Wieś wzmiankowana w 1425 roku, w 1465 roku należała do Hannusza/Hansa/ von Luckaw/Luck,Luk/. Urodzony w 1541 roku Hans von Luck und Witten, założyciel linii wityńskiej, pisał się jako Pan na Myszęcinie i Wityniu. Ożeniony z von Nostitz-Drzewiecką. W roku 1495 roku część wsi należała do braci Caspra, Lukasa i Johanna von Lessen, synów Ericha von Lessen, komendanta zamku świebodzińskiego, którzy posiadali Wilkowo i Mostki. W wieku XVI i XVII należał do rodziny von Knobelsdorff.  Wymieniony Maximilian von Knobelsdorff(*1540-+1609), jego syn Johann Georg von Knobelsdorff, w 1675 roku Kaspar Sigismund von Knobelsdorff, syn Johanna a wnuk Maximiliana. Od początku XVIII wieku majątek jest w posiadaniu rodziny von Szlichting z Rzeczycy- wymienieni Maximilian Philipp von Schlichting, który w 1748 roku zakupił majątek „Myszęcin II” od rodziny von Luck (Myszęcin I to majątek w pobliskim Wilenku), Anna Helena von Schlichting i Beate Friederike von Schlichting(1752). We wsi wymieniana jest również rodzina von Troschke, która posiadała grunty w tej miejscowości. W XVIII wieku 3/4 wsi należała do rodu von Sack– wymienia się Friedricha Wilhelma von Sack(1774). W roku 1842 majątek zakupił dr med. Paul Ernst Jablonsky, potomek Amosa Komenskiego, który do wsi przeprowadził się w roku 1847. Majątek w Myszęcinie oraz w Wilenku zakupił od Johanna Emanuela Samuela von Schlichting zmarłego w 1872 roku. W 1874 roku dobra zakupił Franz Xawer Robert Fuss z Paradyża. Majątek za czasów M.Fuss liczył 1000 ha , w tym 625 ha gruntów ornych i 300 ha lasów.

Po 1945 roku majątek własnością Skarbu Państwa, pod zarządem Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, w latach 60-tych PGR, z wykorzystaniem pałacu na mieszkania i biura. W latach 1968 i 1975 przeprowadzono remonty. Na początku XXI wieku sprzedany przez AWRSP prywatnemu inwestorowi.

PAŁAC
Zespół pałacowy złożony z pałacu, spichlerza z XVIII wieku i parku. Pałac późnoklasycystyczny, zbudowany w połowie XIX wieku, powiększony o dobudówki na przełomie XIX-XX wieku. Murowany, piętrowy, dobudówki parterowe. Założony na planie prostokąta.Park krajobrazowy założony w XVIII-XIX wieku. Do pałacu prowadziły dawniej trzykondygnacyjne budynki bramne z drugiej połowy XIX wieku, z których prawy znajduje się w ruinie.

Wieś leżąca w gminie Niegosławice powiatu żagańskiego. Wieś wymieniono po raz pierwszy w roku 1296. W tym roku książę Henryk III nadaje ziemię Przybkowi, synowi Marcina z Mycielina. W 1417 roku z nadania książąt głogowskich dobra we wsi otrzymuje rodzina von Knobelsdorff, od 1433 wieś w posiadaniu rodziny von Haugwitz, którzy wymieniani są jeszcze w XVII wieku. Prawdopodobnie w XV wieku wybudowali siedzibę dworską przebudowaną w XVI wieku, na budynek w stylu renesansowym. W 1718 roku jako właściciel wymieniany jest Hans Melchior von Studnitz. Część dóbr zajmuje rodzina von Knobelsdorff, później von Zedlitz i von Kupperwolf a następnie należy do rodziny von Heuthausen(1786-1787). W XVIII wieku wieś podzielona na dwie części. Jedna część wsi należała do Helene Friderike von Studnitz, druga do Ernesta Ludwiga von Heuthausen.  Od 1794 roku majątek w rękach rodu von Niebelschütz, która posiadała go do 1945 roku.

PAŁAC

Pałac wzniesiony w pierwszej połowie XVI wieku. Pierwotnie budowla piętrowa na rzucie prostokąta z cylindryczną wieżą w południowo-wschodnim narożniku. W XVIII wieku został przebudowany, a w drugiej połowie XIX wieku rozbudowany w kierunku zachodnim. Nie użytkowany od roku 1945 roku, popadł w ruinę. Rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

Miejsce po pałacu, oficyna, budynek folwarku pałacowego- 2013r.

Miejsce po pałacu, oficyna, budynek folwarku pałacowego-2022r.

Folwark Dolny

Kościół p.w. św. Mikołaja, wieża obronna i folwark kościelny

W murze obwodowym przykościelnego cmentarza przetrwały pozostałości wieży obronnej z XVI wieku, zwieńczonej attyką ze spływami. Zachowane są okienka szczelinowe, jedno w formie strzelnicy kluczowej z krzyżem. Za założeniem kościelnym, przy drodze z Nowego Miasteczka położony był folwark kościelny, którego budynki możemy oglądać.

Folwark Górny

Wieś położona w gminie Krzeszyce powiatu sulęcińskiego. Wielokrotnie wzmiankowana pod nazwą: Muzekow, Musicow, Musecow, Musikow, po raz pierwszy wymieniona w 1405 roku(Muzekow) aczkolwiek wg innych źródeł wzmiankowana już w 1400 roku. W tym czasie wchodziła w skład dóbr zamku w Słońsku i w 1410 roku przekazana w ręce diecezji w Lubuszu. Od 1415 roku własność Heinricha von Oinitz. Od 1427 roku w rękach joannitów. Na terenie wsi w 1461 roku majątek posiadał rycerz von Neuendorf(Nauemdorfe). W 1474 i w 1491 roku mistrz zakonu Richard von der Schulenburg zakupił dobra należące do Albrechta von Nauendorf. W kolejnych latach należała do joannitów ze Słońska, którzy zostali wymienieni jako właściciele wsi w spisie w 1718/19 roku. W 1879 roku majątek o powierzchni 193,90ha należał do rodziny Eisenach. Majątek na początku XX wieku należał do Maxa Eisenach. W 1914 roku i w 1929 roku jego majątek obejmował 200ha. Prawdopodobnie posiadali dobra do 1945 roku. 

DWÓR/WILLA

Przy głównej drodze obok kościoła stoi dobrze zachowany, wyremontowany dwór, ze zmienioną elewacją frontową.

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego o piastowskiej metryce, w którym to okresie należała do królewszczyzny i była pod zarządem zamku w Międzyrzeczu. Po śmierci króla Przemysła II wieś znalazła się w posiadaniu Brandenburgii. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1316 roku(Mornowe) oraz w kolejnych: 1359(Mornow), 1508(Murzinowo), 1559(Murzynowo), 1564/65(Murzinow). Pierwszym znanym nam właścicielem wsi był Nickel Muckenhagen-wg Prof. E.Rymar mógł być to Nickel von Radowitz, od 1467 właściciel Santoka wykupionego od von der Ostenów. Przed 1492 rokiem właścicielem została rodzina von Rülicke(Rüleke). W 1541 roku właścicielem połowy Murzynowa był Christoph II von Rülicke. Umiera w 1565 roku. W tym czasie wieś podzielona była na część polską należącą do króla, i niemiecką należącą po śmierci Christophie II do Christopha III(1545-1592). Rodzina von Rülicke posiadała Murzynowo na pewno do 1672 roku. W 1694 roku część Murzynowa należącą dawnie do Christopha II nabył generał major Paul von Brandt(1650-1697), syn Christiana(ok.1598-1663) i Gertrudy, z domu von  Rülicke(ok.1615-1664/1670), ożeniony z Henriette Katherine von Somnitz(1657-1712). Po jego śmierci majątek dziedziczy syn Christian(1684-1749). Po jego śmierci dobra w Murzynowie dziedziczy jego syn Christoph Ernst(1738-1758). Był ostatnim z rodu posiadający majątek w Murzynowie, od którego dobra nabyła rodzina von Schӧning. Drugą część Murzynowa w 1694 roku nabył Asmus von Gramme z Grąsów pod Dobiegniewem. W 1701 roku tą część od braci Friedricha Ernsta Ludwiga i Otto Christiana von Gramme zakupił generał kawalerii Joachim Friedrich von Wreech(1650-1724). Był żonaty z Katharine Amalie von Weyher. Po śmierci Joachima Friedricha dobra dziedziczy syn, generał major Adam Friedrich von Wreech(1689-1746), którego żoną była Luise Eleonore von Schӧning. Był również właścicielem majątków w Dąbroszynie, Kamieniu Wielkim i Małym oraz Warnicach. Po nim majątek dziedziczą synowie: szambelan dworu Friedrich Wilhelm Theodor(1733-1785) i generał porucznik Ludwig Alexander(1734-1795), który w 1786 roku otrzymał tytuł hrabiego. Zmarł bezpotomnie. Na nim kończy się linia rodu w Nowej Marchii. W 1767 roku część Murzynowa należącą do rodu von Wreech zakupił Johann Eberhard Mayer von Schӧning, zmarły w 1785 roku. Był właścicielem Gralewa i Janczewa. W roku 1784 Johann von Schöning scalił majątek, który w tym czasie nadal posiadał część polską. W roku 1782 za 18 tys. złotych polskich oraz roczną opłatę w wysokości 3 tysięcy złotych na rzecz starostwa międzyrzeckiego, król polski oddaje część polską Nowej Marchii. Roczna opłata była wypłacana starostwu do 1851 roku. Po śmierci Johanna majątek dziedziczy jego syn, Christian Stephan von Schӧning(1752-1802), żonaty z Albertine von Besser. Po śmierci Christiana Stephana majątek odziedziczył późniejszy generał major Kurd Wolfgang Wilhelm Gustav von Schӧning(1789-1859). Był ostatnim z rodu właścicielem majątku w Murzynowie. W 1816 roku majątek prawd. dzierżawił zarządca dóbr Friedrich Wilhelm Walter. Rodzina von Schӧning posiadała majątek do 1818 roku. W XIX wieku dość częste zmiany właścicieli. W 1819 roku dobra zakupił Friedrich August Ferdinand von Witte, nobilitowany w 1816 roku. W latach 1853-61 dobra posiada Karl Nickel z Obra-Mühle powiatu międzychodzkiego. Od 1861 roku należał do Adolfa Friedricha Pflug(*29.11.1810-+20.03.1886), berlińskiego fabrykanta i radcy handlowego. Był producentem wagonów kolejowych. Od 1865 roku był również właścicielem majątków w : Lubikowie, Krasnym Dłusku i Nowej Niedrzwicy, które zakupił od hrabiny Ludwiki von Węsierskiej z domu Skórzewskiej. Od 1874 roku był właścicielem dóbr w Brodach. W 1879 roku majątek w Murzynowie obejmował 1947,02ha powierzchni . Z Charlotte Amalie Riel(1817-1870) miał siedmioro dzieci. Majątek po nim dziedziczy syn, Wilhelm. W 1896 roku majątek spadkobierców rodziny Pflug obejmował 1947ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Dobrojewo(Johanneswunsch) i Warcin(Watthof). Na początku XX wieku właścicielem dóbr Hans Pflug. Rodzina Pflug posiadała majątek do 1910 roku, aczkolwiek część autorów podaje datę 1909 rok, w którym to dobra nabył kapitan w stanie spoczynku Julius Alexander Delius(1868-1933).  W 1914 roku jego majątek obejmował 2180ha a w 1929 roku 2289ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Dobrojewo(Johanneswunsch) i Warcin(Watthof). J.A. Delius ożenił się w 1894 roku z Helene Julie Camille von Schlüter(1874-1933). Ostatnim właścicielem do 1945 roku był najstarszy z synów Juliusa i Helene, Hermann-Arnold Delius. Po II wojnie światowej majątek do 1990 roku w rękach PGR, a w pałacu umieszczono szkołę podstawową, istniejącą do dzisiaj.

DWÓR

Zbudowany za czasów rodziny von Schӧning nie istnieje. Lokalizacja jak i forma architektoniczna dworu nie jest znana.

PAŁAC

Pałac powstały prawdopodobnie w połowie XIX wieku, założony na planie prostokąta, podpiwniczony, z użytkowym poddaszem. Od północnej strony wąskim łącznikiem połączony z oficyną. Na elewacji środkowej wejście główne zaakcentowane kolumnowym portykiem, zwieńczonym na piętrze tarasem. W elewacji ogrodowej, zachodniej zadaszony taras w partii parteru. Na ścianie bocznej, południowej trzyczęściowy wykusz, sięgający poddasza oraz symetrycznie rozmieszczone płaskorzeźby ze scenami antycznymi. We wnętrzach zmienionych przez zmiany pomieszczeń na cele szkolne, z oryginalnego wystroju pozostała stolarka drzwiowa ramowo-płycinowa z portalami, oryginalnymi okuciami, zamkami i klamkami. Drzwi wejściowe wymienione na współczesne. Okna parteru i piętra są pierwotne.

ZESPÓŁ FOLWARCZNY

WILLA

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1308. W 1385 roku jako właścicieli wsi wymienia się rodzinę von Lange.  W 1404 roku majątek z siedzibą dworską należał do Mikołaja z rodu Wadwiczów.    Od 1514 lub 1517 roku do 1744 roku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff.   Prawdopodobnie pod koniec XVIII wieku dochodzi do podziału wsi na dwa majątki: A i B.

MAJĄTEK A

Prawdopodobnie majątek A jest najstarszą częścią wsi. Na początku XIX wieku należała do rodziny von Angern oraz rodziny Schwarz. Od 1850 roku własność Fr. Wilh. Aug. Stubenrauch. Od początku XX wieku majątek w posiadaniu rodziny Fälligen. Pałac nie istnieje. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy o powierzchni 3 ha oraz oficyna z końca XVIII wieku.

MAJĄTEK B

Na początku XIX wieku własność rodziny Schwarz. Posiadali majątek jeszcze w 1857 roku.  Po 1880 roku dobra B należały do rodziny von Wentzel– wymieniony Ernst von Wentzel oraz Maria Angela z domu hrabianka von Schmettow.

Początki wsi sięgają średniowiecza. W roku 1470 rodzina von Löben sprzedaje majątek Janowi Lasocie/Lasseth/. W 1524 roku właścicielem wsi jest biskup von Salza, a już w 1608 majątek był w rękach rodu von Sack. Jako właściciele rodzina von Sack wymieniana była w roku 1640 i 1670 roku. W 1685 dobra były w posiadaniu Kiliama von Sommerfeld. Pod koniec XVII wieku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff. W 1700 roku majątkiem zarządzał Hans Ernst von Knobelsdorff. Majątek ponownie trafia do rąk rodziny von Sommerfeld. W 1774 roku wymieniany Theodor von Sommerfeld. W 1752 roku Erasmus Friedrich von Schenckendorff zakupuje część majątku od Friedricha von Sommerfeld. W XVIII wieku wymieniany również Johann Georg von Schenckendorff.  W 1822 roku jako właściciela dóbr mostkowych podaje się Wilhelma von Heinersdorf. Po nim majątek jest w posiadaniu Georga von Päch, którego córka Minna wychodzi za mąż za Brescius`a. Jego syn Theodor Brescius sprzedaje majątek w 1867 Fritzowi Schulz, który po nobilitacji otrzymuje nazwisko von Schulz von Heinersdorf. Pod koniec XIX wieku wymieniony Friedrich von Schulz von Heinersdorf. W 1907 roku właścicielem majątku był Hans Henning von Schulz von Heinersdorf. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był Karol Henning von Schulz von Heinersdorf.

PAŁAC

Pałac zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, około roku 1870, neorenesansowy. Murowany, piętrowy, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym, z bogatym wystrojem sztukatorskim wnętrz. Szczególnie ciekawe są zdobienia o motywach alegorycznych i roślinnych, naśladujące wzory antyczne i renesansowe. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.

Przy pałacu park w stylu krajobrazowym. Przy drodze do Przełaz przy leśnej odnodze prowadzącej do opuszczonego folwarku Zagórze wznosi się na wzgórzu wieża widokowa, zwana popularnie Wieżą Bismarcka, najprawdopodobniej z początku XX wieku.

DWÓR

Wieś położona w gminie Żary powiatu żarskiego. Należała do państwa stanowego Żary. Po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku(Ulrichsdorff) oraz w 1381 roku(Nedir Ulristoerff) i w 1508 roku(Nydern Ullersdorff). Wieś wasalna majątku żarskiego. Należała do: von Wachow(1381), von der Heyde(1381- wymieniony Ottos von der Heyde), szpital dolny żarski(1381), von Wachow(1432- wymieniony Arnold von Wachow), von Biberstein(1432- wymieniony Ulrich von Biberstein), von Jauernitz(1508, 1509/12), von Wachow(1508, 1545, 1570, 1620), von Gablenz(1619, 1620), von Schwanitz(1690, 1708- wzmiankowany Johan Friedrich von Schwanitz(1680-1696), Gottlob von Schwanitz(1652-1708) oraz Eleonora Hedewig von Schwanitz, z domu von Vorrmann(1658-1717), hrabiów von Promnitz(1717-1746) i posiadali majątek do XIX wieku. Od połowy XIX wieku wieś staje się wsią przemysłową z powodu odkrycia na jej terenie złóż węgla brunatnego. Powstałe wtedy kopalnie były czynne do lat 60-tych XX wieku.

DWOREK

W zachodniej części wsi majątek ziemski. Obecnie na terenie majątku widoczny budynek mieszkalny-dwór? oraz budynki gospodarcze. Dwór zbudowany był w XVIII wieku(1739). W północno-wschodniej części wsi przy zbiegu ulic: Wiejskiej, Kolejowej i XXX-lecia znajdował się drugi majątek ziemski.

Wieś położona w gminie Kłodawa powiatu gorzowskiego. Po raz pierwszy wymieniana w 1300 roku, kiedy to margrabia Albrecht III osiedlił tu zakon cystersów z Kołbacza koło Szczecina. W 1539 roku nastąpiła sekularyzacja klasztoru by w 1540 roku całkowicie klasztor zlikwidować. W miejscu dawnych posiadłości cysterskich utworzono domenę państwową z siedzibą w zespole klasztornym. W XIX wieku majątek dzierżawiony przez rodzinę Dietz von Bayer. Utrzymali dzierżawę do 1945 roku. W 1879 roku majątek obejmował 550,03ha gruntów. W 1914 roku majątek wielkości 1263ha, dzierżawiony przez porucznika Ericha Dietz von Bayer. W skład majątku wchodził folwark Santocko(Zanzin) i Kłodawa(Cladow) z folwarkiem Dziczki(Jӓgerswerder). W 1929 roku majątek obejmował 1253ha. Dzierżawcą była nadal rodzina Dietz von Bayer a administratorem majątku porucznik w stanie spoczynku W. von Jӓhnichen. W tym czasie w skład majątku wchodziły: folwark Santocko(Zanzin), majątek (Cladow), folwark(Jӓgerswerder), mały majątek Paula Pach(21ha). Ostatnim dzierżawcą majątku był pułkownik Erich Dietz von Bayer.

DWÓR

Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i podzielono na dwie części. Dwór był w posiadaniu SKR w Gorzowie Wlkp. Od 1979 roku stanowił własność Zakładu Doświadczalnego Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Małyszynie. Od lat 90-tych XX wieku jest w rękach prywatnych- prawdopodobnie Polski mieszkającej na stałe w Szwecji.
Na terenie dawnego klasztoru cysterskiego, w ramach założenia folwarcznego leży dwór zbudowany przez rodzinę von Bayer w roku 1830. Pod koniec XIX wieku przeprowadzono prace remontowe, modernizacyjne z rozbudową dworu o skrzydło zachodnie. Dwór założony na planie prostokąta, murowany z cegły, podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem dwuspadowym. Z oryginalnego wystroju wnętrz zachowały się drewniana oryginalna więźba dachowa o konstrukcji krokwiowo-jętkowej, w holu fragment boazerii, w pokojach drzwi płycinowe z supraportami, reprezentacyjny piec kaflowy, relikty sztukaterii na suficie oraz wystrój pokoju myśliwskiego na poddaszu z artykulacją ścian w formie kanelowanych pilastrów, dźwigających profilowany gzyms oraz kasetonowy strop.

Wieś o korzeniach średniowiecznych. W 1424 roku własność rodu von Sehren-von Seherr. W 1438 roku na terenie wsi siedzibę swoją miał Peter von Sehren a w 1511 Sigmund Serer. W 1548 roku własność Bartuscha von Sehr. Wszyscy mimo innych zapisów nazwiska pochodzą od rodu von Seherr. W XVI i XVII wieku dobra przechodzą w ręce rodu von Abschatz. W 1607 wzmiankowany Friedrich von Abschatz oraz jego córka Elisabeth.  W 1687 roku dobra należały do Wilhelma von Spönla. W 1688 roku zostały zakupione przez Balthasara II von Lüttwitz od Wilhelma Hermanna von Spönla. W 1818 roku majątek jest w rękach wdowy po ostatnim z rodu Karlu Friedrichu baronie von Lüttwitz- Charlotty Ernestine Renate, z domu von Kottwitz(*07.07.1785-+19.01.1836) i ich niepełnoletniej córki Juliane(*15.03.1818-+20.05.1820). W testamencie z 1836 roku przekazuje majątek w Międzylesiu swojej siostrze Friedenke Ernestine Henriette Elisabeth von Diebitsch. W 1840 roku majątek posiadała pani Zippel. Od 1845 roku a wzmiankowana w 1857 roku rodzina von Reder była właścicielem majątku w Międzylesiu. Kolejni właściciele to: Gustaw Matthaeus, Maria Reiche(córka Gustawa), August Götz, Willi Schade(1898), Otto Krüger(1909), Reiche(1917), Marie Reiche, Siegfried Reiche– do 1945 roku. Po 1945 roku w posiadaniu Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich, następnie Urzędu Gminy w Niegosławicach. Pałac zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty niskim czterospadowym dachem mansardowym z lukarnami. Obecnie nieużytkowany, popadający w ruinę.

Pierwsza wzmianka o zamku międzyrzeckim pochodzi z 1002 roku z relacji biskupa Merseburga Thietmara. W 1005 roku w trakcie przemarszu wojsk Henryka II zamek oraz gród międzyrzecki został spalony. W XI wieku Międzyrzecz był pod wpływem Brandenburgii i Pomorza Zachodniego by na początku XII wieku przejść ponownie w posiadanie Piastów. Po śmierci Bolesława Krzywoustego, Międzyrzecz wraz z okolicami jako część Wielkopolski przypada księciu wielkopolskiemu oraz krakowskiemu- Mieszkowi Staremu a po nim Międzyrzecz wraz z zamkiem dziedziczą jego synowie: Odo- książę poznański i kaliski oraz Władysław Laskonogi- książę poznański i krakowski. Do zasług księcia Przemysła I należy ustanowienie w Międzyrzeczu kasztelani. Źródła z 1230 roku podają jako kasztelana zamku międzyrzeckiego Teodoryka i jego syna, Jana. Około 1248 roku Międzyrzecz otrzymał prawa miejskie. W 1269 roku opiekun syna Przemysła I- Bolesław Pobożny umocnił miasto oraz zamek. Mimo tych zabiegów zamek jak i miasto zostało zdobyte i spalone przez Ottona Brandenburskiego. Wykorzystując prawa majątkowe do miasta i zamku Małgorzaty Brandenburskiej, wdowy po królu Przemyśle II, Brandenburczycy podstępem zajęli zamek, a w 1306 roku margrabia Jan dla umocnienia granicy wydaje Międzyrzecz rycerzom von Uchtenhagen. Międzyrzecz wraz z zamkiem odzyskuje dla Polski Władysław Łokietek. Za Kazimierza Wielkiego w drugiej ćwierci XIV wieku rozpoczęto budowę nowego zamku, kończąc ją zapewne pod koniec czwartej ćwierci tego stulecia. W tym też czasie kasztelanem na zamku był Wincenty z Szamotuł. W 1426 roku zamek wizytował sam król Władysław Jagiełło. W 1466 roku Kazimierz Jagiellończyk oddał w zastaw zamek międzyrzecki Piotrowi z Szamotuł. W wyniku zdrady w roku 1474 zamek został zdobyty przez Ślązaków pod wodzą Jana II Żagańskiego wraz z oddziałami króla Węgier Macieja Korwina oraz przy udziale poddanych księcia Henryka kożuchowskiego i głogowian. Zarządcą zamku w czasie napadu księcia Jana Żagańskiego był Sędziwój Żydowski. Po zdobyciu zamek stał się siedzibą Stefana Zapolyi. Stefan Zapolya pochodził z zamożnego węgierskiego rodu. Za czasów Macieja Korwina, króla Węgier zrobił oszałamiającą karierę. Był generalnym starostą Śląska i Łużyc w latach 1473-78, żupanem spiskim(1486-99), żupanem trenczyńskim(1481-1499), starostą Austrii(1485-90), żupanem szaryskim(1492-94), palatynem Węgier od 1492 roku, czyli najwyższym świeckim urzędnikiem na Węgrzech. Dwukrotnie żonaty. Drugą żoną Stefana była Jadwiga, księżniczka cieszyńska z rodu Piastów, z którą miał czworo dzieci: Jana(1487-1540), od 1526 roku króla Węgier, Jerzego(1495-1526), żupana Spisza, Barbarę(1496-1515), królową Polski, żonę Zygmunta I Starego, Magdalenę, zmarłą w młodym wieku. W 1520 roku wojska saskie ciągnące na pomoc Krzyżakom zburzyły średniowieczny zamek. Rozpoczęta odbudowa zamku przez Zygmunta Starego zakończona została w roku 1533. Po odbudowie i wzmocnieniu w 1574 roku przebywa na zamku król Polski Henryk Walezy. Zamek uległ dewastacji w czasie wojen szwedzkich w XVII wieku. W 1691 roku próbował go odbudować ówczesny starosta międzyrzecki Piotr Opaliński lecz śmierć starosty w tym samym roku przerwała odbudowę. Według lustracji z roku 1699 zamek był opuszczony i zdewastowany. Urząd starosty międzyrzeckiego sprawowali znani politycy, M.in.: Łukasz Górka, Stanisław Ostroróg, Jan Zamoyski, Bogusław Leszczyński, Piotr Opaliński, Stanisław Jan Jabłonowski, Antoni Barnaba Jabłonowski. Starostami międzyrzeckimi na początku XVIII wieku byli Mikołaj z Radomicka Radomicki oraz Jabłonowski, którzy wybudowali obok zamku rezydencję dla starostów. W 1793 roku zamek przestał być królewszczyzną i został przejęty przez państwo pruskie, które w całości wraz z budynkami starostwa i folwarkiem zamkowym oddało w dzierżawę ministrowi hrabiemu Lucchiesini. Ten majątek odkupił i wkrótce sprzedał Sturzel`owi(1845)- (J.N. Bobrowicz w swoim „Opisaniu…” z 1846 roku podaje jako właściciela nadal hrabiego Lucchesini), a następnie zamek od 1852 roku przypadł rodzinie Dziembowskich. Pierwszym z tego rodu był Stefan August von Dziembowski, żonaty z Jeannette Wilhelminą von Unruh. Miał z nią trzech synów. Od 1855 roku własność Stephana Sigismunda von Dziembowskiego. Po śmierci Stephana Sigismunda 25.12.1859 roku Międzyrzecz- zamek dziedziczy Stefan von Dziembowski, żonaty z Marią Konstancją von Kalckreuth, córką Leopolda von Kalckreuth, pana na Kursku. Majątek jego obejmował w 1870 roku 1121ha a w 1896 roku 1555 ha gruntów.  Po jego śmierci dnia 15.09.1900 roku dobra przechodzą na Stefana Konstantego. W 1907 i 1913 roku majątek kapitana Stefana Konstantego von Dziembowskiego wraz z folwarkiem Łęgowskie(Wilhelmsthal)-  obecnie Ranczo Klama obejmował 1024ha gruntów. Po bezpotomnej śmierci Stefana Konstantego von Dziembowskiego w 1914 roku majątek przejmuje siostra Stefana, zamężna za Ludwiga Friedricha Heinricha von Tempelhoff. Ostatnim właścicielem majątku z założeniem zamkowym był ich syn, Kurt von Tempelhoff. Drugi majątek, zwany miejskim(Stadtgut) obejmował 167,49ha i należał do Roberta Kӧnig.

ZAMEK lata 50-te XX w.

Międzyrzecz 2002r.

Międzyrzecz 2015r.

Zamek usytuowany jest na zachód od starego miasta. Gotycka warownia, murowana z cegły została założona na planie wieloboku. Z pierwotnego założenia pozostała część murów obwodowych, arkadki, na których wspierał się drewniany ganek obronny, resztki cylindrycznej wieży oraz częściowo zrekonstruowana czworoboczna budowla gotycka dawna wieża lub dom przybramny. Z renesansowego okresu pochodzą basteje(w łączącym je murze znajduje się brama wjazdowa i furta dla pieszych) oraz piwnice renesansowego budynku mieszkalnego.

DWÓR-rezydencja starostów, obecnie muzeum.

MAJĄTEK ZAMKOWY

W 1913 roku 6 byłych majątków miejskich należących do: Majątek 1 do Maxa Exner(142ha), Majątek 2 Richard Gumpert, Majątek 3 do Emila Kӧnig(200ha), Majątek 4 do Michalskiego, Majątek 5 do Ernsta Wegwerth(43ha), Majątek 6 do Rudolfa Wotschke(68ha).

FOLWARK SAGNER

Folwark położony był przy obecnej ulicy Pamiątkowej. Nie zachowały się budynki po założeniu.

FOLWARK JOKISCH

Przy obecnej ulicy Długiej położony był kolejny folwark. Z założenia zachował się budynek gospodarczy i mieszkalny.

FOLWARK MIEJSKI- 2020r.

Założony przed 1931 rokiem folwark miejski. Zachował się budynek mieszkalny oraz budynki gospodarcze.

Mapy od lewej: XIXw., 1931r., 1935r.

WILLE

Willa fabrykanta-ul. Konstytucji 3 Maja 60

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z XIV wieku. Jako pierwszy właściciel wymieniany jest ród von Biberstein w XIV wieku, później von Dobschütz w roku 1472. W 1551 jest w rękach cesarza, by w roku 1556 ponownie powrócić do rodziny von Dobschütz. Bardzo częste zmiany właścicieli miejscowości: von Bibran(1587), von Duoos(1588), von Haugwitz(1592), von Logau(1594), von Wildau(Wilde z Chełmicy(1598), von Petersdorf(1601), von Unruh z Miednicy(1616), von Rackel(1623), przez 14 lat w posiadaniu księcia żagańskiego, von Petersdorf(1669-70), von Dyhern z Tschernitz(1686), von Rahden(1770, który prawd. od 1750 był w posiadaniu miejscowości jako spłata długów od von Dyhernów), von Rade(1791), Hohnisch(1801), von Meyer zu Knonow(1806)- wymieniony Karl, Wilhelm Haake(1830), Dallmer(1840), Pförtner von der Holle(1855), von Klitzing z Demerthin/Prignitz(1856)- wymieniony Wilhelm, Dehnicke(1864), Fuhrmann(1868), Hubner(1869), Fruhling(1869), Schmatz(1869), von Zedlitz-Neukirch(1870), Schmatz(Schmalz)(1871), John(1876), baron von Pawel-Rammingen(1877), Kreutz(1881), Mirus(1883), Petsch(1886), Goedecke(1890), Stendel z synami, von Ggloffstein(1895), Riemer(1898), Gebler(1900), Lingke(1906), Bank Ziemski z Berlina(1910), von Rudno-Rudziński(1912)- wymieniona Else z domu von Poncet, Gralow(1917), Zarząd Miejski z Forst(1928), Knoch(1932), Wentzel(Wenzel)(1938-1940).

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

Po 1945 roku majątek użytkowany przez PGR. Obecnie opuszczony, popadający w ruinę. Dwór zbudowany około połowy XIX wieku, późnoklasycystyczny, murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, nakryty dachem czterospadowym. Fasada zaakcentowana na osi lekko występującym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Elewacja w dolnej kondygnacji boniowana, ryzalit podzielony pilastrami.
W pobliżu park podworski.

ZABUDOWANIA DWORSKIE I PARK

Wieś położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1333 roku, kiedy była lennem Hermanna Robel. Od 1337 roku w rękach rodu von der Osten- żona Betkina von der Osten, Małgorzata Nałęczówna otrzymała dożywocie we wsi. Pod koniec XV wieku dobra w rękach rodu von Gramme(Gramm)– ok. 1450 wzmiankowany Henning von Gramme(E.Rymar 654), 1499- Mathias, Henning II, Eckhart, Claus, Christoph von Gramme(E.Rymar 813). Asmus von Gramme po 1640 roku sprzedał dobra szwedzkiemu pułkownikowi Danielowi Ouvris. Wdowa po pułkowniku, Margarete Hedwig z domu von Parr, wyszła ponownie za mąż za szwedzkiego generała Helmfeldta(Holmfeldt). W 1658 roku elektor Fryderyk Wilhelm wg jednej z wersji skonfiskował majątek Helmfeldta, wg drugiej wersji  w 1667 roku odkupił dobra od generała za sumę 9000 talarów i wydzierżawił go rotmistrzowi von Gramme. W 1673 roku majątek w rękach Balthasara Ludwiga von Gramme. W 1715 roku właścicielem majątku był Joachim Friedrich von Sydow. W 1721 roku od rodziny von Sydow dobra zakupił Friedrich Sigismund von Waldow(1682-1742), założyciel gałęzi mierzęcińskiej linii Hammer-Bernstein. Majątek należał do rodu von Waldow-Mehrenthin do 1945 roku.

Właściciele Mierzęcina z rodu von Waldow:

1. Friedrich Sigismund von Waldow(1682-1742)& 1.Hedwiga Katharina von Oppen-Trampe, 2.Helena von Güntersbergin, 3. Maria von Bismarck, z domu von Bornstaedt
2. Friedrich Wilhelm von Waldow(1717-1762)&Henrietta von der Marwitz
3. Johann Friedrich Ludolph von Waldow(1762-1830)&Henrietta von Waldow
4. Friedrich Heinrich Wilhelm(1792-1848)&Wilhelmina von Winterfeld
5. Robert Friedrich von Waldow(1820-1896)&Matylda von Köller-Kantreck
6. Bernhard Robert(1856-1914)&Catharina von Köller-Kantreck
7. Bernd Sigismund von Waldow(1888-1937)&1.Ulla von Winterfeld, 2. Anne-Marie Gibelius
8. Norbert von Waldow(1921-1944?)

W 1879 roku obejmował 3437ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 3748,32ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 3617hai należał do Bernharda von Waldow. W skład majątku wchodziły folwarki: Podlesiec(Waldowshof) i Kępa Zagajna(Friedrichslust, Buschkamp). W 1929 roku majątek Bernda-Sigismunda von Waldow-Mehrenthin obejmował 3675ha. W skład majątku wchodziły: Podlesiec(Waldowshof), Kępa Zagajna(Buschkamp, Friedrichslust).

PAŁAC

Pałac zbudowany w latach 1861-63  w stylu neogotyckim dla Roberta von Waldow. Jest to budynek murowany z cegły, postawiony na kamiennych fundamentach, piętrowy, założony na planie zbliżonym do prostokąta, z ośmioboczną wieżą, podpiwniczony. Po 1945 roku majątek przejęty przez Skarb Państwa. W latach 1946-1952 zaadoptowany na dom dziecka prowadzony przez siostry benedyktynki-Samarytanki od Krzyża Chrystusowego. Od 1959 roku całe założenie przejęte przez PGR w Mierzęcinie. Sam pałac zaadoptowany na potrzeby Państwowego Gospodarstwa Rolnego- w pałacu mieściły się biura, stołówka, świetlica wiejska, przedszkole i mieszkania dla pracowników. Od 1981 roku nieużytkowany. W 1998 roku Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa w Gorzowie sprzedała pałac z parkiem firmie NOVOL z Komornik koło Poznania, która w 1999 roku dokupiła zabudowania folwarczne położone obok pałacu. Rozpoczęte prace remontowe pałacu zakończono w 2002 roku. Obecnie pałac pełni funkcję hotelową i restauracyjną. Pałac usytuowany w sąsiedztwie parku krajobrazowego z XIX wieku.