Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1307 roku(Conradisdorf) i wielokrotnie później w latach: 1315(Clus sive Conradi Villa), 1399(Cunradi Villa), 1446(Cursdorff), 1457(Kurzdorff), 1470(Cunersdorff), 1486(Cunersdorff), 1494(Kvnosdorff), 1497(Kvnsdorffw, Kokundorff, Kokunsdorffw), 1510(Cunerszdorff), 1531(Onersdorff), 1533(Klus), 1535(Kunsztorff), 1563(Konsdorff), 1566(Kunsdorf), 1579(Kunrzdorff). Wieś na początku stanowiła własność książęcą. W 1307 roku książę wielkopolski i głogowski Henryk funduje wieś klasztorowi klarysek w Głogowie. W tym czasie część gruntów należała do biskupa wrocławskiego. W 1430 roku ziemia  dzierżawiona przez Piotra Rui. W 1446 roku dzierżawcą gruntów we wsi był Dziersław Leszczyński. W 1457 roku jako ziemianin z Konradowa wymieniony był Jan Chromno(Kromnow) herbu Kotwicz, który został skazany przez sąd królewski na śmierć za zdradę. W 1510 część opłat ze wsi idzie na fundację Bożego Ciała i Św. Barbary w kościele Św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1533 roku część gruntów należy do klasztoru w Przemęcie. W roku 1813 majątek wszedł w posiadanie Ulricha Knauer. Pałac pobudował prawdopodobnie kolejny właściciel Herman Knauer. Do 1945 roku majątek był w posiadaniu Ulricha Knauer.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

We wsi eklektyczny pałac z 1881 roku. Zbudowany na rzucie zbliżonym do litery H, z silnie wysuniętym ryzalitem od elewacji tylnej. Pałac tworzy skrzydło środkowe trzykondygnacyjne z dwuspadowym dachem, skrzydła boczne piętrowe nakryte czterospadowymi płaskimi dachami oraz ryzalit parterowy z tarasem. Podpiwniczony. Pałac swoją strukturą nawiązuje do renesansowych rezydencji włoskich. Obecnie pałac zaadoptowany na mieszkania.

WILLA FENGLER

Wieś położona w gminie Kolsko powiatu nowosolskiego. Najstarsze przekazy mówią, że nazwa wywodzi się od miejsca, gdzie topiły się konie. Może to sugerować, że średniowieczną wieś założono pośród bagien, rozlewisk, które tworzyła rzeka Obrzyca(nazwana także leniwą Obrą). Początki wsi sięgają prawdopodobnie XIII wieku, w 1308 roku wzmiankowany jest miejscowy kościół pw Św Anny. W XV wieku właścicielem wsi byli rycerze von Zabel(Zabeltitz)– w ich władaniu znajdował się również Otyń- w 1451 roku wymieniany jest Sigismund von Zabeltitz. W posiadaniu tego rodu Konotop pozostawał do roku 1482. Bracia Zabeltitz trudnili się zbójnictwem i za to zostali skazani na śmierć przez księcia głogowskiego Jana II. Nie ma pewności, czy w tym czasie we wsi znajdowała się już murowana siedziba rycerska, którą wymienia się w połowie XVI wieku. Na początku XVI wieku właścicielem miejscowości był Conrad von Lӧben(1506). O rodzinie von Lӧben wspomina w swoim leksykonie  Leopold von Zedlitz-Neukirch jako o „starym gnieździe „ rodzinnym rodu von Lӧben. W 1513 roku własność Baltazara von Lӧbell. Od 1510 roku wzmiankowana również rodzina von Dyhrn. W 1550 roku dobra posiada Johann von Dyhrn, którego wnuczka Anna pomiędzy rokiem 1569 a 1570 wyszła za mąż za Sigismunda barona von Kottwitz. W 1572 roku wzmiankowany Wolff von Dyhrn. Za jego rządów mógł zostać wzniesiony otoczony fosą renesansowy dwór obronny. Około roku 1576 posiadłość ziemska przeszła na własność Sigismunda von Kottwitz(był szwagrem Wolffa von Dyhern). W 1693 roku wymieniony Adam Wenzel baron von Kottwitz. Rodzina von Kottwitz posiada Konotop do 1788 roku. W 1752 roku wzmiankowany baron von Hasslingen z Konotopu. Od 1788 roku miejscowość zmieniała bardzo często właścicieli, byli nimi kolejno rodziny: von Luck(1788), hrabia Ernst Philipp  d`Huc de Bethusy i jego żona, Elisabeth z domu von Posadowsky(1791), książęta von Carolath-Beuthen(1796), baron von Birckhahn(1796), książę Georg von Hessen-Darmstadt(1801),von Triebenfeld(1801), hrabiowie von Rothenburg(do 1811), baronowie von Kalckreuth, von Wulffen(1825), Zglinicki herbu Prus II(1833), baron von Falkenhayn(1846), który odziedziczył dobra po swojej żonie, z domu von der Marwitz. W 1846 roku majątek zakupili Panowie Grӓff i Fӧrster. Prawdopodobnie po śmierci Heinricha Grӓff(*04.08.1800-+25.01.1861), który zmarł w Konotopie dobra przejmuje  Heinrich Constantin Adelbert Fӧrster. W skład majątku wchodziły również folwarki- Marienhof(Marianki), Meschel(Mesze) i Heinischan(Strumiany). Po przejęciu dóbr ziemskich przez rodzinę Fӧrster nastąpił ich rozwój gospodarczy. Nowi właściciele rozbudowali folwarki, które otrzymały nowe zabudowania folwarczne- w folwarku przypałacowym wybudowano gorzelnię. Gruntownej przebudowie poddano pałac, który połączono z oficynami, zmieniono pokrycie dachu i wystrój wnętrz. Zmiany zaszły również w otoczeniu pałacu. Wzdłuż brzegów fosy założono park angielski, na jego terenie postawiono altanę i neoklasycystyczne mauzoleum rodzinne. W 1880 roku majątek posiada Emmo Fӧrster, po nim dobra dziedziczy syn Kurt Adalbert Lothar Fӧrster. Był ostatnim właścicielem dóbr do 1945 roku. Po wojnie w majątku ziemskim utworzono PGR. Niestety zagospodarowano tylko zabudowania folwarczne, wspaniały pałac został zdewastowany, częściowo rozebrany w 1965 roku. Obecnie nie istnieje.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Iłowa powiatu żagańskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1346 roku. W tym czasie część gruntów była w posiadaniu rodu von Hackeborn, później von Pack/Bock/ i von Biberstein z Żar oraz szpitala żarskiego. Rody von Pack i Biberstein posiadają grunty w Koninie Żagańskim do 1443 roku. W latach 1467-1538 część majątku należy do rodziny von Kottwitz(część środkowa wsi przejęta od rodziny von Bolberitz przez małżeństwo). W 1474 roku część gruntów należała do rodu von Melhose z Miłoszowa. Na krótko dobra w rękach cesarskich/1538/, by przejść w tym samym roku w posiadanie rodu von Nechern z Chich a następnie w ręce rodu von Promnitz z Wichowa, później z Żar. Posiadają dobra we wsi do 1557 roku. Później następują dość częste zmiany właścicieli: w 1559 roku pojawia się rodzina von Oppel z Lipinek Łużyckich, w 1560 roku rodzina von Schellendorf/wymieniana do 1678 roku/, ponownie w rękach cesarskich w 1560 i 1566 roku, w latach 1567-1844 dobra w rękach właścicieli Iłowej, rodzina von Strutz/1844-1894/, 1894 pani von Gersdorf z Drezna i pani von Stephany, obie z domu von Strutz, rodzina Wanger/1894-1903/, Bank Ziemski z Berlina/1903-1905/, Zuhlte/1905-1910/, ponownie Bank Ziemski z Berlina w roku 1910, Heinze/1910-1912/, Grossmann /1912-1920/, Bothe/1920-1926/, Kasa Oszczędnościo-Pożyczkowa z Żagania 1926, Schencke /1926-1933/, stowarzyszenie kupców z Iłowej/1933-1940/.

ZESPÓŁ DWORSKI

W centralnej części wsi położony był zespół dworski. Po zespole pozostały resztki zabudowy gospodarczej.

Willa

Wieś położona w gminie Brody powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1357 roku(Külowe), kolejno w latach: 1367(Kolow), 1452(Colo), 1527(Colo). W 1357 roku własność mieszczanina gubińskiego, niejakiego Zache. W 1367 roku Peter von Stradow i Hanke von Lieberose, mieszkańcy Gubina zakupują dobra od Ticze Czegenfras, który nabył wcześniej Koło od pana Zauche. Od 1403 roku „Colo” jest własnością Ulricha von Biberstein, który w 1429 roku sprzedaje je Ulrichowi von Kalckreuth. Rodzina von Kalckreuth zamieszkiwała w Kole do 1590 roku. W 1527 roku część wsi jest w rękach rodu von Dallwitz, która od 1590 roku nabywa całą wieś na własność. Wymienia się Hansa Maximiliana von Dallwitz zmarłego w 1642 roku oraz Johanna Adolfa von Dallwitz, zmarłego w 1684 roku. W latach 1742/43 wieś zakupuje Heinrich hrabia von Brühl.  Posiadają majątek kolski do 1945 roku. Po 1945 roku majątek w rękach miejscowego PGR.

DWÓR

Prawdopodobnie pierwszą siedzibę dworską na terenie wsi pobudowała rodzina von Dallwitz w pierwszej połowie XVII wieku, która spłonęła w pożarze wsi w 1672 roku. Późnoklasycystyczny dwór zbudowany na początku XIX wieku. Zbudowany na planie wydłużonego prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem, kryty dachem czterospadowym. Poza funkcją mieszkalną w części wykorzystywany był jako magazyn. Po wojnie budynek przeznaczony na mieszkania dla pracowników i biura miejscowego PGR. Obecnie opuszczony, popadający w ruinę.

Wieś gminna położona w powiecie nowosolskim. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1376 roku, w tym czasie wieś była własnością rodu rycerskiego von Zabel(Zabeltitz) z Otynia. Początki miejscowości nie są znane, prawdopodobnie powstała w połowie XIV wieku. We władaniu Zabetitzów(w skład majątków rodowych wchodził pobliski Konotop), Kolsko pozostawało do końca XV wieku. Po roku 1499 jako właściciela wymienia się Hansa von Kottwitz z Konotopu, w 1505 roku Nickela von Kottwitz. potem rodzinę von Lӧben– w 1521 roku wzmiankowany Christoph von Lӧben. W 1531 roku Kolsko było własnością braci Balthazara, Melchiora i Hieronima von Burckersdorf.  Margaretha von Burckersdorf wychodząc za mąż za Balthasara von Kittlitz wniosła Kolsko w wianie rodzinie von Kittlitz, która posiadała miejscowość od 1583 roku do 1687 roku. W 1691 roku dobra były w posiadaniu Heinricha Johanna hrabiego von Dünnewald. Od 1718 roku dobra w rękach Johanna Ferdinanda barona von Müllenau. Po śmierci barona zabitego przez kozaków w roku 1759, dobra przejmuje Johann Hieronim baron von Müllenau, który sprzedał majątek siostrzeńcowi Johanna Ferdinanda, Johannowi Rudolfowi von Gersdorf(*1736-+1799). W 1766 roku von Gersdorf sprzedaje majątek Ernstowi Wilhelmowi von Schlabrendorf. Jego syn, Christian Georg Gustav hrabia von Schlabrendorf umiera bezpotomnie dnia 22.08.1824 roku. Po śmierci hrabiego dobra w 1838 roku od spadkobierców zakupił Ludwig von Klitzing. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku był Joachim von Klitzing. Po 1945 roku w majątku utworzono PGR a pałac zaadoptowano na szkołę, istniejącą do dzisiaj.

PAŁAC

Prawdopodobnie pierwsza siedziba została zbudowana za czasów von Kottwitz. Za czasów pierwszego z von Klitzing zbudowano dwór możliwe, że na fundamentach starszej budowli. W 1867 roku do dworu dobudowano nowe skrzydło o wieżę, nadając mu cech neogotyckich. W pobliżu założono obszerny park krajobrazowy. Prowadzono również inwestycje w majątku budując cegielnię, gorzelnię i trzy młyny wietrzne. Folwark specjalizował się w hodowli owiec i bydła. Zmieniła się również zabudowa wsi, powstały dwie szkoły wyznaniowe i restauracja. W 1845 roku Kolsko liczyło 899 mieszkańców, wtym 387 katolików. W końcu XIX wieku majątek ziemski w Kolsku obejmował kilka wsi i folwarków- Karsch, Lipke, Jeschane, Grunwald, Schlabrendorf.

Wieś położona w gminie Babimost powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1582 roku, kiedy właścicielem majątku była rodzina von Kalckreuth- wzmiankowany Nickel von Kalckreuth w 1582 i 1648r. Od 1725 roku majątek w posiadaniu rodu von Stosch, właścicieli Starego Kisielina. Od 1819 roku dobra w rękach rodziny Windel. Od 1870 roku właścicielem dóbr zostaje rodzina Fuss(Fuchs). W 1906 roku prawdopodobnie od rodziny Fuss dobra zakupuje Ignatz Sarazin, właściciel Nagradowic, Tulc, Jernik i Kruszewa w Prowincji Poznańskiej. Łączna powierzchnia gruntów posiadanych przez Ignatza Sarazin wynosiła 3000 hektarów, w tym powierzchnia dóbr kolesińskich 800 ha ziemi. Po I-szej wojnie dobra kolesińskie znalazły się poza granicami Polski. Wynajęty administrator dóbr niejaki Ackermann doprowadził je do ruiny. Po zmianie zarządcy dobra odzyskiwały świetność. W 1926 roku wnuczka Ignatza Sarasin, Maria Bitter wyszła za mąż za Otto Reygers z Bork w Westfalii. W 1936 roku wraz z mężem przejmuje majątek, który jest w ich rękach do 1945 roku.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W skład założenia wchodzi dwór, zbudowany prawdopodobnie w połowie XVIII wieku na fundamentach starszej budowli pochodzącej z XVI wieku, stodoła, obora, budynek gorzelni, murowana brama, park krajobrazowy. Po 1945 roku własnością Skarbu Państwa, od 1955 roku w rękach PGR, od 1995 roku w posiadaniu AWSP, od 1998 roku w rękach prywatnych.
Dwór zbudowany w początkach XVIII wieku, prawdopodobnie za czasów rodziny von Stosch. Murowany, założony na planie prostokąta z lekko zaznaczonym ryzalitem na osi elewacji południowej, parterowy, w części ryzalitowej piętrowy, z użytkowym poddaszem, w części podpiwniczony. Dach mansardowy z naczółkiem. Z oryginalnego wyposażenia zachowały się m.in.: rozetka z liśćmi akantu w jadalni, dekoracja sztukatorska w formie rozety i kominek w dawnym salonie-gabinecie. Przetrwała także posadzka z cegły i polnych kamieni w piwnicach oraz częściowo wewnętrzna stolarka drzwiowa.

Wieś gminna położona w powiecie gorzowskim. Na początku XIII wieku była pod protektoratem kasztelanii santockiej. W połowie XIII wieku przechodzi w ręce margrabiów brandenburskich. Po raz pierwszy wymieniona w 1300 roku, aczkolwiek nazwa rzeki Kłodawa pojawia się w dokumencie lokacyjnym miasta Gorzowa w 1257 roku. Na początku XIV wieku należała do cystersów z Kołbacza. Od 1539 roku, po upadku klasztoru, dobra przejmuje margrabia kostrzyński Jan. Od tego czasu przez kolejne 400 lat w Kłodawie znalazła się siedziba administracji leśnej.

DWÓR

We wsi dwór szachulcowy z około 1830 roku, obecnie siedziba Nadleśnictwa Kłodawa. Do założenia należy również: stodoła oraz budynek oficjalistów.

We wsi dobra leżące przy drodze do Wojcieszyc należące w latach 20-tych XX wieku do rodziny Gohlke– wymieniany Martin Gohlke.

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogóskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1314 roku. Jako właściciel wsi pojawia się komes Jaktor z żoną Jadwigą. W 1385 roku jako właścicieli wymienia się rody von Kalckreuth/de Calkrute/ i von Treppelen. W 1438 roku we wsi zamieszkuje Heindrich von Unruhe. Wieś podzielona na część Górną i Dolną. Jako właściciele ponownie pojawiają się rody: von Unruh/Melchior von Unruh/-część Górna, von Kalckreuth- część Dolna.  Część Dolna należała do rodu von Kalckreuth  prawd. do XIX wieku. W 1565 roku właścicielem Klępska Górnego był Hans von Unruh. W 1638 roku wzmiankowana Barbara von Kalckreuth. Dość częste zmiany właścicieli części Górnej- w XVII wieku w posiadaniu rodu von Troschke(1724). W XVIII wieku należy do rodziny von Rothenburg. W 1797 roku po śmierci Sigismunda Adriana von Rothenburg dobra pod kuratelą Johanna Samuela von Schlichting. W pierwszej połowie XIX wieku Klępsk Dolny oraz Karczyn w posiadaniu książąt von Reuss von Plauen– wymienia się Heinricha XXIX(1803) oraz Heinricha LX księcia von Reuss von Plauen. W 1844 roku właścicielką dóbr była wdowa po nim, z domu księżniczka Schӧnaich-Carolath oraz ich córka księżniczka Caroline Henriette von Reuss, późniejsza hrabina von Pückler.  W 1844 roku sprzedano majątek Królewskiemu Towarzystwu Handlu Morskiego. W 1851 roku majątek posiadała rodzina von Wentzel– tutaj dnia 04.11.1851 roku urodził się porucznik  Ernst von Wentzel. Od 1852 roku własność kupca z Hamburga Franza Friedricha Beyme. W 1879 roku majątek należał do Roberta Heinricha Heyder i liczył 987,10 ha gruntów. Na początku XX wieku dobra nadal w rękach rodziny Heyder. Ostatnimi właścicielami dóbr klępskich była rodzina von Philippsborn. W 1929 roku właścicielem dóbr był Friedrich Wilhelm von Philippsborn-Klemzig. W latach 1930-1940 pod zarządem rodziny von Keyserlingk.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

W części Dolnej  położony był zespół pałacowo-parkowy. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy/1,4ha/. Przy kościele założenie folwarczne. Prawdopodobnie na jego terenie stał dwór, starsza siedziba właścicieli wsi. Widoczne budynki folwarczne, podwórko, część parku. W części Górnej  pozostałości po założeniu dworsko-folwarcznym.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE-KLĘPSK DOLNY

Wieś położona w gminie Bojadeł powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1424 a powstanie miejscowości datuje się na rok 1322. Od XIV do XV wieku należała do właścicieli Otynia- rodzinę von Zabeltitz/Zobeltitz/. Później w rękach rodu von Rechenberg. Po bezpotomnej śmierci Georga von Rechenberg w 1610 roku, dobra dziedziczy jego siostra Helena von Sprintzenstein, żona Johanna Ernsta barona von Sprintzenstein. Po śmierci żony, z braku dziedzica przekazuje dobra w roku 1639 jezuitom. Po sekularyzacji zakonu jezuitów w 1773 roku, dobra w 1776 roku przejmuje państwo pruskie. W 1787 roku książę kurlandzki i żagański, Piotr Biron zakupuje majątek klenicki. Po jego śmierci w 1800 roku cały majątek przechodzi na własność jego córki, Doroty,późniejszej de Talleyrand-Perigord. Zarządzającym majątkiem był niejaki Henneberg. W 1862 roku dobra klenickie przejmuje córka Doroty, Paulina markiza de Castellane, wyłączając je z dóbr otyńskich. Jej córka Maria Dorota markiza de Castellane w 1857 roku wysła za mąż za księcia Antoniego Wilhelma Radziwiłła. W ten sposób dobra klenickie przeszły w ręce książąt Radziwiłłów herbu Trzy Trąby. Po śmierci Antoniego Wilhelma księcia Radziwiłła w 1905 roku, dobra dziedziczy wdowa po nim, Maria Dorota księżna Radziwiłł/1840-1915/. Po jej śmierci dobra klenickie przejmuje jej młodszy syn, Stanisław Wilhelm Janusz książę Radziwiłł/1880-1920/, adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego, który 28.04.1920 roku zginął w bitwie pod Malinem w wojnie polsko-bolszewickiej. Mając rosyjskie obywatelstwo, nie mógł przejąć majątku leżącego w państwie pruskim. W tym czasie dobra były pod przymusowym zarządem nadleśniczego Blaschke z Bojadeł, później hrabiego von Hatzfeld ze Żmigrodu. Bezpośrednio zarządzającym był dyrektor Krause. Ze związku z Dolores Konstancją Joanną księżną Radziwiłł miał córkę, Annę Marię/1907-1995/, która była dziedziczką dóbr Stanisława Wilhelma. Wdowa po Stanisławie Wilhelmie Januszu, księżna Dolores, wychodzi ponownie za mąż w roku 1921 za Leona księcia Radziwiłła i wyjeżdża do Francji. Prawdopodobnie to było powodem, że w 1922 roku majątek klenicki zostaje sprzedany Śląskiemu Towarzystu Ziemskiemu z Wrocławia. Majątek ulega parcelacji. Część z barokowym dworem kupuje właściciel firmy handlującej drewnem- Johann Jackob Vowinckel. Majątek z pałacem myśliwskim po kilku latach dzierżawy zakupił Carl Richtberg. Posiadał majątek do końca 1945 roku. Część majątku od lat 30-tych XX wieku była w rękach Clemensa Bussmann.

DWÓR

Dwór barokowy, zbudowany w drugiej połowie XVII wieku, przebudowany około połowy XIX wieku. Murowany, dwukondygnacyjny, założony na rzucie prostokąta z ryzalitem na osi elewacji południowej. Elewacje gładkie z symetrycznie rozmieszczonymi oknami. Ryzalit z portalem o przerwanym przyczółku i konchowymi wnękami w drugiej kondygnacji wieńczy trójkątny tympanon. W elewacji północnej portal z trójkątnym przyczółkiem, herbem księżnej Doroty de Talleyrad-Perigord, w południowej sgraffitowy zegar słoneczny. Wnętrza nakryte sklepieniami kolebkowymi z lunetami.
Po drugiej wojnie światowej w rękach PGR, z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze.

PAŁAC MYŚLIWSKI

Drugi pałac eklektyczny, zbudowany w 1884 roku zwany pałacem myśliwskim, dwukondygnacyjny, składający się z korpusu głównego mieszczącego apartamenty oraz przylegającego do niego skrzydła zachodniego, mieszczącego w przyziemiu mieszkania dla służby, a na piętrze salę myśliwską. Dzisiejsza bryła pałacu uformowana została w 1905 roku podczas przebudowy dokonaj za czasów księżnej Marii Doroty Radziwiłł. Do Skrzydła zachodniego dobudowano jeden człon, na skraju skrzydła dostawiono nieznacznie dominującą nad kalenicą wieżę, zamkniętą stożkowym hełmem. Rozebrano drewniany belweder i na jego miejscu postawiono ośmioboczny tambur zakończony hełmem z latarnią. Wnętrze pałacu przystosowane zostało do potrzeb przyjeżdżającego na polowania księcia Radziwiłła. W pałacu poza apartamentami, pokojami dla służby, mieściło się mieszkanie dla zarządcy majątku, pomieszczenia biurowe oraz archiwum majątku.
Po II wojnie światowej pałac przejmuje Skarb Państwa, w latach 1946-58 w pałacu mieszczą się biura PGR. Od 1958 roku Lubuski Uniwersytet Ludowy, od początku lat 90-tych utworzono Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, następnie Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapeutyczny, który funkcjonował do 2006 roku.

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. Na przełomie XVII i XVIII wieku wieś należała do rodu von Unruh. W XIX wieku majątek w rękach rodziny von Gersdorff– wymieniany Friedrich von Gersdorff. Od 1844 roku własność Karla Gustava barona von Gersdorf. Od początku XX wieku do lat 30-tych XX wieku  dobra posiada rodzina von Wentzel– wymieniana Maria Angela von Wentzel, z domu hrabianka von Schmettow.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWO-FOLWARCZNE

Pozostałością po założeniu są: park krajobrazowy o powierzchni 1,4 ha oraz resztki zabudowań folwarcznych.

Wieś położona w gminie Deszczno powiatu gorzowskiego. Od XVI wieku/1576/ ziemie te należały do rodu von Waldow. W 1772/74 ziemię kiełpińską łącznie z Rudnicą i Kołczynem zakupił Carl Sigismund Ernst von Reitzenstein. Córka Carla Sigismunda Ernsta von Reitzenstein i Appoloni von Schӧning, Ernestine Apolonia Friederike Carolne(ur.05.05.1774 Landsberg) w 1795 roku wyszła za mąż za Karla Ernsta Christiana von Waldow. Po urodzeniu syna, Karla Friedricha Ernsta Eduarda 05.07.1796 roku umiera w połogu 16.07.1796 roku. Od 1817 roku Karl Friedrich Ernst Eduard von Waldow przyjmuje nazwisko von Waldow und Reitzenstein.  Dobra w rękach rodziny von Waldow und Reitzenstein do 1945 roku. W 1879 roku majątek ich obejmował 3910,10ha gruntów. W 1914 roku majątek należał do Karla von Waldow und Reitzenstein i obejmował 3988ha. W 1929 roku majątek Carla von Waldow und Reitzenstein obejmował 1907ha.

Pałac położony w rozległym parku krajobrazowym, założonym zapewne w XVIII wieku. Zbudowany przez Carla Ernsta von Reitzenstein w końcu XVIII wieku w stylu klasycystycznym. Murowany, parterowy, założony na planie prostokąta, z ryzalitem środkowym w elewacji ogrodowej, nakryty dachem mansardowym. Elewacje dekorowane pilastrami i narożnym boniowaniem. Nad frontonem kamienna balustrada z wazonami. Na przyczółku w elewacji ogrodowej alegoryczna rzeźba kamienna. W piwnicach bogate sklepienia krzyżowe. Niezamieszkały w ruinie w latach 80-tych. Pałac otoczony parkiem krajobrazowym o powierzchni 14 ha.

HISTORIA WSI

Wieś od 2015 część miasta Zielona Góra. Informacje o wsi pojawiają się po raz pierwszy w XVI wieku. W 1555 roku jako właściciel wsi występuje Ernst von Knobelsdorff, właściciel Ochli Górnej. Kolejnym właścicielem wsi była rodzina von Rothenburg, właściciele Ochli Środkowej- wymieniany Ludwig von Rothenburg. W 1681 wymieniany jeszcze Hans von Rothenburg. W 1723 roku wieś należała do Christopha Georga von Unruh. W 1783 roku dobra zakupione przez Rudolpha Gottharda barona von Kottwitz. W 1808 roku majątek nabył radca von Neumann. Rodzina von Neumann była w posiadaniu wsi do 1845 roku, kiedy została zakupiona przez podporucznika von Zimmermann. W późniejszym okresie jako właściciela wymienia się Carla Haupt. Około 1883 roku dobra zakupił minister von Friedenthal, właściciel Zatonia. Później w rękach jego córki, baronowej von Lancken-Wakenitz. W latach 1928-30 majątek rozparcelowano. Ostatnim zarządcą majątku był Adolph Marticke-Lindau.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWO-FOLWARCZNE

Na zrębach starszej budowli rozebranej w 1786 roku, w latach 1786-87 z inicjatywy ówczesnej właścicielki Theodory Ernestiny von Unruh– Kottwitz, z domu von Braun,  powstaje zachowany do dzisiaj dwór, wzniesiony na planie litery L, dwukondygnacyjny, z wysokim wielospadowym dachem, podpiwniczony. Południowa elewacja frontowa wzbogacona pośrodku lekko wystającym ryzalitem, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem. W jego ścianie znajduje się kamienna tablica fundacyjna. Po zniszczeniu w czasie ostatniej wojny dwór został odbudowany w 1955 roku i adaptowany dla potrzeb PGR, przy czym wnętrze uległo gruntownej przeróbce. Obecnie pełni funkcję mieszkalną i jest podzielony na kilka odrębnych lokali.

W otoczeniu dworu resztki niewielkiego, zaniedbanego parku krajobrazowego o powierzchni ok. 1 ha, resztki zabudowań gospodarczych, podwórko folwarczne.