Osada położona w okolicy Zatonia, obecnie przynależna do miasta Zielona Góra. Jest to były folwark, prawdopodobnie założony w połowie XIX wieku. W latach dwudziestych XX wieku zarządzany przez Fritza Duschek i Paula Knopke.

Wieś położona w gminie Witnica powiatu gorzowskiego wymieniana już w XIII wieku. W pierwszej połowie XIII wieku wieś należała do zakonu templariuszy, by z końcem 1261 roku przejść na własność margrabiów brandenburskich. Po raz pierwszy wymieniona w 1299 roku(Massyn). Pod koniec XIII wieku istniał już zamek myśliwski. Od 1319 roku ziemia w skład której wchodziła Mosina rządził książę pomorski Warcisław IV, będący w tym czasie kuratorem ostatniego Askańczyka Henryka II.  W 1324 roku margrabia Ludwik Starszy nadał Mosinę swojemu skrybie Ulrichowi i jego żonie Walpurdze. Od 1337 roku wieś nadaniem margrabiego przechodzi na własność Betkina von der Osten z Drezdenka. Betkin von der Osten był wójtem Nowej Marchii, a jego żona Małgorzata pochodziła z polskiego rodu i była siostrą Dobrogosta z Szamotuł. Ród von der Osten posiadał wieś do 1473 roku. Kolejnymi lennikami wsi, którzy odkupili wieś od von der Ostenów byli Herman Hokmann oraz Lorenz i Jan Beyerowie, mieszczanie z Frankfurtu. W XV wieku właścicielem wsi była bogata rodzina marchijska, von Witte. W latach 1454-1455 wymienia się Hansa i Rudolfa von Witte. Po śmierci Hansa  von Witte wieś otrzymał Jakub von Polenz, a po jego śmierci w 1475 roku jego syn Krzysztof. W XVI wieku wieś podlegała klasztorowi w Mironicach, którą margrabia Jan przejął ją aktem z 1539 roku. W XVI wieku margrabia Jan Krzysztof zameczek myśliwski odrestaurował a obok zbudował nowy dworek myśliwski. W XVII wieku zameczek chyli się ku upadkowi. Dwór wraz z założeniem folwarcznym był w tym czasie dożywotnią własnością Ludwika Loewe vel Laue z Mironic. W 1780 roku na miejscu zameczku i dworu wzniesiono klasycystyczny dom murowany, który służył do roku 1975 jako siedziba nadleśnictwa. W 1896 roku lasy nadleśnictwa obejmowały obszar 8937ha a w 1929 roku 7166ha. W tym czasie wymieniony Haus Griffgenstein, którego właścicielem był John Frank Rahtjen a majątek jego obejmował 87,5ha.

ZAMECZEK MYŚLIWSKI- DWÓR

Pod koniec XIII wieku istniał już zamek myśliwski. W XVI wieku margrabia Jan Krzysztof zbudował nowy dworek myśliwski a zameczek myśliwski został odnowiony. W tym dworze w latach 1573 i 1578 Jan Jerzy wydawał przywileje celne targowe dla miasta Gorzowa. W XVII wieku chyli się ku upadkowi. Dwór wraz z założeniem folwarcznym był w tym czasie dożywotnią własnością Ludwika Loewe vel Laue z Mironic. W 1780 roku na jego miejscu wzniesiono klasycystyczny dom murowany, który służył do roku 1975 jako siedziba nadleśnictwa. Pod koniec lat 90-tych XX wieku prywatny właściciel dworu rozpoczął prace remontowe z adaptacją obiektu na ośrodek rehabilitacyjny, które wkrótce zostały wstrzymane. Obecnie popadający w ruinę.
Dwór zbudowany na planie prostokąta, murowany z cegły, na kamiennych fundamentach, częściowo podpiwniczony, parterowy, kryty dachem wysokim naczółkowym. W latach 80-tych XX wieku do elewacji północnej dobudowano budynek dla pracowników nadleśnictwa, tym samym doprowadzając do dewaloryzacji obiektu.
Z oryginalnego wystroju wnętrz zachował się kominek w jednym z pomieszczeń parteru oraz fragmenty dekoracji sztukatorskiej na sufitach i w fasetach.

Miejscowość leżąca w powiecie żagańskim wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1300. We wsi kilka majątków rycerskich. W 1300-1310 roku wieś należała do rodu von Kittlitz. Ich majątek do 1546 roku był w posiadaniu kościoła św. Ducha w Żaganiu. W 1403 roku drugi majątek we wsi w rękach rodu von Schaffgotsch. Posiadali dobra w Miodnicy do 1495 roku. W dokumentach wymieniany jest Luter von Schaffgotsch, a później jego potomkowie, kolejno Getczke i Heinze. Heinze von Schaffgotsch, bezdzietny, przekazuje posiadłość siostrzeńcom- Kasprowi i Bernardowi von Filtz z Rościc oraz Hansowi von Unruh. Od 1512/15 roku posiadłość  jako całość jest w rękach rodziny von Unruh aczkolwiek w latach 1554-63 dzierżawiona przez rodzinę von Wiedebach. W latach 1573-80 jest ponownie w rękach rodu von Unruh. W latach 1580-1594 majątek posiada von Wiedebach, który ożenił się z wdową po von Unruh. W 1600 roku z majątku A wydzielono grunty na majątek B tzw. Górny Folwark, który do 1670 roku posiadała rodzina von Unruh. W 1689 umiera ostatni z rodu von Unruh, linii miodnickiej. Zadłużonymi dobrami od kilku lat władał wierzyciel, von Seelstrang z Gorzupi(1652-1660) oraz von Luck z Miednicy(1670), zięć ostatniego z rodu von Unruh. W 1670 roku dwór obronny leżący na terenie folwarku górnego staje się własnością księcia żagańskiego. Od tego czasu dwór nie pełni już funkcji rezydencji właściciela a jedynie jest schronieniem dla administratora majątku i pracowników. Do książąt żagańskim majątek należy do 1940 roku. Wg spisu właścicieli ziemskich z 1873 roku administratorem dóbr obejmujących 1970 mórg ziemi był niejaki Reinecke. Majątek C zwany folwarkiem środkowym do 1622 roku należał do rodziny von Unruh. Później w rękach rodziny von Mӧller. Posiadali dobra do 1650 roku. Od 1650 do 1940 roku własność książąt żagańskich.  

W 1613 roku we wsi powstał folwark dolny, z gruntów folwarku środkowego, którego w tym czasie właścicielem była rodzina von Unruh, von Mӧller od 1641, od 1671 roku do 1673 własność książąt żagańskich, od 1673 ponownie von Unruh, kolejno do Pani Nonnert(z domu von Unruh) (1709),  do von Lӧvenberg(1776), którego żona z domu Nonnert już w 1765 roku zakupiła majątek od swojej matki, Dziuba(1796), Wüsthoff(1802), rodzina Grüning(1831)- wg spisu właścicieli ziemskich z 1873 roku majątek należący do Christiana Grüning obejmował 528 mórg ziemi, Linhoff(1901), Harnisch(1910), von Markewitsch(1911)- wymieniony Siegfried von Markewitsch, do hrabiego von Rittberg(1915)- wymieniony Max hrabia von Rittberg, siostry Kania(1921), kupiec Kania (1924-1940).

ZAMEK

Obecny dwór obronny zbudowany przez Hansa von Unruh w stylu gotycko-renesansowym, pochodzi z XVI wieku, powstał na miejscu wcześniejszego założenia obronnego, prawdopodobnie wieży mieszkalnej. Było to założenie obronne otoczone murem i fosą, z piętrowym budynkiem mieszkalnym przy zachodnim boku. Wielokrotnie przebudowywany, ostatni raz w wieku XIX i XX. Dwukondygnacyjny, murowany z kamienia i cegły. W piwnicach i na parterze zachowane pierwotne, późnogotyckie sklepienia. Książęcy herb Talleyrand-Perigord nad wejściem głównym(obecnie mało czytelny). Po wojnie użytkowany przez PGR jako mieszkania. Duże zmiany poczynione zostały w otoczeniu dworu w latach 60-tych. Obecnie od 2005 roku w rękach prywatnych.

DWÓR

W północnej części wsi znajduje się założenie dworskie składające się z: dworu, resztek parku krajobrazowego, zabudowań gospodarczych z podwórzem. Dwór prawdopodobnie z końca XVIII lub początku XIX wieku. Zbudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Od lat 40-tych XIX wieku dobra były w posiadaniu rodziny Grünig. Pod koniec XIX wieku właścicielem majątku była rodzina von Markewitsch– wymieniany Siegfried von Markewitsch. W latach dwudziestych XX wieku dobra w rękach hrabiów von Rittberg– wymieniony Max hrabia von Rittberg. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku była rodzina Kania.

Pierwsza wzmianka o Miłowicach pojawia się w 1270 roku i wymieniana jest jako własność klasztoru w Buch. Wcześniej była w posiadaniu Ulryka von Pack z Żar. Informacja o wsi pojawia się w kolejnych latach: 1381(Mildennawe), 1457(Myldinnawe), 1494(Mildenaw). Od XIV wieku występuje jako część dóbr żarskich. Od 1452-57 roku jest własnością Balzera von Unwürde. W 1494 roku przechodzi na własność Petera von Niesemeuschel. W latach 1509-12 oraz w 1520-21 jako właściciel wymieniany jest Georg von Schӧnaich. Rodzina von Schӧnaich posiada Miłowice do roku 1590. Do 1608 roku Miłowice są w posiadaniu rodziny von Rackel(1586). Następnie od 1608 do 1627 roku właścicielami Miłowic są baronowie von Promnitz. Stanislaus baron von Promnitz sprzedaje Miłowice rodzinie von der Dahme(1596), którzy rezydują w Miłowicach do roku 1685. Przez krótki okres czasu właścicielami Miłowic są baronowie von Knobelsdorff, później przechodzą w ręce rodu von Dyherrn. Do końca XVIII wieku jako właściciele wzmiankowana jest rodzina von Schwarzbach(1798,1800), w 1827 roku przechodzi w ręce rodziny von Mutzdorf. W roku 1841 Miłowice zakupił Leberecht Theuner. Po nim majątek dziedziczy syn, Moritz. W 1860 roku powstaje siedziba dworska. Jako właściciel majątku pojawia się rodzina von Rabenau(1877). W roku 1879 jako właściciela majątku wymienia się hrabiego von der Schulenburg-Wolfsburg a dobra liczą sobie w tym czasie 489,80 ha gruntów. Prawdopodobnie od hrabiego dobra zakupuje rodzina von Vahl i powstaje nowy obecnie istniejący pałac dla rodziny von Vahl, której herb widnieje na ryzalicie budynku. Później jest w posiadaniu właściciela fabryki włókienniczej, Georga Frenzl, który pałac nabył od rodziny baronów von Wackerbarth, będącej w posiadaniu pałacu  do 1916 roku. W 1914 roku majątek o powierzchni 605ha należał do  majora barona von Wackerbarth. Po krótkim okresie posiadania przez Georga Frenzl pałac wraz z majątkiem powraca w ręce baronów von Wackebarth, którzy są wymieniani jako właściciele w 1929 roku a ich majątek obejmuje 608ha gruntów. Do majątku należał folwark Neumühle. Od 1928 roku majątek przechodzi w ręce rodziny von Dyhrn.

ZAMEK-DWÓR

Na terenie obecnego założenia dworsko-folwarcznego w wiekach średnich znajdowała się  wieża rycerska, obecnie bez śladu po budowli. Prawdopodobnie na murach wieży-zamku w 1860 roku zbudowano dwór.  Po 1945 roku dwór z folwarkiem w posiadaniu Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach 70-tych znacznie przebudowany z rozebraniem poddasza. Obecnie budynek bezstylowy, parterowy, podpiwniczony, z oryginalnymi drewnianymi elementami wejścia głównego. Obecnie w rękach prywatnych.

PAŁAC

Pałac wzniesiony w stylu eklektycznym prawdopodobnie w latach 80-90-tych XIX wieku przez rodzinę von Vahl , na planie zbliżonym do prostokąta, o asymetrycznej kompozycji, kryty dachem czterospadowym z lukarnami. Nad całością dominuje wysoka wieża na planie kwadratu, na szczycie przechodząca w ośmiobok. Cały budynek podpiwniczony. Po 1945 roku podzielono zespół na dwie części użytkowane przez ówczesny PGR oraz Zakład Specjalny dla Dzieci Upośledzonych, który funkcjonuje w pałacu. W 1987 roku remont kapitalny. W 1992 roku remont i wymiana instalacji CO i wodno-kanalizacyjnej.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Nowe Miasteczko powiatu nowosolskiego. W drugiej połowie XIII wieku w Miłakowie znajdowała się kasztelania. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1295. W 1299 roku jako właściciela wymienia się Wyganda Mylgov. W 1385 roku książę Henryk nadaje wieś Leutoldowi i Janowi von Wirsing. W XIV wieku jest w posiadaniu rodziny von Unruh/ 1397 Niczko/Mikołaj/ Unruh/. Na przełomie XIV i XV wieku wieś podzielona na kilka własności. W XV wieku jest w posiadaniu rodu von Berge/braci Christopha i Opitza-1442r./. Od początku XV wieku drugi folwark we wsi jest własnością rodu von Schweinitz. W tym czasie wymienia się również rodzinę von Bemmel, posiadającą dobra ziemskie we wsi oraz rodzinę von Glaubitz/1465/ a także rodzinę von Dahme. Od 1474-75 roku cały Miłaków jest w rękach rodu von Schweinitz – Miłaków otrzymuje z rąk Henryka XI Nickel von Schweinitz z Bukowic po bezpotomnej śmierci Opitza von Berge. Po śmierci ostatniego z von Schweinitz`ów, Bernarda II w 1561 roku, majątek zakupuje rodzina von Schönaich, właściciele Siedliska. W ich posiadaniu jest przez 90 lat by w 1651 roku stać się własnością jezuitów, do roku 1763. Po kasacji zakonu staje się ponownie własnością rodu von Schönaich i pozostaje w ich rękach do 1945 roku. Od 1917 roku majątek dzierżawiony jest przez Bruno Tominskiego, od 1923 przez wdowę po Bruno, Lisę z domu Strehl.

ZAMEK

 W XIV wieku, prawdopodobnie na murach starszej budowli wzniesiono na planie prostokąta gotycką wieżę mieszkalną, otoczoną fosą. Po koniec XV wieku przebudowana przez ówczesnego właściciela- Bernharda von Schweinitz. Kolejne przebudowy i rozbudowy siedziby nastąpiły w pierwszej połowie XVI wieku, kiedy to np. dostawiono w północnym narożniku wieżę czy przez dodanie przybudówki od strony północnej, w której prawdopodobnie mieściła się kuchnia. Kolejne zmiany nastąpiły za czasów von Schönaich`ów w XVII i XVIII oraz  w XIX wieku ze zmianą pierwotnego układu wnętrz. Pod koniec XIX wieku doszło do przebudowy dworu. Rozebrano dachy i położono nowy, mansardowy dach z lukarnami, zmieniono wystrój fasady, obniżono budynek o jedną kondygnację oraz rozebrano najwyższą partię wieży pokrywając ją czterospadowym dachem. Pozostałość wieży znajduje się w jednej z przybudówek w północno-wschodnim narożniku. Dwór otoczony jest systemem obwarowań ziemno-wodnych i parkiem z XVII-XVIII wieku.

Po II wojnie światowej siedziba PGR. W budynku mieściły się biura, kuchnia, stołówka dla pracowników oraz jedno mieszkanie. W 1973 roku remont budynku, podczas którego obniżono wieżę o jedną kondygnację, przykrywając ją płaskim dachem, otynkowano elewacje i pomalowano je na kolor zielony, zamurowano otwory okienne w piwnicach. We wnętrzu budynku przeprowadzono nowe podziały oraz zaadoptowano poddasze. Po likwidacji PGR w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, na zlecenie której wykonano remont dachu. Od 2007 roku w rękach prywatnych.

Wieś wzmiankowana w 1425 roku, w 1465 roku należała do Hannusza/Hansa/ von Luckaw/Luck,Luk/. Urodzony w 1541 roku Hans von Luck und Witten, założyciel linii wityńskiej, pisał się jako Pan na Myszęcinie i Wityniu. Ożeniony z von Nostitz-Drzewiecką. W roku 1495 roku część wsi należała do braci Caspra, Lukasa i Johanna von Lessen, synów Ericha von Lessen, komendanta zamku świebodzińskiego, którzy posiadali Wilkowo i Mostki. W wieku XVI i XVII należał do rodziny von Knobelsdorff.  Wymieniony Maximilian von Knobelsdorff(*1540-+1609), jego syn Johann Georg von Knobelsdorff, w 1675 roku Kaspar Sigismund von Knobelsdorff, syn Johanna a wnuk Maximiliana. Od początku XVIII wieku majątek jest w posiadaniu rodziny von Szlichting z Rzeczycy- wymienieni Maximilian Philipp von Schlichting, który w 1748 roku zakupił majątek „Myszęcin II” od rodziny von Luck (Myszęcin I to majątek w pobliskim Wilenku), Anna Helena von Schlichting i Beate Friederike von Schlichting(1752). We wsi wymieniana jest również rodzina von Troschke, która posiadała grunty w tej miejscowości. W XVIII wieku 3/4 wsi należała do rodu von Sack– wymienia się Friedricha Wilhelma von Sack(1774). W roku 1842 majątek zakupił dr med. Paul Ernst Jablonsky, potomek Amosa Komenskiego, który do wsi przeprowadził się w roku 1847. Majątek w Myszęcinie oraz w Wilenku zakupił od Johanna Emanuela Samuela von Schlichting zmarłego w 1872 roku. W 1874 roku dobra zakupił Franz Xawer Robert Fuss z Paradyża. Majątek za czasów M.Fuss liczył 1000 ha , w tym 625 ha gruntów ornych i 300 ha lasów.

Po 1945 roku majątek własnością Skarbu Państwa, pod zarządem Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, w latach 60-tych PGR, z wykorzystaniem pałacu na mieszkania i biura. W latach 1968 i 1975 przeprowadzono remonty. Na początku XXI wieku sprzedany przez AWRSP prywatnemu inwestorowi.

PAŁAC
Zespół pałacowy złożony z pałacu, spichlerza z XVIII wieku i parku. Pałac późnoklasycystyczny, zbudowany w połowie XIX wieku, powiększony o dobudówki na przełomie XIX-XX wieku. Murowany, piętrowy, dobudówki parterowe. Założony na planie prostokąta.Park krajobrazowy założony w XVIII-XIX wieku. Do pałacu prowadziły dawniej trzykondygnacyjne budynki bramne z drugiej połowy XIX wieku, z których prawy znajduje się w ruinie.

Wieś leżąca w gminie Niegosławice powiatu żagańskiego. Wieś wymieniono po raz pierwszy w roku 1296. W tym roku książę Henryk III nadaje ziemię Przybkowi, synowi Marcina z Mycielina. W 1417 roku z nadania książąt głogowskich dobra we wsi otrzymuje rodzina von Knobelsdorff, od 1433 wieś w posiadaniu rodziny von Haugwitz, którzy wymieniani są jeszcze w XVII wieku. Prawdopodobnie w XV wieku wybudowali siedzibę dworską przebudowaną w XVI wieku, na budynek w stylu renesansowym. W 1718 roku jako właściciel wymieniany jest Hans Melchior von Studnitz. Część dóbr zajmuje rodzina von Knobelsdorff, później von Zedlitz i von Kupperwolf a następnie należy do rodziny von Heuthausen(1786-1787). W XVIII wieku wieś podzielona na dwie części. Jedna część wsi należała do Helene Friderike von Studnitz, druga do Ernesta Ludwiga von Heuthausen.  Od 1794 roku majątek w rękach rodu von Niebelschütz, która posiadała go do 1945 roku.

PAŁAC

Pałac wzniesiony w pierwszej połowie XVI wieku. Pierwotnie budowla piętrowa na rzucie prostokąta z cylindryczną wieżą w południowo-wschodnim narożniku. W XVIII wieku został przebudowany, a w drugiej połowie XIX wieku rozbudowany w kierunku zachodnim. Nie użytkowany od roku 1945 roku, popadł w ruinę. Rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

Miejsce po pałacu, oficyna, budynek folwarku pałacowego- 2013r.

Miejsce po pałacu, oficyna, budynek folwarku pałacowego-2022r.

Folwark Dolny

Kościół p.w. św. Mikołaja, wieża obronna i folwark kościelny

W murze obwodowym przykościelnego cmentarza przetrwały pozostałości wieży obronnej z XVI wieku, zwieńczonej attyką ze spływami. Zachowane są okienka szczelinowe, jedno w formie strzelnicy kluczowej z krzyżem. Za założeniem kościelnym, przy drodze z Nowego Miasteczka położony był folwark kościelny, którego budynki możemy oglądać.

Folwark Górny

Wieś położona w gminie Krzeszyce powiatu sulęcińskiego. Wielokrotnie wzmiankowana pod nazwą: Muzekow, Musicow, Musecow, Musikow, po raz pierwszy wymieniona w 1405 roku(Muzekow) aczkolwiek wg innych źródeł wzmiankowana już w 1400 roku. W tym czasie wchodziła w skład dóbr zamku w Słońsku i w 1410 roku przekazana w ręce diecezji w Lubuszu. Od 1415 roku własność Heinricha von Oinitz. Od 1427 roku w rękach joannitów. Na terenie wsi w 1461 roku majątek posiadał rycerz von Neuendorf(Nauemdorfe). W 1474 i w 1491 roku mistrz zakonu Richard von der Schulenburg zakupił dobra należące do Albrechta von Nauendorf. W kolejnych latach należała do joannitów ze Słońska, którzy zostali wymienieni jako właściciele wsi w spisie w 1718/19 roku. W 1879 roku majątek o powierzchni 193,90ha należał do rodziny Eisenach. Majątek na początku XX wieku należał do Maxa Eisenach. W 1914 roku i w 1929 roku jego majątek obejmował 200ha. Prawdopodobnie posiadali dobra do 1945 roku. 

DWÓR/WILLA

Przy głównej drodze obok kościoła stoi dobrze zachowany, wyremontowany dwór, ze zmienioną elewacją frontową.

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego o piastowskiej metryce, w którym to okresie należała do królewszczyzny i była pod zarządem zamku w Międzyrzeczu. Po śmierci króla Przemysła II wieś znalazła się w posiadaniu Brandenburgii. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1316 roku(Mornowe) oraz w kolejnych: 1359(Mornow), 1508(Murzinowo), 1559(Murzynowo), 1564/65(Murzinow). Pierwszym znanym nam właścicielem wsi był Nickel Muckenhagen-wg Prof. E.Rymar mógł być to Nickel von Radowitz, od 1467 właściciel Santoka wykupionego od von der Ostenów. Przed 1492 rokiem właścicielem została rodzina von Rülicke(Rüleke). W 1541 roku właścicielem połowy Murzynowa był Christoph II von Rülicke. Umiera w 1565 roku. W tym czasie wieś podzielona była na część polską należącą do króla, i niemiecką należącą po śmierci Christophie II do Christopha III(1545-1592). Rodzina von Rülicke posiadała Murzynowo na pewno do 1672 roku. W 1694 roku część Murzynowa należącą dawnie do Christopha II nabył generał major Paul von Brandt(1650-1697), syn Christiana(ok.1598-1663) i Gertrudy, z domu von  Rülicke(ok.1615-1664/1670), ożeniony z Henriette Katherine von Somnitz(1657-1712). Po jego śmierci majątek dziedziczy syn Christian(1684-1749). Po jego śmierci dobra w Murzynowie dziedziczy jego syn Christoph Ernst(1738-1758). Był ostatnim z rodu posiadający majątek w Murzynowie, od którego dobra nabyła rodzina von Schӧning. Drugą część Murzynowa w 1694 roku nabył Asmus von Gramme z Grąsów pod Dobiegniewem. W 1701 roku tą część od braci Friedricha Ernsta Ludwiga i Otto Christiana von Gramme zakupił generał kawalerii Joachim Friedrich von Wreech(1650-1724). Był żonaty z Katharine Amalie von Weyher. Po śmierci Joachima Friedricha dobra dziedziczy syn, generał major Adam Friedrich von Wreech(1689-1746), którego żoną była Luise Eleonore von Schӧning. Był również właścicielem majątków w Dąbroszynie, Kamieniu Wielkim i Małym oraz Warnicach. Po nim majątek dziedziczą synowie: szambelan dworu Friedrich Wilhelm Theodor(1733-1785) i generał porucznik Ludwig Alexander(1734-1795), który w 1786 roku otrzymał tytuł hrabiego. Zmarł bezpotomnie. Na nim kończy się linia rodu w Nowej Marchii. W 1767 roku część Murzynowa należącą do rodu von Wreech zakupił Johann Eberhard Mayer von Schӧning, zmarły w 1785 roku. Był właścicielem Gralewa i Janczewa. W roku 1784 Johann von Schöning scalił majątek, który w tym czasie nadal posiadał część polską. W roku 1782 za 18 tys. złotych polskich oraz roczną opłatę w wysokości 3 tysięcy złotych na rzecz starostwa międzyrzeckiego, król polski oddaje część polską Nowej Marchii. Roczna opłata była wypłacana starostwu do 1851 roku. Po śmierci Johanna majątek dziedziczy jego syn, Christian Stephan von Schӧning(1752-1802), żonaty z Albertine von Besser. Po śmierci Christiana Stephana majątek odziedziczył późniejszy generał major Kurd Wolfgang Wilhelm Gustav von Schӧning(1789-1859). Był ostatnim z rodu właścicielem majątku w Murzynowie. W 1816 roku majątek prawd. dzierżawił zarządca dóbr Friedrich Wilhelm Walter. Rodzina von Schӧning posiadała majątek do 1818 roku. W XIX wieku dość częste zmiany właścicieli. W 1819 roku dobra zakupił Friedrich August Ferdinand von Witte, nobilitowany w 1816 roku. W latach 1853-61 dobra posiada Karl Nickel z Obra-Mühle powiatu międzychodzkiego. Od 1861 roku należał do Adolfa Friedricha Pflug(*29.11.1810-+20.03.1886), berlińskiego fabrykanta i radcy handlowego. Był producentem wagonów kolejowych. Od 1865 roku był również właścicielem majątków w : Lubikowie, Krasnym Dłusku i Nowej Niedrzwicy, które zakupił od hrabiny Ludwiki von Węsierskiej z domu Skórzewskiej. Od 1874 roku był właścicielem dóbr w Brodach. W 1879 roku majątek w Murzynowie obejmował 1947,02ha powierzchni . Z Charlotte Amalie Riel(1817-1870) miał siedmioro dzieci. Majątek po nim dziedziczy syn, Wilhelm. W 1896 roku majątek spadkobierców rodziny Pflug obejmował 1947ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Dobrojewo(Johanneswunsch) i Warcin(Watthof). Na początku XX wieku właścicielem dóbr Hans Pflug. Rodzina Pflug posiadała majątek do 1910 roku, aczkolwiek część autorów podaje datę 1909 rok, w którym to dobra nabył kapitan w stanie spoczynku Julius Alexander Delius(1868-1933).  W 1914 roku jego majątek obejmował 2180ha a w 1929 roku 2289ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Dobrojewo(Johanneswunsch) i Warcin(Watthof). J.A. Delius ożenił się w 1894 roku z Helene Julie Camille von Schlüter(1874-1933). Ostatnim właścicielem do 1945 roku był najstarszy z synów Juliusa i Helene, Hermann-Arnold Delius. Po II wojnie światowej majątek do 1990 roku w rękach PGR, a w pałacu umieszczono szkołę podstawową, istniejącą do dzisiaj.

DWÓR

Zbudowany za czasów rodziny von Schӧning nie istnieje. Lokalizacja jak i forma architektoniczna dworu nie jest znana.

PAŁAC

Pałac powstały prawdopodobnie w połowie XIX wieku, założony na planie prostokąta, podpiwniczony, z użytkowym poddaszem. Od północnej strony wąskim łącznikiem połączony z oficyną. Na elewacji środkowej wejście główne zaakcentowane kolumnowym portykiem, zwieńczonym na piętrze tarasem. W elewacji ogrodowej, zachodniej zadaszony taras w partii parteru. Na ścianie bocznej, południowej trzyczęściowy wykusz, sięgający poddasza oraz symetrycznie rozmieszczone płaskorzeźby ze scenami antycznymi. We wnętrzach zmienionych przez zmiany pomieszczeń na cele szkolne, z oryginalnego wystroju pozostała stolarka drzwiowa ramowo-płycinowa z portalami, oryginalnymi okuciami, zamkami i klamkami. Drzwi wejściowe wymienione na współczesne. Okna parteru i piętra są pierwotne.

ZESPÓŁ FOLWARCZNY

WILLA

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1308. W 1385 roku jako właścicieli wsi wymienia się rodzinę von Lange.  W 1404 roku majątek z siedzibą dworską należał do Mikołaja z rodu Wadwiczów.    Od 1514 lub 1517 roku do 1744 roku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff.   Prawdopodobnie pod koniec XVIII wieku dochodzi do podziału wsi na dwa majątki: A i B.

MAJĄTEK A

Prawdopodobnie majątek A jest najstarszą częścią wsi. Na początku XIX wieku należała do rodziny von Angern oraz rodziny Schwarz. Od 1850 roku własność Fr. Wilh. Aug. Stubenrauch. Od początku XX wieku majątek w posiadaniu rodziny Fälligen. Pałac nie istnieje. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy o powierzchni 3 ha oraz oficyna z końca XVIII wieku.

MAJĄTEK B

Na początku XIX wieku własność rodziny Schwarz. Posiadali majątek jeszcze w 1857 roku.  Po 1880 roku dobra B należały do rodziny von Wentzel– wymieniony Ernst von Wentzel oraz Maria Angela z domu hrabianka von Schmettow.

Początki wsi sięgają średniowiecza. W roku 1470 rodzina von Löben sprzedaje majątek Janowi Lasocie/Lasseth/. W 1524 roku właścicielem wsi jest biskup von Salza, a już w 1608 majątek był w rękach rodu von Sack. Jako właściciele rodzina von Sack wymieniana była w roku 1640 i 1670 roku. W 1685 dobra były w posiadaniu Kiliama von Sommerfeld. Pod koniec XVII wieku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff. W 1700 roku majątkiem zarządzał Hans Ernst von Knobelsdorff. Majątek ponownie trafia do rąk rodziny von Sommerfeld. W 1774 roku wymieniany Theodor von Sommerfeld. W 1752 roku Erasmus Friedrich von Schenckendorff zakupuje część majątku od Friedricha von Sommerfeld. W XVIII wieku wymieniany również Johann Georg von Schenckendorff.  W 1822 roku jako właściciela dóbr mostkowych podaje się Wilhelma von Heinersdorf. Po nim majątek jest w posiadaniu Georga von Päch, którego córka Minna wychodzi za mąż za Brescius`a. Jego syn Theodor Brescius sprzedaje majątek w 1867 Fritzowi Schulz, który po nobilitacji otrzymuje nazwisko von Schulz von Heinersdorf. Pod koniec XIX wieku wymieniony Friedrich von Schulz von Heinersdorf. W 1907 roku właścicielem majątku był Hans Henning von Schulz von Heinersdorf. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był Karol Henning von Schulz von Heinersdorf.

PAŁAC

Pałac zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, około roku 1870, neorenesansowy. Murowany, piętrowy, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym, z bogatym wystrojem sztukatorskim wnętrz. Szczególnie ciekawe są zdobienia o motywach alegorycznych i roślinnych, naśladujące wzory antyczne i renesansowe. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.

Przy pałacu park w stylu krajobrazowym. Przy drodze do Przełaz przy leśnej odnodze prowadzącej do opuszczonego folwarku Zagórze wznosi się na wzgórzu wieża widokowa, zwana popularnie Wieżą Bismarcka, najprawdopodobniej z początku XX wieku.

DWÓR

Wieś położona w gminie Żary powiatu żarskiego. Należała do państwa stanowego Żary. Po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku(Ulrichsdorff) oraz w 1381 roku(Nedir Ulristoerff) i w 1508 roku(Nydern Ullersdorff). Wieś wasalna majątku żarskiego. Należała do: von Wachow(1381), von der Heyde(1381- wymieniony Ottos von der Heyde), szpital dolny żarski(1381), von Wachow(1432- wymieniony Arnold von Wachow), von Biberstein(1432- wymieniony Ulrich von Biberstein), von Jauernitz(1508, 1509/12), von Wachow(1508, 1545, 1570, 1620), von Gablenz(1619, 1620), von Schwanitz(1690, 1708- wzmiankowany Johan Friedrich von Schwanitz(1680-1696), Gottlob von Schwanitz(1652-1708) oraz Eleonora Hedewig von Schwanitz, z domu von Vorrmann(1658-1717), hrabiów von Promnitz(1717-1746) i posiadali majątek do XIX wieku. Od połowy XIX wieku wieś staje się wsią przemysłową z powodu odkrycia na jej terenie złóż węgla brunatnego. Powstałe wtedy kopalnie były czynne do lat 60-tych XX wieku.

DWOREK

W zachodniej części wsi majątek ziemski. Obecnie na terenie majątku widoczny budynek mieszkalny-dwór? oraz budynki gospodarcze. Dwór zbudowany był w XVIII wieku(1739). W północno-wschodniej części wsi przy zbiegu ulic: Wiejskiej, Kolejowej i XXX-lecia znajdował się drugi majątek ziemski.