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie i powiecie nowosolskim o metryce średniowiecznej. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w roku 1372. W 1446 roku jako właściciel wymieniany jest Nesmewschil. W XVI wieku wieś była w posiadaniu rodziny von Dyherrn, w XVII wieku rodziny von Stosch oraz w rękach rodziny von Kalckreuth. Na początku XVIII wieku właścicielem wsi zostaje David Heinrich von Kottwitz. Od 1765 roku wieś należy do książąt von Schönaich z Siedliska. W 1841 roku Louis książę von Schönaich sprzedaje Lubięcin wraz z Chełmkiem Karlowi Germershausen a on w 1843 odsprzedaje majątek książęcej rodzinie Acerenza Pignatelli. Około 1860 roku wieś jest w posiadaniu książąt Hohenzollern-Hechingen, później hrabiów von Rothenburg. W latach 30-tych właścicielem majątku jest Wilhelm Isenberg.

DWÓR

Po II wojnie światowej majątek przekształcono w PGR. Obecnie w rękach prywatnych.
Dwór prawdopodobnie wzniesiony w XVII wieku. Nie dotrwał do naszych czasów, zniszczony podczas działań wojennych. Pozostałością po założeniu folwarcznym są budynki gospodarcze wraz z podwórzem folwarcznym.

HISTORIA WSI

Lubieszów położony w gminie Nowa Sól powiatu nowosolskiego. Jest wsią o średniowiecznej metryce. Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się w 1295 r. (Lubsniz) w spisie miejscowości przynależnych do diecezji wrocławskiej. Kolejne wzmianki pojawiają się w roku 1305 związane z płatnością czynszu przez mieszkańców na rzecz kolegiaty w Głogowie. Począwszy od połowy XV w. Lubieszów był własnością rodziny von Reiche . W drugiej połowie XVII wieku jako właścicieli wymienia się rodzine von Schmolke. Na początku XVIII w. dobra ziemskie znajdowały się w rękach Jocob Christopha von Reiche. W 1718 roku dobra są w rękach Karla Siegmunda von Stössel. W 1786 r. właścicielem majątku był Hans Ernest Emil von Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. Począwszy od połowy XIX w. posiadłość ziemska wielokrotnie zmieniała właścicieli – w 1868 r. rodzina Jung, baron von Knobelsdorff z Buchałowa(1870), Otto von Reiche(1876-1910), Werner Ritsch, von Unruh(19112), Rudolf Fritz(1919). Począwszy od lat 30 XX wieku do końca II wojny światowej folwark był własnością Wilhelma König.

DWÓR

Przy drodze Nowa Sól-Studzieniec w południowej części wsi położony zespół dworsko-folwarczny składający się z dworu z II połowy XIX wieku,parku oraz zabudowań folwarcznych.

Wieś położona w gminie Ośno Lubuskie powiatu słubickiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1286 roku kiedy należała do templariuszy z Sulęcina. W wiekach średnich należy do rycerzy von Lieben. W 1400 roku(Lybnow) lenno Kaspara von Rotz. W 1412 roku wymienia się braci von Rotsche: Kaspara, Hansa i Friedericha oraz Appela von Rotschen. W 1476 roku część wsi zakupił Hans von Slaberndorf. W 1501 roku majątek w posiadaniu Otto von Schlaberndorf, później Georga von Schlaberndorf oraz Hansa von Buntsch z Prześlic. W 1536 roku wieś w rękach Andreasa von Selchow i jego brata Hansa von Selchow. W 1556 roku Andreas von Selchow po śmierci ojca sprzedał swoją część wsi kapitanowi Hansenowi von Minkwitz z Drzeniowa. W 1571 roku dwa majątki we wsi należące do: synów Andreasa von Selchow, Wolfa i Andreasa oraz do braci Nickela, Vormunda i Hansena von Minkwitz.  Po 1575 roku wieś w posiadaniu rodziny von Selchow, która posiadała miejscowość do połowy XVIII wieku. W 1715 roku właścicielem dóbr był Joachim Bernhard von Selchow. Miał dwóch synów: Adolfa Bermharda i Alexandra Ludwiga. Następnym właścicielem majątku był baron Fouquette, później około 1800 roku żona hrabiego Heinricha XXXIX von Reuss, z domu Knobelsdorff,  a w 1801 roku majątek był już w rękach rodziny von Zülow. W 1816 roku majątek z dworem stał się własnością kapitana Heinricha Wilhelma von Sprenger i w rękach tej rodziny majątek pozostawał do 1864 roku, kiedy dobra przechodzą w ręce hrabiny von Francken-Sierstopff und Clara, z domu Henkel von Donnersmark zu Puschin. Przed 1900 rokiem dobra zakupuje Julius Heimann zamieszkały w Berlinie. Zarządcą dóbr zostaje C.Schulz.  Już w 1922 roku majątek staje się własnością Ernsta Neumann, którego spadkobiercy posiadali majątek wraz z pałacem do 1945 roku. Kolejnym właścicielem był syn Ernsta,  Hans Joachim Neumann. Po 1945 roku w posiadaniu PGR Ośno Lubuskie z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze i biura gospodarstwa rolnego. Po 1990 należał do kilku spółek, obecnie prywatnego właściciela.

PAŁAC

Pałac zbudowany na planie prostokąta, murowany z kamienia i cegły, w całości podpiwniczony, dwukondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem. Pokryty dachem wielopołaciowym, czterospadowym z wyodrębnioną połacią nad częścią północno-wschodnią. W części północno-wschodniej ryzalit, w części wschodniej czworoboczny ganek z balkonem, przy elewacji południowej(parkowej) taras na planie półkola a na piętrze trzyarkadowa loggia. W narożniku północno-zachodnim cylindryczna wieża zakończona tarasem i smukłym, stożkowym hełmem.
Z wystroju wewnętrznego zachowany reprezentacyjny holl, zachowana stolarka na drugiej kondygnacji, pochodząca z 1900 roku, sztukaterie w pomieszczeniach parteru, we wschodniej części pałacu, polichromie- malowidła z ok. 1900 roku w hollu oraz przy salo nie parkowym, boazeria oraz klatka schodowa wraz z balustradą w hollu oraz boczna klatka schodowa prowadząca na drugą kondygnację.
Trzy etapy budowy pałacu- pierwszy za czasów rodziny von Selchow, druga w roku 1830, kiedy następuje przebudowa dworu przez rodzinę von Sprenger, i ostatnia za czasów rodziny Neumann, kiedy pałac otrzymuje neoklasycystyczny kostium stylistyczny.Po 1945 roku w posiadaniu PGR Ośno Lubuskie z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze i biura gospodarstwa rolnego. Po 1990 należał do kilku spółek, obecnie prywatnego właściciela.
Po II wojnie światowej prace remontowe przeprowadzane doraźnie. Ostatnie remonty doprowadziły do częściowej dewaloryzacji(np. plastikowe okna w parterze)

BUDYNKI GOSPODARCZE

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. Należała wtedy do rycerza Blomeke(Blümeke), od którego prawdopodobnie pochodzi nazwa wsi. Potomkowie rycerza posiadali wieś do XV wieku. Wymienia się również rodzinę von dem Borne jako posiadający grunty we wsi. W 1489 roku dobra są w rękach Georga von Brand z Chomętowa. W 1499 roku majątek w posiadaniu braci von Brand z Chomętowa i Lubicza oraz braci von Schöning z Lubicza i Tucza. W 1620 roku dobra w rękach kilku przedstawicieli rodu von Brand. W 1689 roku majątek należy do rodu von Beneckendorf– wymieniany Kurt Friedrich von Beneckendorf, polski kapitan gwardii w stanie spoczynku. Ostatnim przedstawicielem rodu von Beneckendorf był Gustav Wilhelm, który prawdopodobnie na początku XIX wieku przepisał dobra Wilhelmowi Ernestowi Kunze. Kolejnym właścicielem wg spisu majątków z 1857 roku był Ferdinand Stachow. W latach 1873-1913 majątek należał do majora Paula Stachow. W 1879 roku jego majątek obejmował 410ha gruntów a w 1896 roku majątek o obejmował 564ha. Administratorem majątku był Beermann a sam właściciel, Paul Stachow stacjonował w tym czasie w Bonn. W skład majątku wchodził folwark Górecko(Alt-Gurkowsch-Bruch). W 1914 roku majątek o powierzchni 574ha należał do Pani Elisabeth Stachow, z domu Schuster. W skład majątku wchodziły osady Górecko(Alt-Gurkowsch-Bruch) i Sierosławice(Friedebergerwiesen). W 1922 roku majątek wykupiło Towarzystwo „Eigene Scholle” i dokonało parcelacji gruntów. W latach 20-tych XX wieku część dóbr szlacheckich była własnością Edmunda Hӧnig z Gralewa i należały do jego rodziny do 1945 roku.

PAŁAC

W południowo-zachodniej części wsi stał pałac, zniszczony podczas działań wojennych i rozebrany w latach powojennych. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy, resztki ogrodzenia.

Wieś położona w gminie Jasień powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1381(Lobischen), kiedy znajdowała się w dominium żarskim. Wzmiankowana jeszcze w 1494 roku(Lobissschin). W XV wieku należy do rodziny von Gebelzig(1494). W 1508 roku bracia von Gebelzig sprzedają miejscowość Peterowi von Steinkeller. Pod koniec XVI wieku wieś jest w posiadaniu Carla Magnusa von Löben. Rodzina von Löben w roku 1671 sprzedaje majątek Christianowi Siegmundowi von Rohr. Na początku XVIII wieku majątek dzierżawiony przez Carla Franza von Stentzsch i Carla Ottona von Wiedebach. Od roku 1712 wieś z majątkiem jest w rękach rodziny von der Heyde, od 1740 roku w posiadaniu rodu von Sommerfeld und Falkenhayn- Wymienieni Karl Ernest(zm. 1752) i Karl Erdmann(zm.1820). Kolejnym właścicielem była rodzina von Tottleben(1773-XIXw)- wymienieni Gottlob hrabia von Tottleben(zm.1773) i Leberecht von Tottleben(zm.1814). W XIX wieku dość częste zmiany właścicieli: von Lehringshof(1810), Frühbusche(1823),  od 1844 roku- Mylius, który w 1847 roku odsprzedaje majątek rodzinie von Goldammer. Na początku XX wieku dobra w rękach Kurta Budenstein, w 1921 roku w posiadaniu rodziny Thielemann. Ostatnim właścicielem majątku od roku 1929 był Jan Heemink.

PAŁAC

We wsi stał pałac prawdopodobnie zbudowany w XIX wieku. Pozostałością po założeniu są resztki ogrodzenia oraz parku krajobrazowego.

DWÓR MŁYNARZA

W północno-zachodniej części wsi nad Lubrzą, przy drodze na Pietrzyków stał dwór młynarza. Obecnie bez śladów po założeniu.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Przewóz powiatu żarskiego. Wieś o średniowiecznej metryce, której nazwa pojawia się po raz pierwszy w 1417 roku. Należała do dóbr przewoskich, których właścicielem od 1348 roku był Ulryk von Pack, późniejszy Pan na Żarach. Kolejnym właścicielem była rodzina von Biberstein oraz von Hackenborn. Od 1413 roku wieś weszła w skład księstwa żagańskiego do połowy XVIII wieku. W XV i na początku XVI wieku wieś była w rękach rodów: von Haugwitz i von Kottwitz. Przez krótki okres czasu w latach 1517-21 należała do rady miejskiej Zgorzelca, by na powrót stać się własnością rodu von Haugwitz. W 1585 roku wieś sprzedana Adamowi von Raussendorf. W 1606 roku dobra nabywa Melchior von Rechenberg, by po 6 latach odsprzedać majątek rodzinie von Haugwitz. W 1642 roku w starciu z grasującymi bandami ginie syn właściciela wsi, Albrecht von Haugwitz. Prawdopodobnie zniszczenia spowodowane wojną trzydziestoletnią sprawiły, że dobra zostały sprzedane Janowi Krzysztofowi von Luttitz. Później następują dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rody: von Callenberg, von Schwainitz, von Kiesenwetter(1790- wymieniany Ernst von Kiesenwetter), von Jagemann(1813), von Schaller, Maschke(1854), fabrykant sukna Schieblich(1865), von Erdmannsdorff(1870-76- wymieniony Heinrich von Erdmannsdorff, zmarły w 1874 roku), Simon(1880-86), baron von Lüttichau(1892), Lischke(1898), Schultz-Niborn(1905), Greisendorff(1912), Mooshake(1917-21), Schumann(1926-37), Selinger Ruh, Stelzmann.

PAŁAC

Po II wojnie światowej w posiadaniu PGR z przeznaczeniem na mieszkania oraz biura. Od 1959 roku mieścił się w pałacu Dom Pomocy Społecznej, a w latach 60-tych szkoła podstawowa. Następnie urządzono w pałacu siedzibę Gospodarstwa Rolnego ponownie z przeznaczeniem na biura i mieszkania.Od 1996 roku jest w rękach prywatnych. Obecnie obiekt jest nieużytkowany i popada w ruinę.

Pałac zbudowany w XVIII wieku, gruntownie przebudowany około połowy XIX wieku, o cechach barokowych i klasycystycznych. Założony na planie litery „L”. Północne skrzydło pałacu jest jednotraktowe, południowe- półtotatraktowe. Skrzydła dwukondygnacyjne, podpiwniczone, nakryte dachami trzyspadowymi. Reprezentacyjna elewacja ogrodowa. Dziewięcioosiowa, z częścią środkową zaakcentowaną trzyosiowym ryzalitem przyziemiu ryzalitu umieszczony został portyk wsparty na czterech toskańskich kolumnach, poprzedzony jednobiegowymi schodami. Ryzalit zamknięty jest dwuosiowym szczytem ze spływami wolutowymi, zwieńczonym trzema palmetami.

Wieś położona w gminie Santok powiatu gorzowskiego. Wieś Lybky założona została przez dwóch braci Wolfa i Christopha von Rülicke z Gralewa w roku 1580. Po śmierci Christopha von Rülicke doszło do podziału majątku i w tym 1601 roku w Lipkach Wielkich osiedlił się Dietrich von Rülicke, syn Christopha, który w tym też czasie pobudował we wsi siedzibę rycerską. Wymieniony również w 1608 roku jako Dittrich von Rӧligke czy Rӧlligken. Pod koniec XVII wieku doszło do rozpadu majątku rodowego. Około 1700 roku wieś była w posiadaniu szambelana Paula von Brand, przed 1713 rokiem również z częścią Gralewa. W spisie właścicieli z 1718 roku właścicielem wsi był Christian von Brand. Rodzina von Brand posiadała majątek do 1802 roku. Kolejnym właścicielem była rodzina von Zinnow wymieniana w 1828. W 1837 roku wieś przeszła na własność mieszczańskiej rodziny Lehmann z Lubusza, której przedstawicielem w tym czasie był Johann Gottlieb Lehmann(1781-1853), niemiecki prawnik, polityk, nadburmistrz Frankfurtu n.Odrą. W 1853 roku wzmiankowany Ludwig Lehmann, właściciel majątku wymieniany w 1857 roku. W 1879 roku majątek o powierzchni 1360,42ha należał do barona von Schlotheim. W 1885 roku właścicielem majątku został von Malezewski(Malczewsky). W 1896 roku wg spisu majątków właścicielem majątku był Landbank z Berlina. Od 1907 roku  do 1945 roku majątek posiadała rodzina Lent. W 1914 roku majątek obejmujący 711ha należał do Alfreda Lent(*07.06.1836-+04.01.1915), berliński architekt i inżynier budownictwa kolejowego, bankier. W skład majątku wchodził folwark w Nowym Polichnie(Pollychen-Hollӓnder) o powierzchni 136ha. W 1929 roku właścicielem był Hans Wolfgang Lent, 743ha.

PAŁAC

We wsi XVII-wieczny pałac, po 1945 roku zaadoptowany na potrzeby Państwowego Domu Wczasów Dziecięcych im. J.Tuwima, przebudowany w latach 1961-63 z adaptacją na Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Przebudowa pałacu spowodowała znaczną zmianę w wyglądzie pałacu- wyburzono dwie wieże schodowe oraz zniszczeniu uległa kamienna balustrada tarasu położonego na zimowej oranżerii również przebudowanej. W otoczeniu park krajobrazowy o powierzchni 12 ha. W pobliżu zespół folwarczny z XIX wieku.

MAJĄTEK

WILLA