Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Po raz pierwszy wymieniona w 1329 roku. Początkowo należała do zakonu templariuszy, później od 1350 roku do zakonu joannitów łagowskich. W 1355 roku wieś w rękach Dietricha von Weissensee. W 1400 roku własność braci Hansa, Zenzilla i Petera Fenzen. W 1461 roku własność Ottona von Grüneberg. W 1567 roku połowę wsi Melchior von Grüneberg  sprzedał Martinowi von Schlichting, drugą połowę Vincenzowi von Wedel. W wiekach XVI-XVIII Tarnawa należy do rodzin: von Lӧben, von Mӧrner i von Sydow. We wsi dwa majątki- jeden zlokalizowany w północno-zachodniej części wsi(A), drugi położony jest w części środkowo-wschodniej. Na początku XIX wieku należały do rodziny Schmiedicke(1828). W połowie XIX wieku dobra są w posiadaniu rodziny Mudring(1857). Na początku XX wieku majątek staje się własnością rodziny Rosenow(1903). Ostatnim właścicielem obu majątków do 1945 roku była rodzina Hellenschmidt.

Wieś położona w gminie Sulęcin powiatu sulęcińskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Wielokrotnie wymieniana jako: Turzic, Turtzk, Thurczigk, Turtzigt, Taurzigk, po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku, kiedy należała do zakonu joannitów. Wcześniej własność rodu von Klepzig. W 1461 roku lenno posiadał von Thierbach. W spisie z 1718/19 roku wzmiankowany majątek należący do joannitów z Łagowa. Po sekularyzacji dóbr kościelnych w 1810 roku własność państwa pruskiego. Na początku XIX wieku dobra wchodzą w skład majątku w Łagowie. W 1840 roku dobra zakupuje Gottlob Friedrich Roestel. W 1879 roku majątek należący do rodziny Roestel liczył 264,80 ha gruntów. W 1907 roku dobra w posiadaniu kapitana Bertholda Lich i liczyły 340 ha gruntów.  Na początku XX wieku należał do rodziny Schultz. W 1914 roku majątek o powierzchni 340ha należał do Curta Augusta Lehmann. w drugiej dekadzie XX wieku dobra są w rękach rodziny Schwedler. W 1929 roku majątek Günthera Schwedler obejmował 355ha. Dodatkowo mowa o folwarku należącym do Oskara Knothe(96ha) i drugim majątku należącym do Paula Schnetzke(60ha).

ZESPÓŁ DWORSKI

We wsi istniał niewielki majątek z dworem. Obecnie na terenie byłego majątku położony budynki Domu Pomocy Społecznej. Dwór znacznie przebudowany i zaadoptowany na potrzeby Domu Pomocy Społecznej.

Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Istniała już na początku XIV wieku, wzmiankowana w 1343 roku. W połowie XIV wieku należała do rodziny von Aulock. W 1496 roku wdowa po Georgu von Aulock przekazuje majątek braciom Nikolausowi i Peterrowi Tos(późniejsi von Seher-Thoss). Część dóbr we wsi posiada Piotr Spławski ze Spławia k. Śmigla oraz Piotr Góra. W 1497 roku król Jan Olbracht zatwierdza zamianę dóbr- Piotr Opaliński z Opalenicy otrzymuje od Piotra Spławskiego części we wsiach Tylewice, Wygnańczyce i Łysiny, a w zamian daje 1000 grzywien i 1 łan w Kocurach. W 1509 roku od szlachcica Piotra Góry dobra zakupują Piotr i Mikołaj Tos. W 1563/64 dochodzi do podziału wsi- 2/3 wsi należały do Opalińskich, 1/3 wsi do rodziny Tos(późniejsi von Seher-Thoss). W XVIII wieku część wsi należała do rodu von Luck. Na przełomie XVII/XVIII wieku dobra należą do rodu von Seydlitz-Kurzbach. W 1722 roku Balthasar Friedrich von Seydlitz-Kurzbach żeni się z Evą Dorotheą von Luck(1704-1778). Balthasar Friedrich umiera w 1734 roku. W 1752 roku urodził się w Tylewicach Alexander Friedrich von Seydlitz-Kurzbach. Zmarł w 1815 roku. W połowie XVIII wieku jako właściciele części wsi wymieniani: Antoni Czarnecki oraz Jonemann(właściciel Tylewic Dużych i Małych). Tylewice Małe w drugiej połowie XIX wieku należały do rodu von Unruh. W latach 70-tych XX wieku należały do Rudolpha Moritza barona von Unruh(1847-1903), ożenionego z Amalie von Schweinichen(1849-1938). Ich synem był generał piechoty Walter baron von Unruh, urodzony w Tylewicach Małych 30.12.1877 roku. Zmarł 16.09.1956 roku. Prawdopodobnie Tylewice Duże na przełomie XIX i XX wieku należały do rodziny von Bredow– wymieniona Adele Elise von Bredow(1853-1919-Tylewice).

TYŁOWICE DUŻE

W części środkowej na północ od drogi położony jest zespół dworski składający się z: dworu, zabudowań gospodarczych oraz paku. Dwór zbudowany w 1912 roku prawdopodobnie przez rodzinę von Bredow, na fundamentach starszej budowli. Po 1945 roku PGR. Obecnie własność prywatna.

TYŁOWICE MAŁE

W części środkowej wsi na południe od drogi położony jest zespół dworski składający się z: dworu, znacznie przebudowanego oraz budynków gospodarczych

Wieś gminna położona w powiecie żarskim. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1000 roku kiedy to cesarz Otton III przekazał te tereny klasztorowi w Nienburgu. Była podzielona na Tuplice Małe i Wielkie. Kolejna wzmianka o Tuplicach pojawia się w 1346 roku(Dewplitz), w 1495 roku(Teuplitz) oraz w 1499 roku(Dewpelitz). Dopiero w 1495 roku podano właścicieli wsi- byli to bracia Lorenz i Balthasar von Metzerode. W tym roku ziemie te najechał zbrojnie i przejął Matthias von Biberstein. Na początku XVII wieku wieś należy do Cristopha von Berge a już w latach 50-tych XVII wieku Albrechta von Ronow. W 1642 roku majątek posiada porucznik Rudolf von Bünau, właściciel wsi Nowej Roli, Świbinek, Matuszowice i Czernej. W 1668 roku wieś książęca, w 1678 roku otrzymała prawa miejskie od księcia Christiana I. Później dobra należą do rodu hrabiów von Promnitz oraz do hrabiów von Brühl. Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku są własnością państwa pruskiego. W 1879 roku majątek w rękach hrabiów von Brühl i należał do nich do 1945 roku.

Pozostałością założenia są budynki gospodarcze.

WILLA

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Wzmiankowana po raz pierwszy w 1301 roku. Należała wtedy do Ulryka de Bilerbeke(von Billerbeck). W 1337 roku dobra we wsi posiadała rodzina von Billerbeck oraz Ludekin von Jessek(Jessekow). W 1451 roku Tuczno było w posiadaniu rodu von Ellingen– wymieniony Henning i Betke von Ellingen. W 1485 roku połowa Tuczna była własnością cystersów z Bierzwnika. W 1499 roku wieś jest własnością rodu von Schӧning– wymienieni Claus, Burghard i Georg von Schӧning. W XVI wieku lenno na terenie wsi posiadał ród von Brand– wzmiankowany Paul von Brand, zmarły w 1562 roku. Rodzina  von Schӧning posiadała Tuczno do 1836 roku. Najwybitniejszym z rodu był Friedrich Wilhelm von Schӧning, założyciel linii lubiatowsko-janczewskiej. Ostatnim właścicielem był Helmuth Albrecht von Schӧning(*1785-+1864). Dobra przez niecały rok były dzierżawione przez radcę sądowego, Heinricha Bernharda Schneider. Od 1837 roku majątek w posiadaniu Georga Ludwiga von Wedemeyer(*1781-+1867), królewskiego radcy dworu, joannity. W 1867 roku majątek przekształcony w majorat z Zarzeczynem i Wojkowem, na czele którego stanął Wilhelm Ludwig von Wedemeyer(zm.1875r.), założyciel znanej i cenionej stadniny koni, istniejącej do lat 40-tych XX wieku. W 1879 roku majątek o powierzchni 1243ha należał do Maxa von Wedemeyer(zm.1905r. W 1896 roku majątek obejmował 1307ha i administrowany był przez niejakiego Schiavonetti`ego. W 1914 roku i 1929 roku majątek obejmował 1770ha gruntów i należał do Franza Justa von Wedemeyer. W tym czasie w skład majątku wchodziły dobra w Zarzeczynie(Fichtwerder). Ostatnim właścicielem dóbr tuczyńskich był Franz Just von Wedemeyer(*1886-+1945), ożeniony z Eriką Paulą von Schuckmann. Miał z nią pięcioro dzieci: trzy córki: Maritę Christine Friederike, Alice oraz Veronikę i dwóch synów: Hans Georga Maximiliana i Hansa Hubertusa. Franz Just von Wedemeyer dnia 29 stycznia 1945 roku został zastrzelony przez żołnierzy radzieckich na terenie swojej posiadłości.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Na zespół składa się: pałac wraz z parkiem oraz obok stojący dwór barokowy. Pałac zbudowany w latach 1897-99 przez Maximiliana Friedricha von Wedemeyer(*1853-+1905) wg projektu znanego berlińskiego architekta Alfreda Messel(1853-1909). Zbudowany w stylu neoklasycystycznym, dwukondygnacyjny pałac kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. W obrysie ma kształt litery „L”. Po 1945 roku po znacjonalizowaniu, na terenie majątku utworzono PGR. Sam pałac przystosowany na biura, mieszkania dla pracowników oraz dom kultury. Za czasów AWRSP dzierżawiony. Obecnie w rękach prywatnych. Obok park krajobrazowy o powierzchni około 4 ha, częściowo otoczony kamiennym murem.

DWÓR

Budynek barokowy, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony. Obecnie wyremontowany, stanowi siedzibę właściciela oraz posiada pokoje gościnne.

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1442 roku, kiedy stanowiła własność rodu von Biberstein i należała do państwa stanowego Żary. W XV wieku wieś jest własnością rodziny von Dallwitz– w 1525 roku wymieniony Hans von Dallwitz. Pod koniec XVI wieku wieś staje się własnością rodu von der Heide– wymieniony Zacharias von der Heide(1597). Posiadają wieś do 1615/20 roku. Od 1615/20 roku majątek jest w posiadaniu rodziny von Knobelsdorff– wymienia się Eustachiusa(zm.1639), Karla Sigismunda(1727), Karla Ludwiga(zm.1758), Ernsta Ludwiga(zm.1785), Karla(zm.1844). Posiadali majątek do 1820 roku, kiedy dobra zakupił Peter Schadrack z Krosna Odrzańskiego. W 1832 roku dobra zakupiła rodzina Scholtz von Schollenstern. W 1839 roku w posiadanie majątku w Tucholi wszedł Friedrich Alexander von Herford. Pod koniec XIX wieku dobra przechodzą w ręce rodziny Rütgers(1903), później są własnością rodzin Rückart(1929) oraz Pӓchter.

Pałac barokowy, zbudowany w roku 1741 przez Carla Ludwiga i Helenę von Knobelsdorff, przebudowany i powiększony w XIX wieku przez nowego właściciela jakim był Friedrich Alexander von Herford.  Murowany, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, z prostokątnymi przybudówkami. Elewacje urozmaicone płycinami i obramowaniami okien. Nad wejściem umieszczony piaskowcowy kartusz z datą budowy. Dach mansardowy z powiekami. W części pomieszczeń parteru zachowane sklepienia krzyżowo-beczkowe. Pałac usytuowany jest na skraju kilkuhektarowego założenia parkowego o charakterze krajobrazowym z XVIII-XIX wieku. Obok założenia zabudowania folwarczne: obora(XVIIIw), stajnia, stodoły(XIXw).

Wieś położona w gminie Ośno Lubuskie powiatu słubickiego. Wieś założona przez joannitów łagowskich na przełomie XIII i XIV wieku. W 1413 roku wieś posiadają bracia von Grünberg(Grünenberg)- Hans i Heinrich. W 1430 roku za zgodą margrabiego Johanna, bracia Nickel i Heinrich von Horn odkupili wieś od Heinricha von Grünberg(Grünenberg). Hans von Horn wymieniany w latach 1464, 1476, 1482, 1491 i 1499. W 1522 roku wieś zakupiona przez Balthasara von Lӧben. W 1537 roku wieś należy do Melchiora i Balzera von Lӧben. Melchior wzmiankowany jeszcze w 1553 roku a Balzer w 1565 roku. W 1598 roku wzmiankowani synowie Melchiora i Balzera- Wolf Starszy i Wolf Młodszy. Rodzina von Lӧben posiadała wieś do XVII wieku. Na początku XVII wieku Georg i Wolf von Lӧben sprzedają wieś Friedrichowi von Ihlow(1605). W 1715 roku wieś posiadają bracia: Johann Balzer, Kurt Ehrentreich oraz Ernest Christian von Ihlow, a już w 1718 roku Johann Balzer, najstarszy z braci samodzielnie zarządza majątkiem.  Rodzina von Ihlow sprzedaje dobra rodzinie von Borchart. W 1828 roku majątek należy do rodziny Schultz. W 1838 roku dobra są w posiadaniu Johanna Hamscher. W 1872 roku majątek zakupuje Kurt von Pappritz z Radachowa. Posiadają majątek do 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i na jego terenie utworzono PGR.

ZESPÓŁ DWORSKI

Dwór zbudowany w XIX wieku, przebudowany na przełomie XIX i XX wieku. Położony w północno-wschodniej części wsi. Był to budynek parterowy z użytkowym poddaszem z dość ciekawym wejściem głównym. Obecnie w ruinie. W sąsiedztwie zaniedbany park krajobrazowy o powierzchni 4 ha.

Wieś położona w gminie Sulęcin powiatu sulęcińskiego. Wielokrotnie wymieniają jako: Trzemeszna(1412), Trzemesna(1413), Trzemeszno, Trzemesno(1420), Carmisl(1424), Trzemyeszno(1437), Czarmyszel(1445), Czermisl(1465), Czarmysl(1497), Czarmisl(1553). Po raz pierwszy wymieniona w 1293 roku(Skrelewe) aczkolwiek inni historycy podają, że nazwa „Skrelewe” może odnosić się do Trzebieszewa. Wg innych źródeł po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku. W 1370 roku ½ wsi należała do rodu von Sey(i)dlitz. W XV wieku poza rodziną von Sey(i)dlitz wśród właścicieli wymienia się rody z Grochowa: von Wolkow i von Logau. Rodzina von Seidlitz(Seydlitz) posiadała dobra do lat 20-tych XIX wieku. W 1412 roku mowa o Jenczy(Jan) Wolkow z Trzemeszna i Grochowa. w latach 1412-26, 1437 wymienia się Hermana Wolkow z Trzemeszna i Grochowa. W 1437 roku wymienia się Helbranda Seidlitz(Szidlicz), dziedzica z Trzemeszna a w 1445 roku Hermana Seidlitz(Zaydlicz). W 1497 siedział tu Paweł Czarmyślski(Zerbst Czeruosth), od którego część gruntów zakupił Piotr Grünberg(Gromberg, Brombark) z Grochowa. W latach 1499-1504 mowa o Janie Pieskowskim. W 1504-31 siedział tu Maciej Seidlitz(Zaydlicz) Czarmyślski, Czarnomyślski z Grochowa. W 1529 roku mowa o Jerzym Stentz(Stayncz), który za żonę miał córkę Macieja Seidlitz, Annę. W 1535 roku Jerzy Czabeltzitz(Czabeltych, Zabeltitz) zapisał swój majątek w Trzemesznie bratu Janowi. W 1564/65 roku mowa o Wawrzyńcu Czarmyślskim a w 1580 roku o Piotrze, Baltazarze i Janie Szczanieckich. Od 1758 roku dwa majątki na terenie wsi posiadała rodzina von Kalckreuth, jeden majątek w rękach rodu von Seydlitz. W tym czasie właścicielem majątku był Alexander Ludwig August von Kalckreuth z żoną z domu von Arnim. Następcą jego był syn, August Friedrich Albrecht(ur. 1788r.). Obok rodziny von Kalckreuth drugi z majątków był w posiadaniu rodu von Unruh, a następnie w posiadaniu rodziny von Reitzenstein. Na przełomie wieków XVIII i XIX wieku na terenie Trzemeszna dwa majątki należące do rodów: von Kalckreuth i von Zabeltitz. W latach 1807-17 majątek w całości w rękach rodziny von Kalckreuth, zarządzany przez majora von Seydlitz, który w 1818 roku wykupił majątek z rąk rodziny von Kalckreuth. W 1828 roku siedział tu major von Seidlitz(Seydlitz). W 1836 roku majątek w rękach niejakiego Schindler`a. Od 1843 roku majątek posiada Carl Rudolph Bohtz. W 1857 roku majątek posiada rodzina Michgorius( Dr. Michorius, Michgrovius). Do lat 20-tych XIX wieku na terenie wsi trzy majątki, w tym majątek Brückenhof należący do rodziny von Seydlitz.  W 1870 roku majątek posiada kapitanowa von Breugel. W 1879 roku majątek o powierzchni 1648,80ha gruntów należał do Clifforda Kocq von Breugel, prawdopodobnie syn Pani kapitanowej. Wg innego źródła właścicielem majątku od 1877 roku był Albin Oscar Hegenwald. Urodzony w Plauen w 1847 lub 1848 roku jako syn Beutlera, uczęszczał do Thomas-Gymnasium w Lipsku, a następnie ukończył studia teologiczne. Po śmierci Albina Oscara Hegenwalda w 1905 roku majątek o powierzchni 1710 ha przejęła jego córka Irmgard Hegenwald. Po wyprzedaniu 2/3 majątku pozostałą część z pałacem wydzierżawiła Ottonowi Manz, który wykupił majątek(figuruje jako właściciel w Książce adresowej z 1910 roku). Jednak już latem 1909 roku Pommersche Ansiedlungsgellschaft nabyło nieruchomość i dokonało rozparcelowania i jej sprzedaży. W 1909 lub 1910 roku majątek zakupiony przez Dr.Inż. Alfreda Berliner(04.12.1861-+1943). W 1914 roku majątek obejmował 500ha. W 1929 roku majątek Dr. Ing. Phil. Alfreda Berliner obejmował 508ha. W 1935 roku wyprzedaż części majątku oprócz pałacu i parku. W 1940 roku A. Berliner utracił pałac, w którym urządzono dom spokojnej starości dla żołnierzy Wehrmachtu. Rodzina Berliner zamieszkała w willi Linderhof, położonej w parku założenia pałacowo-parkowego. W skład majątku do 1936 roku wchodziły: majątek Brükenhof i Niederhof oraz folwarki Niechanów(Klein Vorwerk), Trzemeszenko(Grosses Vorwerk), Pamiątkowice(Siebenruthen).

Alfred Berliner urodził się we Wrocławiu w rodzinie żydowskiej, jako jedno z dziesięciorga dzieci przemysłowca Wilhelma(producent kleju i nawozów oraz właściciel olejarni w Oławie) i jego żony Rosalie z domu Leipziger. Uczęszczał do szkoły w Oławie. Studiował inżynierię i fizykę w Akademii Budownictwa w Berlinie oraz w Monachium  i Freiburgu. W latach 80-tych XIX wieku po śmierci ojca przyjął wiarę chrześcijańską. Pracował w Siemens & Halske i jako przedstawiciel tej firmy wyjechał do Ameryki w 1891 roku gdzie założył firmę Siemens & Halske Electric Company of America, którą kierował do 1893 roku. Był dyrektorem firmy Siemens & Halske by po 25 latach wejść do Rady Nadzorczej firmy. Był również wiceprzewodniczącym rady nadzorczej United Lausitzer Glaswerke A.-G. (Weißwasser) oraz Steffens & Nölle A.-G.,  przewodniczącym Rady Nadzorczej Pertrix Chem Fabrik A.-G. Berlin, Ziegeltransport-A.-G. Berlin oraz Versicherungs „Kraft” A.-G. oraz  Automobilklubu Niemiec w Berlinie,  wiceprezesem Britannia Batteries  Sp. z o.o. w Londynie oraz wiceprezesem i członkiem Komitetu Przedstawicieli Automobilklubu Niemiec. Około 1910 roku poślubił swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, Clarę Schmidt. Małżeństwo było bezdzietne. W 1935 roku wyprzedaż części majątku oprócz pałacu i parku. W 1940 roku utracił pałac, w którym urządzono Dom Spokojnej Starości dla żołnierzy Wehrmachtu. Rodzina Berliner zamieszkała w willi Linderhof, położonej w parku.  Zginął w 1943 roku w zamachu bombowym w Berlinie. Jego żona Clara wraz ze służbą została zastrzelona na początku lutego 1945 roku przez żołnierzy radzieckich na schodach willi Linderhof.

PAŁAC

W 1917 roku Alfred Berliner pod kierunkiem berlińskiego architekta Alfreda Breslauer przebudował stary dwór. Pałac częściowo zniszczony podczas działań wojennych, rozebrany po 1945 roku z przeznaczeniem  materiału budowlanego na odbudowę Warszawy. Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym jest park krajobrazowy z początku XIX wieku.

Dawne miasto obecnie wieś gminna, której założycielem był ród rycerski Ileburgów(Eulenburgów). Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1301 roku(Trebule)(Opidum Trebule). W latach 1329-1388 Trzebiel jest własnością rodu von Hackenborn-Priebus, a następnie do 1402 roku lenno Nicola von Horn. W 1501 i w 1507 pojawia się postać kapitana Petera von Horn w służbie rodu von Biberstein. W 1402 roku Nicol von Horn sprzedał państwo trzebielskie Janowii III von Biberstein. W 1411 roku Trzebiel był w rękach Otto von Kittlitz, które to wraz z zamkiem król czeski Wacław w tym 1411 roku  nadał w formie lenna Johannowi von Biberstein. Od 1417 roku własność Hansa i Wenzla von Biberstein. Od 1424 roku po śmierci Johanna von Biberstein Trzebiel przypadł jego synowi, Ulrichowi II. Za czasów Ulryka zamek był pod zarządem Johanna von Unwürde. Po bezpotomnej śmierci Ulryka II von Biberstein w 1437 roku dobra przejął jego brat, Johann IV a następnie syn Johanna, Wenzel II(Wacław) von Biberstein. W 1457 roku Wenzel von Biberstein sprzedał Trzebiel wraz z zamkiem, folwarkiem Heinzemu von Rackwitz. W 1463 roku toczył się spór o Trzebiel między Botho von Eulenburg a Wenzlem von Biberstein. W 1465 roku von Rackwitz sprzedaje dobra Melchiorowi von Lӧben.  Melchior von Lӧben traci dobra, które zostały mu odebrane przez króla Węgier, Macieja Korwina, od 1469 roku pana Łużyc, który w 1474 roku nadał je braciom von Biberstein, ale na krótko. Powracający do łask królewskich Melchior von Lӧben ponownie otrzymuje w lenno Trzebiel wraz z zamkiem.  Po śmierci Melchiora von Lӧben w 1479 roku,  zastaw trzebielski odziedziczyli jego synowie, którzy sprzedali go Jorgowi von Wolfstein(wzmiankowany w 1482 roku). Około 1488 roku własność Leutholda von Sahla. Bibersteinowie przez wiele lat starali się odzyskać zastaw na dobrach trzebielskich. W 1497 roku decyzją króla Czech Władysława Jagiellończyka ponownie otrzymali w lenno Trzebiel ale dopiero w 1512 roku udało się im wykupić trzebielski zastaw. W 1519 roku Trzebiel otrzymał Christoph von Biberstein. Po śmierci ostatniego z linii żarskiej, Christopha von Biberstein w 1551 roku, lenno przejmuje król czeski Ferdynand, który w 1552 roku przekazał je kapitanowi Fabianowi von Schӧnaich.  W tym samym roku państewko stanowe Żary-Trzebiel przechodzi w formie zastawu w ręce księcia Georga Friedricha von Brandenburg-Ansbach(zm.1553r.) Po śmierci księcia Georga Friedricha opiekę nad niepełnoletnim synem przejął król czeski. W 1558 roku miasto zostaje zakupione przez biskupa wrocławskiego, Balthasara von Promnitz i pozostaje w posiadaniu rodu von Promnitz aż do roku 1765. Po 1765 roku domena państwowa. We wsi pozostałości po wieży rycerskiej oraz pałac stojący na fundamentach zamku. W 1879 roku majątek o powierzchni 373,20ha był domeną państwową, dzierżawiony przez niejakiego Vollmar. W 1914 roku majątek państwowy obejmował 284,6ha a dzierżawcą był Hans Vollmar. W skład majątku wchodził folwark Reichersdorf. W 1929 roku nadal domena państwowa, dzierżawcą była Annaliese Vollmar, z domu Warncke, 285ha. Do majątku wchodził folwark Reichersdorf.

WIEŻA RYCERSKA

Wieża mieszkalna zbudowana w XIV wieku prawdopodobnie jako siedziba wójta. Zbudowana z kamienia i cegły na planie prostokąta, przykryta dachem dwuspadowym. Była przebudowywana w XVI i XIX wieku. W czasach nowożytnych pełniła funkcję więzienia. Po II wojnie światowej nie użytkowana- popadła w ruinę. Wieża stoi na niewielkim wzniesieniu jako budynek wolnostojący. Obecnie w znacznej części rozebrana i przykryta płaskim dachem, w rękach prywatnych.

ZAMEK

W 1319 roku pojawia się pierwsza wzmianka o zamku, prawdopodobnie siedzibie rodu von Eulenburg. Na fundamentach zamku w latach 1601-1628 Heinrich Anzelm von Promnitz buduje dwór obronny, otoczony murem z narożnymi basztami i fosą. Możliwe, że relikty zamku zachowane są w piwnicach później stawianego dworu, rozbudowanego w pałac barokowy w XVIII wieku.

PAŁAC

Pałac położony w parku, na miejscu dawnego zamku, wzniesionego na terenie wczesnośredniowiecznego grodu. Zbudowany w XVI wieku być może z wykorzystaniem reliktów starszego zamku. Gruntownie przebudowany w 1728 roku. W obecnej formie barokowy, z renesansowymi sklepieniami w parterze. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie kwadratu o boku 22 m, nakryty dachem mansardowym. Elewacje podzielono pionowo parami pilastrów, w fasadzie portal zwieńczony pseudobalkonem. Nad portalem wysoka lukarna. Pałac otacza fosa i mur z czterema cylindrycznymi bastejami w narożnikach. Mur wzniesiony w XVI wieku, kamienny, zachowany do wysokości 1,5-2m . Dojazd do zamku prowadził od wschodu poprzez murowany, przerzucony ponad fosę most, obecnie zawalony. Henryk Anzelm, syn Seifrida von Promnitz jako dziecko przebywał w Czechach, następnie w wieku 14 lat wyjechał na studia do Francji. Później podróżował po Europie między innymi był w Anglii, Włoszech, Holandii. Za czasów hrabiego Erdmanna II von Promnitz, w 1729 roku miała miejsce przebudowa dworu obronnego-zamku. Wojnę przetrwał bez większych zniszczeń. W 1965 roku częściowe uszkodzenie pałacu. W 1973 pałac w ruinie. W 1979 remont zabezpieczający. Od 1991 roku trwa remont pałacu. Obecnie własność prywatna. Właściciel Jerzy Naumowicz.

WILLE

Wieś położona w gminie Maszewo w powiecie krośnieńskim wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1308(Trebechow). Należała wtedy do biskupa poznańskiego. W XV i XVI wieku należała do rodziny von Lӧben/1437,1447,1499-1500/. W 1583 roku Trzebiechów jest własnością rodu von Winterfeldt. W 1713 roku dobra posiadał Georg Friedrich von Winterfeld, kawaler zamieszkały w Rzeczycy. Miał 3 braci: Christian Georg z Antwerpii, porucznik Alexander Ludwig i sierżant Samuel Adolf. Wg spisu z 1718/19 roku właścicielem majątku jest Alexander Ludwig von Winterfeld.W 1748 roku dobra przechodzą w ręce podpułkownika hrabiego Friedricha Ludwiga Fink von Finkenstein . Z tego rodu wymieniony Friedrich Otto Leopold Finck von Finckenstein(*16.09.1717-+19.04.1790) i jego syn Leopold Otto Carl Finck von Finckenstein(*29.01.1751-+03.08.1773). Wzmiankowani również hrabina Ulrike urodzona w 1755 roku oraz Wilhelm urodzony w 1792 roku i Carl zmarły w 1866 roku. W 1815 roku majątek jest własnością hrabiów von Voss- wzmiankowany Otto Karl hrabia von Voss(*1794-zm.1836r.). Od 1846 roku dobra są w posiadaniu baronów von Rheinbaben(w 1857 roku majątek posiadał porucznik baron von Rheinbaben) a następnie rodziny von Schierstädt(Schierstedt). W 1879 roku dobra rodziny von Schierstädt(Schierstedt) obejmowały 2733,08 ha gruntów. W skład majątku wchodził majątek Radomicko(Radenickel). W 1896 roku majątek Fritza von Schierstaedt(zm.1905r.) obejmował 2733ha gruntów. W skład majątku wchodziły dobra w: Radomicko(Radenickel), Siedlisko(Heidenau(1022ha)) i Skórzyn(Skyren(1424ha)). W 1914 roku majątek obejmował 2264ha i należał do Pani von Schierstaedt. W skład majątku wchodziły majątki: Radomicko(Radenickel-456ha) i Siedlisko(Heidenau-1034ha). Ostatnim właścicielem z tego rodu był Joachim von Schierstädt(ur.1888r.). Majątek w 1929 roku liczył 2264 ha gruntów. W 1938 roku majątek zakupił Karl von Seydlitz-Kurzbach. Wkrótce sprzedał majątek rodzinie von Latten.

PAŁAC

Siedziba szlachecka  została zbudowana w 1758 roku przez hrabiego Finck von Finckenstein. Pałac zbudowany na planie prostokąta, otoczony wodą. Z pałacu do kościoła prowadziła aleja lipowa.  Idąc aleją lipową prowadzącą w linii wzroku do kościoła, po prawej stronie mieliśmy ogród owocowo-warzywny, po lewej niewielki park z alejkami. Nadmiar wody kanałem odprowadzany był do pobliskiego jeziora. Dwór spłonął w 1945 roku.

Wieś gminna położona w powiecie zielonogórskim. Po raz pierwszy wymieniona w 1308 roku będąc wtedy własnością biskupa poznańskiego. W 1442 roku dobra są w rękach rodu von Troschke. W 1483 roku urodził się Heinrich von Troschke, założyciel sulechowskiej linii rodu. W 1575 roku wieś należała do braci Wolfa i Asmusa von Troschke. Później wieś była w rękach Asmusa Młodszego von Troschke. Za czasów Konrada von Troschke(1707) wieś podniesiona do rangi miasta. Był ostatnim właścicielem Trzebiechowa z rodu von Troschke. Zmarł w 1728 roku. Podany jako właściciel w 1715 oraz w spisie w 1718/19 roku zamieszkały w Trzebiechowie wraz z synami: Konradem Alexandrem oraz Augustusem Rudolfem. Od 1710 roku dochodzi do wyprzedaży dóbr przez rodzinę von Troschke. Część dóbr zakupił Otto von Diebitsch z Podlegórza, później w rękach rodziny von Schmettau. W latach 1728-65 wieś w posiadaniu hrabiów von Schwerin. Część dóbr należała do hrabiów zu Stolberg-Wernigerode. W 1765 roku majątek zakupił hrabia Heinrich IX von Reuss zu Kӧstritz(*1711-+1780). Po nim majątek dziedziczy Heinrich XLIV von Reuss zu Kӧstritz(1753-1832), ożeniony z Augustą von Riedesel zu Eisenbach(*1770-+1805), marszałek nadworny, podniesiony do godności książęcej. Dobra przejął w 1780 roku. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje Heinrich LXIII książę von Reuss zu Kӧstritz(*18.06.1786-+27.09.1841) z żoną Eleonorą zu Stolberg-Wernigerode. W 1861 roku dobra przejmuje Heinrich VII książę von Reuss zu Kӧstritz(*14.07.1825-+02.05.1906), żonaty z Marie Anne Alexandrine von Sachsen-Weimar-Eisenach(*1849-+1922). Był pruskim generałem, adiutantem cesarza niemieckiego Wilhelma I Hohenzollerna, ambasador w Konstantynopolu i Wiedniu. Jego majątek w 1879 roku obejmował 404,50ha gruntów. W 1896 roku majątek ten obejmował 404ha i był dzierżawiony przez rodzinę Semmler. W 1914 roku majątek obejmował 419ha i należał do księcia Heinricha XXXII von Reuss(zm.1935). W skład majątku wchodziły folwarki: Waldhof i Louisenthal. Po śmierci księżnej w 1922 roku majątek dziedziczy syn, Heinrich XXXII książę von Reuss zu Kӧstritz(1878-1935), którego majątek obejmował 419ha w tym folwarki: Waldhof, Polanka(Luisenthal) i Stoczek(Minettenberg) i majątki Radowice(Radewitsch), Podlegórz(Padligar). Po jego śmierci w 1935 roku dobra przejmuje jego brat, Heinrich XXXIII książę von Reuss zu Kӧstritz(1879-1942). Z powodu trudności finansowych książęta von Reuss w 1943 roku sprzedają Trzebiechów hrabiom von Bentheim-Tecklenburg-Rheda. Córka Heinricha VI księcia von Reuss zu Kӧstritz, Eleonore, urodzona w Trzebiechowie 22.08.1860 roku, w 1908 roku wyszła za mąż za cara Bułgarii Ferdynanda I(*26.02.1861-+10.09.1948r) a właść. Ferdynanda Maximiliana Karola Leopolda Marii von Sachsen-Coburg-Gotha, syna Augusta Koburga, brata króla Portugalii Ferdynanda II.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

Pierwsza siedziba szlachecka zbudowana została w XVI lub XVII wieku przez rodzinę von Troschke. Prawdopodobnie resztki budowli zachowane są w piwnicach obecnego pałacu. Pierwsza rozbudowa dworu nastąpiła w latach 20-tych i 30-tych XIX wieku. Budowę „nowego” pałacu rozpoczęto w 1876 roku za czasów Henricha VII księcia von Reuss zu Kӧstritz, zakończona w 1901 roku. Powstał zespół pałacowy składający się z pałacu, bramy i parku oraz oficyny, ujeżdżalni i obory. Sam pałac zbudowany na planie zbliżonym do litery L, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, z dwiema wieżami po bokach, kryty dachem mansardowym, w całości podpiwniczony. Przed pałacem rozległy dziedziniec, ogrodzony, z bramą na osi. Do pałacu przylega rozległy park krajobrazowy o powierzchni 12 ha. Po 1945 roku majątek przejęty przez Państwowe Zakłady Zbożowe. Od 1982 roku w pałacu mieści się szkoła.