HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego. Brak informacji o czasie powstania wsi. Prawdopodobnie jednym z właścicieli w XVIII wieku był Beniamin baron von Arnold zmarły w 1758. Ostatnim z rodu był zmarły w 1806 roku Beniamin von Arnold. Kolejnym właścicielem wsi była rodzina von Reischach. Jak wskazuje korespondencja właścicielem na początku XX wieku był Richard Wesner i jego rodzina. W 1937 roku właścicielem majątku był Fedor Greischel a majątek liczył 251 ha gruntów.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Po założeniu zachowały się resztki, obecnie zaniedbanego parku krajobrazowego oraz ruiny zabudowań gospodarczych. Po pałacu nie ma śladu.

Wieś położona w gminie Lubrza powiatu świebodzińskiego. Stara wieś o średniowiecznych korzeniach. W 1400 roku wieś należała do Hansa von Knobelsdorff.  Na miejscowym cmentarzu znajdowały się groby rodziny von Knobelsdorff od XVII wieku. Prawdopodobnie już w XV wieku na terenie wsi istniały dwa majątki. Jeden należący do rodu von Knobelsdorff, drugi do rodu von Schlichting, – Wolf von Kalckreuth urodzony w 1424 roku ożenił się z panną von Schlichting z Bucza. Prawdopodobnie taki stan rzeczy czyli podział wsi na dwa majątki trwał do końca XVIII wieku. Rodzina von Schlichting wymieniana jeszcze w latach 30-tych XVII wieku. Lavinia von Knobelsdorff(ur.1615), córka Melchiora von Knobelsdorff wyszła po raz drugi za mąż za Melchiora Asmusa von Schlichting z Buczy. W 1661 roku dobra posiadał Georg Abraham von Knobelsdorff(1644-1690/91) żonaty z Anną Elisabeth von Bornstädt. Georg Abraham miał dwóch synów: Hansa Ernsta(1681-1715), założyciela linii okunińskiej i Christopha Siegmunda(1690-1737) założyciela domu zagórzańskiego. W 1752 roku we wsi dwa majątki, w tym jeden należący do rodziny von Ilow/Illow/- wzmiankowany Hans Joachim von Ilow. W 1774 roku właścicielem majątku jest rodzina von Diebitsch– wymieniony Otto Wilhelm i Hans Abraham von Diebitsch. Rodzina von Diebitsch posiadała majątek od 1650 roku. W 1791 roku mowa o dwóch majątkach na terenie wsi należących do Adama Alexandra von Kalckreuth. Na terenie pierwszego majątku, do którego należały dwa folwarki, stała siedziba dworska. W skład drugiego majątku wchodził folwark.  Rodzina von Kalckreuth posiadała majątek od 1763 roku. Od początku XIX wieku majątek w rękach  von Kalckreuth. W 1832 roku majątek po Fürchtegott von Kalckreuth przejmuje jego siostra, Louise von Kalckreuth(zm.1845) żona Wilhelma von Knobelsdorff(1764-1829). Od 1837 roku własność syna Wilhelma, porucznika Theodora von Knobelsdorff(1801-zm.1856), który przejął majątek po swojej matce.   W 1857 roku nadal wymieniony w spisie właścicieli mimo, że już nie żył. Theodor von Knobelsdorff z Marie Friederike von Zschock miał córkę Agnes(ur.1847), która wyszła za mąż za kapitana Georga Kuhlwein von Rathenow. W 1879 roku majątek o powierzchni 934ha należał do wdowy Marie Friederike von Knobelsdorff, z domu von Zschock. W 1896 roku majątek Georga Kuhlwein von Rathenow(zm.1900) i jego żony Agnes obejmował 973,28ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Chronowo(Linterich(Lintricht)). W latach 1903-1929 majątek w rękach rodziny Kuhlwein von Rathenow. W 1914 roku majątek obejmował 1041ha i należał do porucznika Maxa Kuhlwein von Rathenow(ur.1871). a w 1929 roku jego majątek obejmował 1060ha

DWÓR

Pozostałością po założeniu jest rozległy, zaniedbany park oraz resztki zabudowy folwarcznej. Dawny majątek słynął z produkcji wełny.

DWÓR ZARZĄDCY MAJĄTKIEM

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1302 roku kiedy jako właściciel wsi wymieniany jest Heinrich von Glubetzke, prawdopodobnie krewny późniejszych właścicieli, rodziny von Glaubitz. W XV wieku wieś należy do rodziny von Koselitz(Keselitz lub Kӧjelitz a może Koseritz). W 1428 roku wieś w rękach Johanna von Koselitz. W 1555 oraz w 1605 roku wieś nadal własnością rodziny von Koselitz. W 1654 roku wymieniona Anna Margarete von Glaubitz, z domu von Koselitz. W Słonych prawdopodobnie był drugi majątek należący w 1508-1509 roku do Petera von Knobelsdorff-Gorp, w 1555 roku do rodziny von Tschammer a w 1575 roku do Asmusa von Knobelsdorff. Prawdopodobnie pod koniec XVI wieku doszło do scalenia dóbr przez rodzinę von Glaubitz. W 1605 roku wymienia się Baltzera von Glaubitz. W 1722 roku dobra posiada Christoph von Glaubitz a w 1730 roku wieś należy do Christopha Heinricha von Glaubitz. Prawdopodobnie był ostatnim właścicielem wsi z tego rodu. W 1738 roku dobra należą do Anny Hottowetz von Hussenitz und Lӧbenshaus by w tym samym roku przejść w ręce Caspara Gottlob von Knobelsdorff-Poppschütz. W 1804 roku majątek posiada Ernst Friedrich Wilhelm von Knobelsdorff, w 1840 roku Arthur Friedirch Joachim von Knobelsdorff ożeniony z Agnes z domu baronówna von Wackerbarth-Bomsdorf z Lipinek Łużyckich. Pod koniec XIX wieku przez Protta von Knobelsdorff z Letnicy, z dóbr rodzinnych utworzony zostaje fideikomis. Posiadali majątek do początku XX wieku. Kolejnym właścicielem jest rodzina von Blomberg-Liebthal, prawdopodobnie przez małżeństwo Marianne Sophie Juliane Tergendreich von Knobelsdorff z Richardem Hugo von Blomberg. Majątek i pałac w posiadaniu rodziny von Blomberg do 1945 roku. Ostatnią właścicielką majątku była Frieda von Blomberg, z domu von Block. Majątek liczył w 1937 roku 1133,56 ha gruntów.

Pałac zniszczony w trakcie działań wojennych 1945 roku.

Wieś położona w gminie Gubin powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku  1158 kiedy była w posiadaniu klasztoru cysterek z Gubina. Wymieniana wielokrotnie w latach: 1527(Berckenberge), 1541(Perckenberg), 1542(Pirckenberge). W 1541 roku właścicielem wsi była rodzina von Rodstock. Rodzina von Rodstock posiadała Brzozów do 1608 roku, kiedy wieś stała się własnością rodu von Funcke, wymienianego w latach 1610, 1613,1626. Od 1627 roku własność rodziny von Normann, wzmiankowanej w 1637 roku. W 1657 roku własność rodziny Hildebrand. Posiadali wieś do 1683/89 roku. W latach 1689-1708 wieś należy do rodziny von Friese(n), w latach 1715-1729 do rodu von Dallwitz, w 1746 i 1753 do baronów von Schӧnaich, ponownie do rodziny von Dallwitz od 1756 do 1769. W 1810 majątek jest w rękach rodziny  Herrmann. Od 1822 roku do 1929 roku dobra są własnością rodziny Günther. W 1857 roku majątek w rękach Pani Günther, z domu Seydell. W 1879 roku majątek należący do Rudolpha Günther obejmował 729,22ha gruntów. W 1896 roku majątek porucznika w stanie spoczynku Paula Günther obejmowały 731ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 744ha gruntów i należał do kapitana Paula Günther. W 1929 roku majątek Hansa Karla Günther obejmował 744ha.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy złożony był z pałacu, parku i zespołu budynków gospodarczych. Pałac klasycystyczny, zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku, rozbudowany w kierunku północnym w XX wieku. Murowany z cegły, parterowy, w części starszej założony na rzucie prostokąta., nakryty dachem mansardowym. W bezpośrednim sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy z XVIII wieku. Pałac jak i większość budynków zostało rozebranych w latach 70-tych XX wieku. Po zespole pozostał zaniedbany park krajobrazowy oraz budynek gospodarczy prawdopodobnie z 1800 roku.

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. W tym okresie należała do rodu von Block-wzmiankowany Henning von Bock, nad którym kuratelę sprawowali bracia von Blümeke. W 1350 roku część gruntów należących do Ruperta von Block otrzymali augustianie ze Strzelec Krajeńskich. W  latach 1402-55 majątek rycerski rodu von Mӧhlen. W 1494 roku była w posiadaniu rodziny von Sanitz. W 1605 roku majątek zakupuje Ernst August von Schӧning. Kolejno właścicielami są: Hans Adam von Schӧning zmarły w 1696 roku, Johann Ludwig von Schӧning. W 1713 roku nadal w rękach rodziny von Schӧning ale z Tuczna- Georg Wilhelm von Schӧning, kuzyn Johanna Ludwiga. W 1740 roku dobra sprzedane generałowi kawalerii Erdmannowi Ernstowi von Rüits(Ritto)(09.08.1693-27.12.1756 roku bezdzietnie). Majątek zapisał dzieciom swojej siostry von Muschwitz. Matką Erdmanna Ernsta von Rüitz była Margarethe z domu von Steinkeller linii z Krügersdorf. Prawdopodobnie dlatego dobra w latach późniejszych są w rękach rodziny von Steinkeller. W XVIII wieku w rękach majora kawalerii Balthasara Christopha von Steinkeller(zm. w 1777 roku), spokrewnionego z poprzednim właścicielem.  Po nim dobra dziedziczy jego syn, Abraham Ernst. Jest on ostatnim męskim przedstawicielem rodu von Steinkeller z linii Krügersdorf-Birkholz/Brzoza/. Umiera 03.10.1826r. Dobra dziedziczy Heinrich Sigismund August von Langen z Wielisławic, który został adoptowany przez swojego wuja, Abrahama Ernsta von Steinkeller. Przyjmuje nazwisko von Langen-Steinkeller. W 1879 roku ich majątek obejmował 1557ha gruntów a w 1896 roku majątek obejmował 1599ha gruntów. Administratorem był Bretthauer. W 1914 roku majątek o powierzchni 2322ha należał do Ernsta von Langenn-Steinkelller.  W skład majątku wchodziły dobra w Sławnie(Schӧnfeld). W 1929 roku właścicielem był kapitan w stanie spoczynku Ernst von Langenn-Steinkeller, a majątek jego obejmował 2322ha. Rodzina von Langen-Steinkeller posiadała majątek do 1945 roku.

PAŁAC

Po 1713 roku nowy właściciel majątku Georg Wilhelm von Schöning zbudował na terenie majątku dworek myśliwski oraz do dzisiaj istniejący spichlerz. Po 1740 roku kolejny właściciel  Erdmann Ernst von Ruitz zbudował okazały pałac widniejący na pocztówkach oraz założył okazały park krajobrazowy w otoczeniu pałacu. Po 1800 roku rodzina von Steinkeller zbudowała Dom Kawalera(obecnie ruina), czworaki(istniejące do dzisiaj). W 1945 roku pałac spłonął.

Wieś położona w gminie Lipinki Łużyckie powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniana jest w roku 1381(Brestaw) należąc do dóbr żarskich rodu von Biberstein. W tym czasie kilka własności ziemskich należących do rodów: Klobig, Klüx, Wolf i Kranche. W 1433 roku majątek przekazany zostaje Annie von Gebelzig, żonie Ceslausa von Gebelzig. W 1463 roku wieś należy do Petera von Gebelzig, w 1483 roku wymieniony Otto von Gebelzig. W 1530 roku majątek należy do Christopha von Gebelzig. W rękach rodu von Gebelzig Brzostowa pozostaje do 1610 roku, kiedy od Hansa von Gebelzig dobra zakupuje Albrecht von Zeschau. Ponownie w rękach rodu von Gebelzig  w roku 1674. W 1684 jako właściciel wymieniany jest zięć Hansa von Gebelzig- Wolf Friedrich von der Heyde. W 1740 roku miejscowość należała do Hansa Karola von Zedlitz und Wilkau aczkolwiek wymieniane są również rody von Rabenau i von Schade. Z rodu von Rabenau wymieniony Balthasar Ferdinand von Rabenau(1780-1809). W 1823 roku prawdopodobnie dobra dzierżawione przez rodzinę von Steindel. W 1850 roku Henrietta von Schade sprzedaje dobra rodzinie von Bünau, która prawdopodobnie w tym czasie buduje pałac, zabudowania gospodarcze i zakłada park o charakterze krajobrazowym. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje rodzina Jentsch. W 1859 roku właścicielem Brzostowej zostaje Anton Matthias Schӧn. Majątek w tym czasie liczył 456,30 ha gruntów. Posiadają majątek do 1913 roku. Od 1913 roku w posiadaniu rodziny von Kunowski-Nałęcz. Jej przedstawicielem jest Franz von Kunowski.

PAŁAC

Pałac wybudowany przez rodzinę von Bunau w latach 1860-70-tych. W tym czasie założono również park krajobrazowy.Neorenesansowy pałac w Brzostowej nawiązuje swoją formą i detalem architektonicznym do XVI- wiecznej architektury francuskiej. Zbudowany na planie zbliżonym do prostokąta, w całości podpiwniczony, z dwukondygnacyjnym korpusem głównym, czterokondygnacyjną wieżą, parterową przybudówką. Dziewięcioosiowa elewacja frontowa, zwrócona w kierunku wschodnim z centralnie umieszczonym, trzyosiowym ryzalitem, silnie wysuniętym przed lico elewacji. Po drugiej wojnie światowej w użytkowaniu PGR. W latach 60-tych przeprowadzono kapitalny remont pałacu z adaptacją na mieszkania dla pracowników. Obecnie w złym stanie technicznym.

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Powstała prawdopodobnie w XVI wieku jako osada folwarczna. W 1589 roku jako właściciela majątku wymienia się Friedricha von Rabenau. Wzmiankowani również: Nicolaus, zmarły w 1536 roku, Friedrich, zmarły w 1565 roku, Opitz zmarły w 1600 roku oraz Abraham zmarły w 1629 roku. W 1713 roku majątek w rękach Maximiliana Wilhelma von Rabenau, kawalera. Braćmi jego byli: Karl Christoph porucznik wojska polskiego, Georg Friedrich kapitan w wojsku pruskim, później szwedzkim, Abraham i Nicolaus von Rabenau, właściciele majątku w Kosierzu. Wg spisu z 1718/19 roku 2 majątki, należące: 1-szy do Maximiliana Wilhelma von Rabenau, 2-gi do Wilhelma Ferdinanda Lichnowsky von Wachitz(Wachowitz,Woschütz). Od 1720 do 1806 roku dość częste zmiany własnościowe: we wsi majątek podzielony na 4 części: początkowo ¼ należała do rodziny von Rabenau, ¾ należały do rodziny von Lichnowsky von Woschütz,  następnie ½ majątku w rękach von Rabenau, druga połowa w posiadaniu rodu von Lichnowsky von Woschütz. Udział w majątku poza rodzinami von Rabenau i von Lichnowski posiada rodzina von Kracht. Później cały majątek w rękach rodu von Lichnowsky von Woschütz. W kolejnych latach majątek podzielony po połowie na rody: von Pӧllnitz i von Seydlitz a następnie w rękach tylko von Pӧllnitz(1757r.  Majątek należał do wdowca, który powtórnie ożenił się z von Hoocke. Mowa również o rodach: von Oppel, von Hoocke, von Pfӧrtner. W 1814 roku majątek państwowy. Prawdopodobnie ponownie na terenie wsi dwa majątki.  Od 1821 roku w posiadaniu Karla Juliusa Leopolda Riedel(tak podaje Rauer), wymienia go jako właściciela Bieliniś-Kopeć. W 1830 roku część stanowiąca domenę państwową zostaje zakupiona przez generała kawalerii Wilhelma Leopolda von Dobschütz, by w 1845 roku na powrót stać się majątkiem państwowym. W 1879 roku właścicielem był porucznik Gustav Raetzell z majątkiem o areale 673ha gruntów. W 1896 roku właścicielem majątku o powierzchni 645,20ha jest rodzina Lemke, a od 1903 roku własność Emila Lemke. W 1914 roku majątek obejmował 586ha i należał do porucznika Paula Sanne,  w 1929 roku kapitana w stanie spoczynku, a majątek jego obejmował 588ha gruntów.

ZESPÓŁ PAŁACOWY
Pałac wzniesiono w latach 1907-1908 roku, na miejscu wcześniejszej siedziby. Wzniesiony w stylu eklektycznym, na rzucie prostokąta, z płytkimi ryzalitami oraz przybudówkami. Trzykondygnacyjny budynek, pokryty dachem mansardowym, na wysokim podpiwniczeniu. Nad budynkiem góruje czterokondygnacyjna wieża z kopulastym hełmem.
Z wyposażenia pałacu zachowała się stolarka okienna, drewniane, kasetonowe stropy, stiukowa dekoracja sufitów, malowidła ścienne stanowiące cenne źródło ikonograficzne Rzeźnicy i okolic, glazurowane płytki ceramiczne o dekoracjach holenderskich motywów krajobrazowych, witraże, boazerie, kominki, piece, ozdobna stolarka drzwiowa, drewniane balustrady schodów w holu.
Po 1945 roku w pałacu mieściła się Komenda Garnizonowa Wojsk Radzieckich. W latach 50-tych XX wieku pałac przeznaczono na cele opieki społecznej i do 2007 roku użytkowany był przez Dom Pomocy Społecznej. Do chwili obecnej pałac przetrwał w dobrym stanie zachowania. Do zespołu należy: park krajobrazowy o powierzchni 10 ha, oficyna z początku XX wieku, dwie stodoły z początku XX wieku, stajnia-wozownia z początku XX wieku, dom ogrodnika ze szklarnią z początku XX wieku.

HISTORIA WSI

Wieś gminna leżąca w gminie Brzeźnica powiatu żagańskiego o średniowiecznym rodowodzie, po raz pierwszy wymieniona w roku 1217, kiedy była własnością zakonu augustianów z Nowogrodu Bobrzańskiego. Przez wieki podzielona na Brzeźnicę Dolną i Górną, scalona w latach 30-tych XX wieku w jedną wieś.

BRZEŹNICA DOLNA

W tej części wsi 4 działy własności.

I- Najstarsza część wsi. Od 1217 należała do augustianów z Nowogrodu Bobrzańskiego, od 1220 do augustianów z Żagania. Dobra były w ich posiadaniu do 1810 roku, do sekularyzacji zakonu. Po 1810 roku majątek przejęty przez miasto Żagań, od 1817 roku w rękach rodziny von Dobschütz. Od 1830 roku ponownie przejęte przez miasto Żagań.

II- Od 1626 roku w posiadaniu rodu von Petzold, ale już od 1616  część gruntów w posiadaniu augustianów z Żagania. W 1620 roku dobra w rękach Magnusa von Rottenbach(nobilitowany w 1636), od 1667 przejęte przez augustianów z Żagania a majątek połączony z majątkiem I-szym.

III- do 1575 roku własność rodziny Fechner, od 1575 w posiadaniu rodu von Zetzewitz-Zӧbeltiz. W 1579 majątek w rękach rodziny von Ziegelheim, od 1596 ponownie własność rodziny Fechner. Od 1621 roku dobra własnością Magnusa von Rottenbach, od 1667 roku są własnością augustianów żagańskich i połączone z majątkiem I-szym.

IV- w 1619-22 dobra są własnością rodziny Egckart. Dość częste zmiany właścicieli: Drescher-1660, Grünig-1674, augustianie żagańscy– 1674, Heinrich– 1691.

BRZEŹNICA GÓRNA

Składała się z III części.

I- należała od 1256 do 1810 roku do augustianów żagańskich. Od 1817 w posiadaniu rodziny von Dobschütz, 0d 1830 do 1940 roku własność miasta Żagań.

II- w 1601 roku własność Żagania, następnie augustianów żagańskich i włączona do majątku I-go.

III- w latach 1566-1867 własność rodziny von Petzold, później w rękach pani Faulhaber, z domu von Petzold, od 1875 w posiadaniu Andre von Axleben, w 1880 roku własność wdowy po Andre, od 1896 w rękach rodziny Mӧbius, od 1901 do końca 1945 własność rodziny Günther

We wsi w sąsiedztwie kościoła dwory: pierwszy dwór z drugiej połowy XIX wieku, założony na planie prostokąta, murowany, piętrowy. Po drugiej stronie stoi barkowa plebania- wcześniej był to dwór należący do augustianów.

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskiego powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1333 roku jako własność rodu von Sack. W 1354 roku wieś należała do Betekina von der Osten. W 1571 roku Bronowice należały do rodu von Sanitz. W 1618 roku majątek przejęty przez radcę kamery królewskiej Berger`a i Radę miasta Strzelce. W 1689 roku dobra ponownie w rękach rodu von Sanitz. W 1792 roku Karl Wilhelm von Sanitz sprzedaje majątek Friedrichowi von Braunschweig, który po 5 latach odsprzedaje dobra kapitanowi Ernstowi Georgowi von Oertzen. W następnych latach dość częste zmiany właścicieli. Kolejnym był starosta Heinrich Wilhelm von Pape. W 1803 roku majątek w posiadaniu Christiana Lehmann`a. W 1824 roku sprzedaje majątek rodzinie von Schroeder, która wykazana została w spisie w 1857 roku. W 1879 roku majątek o areale 622ha był w rękach wdowy von Schroeder. W 1896 roku majątek o areale 640ha należał do von Schrӧdera z Boguszyn koło Pełczyc. Administratorem był porucznik von Schrӧder.  1914 roku majątek o powierzchni 764ha należał do porucznika Hansa von Schroeder, który został wymieniony jako kapitan w stanie spoczynku w 1929r(764ha). Część podaje, że kolejnym właścicielem był Franz Fleischer, później jego syn Kurt Fleischer.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

Na północny zachód od kościoła pozostałości po założeniu dworsko-folwarcznym: park podworski o nieczytelnym układzie przestrzennym, brama wjazdowa na teren dworski z zarośniętymi ruinami dworu(piwnice). Obok budynki folwarczne: spichlerz przygotowywany do rozbiórki, budynki mieszkalne dla pracowników, oraz stodoła.

HISTORIA WSI BRONISZÓW

Pierwsza wzmianka dotycząca wsi leżącej w powiecie nowosolskim w gminie Kożuchów związana jest z rokiem 1273, kiedy kasztelan Bronisław von Beuthen nadaje niewielkiej osadzie śródleśnej prawa wsi i nazwę Broniszów. Pierwszym znanym właścicielem wsi wymieniany jest Mol von Ebersbach/1501/, który w testamencie określa się „jako Pan na Mirocinie i Broniszowie”. Po nim właścicielami majątku są jego dwaj synowie: Nickel i Hans von Ebersbach/1515,1549/. W roku 1513 wymienia się jako właściciela/prawdopodobnie części wsi/ Friedricha von Dyhern. Ostatnim przedstawicielem rodu z Broniszowa był Jan von Ebersbach, którego córka Urszula w roku 1570 wychodzi za mąż za Krzysztofa Fabiana von Kottwitz und Hartau. Po śmierci Krzysztofa Fabiana Broniszów dziedziczy jego syn- Krzysztof. Najstarszy z jego trzech synów Jan Fabian osiadł na tzw. Folwarku wielkim w starej posiadłości rycerskiej. W 1606 przystąpił do budowy dwóch zamków na włości rycerskiej oraz założył tzw. Główny folwark. Rok później założył mały folwark. Po śmierci Jana Fabiana von Kottwitz w roku 1613 właścicielką majątku została jego żona, Małgorzata von Kottwitz z domu von Guttin. Część majątku przeznaczyła dzieciom, górny i dolny folwark otrzymał brat zmarłego Krzysztof von Kottwitz, folwark określany jako średni przypadł jego młodszemu bratu, Karolowi Wielkiemu. W rękach Kottwitzów był Broniszów przez ponad 200 lat. Ostatnim z rodu, w rękach którego pozostawała wieś był Jan Franciszek von Kottwitz. W roku 1740 jako właściciel części Broniszowa wymieniany jest von Rhoden. W połowie XVIII wieku jako właściciele Broniszowa wymieniana jest rodzina baronów von Skronsky/1729/. W roku 1765 właścicielką wsi była Katarzyna Konstancja von Skronsky. Przez małżeństwo Konstancji von Skronsky(córki Katarzyny Konstancji) z przedstawicielem rodziny von Abschatz majątek w rękach rodziny von Abschatz und Strachwitz. Jednym z przedstawicieli był Franz Joseph Scypio von Abschatz und Strachwitz, z korespondencji z 1776 donator szpitala w Broniszowie. W 1810 roku właścicielką majątku, jak wynika z korespondencji zostaje hrabina von Schweinitz z domu von Dyherrn. Kolejnym właścicielem dóbr jest rodzina von Aulock. Ostatnim właścicielem Broniszowa z tego rodu jest Sylvius von Aulock. Od 1849 roku osiada w Broniszowie rodzina von Tschammer-Quaritz. Przed rokiem 1886 właścicielem majątku broniszowskiego jest baron Artur von Tschammer-Quaritz. Od 1912 roku majątkiem zarządza jego syn baron Georg von Tschammer-Quaritz, pozostając właścicielem majątku do 1945 roku. Opuszcza Broniszów i majątek kilka dni przed wkroczeniem wojsk radzieckich pozostawiając całe wyposażenie pałacu. Po II wojnie światowej w zabudowaniach folwarcznych utworzono PGR, w pałacu mieściły się biura i mieszkania dla pracowników. Na początku lat 90-tych pałac przechodzi w ręce prywatne. W 2007 zmiana właściciela.

ZAMEK

 Prawdopodobnie w murach obecnego pałacu tkwią relikty zamku wybudowanego za czasów von Ebersbachów, którzy prawdopodobnie na starszym założeniu wybudowali nową siedzibę rycerską, później rozbudowywaną przez pozostałych właścicieli. Niestety brak danych o zamku. O drugiej siedzibie rycerskiej we wsi pisze w swej książce Marek Nowakowski. Na południowy wschód od majątku na skraju niziny znajduje się nasyp założony na planie czworoboku o zaokrąglonych narożach, otoczony wałem i fosą, o wymiarach w górnej płaszczyźnie 9x7m. Prawdopodobnie są to relikty wieży mieszkalnej z XIII-XIV wieku. Prawdopodobnie o tym założeniu pisał Alexander Duncker. Są to prawdopodobnie ślady po zamku komesa Bronisława.

PAŁAC

Znajdujący się w Broniszowie zespół pałacowy składa się z pałacu, oficyny i parku. Zbudowany na przełomie XVI przez rodzinę von Ebersbach i rozbudowany na przełomie XVI i XVII wieku, prawdopodobnie za czasów Jana Fabiana von Kottwitz. W latach 1600-1608 dochodzi do przebudowy renesansowego dworu obronnego, powstałego na fundamentach starszej budowli, prawdopodobnie zamku.  Z tego okresu pochodzą zachowane fragmentarycznie na elewacji wschodniej sgraffita w formie geometryczno-roślinnych motywów oraz występujące we wnętrzach renesansowe sztukaterie sufitów, tak bogate, że sprawiają wrażenie „horror vacui”. Renesansowy pałac podczas remontu w 1698 roku otrzymał barokowy wystrój. Wykonano nowe elewacje z dekoracyjnym, kamiennym portalem w fasadzie pochodzącym z 1608 roku. W pierwszej połowy XIX wieku pałac powiększono o zamknięty murem prostokątny dziedziniec z neogotycka basztą. Murowany z kamienia i cegły, trzykondygnacyjny, założony na planie litery L, z cylindryczną basztą w północno-wschodnim narożniku. Od strony południowo-zachodniej przylega dobudowany dziedziniec z okrągłą basztą, wypełniający przestrzeń między dwoma skrzydłami renesansowego założenia. W parterze dwie znaczne sale, z których jedna nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami, zdobionym stiukową dekoracją okuciową, druga belkowanym stropem pokrytym bogatą renesansową dekoracją stiukową, o motywach roślinnej groteski, owoców, gwiazd, rozet, angielskich główek i profilowych popiersi. Sąsiadująca baszta, łącząca się z salą otwartą półkoliście arkadą, nakryta jest stropem z jedną belką, dekorowanym analogicznie. Elewacje podzielone międzykondygnacyjnymi gzymsami i lizenami. Ubytki barokowych tynków odsłaniają renesansową dekorację sgraffitową o motywach roślinno-geometrycznych. W elewacji północnej wejście z kamiennym późnorenesansowym portalem(1608) zamkniętym półkoliście, flankowanym pilastrami i esownicami, z fryzem zdobionym dekoracją roślinną. Na belkowaniu siedzące lwy z tarczami. W neogotyckiej baszcie nad wejściem wmurowane kamienne nadproże renesansowe(XVI w) z rzeźbionym wyobrażeniem kującego Wulkana, flankowanie pilastrami oraz postaciami herm i wolut. W zwieńczeniu płaskorzeźba mężczyzny trzymającego orła. Dach czterospadowy z lukarnami. Baszta zwieńczona barokowym hełmem baniastym z latarnią. Pałac z trzech stron otacza nawodniona fosa. Od wschodu i południa przylega niewielki park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.

Po raz pierwszy miejscowość wymieniana jest w roku 1389(Foerten) oraz w latach 1439(Forten) i 1584(Pforten). W drugiej połowie XV wieku uzyskała prawa miejskie. Stanowiła własność wielu możnych rodów rycerskich. Z Leksykonu Johanna Heinricha Zedlera dowiadujemy się, że od 1200 do 1500 roku Brody należały do burgrabiów von Dohne. W 1500 roku zostały zakupione przez baronów von Biberstein, do których należały do 1656 roku. Ferdynand II von Biberstein(*1620-+1667), będąc ostatnim męskim przedstawicielem rodu von Biberstein linii Brody, po śmierci jedynej córki Evy Louise w 1651 roku, w 1656 roku zapisuje Brody Elisabeth von Ronow(*1623-+1683), żonie Johanna Albrechta(IV) Howory, barona von Krzinecky von Ronow. Była córką Johanna Wilhelma barona von Biberstein oraz ostatnim żyjącym przedstawicielem rodu von Biberstein linii Forst-Brody. W roku 1668 Brody nabył  Ulrich Hipparch hrabia von Promnitz, którego ojciec Siegmund Seifried von Promnitz w 1646 roku nabył dla syna prawa do miejscowości u elektora saksońskiego Johanna Georga I. Ulrich Hipparch hrabia von Promnitz przebudował dotychczasową rezydencję i w tym samym 1670 roku założył ogród. Urodzony w 1636 roku jako syn Siegmunda Seifrieda von Promnitz, pana na Żarach i Anny Margarethy von Putbus. Jako cesarski dowódca brał udział w kampanii przeciwko Turkom na Węgrzech w roku 1658. Ożeniony z Magdaleną Sidonią von Putbus miał z nią 12 dzieci. Jednym z nich był Julius, który w wieku siedmiu lat wyskoczył z najwyższej kondygnacji ówczesnego pałacu. Chłopcu nic się nie stało a na pamiątkę cudownego ocalenia w roku 1682, w północną ścianę pałacu wmurowano kamienną tabliczkę informującą o całym zdarzeniu, która znajduje się tam do dziś. Brody odziedziczył jego syn Anselm, będąc ich właścicielem do swojej bezpotomnej śmierci w 1726 roku. Był ostatnim przedstawicielem hrabiów von Promnitz linii brodzkiej. Od 1726  roku właścicielem został wysoki urzędnik królów polskich z rodu Wettinów, Christoph Heinrich hrabia von Watzdorf-Erdeborn(*1670-+1729), po nim dziedziczył jego syn Friedrich Karl. Za ich czasów dochodzi do przekształcenia ogrodu stworzonego przez rodzinę von Promnitz w park w stylu rokokowym. W roku 1740 właścicielem pałacu zostaje Heinrich hrabia von Brühl ,pierwszy minister króla polskiego i elektora saskiego Augusta III. Rodzina hrabiów von Brühl posiada majątek do 1945 roku. W 1839 roku właścicielem był Friedrich August hrabia von Brühl.

BRÜHLOWIE

 Brühlowie herbu własnego, hrabiowie państwa rzymskiego od 1737 roku. Pochodząca z Turyngii szlachta niemiecka, której początki sięgają średniowiecza. Pierwsza wzmianka o rodzinie von Brühl pochodzi z 1344 roku, kiedy wymieniony został Henryk z Brühl, minister hrabiego von Hohenstein. Początki linii brodowskiej dał Henryk von Brühl zmarły w 1446 roku, właściciel Wenigen-Tennstedt. W Polsce pojawili się w XV wieku. W XVIII wieku rodzina podzieliła się na dwie linie- saksońską oraz pruską. Od 1909 roku część rodziny nosi nazwisko von Brühl-Renard. Twórcą najsławniejszej gałęzi linii pochodzącej z Bród był Henryk, syn Jana Maurycego von Brühla i Zofii von der Heyde, urodzony 13 sierpnia 1700 roku w Gangloffsoemmern w Turyngii. Za czasów Augusta II był paziem, później szambelanem, za czasów Augusta III został ministrem i najbardziej zaufanym człowiekiem na dworze króla. Ożeniony z Marią Anną von Kolowrath, w 1737 roku otrzymał od cesarza Karola VI tytuł hrabiowski. W czasie służby u Augusta III doszedł do znacznych bogactw. Po 1740 roku zakupuje znaczne dobra w Polsce jako szlachcic polski wywodzący się z Ocieskich z Ocieszyna herbu Jastrębiec. W 1752 roku otrzymał tytuł generała artylerii koronnej, który zrzekł się na rzecz syna w 1763. Umiera w Saksonii 28 października 1763 roku. Żona jego umiera w Warszawie 11 maja 1762 roku. Mieli córkę Amelię, która wyszła za mąż za Jerzego Wandalina Mniszcha, marszałka nadwornego koronnego oraz synów:

1. Fryderyka Alojzego/1739-1793/- trzykrotnie żonatego- pierwszą jego żoną była Marianna Klementyna Potocka, wojewodzianka kijowska, którą poślubił w 1760 roku. Po jej śmierci w roku 1779 , zaślubił w roku 1780 w Warszawie Mariannę z Potockich, cześnikową koronną, wdowę po Jerzym Sołłohubie, staroście ejszyskim. Zmarła ona w roku 1782, pochowana na Bielanach. Po raz trzeci zawarł związek małżeński z hrabianką Józefą Schaffgotsch, z której pozostawił jedynego syna, Fryderyka Augusta Wojciecha Jana Bogumiła.

2. Karola Adolfa

3. Henryka

4. Wojciecha

5. Jana Maurycego 

Brühlowie byli skoligaceni z polskimi rodami jak: Sapiehowie, Braniccy, Zamoyscy, Raczyńscy, Rzewuscy, Lubomirscy. Prawnuczka Marii Amalii von Brühl Mniszchowej- Eliza z Branickich, córka Róży Antoniowej z Potockich, w 1859 roku wyszła za mąż za Zygmunta hrabiego Krasińskiego, autora „Nie-Boskiej komedii”.

WIEŻA RYCERSKA

Na terenie wsi znajdowała się wieża rycerska. Jej lokalizacja nie została dotychczas potwierdzona. Wg archeolog Ines Spazier Brody nie posiadały średniowiecznego założenia zamkowego. Otoczony fosą zamek, wielokrotnie wzmiankowany w XIV wieku miał wznosić się w pobliskich Jeziorach Dolnych(Nieder Jehser).

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, dwóch oficyn, bramy pałacowej, oranżerii oraz parku przebudowywano od 1741 do 1749 roku według projektu nadwornego architekta Augusta III, Jana Krzysztofa Knoueffela. Pałac podwyższono o jedną kondygnację, poszerzono skrzydło środkowe, zamurowano arkady, a dwuspadowy dach zastąpiono mansardowym. Zmodernizowano wnętrza, które otrzymały nowy wystrój architektoniczny. Po stronie przeciwległej do pałacu znajdował się tzw. „Pałacyk Marianny”, ustronna siedziba żony von Brühla, hrabiny Kołowrot-Krakowskiej. Była to swego czasu najokazalsza posiadłość nie tylko pod względem architektonicznym całego założenia, ale też zasobna w dzieła takich mistrzów jak Tycjan, Rubens czy Cranach. Właściciel pałacu jak i miejsce zasłynęł z posiadania w tamtym czasie największego i bodaj najpiękniejszego serwisu porcelanowego, wykonanego w Miśni na zlecenie hrabiego-„serwisu łabędziego”. Król pruski, Fryderyk II, żywiący antagonizm do hrabiego, w trakcie wojny siedmioletniej kazał zniszczyć pałace hrabiego, w tym także w Brodach. W 1758 roku pałac został spalony, a założenie ogrodowe zdewastowane. Po wojnie prowizorycznie zabezpieczony, doczekał się pełniejszej odbudowy w 1840 roku, której dokonał syn Alojzego, hrabia Fryderyk August von Brühl. Pełną rekonstrukcję pałacu przeprowadzono w latach 1919-1920. W 1945 roku zostaje podpalony przez wycofujące się wojska niemieckie. W latach 1961-64 został częściowo odbudowany i zabezpieczony. W 1998 roku pałac został zakupiony przez Dariusza Tymejczyka,”…polskiego górala z grecką przeszłością i kanadyjskim paszportem…”, który przedstawił świetliste plany „zagospodarowania” terenu włącznie z wyremontowaniem pałacu. Niestety, nie udało się spełnić deklarowanych założeń. Kolejna próba z kolejnym właścicielem również nie udana. Obecnie spółka z Gdańska rozpoczęła remont pałacu.  http://www.palacbrody.pl/.

OFICYNY

PAŁAC

PAŁAC I PARK 

ORANŻERIA

BRODY Z LOTU PTAKA

BRODOWSKIE WILLE