Wieś wymieniana w 1300 i 1305 roku. W 1328 roku bracia Ulman i Theodor von Nostitz zakupują wieś. Rodzina von Nostitz posiada wieś do 1559 roku, mieszkając od 1508 roku w pobliskim Chotkowie. Wieś podzielona na dwa działy majątkowe od XVI wieku. Majątek I po rodzinie von Nostitz przejmują właściciele pobliskiego Chotkowa: von Schӧnaich, von zu Dohna, von der Schulenburg, von Tschirnhaus, von Redern, von Proskau. Majątek II w latach 1438-42 posiadał Hintcze von Promnitz. Po rodzinie von Promnitz dobra dwukrotnie były w rękach panującego, później rodzin: von Kӧnigsberg oraz von Schӧnaich(1573). Majątek II po 1573 roku połączony z majątkiem I. Majątek III należał do rodu von Rothenburg(1439), później hrabiów von Schaffgotsch z Miodnicy(1439), Janicke von Landeskron(1445), von Pirser(Pirsch?1445) oraz wdowy po nieznanym nam przedstawicielu rodu von Landeskron(1588-1604), von Niebelschütz(1604), von zu Dohna, do cesarza(1604), von zu Dohna(1605). Po 1605 roku włączony do majątku I-go. Do 1945 roku właścicielem wsi i folwarku było miasto Szprotawa. Wg spisu właścicieli ziemskich w 1869 roku majątek wielkości 269 ha dzierżawiła rodzina Lips. W 1905 roku dzierżawcą dóbr był F.Merres, posiadający dobra w 1910 roku. W 1937 roku dobra dzierżawi F.Junghans.

WIEŻA MIESZKALNA

Prawdopodobnie rodzina von Nostiz na terenie wsi zbudowała wieżę mieszkalną na wyniesieniu ziemnym, otoczoną fosą i wałem, której pozostałości były czytelne w XIX wieku. Może pozostałości wieży zostały wkomponowane w fundamenty dworu widocznego na pocztówce?

ZESPÓŁ DWORSKI

W pobliżu kościoła zespół dworski, na który składa się: dwór oraz zabudowania gospodarcze.

Wieś położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. W 1297 roku wymieniony Jakub z Wołogoszczy. W 1299 roku wieś w rękach rycerskiego rodu von Güntersberg– wymieniony Günter, Janeke i Walter. W 1337 roku wieś nadana rodzinie von dem Borne. Od początku XV wieku Wołogoszcz w posiadaniu rodziny von Falve(Falbe). Część gruntów we wsi w posiadaniu cystersów z Bierzwnika. Z rodu von Falve wymieniony Otton, Ebelin, Dietloff. W 1420 roku Fryderyk von Falve opuszcza wieś. W 1509 roku dobra nadal w rękach rodu von Falve– wymieniony Ebel III von Falve. W tym też roku umiera Otto IV von Falve, grunty we wsi otrzymuje rodzina von Borstaedt a już w 1518 roku cała wieś w ich rękach. W 1573 roku jako właściciel wsi wymieniony Hans von Borstaedt. Od XIX wieku do 1945 roku majątek w posiadaniu rodu von Waldow- wzmiankowany Wilhelm Carl Ludwik, zmarły w 1851 roku czy Kurt zmarły w 1911 roku. W 1879 roku majątek kapitana von Waldow obejmował 952ha gruntów a w 1896 roku obejmował 979ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 1094ha gruntów i należał do kapitana Hansa von Waldow(ur.1875r.). W skład majątku wchodził folwark Derkacze(Dicking) oraz Bergsane a w  1929 roku majątek majora w stanie spoczynku Hansa von Waldow obejmował 1111ha. Hans von Waldow był ostatnim właścicielem majątku. Został zastrzelony na terenie swojego majątku przez żołnierzy radzieckich w 1945 roku.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W północnej części wsi obszerny zespół dworski, który do 1945 roku składał się z dworu, budynków gospodarczych i parku. Dwór zniszczony w 1945 roku. Pozostałe budynki gospodarcze nieużytkowane, w ruinie. Park krajobrazowy zaniedbany, zdziczały.

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza ale po raz pierwszy wymieniona późno, bo dopiero w XVI wieku. W XV wieku wieś należała do rodów: von Walderode. W XVI-XVII wieku należała do rodu von Kalckreuth- wzmiankowani  Georg(zm.1583), Wolf(1597), Samuel(zm. Ok. 1644), Samuel(zm.1666). Ewa Maria von Kalckreuth z Wolimirzyc wychodzi za mąż za przedstawiciela rodu von Knobelsdorff. Po jego śmierci ponownie wychodzi w 1675 roku za mąż za Ernesta Ferdinanda von Maxen. Podaje się, że von Maxen zostaje właścicielem wsi od 1720. W 1704 roku nadal majątek jest własnością rodu von Kalckreuth– Wolfa hrabiego von Kalckreuth. Z rodu von Maxen wymienia się: Karola Andreasa, Fryderyka Wilhelma(1753), Alexandera(1772), Carla Andreasa von Maxen(XVIIIw). W 1779 roku majątek jest w posiadaniu rodu von Schkopp(Skopp)– Beate Johanne Henriette von Schkopp(Skopp) z domu von Maxen(ur.1755), żona Johanna Adolfa(ur.1751).  W 1791 roku mowa o siedzibie dworskiej i folwarku należącym do Pani Beate Johanne Henriette von Skopp. W 1812 roku dobra są w rękach rodu von Angern(Anger). W 1828 roku majątek zakupił Karl Friedrich Julius von Mandel(zm.1870), otrzymując jednocześnie tytuł szlachecki. Młodszy z synów był właścicielem Dąbrówki Małej. Po nim dobra dziedziczą: Maximilian von Mandel i Hermann von Mandel. W 1879 roku majątek Herrmanna Juliusa Friedricha von Mandel(zm.1894) obejmują 662,80ha gruntów. W 1894 roku Hermann von Mandel sprzedaje dobra Maxowi von Kracht(ur.1862), którego majątek w 1896 roku obejmował 660ha gruntów. Posiadał również majątek Kiełcze(Keltschen). W 1914 i w 1929 roku majątek obejmował 574ha i należał do majora Maxa von Kracht. Rodzina von Kracht posiada dobra do 1945 roku.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Pozostałością po zespole pałacowym jest park krajobrazowy oraz zabudowania gospodarcze. Najciekawszym obiektem jest barokowy budynek położony na trenie byłego majątku. Nieistniejący pałac zbudowany został w 1721 roku. Grób Maksymiliana von Mandel oraz jego rodziny zlokalizowany jest w pobliskim lesie.

Wieś położona w gminie Kargowa powiatu zielonogórskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. Wzmiankowana dopiero w 1623 roku. Do 1796 roku stanowiła własność cystersów z Obry. Po sekularyzacji dóbr kościelnych, Wojnowo otrzymał Alexander hrabia von Unruh, właściciel Kargowej. Po śmierci ostatniego z linii babimojskiej w 1836 roku, hrabiego Moritza, syna Alexandra von Unruh, majątek przejęło państwo pruskie. W 1839 roku sprzedaje majątek miastu Sulechów. W 1845-46 roku nadal własność miasta Sulechów. W 1853 roku majątek kupuje Gottfried Wilhelm Benedickt Bӧmack(Bӧhmack). Od 1846 właścicielem roku jest Bӧhmer z  Przylepu(prawd. pomyłka pisarza) bo w korespondencji z 1872 roku nadal właścicielem jest rodzina Bӧhmack. W 1870 roku jego majątek obejmował 1162ha gruntów. Prawdopodobnie już od 1872/73 roku dobra są własnością Juliusa Heimanna Wasser. W 1896 roku jego majątek obejmował 1162,62  ha ziemi. Po jego śmierci w 1905 roku dobra dziedziczy jego syn, Jesua Wasser, który sprzedał majątek Aschwinowi baronowi von Sierstorpff-Cramm. Majątek barona w 1907 roku administrowany przez Ernsta Schlote obejmował 880ha gruntów. Po jego śmierci w 1909 roku majątek przechodzi w ręce córki, Armgard(ur.1883), od 1908 roku rozwiedzionej z Bodo hrabią von Oeynhausen. Dnia 08.02.1909 roku uzyskała tytuł hrabiny von Biesterfeld. Miesiąc później wychodzi za mąż za Bernharda księcia zur Lippe(1872-1934), brata Leopolda IV, 6-go księcia zur Lippe, hrabiego zu Biesterfeld, hrabiego zu Schwalenberg i Sternberg, dziedzicznego burgrabiego Utrechtu. Posiadali 2-ch synów: Bernharda Leopolda hrabiego von Biesterfeld[(29.06.1911-01.11.2004r), od 1937 roku mąż następczyni tronu, późniejszej królowej Holandii, Juliany von Oranien-Nassau(1948-1980)], oraz Ernsta Aschwina(13,06,1914-14.05.1988) hrabiego von Biesterfeld. W 1913 roku majątek obejmował 2147ha gruntów. W 1916 roku otrzymują tytuły książęce- zur Lippe-Biesterfeld. Od 1919 roku zamieszkują w majątku w Wojnowie.  Po śmierci księcia w 1936 roku pałac zamieszkiwała księżna Armgard do 1944 roku. W tym roku pałac zajęło SS.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

Na zespół składa się pałac zbudowany w połowie XIX wieku na fundamentach starszej budowli z XVIII wieku. Obok budynki folwarczne-gorzelnia,

Wieś położona w gminie Kłodawa powiatu gorzowskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku(Wormesvelde) oraz w latach 1351 roku(Wormesvelde), w 1435(Wormesfelde), 1460(Wurmszfelde). W tym czasie wieś należała do rodziny von Rakow. W XV wieku wieś jest w posiadaniu rodu von Strauss. W 1433 roku wymienia się Konrada von Strauss oraz Klausa von Strauss, ożenionego z Katarzyną von Witte z Santoka. W 1435 roku część gruntów należała do Nickela von Ruve. W 1492 roku potwierdzone lenno dla Bernda, Klausa, Hansa von Strauss. W 1499 roku Ilse von Strauss(córka Katarzyny von Witte i Klausa von Strauss) wychodzi za mąż za Joachima von Beneckendorff. W 1598 roku wymieniony Joachim von Strauss. Rodzina von Strauss posiadała Wojcieszyce do początku XVII wieku. W 1654 roku wieś zakupił Jan von Weitzmann. W 1714 roku dobra zakupił Żychliński herbu Szeliga, polski szambelan dworu, by w 1715 roku odsprzedać wieś generał-majorowi von der Marwitz. W 1718 roku majątek zakupił Ludwik von Burgsdorff. We wsi drugi majątek w posiadaniu rodu von Zanthier. Jednym z przedstawicieli linii Zantoch-Wormsfelde był Friedrich Georg von Zanthier(1742). W 1736/38 roku wieś zakupił margrabia Heinrich Friedrich książę von Hohenzollern Brandenburg-Schwedt(21.08.1709-12.12.1788), syn Filipa Wilhelma i Joanny Charlotty von Anhalt-Desau. W 1739 roku ożenił się z kuzynką księżniczką Leopoldine Mari von Anhalt-Dessau(12.12.1716-27.01.1782). Miał z nią dwie córki- Friederike Charlotte Leopoldine Louise von Brandenburg-Schwedt oraz Louise Henriette Wilhelmine von Brandenburg-Schwedt. Od 1751 roku w separacji. Od 1784 roku jest w związku z Marią Magdalene Charlotte Carl, z którą ma syna- Friedricha Carla. W 1786 roku syn jego otrzymuje od króla Prus tytuł i nazwisko- Friedrich baron von Stoltzenberg, nawiązując do posiadłości ojca pod Gorzowem. Po śmierci księcia Fryderyka Henryka w 1788 roku majątek dziedziczy młodsza z jego córek. Louise Henriette Wilhelmine von Brandenburg-Schwedt 25.07.1767 roku poślubiła Leopolda Friedricha, od 1751 roku Leopolda III księcia Anhalt-Dessau z dynastii askańskiej. Miał z nią dwójkę dzieci: córkę zmarłą po porodzie oraz syna księcia Fryderyka(1769-1814), następcę tronu von Anhalt-Dessau. Stanowią własność rodu książęcego von Anhalt-Dessau do 1945 roku. W 1879 roku majątek o powierzchni 716,81ha dzierżawił niejaki Bayer, dzierżawca Różanek. W 1896 roku majątek obejmował 717ha gruntów. W 1907 roku dobra dzierżawił Otto Schleusener, w 1914 roku majątek o powierzchni 738ha dzierżawił Otto Schleusener a właścicielem był Friedrich II książę von Anhalt-Dessau(zm.1918r.) a w 1921 Johann Schleusener. W 1929 roku właścicielem była spółka powiernicza  Herzogl. Amh. Treuhand-Verwaltung A.-G., Dessau, dzierżawcą był Hans Schleusener a majątek obejmował 850ha. Po 1945 roku majątek upaństwowiono. Na jego terenie utworzono PGR, później SHR. Od lat 90-tych  własność ANR, dzierżawiony.

ZESPÓŁ DWORSKI

Dwór składa się z dwóch części, pierwotnej z budowanej w 1907 roku oraz dobudowanej w latach 40-tych XX wieku. Budynek o zróżnicowanej bryle- część zachodnia dwukondygnacyjna, podpiwniczona, w narożu południowo-wschodnim z wieżą na rzucie koła. Część wschodnia parterowa, podpiwniczona, kryta dachem dwuspadowym. Dwór zamyka podwórze gospodarcze w części północnej, a granicząc z Jeziorem Wojcieszyckim. Budynki gospodarcze zbudowane na początku XX wieku, z wykorzystaniem fundamentów budowli starszych. W części zachodniej istniał park krajobrazowy, zlikwidowany w latach 70-tych XX wieku.

Wieś leżąca w powiecie żarskim, o której pierwsza wzmianka pojawia się w roku 1381(Nysmenawe) a kolejna w 1494(Nyssmanaw). W tym czasie we wsi swoje majątki miały rodziny: von Wiedebach(1381) oraz von der Seltau. Jeszcze w roku 1584 rodzina von Wiedebach posiadała dobra we wsi. Od XIV do XVIII wieku właścicielami Włostowa była rodzina von Rothenburg(1667, 1723)- wymieniony Siegmund Seyfried i Ernst Moritz von Rothenburg. Po nich majątek był w rękach rodziny Petri(1810). W 1820 dobra zakupuje rodzina Gritzner- wymieniony Adolf zmarły w 1851 roku oraz Adolf Friedrich von Gritzner, zmarły w 1859 roku. Dobra po zmarłym mężu odziedziczyła Sophie Eleonore Gritzner. Po Sophie dobra przejmują rodziny: von Massow- wymieniony August von Massow zmarły w 1882 roku, później von Lucke(1879- 1894-1903)- wymieniony Georg von Lucke. Od 1929 roku majątek w rękach rodziny von Zürn.

Pałac wzniesiony w roku 1803, przy wykorzystaniu murów wcześniejszej budowli-dworu obronnego zbudowanego przez rodzinę von Wiedebach. Przybudówki dostawione w końcu XIX wieku. Klasycystyczny, przybudówki neoklasycystyczne. Murowany z cegły, założony na planie czworoboku z nieregularną ścianą północną. Dwukondygnacyjny, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Dach zwieńczony drewnianą wieżyczką. Dachy przybudówek także mansardowe. Część pomieszczeń w parterze posiada sklepienia kolebkowo-krzyżowe. W sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.

Wieś położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. Wieś wymieniana w 1236 roku. W XIV wieku należała do rodu von Seydlitz. Możliwe, że w wiekach późniejszych właścicielami wsi byli właściciele Rzeczycy. W 1541 roku właścicielem wsi był Hans von Luck und Witten. W XVIII wieku majątek jest w posiadaniu rodu von Troschke und Rosenwerth– wymienieni Maximilian Gottlob i Siegmund Friedrich von Troschke und Rosenwerth. W XIX wieku majątek posiada rodzina von Sommerfeld(1828). Na początku XX wieku dobra są w posiadaniu rodziny von Paech. Ostatnim właścicielem majątku jest rodzina Wolff.

WIEŻA RYCERSKA

Ok.1,5km od centrum wsi Wityń przy drodze do Świebodzina za obecnie istniejącą stacją paliw położona była wieża rycerska. Zbudowana na wschodnim brzegu Jeziora Lubienickiego, w 1319 roku należała do Tamona von Seydlitz. Resztki wieży zachowane w postaci nasypu założonego na planie kwadratu otoczone podwójną fosą, fosy przedzielone wałem o wysokości 10-11m. Część założenia zniszczona budową stacji paliw oraz wykopami rabunkowymi.

W centralnej części wsi założenie dworsko-folwarczne.

Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego po raz pierwszy wymienia w roku 1305. Witków po raz kolejny wymieniany jest około 1346 roku należąc w tym czasie do członka rodu von Nechern. W 1419 roku właścicielem Witkowa jest Franczek von Warnsdorff (1399-1431) a po nim majątek dziedziczą jego  synowie: Kaspar, Nickel, Stibor i Hans, który od roku 1452 został panem na Gościszowie. W roku 1447 właścicielem Witkowa był Kaspar von Warnsdorff, w drugiej połowie XV wieku jedynym właścicielem Witkowa pozostaje Nickel. Po nim dziedziczą jego dzieci. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z von Warnsdorff, Mikołaja(1548), Witków drogą spadku był w posiadaniu wdowy, później wieś otrzymał arcyksiążę saski Moritz w 1549 roku. Od arcyksięcia wieś zakupił Fabian von Schӧnaich, kapitan księstwa żagańskiego. Dobra po Fabianie przejmuje jego brat, Johann Georg, który umiera w 1587 roku w wieku 37 lat. Majątek dziedziczy wdowa, z domu von Zedlitz, która w 1590 roku wychodzi ponownie za mąż za margrabiego Heinricha von zu Dohna. Po jego śmierci w 1618 roku majątek przechodzi na córkę, zamężną za  Joachima von der Schulenburg, zmarłego w 1619 roku. Ponownie wychodzi za mąż za Davida Heinricha barona von Tschirnhaus(zm.1642). Po śmierci wdowy po Davidzie Heinrichu w 1659 roku majątek dziedziczy Karl Moritz von Redern z Krapkowic i Małomic, ożeniony z prawnuczką margrabiego Heinricha von zu Dohna, Ursulą Marianną baronówną von Kittlitz. P śmierci męża Ursula Marianna posiadała majątek do 1687 roku, który w tym roku został zakupiony przez Georga Christopha hrabiego von Proskau.  Umiera w 1701 roku a majątek dziedziczy jego syn Christoph Georg hrabia von Prosskau. Już w 1730 roku znacznie zadłużony majątek był do kupienia. W 1732 roku majątek w Witkowie i Chodkowie wyceniony zostaje przez komisję cesarską na 183 tysiące reńskich guldenów i za długi przejęty zostaje przez miasto Szprotawa. W połowie XIX wieku posiadłość z wieżą należała do Kasy Państwowej i była wydzierżawiana. W 1876 roku dzierżawcą majątku była rodzina Sorsche. W 1905 roku majątek liczący 654 ha gruntów dzierżawił Franz Kunze. W 1886 roku dobra dzierżawi Ferdinand Lignitz, wzmiankowany jeszcze w 1921 roku. W 1937 roku dobra o powierzchni 647 ha gruntów dzierżawił Karl Winter.

WIEŻA RYCERSKA

Najlepiej zachowana siedziba rycerska w województwie lubuskim, zbudowana została w XIV wieku jako dwukondygnacyjna, podpiwniczona wieża otoczona fosą. Wielokrotnie przebudowywana- za von Warnsdorff(polichromie z XV wieku przedstawiające uroczystości weselne ówczesnego właściciela Nickela von Warnsdorff), za Fabiana von Schӧnaich( zmieniono wystrój wnętrz), za von zu Dohna(wysokość kondygnacji oraz układ okien), w XVII wieku dobudowano budynek mieszczący prawdopodobnie kuchnię. Od 1945 roku do lat 70-tych XX wieku obiekt wraz z folwarkiem należał do Stacji Hodowli Roślin- Siecieborzyce. Od 1978 do 1985 roku prowadzono prace remontowo-badawcze z przeznaczeniem na zajazd. Zamiast zajazdu powstała stacja badawcza Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza. Obecnie w rękach prywatnych.

ZESPÓŁ DWORSKI
W pobliżu wieży rycerskiej położony jest zespół dworski, na który składa się: dwór oraz zabudowania gospodarcze.

Wieś położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. Wymieniona po raz pierwszy w roku 1314(Wilkow), kiedy właścicielem wsi był Bodzęta(Bodzanta). Pochodził z rodu wielkopolskich Jeleni. Po Jeleńczykach kolejnym właścicielem był Erich von Lessen, wzmiankowany w 1397 roku, komendant świebodzińskiego zamku.  Po Erichu von Lessen dobra dziedziczy Jan Lasota”Lesseth”, wzmiankowany w 1470 i 1491 roku a następnie Kaspar i Łukasz, właściciele pobliskich Mostek. W 1415 roku wymieniony również Heinrich Seesza, właściciel kilku łanów we wsi. W XVI wieku jako właścicieli wymienia się rody: von Schickfuss, von Haugwitz, von Nostitz z Rzeczycy. Na początku XVI wieku z nadania księcia Zygmunta Jagiellończyka wieś otrzymał w lenno Hans von Kӧckritz, kanclerz i namiestnik księcia, wzmiankowany w 1507 roku. W tym samym czasie we wsi majątek posiadał Hans von Nostitz, właściciel Rzeczycy. Ostatnim z rodu von Nostitz wzmiankowanym jako właściciel Wilkowa był Asmus von Nostitz wymieniony w 1668 roku. W XVII wieku dobra we wsi posiadała rodzina von Kalckreuth, wzmiankowany Hans Georg zmarły w 1665 roku. W 1661 roku Georg Abraham von Knobelsdorff z Ojerzyc odkupił od rodziny von Nostitz majątek, który już w 1677 roku odsprzedał nowo nobilitowanej w 1676 roku rodzinie von Sommerfeld. Theodor von Sommerfeld(*1632-+1709), wzmiankowany w 1677 roku a 1700 roku majątek w rękach brata Theodora, Kiliana von Sommerfeld. Byli synami Daniela von Sommerfeld, burmistrza Świebodzina i Marii Kaldenbach. Po Kilianie majątek przejmują jego synowie: Theodor(*1673-+1753) i Friedrich Kilian(*1674-+1727). Ostatecznie majątek odziedziczył Theodor, dwukrotnie żonaty, 1-mo z panną von Küneman, 2-ndo z wdową Heleną Luizą von Krammensen, z domu von Lohenstein. Dobra dziedziczy jedyny syn Theodora i Heleny Luizy, Friedrich Wilhelm(*1724-+1796). W 1791 roku za czasów Friedricha Wilhelma mowa jest o siedzibie dworskiej i 3 folwarkach. Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Heleną Charlottą von Pfӧrtner(*1732-+1764), 2-ndo z Joanną Fryderyką von Schkoppe. Jedyny syn z pierwszego małżeństwa, Ernst Wilhelm Leopold von Sommerfeld po śmierci ojca w 1792 roku sprzedał majątek Christianowi Achazowi von Horcker. Po śmierci Achaza von Horcker w 1804 roku majątek na krótko w rękach hrabiego Friedricha Wilhelma Carlavon Schmettau(*1743-+1806). W 1806 roku właścicielem majątku został bankier z Berlina, Cornelius Hesse. Po śmierci Corneliusa majątek wystawiony na licytację. W 1814 roku nabyła je księżna Prus, Elisabeth Louise(*1738-+1820), żona Augusta Ferdynanda von Hohenzollern, brata króla Fryderyka II Wielkiego. Od 1820 roku właścicielem dóbr został najmłodszy syn księżnej Elisabeth, Fryderyk Wilhelm Henryk August- książę August(*1779-+1843), prawd. syn księżnej ze związku z hrabią von Schmettau. Po śmierci księcia majątek dziedziczy jego najstarszy syn ze związku z Karoline Friederike Louise Wichmann(*1781-+1844), August Eduard von Waldenburg(*1807-+1882). Tytuł i nazwisko otrzymał w 1810 roku. Miał jeszcze 3 siostry: Evelinę, Matyldę i Emilię. Żonaty był z Orlindą von Klitzing(*1817-+1902) miał z nią dwóch synów: Augusta Friedricha Rolanda(*1836-+1899) oraz Friedricha Augusta Eduarda II(*1847-+1915). Z dwanaściorga dzieci z trzech małżeństw dobra dziedziczy najstarszy syn ze związku z Dorotą Karoline Bertram(*1847-+1888),  kapitan Friedrich August Eduard III(*1872-+1925). W 1879 roku majątek Friedricha Augusta Eduarda III von Waldenburg obejmował 980,60ha gruntów a dzierżawcą był niejaki Drӧscher. Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Marią Charlottą von Kessel, 2-ndo z wdową Charlottą Amalią von Prittwitz-Gaffr0n, z domu von Kessel. W 1896 roku jego majątek obejmował 998,31ha gruntów. Dzierżawcą był porucznik Oscar Beer. Dobra dziedziczy drugi z synów z pierwszego małżeństwa, Friedrich August Waldemar(*1889-+1946), żonaty z Sybillą von Gersdorff, z domu von Bethmann-Hollweg. Małżeństwo było bezdzietne. Był ostatnim z właścicieli majątku w Wilkowie do 1945 roku. W 1914 roku majątek obejmował 993ha i należał do kapitana Friedricha Augusta Waldemara von Waldenburg a w 1929 roku obejmował 978ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Podjezierze(Seevorwerk) i Krzemionka(Steinvorwerk).

PAŁAC

Pałac wybudowany około roku 1550 w stylu renesansowym. Po pożarze w roku 1840 powiększony od strony południowej. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, z przybudówkami od południa. Część sal nakryta stropami belkowymi o bogatym profilowaniu. Wejście w elewacji północnej obramione renesansowym portalem, pochodzącym z okresu budowy. Dach czterospadowy, łamany. Po 1945 roku na terenie majątku PGR. W 1960 roku pałac zaadoptowany na potrzeby Archiwum Państwowego. Obecnie własność prywatna.

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Należała do majątku w Myszęcinie, zwana jako Myszęcin I. W XVII wieku należała do rodziny von Knobelsdorff.  Dnia 07.06.1794 roku Johann Emanuel Samuel von Schlichting(+1872), syn Maximiliana Philippa von Schlichting zakupił Wilenko od starosty Ernsta Wilhelma Leopolda von Sommerfeld, zamieszkałego w Kupieninie. W 1842 roku majątek zakupił dr Paul Ernest Jablonsky, który zamieszkał w Myszęcinie dopiero w 1847 roku. W 1879 roku majątek obejmował 409,70ha gruntów, którego właścicielem był Max Jablonsky. W 1896 roku majątek obejmował 411ha i należał do Zablonskiego- chodzi o Jablonskiego. Dzierżawcą był Herter. W wieku XX dobra są własnością rodziny Fuss. W 1914 roku majątek obejmował 297ha I należał do Josepha Herter. W latach 20-tych XX wieku dobra należały do J.Herter. W 1929 roku majątek o areale 320ha posiadał Joseph Herter, właściciel majątku Ługów(Lugau).

PAŁAC

Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym jest park krajobrazowy o pow. 3 ha, aleja lipowa prowadząca do pałacu oraz wieża przy wjeździe od strony południowo-wschodniej. Pałac rozebrany w latach 70-tych XX wieku.