Wieś leżąca w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1313 kiedy była własnością bierzwnickich cystersów. Później była własnością miasta Dobiegniew, by przejść w ręce zakonu krzyżackiego a następnie domu panującego. W XVII wieku majątek był w posiadaniu rodziny von Gramm. W latach 1802-13 należał do radcy Daniela Enderwitz. W tym czasie powstał na terenie majątku dwór, wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany w latach późniejszych. Od 1837 roku majątek zakupiony przez Johanna Gottlieba Grams(*25.03.1781-+05.01.1840), a po nim majątek dziedziczy jego syn August Grams(*15.06.1817-+06.05.1888), żonaty z Marią Lindemann. W 1879 roku majątek obejmował 500,07 ha gruntów. Właścicielami byli Fryderyk Wilhelm Heinrich Grams(*17.01.1863-+25.05,1906), oraz jego żona Luise von Grams, z domu Stubenrauch(*24.05.1863-+10.07.1945), którzy prowadzili rozbudowę dworu. Nie mieli dzieci. W 1896 roku majątek ich obejmował 600ha gruntów. W 1914 roku majątek o powierzchni 612ha należał do wdowy Luise von Grams z domu Stubenrauch. W 1929 roku dzierżawcą majątku był Kurt Zabel. W 1929 roku majątkiem o powierzchni 612ha zarządzała Luise Grams.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

Dwór znajduje się na terenie założenia folwarcznego wraz z parkiem krajobrazowym, na terenie którego znajdują się groby właścicieli. Dwór zbudowany na planie prostokąta, częściowo podpiwniczony, parterowy, pokryty dachem dwuspadowym-naczółkowym z sześcioma lukarnami po stronie północnej i dwoma po stronie południowej. Główne wejście znajduje się w elewacji północnej. Dodatkowe wejścia w elewacji północnej i bocznej. Z oryginalnego wyposażenia zachował korytarz z klatką schodową i reprezentacyjnym pomieszczeniem z kominkiem zawierającym w zwieńczeniu herb rodziny von Gramm. Z relacji mieszkańca dworu w 2016 roku nie ma już kominka z herbem, rodu von Gramm. Z lat 80-90-tych XIXw. pochodzi przybudówka poligonalna po stronie zachodniej(prawdopodobnie pełniła rolę kaplicy) jak również wystrój sieni przelotowej z klatką schodową. Po 1945 roku majątek był w posiadaniu spółdzielni rolniczej. Budynek dworu przeznaczono na mieszkania dla pracowników. Obecnie dwór w rękach dwóch rodzin z podziałem budynku na dwie części mieszkalne.

Wieś w gminie Santok powiatu gorzowskiego o średniowiecznej metryce. Pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1337(Gralow). W tym czasie 6 łanów ziemi posiadał w Gralewie Johann von Zinnichtz(Cinnewitz, Czynnitz, Zinnitz, Zinwitz, Zinnewitz) oraz de Schӧning, po 8 łanów Bertram von Winningen(von Wedinghe) oraz Hennig de Wothvick. W późniejszym okresie wymieniana jest rodzina von Mathwick. W 1353 roku po 5 łanów ziemi od margrabiego Ludwika Rzymskiego otrzymali Henning i Konrad von der Marwitz. W XV wieku Gralewo podzielone zostało na trzy majątki ziemskie należące do rodów: von der Marwitz, von Ruff(Rofe, Roffe, Rose, Rove, Rowe, Rӧwen, Rube, Rüben, Ruefe, Rufen, Ruffen, Ruve), von Rülicke. W 1407 roku wymienieni bracia Konrad i Hans von der Marwitz oraz Piotr von Billerbeck. W 1433 roku wymieniony Nickel von Ruve. W 1435 wymieniany Kurd von der Marwitz. W 1442 roku część gruntów za służbę otrzymał Otton von der Marwitz. W 1452 roku wymienia się Krzysztofa von der Marwitz oraz Henryka von Ruefe(von Ruffen). W 1485 roku Hans von der Marwitz sprzedaje swoje dobra w Gralewie Pawłowi Kerwulff, burmistrzowi z Gorzowa Wlkp, ale nadal spora część wsi pozostaje w rękach rodu von der Marwitz. W 1499 roku część dochodów z Gralewa pobierała rodzina von Strauss. W 1506 i w 1512 roku dobra we wsi posiadali: Bernd von Rӧven(prawd. chodzi o Bernda von Rufe), Bernd i Henryk von Rufe, Jorg i Dietrich von Rülicke. W 1572 i 1583 wymienia się : Baltzera von Ruffe, Kurta von der Marwitz, Wolfa i Krzysztofa von Rülicke(Christoff Rülcke zmarły prawdopodobnie w 1592 roku, którego nagrobek znajdował się w gralewskim kościele). W roku 1641 majątek należący do von Ruff(Ruffen) zakupuje Hans Georg von der Borne, który  odsprzedał go Asmusowi von Gram(Gramm). W 1641 roku dobra posiadają rodziny von Rühligke(von Rülicke) i von Strauss. Po 1663 roku ze wsi znika rodzina von Ruff, w XVIII wieku von Rülicke. Od rodziny von Gramm oraz pozostałą część należącą do rodu von Rülicke zakupuje generał von Wreech. W 1684 roku dobra w Gralewie posiadał Dietrich von der Marwitz z żoną Hedwigą Elisabeth, z domu von der Lanken. W 1718 roku(1715r.) rodzina von Schӧning wraz z rodziną von Brand i von Wreech posiadała majątki w Gralewie. Fundatorem istniejącego do dzisiaj kościoła był Friedrich Wilhelm von Schöning(1660-1730), ożeniony z wdową po Cornetsie Ottonie Friedrichu von der Marwitz z Janczewa, Anną Heleną z domu von Schmalenberg. Po Friedrichu Wilhelmie majątek odziedziczył Ludolph II, który za 16000 reńskich talarów w 1731 roku odstąpił gralewski majątek swojemu bratu, Georgowi Wilhelmowi II(1700-1745). George Wilhelm II był drugim synem Friedricha Wilhelma von Schöning, żonaty z Johanne Juliane Sophie von Lepel, córką generała Ottona Gustava von Lepel i Scholastyki Louise von Blankensee. Małżeństwo było bezdzietne. Był budowniczym dworu. Po śmierci Georga Wilhelma II majątek Gralewski dziedziczy jego brat, Hans(Johann) Wilhelm I. Majątek przejmuje dopiero w 1764 roku po odejściu ze służby wojskowej. Podupadły majątek prowadzony wraz z synem doprowadził do rozkwitu. Zmarł w Gralewie 14 marca 1778 roku. W 1768 roku majątek należący do von Wreech a składający się z części Gralewa, Santoka, Starego Polichna i Nowego Polichna oraz z Murzynowa zakupił Johann Eberhardt Meyer von Schӧning– po śmierci ojca Hansa Wilhelma I właściciel Gralewa. Zmarł w 1785 roku. Majątek dziedziczy jego syn, porucznik Friedrich Eberhard(1759-1809), który w 1788 roku sprzedał majątek za 150.000 reńskich talarów baronowi Christianowi Adolphowi Ludwigowi von Rhade(Rhaden). Dnia 24 września 1803 roku dobra zakupił Friedrich Leopold baron von Wendessen, który scalił dobra w jeden niepodzielny majątek. W 1805 roku wymieniana Agnese Louise Charlotte baronowa von Wendessen. W 1816 lub w 1819 roku za 186 tysięcy talarów majątek zakupił radca wojenny Johann Christian Wilhelm Honig. W 1857 roku właścicielem majątku był Edmund Honig- właściciel od 1846 roku. W 1879 roku majątek obejmował 3051,32 ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 3095ha i należał do Brigitte Honig a w 1929 roku do Edmunda Honig, z areałem 3095ha. Był ostatnim właścicielem majątku.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

W środku wsi przy kościele zespół folwarczny, który składał się z dworu, spichlerza dworskiego i resztek parku. Nieistniejący dwór zbudowany w końcu XVIII wieku był konstrukcji szachulcowej, parterowy, założony na rzucie prostokąta, nakryty dachem dwuspadowym z naczółkami. Na mapach widać istnienie dwóch niezależnych majątków z założeniami parkowymi, które zostały w XVIII wieku połączone  w jeden organizm gospodarczy.

Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1251 roku. W wiekach kolejnych jako właścicieli wymienia się rody: von Berge, von Promnitz, von Schӧnaich-Carolath, von Plӧtz, von Mellin, von Blixen, Sturm, von Uechtritz, Bote, Burchardt, von Wedell-Parlow. Z całości zostały w kolejnych wiekach wydzielone dwa majątki. W 1601/02 roku pojawia się majątek II, będący własnością miasta Nowogrodu Bobrzańskiego(1601), a następnie w rękach baronów von Promnitz z Żar, będących właścicielem majątku I-go. W 1594 roku pojawia się majątek III, którego właścicielami w  1594 roku była rodzina Stahn, w 1834 roku była rodzina Nippe oraz Pani Wirth. Wg spisu właścicieli ziemskich z 1873 roku majątek o wielkości 543 mórg ziemi posiadał Johann Friedrich Nippe i Miteigenthümer. W 1888 roku nadal dobra posiadała rodzina Nippe. Później kolejne zmiany właścicieli: Müller(1900), Malcometz(Malcomess)-(1911), Fischer(1919), Krieg(1927), Dr med.Hagner(1934-1945).

We wsi prosty dwór prawdopodobnie zbudowany w XIX wieku w otoczeniu niewielkiego założenia ogrodowego zaadoptowany na kościół.

Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1381 roku jako „Grabawe”, później w 1510 roku(Grobaw). Wieś lenna majątku żarskiego. W 1381 roku była własnością Francko von Sack, pana Żar. W 1510 roku należy do rodziny von Grünberg. W 1550 roku wymieniany jest Joachim von Wiedebach ale już w 1570 w rękach rodu von Kalckreuth. Od XVII wieku częste zmiany właścicieli: von Wulf(f)en, von der Heide(koniec XVII wieku, wymieniony Heinrich 1690-1700), von Elterlein- wymieniony Carl August Siegismund von Elterlein(1820), Pietsch(1810), Knauth(1823), Pietsch((1844), Weiss,  Kinitz/1844/,  Schӧnichen/1846/, von Kӧthen/1847/, Hahn/1848/, von Francois/1849/, von Kӧthen/1849/. W 1879 roku jako właściciel wymieniona jest rodzina Blase a dobra obejmowały 291,27 ha gruntów. Na początku XX wieku dobra w rękach rodziny Fest/1903/, później wymieniana rodzina Rotter, będąca prawdopodobnie właścicielem majątku do 1945 roku. 

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNO-PARKOWE

Klasycystyczny dwór zbudowany w XVIII wieku, wielokrotnie przebudowywany. Facjata i przybudówka wzniesione na początku XX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta. Dach naczółkowy z powiekami. Położony w sąsiedztwie niewielkiego parku krajobrazowego.

Wieś leżąca w gminie Ośno Lubuskie w powiecie słubickim.. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1286, kiedy to margrabia brandenburski przekazuje wieś templariuszom, od 1350 własność joannitów. W 1354 roku margrabia Ludwik przekazuje wieś swojemu wiernemu słudze, Heinrichowi Mylow. Od roku 1461 do XVIII wieku była w rękach rodziny von Winning. Na przełomie XVII-XVIII wieku część wsi była w posiadaniu rodziny von Ihlow ze Smogór, którą to część przejął w roku 1718 Frydrich von Meyherr. Do 1786 roku większa część wsi z folwarkiem była w rękach von Winning. Przed 1809 roku majątek zakupił kapitan von Rittberg(Ritterpferd). Później częste zmiany właścicieli. Od 1812 w rękach tajnego radcy Pastorff`a, który sprzedał majątek w roku 1833 Kosser`owi, który już w 1834 roku nie jest właścicielem dóbr. Od roku 1842 majątek w posiadaniu starosty torzymskiego Ottona von der Hagen, który był w posiadaniu majątku do 1853 roku. W 1879 roku własność porucznika D. Paech a dobra obejmowały 933,16 ha gruntów. Rodzina Paech posiadała majątek do początku XX wieku, później w posiadaniu rodziny Wendland.

We wsi założenie folwarczne, na którego terenie znajduje się dwór z XVIII wieku oraz resztki parku krajobrazowego. Dwór zbudowany na rzucie prostokąta, z cegły ceramicznej na kamiennych fundamentach, dwukondygnacyjny, z niskim parterem, użytkowym poddaszem, bez podpiwniczenia. W końcu XIX wieku w czasie przebudowy połączony łącznikiem z oficyną, tworząc skrzydło boczne. Charakterystycznym elementem jest cylindryczna wieża z kręconymi schodami i dzwonowatym hełmem przy zachodniej części łącznika. Po 1945 rozbudowany w kierunku południowym i zachodnim. Pierwotny układ wnętrza był dwutraktowy. Z pierwotnego wyposażenia zachowała się część stolarki drzwi, schodów komunikacyjnych oraz metalowe, kręcone schody w wieży. Od 2002 roku w rękach prywatnego przedsiębiorstwa, prowadzącego prace remontowe i adaptacyjne pomieszczeń dworu na pensjonat i hotel.

Wieś położona w gminie Bytnica powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1308. W średniowieczu należała do biskupstwa poznańskiego. W XVI wieku właścicielem dóbr rycerskich była rodzina von Stӧssel(Stiessell-1575). Od 1583 roku dobra w rękach Siegmunda von Lӧben. Od Zachariasa von Lӧben majątek zakupił Wolf von Buntsch z Prześlic, zmarły w 1594 roku. Od 1644 roku w posiadaniu braci Heinricha i Franza Wilhelma von Schmolck(e), który to majątek przejęli po śmierci ojca, Hansa. W 1713 roku od braci von Winterfeld z Sądowa za sumę 16800 talarów dobra zakupuje Andreas von Czychlinsky, czyli Andrzej Żychliński, polski szambelan, który w pierwszej połowie XVIII wieku buduje dwór. Miał 6 synów. Rodzina Żychlińskich(von Zychlinski) posiadała majątek jeszcze w 1774 roku. W 1783 roku w Grabinie urodził się Karl Gottlob Boguslaw von Zychlinsky, syn Gustawa Bernharda Sigismunda von Zychlinsky(1743-1809) i jego drugiej żony, Charlotty Auguste Ernestine Wilhelmine, z domu von Rabenau. Był właścicielem ziemskim i politykiem. Dwukrotnie żonaty: 1-mo z Ottilie Margarethe Dorotheą baronówną von Blomberg z Dąbia, 2-ndo z jej siostrą Louise baronówną von Blomberg(1787-1855). Nie posiadał dzieci. Zmarł w 1857 roku w Treppeln. Pod koniec XVIII wieku dobra należały do baronów von Pӧllnitz. Od początku XIX wieku majątek posiada Uttech, nadleśniczy z Bytnicy, który za sumę 39225 Talarów odsprzedaje majątek niejakiemu Sturtz. W 1842 roku majątek zakupuje Carl Nickel. Od 1853 roku w posiadaniu rodziny Krause, odnotowanej w spisie w 1857 roku. W 1879 roku właścicielem była Pani Krause a dobra obejmowały 1692,05 ha gruntów. W 1896 roku majątek należał do księcia Leopolda von Hohenzollern-Sigmaringen, zmarłego w 1905 roku. Od początku XX wieku do1945 roku majątek w rękach książąt von Hohenzollern-Sigmaringen- Wilhelma, później jego syna Friedricha Viktora. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 1693ha.

DWÓR

Dwór barokowy wzniesiony w pierwszej połowie XVIII wieku z fundacji Żychlińskich. Murowany, parterowy, założony na rzucie prostokąta z płytkimi ryzalitami na osi poprzecznej. Przy ryzalicie od strony zachodniej filarowy portyk. W niektórych wnętrzach sufity z plafonami. Dach mansardowy. Prawdopodobnie pełnił rolę dworu myśliwskiego.

Wieś położona w gminie Gubin powiatu krośnieńskiego.  Wzmiankowana w 1158 roku oraz w 1562 roku(Reygirsdorf). W tym czasie była własnością benedyktynek gubińskich. Po likwidacji zakonu w roku 1602, wieś została przekazana przez cesarza Rudolfa miastu Gubin. W 1610 roku miasto sprzedaje wieś rodzinie von Reichen. Później dość częste zmiany właścicieli: von Wiedebach(1622), Dӧbler(1651), Dr.Wirth(1661),Tarnovius(1661), von Lӧben(1688-1704), von Berge(1714-1765), von Kracht(1769- wymieniony Heinrich von Kracht zmarły w 1785 oraz Heinrich von Kracht zmarły w 1795 roku), von Rex(1810-1845).  W 1845 roku majątek zakupuje dyrektor gimnazjum z Gubina, Friedrich Wilhelm von Reimnitz.  Posiadał majątek w 1857 roku. W 1879 roku majątek Konrada Reimnitz(zm.1904r.) obejmował 322,47ha gruntów. W 1896 roku jego majątek obejmował 225ha powierzchni. W 1914 roku majątek obejmował 225ha gruntów i należał do kapitana Wilhelma Reimnitz. W skład majątku wchodziły dobra Jazów(Haaso) o powierzchni 38ha. Majątek majora w stanie spoczynku Wilhelma Reimnitz w 1929 roku obejmował 223ha.

DWÓR

Dwór zbudowany w końcu XVIII wieku, klasycystyczny, murowany z cegły, prostokątny, parterowy z użytkowym poddaszem, podpiwniczona. Dach mansardowy z szeroką, nowszą facjatą. Wnętrze budynku trzytraktowe, w układzie amfiladowym, z centralnie umieszczoną sienią przelotową. Po 1945 roku we dworze mieściły się pomieszczenia biurowe, później mieszkania dla pracowników. Obecnie własność prywatna.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Górzyca powiatu słubickiego. o średniowiecznym rodowodzie. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1252, kiedy była własnością powstałego w latach 1123-1124 biskupstwa lubuskiego. W latach 1276-1325 miasto było stolicą biskupów i kapituły lubuskiej. Dwukrotnie posiadała prawa miejskie, które ostatecznie utraciła po 1945 roku.

ZAMEK

Prawdopodobnie pod koniec XIII wieku biskupi wybudowali na prawym brzegu Odry swoją rezydencję. W 1325 roku biskupi zamek wraz z miastem został zrównany z ziemią przez mieszczan frankfurckich pod wodzą Ericha von Wulkow z polecenia margrabiego Ludwika I, toczących boje z biskupstwem lubuskim. Dzisiaj trudno odnaleźć ślady po zamku.

Przy wylotowej drodze na Słubice przed stacją benzynową należy skręcić w prawo. Z oddali widoczny zagajnik, przy którym znajduje się kamień z mało obecnie czytelnym napisem: „Tu znajdowała się Katedra Biskupów Lubuskich w latach 1276-1325 i Sanktuarium Maryjne do roku 1551”. Do tego miejsca nie prowadzą żadne drogowskazy…

ZESPÓŁ DWORSKO-FOLWARCZNY

W części północnej wsi przy ulicy Robotniczej pozostałości zespołu dworsko-folwarcznego: budynki gospodarcze/obora, magazyn/, czworaki/.

WILLE

Wieś położona w gminie Szlichtyngowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1497 roku(Gorschyna), później jeszcze wielokrotnie w latach: 1499(Gorszyna), 1528(Gorschnia), 1531(Gorczyna), 1563(Gorczina), 1564(Gorszina). Wieś szlachecka należąca w latach 1497-1500 do Jerzego i Jurgi Górczyńskich oraz do 1512 roku do Jana Górczyńskiego, wicepodsędka wschowskiego. W 1512 roku Jan Górczyński sprzedaje część gruntów Judycie Toszewej. W 1566 roku wymienia się Zygmunta i Jurga Kotwiczów. Od 1634 roku ziemię we wsi Górczyna skupował Jan Jerzy von Schlichting, sędzia ziemski wschowski. Całość zakupił w 1643 roku. Byli założycielami miasteczka Szlichtyngowa. Pochodzili z Dani, wzmiankowani już w 1069 roku. Spokrewnieni prawie z wszystkimi rodami królewskimi Europy. W domu rodu von Schlichting panowały zwyczaje polskie- polskie stroje, język. Pod koniec XVIII wieku dobra w rękach hrabiów Gurowskich, posiadaczy pobliskiej Dryżyny. Posiadali majątek jeszcze w 1841 roku. Później dobra przejęte przez Johanna Karla von Schlichting(10.04.1783 Osowa Sień Górna-12.12.1846), żonaty z Antonie Müller(zm.27.01.1816).Ich synem był Rudolph Georg Balthasar von Schlichting-Bukowiec(08.01.1816-27.11.1894 Górczyna), żonaty z  Melanie von Eckhartsberg z Suchej Dolnej(16.12.1821-10.04.1904). Majątek przejmuje jego syn, Kurt Balthasar Rudolf(31.05.1852 Górczyna-15.04.1920 Górczyna), żonaty z Helene von Roy z Wierzbiczan(02.07.1862-29.04.1945). Posiadali Górczynę do 1945 roku.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Istniejący do 1945 roku barokowy pałac w latach powojennych opuszczony, rozebrany w latach 70-tych. Rodzina von Schlichting opuściła dobra w 1945 roku. Wraz z rodziną dom rodzinny opuściła baronowa Sigrun von Schlichting-Bukowiec, córka ostatniego właściciela, która po wielu latach, w 1993 roku powraca w rodzinne strony. Pozostałością po założeniu jest brama wjazdowa oraz resztki parku krajobrazowego, w którym do dzisiaj możemy podziwiać olbrzymi dąb posadzony przez  przyjaciół- Alexandra von Schlichting`a i króla Jana III Sobieskiego, na pamiątkę odsieczy wiedeńskiej.

Wieś położona w gminie Niegosławice powiatu żagańskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1300 roku. Początki wsi są starsze- kościół gotycki ze słynnym ołtarzem pochodzi z połowy XIII wieku. Była podzielona na trzy części: Górną, Środkową i Dolną. W XV wieku część wsi należała do miasta Szprotawa. Z właścicieli wymienia się rody: von Niebelschütz, von Knobelsdorff, von Popschütz. Później należała do rodziny von Haugwitz oraz książęcego rodu von Schӧnaich z Siedliska. Prawdopodobnie część wsi była w posiadaniu rodu von Kittlitz, część do rodziny von Haslinger. W XIX wieku część Górna należała do książąt von Schӧnaich, Środkowa do rodziny von Eckartsberg z Suchej Dolnej, Dolna do Karla Beniamina Reiche.

GOŚCIESZOWICE DOLNE- zespół dworski

W Gościeszowicach Dolnych założenie dworskie, na które obecnie składa się zabudowa folwarczna(obora, spichlerz) oraz park krajobrazowy. Dwór rozebrany w latach 60-tych XX wieku. Drugie założenie znajdowało się w okolicy kościoła, w centralnej części wsi, tzw. majątek Środkowy.

Folwark Środkowy

Willa i dawna fabryka krochmalu

Wieś położona w gminie Drezdenko powiatu strzelecko-drezdeneckiego. W 1338 roku należała do rodu von der Osten z Drezdenka. W XVII wieku majątek w Goszczanowie należał do Hansa von Kilinghausen. W 1763 roku założono folwark. Prawdopodobnie w XVIII wieku zbudowano siedzibę dla właściciela majątku. Majątek słynął z hodowli gęsi. W 1879 roku majątek należący do rodziny Büttner obejmował 364ha gruntów. W 1896 roku majątek dyrektora Büttner obejmował 481ha gruntów. W 1914 roku majątek o powierzchni 1750ha należał do Johannesa Copien. W 1929 roku majątek majora w stanie spoczynku Johannesa Copien obejmował 1705ha.

DWÓR

We wsi dwór szachulcowy, przebudowany. Zbudowany pod koniec w XVIII wieku. Obecnie w rękach prywatnych.

PAŁACYK MYŚLIWSKI

W lesie nad jeziorem położony był pałacyk myśliwski-„Die Hirschburg”. Spłonął w latach powojennych. Pozostałością po pałacu są resztki fundamentów i kamienne schody. Właścicielem pałacyku był baron Coepi.

Wieś położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego, wzmiankowana w 1239 roku gdzie wymieniani są Beniamin i Bogumił z Gorzycy, wg innych w 1303 roku. Wielokrotnie wzmiankowana w latach: 1259(Goriere), 1259(Gorcere), 1303(Gorithsic), 1312(Goriz, Ghoriz), 1390(Gorzyc), 1403(Gorzicze), 1418(Gorzicza, Gorzice, Gorziczsko), 1462(Maior Gorzicza), 1580(Gorzica). Na początku XIV wieku wieś była w posiadaniu Zarembów, później wchodziła w skład dóbr rodziny Samsonów-Wattów  Gorzyckich. W XIV i XV wieku wymieniani są jako właściciele wsi: Tylik(1390), Nitart (1402-1420), Wojtek z Gorzycy(1406-1424), Mroczkowski(1408), Małgorzata, córka Nitarta(1408-1432), Bogusław z Gorzycy(1417-18), Lubiekowski(1408), Jan z Gorzycy(1418), Anna, córka Nitarta(1420), Dominik z Gorzycy(1420), Adam Oganka z Gorzycy, syn Piotra(1424-1464), Stanisław Nitart z Gorzycy(1430), Mikołaj Wata z Gorzycy(1443-1487), Jarosław Żbik(Sdbik)(1449-1452), Jan Poklicki(1449), Sędziwoj Watta Gorzycki(1452-1458), Jan Oganka, syn Adama(1462-1464), Piotr Piecz Konopka z Bukowca Bukowiecki(1462-1468), Anna, wdowa po Jakubie Ogance(1465-1469), Jan „Wsthaga” Bukowiecki(1468), Burneta, córka Sędziwoja Waty(1468-1471), Maciej z Gorzycy Gorzycki, syn Sędziwoja Waty(1468-1517), Jan Wata z Gorzycy Gorzycki, syn Sędziwoja Waty(1469-1526), Bernat(Biernat) z Gorzycy Gorzycki, syn Jakuba (Oganki) Gorzyckiego(1469-1495), Piotr Kwilecki z Gorzycy(1472), Wojciech Wata Gorzycki(1487), Stanisław Bukowiecki(1495-1496), Wojciech Wata, syn Wojciecha z Bobowicka(1503), Jan z Gorzycy Gorzycki(1504-1517), Piotr z Gorzycy, syn Jana(1504, 1526), Anna Lutolska, córka Tomasza(1526), Łukasz Policki(1526), Jan Wata Gorzycki(1540). W XVII wieku właścicielem był Aleksander Bukowiecki(zm.1727) i Maria, z domu von Prittwitz(zm.1733), później należy do rodzin von Lukow i von Lossow. W XVIII wieku wieś należała do rodu von Seydlitz. W 1744 roku Johann Sigismund von Kalckreuth ożenił się z Heleną von Seydlitz i po śmierci teścia Georga Wilhelma von Seydlitz w 1782 roku odziedziczył majątek. Majątek dziedziczy syn, Georg Leonhard Alexander von Kalckreuth(1746-1826), który ożenił się z Joanną von Unruh, z domu von Gersdorff, właścicielką Szczańca. Po śmierci Georga Leohnarda Alexandra majątek dziedziczy jego syn, Wilhelm Ferdinand Heinrich(1795-1869) ożeniony z Henriette von Wedel(1805-1880). Majątek pojawia się w spisie majątków w 1846 roku z prawd. mylnie podanym imieniem właściciela, Konstantym von Kalckreuth. W tym czasie w skład majątku wchodziły folwarki: Małopole lub Mały folwark(Kleinvorwerk) i Głębokie(Głembuch, Glembuch). W 1857 roku własność majora von Kalckreuth. W 1870, -77 roku wchodziła w skład majątku w Kursku i obejmowała 1559ha gruntów. W 1872 roku dobra o areale 4787 morgach ziemi należały do rodzeństwa von Kalckreuth z Chycin a dzierżawcą był kapitan w stanie spoczynku von Kalckreuth.   W 1877 roku należała do wdowy von Kalckreuth. Zmarły w 1869 roku Wilhelm von Kalckreuth miał 3 córki: Ernestine Henriette, Henriette Louise i Alexandrine. W spisach majątków w latach 1870-77 jako właściciel wpisane były córki i wdowa. Majątek odziedziczyła Henrietta Louise(1831-1863), która w 1850 roku wyszła za mąż za kuzyna, Leonharda Karla Friedricha Wilhelma Gustava von Kalckreuth(1821-1882), właściciela Chycin. Miał z nią trójkę dzieci: Friedricha Wilhelma Alexandra, Augusta Friedricha Wilhelma Leonharda i Idę. Majątek odziedziczył August Friedrich Wilhelm Leonard „Leo”(ur.1853-1927) ożeniony z Alice Henriette Emilie von Wartenberg, córką właściciela Glisna. W 1896 roku majątek porucznika Leonharda von Kalckreuth obejmował 1559 ha gruntów. W 1907 roku majątek wraz z folwarkami Małopole(Klein Vorwerk) i Głębokie(Glembuchvorwerk) obejmował 1572ha gruntów i należał do porucznika w stanie spoczynku, szambelana królewskiego Leonarda von Kalckreuth.  W 1913 roku jego majątek obejmował 1572ha gruntów a jako właściciel wymieniany jest A.F.W. Leonhard von Kalckreuth. Do majątku należały folwarki Małopole(Kleinvorwerk) i Głębokie(Glembuchvorwerk) a także majątek Zamostowo(Samst). A.F.W.L. von Kalckreuth zmarł bezpotomnie. Majątek przepisał bratankowi, po wcześniejszej jego adopcji, Joachimowi von Kalckreuth z Muchocina.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, oficyny, spichlerza, obory-stodoły, dwóch stajni, gołębnika i parku. Pałac barokowy zbudowany w XVIII wieku około roku 1780 dla rodziny von Seydlitz, rozbudowany w XIX wieku przez von Kalckreuthów . Powiększony i przebudowywany w XIX i XX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta z parterową dobudówką od wschodu. Dach mansardowy z lukarnami. Wnętrze dwutraktowe z wielką sienią na parterze, gdzie znajdowały się reprezentacyjne schody, prawdopodobnie kominek oraz wejścia do głównych pomieszczeń pałacowych.
Po 1945 roku był siedziba administracji miejscowego PGR-u. Przeznaczony był na cele mieszkalne dla pracowników gospodarstwa rolnego. Od 1993 roku w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych. Od 2007 roku w rękach prywatnych.
Obok park krajobrazowy założony na przełomie XVIII-XIX wieku, łączący się z lasem porastającym dolinę Obry.