Wieś wzmiankowana w 1308 roku(Butnicz), w 1329 roku znalazła się we władaniu księcia Henryka IV Wiernego. Już wówczas odgrywała ona istotną rolę strategiczną wraz z zamkiem położonym na wzniesieniu pomiędzy dwoma jeziorami. W 1329 roku książę żagański Henryk IV złożył hołd lenny królowi Czech, Janowi Luksemburskiemu. W 1429 roku Wacław, książę krośnieński, do którego należało wówczas Krosno Odrzańskie i Świebodzin, oddaje w lenno zamki w Bytnicy(Bewtenicz) i Bobrowicach Ottonowi von Landsberg i Bartoszowi von Wezenborg. Od 1469 roku Bytnica była lennem Nicolausa i Hansa von Grünberg(Grüneberg), część wsi to lenno braci von Worszen. W 1477 roku książę Jan II Żagański zdobył zamek. W 1500 roku rodzina von Grünberg(Grüneberg) składa przysięgę lenną księciu elektorowi Brandenburgii Joachimowi I. Od początków XVI wieku kilka działów własnościowych: dobra po rodzinie von Grünberg, którego lenno potwierdzone zostało Hansowi von Grünberg(zm.1560r.) w 1519 roku, zajmują rycerze von Lӧben, w 1513 roku wymieniany jest Kasper von Sack. Od 1501 roku część gruntów w rękach rodu von Rothenburg.  Przez XVI i XVII wiek rodzina von Rothenburg znacznie powiększyła swój stan posiadania, stając się jedynym posiadaczem Bytnicy. W starej Bytnicy w 1713 roku siedział hrabia Nicolaus Friedrich von Rotenbourg. Generał, marszałek polny w wojsku francuskim. Miał jednego syna, pułkownika wojska francuskiego. Po wygaśnięciu rodu von Rothenburg w XVIII wieku, w roku 1786 Bytnicę wraz z Grabinem, Dobrosułowem, Sycowicami i Gryżyną za 442.000 talarów kupił książę kurlandzki Piotr Biron. Po śmierci Piotra Birona dobra dziedziczy jego córka Maria Luiza Paulina/19.02.1782-08.01.1845/, która 26 kwietnia 1800 roku poślubiła Friedricha Hermanna Ottona księcia von Hohenzollern-Hechingen/22.07.1776-13.09.1838/, z szwabskiej linii Hohenzollernów. Po jej śmierci dobra dziedziczy jej najstarszy syn, Friedrich Wilhelm Paul Hermann Karol Konstantin Tassilo książę Hohenzollern-Hechingen/16.02.1801-03.09.1869/. Był dwukrotnie żonaty. 22 maja 1826 roku poślubił Hortense Eugenie Napoleone księżniczkę von Leuchtenberg/23.12.1808-01.09.1847/, córkę Eugene`a de Beauharnais, wicekróla Włoch, księcia von Leuchtenberg, pasierba Napoleona I, i jego żony Augusty de Baviere, księżniczki bawarskiej z domu Wittelsbach.

Małżeństwo było bezdzietne. Dnia 13 listopada 1850 roku zawiera morganatyczny związek małżeński z Amalie Sophie Karoline Adelheid baronówną Schenk von Geyern/18.07.1832-29.07.1897/, swą dawną garderobianą, córką Karla Friedricha Ludwiga Ernsta barona Schenk von Geyern. Otrzymuje ona tytuł hrabiowski tytułując się odtąd jako „hrabina von Rothenburg’, podobnie jak wszystkie jej dzieci zrodzone ze związku z księciem. Z nieformalnego, przedślubnego związku księcia Friedricha z Sophie Scherer, służącą na dworze w Hechingen, pochodziła córka Ludowika Sophia Scherer/24.08.1824-12.05.1884/, zamężna z Rudolfem Ehrenberg. Staraniem księcia małżonkowie otrzymali tytuł szlachecki połączony z nazwiskiem Edler von Ehrenberg. Po śmierci księcia Friedricha Wilhelma dobra w Bytnicy przechodzą na najstarszego syna księcia, Friedricha Wilhelma Karla hrabiego von Rothenburg /19.02.1856-1912/. Posiadają majątek w Bytnicy do 1945 roku. Prawdopodobnie potomkowie księcia Friedricha Wilhelma mogli korzystać z posiadłości ojca ale i tak w spisach majątków właścicielem byli książęta von Hohenzollern-Sigmaringen. W 1879 roku majątek obejmował 9562ha gruntów, gdzie jako właściciel wymieniony jest książę zu Hohenzollern. Dzierżawcą majątku był porucznik Simon. W skład majątku wchodził majątek Kosobudz(Cunersdorf). W 1896 roku własność książąt zu Hohenzollern-Sigmaringen a dzierżawcą majątku o powierzchni 12678 był I. Simon. W skład majątku wchodził majątek Sycowice(Leitersdorf). W 1914 roku majątek obejmował 5216ha. Dzierżawcą dóbr była wdowa Simon W skład majątku wchodził majątek Sycowice(Leitersdorf). W 1929 roku majątek książąt von Hohenzollern-Sigmaringen obejmował 5216ha, a dzierżawcą był Schendel. W skłąd majątku wchodził folwark Neustall.

ZAMEK

Zamek w Bytnicy wzmiankowany w XIV wieku miał znaczenie obronne. Nic nie wiemy o jego wyglądzie. W XVIII wieku wzniesiony został przez rodzinę von Rothenburg pałac na zrębach dawnej warowni, z której przetrwały monumentalne mury piwnic wraz z przykrywającymi je sklepieniami. Przebudowany w 1808 roku w duchu klasycyzmu. W tym czasie założono park krajobrazowy. Po 1945 roku szkoła.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

W części wschodniej wsi w otoczeniu kompleksu leśnego położony był zespół dworsko-folwarczny, którego pozostałością są budynki gospodarcze.

Przy drodze głównej, na wprost kompleksu dworsko-folwarcznego stoi do dzisiaj pałacyk myśliwski.

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. Wymieniana w roku 1434, kiedy dobra we wsi były w posiadaniu mieszczanina sulechowskiego Hinczy. Część dóbr była w posiadaniu Mikołaja von Rothenburg. W XV wieku mowa o rodzinie von Kalckreuth . W 1500 roku wieś należy do rodziny von Hake. Już w XVI wieku pojawia się informacja o dwóch folwarkach: „górnym” i ‘dolnym” w Bukowie. Własność folwarków była w posiadaniu wielu rodów, z których w 1550 roku wymienia się rodziny: von Sack, von Unruh, von Kalckreuth, von Möstichen, von Doberschütz/Dobschütz/, von Grünberg, von Braun, von Lossow, Schiller, Richter, von Rakowsky, von Schenckendorff,  W 1628 roku dobra we wsi posiadał Wolf von Knobelsdorff. Na początku XIX wieku we wsi kilka dóbr rycerskich należących do: kapitana von Diebitsch, barona von Hanstein, później do rodziny von Finck, która odziedziczyła część dóbr po rodzinie von Unruh, kapitan von Unruh i Pani von Knobelsdorff. Po 1810 roku wieś była podzielona między trzech właścicieli: Steinbarth, von Wangelin i von Unruh. W 1828 roku von Unruh miał udziały w 3 majątkach we wsi. Radny Steinbarth posiadał majątek B i C, folwark kościelny należał do kościoła parafialnego z Sulechowa. W roku 1836 wdowa po von Wangelin`ie, właścicielu majątku A sprzedaje swoje dobra Georgowi Wilhelmowi von Finck. W 1852 roku wzmiankowany Hans August baron von Unruh-Bomst. W 1859 roku majątek A wraz z pałacem przejmuje rodzina von Sydow z Kalska. Po śmierci właścicielki z rodu von Sydow, w roku 1868 majątek A zakupuje właściciel fabryki sukna w Sulechowie- Otto Schultz. Od tego roku pałac zostaje wydzierżawiony miejscowemu pastorowi Eduardowi Schade ożenionemu z córką byłego właściciela,  von Finck`a. Po wyjeździe Eduarda Schade z Bukowa w roku 1870, w pałacu zamieszkał sędziwy generał von Puttkamer z córkami- Larissą i Bianką. Dwa lata po jego śmierci w Berlinie(1894) , majątek zostaje zakupiony przez koniuszego von Götzen z majątku ziemskiego Neustadt nad rzeką Dosse. W roku 1910 lub 1911 odsprzedaje on pałac z majątkiem Erichowi Schultz z Wielichowa w powiecie śmigielskim. Z korespondencji Anny Schultz wynika, że pałac był własnością rodziny Schultz w 1911 roku. Przez dwa lata pałac stał niezamieszkany do czasu wynajęcia go w roku 1916 przez Alexandra hrabiego von Hardenberg, który zamieszkał w nim z całą rodziną. W tym czasie Schultz zakupuje pozostałe majątki należące do Hansa Augusta barona von Unruh-Bomst, rodziny von Sydow/wymieniany Lony von Sydow/ oraz do kościoła parafialnego w Sulechowie. Od 1922 roku rodzina Schultz zamieszkała w pałacu w Bukowie. Po śmierci Ericha Schultza majątek odziedziczył jego syn- Erich, który przeprowadził renowację pałacu, w którym zamieszkała jego matka, Maria Schultz. Na mapie z 1933 roku nadal widoczne 3 majątki we wsi: pałacowo-parkowe oraz dwa dworsko-folwarczne. Majątek C położony na północnym krańcu wsi należał do rodziny von Sydow(wymieniony Lony von Sydow) do 1945 roku. W obrębie niewielkiego majątku dwór.

We wsi istniały trzy założenia dworskie. Omawiane to założenie A.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Pałac zbudowany przez Georga Wilhelma von Finck w roku 1849. Po 1859 roku założony został ogród. W 1931 roku remont pałacu. Zbudowany na planie litery „U”, główny korpus dwukondygnacyjny z czterokondygnacyjną wieżą. Wewnątrz budynku zachowany oryginalny wystrój i wyposażenie:dekoracje sztukatorskie ścian, sufitów, stolarka drzwi i okien, posadzki i podłogi. Po 1945 roku pałac w użytkowaniu przez PGR. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.

MAJĄTEK B zwany Kościelnym

Majątek B należący do kościoła parafialnego w Sulechowie.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie i powiecie żagańskim. Wieś, której początki sięgają średniowiecza, była podzielona na dwie części- Górną i Dolną.

BUKOWINA BOBRZAŃSKA GÓRNA

W 1460 roku  wymienia się rodzinę von Rackel, w 1544 roku rodzinę von Nechern, która to posiadała również dobra w Bukowinie Bobrzańskiej Dolnej.

BUKOWINA BOBRZAŃSKA DOLNA

Na terenie Bukowiny Bobrzańskiej Dolnej istniały dwa majątki- Górny z dworem i założeniem folwarcznym oraz Dolny z założeniem pałacowo-parkowym. Po raz pierwszy wymieniona w 1416 roku kiedy należała do rodziny von Buchwald, o której mowa również w 1419 roku. W 1463 roku wymienia się rodzinę von Stössel oraz von Kittlitz. W latach 1535-1608 majątek w rękach rodu von Rechern, część gruntów posiada rodzina von Schkopp, w 1608 ponownie w rękach rodu von Kittlitz, w 1620 rodu von Hildreich z Görlitz, w 1670 von Schönborn. Od 1670 roku podział na dwa majątki:

Górny z dworem – własność: 1670- 1725 roku w posiadaniu rodziny von Schönborn, w latach 1725-1771- von Unruh/Adam Albrecht von Unruch ożenił się dnia 28.11.1692 roku z Sabine Elisabeth Schönborn-Buchwald/,  1771- von Glaubitz, 1778- von Lüttwitz, 1789- Richter, 1796- von Lüttwitz, 1803- von Kracht, 1804- hrabina von Schlabrendorff, 1810- von Arnim, 1815- von Schmettau, 1837- Grünwald, 1856- Priever, 1885-1899- Merres, 1899- Felser, 1909- Tilgner, 1921-1940- Stephan.

Dolny z pałacem – własność: 1711- Pani von Silberstein und Pölnickau z domu von Warkotsch, 1727- Pani von Pförtner z domu von Warkotsch, 1728-1744/53- hrabia von Redern, 1766- von zu Dohna, 1767- von Schönaich-Carolath, 1781- von Meng, 1785- von Stillfried und Rattonitz, 1788- von Pannwitz, 1847- von Nostitz, 1853-1940- hrabia von Stillfried und Rattonitz.

Wieś położona w gminie i powiecie międzyrzeckim. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1301 roku(Bucowetz) choć pada data 1236 ale nie potwierdzona(Wg Jacka Laberschka w dokumencie komesa Przybygniewa dla klasztoru w Paradyżu z 1236 roku wymieniony Willelmus de Bucowe pochodził ze wsi Buków koło Świebodzina). Wymieniana w kolejnych latach: 1390(Bukowecz), 1412(Bucowecz), 1420(Bukuicz), 1422(Bukowcze), 1425(Buccowecz), 1427(Bucowiecz), 1447(Buccowetz), 1449(Bukowicz), 1452(Bukovvcz), 1474(Bukowicze), 1508(Buccowecz Almanicum). W 1301 roku komes Mroczek zwany z Wezenborga daje Bukowiec klasztorowi z Paradyża. Później wieś szlachecka, gniazdo rodowe Bukowieckich herbu Drogosław. Pierwszym wymienionym był Jan Konopka w 1390 roku. W 1428 roku mowa o Stefanie Konopce z Bukowca. W 1412-62 pisał się stąd Fabian Konopka z Bukowca Bukowiecki. W 1486 roku wymieniony Jan Bukowiecki. W 1578 roku Franciszek Bukowiecki sprzedał swoją część majątku Bartłomiejowi von Szlichting z Rzeczycy. W 1596 roku Jan Bukowiecki sprzedaje ostatnie swoje udziały we wsi Jerzemu Szczanieckiemu herbu Ossorya. Część majątku była również w rękach Krzyckich herbu Kotwicz. Bartłomiej von Schlichting z czasem przejął całą wieś i pisał się „z Bukowca”. Najciekawszą postacią rodu był Jan Jerzy von Schlichting, od 1655 roku marszałek sejmiku generalnego. Od 1653/1654/ wieś jest w rękach rodu von Unruh. Pierwszym właścicielem Bukowca z tego rodu był Alexander von Unruh(1637-1668), syn Georga i Evy Elisabeth von Unruh, ożeniony z Ursulą Elisabeth von Unruh. Od 1787 do 1945 roku w posiadaniu rodu von Gersdorff. Pierwszym przedstawicielem tego rodu był Leopold Sigismund von Gersdorff(*05.08.1760r. Rummelsburg-+06.05.1833r. Seehof), który w 1787 roku ożenił się z córką ostatniego właściciela z rodu von Unruh, Karoline Friederike(*06.04.1766r. Bauchwitz-+24.11.1792r. Rummelsburg). Był kapitanem kawalerii, adiutantem księcia Blüchera. Z tego małżeństwa urodził się syn, Gustav Leopold von Gersdorff(*1791-+1865). Miał 11 miesięcy kiedy zmarła matka. Był autorem wielu tekstów poetyckich, w tym o ostatnim zastrzelonym wilku w powiecie międzyrzeckim(18.07.1852) umieszczonym na obelisku zachowanym do dzisiaj. W 1846 roku właścicielem majątku był Leopold von Gersdorff. W 1857 roku dobra są w rękach  Herrmanna von Gersdorf. W skład majątku wchodziły folwarki: Kozioł i Jezierny. W 1870-77 roku majątek o areale 2458ha posiadał porucznik Herrmann von Gersdorf. Do majątku w 1877 roku należały folwarki: Nowice(Neuvitz),  Horstvorwerk i Seevorwerk. W 1884 roku majątek liczył 2458,95 ha gruntów. W 1896 roku majątek o powierzchni 2458,05ha należał do porucznika Hansa Gustava Otto von Gersdorff. W 1907 roku majątek wraz z folwarkami Horst(Horstvorwerk, Hermannshorst) i Nowice(Neuwitz) obejmował 2458ha i był w rękach kapitana w stanie spoczynku Hansa Gustava Otto von Gersdorffa. Administratorem był Guderian. W 1913 roku majątek Hermanna von Gersdorff obejmował 2458ha gruntów. Ostatni właściciel Bukowca Hermann ożenił się z Claire-Ange(Nina) von Gӧtz. Zaginął w Berlinie w 1945 roku. Żona jego zginęła w Bukowcu w 1945 roku. W 1913 roku mowa o majątku należącym do Karla Pirsch o areale 96ha.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Pozostałością po założeniu jest okazała brama wjazdowa, budynki gospodarcze oraz park krajobrazowy. Pałac spalony i zburzony podczas działań wojennych 1945 roku.

Wieś w gminie Jasień powiatu żarskiego swoimi początkami sięgająca średniowiecza. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1348 roku(Budegow). W 1348 roku wieś przez lat osiem należała do Dersekina von Weissensee. W 1356 roku jako właścicieli wymienia się Kristiana von Witzleben oraz Friedericha von Kottwitz. Po włączeniu części wsi do Brandenburgii dochodzi do podziału wsi na część brandenburską i dolnołużycką. Granica przebiegała przez sam środek wsi.

CZĘŚĆ BRANDENBURSKA

Po rodzinie von Kottwitz majątek w 1627 w rękach rodu von Grünberg, a w 1663 roku dobra w rękach rodu von Pannwitz. Od 1721 roku właścicielem tej części wsi zostaje Balthasar Erdmann von Kottwitz z Lubska. Kolejnym posiadaczem majątku zostaje Friedrich Sigismund von Bredow, który ożenił się z córką Balthasara von Kottwitz. Jednak do majątku nadal zgłasza pretensje Balthasar von Kottwitz. Przez poślubienie Emerentii von Beerfelde(1792), ta część Budziechowa przechodzi w posiadanie rodu von Beerfelde. W 1838 roku na krótko majątek w posiadaniu rodziny von Endel. Później scalona z częścią dolnołużycką będącą w posiadaniu rodziny von Beerfelde.

CZĘŚĆ DOLNOŁUŻYCKA /SAKSOŃSKA/

W 1515 roku tej części posiadaczem dóbr była rodzina von Kalckreuth. W 1528 wymienia się również Hansa von Löben(1536,1552). Część wsi w tym czasie otrzymali bracia von Schönaich(1527), a po nich przechodzi w ręce rodu von Wiedebach(1576, 1622,1636). Kolejnym właścicielem była rodzina von Kiekbusch(1637,1687). Później ta część wsi w rękach: von Pannwitz(1689), von Kottwitz(1692, 1696), von Bünau(1697), von Pannwitz(1713), von Bünau(1715-1767- wymienia się: Rudolfa/1715r./, Günthera/1740r./, Rudolfa Juniora/1752r./, Rudolfa/1763r./. W 1766   roku wymienia się Heinricha von Bünau a w 1768 Günthera von Bünau). Ze względu na zły stan majątku rodzina sprzedaje dobra. W 1775 roku zakupuje je Christian Juhr/Jurisch/ z Żar ale już w roku 1787 sprzedaje je Christianowi Gotthelfowi Walther, który w roku 1801 sprzedał dobra budziechowskie. W latach 1810-1820 część dóbr budziechowskich posiadał August Gotthard von Lindenau. Od 1810 wymienia się również rodzinę von Francois. W 1839 roku prawdopodobnie wdowa po Juliusie von Francois sprzedaje majątek staroście żarskiemu, Carlowi Rudolfowi von Lessing, który w 1885 roku sprzedaje je Hermannnowi von Beerfelde z Lubska, właścicielowi części brandenburskiej. Od tego czasu wieś została scalona w jednych rękach. W 1903 roku wymienia się jako właściciela Georga von Beerfelde, w 1929 roku Gustava von Beerfelde.

ZESPÓŁ DWORSKO-FOLWARCZNY

We wsi zespół dworsko-folwarczny składający się z dworu, resztki budynków gospodarczych. Dwór z około 1800 roku, klasycystyczny, zbudowany na planie prostokąta, piętrowy z poddaszem, kryty dachem mansardowym. Podpiwniczony. Po drugiej wojnie światowej w posiadaniu PGR z przeznaczeniem na mieszkania dla pracowników, którą to funkcję pełni do dzisiaj.

Wieś położona w gminie Bytnica powiatu krośnieńskiego. Wieś o średniowiecznej metryce. Po raz pierwszy wymieniona w 1304 roku( lub w 1309r. kiedy należała do biskupa poznańskiego.). Wzmianka o właścicielach po raz pierwszy pojawia się w XVI wieku. Około roku 1500 wieś należała do rodziny von Donyn(Dona), późniejsi von zu Dohna. W 1565 roku lenno Pani von Baudach. W 1583 roku wzmiankowany Siegmund von Lӧben. W 1600 roku wieś posiada rodzina von Löben oraz von Lessing. W latach 1602-1618 właścicielami dóbr we wsi są: Zacharias von Lӧben i Melchior von Grünberg. Później majątek w rękach rodziny von Grünberg. W 1630 roku od Georga Abrahama von Grünberg majątek zakupił Anton Starszy von Pannwitz, po nim dobra dziedziczy Christian von Pannwitz. Synem Christiana był Anton, wymieniony w 1711 roku (ur.1664/65-zm.1735), 1713 jak i w 1718/19 roku już jako kapitana w stanie spoczynku, zamieszkałego w Budachowie. Z Heleny Dorothei von Pannewitz, z domu von Glaubitz miał pięcioro dzieci, w tym syna Friedricha, który odziedziczył majątek a zmarł w 1740 roku jako kawaler. Majątek przypadł jednej z młodszych córek, pani von Stosch., która sprzedała zadłużony majątek Karlowi Friedrichowi Scholz. K.F.Scholz był fundatorem obecnego kościoła. Zmarł w 1789 roku. Po nim dobra przejął jego zięć, Carl Friedrich von Ludwig. W 1800 roku za sumę 45000 talarów majątek nabył Pletz von der Gröben. W 1810 roku dobra sprzedane za 75000 talarów Friedrichowi Wilhelmowi von Zastrow(*22.12.1752-+22.07.1830).. Pochodził z Wielichowa. Majątkiem zarządzał jego syn, Otto von Zastrow, który po śmierci ojca w 1830 roku przejął majątek i w 1838 roku sprzedał dobra asesorowi rządowemu Eduardowi von Endell, zmarłemu w 1861 roku. W 1879 roku mowa jest o wdowie po radcy handlowym von Endell, Julie z domu Nauck, prowadząca majątek razem z kapitanem Wilhelmem Fournier będącym współwłaścicielem od lat 60tych XIXw. Późniejszy właściciel majątku pochodził z berlińskiej rodziny  hugenotów. W 1879 roku majątek obejmował 1642ha gruntów. Majątek Wilhelma Fournier, kapitana w stanie spoczynku w 1896 roku obejmował 1882ha gruntów. Wilhelm Fournier zmarł w 09.12.1902 roku w wieku 71 lat. Majątkiem po śmierci męża zarządzała wdowa Rose Fournier. Zmarła 29.04.1927 roku. W 1914 roku jej majątek obejmował 2155ha. Majątkiem zarządzał wspólnie z Rose jej zięć, generał Wiktor Dallmer. W 1929 roku majątek w rękach Fritza Fournier i Pani Dallmer-2173ha, w skład wchodziły folwarki: Skrzywiń(Sophienwalde) i Łasiczyn(Friedrichsthal). Po sądowym podziale dóbr majątek w Budachowie przypadł Wiktorowi Dallmer, później jego synowi Friedrichowi Dallmer. Mniejszy majątek z folwarkiem w Łasiczynie odziedziczyła siostra Friedricha, Elisabeth Geisler.

ZESPÓŁ DWORSKO-PARKOWY

Zakłada się, że już od XV wieku istniała na terenie wsi siedziba dworska. Resztki zespołu dworskiego, w skład którego wchodzą: park, pawilon parkowy oraz budynek folwarczny. Nieistniejący dwór był budynkiem zbudowanym na planie prostokąta z przybudówką. Piętrowy, podpiwniczony, kryty dachem czterospadowym, od frontu w części środkowej dwupiętrowy ryzalit.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego. Brak informacji o czasie powstania wsi. Prawdopodobnie jednym z właścicieli w XVIII wieku był Beniamin baron von Arnold zmarły w 1758. Ostatnim z rodu był zmarły w 1806 roku Beniamin von Arnold. Kolejnym właścicielem wsi była rodzina von Reischach. Jak wskazuje korespondencja właścicielem na początku XX wieku był Richard Wesner i jego rodzina. W 1937 roku właścicielem majątku był Fedor Greischel a majątek liczył 251 ha gruntów.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Po założeniu zachowały się resztki, obecnie zaniedbanego parku krajobrazowego oraz ruiny zabudowań gospodarczych. Po pałacu nie ma śladu.

Wieś położona w gminie Lubrza powiatu świebodzińskiego. Stara wieś o średniowiecznych korzeniach. W 1400 roku wieś należała do Hansa von Knobelsdorff.  Na miejscowym cmentarzu znajdowały się groby rodziny von Knobelsdorff od XVII wieku. Prawdopodobnie już w XV wieku na terenie wsi istniały dwa majątki. Jeden należący do rodu von Knobelsdorff, drugi do rodu von Schlichting, – Wolf von Kalckreuth urodzony w 1424 roku ożenił się z panną von Schlichting z Bucza. Prawdopodobnie taki stan rzeczy czyli podział wsi na dwa majątki trwał do końca XVIII wieku. Rodzina von Schlichting wymieniana jeszcze w latach 30-tych XVII wieku. Lavinia von Knobelsdorff(ur.1615), córka Melchiora von Knobelsdorff wyszła po raz drugi za mąż za Melchiora Asmusa von Schlichting z Buczy. W 1661 roku dobra posiadał Georg Abraham von Knobelsdorff(1644-1690/91) żonaty z Anną Elisabeth von Bornstädt. Georg Abraham miał dwóch synów: Hansa Ernsta(1681-1715), założyciela linii okunińskiej i Christopha Siegmunda(1690-1737) założyciela domu zagórzańskiego. W 1752 roku we wsi dwa majątki, w tym jeden należący do rodziny von Ilow/Illow/- wzmiankowany Hans Joachim von Ilow. W 1774 roku właścicielem majątku jest rodzina von Diebitsch– wymieniony Otto Wilhelm i Hans Abraham von Diebitsch. Rodzina von Diebitsch posiadała majątek od 1650 roku. W 1791 roku mowa o dwóch majątkach na terenie wsi należących do Adama Alexandra von Kalckreuth. Na terenie pierwszego majątku, do którego należały dwa folwarki, stała siedziba dworska. W skład drugiego majątku wchodził folwark.  Rodzina von Kalckreuth posiadała majątek od 1763 roku. Od początku XIX wieku majątek w rękach  von Kalckreuth. W 1832 roku majątek po Fürchtegott von Kalckreuth przejmuje jego siostra, Louise von Kalckreuth(zm.1845) żona Wilhelma von Knobelsdorff(1764-1829). Od 1837 roku własność syna Wilhelma, porucznika Theodora von Knobelsdorff(1801-zm.1856), który przejął majątek po swojej matce.   W 1857 roku nadal wymieniony w spisie właścicieli mimo, że już nie żył. Theodor von Knobelsdorff z Marie Friederike von Zschock miał córkę Agnes(ur.1847), która wyszła za mąż za kapitana Georga Kuhlwein von Rathenow. W 1879 roku majątek o powierzchni 934ha należał do wdowy Marie Friederike von Knobelsdorff, z domu von Zschock. W 1896 roku majątek Georga Kuhlwein von Rathenow(zm.1900) i jego żony Agnes obejmował 973,28ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Chronowo(Linterich(Lintricht)). W latach 1903-1929 majątek w rękach rodziny Kuhlwein von Rathenow. W 1914 roku majątek obejmował 1041ha i należał do porucznika Maxa Kuhlwein von Rathenow(ur.1871). a w 1929 roku jego majątek obejmował 1060ha

DWÓR

Pozostałością po założeniu jest rozległy, zaniedbany park oraz resztki zabudowy folwarcznej. Dawny majątek słynął z produkcji wełny.

DWÓR ZARZĄDCY MAJĄTKIEM

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1302 roku kiedy jako właściciel wsi wymieniany jest Heinrich von Glubetzke, prawdopodobnie krewny późniejszych właścicieli, rodziny von Glaubitz. W XV wieku wieś należy do rodziny von Koselitz(Keselitz lub Kӧjelitz a może Koseritz). W 1428 roku wieś w rękach Johanna von Koselitz. W 1555 oraz w 1605 roku wieś nadal własnością rodziny von Koselitz. W 1654 roku wymieniona Anna Margarete von Glaubitz, z domu von Koselitz. W Słonych prawdopodobnie był drugi majątek należący w 1508-1509 roku do Petera von Knobelsdorff-Gorp, w 1555 roku do rodziny von Tschammer a w 1575 roku do Asmusa von Knobelsdorff. Prawdopodobnie pod koniec XVI wieku doszło do scalenia dóbr przez rodzinę von Glaubitz. W 1605 roku wymienia się Baltzera von Glaubitz. W 1722 roku dobra posiada Christoph von Glaubitz a w 1730 roku wieś należy do Christopha Heinricha von Glaubitz. Prawdopodobnie był ostatnim właścicielem wsi z tego rodu. W 1738 roku dobra należą do Anny Hottowetz von Hussenitz und Lӧbenshaus by w tym samym roku przejść w ręce Caspara Gottlob von Knobelsdorff-Poppschütz. W 1804 roku majątek posiada Ernst Friedrich Wilhelm von Knobelsdorff, w 1840 roku Arthur Friedirch Joachim von Knobelsdorff ożeniony z Agnes z domu baronówna von Wackerbarth-Bomsdorf z Lipinek Łużyckich. Pod koniec XIX wieku przez Protta von Knobelsdorff z Letnicy, z dóbr rodzinnych utworzony zostaje fideikomis. Posiadali majątek do początku XX wieku. Kolejnym właścicielem jest rodzina von Blomberg-Liebthal, prawdopodobnie przez małżeństwo Marianne Sophie Juliane Tergendreich von Knobelsdorff z Richardem Hugo von Blomberg. Majątek i pałac w posiadaniu rodziny von Blomberg do 1945 roku. Ostatnią właścicielką majątku była Frieda von Blomberg, z domu von Block. Majątek liczył w 1937 roku 1133,56 ha gruntów.

Pałac zniszczony w trakcie działań wojennych 1945 roku.

Wieś położona w gminie Gubin powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku  1158 kiedy była w posiadaniu klasztoru cysterek z Gubina. Wymieniana wielokrotnie w latach: 1527(Berckenberge), 1541(Perckenberg), 1542(Pirckenberge). W 1541 roku właścicielem wsi była rodzina von Rodstock. Rodzina von Rodstock posiadała Brzozów do 1608 roku, kiedy wieś stała się własnością rodu von Funcke, wymienianego w latach 1610, 1613,1626. Od 1627 roku własność rodziny von Normann, wzmiankowanej w 1637 roku. W 1657 roku własność rodziny Hildebrand. Posiadali wieś do 1683/89 roku. W latach 1689-1708 wieś należy do rodziny von Friese(n), w latach 1715-1729 do rodu von Dallwitz, w 1746 i 1753 do baronów von Schӧnaich, ponownie do rodziny von Dallwitz od 1756 do 1769. W 1810 majątek jest w rękach rodziny  Herrmann. Od 1822 roku do 1929 roku dobra są własnością rodziny Günther. W 1857 roku majątek w rękach Pani Günther, z domu Seydell. W 1879 roku majątek należący do Rudolpha Günther obejmował 729,22ha gruntów. W 1896 roku majątek porucznika w stanie spoczynku Paula Günther obejmowały 731ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 744ha gruntów i należał do kapitana Paula Günther. W 1929 roku majątek Hansa Karla Günther obejmował 744ha.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy złożony był z pałacu, parku i zespołu budynków gospodarczych. Pałac klasycystyczny, zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku, rozbudowany w kierunku północnym w XX wieku. Murowany z cegły, parterowy, w części starszej założony na rzucie prostokąta., nakryty dachem mansardowym. W bezpośrednim sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy z XVIII wieku. Pałac jak i większość budynków zostało rozebranych w latach 70-tych XX wieku. Po zespole pozostał zaniedbany park krajobrazowy oraz budynek gospodarczy prawdopodobnie z 1800 roku.