Wieś położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1295 roku(Lubecovo), kiedy książę Przemysł II potwierdza, że bracia Bartłomiej i Mikołaj, synowie Męcza dali biskupowi poznańskiemu część Lubikowa.  Wielokrotnie wymieniany w latach: 1396(Lubekowo), 1406(Lubyacowfo), 1415(Lubecowo), 1416(Lubyecowo), 1418(Lwbecow, Lubeyacowo), 1418(Lubyeakowfo), 1422(Lubyakowo), 1423(Lubyathowo), 1425(Lubyethowo), 1427(Lubiethowo), 1428(Lubecowo, Lubicowo), 1430(Lubycowo), 1483(Lubyekowo), 1442(Lubyechowo), 1443(Lubiechowo, Lubiekowo, Lubiakowo), 1517(Lubiecowo), 1517(Lubienkowo), 1519(Lyvbyekowo), 1545(Lyubyekowo), 1563(Liubiekowo), 1564(Lubichow), 1592(Lubikowo), 1944(Liebuch). W 1396 roku wymieniony Mikołaj de Lubecow. Od końca XIV wieku wieś w rękach Lubiakowskich(Lubiekowskich, Lubiatowskich,Lubikowskich) herbu Grzymała. W 1406-1407 Mikołaj Żydowski z Żydowa koło Obornik z braku stawienia się przed sądem Bogusza Lubiakowskiego przejmuje część Lubikowa. W latach 1406-19 wymieniani jako dziedzice Lubiakowa bracia Bogusław(Bogusz) i Przecław Lubiekowski(Lubiatowski, Lubikowski, Lubiakowski). W 1412-20 wymieniony Wierzbięta Lubiakowski(Iwieński), w 1415-223 Jarosław z Lubiakowa i Iwna, podkomorzy kaliski. W 1443 roku Dobiesław Mrowiński z Mrowina zakupuje część wsi od Mikołaja z Lubikowa Lubiakowskiego. W 1446 roku Dobiesław Mrowiński przekazał wieś swojemu bratu, Szczepanowi. W 1444 wymieniony Mikołaj Lubiekowski, w 1493-94 Andrzej i Piotr Lubiekowski, dziedzice Lubikowa, w 1528-46 Jan Lubiekowski i jego brat Hieronim. Od 1577 roku własność Jana Strzeżmińskiego ze Strzeżmina(ob.Strzyżmin). Kolejni właściciele wsi i majątku: von Kalckreuth, Gembiccy herbu Nałęcz(XVII,XVIIIw.- w latach 1670-1704 wymieniony kasztelan płocki Stefan Gembicki, ożeniony z Anną z Krasnego Krasińską), Ponińscy herbu Łodzia, Belina-Węsierscy herbu Belina. W 1845 roku należał do Węsierskiego, w 1857 roku majątek należał do hrabiny Węsierskiej, z domu hrabianki Kwileckiej. W 1870 roku własność rodziny Pflug– majątek obejmował 1568ha gruntów. W 1877 roku majątek obejmował 1568ha i administrowany był przez R. Stumpf. Właścicielem majątku był Adolph Pflug. W 1896 roku majątek o powierzchni 1568,25ha posiadała Pani Helene Merckel, z domu Pflug, właścicielka majątku Braunenbruch koło Detmold(Północna Westfalia, Niemcy). Administratorem majątku był Hans Mӧller. W 1907 roku majątek obejmował 1568ha gruntów i należał do Friedricha Gustava Merckel. a w 1913 roku jego majątek obejmował 1688ha gruntów.

DWÓR

Pozostałości zespołu dworskiego, na który składają się: dwór, resztki zabudowań gospodarczych oraz pozostałości po parku dworskim. Do majątku należały folwarki- Lubikówko(Amalie),  Iskrowo(Ingelhof), Dziubielerwo(Helenen Vorwerk). Lubikówko założył w 1867 roku właściciel Krasnego Dłuska i Lubikowa, Fryderyk August Pflug.

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie i powiecie nowosolskim o metryce średniowiecznej. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w roku 1372. W 1446 roku jako właściciel wymieniany jest Nesmewschil. W XVI wieku wieś była w posiadaniu rodziny von Dyherrn, w XVII wieku rodziny von Stosch oraz w rękach rodziny von Kalckreuth. Na początku XVIII wieku właścicielem wsi zostaje David Heinrich von Kottwitz. Od 1765 roku wieś należy do książąt von Schönaich z Siedliska. W 1841 roku Louis książę von Schönaich sprzedaje Lubięcin wraz z Chełmkiem Karlowi Germershausen a on w 1843 odsprzedaje majątek książęcej rodzinie Acerenza Pignatelli. Około 1860 roku wieś jest w posiadaniu książąt Hohenzollern-Hechingen, później hrabiów von Rothenburg. W latach 30-tych właścicielem majątku jest Wilhelm Isenberg.

DWÓR

Po II wojnie światowej majątek przekształcono w PGR. Obecnie w rękach prywatnych.
Dwór prawdopodobnie wzniesiony w XVII wieku. Nie dotrwał do naszych czasów, zniszczony podczas działań wojennych. Pozostałością po założeniu folwarcznym są budynki gospodarcze wraz z podwórzem folwarcznym.

HISTORIA WSI

Lubieszów położony w gminie Nowa Sól powiatu nowosolskiego. Jest wsią o średniowiecznej metryce. Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się w 1295 r. (Lubsniz) w spisie miejscowości przynależnych do diecezji wrocławskiej. Kolejne wzmianki pojawiają się w roku 1305 związane z płatnością czynszu przez mieszkańców na rzecz kolegiaty w Głogowie. Począwszy od połowy XV w. Lubieszów był własnością rodziny von Reiche . W drugiej połowie XVII wieku jako właścicieli wymienia się rodzine von Schmolke. Na początku XVIII w. dobra ziemskie znajdowały się w rękach Jocob Christopha von Reiche. W 1718 roku dobra są w rękach Karla Siegmunda von Stössel. W 1786 r. właścicielem majątku był Hans Ernest Emil von Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. Począwszy od połowy XIX w. posiadłość ziemska wielokrotnie zmieniała właścicieli – w 1868 r. rodzina Jung, baron von Knobelsdorff z Buchałowa(1870), Otto von Reiche(1876-1910), Werner Ritsch, von Unruh(19112), Rudolf Fritz(1919). Począwszy od lat 30 XX wieku do końca II wojny światowej folwark był własnością Wilhelma König.

DWÓR

Przy drodze Nowa Sól-Studzieniec w południowej części wsi położony zespół dworsko-folwarczny składający się z dworu z II połowy XIX wieku,parku oraz zabudowań folwarcznych.

Wieś położona w gminie Ośno Lubuskie powiatu słubickiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1286 roku kiedy należała do templariuszy z Sulęcina. W wiekach średnich należy do rycerzy von Lieben. W 1400 roku(Lybnow) lenno Kaspara von Rotz. W 1412 roku wymienia się braci von Rotsche: Kaspara, Hansa i Friedericha oraz Appela von Rotschen. W 1476 roku część wsi zakupił Hans von Slaberndorf. W 1501 roku majątek w posiadaniu Otto von Schlaberndorf, później Georga von Schlaberndorf oraz Hansa von Buntsch z Prześlic. W 1536 roku wieś w rękach Andreasa von Selchow i jego brata Hansa von Selchow. W 1556 roku Andreas von Selchow po śmierci ojca sprzedał swoją część wsi kapitanowi Hansenowi von Minkwitz z Drzeniowa. W 1571 roku dwa majątki we wsi należące do: synów Andreasa von Selchow, Wolfa i Andreasa oraz do braci Nickela, Vormunda i Hansena von Minkwitz.  Po 1575 roku wieś w posiadaniu rodziny von Selchow, która posiadała miejscowość do połowy XVIII wieku. W 1715 roku właścicielem dóbr był Joachim Bernhard von Selchow. Miał dwóch synów: Adolfa Bermharda i Alexandra Ludwiga. Następnym właścicielem majątku był baron Fouquette, później około 1800 roku żona hrabiego Heinricha XXXIX von Reuss, z domu Knobelsdorff,  a w 1801 roku majątek był już w rękach rodziny von Zülow. W 1816 roku majątek z dworem stał się własnością kapitana Heinricha Wilhelma von Sprenger i w rękach tej rodziny majątek pozostawał do 1864 roku, kiedy dobra przechodzą w ręce hrabiny von Francken-Sierstopff und Clara, z domu Henkel von Donnersmark zu Puschin. Przed 1900 rokiem dobra zakupuje Julius Heimann zamieszkały w Berlinie. Zarządcą dóbr zostaje C.Schulz.  Już w 1922 roku majątek staje się własnością Ernsta Neumann, którego spadkobiercy posiadali majątek wraz z pałacem do 1945 roku. Kolejnym właścicielem był syn Ernsta,  Hans Joachim Neumann. Po 1945 roku w posiadaniu PGR Ośno Lubuskie z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze i biura gospodarstwa rolnego. Po 1990 należał do kilku spółek, obecnie prywatnego właściciela.

PAŁAC

Pałac zbudowany na planie prostokąta, murowany z kamienia i cegły, w całości podpiwniczony, dwukondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem. Pokryty dachem wielopołaciowym, czterospadowym z wyodrębnioną połacią nad częścią północno-wschodnią. W części północno-wschodniej ryzalit, w części wschodniej czworoboczny ganek z balkonem, przy elewacji południowej(parkowej) taras na planie półkola a na piętrze trzyarkadowa loggia. W narożniku północno-zachodnim cylindryczna wieża zakończona tarasem i smukłym, stożkowym hełmem.
Z wystroju wewnętrznego zachowany reprezentacyjny holl, zachowana stolarka na drugiej kondygnacji, pochodząca z 1900 roku, sztukaterie w pomieszczeniach parteru, we wschodniej części pałacu, polichromie- malowidła z ok. 1900 roku w hollu oraz przy salo nie parkowym, boazeria oraz klatka schodowa wraz z balustradą w hollu oraz boczna klatka schodowa prowadząca na drugą kondygnację.
Trzy etapy budowy pałacu- pierwszy za czasów rodziny von Selchow, druga w roku 1830, kiedy następuje przebudowa dworu przez rodzinę von Sprenger, i ostatnia za czasów rodziny Neumann, kiedy pałac otrzymuje neoklasycystyczny kostium stylistyczny.Po 1945 roku w posiadaniu PGR Ośno Lubuskie z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze i biura gospodarstwa rolnego. Po 1990 należał do kilku spółek, obecnie prywatnego właściciela.
Po II wojnie światowej prace remontowe przeprowadzane doraźnie. Ostatnie remonty doprowadziły do częściowej dewaloryzacji(np. plastikowe okna w parterze)

BUDYNKI GOSPODARCZE

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. Należała wtedy do rycerza Blomeke(Blümeke), od którego prawdopodobnie pochodzi nazwa wsi. Potomkowie rycerza posiadali wieś do XV wieku. Wymienia się również rodzinę von dem Borne jako posiadający grunty we wsi. W 1489 roku dobra są w rękach Georga von Brand z Chomętowa. W 1499 roku majątek w posiadaniu braci von Brand z Chomętowa i Lubicza oraz braci von Schöning z Lubicza i Tucza. W 1620 roku dobra w rękach kilku przedstawicieli rodu von Brand. W 1689 roku majątek należy do rodu von Beneckendorf– wymieniany Kurt Friedrich von Beneckendorf, polski kapitan gwardii w stanie spoczynku. Ostatnim przedstawicielem rodu von Beneckendorf był Gustav Wilhelm, który prawdopodobnie na początku XIX wieku przepisał dobra Wilhelmowi Ernestowi Kunze. Kolejnym właścicielem wg spisu majątków z 1857 roku był Ferdinand Stachow. W latach 1873-1913 majątek należał do majora Paula Stachow. W 1879 roku jego majątek obejmował 410ha gruntów a w 1896 roku majątek o obejmował 564ha. Administratorem majątku był Beermann a sam właściciel, Paul Stachow stacjonował w tym czasie w Bonn. W skład majątku wchodził folwark Górecko(Alt-Gurkowsch-Bruch). W 1914 roku majątek o powierzchni 574ha należał do Pani Elisabeth Stachow, z domu Schuster. W skład majątku wchodziły osady Górecko(Alt-Gurkowsch-Bruch) i Sierosławice(Friedebergerwiesen). W 1922 roku majątek wykupiło Towarzystwo „Eigene Scholle” i dokonało parcelacji gruntów. W latach 20-tych XX wieku część dóbr szlacheckich była własnością Edmunda Hӧnig z Gralewa i należały do jego rodziny do 1945 roku.

PAŁAC

W południowo-zachodniej części wsi stał pałac, zniszczony podczas działań wojennych i rozebrany w latach powojennych. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy, resztki ogrodzenia.

Wieś położona w gminie Jasień powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1381(Lobischen), kiedy znajdowała się w dominium żarskim. Wzmiankowana jeszcze w 1494 roku(Lobissschin). W XV wieku należy do rodziny von Gebelzig(1494). W 1508 roku bracia von Gebelzig sprzedają miejscowość Peterowi von Steinkeller. Pod koniec XVI wieku wieś jest w posiadaniu Carla Magnusa von Löben. Rodzina von Löben w roku 1671 sprzedaje majątek Christianowi Siegmundowi von Rohr. Na początku XVIII wieku majątek dzierżawiony przez Carla Franza von Stentzsch i Carla Ottona von Wiedebach. Od roku 1712 wieś z majątkiem jest w rękach rodziny von der Heyde, od 1740 roku w posiadaniu rodu von Sommerfeld und Falkenhayn- Wymienieni Karl Ernest(zm. 1752) i Karl Erdmann(zm.1820). Kolejnym właścicielem była rodzina von Tottleben(1773-XIXw)- wymienieni Gottlob hrabia von Tottleben(zm.1773) i Leberecht von Tottleben(zm.1814). W XIX wieku dość częste zmiany właścicieli: von Lehringshof(1810), Frühbusche(1823),  od 1844 roku- Mylius, który w 1847 roku odsprzedaje majątek rodzinie von Goldammer. Na początku XX wieku dobra w rękach Kurta Budenstein, w 1921 roku w posiadaniu rodziny Thielemann. Ostatnim właścicielem majątku od roku 1929 był Jan Heemink.

PAŁAC

We wsi stał pałac prawdopodobnie zbudowany w XIX wieku. Pozostałością po założeniu są resztki ogrodzenia oraz parku krajobrazowego.

DWÓR MŁYNARZA

W północno-zachodniej części wsi nad Lubrzą, przy drodze na Pietrzyków stał dwór młynarza. Obecnie bez śladów po założeniu.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Przewóz powiatu żarskiego. Wieś o średniowiecznej metryce, której nazwa pojawia się po raz pierwszy w 1417 roku. Należała do dóbr przewoskich, których właścicielem od 1348 roku był Ulryk von Pack, późniejszy Pan na Żarach. Kolejnym właścicielem była rodzina von Biberstein oraz von Hackenborn. Od 1413 roku wieś weszła w skład księstwa żagańskiego do połowy XVIII wieku. W XV i na początku XVI wieku wieś była w rękach rodów: von Haugwitz i von Kottwitz. Przez krótki okres czasu w latach 1517-21 należała do rady miejskiej Zgorzelca, by na powrót stać się własnością rodu von Haugwitz. W 1585 roku wieś sprzedana Adamowi von Raussendorf. W 1606 roku dobra nabywa Melchior von Rechenberg, by po 6 latach odsprzedać majątek rodzinie von Haugwitz. W 1642 roku w starciu z grasującymi bandami ginie syn właściciela wsi, Albrecht von Haugwitz. Prawdopodobnie zniszczenia spowodowane wojną trzydziestoletnią sprawiły, że dobra zostały sprzedane Janowi Krzysztofowi von Luttitz. Później następują dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rody: von Callenberg, von Schwainitz, von Kiesenwetter(1790- wymieniany Ernst von Kiesenwetter), von Jagemann(1813), von Schaller, Maschke(1854), fabrykant sukna Schieblich(1865), von Erdmannsdorff(1870-76- wymieniony Heinrich von Erdmannsdorff, zmarły w 1874 roku), Simon(1880-86), baron von Lüttichau(1892), Lischke(1898), Schultz-Niborn(1905), Greisendorff(1912), Mooshake(1917-21), Schumann(1926-37), Selinger Ruh, Stelzmann.

PAŁAC

Po II wojnie światowej w posiadaniu PGR z przeznaczeniem na mieszkania oraz biura. Od 1959 roku mieścił się w pałacu Dom Pomocy Społecznej, a w latach 60-tych szkoła podstawowa. Następnie urządzono w pałacu siedzibę Gospodarstwa Rolnego ponownie z przeznaczeniem na biura i mieszkania.Od 1996 roku jest w rękach prywatnych. Obecnie obiekt jest nieużytkowany i popada w ruinę.

Pałac zbudowany w XVIII wieku, gruntownie przebudowany około połowy XIX wieku, o cechach barokowych i klasycystycznych. Założony na planie litery „L”. Północne skrzydło pałacu jest jednotraktowe, południowe- półtotatraktowe. Skrzydła dwukondygnacyjne, podpiwniczone, nakryte dachami trzyspadowymi. Reprezentacyjna elewacja ogrodowa. Dziewięcioosiowa, z częścią środkową zaakcentowaną trzyosiowym ryzalitem przyziemiu ryzalitu umieszczony został portyk wsparty na czterech toskańskich kolumnach, poprzedzony jednobiegowymi schodami. Ryzalit zamknięty jest dwuosiowym szczytem ze spływami wolutowymi, zwieńczonym trzema palmetami.

Wieś położona w gminie Santok powiatu gorzowskiego. Wieś Lybky założona została przez dwóch braci Wolfa i Christopha von Rülicke z Gralewa w roku 1580. Po śmierci Christopha von Rülicke doszło do podziału majątku i w tym 1601 roku w Lipkach Wielkich osiedlił się Dietrich von Rülicke, syn Christopha, który w tym też czasie pobudował we wsi siedzibę rycerską. Wymieniony również w 1608 roku jako Dittrich von Rӧligke czy Rӧlligken. Pod koniec XVII wieku doszło do rozpadu majątku rodowego. Około 1700 roku wieś była w posiadaniu szambelana Paula von Brand, przed 1713 rokiem również z częścią Gralewa. W spisie właścicieli z 1718 roku właścicielem wsi był Christian von Brand. Rodzina von Brand posiadała majątek do 1802 roku. Kolejnym właścicielem była rodzina von Zinnow wymieniana w 1828. W 1837 roku wieś przeszła na własność mieszczańskiej rodziny Lehmann z Lubusza, której przedstawicielem w tym czasie był Johann Gottlieb Lehmann(1781-1853), niemiecki prawnik, polityk, nadburmistrz Frankfurtu n.Odrą. W 1853 roku wzmiankowany Ludwig Lehmann, właściciel majątku wymieniany w 1857 roku. W 1879 roku majątek o powierzchni 1360,42ha należał do barona von Schlotheim. W 1885 roku właścicielem majątku został von Malezewski(Malczewsky). W 1896 roku wg spisu majątków właścicielem majątku był Landbank z Berlina. Od 1907 roku  do 1945 roku majątek posiadała rodzina Lent. W 1914 roku majątek obejmujący 711ha należał do Alfreda Lent(*07.06.1836-+04.01.1915), berliński architekt i inżynier budownictwa kolejowego, bankier. W skład majątku wchodził folwark w Nowym Polichnie(Pollychen-Hollӓnder) o powierzchni 136ha. W 1929 roku właścicielem był Hans Wolfgang Lent, 743ha.

PAŁAC

We wsi XVII-wieczny pałac, po 1945 roku zaadoptowany na potrzeby Państwowego Domu Wczasów Dziecięcych im. J.Tuwima, przebudowany w latach 1961-63 z adaptacją na Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Przebudowa pałacu spowodowała znaczną zmianę w wyglądzie pałacu- wyburzono dwie wieże schodowe oraz zniszczeniu uległa kamienna balustrada tarasu położonego na zimowej oranżerii również przebudowanej. W otoczeniu park krajobrazowy o powierzchni 12 ha. W pobliżu zespół folwarczny z XIX wieku.

MAJĄTEK

WILLA

Wieś położona w powiecie żarskim o średniowiecznej metryce. W średniowieczu wieś wasalna podległa dominium w Żarach. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w roku 1346. W roku 1381 w posiadaniu von Schӧnaich, von Lockau, von Wachow. W 1457 roku Wenzel von Biberstein z Żar nadał braciom von Hocke czynsz w Lipinkach. W roku 1458 roku wzmiankowany jest Kaspar von Schӧnaich a w 1460 roku wymienieni bracia Hans i Christoph von Schӧnaich oraz Heinrich von Rothenburg. W 1463 roku wzmiankowany Kaspar von Unwürde. W XVI wieku wieś należy do rodziny von Unwürde(1503, 1531, 1551, 1584) oraz do von Schӧnaich(wzmiankowani w latach 1503, 1509-12, 1521, 1531), von Jauernitz(1510), von Oppel(1520, 1551, 1554, 1570- w 1554 roku wymieniony Hans von Oppel). W 1576 roku pojawia się rodzina von Kittlitz a w 1593 roku von Rackel oraz w 1596 roku von Berge. Od schyłku XVI wieku istnieją w Lipinach cztery samodzielne dobra rycerskie a sama wieś została podzielona na Lipinki Dolne, Środkowe i Górne.

LIPINKI GÓRNE

MAJĄTEK A

O majątku A mowa jest w 1601 roku. Jako właścicieli wymienia się rody: von Rackel(1601-1788), von Zeschau(1807-wzmiankowany Balthasar Heinrich Erdmann, zmarły w 1810 roku),von Francois(1807-Friedrich von Francois(1804-1806), von Seckendorf(1823-Friedrich von Seckendorff(1806-1826), oraz baronowie von Wackerbarth-Bomsdorff, którzy posiadają majątek od 1834 roku. W 1879 roku dobra posiadał Ludwig baron von Wackerbarth-Bomsdorff a majątek liczył wtedy 247,70 ha gruntów. Byli właścicielami dóbr do 1945 roku.

LIPINKI ŚRODKOWE

MAJĄTEK B

Najstarsza część Lipinek Łużyckich. W 1570 oraz 1599 roku należała do rodu von Unwürde– wymienieni Adam i Johann. Kolejni właściciele to: Johann von Berge(1604), Heinrich von Unruh(1605-1607), von Blankenstein(1676), Asmus(1676), Simonis(1683), von Dyherrn(1721), Johann Christian Schober(1721-1755), wdowa Zuzanna Schober(1755-1764), Christian Dehmel(1764-1781), Erdmann Heinsius(1781-1797), von Francois(1804-1806), von Seckendorf(1823), Ohle(1826,1828), Martini(1840), Vogel( 1826/28-1847), Hermann(1854), Adolf Moritz Bassler z Lipska (1849), Stendel(1854), Gottfried Maschke w latach 1854-1861. W 1879 roku właścicielem majątku był Louis Bartsch a dobra liczyły 252,80 ha gruntów. Rodzina Bartsch posiadała majątek do XX wieku. Kolejni właściciele: Hans Schmidt 1905, Wilhelm Walde z Drezna w 1905 roku, wdowa po nim w latach 1905-1917, Rudolf Walde w latach 1917-1919.

WIEŻA MIESZKALNA i DWÓR

W Lipinkach Środkowych w otoczeniu niewielkiego krajobrazowego parku z licznym starodrzewiem stoi dwór, w obecnej formie z końca XVIII wieku powstały w wyniku rozbudowy średniowiecznej wieży mieszkalnej. Wieża mieszkalna zachowana w obrębie murów dworu, sięgająca do drugiej kondygnacji. Zbudowana przez rodzinę von von Schӧnaich kamienna, trzykondygnacyjna wieża mieszkalna typu obronnego, założona na planie kwadratu.  Ze względu na tak częste zmiany właścicieli trudno ustalić, kto był inicjatorem budowy dworu, która rozpoczęła się w drugiej połowie XVIII wieku. Istniejąca wieża została włączona w obręb nowo wybudowanego założenia, a jej pomieszczenia, otrzymawszy bogaty wystrój neogotycki, stały się salami reprezentacyjnymi. XV- wieczna wieża została wyodrębniona w elewacji poprzez zaznaczenie jej narożników pseudo boniami. W tej części elewacji umieszczono też napis z datą „1200-1901” Dwór na planie prostokąta, o zwartej dwukondygnacyjnej bryle nakrytej dachem mansardowym przechodzącym w elewacjach bocznych w naczółkowy. Elewację frontową, zwróconą w kierunku południowym, zdobi portal z tympanonem, w którym umieszczono tarczę. Prostokątne otwory okienne ujęte są w nikłe taśmowe opaski. Pozostałe elewacje opracowane analogicznie do fasady, jednakże skromniej.  Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. Do 1972 roku dwór był zamieszkały w partii przyziemia i prowadzono w nim bieżące remonty i naprawy. Od wielu lat nieużytkowany, dziś w stanie ruiny. Obecnie dwór w trakcie remontu kapitalnego przeprowadzanego przez prywatnego właściciela- rodzinę Zdrojewskich.

MAJĄTEK C

Majątek od 1601 roku należał do rodu von Rackel- posiadali majątek do 1739 roku, później do rodziny von Bomsdorff(1739). Od połowy XIX wieku dobra posiadają baronowie von Wackerbarth-Bomsdorff– wymieniony Adolf, zmarły w 1862 roku oraz Ludwig, zmarły w 1881 roku. Posiadali dobra do 1889 roku. W 1879 roku dobra posiadał Kilian Bertram Thomas(dzierżawca) a majątek liczył 177,60 ha gruntów. Od 1903 roku dobra posada rodzina von Brase, będąca prawdopodobnie ostatnim właścicielem dóbr. 

LIPINKI DOLNE

MAJĄTEK D

W 1627 roku majątek jest w rękach rodziny von Berge(1627-1649), później von Raussendorff(1660). Około 1660 roku dochodzi do scalenia majątku D i E. Właścicielami majątku były rodziny: von Blanckenstein(1706, 1743), von Rabenau(1775), von Steindel(1801, 1825, 1840), von Schӧnermar(c)k(1825, 1840). Po rozdziale dóbr majątek D należy do: von Schlichting(1859). W 1879 roku dobra są w rękach Theodore Paula Dame a majątek liczył 121,10 ha gruntów. W 1885 roku folwark należał do Moritza Borsdorff. Na początku XX wieku dobra posiada rodzina Bernhardt(1903).

Dwór barokowy, zbudowany w drugiej połowie 1754 roku, o czym mówi inskrypcja na portalu, gdzie był herb rodu von Blanckenstein. Murowany z kamienia i cegły, parterowy, założony na planie prostokąta. Zachowany piaskowcowy portal z datą budowy. Obok dworu resztki parku krajobrazowego z XVIII wieku. Stary ród Blanckenstein – właściciele Lipinek Łużyckich pochodził ze Szwabii. Wyróżniano dwie linie- łużycko-dolnośląską oraz oleśnicko-górnośląską. Linia łużycko-dolnośląska wymarła w XVII wieku/wg Sękowskiego/, oleśnicko-górnośląska wymarła w XIX wieku. Inskrypcja na portalu z datą, gdzie jest herb rodu von Blanckenstein- jest zaprzeczeniem wymarcia linii łużycko-dolnośląskiej w XVII wieku na Henryku von Blanckenstein, żonatym z Małgorzatą von Kottwitz.

MAJĄTEK E

Pojawia się w XVII wieku i należy do rodu von Blanckenstein(1706-1743). Kolejno właścicielami majątku E są rody: von Rabenau(1775), von Steindel(1801, 1825, 1840), von Schӧnermar(c)k(1825). W 1879 roku dobra należą do rodziny von Schӧnermar(c)k i liczą 172,80 ha gruntów. Majątek E należał do nich do 1945 roku a z tej rodziny wymienieni byli: Hans Wilhelm Eduard zmarły w 1854 roku, Hans Karl August Eduard zmarły w 1900 roku oraz Hans zmarły w 1921 roku.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Słwa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1366 roku. W 1536 roku jako właścicieli wymienia się rodzinę von Niebelschütz. W XVII wieku dochodzi do podziału wsi na dwa dominia: części wschodniej właścicielem wymieniany jest Balthasar von Niebelschütz, drugiej części Friedrich von Schlichting. W XVIII wieku wymieniane były dwa założenia folwarczne z dworami, które były w posiadaniu rodów von Niebelschütz i von Unruh. W 1732 roku właścicielem majątku po von Niebelschütz został Johann Franz baron von Fernemont-Barwitz, któy dokonał remontu pałacu. W 1765 ponownie w rękach rodu von Niebelschütz. W roku 1845 właścicielem dworu i części Lipinek po rodzinie von Niebelschütz był niejaki Hoffmann. Do tego majątku należały folwarki Birkwitz i Linderei. Właścicielem drugiej części wsi był wymieniany Renner. Do majątku należały Jutrzenka i Kamienna. W 1886 roku właścicielami majątku byli bracia von Moll,  w 1893 roku jako właściciel wymieniany niejaki Fletscher, a w 1912 roku rodzina von Heinz.

PAŁAC

Pierwszy z pałaców, którego historia sięga XVI wieku był w posiadaniu rodziny von Niebelschütz został zniszczony po II wojnie światowej. Pozostałością majątku jest funkcjonująca gorzelnia.

WILLE
Poza obszernym pałacem były w Lipinach jeszcze dwie okazałe wille, ostały się dostrzegalne trzy zaniedbane parki krajobrazowe, gdyż po zabudowaniach pozostały tylko fundamenty.