Wieś położona w gminie Lipinki Łużyckie powiatu żarskiego. Wzmiankowana w 1350 roku kiedy Ulrich von Pack funduje ją szpitalowi w Żarach. We wsi dwór należący w 1671 roku do Christopha Heinze. W 1879 roku majątek liczył 174,07 ha gruntów i nadal należał do szpitala w Żarach.

Wieś położona w gminie Nowa Sól powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1295 roku. Na początku XVI wieku podzielona na dwie własności rycerskie. Jedna z nich w 1518 roku należała do Hansa von Kottwitz, który sprzedał dobra rodzinie von Promnitz. Około 1688 roku część wsi w rękach Rudolfa von Landskron, w 1730 roku Balthasara Friedricha von Lüttwitz, w 1774 roku Carla Christopha von Nassau. Pod koniec XVIII wieku część wsi w rękach rodziny von Siegroth  oraz von Dingelstӓdt. W połowie XIX wieku jeden z majątków jest własnością Clementiny von Lehsten-Dingelstӓdt, drugi należy do Friedricha Wilhelma von Schӧnknecht. Ostatnim właścicielem jednego z majątków był Hans Henning von Prittwitz und Gaffron. Prawdopodobnie na początku XX wieku jeden z majątków należał do F.W.Moderau.

Wieś położona w gminie Maszewo powiatu krośnieńskiego. W XVIII wieku folwark założony przez kapitana von Troschke, który przez małżeństwo z panną von Lӧben, staje się właścicielem dóbr w Korczycowie.  Należał do dóbr w Korczycowie. Wymieniony w 1879 roku kiedy właścicielem była rodzina Karbe. W 1896 roku majątek Juliusa Theodora Christiana Karbe(1831-1911) obejmował 980,85ha gruntów wraz z majątkiem Korczyców w skład którego wchodził.  W 1914 roku folwark wchodził w skład majątku w Korczycowie należącym do Dr.jur.Friedricha Karbe z Berlina. W 1929 roku majątek należał do Dr.jur. Friedrich Karbe, dzierżawcą był Hans Karbe.

W centralnej części wsi położony był zespół dworski. Obecnie bez śladu po założeniu.

Wieś położona w gminie Żagań powiatu żagańskiego. Pierwsza wzmianka o wsi leżącej w powiecie żagańskim pojawia się w roku 1273. W 1284 roku książę żagański Przemko sprzedaje część ziemi we wsi rycerzowi Rudigerowi. Bardzo wcześnie doszło do podziału wsi na część górną, środkową i dolną.

STARA KOPERNIA GÓRNA

Posiadaczem ziemskim we wsi jest rodzina von Woressin(von Wurzen), od której w roku 1337 zakupu ziemi dokonuje opat zakonu augustianów z Żagania. W 1355 roku wzmiankowana rodzina von Woressin a w latach 1341-81 należała również do rodu von Ko(e)lbichen, których grunty zakupił kościół i posiadał je do sekularyzacji dóbr, do 1810 roku. W 1465 roku dobra książęce, później przejęte przez rodzinę von Rothenburg(1465). W latach 1477-1620/23 majątek jest własnością rodu von Knobelsdorff z Siecieborzyc. Później częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodziny: von Glich i Milzig(1623), von Dreyling z Dziwiszowa(1630), von Schӧnborn z Cisowa(1660), baron von Garnier(1670). Do 1797 roku właściciele części górnej wsi byli również posiadaczami majątku V w Jeleninie. A były to rodziny: von Garnier, von Neumann, von Franckenberg. Nadal duża rotacja właścicieli majątku. Wymienia się: Pani von Duirr(1797), Uttech(1817), von Boss(1858), von Losinsky(1869), Vater(1873), Stephan(1874), Strauss(1876), Vater(1877), Elgner(1877), Brӓuer z Wrocławia(1877), Dr.med.Berndt(1877), Unger z Drezna(1878), Lehmann z Wrocławia(1879), Jencke(1881), Koblitz z Gӧrlitz(1886), von Bolko(1887-1940).

STARA KOPERNIA ŚRODKOWA

W 1411 wymieniany jest Johann von Rackel, który wcześniej zakupił ziemię od Petera von Temritz, którego rodzina  posiadała dobra już w 1342 roku. Ród von Rackel posiadał dobra do 1628 roku. Z tego rodu wymieniany Franz von Rackel. W 1628 roku dobra w posiadaniu księcia żagańskiego Albrechta von Wallenstein, który część tych gruntów przekazał żagańskim jezuitom. W 1776 roku majątek administrowany przez instytucję szkolną, w 1787 roku jest własnością rodziny Neumann z Dzietrzychowic ale w tym samym roku dobra przejmuje rodzina von Franckenberg. W 1797 roku dobra są w posiadaniu Pani von Duirr, od 1805 roku do rodziny Priever. Posiadają dobra do 1888 roku, kiedy zakupuje je rodzina Mietzner. Od 1897 roku majątek w rękach wdowy. Od 1934 roku jej córki Pani Feigs.

STARA KOPERNIA DOLNA

W latach 1439-45 część majątku była w posiadaniu rodu von Knobelsdorff z Jelenina, część w 1439 roku należała do rodu von Promnitz również z Jelenina. Część majątku była w posiadaniu rodziny von Marrach, którą w roku 1494 sprzedali braciom von Promnitz z Dzietrzychowic. Ta część majątku była w posiadaniu właścicieli majątku w Dzietrzychowicach. A byli to: von Promnitz, von Reuss und Plauen, Neumann). Później tą część w 1845 roku posiadała rodzina von zu Dohna-Schlodien z Chich-wymieniony Fabian, zmarły w 1871 roku, von Diebitsch z Chich w 1883 roku, von Pannwitz z Głogowa w 1892 roku, kupiec Goldmann z Wrocławia w 1900 roku, rodzina Kaergel w latach 1903-1940. Druga część tego majątku od 1573 roku posiadała właścicieli Chotkowa. A byli to: von Promnitz, von Kӧnigsfeld, von Schӧnaich, von zu Dohna, von der Schulenburg, von Tschirnhaus, von Redern, von Proskau, miasto Szprotawa. Część okolicznych lasów w latach 1508-16 należała do rodu von Nechern.

Prawdopodobnie w XIV wieku rodzina von Rackel wybudowała dwór obronny , którego ślady znajdują się w południowo-wschodniej części wsi, po lewej stronie drogi idąc do Janowca.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Nowe Miasteczko powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1295 roku. Brak wzmianki o właścicielach w okresie średniowiecza. Do 1675 roku właścicielem wsi była rodzina von Zedlitz, w 1676 roku rodzina von Roeder. Już w 1681 roku zmiana właściciela- był nim Caspar von Reichenbach. Na początku XVIII wieku dobra w rękach Balthasara Friedricha barona von Lüttwitz. W 1778 roku majątek zakupuje Barbara Eleonore von Glaubitz, której syn Karl August von Glaubitz w roku 1795 sprzedał majątek Marie Sophie von Braun. W 1813 roku majątek zakupił major von Steinmann, a po jego śmierci dobra dziedziczy jego zięć, Hampel. W 1841 roku wystawiony na licytację majątek zakupił Adolph Neumann, który odbudował zniszczone przez pożar budynki gospodarcze oraz założył ogród. W latach 1893-1910 właścicielem dóbr był radca królewski Otto Sperber. Ostatnim właścicielem majątku był Paul Siecierski i jego żona.

DWÓR

Dwór klasycystyczny, zbudowany w 1797 roku. Murowany z cegły, założony na rzucie prostokąta. Parterowy o wysokich, sklepionych piwnicach, z użytkowym poddaszem o facjatami. Elewacja frontowa z wejściem pośrodku, zamkniętym łukiem odcinkowym, flankowana parą pilastrów typu jońskiego. W nadprożu płycina z datą budowy. Facjata rozczłonkowana pilastrami, zwieńczona trójkątnym szczytem. Dach mansardowy z naczółkami. Obecnie w rękach prywatnych, po remoncie.

Willa

Szprotawa po raz pierwszy w materiałach źródłowych pojawia się w 1260 roku. W tym czasie wchodziła w skład księstwa głogowskiego. W 1263 roku otrzymała prawa miejskie. W południowej części obecnego miasta, na stoku opadającym ku odnodze rzeki Szprotawa, książęta głogowscy w latach 1296-1311 zbudowali zamek. Był to obiekt zbudowany na planie owalnym z fosą i mostem od strony miasta. W latach 1296-1312 kasztelanem na zamku był Wolfram(Wolfgang) von Pannwitz, w 1314 roku Heinrich von Biberstein. W latach 1476-1488 zamek był siedzibą Jana II Żagańskiego oraz bazą wypadową jego wojsk. Był też więzieniem ważniejszych dostojników m.in. Jan II Żagański więził na zamku komandora joannickiego z Łagowa. Był ostatnim Piastem na zamku w Szprotawie. Jak pisze Saurma zamek i miasto książę podarował swojej córce Małgorzacie, zamężnej za Mikołajem Banffy z Limbow. Po przegranej wojnie z królem węgierskim Korwinem, w zamku rezydował cesarski komendant i starosta okręgu. W XVI wieku miasto jak i zamek były wydzierżawiane możnym rodom rycerskim. W 1511 roku wymieniona rodzina von Nostitz. W 1530 roku od Geroga von Nostitz dzierżawę wykupił Georg von Schӧnaich. Przez 4 lata miasto i zamek posiadał książę legnicko-brzeski Fryderyk II, by ponownie wrócić do rodziny von Schӧnaich. W tym samym 1544 roku dzierżawę otrzymuje Hieronim von Biberstein, po śmierci którego miasto jak i zamek przejmuje wdowa po nim wraz z córkami. W 1549 roku von Schӧnaich starający się o dzierżawę dochodzi do porozumienia z wdową po Hieronimie von Biberstein i finalizuje przejęcie dzierżawy w 1554 roku. W latach 1550-51 miastem i zamkiem zarządzał Hans von Loss(Looss). Po sporze rodzinnym część dzierżawy przejął kuzyn Johanna Georga von Schӧnaich, Brandamus von Zedlitz, który po śmierci Johanna Georga von Schӧnaich w 1587 roku, przejmuje bezprawnie własność rodziny von Schӧnaich, których rządy kończą się w 1591 roku. Od 1597 roku zarządzającym miastem i zamkiem został Sigmund von Kottwitz, właściciel Konotopu, a po nim Kaspar von Rechenberg. Od roku 1709 miasto stało się pełnoprawnym właścicielem gruntów i zamku. Wg innych źródeł ród von Schönaich posiadał miasto i zamek od 1597 przez kolejne 100 lat. Zamek uległ znacznym zniszczeniom podczas wojny trzydziestoletniej. Po 1642 roku zamek zaadoptowany został na browar. Po przejęciu zamku przez miasto na początku XVIII wieku, w latach 1745–1747 przebudowano zachowane mury zamkowe na kościół ewangelicki. Uzyskał on nową formę w latach 20-tych XIX wieku, wówczas też wzniesiono wieżę-dzwonnicę. Zniszczony podczas działań wojennych w 1945 roku. Obecnie trwała ruina ale elementy po zamku czytelne do dzisiaj, widoczne są w południowo-wschodniej partii kościoła. Są to kamienno-ceglane mury obwodowe oraz basteja, zbudowana przed 1550 rokiem.

WILLE

Miasteczko gminne położone w powiecie wschowskim. Założone przez Jana Jerzego von Schlichting, sędziego ziemskiego wschowskiego przywilejem Władysława IV Wazy z 20 lipca 1644 roku dla protestanckich uchodźców opuszczających Śląsk podczas wojny trzydziestoletniej.

Wieś położona w gminie Iłowa powiatu żagańskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1474 roku, kiedy należała do rodziny von Beyer ze Straszowa(Gross Selten). Ta wieś przez wieki bardzo często zmieniała właścicieli. A są nimi: von Blanckenstein-1521-1607, żagański urzędnik, sekretarz Kolbe-1607, miasto Żagań 1616, książę von Wallenstein-1628, ponownie miasto Żagań-1634, ponownie sekretarz Kolbe-1652, wdowa po Kolbe z domu von Dyhrn– 1726, baron von der Goltz z Lubieszowa i Jankowej Żagańskiej-1746, hrabia von Tottleben z Jankowej Żagańskiej- 1752, von Machni z Głogowa- 1781, Schütze-1784, w 1786 dobra przejęło państwo, Schittny– 1857, Weitzig-1860, von Stephany-1863, Friedemann– 1866, Kühne– 1874, Metzler– 1876, von Winkler z Radensdorf koło Calau- 1878, Bamberg z Panią Schnäbelbach- 1880, von Stülpnagel– 1882, Jaehne– 1883, Raebiger z Görlitz- 1884, prawnik Dr Reuling– 1889, bankier z Berlina Jacob Landau – 1892, Pani von Elbe– 1909, Bartsch– 1910, kupiec z Bremen Oloff- 1911, Kaempffe– 1914, oraz wdowa– 1929, Bär– 1930, ponownie Pani Kaempffe– 1932, Pan Wohlfarhrt z żoną- 1933-1945.

Poza założeniem dworskim z dworem, podwórzem, zabudowaniami gospodarczymi, w parku położony był pałac, obecnie nieistniejący.

Wieś gminna położona w powiecie świebodzińskim wzmiankowana po raz pierwszy w 1236 roku(Stans). Pierwszym znanym właścicielem Szczańca był Bodzanta de Stens oraz jego syn Christinus wymieniany w 1250 roku w dokumencie paradyskim. W 1278 wzmiankowany komes Wojciech a w 1311 Henryk ze Szczańca, w 1312 komes Wojciech Krszczonowicz ze Szczańca. W 1322 roku właścicielem Szczańca jest Teodoryk. Od XIV wieku wymieniany jest ród von Walderode i von Rabenau(1391)-siedzieli tu Jenchin i Fryderyk von Rabenau. W 1415 roku część Szczańca należy do Hansa von Stentzsch oraz Strytera(Strutera), obaj herbu Ossoria(1425).  Syn Hansa, Rafael von Stentz prawdopodobnie około 1436 roku wzniósł zamek zwany Białym Dworem, który w 1489 roku stał się schronieniem dla żony księcia Jana Żagańskiego. W 1495 roku część wsi w posiadaniu Albrechta von Schlichting. W 1499 Fryderyk Szczaniecki herbu Ossoria staje się właścicielem całej miejscowości poprzez zakupienie od rodziny von Walderode dóbr zwanych Dworem Klasztornym. W 1514 roku zamek Biały Dwór przechodzi w ręce Johanna II von Stentz. W roku 1591 Joachim von Stentz zakupuje Przytok, czyniąc z majątku nową siedzibę rodową. Od tego czasu Biały Dwór znalazł się w rękach krewnego rodziny von Stentz, Eustachiusa von Nostitz z Wilkowa. L. von Ledebur podaje, że rodzina von Stentzsch posiadała majątek do 1609 roku. Od roku 1608 miejscowość przechodzi w ręce rodu von Hohendorff(Hohendorf) ze Staropola. W 1619 roku następuje podział wsi na trzy folwarki. W 1626 roku dobra we wsi posiadała rodzina von Pfӧrtner von der Hӧlle(wcześniej zwana von Weitzenrode, Pfӧrtner gen. Zimmermann). W czasie wojny trzydziestoletniej w roku 1637 Biały Dwór ulega zniszczeniu. Wg spisu dóbr ziemskich z 1718 roku Szczaniec podzielony nadal na 3 części: Szczaniec I należało Friedricha Christiana von Hohendorff, Szczaniec II do Carla Magnusa von Lö​ben, Szczaniec III należał do Ernsta Eusebiusa von Hohendorff. Rodzina von Lӧben posiadała dobra w latach 1739-1743. W latach 1746 i 1748 Szczaniec został zakupiony przez Georga Gottloba von Knobelsdorff(1708-1762). Był synem Balthasara Georga. Dwukrotnie żonaty- 1-mo z Beate Sophie von Bornstädt, 2-do z Johanne Charlotte von Arnold, wdową baronową von Gersdorff. Miał dwoje dzieci z drugą żoną: Marianne Helene(1740-1791) i syna Johanna Carla(1741-1763), zmarłego bezżennie. Po jego śmierci doszło do podziału majątku. Szczaniec Górny z zamkiem, ponownie ale na krótko znalazł się w rękach rodu von Hohendorff – a dokładnie Friedricha Christiana w 1774 r. – i jeszcze w tym samym roku należał do rodziny von Lö​ben. Następnie od 1763 roku majątek był własnością Marianne Helene baronowej von Gersdorff z domu von Knobelsdorff- córki Jerzego Gottloba, która po śmierci brata Johanna Karola, odziedziczyła także majątek w Szczańcu Średnim. Była żoną Ernsta Rudolpha barona von Gersdorf, w 1791 roku wdową posiadającą dwa majątki: pierwszy z folwarkiem i ruiną zamku, drugi z siedzibą dworską i folwarkiem.

SZCZANIEC GÓRNY

Po śmierci Georga Gottloba von Knobelsdorf Szczaniec Górny odziedziczyła jego córka, Marianne Helene baronowa von Gersdorff. Po śmierci brata, Johanna Karla von Knobelsdorff, właściciela Szczańca Średniego odziedziczyła po nim majątek stając się właścicielką obu majątków. Później majątek w Szczańcu Górnym odziedziczyła jej córka Charlotta von Sydow. Rodzina von Sydow wymieniana w 1821 roku. W roku 1844 roku właścicielem Szczańca Górnego zostaje Dr. Carl Friedrich Hüncke. W 1879 roku jego majątek obejmował 597,70ha gruntów. Po jego śmierci majątek w posiadaniu Anny Hünke, z domu Kahle. W 1896 roku majątek obejmował 660ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 612ha i należał do wdowy Anny Hünke, z domu Kahle. W 1929 roku właścicielem jest Torsten Hünke von Podewils, a majątek obejmuje 612ha. Torsten Hünke von Podewils(ur.1909) został adoptowany przez Hasso von Podewils.

ZAMEK

W dawnej części zwanej Szczańcem Górnym prawdopodobnie około 1436 roku Rafael von Stentz wzniósł zamek zwany Białym Dworem, który w 1489 roku stał się schronieniem dla żony księcia Jana Żagańskiego. W 1637 roku w czasie wojny trzydziestoletniej uległ zniszczeniu. Prawdopodobnie około 1856 roku resztki zamku zostały rozebrane a na jego miejscu został zbudowany pałac istniejący do dnia dzisiejszego.

SZCZANIEC GÓRNY-  PAŁAC

W dawnym Szczańcu Górnym zachował się do dnia dzisiejszego pałac zbudowany w latach 70-tych XIX wieku, rozbudowany w 1920 roku. Pałac założony na planie zbliżonym do litery „T”, dwukondygnacyjny. . Po II wojnie światowej do 1948 roku pałac zajmowała Armia Czerwona. Później w pałacu mieściła się szkoła podstawowa, a od 1952 roku Państwowe Gospodarstwo Rolne. W tym czasie pałac zaadoptowano na biura i mieszkania dla pracowników. Od 1993 roku pałac przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa, która go wydzierżawiła. Od 2005 roku w rękach prywatnych, nieużytkowany. Obok obszerne zabudowania folwarczne, park krajobrazowy z grobowcem rodziny von Kalkreuth z drugiej połowy XIX wieku.

SZCZANIEC ŚRODKOWY- Czerwony Dwór

Po śmierci Georga Gottloba von Knobelsdorff majątek odziedziczył jego syn, Johann Karl von Knobelsdorff. Po jego śmierci dobra odziedziczyła jego siostra, Marianne Helene baronowa von Gersdorff, scalając oba majątki. Po niej Szczaniec Średni odziedziczyła jej córka, Janina von Kalckreuth, żona Friedricha von Kalckreuth(zm.1841). W 1850 roku  Szczaniec Środkowy posiada Emilie von Kalckreuth, z domu von Oppen. W 1857 roku własność porucznika von Kalckreuth. W 1879 roku majątek Arthura von Kalckreuth(zm.1910) obejmował 655ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 655ha gruntów. W 1914 i w 1929 roku Szczaniec Środkowy należący do Friedricha von Kalckreuth(ur.1872) obejmował 668ha i  657ha. Do 1945 roku Szczaniec Środkowy z dworem należał do rodziny von Kalckreuth.

W dawnym Szczańcu Środkowym ruiny dworu z XVI wieku zwanego Czerwonym Dworem, przebudowanego w wieku XVIII i XIX. Frontowy budynek był wzniesiony na miejscu starszej budowli z XIII/XIVw. na planie prostokąta, murowany z kamienia i cegły, dwupiętrowy, podpiwniczony. Po roku 1945 nie użytkowany dwór popadł w ruinę. Część belek uratowanych podczas rozbiórki dworu znajdują się w jednej z sal wieży rycerskiej w Witkowie. Obok zachowały się resztki parku krajobrazowego.