Wieś leżąca w gminie Skąpe powiatu świebodzińskiego. Początki wsi sięgają XIV wieku, która należała do joannitów z Łagowa. W 1681 roku lenno posiadała rodzina von Knigge. W 1791 roku mowa o folwarku. Dobra należały do cysterek trzebnickich. W 1847 roku majątek zakupiony przez braci: Oswalda Ferdinanda Paech z Przełaz, Friedricha Augusta Paech z Zagórza i Johanna Georga Paech z Witynia stanowiąc ich współwłasność. W 1879 roku majątek o powierzchni 202,40ha należał do szambelana dworu carskiego, barona Alexandra von Balachoff a dzierżawcą był niejaki Neumann. W 1896 roku majątek barona obejmował 203ha gruntów. Dzierżawcą był I.Chrestin. W 1903 roku właścicielem majątku jest bankier berliński Joseph Stern. Prawdopodobnie za jego czasów zbudowano pałac. Kolejnym właścicielem był Otto Rieck, od którego w 1910 roku majątek zakupił Wolfgang Fryderyk hrabia von Castel zu Castell und zu Rüdenhausen. W 1914 roku majątek obejmował 210ha i należał do hrabiego Wolfganga Friedircha zu Castell-Rüdenhausen. W 1929 roku właścicielem majątku o areale 196ha był  P.Rzegotta (Rzegota, Żegota?).

W północno-zachodniej części wsi znajduje się zespół pałacowo-folwarczny powstały w latach 1910-1925. Pałac zbudowany w 1910 roku, obecnie nieużytkowany, o zróżnicowanej bryle, główny korpus na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, pokryty dachem dwuspadowym.

Wieś wzmiankowana w 1257 roku. Później wymieniana wielokrotnie: Bobowicko(1405), Bobouiczsko(1407), Bobowicsko(1408), Bobowicz(1454), Bobowyczko(1462), Bobelwitz(1944). W XV wieku wieś stała się własnością rodziny Watów z rodu Samsonów. Wg ks. Stanisława Kozierowskiego na terenie Wielkopolski pojawiają się w XIII wieku. W 1405 roku jako własność szlachecka należała do Raba Bobowickiego herbu Samson, który z synem toczył spór o wieś z Janem i Abrahamem z Wielżyna, wymieniony również w 1411 roku W 1436 roku wymieniony Stefan Konopka Bobowiecki. W latach 1447-76 wieś posiada Wojciech Wata Bobowicki. Po śmierci Wojciecha dobra są w rękach wdowy, Barbary. później synów Wojciecha i Mikołaja Bobowickiego. W 1476(79)- dokument mówiący o Mikołaju w 1479 roku jako właścicielu. W latach 1476-82 Bobowicko przejmuje brat Mikołaja, Samson Wata Bobowicki, później w rękach brata Jana Wata Bobowickiego z Debrzna- Debrzeński, od 1498 zwany Janem Wata Gościejewskim zwany Debrzeńskim. Jan Wata Bobowicki w 1482 roku przekazuje swoją część bratu, Samsonowi. W 1509 roku dobra dziedziczy wdowa po Samsonie, Barbara z córkami i nieletnim wnukiem, Piotrem. W 1511 roku Bobowicko zakupuje Sędziwój Przetocki, który 1/2 wsi sprzedaje Piotrowi Watta-Kosickiemu herbu Samson.  W 1517 roku Sędziwój Przetocki sprzedaje swoją część Bobowicka Janowi Wysnopskiemu. W 1549 roku wieś zakupuje Jan Radobyczski(pisownia oryginalna, prawdopodobnie miało być Radobczyski), który w tym samym roku odsprzedaje Bobowicko Mikołajowi Przetockiemu herbu Nałęcz. W 1551 roku Jan Przetocki kupuje 1/2 wsi od Joachima Bobowickiego. W 1584 roku Baltazar Stencz Pieskowski kupuje Bobowicko od Stanisława Przetockiego i w roku następnym sprzedaje wieś Janowi Nadelwicz Kręskiemu. Za jego sprawą Bobowicko staje się znaczącym ośrodkiem arian polskich. W 1589 roku wieś za 2600zł polskich dzierżawi od Jerzego Kręskiego Franciszek Schlichtyng ze Staropola. W 1600 roku Jerzy Nadelwicz Kręski sprzedaje za 14000 zł polskich wieś Janowi Jerzemu von Wedel-Wedelskiemu. Ten z kolei w 1612 roku sprzedaje Bobowicko Stanisławowi z Parska Bojanowskiemu. W rękach Bojanowskich Bobowicko pozostaje do 1613 roku. Po śmierci Stanisława, synowie jego Bartłomiej i Wojciech za 20000 zł polskich w roku 1613 sprzedają wieś Kasprowi von Sack. W 1644 roku Krystian von Schlichting z Bukowca kupuje wieś od Kaspra von Sack i sprzedaje ją synom tegoż Kaspra, Janowi i Rudolfowi von Sack. W 1660 roku Henryk i Rudolf von Sack przepisują Bobowicko rodzonemu bratu, Jerzemu von Sack. W 1658 roku poza Henrykiem von Sack wymieniony jest jako właściciel części Bobowicka Kasper von Seydlitz(Zeydlic). W 1683 roku Kasper-Samuel, Albert, Sebastian i Jan Baltazar von Seydlitz dzierżawią wieś Bobowicko, które staje się później ich własnością. Żoną Jana Baltazara była Anna Elżbieta Kręska. W 1707 roku Krystian von Seydlitz, syn Jana Baltazara sprzedaje Bobowicko Hansowi Georgowi Adamowi von Kalckreuth(03.01.1638-13.06.1711) z Policka.  Jego syn Carl Sigismund(ur. 1668), wydał swoją córkę za Stefana Adama Dziembowskiego. Rodzina Dziembowskich herbu Pomian była właścicielem Bobowicka do 1945 roku. W 1846 roku w skład majątku wchodził folwark Karolin. W 1857 roku własność Karla Augusta von Dziembowskiego. Majątek ten rodzina Dziembowskich posiadała od 1741r. W 1870-77 roku majątek kapitana Carla von Dziembowskiego obejmował 1251ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Karolewo(Karlsruhe, Carlsruh). W 1896 roku majątek o powierzchni 1261,98ha gruntów należał do naczelnika administracji w Poznaniu, Dr.Sigismunda Wladislawa von Dziembowskiego. W 1907 roku majątek Dziembowskiego obejmował z folwarkiem Karolewo(Karlsruh) 1302ha gruntów. Administratorem by dóbr był Hermann Winkel. W 1913 roku jego majątek obejmował 1302ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Karolewo(Karlsruh). Od 1945 roku użytkowany przez Technikum Rolnicze, w 1971 roku po pożarze przeszedł gruntowną renowację, w 1996 roku sprzedany prywatnemu właścicielowi.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNE

Na wysokim brzegu jeziora wznosi się pałac, zbudowany dla Dziembowskich herbu Pomian w drugiej połowie XVIII wieku, wzniesiony na miejscu dworu o konstrukcji ryglowej, który posadowiony był na jeszcze starszej budowli, fragmenty której widoczne są w piwnicach. Pałac, barokowy, przebudowany w XIX i XX wieku, na planie wydłużonego prostokąta. Nakryty dachem mansardowym parterowy z mieszkalnym poddaszem. We wschodniej elewacji ogrodowej facjata zwieńczona trójkątnym tympanonem z kartuszem herbowym. Po bokach lukarny, część środkowa elewacji ogrodowej flankowana parterowymi, małymi, prostokątnymi ryzalitami. Przy elewacjach od zajazdu i od ogrodu tarasy. Ostatnie zmiany w pałacu wprowadzone zostały przez Zygmunta Fryderyka Leonarda von Dziembowskiego w latach 10-tych XX wieku wzbogacając bryłę w elementy secesyjne. Prawdopodobnie w tym czasie w tympanonie fasady umieszczono herb Dziembowskich- Pomian.

Pałac wznosi się na półwyspie Jeziora Bobowickiego. Wewnątrz brak oryginalnego wyposażenia. W muzeum w Międzyrzeczu znajduje się skrzynia z 1680 roku z herbami Pomian i Osęk, związana z rodzinami Dziembowskich i Bronikowskich oraz portret trumienny Chrystiana Dziembowskiego.

OFICYNA + ZAŁOŻENIE GOSPODARCZE

Obok oficyna zwana Starym Dworkiem, zbudowana na przełomie XVIII i XIX wieku.

Miejscowość leżąca nad Bobrem, niegdyś ważny punkt strategiczny, wymieniana w roku 1329 kiedy to Henryk Żagański oddaje wieś w lenno Janowi Luksemburskiemu. Od 1378 roku Bobrowice z przyległymi ziemiami po podziale księstwa głogowskiego znajdują się w rękach księcia żagańskiego Henryka VI Starszego. Po jego śmierci w roku 1393 ziemie te przechodzą w posiadanie księcia Henryka VIII Wróbla. Po śmierci księcia ziemiami władali jego synowie: Jan I i książę Wacław. Od 1417 roku Bobrowice są w posiadaniu księcia Wacława. Po bezpotomnej śmierci Wacława w roku 1430 dobra po nim przejmuje książę Henryk IX. W roku 1429 książę śląski, Wacław oddaje w lenno zamek w Bobrowicach Ottonowi von Landsberg oraz Bartisch von Wesenberg(Bartoszowi von Wezenborg). Bartisch von Wesenberg wymieniony w 1454 roku jako właściciel miejscowego dworu.  Czy byli współwłaścicielami tego nie wiadomo, częściej w literaturze wymieniany jest Otto von Landsberg, który w roku 1459 przekazuje zamek i ziemie księciu Henrykowi XI a ten z kolei przekazuje zamek rodzinie von Knobelsdorff. Posiadali majątek na terenie Bobrowic do 1775 roku. Przez następne kilkadziesiąt lat dochodzi do częstych zmian właścicieli. Już w 1469 roku jest w posiadaniu Macieja Korwina, który w roku 1479 za długi przekazuje zamek wraz ze wsią Barbarze Brandenburskiej, wdowie po Henryku XI oraz jej ojcu i braciom, elektorom brandenburskim. Dopiero po tzw. ugodzie kamienieckiej, po krótkim okresie posiadania tych ziem wraz z zamkiem przez Jana II Żagańskiego, stronnika Macieja Korwina, Jan II przekazuje je elektorom brandenburskim, w posiadaniu których ziemie te są do roku 1548. W latach 1482-84 zamek jako lenno jest w rękach hrabiego Eyttelfritza von Hohenzollern. W tym czasie jako właścicieli ziemskich w Bobrowicach wymienia się rodziny: von Storckwitz, von Salgast, von Tschirnitz, von Zweck, von Schlieben. Na początku XIX wieku majątek należał do rodziny von Rhaue, w 1825 roku do niejakiego Pana Kinzel. W 1870 roku dobra należały do rodziny von Lüderitz.

ZAMEK

W wiekach średnich znajdował się tutaj zamek, po którym obecnie nie ma śladu, wzmiankowany w dokumentach w 1429 i 1459 roku. Prawdopodobnie zamek książęcy, który został przekształcony na siedzibę rycerską, spalił się w czasie pożaru miasta w roku 1648. Obok zamku powstała osada piastowska będąca zalążkiem późniejszej miejscowości.

DWÓR

Prawdopodobnie w północno-wschodniej części wsi istniało założenie dworskie. Obecnie bez śladu po założeniu.

Nieistniejąca osada położona w gminie i powiecie żagańskim, na północ od Żagania z dojazdem od strony Olszyńca, Złotnik. Obecnie zwana Niemczą, administracyjnie przypisana Gorzupi. Po założeniu dworsko-folwarcznym nie ma śladu. Wieś początkowo książęca, później rycerska. W 1442 roku własność rodu von Kyene(Kynau). W 1508 roku w rękach rodu von Gebelzig z Olszyńca. Od 1520 roku własność rodziny von Gladis z Gorzupi. Posiadali wieś do 1731 roku. W latach 1667-1687 pod opieką rodów von Tschammer i von Luck. Później dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodziny: von Rothenburg z Włostowa(1731), von Knobelsdorff(1765), Neumann z Dzietrzychowic(1792), córka Neumanna, Pani Schneider(1796), Braun(1804), von Wittke(1805), Fellenberg(1832), Tauchert(1841-1843), Doherr(1843), von Knobelsdorff(1843), Strutz z Konina Żagańskiego(1846), Rothe(1854)-(wg spisu właścicieli z 1873 roku dobra należące do Christiana Rothe liczyły 1646 mórg ziemi), Renner z Wilkowa koło Złotoryji(1886), Pani Brendel(1890), Fengler z Cottbus(1894), Haymann(1899), Richter z Lipska(1901), Heinsius z Gӧrlitz(1901), Smith(1904), von Boltenstern z żoną(1909), Walter z Bytomia Odrzańskiego(1920), Müller z Gozdnicy(1921), Pierer z żoną(1921), Dr Schrӧder(1921), Uiker(1927-1945).

NIEISTNIEJĄCE ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1354 roku, kiedy wymieniono majątek Bevertich należący do Bernharda Boncz(później pisany jako Bunsch lub Buntsch) i jego brata. Do 1486 roku wieś wzmiankowana jako Bebertich, Bebirtich. Od 1486 roku jako Biberteich. W 1558 roku ostatni z rodu,  Jacob von Buntsch sprzedaje majątek wraz z młynem Bartholdowi von Mandelsloh. Bartel lub Barthold von Mandelsloh  urodził się 25 stycznia 1521 roku. Był synem Karla von Mandelsloh, ożeniony z Sophią von Bülow. Służył na dworze margrabiego Jana Kostrzyńskiego. Rodzina von Mandelsloh posiadała  dobra przez około 100 lat. W XVII wieku majątek w Bobrówku oraz Bielicach należał do rodziny von Selchow, przybyłej w te strony z okolic Poczdamu. W 1633 roku właścicielem Bobrówka był Nicolaus von Selchow, właściciel pobliskich Bielic(część autorów podaje, że posiadali majątek we wsi od 1643 roku, ale wśród darów na rzecz kościoła jeden z dzwonów został podarowany już w 1624 roku przez Nickela von Selchow i jego żonę Hedwig, z domu von Lӧben). W 1643 roku mowa również o Maximilianie von Schlieben, który w tym czasie posiadał lenno we wsi. Pod koniec XVII wieku dobra kupuje rodzina von Scharovetz(Scharrwitz) von Scharrowa. W 1713 roku majątek jest w posiadaniu Christopha von Scharovetz(Scharowetz, Scharrwitz)von Scharowa. W 1715 roku nadal w rękach kapitana Christopha Wellen Scharrwitz von Scharrowa z 4 synami: porucznikiem Christophem Leonhardem, Gustavem Wilhelmem, Franzem Heinrichem i Karlem Ferdinandem. Część udziałów posiadali bracia Christopha: Karl Bernhard oraz Johann Heinrich. Wg spisu majątków z 1718/19 roku nadal właścicielem był kapitan Christoph Wellen Scharrwitz von Scharrowa z Bobrówka. Na Ziemi Torzymskiej pojawiają się w drugiej połowie XVII wieku. W 1683 roku Christoph Wedle Scharowetz von Scharowa(Scharrwitz von Scharrowa) zakupuje od F.E. von Winning`a Torzym. Od najstarszego z trzech synów Christopha pochodzili Scharowetz zamieszkujący okolicę Torzymia, Krosna Odrzańskiego(1775) oraz osiadła gałąź w Prusach. Sama rodzina pochodziła z Moraw z okolic Ołomuńca.  Prawdopodobnie od XVII wieku we wsi dwa majątki. W 1733 roku we wsi siedział W.E. von Selcho(w). W XVII wieku majątek we wsi posiadała rodzina von Wesenbeck. Z tego rodu wymieniony: Otto Friedrich von Wesenbeck(1738-1789) oraz Carl Otto Friedrich Wilhelm von Wesenbeck(26.05.1766-25.10.1788).   Jak podaje Berghaus majątek był dwukrotnie sprzedawany w 1777 i w 1784 roku(prawd. chodzi o dwa majątki, scalone później przez J.H.K. von Kuhlwein). W 1795 roku za 35000 talarów majątek zakupił kawaler zakonu joannitów Johann Heinrich Karl von Kuhlwein(ur.29.12.1786r. Słońsk- 13.09.1833 Bobrówko). Ożeniony z Henriette Albertine Auguste von Kalckreuth z Jarnatowa. Od 1823 roku majątek odziedziczył syn, kawaler, który w 1830 roku umiera na cholerę. Wdowa po J.H.K.von Kuhlwein w 1835 roku wychodzi po raz drugi za mąż za porucznika von Rathenow. Dwójka najmłodszych synów adoptowanych przez ojczyma nosiła nazwisko Kuhlwein von Rathenow. W latach 1850-53 ich majątek obejmował 3696 akrów ziemi. W 1857 roku własność podpułkownika Kuhlwein von Rathenow. W 1879 roku majątek o powierzchni 1009,85ha należał do rodziny Kuhlwein von Rathenow. Od 1896 roku właścicielem dóbr jest berliński fabrykant Gustav Rossmann, właściciel Prześlic. W 1914 roku majątek obejmował 1056ha i należał do Friedricha Rossmann. W 1929 roku majątek o areale 1076ha należał do Fritza Kortüm z Rychlika(Reichen) k. Sulęcina, który posiadał dobra do 1945 roku.

We wsi istniało założenie pałacowe leżące w północno-wschodniej części wsi.

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1333 roku. W 1337 własność Henninga von Sanitz. W połowie XIV wieku wieś jest własnością Betekina von der Osten z Drezdenka. W tym czasie część gruntów nadal należała do rodu von Sanitz. W 1571 roku lennikami we wsi były rody: von Sanitz i von Platen. Na początku XVII wieku właścicielem Bobrówka jest Thomas von Sanitz, właściciel pobliskiego Sokólska. W 1718 roku majątek jest własnością Heinricha Wulff von Platen. W latach 1798-1818 dobra są w rękach kapitana Ernsta Georga von Oertzen. Jako właścicieli majątku w 1828 roku wymienia się rodzinę Klaffke, a od 1857 do 1929 roku rodzinę Fleischer– wzmiankowany Georg Franz. W 1879 roku ich majątek obejmował 842,05ha gruntów a w 1896 roku 866ha. W 1914 roku majątek powierzchni 904ha należał do Kurta Fleischer. W 1929 roku niepełnoletni Wolfgang Fleischer był właścicielem majątku o areale 960ha, opiekunem którego był Arnold Heydemann, dzierżawcą majątku był Ernst von Abercron, Prawdopodobnie do 1945 roku dobra w rękach rodziny Abecron. Bieliniś-Kopeć podaje, że do połowy XIX wieku właścicielami był ród von der Osten- brak potwierdzenia w zapisach własnościowych.

PAŁAC

W południowo-wschodniej części wsi położony jest zespół folwarczny z pałacem i parkiem. Na terenie wsi pierwsza dworska siedziba została zbudowana przez Thomasa von Sanitz w 1608 roku. Pod koniec XVIII wieku wzniesiono dwór, rozbudowany w XIX wieku. Murowany, piętrowy, założony na planie prostokąta z trzykondygnacyjnym ryzalitem na osi bocznej. Pod koniec XIX wieku rozbudowany o skrzydło południowe i ryzalit skrzydła głównego. Część zasadnicza bryły jest parterowa z wysokim, dwuspadowym dachem. Skrzydło boczne jest dwukondygnacyjne, nakryte dachem mansardowym z lukarnami. Skromny wystrój elewacji składający się z boniowań na narożnikach skrzydła głównego wraz z ryzalitem oraz skrzydła bocznego- południowego, profilowanych opasek i gzymsów nadokiennych. W pałacu zachował się oryginalny wystrój sali balowej(stojący murowany kominek w stylu neorokokowym został skradziony), zachowała się klatka schodowa, stolarka drzwiowa i okienna wraz z okiennicami. Od czasu zakończenia II wojny światowej, w dworze nie prowadzono gruntownych prac remontowych. Po 1945 roku dwór wraz z folwarkiem został znacjonalizowany. Od 1950 do 1964 roku w budynku dworu mieściło się więzienie dla kobiet. W 1964 roku dwór przeszedł na własność Strzeleckiego Kombinatu Rolnego. Był dzierżawiony. Od 2006 roku dwór wraz z parkiem zakupiony został przez zagraniczne przedsiębiorstwo.

HISTORIA MIEJSCOWOŚCI

 Miejscowości Bobrzany-Janowiec od 1324 roku były w posiadaniu braci von Nechern, których lenno zostało potwierdzone w 1540 roku przez księcia saksońskiego, Jerzego. Bracia von Nechern- Gerwazy, Franciszek i Zygfryd byli synami i spadkobiercami Zygfryda von Nechern, starosty żagańskiego. Pod koniec XVI wieku od roku 1593 jest w rękach rodu von Kittlitz, linii z Małomic. Na początku XVII wieku majątek dziedziczy Karol von Kittlitz, a następnie jego bracia Zygfryd i Zygmunt. Od 1680 roku w posiadaniu cesarza Leopolda I, który w 1687(lub w 1692) roku nadaje w lenno dobra małomickie wraz z Chichami hrabinie von Redern z domu von Kittlitz oraz jej synom. Od końca XVII wieku w posiadaniu książąt żagańskich do 1766 roku. W 1694 roku Ferdynand książę żagański nadaje w lenno Henrykowi Gottlobowi von Redern zamek z połową zamkowego folwarku. Od 1778 roku majątek przechodzi na rodzinę zu Dohna z Małomic, w rękach, których pozostaje do czasu II wojny światowej. Od końca XVII wieku nastąpił podział własności wsi. Część wsi była w posiadaniu rodów von Stentzsch oraz von Knobelsdorff.

ZAMEK I

Zamek otoczony fosą, na planie czworoboku, budowany dwuetapowo. Prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku na terenie wsi zostaje wybudowana rycerska wieża mieszkalna przypuszczalnie przez ówczesnych właścicieli, rodzinę von Nechern. Na pocztówce z końca XIX wieku obok istniejących ruin zamku, widoczna budowla w stylu gotyckim opisana jako Burg-zamek. Jest to pozostałość po rycerskiej wieży mieszkalnej von Nechern, przebudowanej, w późniejszych latach przekształconej na spichlerz, rozebranej po 1945 roku.

ZAMEK II

Pod koniec XV wieku obok wieży mieszkalnej powstaje zamek zbudowany przez Zygfryda juniora von Nechern. Pierwotnie trójskrzydłowa budowla z wewnętrznym dziedzińcem, w XVI wieku rozbudowana o dodatkowe od zachodu skrzydło boczne i budynek bramny. Kolejne przebudowy miały miejsce w XVIII i XIX wieku.

Po II wojnie światowej w zamku mieściły się biura Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W 1960 roku pożar zamku. Od tego czasu nie użytkowany pozostaje w ruinie. W 1983 roku wykupiony przez prywatnego właściciela.

Wieś leżąca w gminie Torzym w powiecie sulęcińskim o metryce średniowiecznej. Pierwsza wzmianka pojawia się w roku 1329(Bozaw) przy okazji określania granic miasta Rzepina. W 1354 roku jako właściciel wymieniany jest Dietrich von Weissensee. W 1367 i 1375 jako właściciel wymieniany jest Potz von Lossow.  W 1548 roku umiera Hans von Lossow, sędzia sądu w Torzymiu, właściciel Radzikowa. Pozostawił małoletniego syna, Balzara von Lossow, który wymieniony był w 1583 roku jako samodzielny właściciel wsi. Zamieszkiwali wieś do XVII wieku. W 1562 roku na terenie wsi pojawia się rodzina von Mandelsohe, w XVII wieku wymieniane są rody von Selchow, von Kulwein i von Rathenow.  W XVIII wieku wieś w posiadaniu rodziny von Ilow, później w rękach Hansa Friedricha barona Brecher von Rosenwerth. Na przełomie XVIII-XIX wieku wieś należała do rodziny von Grӓvenitz. W 1830 roku za 18.000 talarów kapitan von Grӓvenitz sprzedaje majątek i wieś Augustowi von Wehle. Syn Augusta von Wehle w roku 1842 sprzedaje wieś rodzinie von Grassmann. Już w roku 1844 von Grassmann sprzedaje majątek za 55.000 talarów Adolfowi Edwardowi Schneider. Od 1880 do 1945 roku Boczów był w posiadaniu rodziny von Bonin. W ich posiadaniu był również pobliski Lubin od 1850 roku. W 1900 roku właścicielem Boczowa był Siegfried von Bonin. Wymieniana jest również hrabina Elisabeth von Bonin z domu von Wartenberg.

Majątek w Boczowie liczył 549 ha ziemi, 32 konie, 120 sztuk bydła, fabrykę skrobi. Majątek Lubin poza dworem liczył 689ha ziemi, 26 koni, 181 sztuk bydła, gorzelnię.

ZAMEK

W XIV wieku na półwyspie Jeziora Boczów został wybudowany zamek przez ówczesnych właścicieli wsi, rodzinę von Lossow, wymieniany w latach 1367 i 1375.  Był wtedy oddany w lenno Piotrowi von Lossow. Ze względu na trudnienie się rozbojem przez Piotra von Lossow, napaści na podróżnych i kupców, w roku 1400 trzy miasta: Frankfurt n/Odrą, Ośno Lubuskie i Rzepin zorganizowały wyprawę zbrojną na siedzibę Piotra . Zamek został zniszczony przez mieszczan trzech wymienionych wyżej miast. W roku 1402 rodzina von Lossow zobowiązuje się do nieobwarowywania miejscowości jak i zaprzestania rozbojów. Do dnia dzisiejszego na półwyspie widoczne pozostają ślady po zamku.

PAŁAC

Pałac zniszczony w trakcie działań wojennych w 1945 roku. Nie wiemy kiedy został zbudowany. Należy przypuszczać, że pierwsze założenie powstało w XVIII wieku. Prawdopodobnie pomiędzy 1910-1920 rokiem został przebudowany z dostawieniem dwóch skrzydeł bocznych. Pozostałością po założeniu są resztki parku.