Wieś położona w gminie Żagań powiatu żagańskiego. Wzmiankowana w 1445 roku, kiedy należała do rodu von Knobelsdorff. Od 1541 roku jest własnością miasta Żagań.

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wzmianka o wsi pojawia się w XIV wieku. W 1499-1500 roku wzmiankowani bracia Jan, Melchior i Baltazar von Zweck.  W 1500 roku była własnością rodu von Bomsdorf- w 1515 roku siedział tu Apitz von Bomsdorf. W 1515 roku część dochodów ze wsi pobiera rodzina von Berg z Niwisk.  Od 1529 roku dobra we wsi posiada rodzina von Knobelsdorff. W 1565 roku własność Christopha, później jego synów: Hansa i Christopha von Knobelsdorff, wzmiankowanych w 1575 roku i 1583 roku. W roku 1664 Hans Otto, Welcher i Sigismund von Knobelsdorff podzielili majątek na dwie części i część dóbr odsprzedali rodzinie von der Marwitz- wymieniony Dietrich von der Marwitz fundator miejscowego kościoła. W 1713 roku właścicielem majątku był Karl Ferdinand von Lichnowsky, zamieszkały w Trzebulach, miał 5 synów. Jego kuzyni: Johann Hermann miał majątek w Lubiatowie a Maximilian Wladislaus mieszkał na Górnym Śląsku. W 1718/19 majątek posiadał Johann Hermann Lichnowsky von Woschütz. Pod koniec XVIII i w XIX wieku częsta zmiana właścicieli. Był wśród nich Christian Otto von Grӧben(1732), zmarły w 1735 roku. Kolejnymi właścicielami były rody: von Lichnowsky-wzmiankowany Wilhelm Ferdinand von Lichnowsky oraz von Stentsch. Kapitan von Stentsch w 1809 roku sprzedaje Trzebule kapitanowi von Żychlińskiemu, którego syn, Gustav Gottlob na murach starszej budowli stawia pałac. Wg Bratring już w 1806 roku właścicielem był kapitan von Żychliński. W 1862 roku majątek w rękach generała kawalerii barona von Rheinbaben- wzmiankowany Albert zmarły w 1880r. Jego majątek w 1879 roku obejmował 808,09ha gruntów. W 1896 roku majątek o areale 810ha należał do hrabiego Friedricha von Wartensleben, zmarłego w 1923 roku. Od 1900 roku właścicielem zostaje hrabia Ferdinand Finck von Finckenstein, zmarły w 1930 roku. W 1914 roku majątek hrabiego obejmował 811ha. W 1929 roku własność hrabiny Elisabet von Kanitz, z domu hrabianka Finck von Finckenstein, dzierżawcą był Hans Buhler a majątek obejmował 800ha. Sama hrabina mieszkała w Prusach Wschodnich. Administratorem majątku był Otto Rohde. 

Wieś położona w gminie Sulęcin powiatu sulęcińskiego. Wielokrotnie wymieniają jako: Trzemeszna(1412), Trzemesna(1413), Trzemeszno, Trzemesno(1420), Carmisl(1424), Trzemyeszno(1437), Czarmyszel(1445), Czermisl(1465), Czarmysl(1497), Czarmisl(1553). Po raz pierwszy wymieniona w 1293 roku(Skrelewe) aczkolwiek inni historycy podają, że nazwa „Skrelewe” może odnosić się do Trzebieszewa. Wg innych źródeł po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku. W 1370 roku ½ wsi należała do rodu von Sey(i)dlitz. W XV wieku poza rodziną von Sey(i)dlitz wśród właścicieli wymienia się rody z Grochowa: von Wolkow i von Logau. Rodzina von Seidlitz(Seydlitz) posiadała dobra do lat 20-tych XIX wieku. W 1412 roku mowa o Jenczy(Jan) Wolkow z Trzemeszna i Grochowa. w latach 1412-26, 1437 wymienia się Hermana Wolkow z Trzemeszna i Grochowa. W 1437 roku wymienia się Helbranda Seidlitz(Szidlicz), dziedzica z Trzemeszna a w 1445 roku Hermana Seidlitz(Zaydlicz). W 1497 siedział tu Paweł Czarmyślski(Zerbst Czeruosth), od którego część gruntów zakupił Piotr Grünberg(Gromberg, Brombark) z Grochowa. W latach 1499-1504 mowa o Janie Pieskowskim. W 1504-31 siedział tu Maciej Seidlitz(Zaydlicz) Czarmyślski, Czarnomyślski z Grochowa. W 1529 roku mowa o Jerzym Stentz(Stayncz), który za żonę miał córkę Macieja Seidlitz, Annę. W 1535 roku Jerzy Czabeltzitz(Czabeltych, Zabeltitz) zapisał swój majątek w Trzemesznie bratu Janowi. W 1564/65 roku mowa o Wawrzyńcu Czarmyślskim a w 1580 roku o Piotrze, Baltazarze i Janie Szczanieckich. Od 1758 roku dwa majątki na terenie wsi posiadała rodzina von Kalckreuth, jeden majątek w rękach rodu von Seydlitz. W tym czasie właścicielem majątku był Alexander Ludwig August von Kalckreuth z żoną z domu von Arnim. Następcą jego był syn, August Friedrich Albrecht(ur. 1788r.). Obok rodziny von Kalckreuth drugi z majątków był w posiadaniu rodu von Unruh, a następnie w posiadaniu rodziny von Reitzenstein. Na przełomie wieków XVIII i XIX wieku na terenie Trzemeszna dwa majątki należące do rodów: von Kalckreuth i von Zabeltitz. W latach 1807-17 majątek w całości w rękach rodziny von Kalckreuth, zarządzany przez majora von Seydlitz, który w 1818 roku wykupił majątek z rąk rodziny von Kalckreuth. W 1828 roku siedział tu major von Seidlitz(Seydlitz). W 1836 roku majątek w rękach niejakiego Schindler`a. Od 1843 roku majątek posiada Carl Rudolph Bohtz. W 1857 roku majątek posiada rodzina Michgorius( Dr. Michorius, Michgrovius). Do lat 20-tych XIX wieku na terenie wsi trzy majątki, w tym majątek Brückenhof należący do rodziny von Seydlitz.  W 1870 roku majątek posiada kapitanowa von Breugel. W 1879 roku majątek o powierzchni 1648,80ha gruntów należał do Clifforda Kocq von Breugel, prawdopodobnie syn Pani kapitanowej. Wg innego źródła właścicielem majątku od 1877 roku był Albin Oscar Hegenwald. Urodzony w Plauen w 1847 lub 1848 roku jako syn Beutlera, uczęszczał do Thomas-Gymnasium w Lipsku, a następnie ukończył studia teologiczne. Po śmierci Albina Oscara Hegenwalda w 1905 roku majątek o powierzchni 1710 ha przejęła jego córka Irmgard Hegenwald. Po wyprzedaniu 2/3 majątku pozostałą część z pałacem wydzierżawiła Ottonowi Manz, który wykupił majątek(figuruje jako właściciel w Książce adresowej z 1910 roku). Jednak już latem 1909 roku Pommersche Ansiedlungsgellschaft nabyło nieruchomość i dokonało rozparcelowania i jej sprzedaży. W 1909 lub 1910 roku majątek zakupiony przez Dr.Inż. Alfreda Berliner(04.12.1861-+1943). W 1914 roku majątek obejmował 500ha. W 1929 roku majątek Dr. Ing. Phil. Alfreda Berliner obejmował 508ha. W 1935 roku wyprzedaż części majątku oprócz pałacu i parku. W 1940 roku A. Berliner utracił pałac, w którym urządzono dom spokojnej starości dla żołnierzy Wehrmachtu. Rodzina Berliner zamieszkała w willi Linderhof, położonej w parku założenia pałacowo-parkowego. W skład majątku do 1936 roku wchodziły: majątek Brükenhof i Niederhof oraz folwarki Niechanów(Klein Vorwerk), Trzemeszenko(Grosses Vorwerk), Pamiątkowice(Siebenruthen).

Alfred Berliner urodził się we Wrocławiu w rodzinie żydowskiej, jako jedno z dziesięciorga dzieci przemysłowca Wilhelma(producent kleju i nawozów oraz właściciel olejarni w Oławie) i jego żony Rosalie z domu Leipziger. Uczęszczał do szkoły w Oławie. Studiował inżynierię i fizykę w Akademii Budownictwa w Berlinie oraz w Monachium  i Freiburgu. W latach 80-tych XIX wieku po śmierci ojca przyjął wiarę chrześcijańską. Pracował w Siemens & Halske i jako przedstawiciel tej firmy wyjechał do Ameryki w 1891 roku gdzie założył firmę Siemens & Halske Electric Company of America, którą kierował do 1893 roku. Był dyrektorem firmy Siemens & Halske by po 25 latach wejść do Rady Nadzorczej firmy. Był również wiceprzewodniczącym rady nadzorczej United Lausitzer Glaswerke A.-G. (Weißwasser) oraz Steffens & Nölle A.-G.,  przewodniczącym Rady Nadzorczej Pertrix Chem Fabrik A.-G. Berlin, Ziegeltransport-A.-G. Berlin oraz Versicherungs „Kraft” A.-G. oraz  Automobilklubu Niemiec w Berlinie,  wiceprezesem Britannia Batteries  Sp. z o.o. w Londynie oraz wiceprezesem i członkiem Komitetu Przedstawicieli Automobilklubu Niemiec. Około 1910 roku poślubił swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, Clarę Schmidt. Małżeństwo było bezdzietne. W 1935 roku wyprzedaż części majątku oprócz pałacu i parku. W 1940 roku utracił pałac, w którym urządzono Dom Spokojnej Starości dla żołnierzy Wehrmachtu. Rodzina Berliner zamieszkała w willi Linderhof, położonej w parku.  Zginął w 1943 roku w zamachu bombowym w Berlinie. Jego żona Clara wraz ze służbą została zastrzelona na początku lutego 1945 roku przez żołnierzy radzieckich na schodach willi Linderhof.

PAŁAC

W 1917 roku Alfred Berliner pod kierunkiem berlińskiego architekta Alfreda Breslauer przebudował stary dwór. Pałac częściowo zniszczony podczas działań wojennych, rozebrany po 1945 roku z przeznaczeniem  materiału budowlanego na odbudowę Warszawy. Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym jest park krajobrazowy z początku XIX wieku.

Wieś położona w gminie Ośno Lubuskie powiatu słubickiego. Wieś założona przez joannitów łagowskich na przełomie XIII i XIV wieku. W 1413 roku wieś posiadają bracia von Grünberg(Grünenberg)- Hans i Heinrich. W 1430 roku za zgodą margrabiego Johanna, bracia Nickel i Heinrich von Horn odkupili wieś od Heinricha von Grünberg(Grünenberg). Hans von Horn wymieniany w latach 1464, 1476, 1482, 1491 i 1499. W 1522 roku wieś zakupiona przez Balthasara von Lӧben. W 1537 roku wieś należy do Melchiora i Balzera von Lӧben. Melchior wzmiankowany jeszcze w 1553 roku a Balzer w 1565 roku. W 1598 roku wzmiankowani synowie Melchiora i Balzera- Wolf Starszy i Wolf Młodszy. Rodzina von Lӧben posiadała wieś do XVII wieku. Na początku XVII wieku Georg i Wolf von Lӧben sprzedają wieś Friedrichowi von Ihlow(1605). W 1715 roku wieś posiadają bracia: Johann Balzer, Kurt Ehrentreich oraz Ernest Christian von Ihlow, a już w 1718 roku Johann Balzer, najstarszy z braci samodzielnie zarządza majątkiem.  Rodzina von Ihlow sprzedaje dobra rodzinie von Borchart. W 1828 roku majątek należy do rodziny Schultz. W 1838 roku dobra są w posiadaniu Johanna Hamscher. W 1872 roku majątek zakupuje Kurt von Pappritz z Radachowa. Posiadają majątek do 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i na jego terenie utworzono PGR.

ZESPÓŁ DWORSKI

Dwór zbudowany w XIX wieku, przebudowany na przełomie XIX i XX wieku. Położony w północno-wschodniej części wsi. Był to budynek parterowy z użytkowym poddaszem z dość ciekawym wejściem głównym. Obecnie w ruinie. W sąsiedztwie zaniedbany park krajobrazowy o powierzchni 4 ha.

Nieistniejąca wieś położona na terenie poligonu wędrzyńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Wielokrotnie wymieniana pod nazwami: Kersebam, Kerssbom, Nova Kirssbom, Neu Kerssbom. Po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku, kiedy wieś należącą do rodu von Klepzig przejął zakon Joannitów. W połowie XIV wieku 1/3 wsi należała do rycerza von Selchow pozostała część była w posiadaniu komtura łagowskiego. W 1451 roku Hans von Selchow sprzedał część gruntów swojego majątku komturowi joannitów łagowskich, Liboriusowi von Schlieben. W 1491 roku wieś podzielona na 4 działy własnościowe należące do rodziny von Selchow(Nickel, Hans i Hildebrand) oraz do joannitów łagowskich. W 1558 roku Nickel von Selchow Młodszy otrzymał dobra po ojcu. Pozostałe grunty posiadali Wolf, Andreas i Nickel von Selchow. W 1562 roku wymieniony Joachim von Buntsch, w 1564 roku Bernard von Buntsch kupił majątek od swojego wuja Joachima von Buntsch. Była to 1/12 gruntów we wsi. Około 1570 roku rodzina von Selchow sprzedała swoje dobra. Od tego czasu dość częste zmiany właścicieli. W 1570 roku majątek w rękach Wolfa Schmitzdorf, a następnie w tym samym roku Siegmunda Dobersitz(von Doberschütz) który w 1580 roku powiększył majątek a w 1584 roku go sprzedał.  Valentinowi Pfuhlmann. Po jego śmierci dobra dziedziczy jego brat Amandus Pfuhlmann. W 1595 roku majątek ten w rękach Melchiora von Horn z Sieniawy. Część gruntów nadal należy do rodziny von Buntsch. W 1571 roku wymienieni Jakob, Heinrich i Christoph von Buntsch, który żonaty był z Barbarą von Schlichting. Część gruntów we wsi od 1350 nadal w posiadaniu zakonu joannitów łagowskich, których majątek wymieniony w spisie z 1718/19 r. Posiadali ¾ wsi, ¼ posiadła rodzina von Tschammer, który w 1767 roku był w posiadaniu rodu von Seydlitz, od 1804 roku w rękach rodu von Unruh(była to 1/3 gruntów z całości, pozostała część nadal w posiadaniu joannitów). Majątek po joannitach po sekularyzacji przejęło państwo pruskie. W 1828 roku jeden z majątków jest w posiadaniu rodziny Schulz, drugi w rękach margrabiów von zu Dohna. Prawdopodobnie w międzyczasie doszło do scalenia dóbr w jeden majątek. W 1840/41 sprzedany za 17350 talarów rodzinie Kramen, w 1846 roku za 24500 talarów Heinrichowi Guthmann który za sumę 800 talarów rocznie wydzierżawił majątek. Kolejno w 1850-53 majątek o powierzchni 3075 akrów posiadał Johann Hamscher. W 1853 roku majątek posiadał niejaki Riedel, aczkolwiek pojawia się w 1855 roku Augusta Hamscher(dzierżawca?),  a w 1857 ponownie rodzina Riedel. W 1865 roku majątek posiada rodzina Korth. W 1879 roku majątek o powierzchni 370ha należał do niejakiego Folger. Od początku XX wieku majątek w rękach rodziny Alisch(1903). W 1914 roku majątek obejmował 218ha i należał do Wilhelma Kramm. W 1929 roku majątek Wilhelma Kramm obejmował 188ha, drugi majątek Wilhelma Krüger obejmował 125ha oraz Emmy Roestel 66 ha. Do 1939 roku majątek posiada rodzina Kramm(1929). W 1939 roku ludność przesiedlona z powodu utworzenia na tych terenach poligonu wojskowego.

ZAŁOŻENIA DWORSKIE

We wsi dwa założenia dworskie. W części środkowej położony był dwukondygnacyjny, otynkowany budynek z wysokim czterospadowym dachem. W środku schody z XVIII w. z balustradą drewnianą.

Drugie założenie dworskie położone było na zachodnim krańcu wsi. Stał tam otynkowany parterowy dwór z XVIII wieku kryty dachem w części dwuspadowym, w części czterospadowym. Obok podwórze gospodarcze z zabudową oraz niewielki park.

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1442 roku, kiedy stanowiła własność rodu von Biberstein i należała do państwa stanowego Żary. W XV wieku wieś jest własnością rodziny von Dallwitz– w 1525 roku wymieniony Hans von Dallwitz. Pod koniec XVI wieku wieś staje się własnością rodu von der Heide– wymieniony Zacharias von der Heide(1597). Posiadają wieś do 1615/20 roku. Od 1615/20 roku majątek jest w posiadaniu rodziny von Knobelsdorff– wymienia się Eustachiusa(zm.1639), Karla Sigismunda(1727), Karla Ludwiga(zm.1758), Ernsta Ludwiga(zm.1785), Karla(zm.1844). Posiadali majątek do 1820 roku, kiedy dobra zakupił Peter Schadrack z Krosna Odrzańskiego. W 1832 roku dobra zakupiła rodzina Scholtz von Schollenstern. W 1839 roku w posiadanie majątku w Tucholi wszedł Friedrich Alexander von Herford. Pod koniec XIX wieku dobra przechodzą w ręce rodziny Rütgers(1903), później są własnością rodzin Rückart(1929) oraz Pӓchter.

Pałac barokowy, zbudowany w roku 1741 przez Carla Ludwiga i Helenę von Knobelsdorff, przebudowany i powiększony w XIX wieku przez nowego właściciela jakim był Friedrich Alexander von Herford.  Murowany, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, z prostokątnymi przybudówkami. Elewacje urozmaicone płycinami i obramowaniami okien. Nad wejściem umieszczony piaskowcowy kartusz z datą budowy. Dach mansardowy z powiekami. W części pomieszczeń parteru zachowane sklepienia krzyżowo-beczkowe. Pałac usytuowany jest na skraju kilkuhektarowego założenia parkowego o charakterze krajobrazowym z XVIII-XIX wieku. Obok założenia zabudowania folwarczne: obora(XVIIIw), stajnia, stodoły(XIXw).

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Wzmiankowana po raz pierwszy w 1301 roku. Należała wtedy do Ulryka de Bilerbeke(von Billerbeck). W 1337 roku dobra we wsi posiadała rodzina von Billerbeck oraz Ludekin von Jessek(Jessekow). W 1451 roku Tuczno było w posiadaniu rodu von Ellingen– wymieniony Henning i Betke von Ellingen. W 1485 roku połowa Tuczna była własnością cystersów z Bierzwnika. W 1499 roku wieś jest własnością rodu von Schӧning– wymienieni Claus, Burghard i Georg von Schӧning. W XVI wieku lenno na terenie wsi posiadał ród von Brand– wzmiankowany Paul von Brand, zmarły w 1562 roku. Rodzina  von Schӧning posiadała Tuczno do 1836 roku. Najwybitniejszym z rodu był Friedrich Wilhelm von Schӧning, założyciel linii lubiatowsko-janczewskiej. Ostatnim właścicielem był Helmuth Albrecht von Schӧning(*1785-+1864). Dobra przez niecały rok były dzierżawione przez radcę sądowego, Heinricha Bernharda Schneider. Od 1837 roku majątek w posiadaniu Georga Ludwiga von Wedemeyer(*1781-+1867), królewskiego radcy dworu, joannity. W 1867 roku majątek przekształcony w majorat z Zarzeczynem i Wojkowem, na czele którego stanął Wilhelm Ludwig von Wedemeyer(zm.1875r.), założyciel znanej i cenionej stadniny koni, istniejącej do lat 40-tych XX wieku. W 1879 roku majątek o powierzchni 1243ha należał do Maxa von Wedemeyer(zm.1905r. W 1896 roku majątek obejmował 1307ha i administrowany był przez niejakiego Schiavonetti`ego. W 1914 roku i 1929 roku majątek obejmował 1770ha gruntów i należał do Franza Justa von Wedemeyer. W tym czasie w skład majątku wchodziły dobra w Zarzeczynie(Fichtwerder). Ostatnim właścicielem dóbr tuczyńskich był Franz Just von Wedemeyer(*1886-+1945), ożeniony z Eriką Paulą von Schuckmann. Miał z nią pięcioro dzieci: trzy córki: Maritę Christine Friederike, Alice oraz Veronikę i dwóch synów: Hans Georga Maximiliana i Hansa Hubertusa. Franz Just von Wedemeyer dnia 29 stycznia 1945 roku został zastrzelony przez żołnierzy radzieckich na terenie swojej posiadłości.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Na zespół składa się: pałac wraz z parkiem oraz obok stojący dwór barokowy. Pałac zbudowany w latach 1897-99 przez Maximiliana Friedricha von Wedemeyer(*1853-+1905) wg projektu znanego berlińskiego architekta Alfreda Messel(1853-1909). Zbudowany w stylu neoklasycystycznym, dwukondygnacyjny pałac kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. W obrysie ma kształt litery „L”. Po 1945 roku po znacjonalizowaniu, na terenie majątku utworzono PGR. Sam pałac przystosowany na biura, mieszkania dla pracowników oraz dom kultury. Za czasów AWRSP dzierżawiony. Obecnie w rękach prywatnych. Obok park krajobrazowy o powierzchni około 4 ha, częściowo otoczony kamiennym murem.

DWÓR

Budynek barokowy, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony. Obecnie wyremontowany, stanowi siedzibę właściciela oraz posiada pokoje gościnne.