HISTORIA WSI
Wieś położona w gminie Nowe Miasteczko powiatu nowosolskiego. W drugiej połowie XIII wieku w Miłakowie znajdowała się kasztelania. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1295. W 1299 roku jako właściciela wymienia się Wyganda Mylgov. W 1385 roku książę Henryk nadaje wieś Leutoldowi i Janowi von Wirsing. W XIV wieku jest w posiadaniu rodziny von Unruh/ 1397 Niczko/Mikołaj/ Unruh/. Na przełomie XIV i XV wieku wieś podzielona na kilka własności. W XV wieku jest w posiadaniu rodu von Berge/braci Christopha i Opitza-1442r./. Od początku XV wieku drugi folwark we wsi jest własnością rodu von Schweinitz. W tym czasie wymienia się również rodzinę von Bemmel, posiadającą dobra ziemskie we wsi oraz rodzinę von Glaubitz/1465/ a także rodzinę von Dahme. Od 1474-75 roku cały Miłaków jest w rękach rodu von Schweinitz – Miłaków otrzymuje z rąk Henryka XI Nickel von Schweinitz z Bukowic po bezpotomnej śmierci Opitza von Berge. Po śmierci ostatniego z von Schweinitz`ów, Bernarda II w 1561 roku, majątek zakupuje rodzina von Schönaich, właściciele Siedliska. W ich posiadaniu jest przez 90 lat by w 1651 roku stać się własnością jezuitów, do roku 1763. Po kasacji zakonu staje się ponownie własnością rodu von Schönaich i pozostaje w ich rękach do 1945 roku. Od 1917 roku majątek dzierżawiony jest przez Bruno Tominskiego, od 1923 przez wdowę po Bruno, Lisę z domu Strehl.
ZAMEK
W XIV wieku, prawdopodobnie na murach starszej budowli wzniesiono na planie prostokąta gotycką wieżę mieszkalną, otoczoną fosą. Po koniec XV wieku przebudowana przez ówczesnego właściciela- Bernharda von Schweinitz. Kolejne przebudowy i rozbudowy siedziby nastąpiły w pierwszej połowie XVI wieku, kiedy to np. dostawiono w północnym narożniku wieżę czy przez dodanie przybudówki od strony północnej, w której prawdopodobnie mieściła się kuchnia. Kolejne zmiany nastąpiły za czasów von Schönaich`ów w XVII i XVIII oraz w XIX wieku ze zmianą pierwotnego układu wnętrz. Pod koniec XIX wieku doszło do przebudowy dworu. Rozebrano dachy i położono nowy, mansardowy dach z lukarnami, zmieniono wystrój fasady, obniżono budynek o jedną kondygnację oraz rozebrano najwyższą partię wieży pokrywając ją czterospadowym dachem. Pozostałość wieży znajduje się w jednej z przybudówek w północno-wschodnim narożniku. Dwór otoczony jest systemem obwarowań ziemno-wodnych i parkiem z XVII-XVIII wieku.
Po II wojnie światowej siedziba PGR. W budynku mieściły się biura, kuchnia, stołówka dla pracowników oraz jedno mieszkanie. W 1973 roku remont budynku, podczas którego obniżono wieżę o jedną kondygnację, przykrywając ją płaskim dachem, otynkowano elewacje i pomalowano je na kolor zielony, zamurowano otwory okienne w piwnicach. We wnętrzu budynku przeprowadzono nowe podziały oraz zaadoptowano poddasze. Po likwidacji PGR w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, na zlecenie której wykonano remont dachu. Od 2007 roku w rękach prywatnych.
