Wieś położona w gminie Chojna powiatu gryfińskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1270 roku. W XIV wieku należała do rodu von Brederlow. Od 1440 do 1512 roku wieś była w posiadaniu rodziny von Schwarzenholz. W XVI wieku część gruntów należała do rodu von Sydow. W XIX wieku w posiadaniu rodziny von Gagern(1828). Później w drugiej połowie XIX wieku właścicielem majątku był niejaki Piper wymieniany w latach 1846-1857. Na początku XX wieku dobra są w rękach  baronowskiej rodziny von Dobeneck. Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina von Grumme-Douglas– wymieniany Karl Ferdinand von Grumme-Douglas, uordzony w 05.06.1860 roku w Sztokholmie, zmarły 18.07.1937 roku w Stokach. Od 1900 roku nobilitowany, od 1912 roku używający dwuczłonowego nazwiska von Grumme-Douglas. Niemiecki oficer marynarki-kontradmirał i polityk. Rodzina jego pochodziła z Dolnej Saksoni, wymieniana  w XVII wieku. Dnia 09.08.1900 roku ożenił się z Ellen hrabianką von Douglas.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

W południowo-wschodniej części wsi położony jest folwark z dworem z drugiej połowy XIX wieku, z przylegającym od północy parkiem krajobrazowym z przełomu XVIII/XIX wieku o powierzchni 7,0 ha. W parku poza wieloma okazami starodrzewia, aleja kasztanowców prowadząca do wieży widokowej. Na posesji Nr 3 rośnie wiąz o obwodzie 560 m, najgrubszy na Pomorzu.

Wieś położona w gminie Złocieniec powiatu drawskiego. We wsi założenie dworsko-folwarczne. Od 1825 do 1945 roku majątek w rękach rodu von Zadow.

Miejscowość położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wspomniana w 1288 roku(Sybin). W 1311 roku lenno Hermannusa de Sibin. Na przełomie wieków XIV i XV wieś w posiadaniu rodu von Steinwehr, która w 1404 roku odsprzedała część wsi miastu Wolin oraz wolińskim cystersom. Kolejnym właścicielem jest Kurt von Muckerwitz, który zostaje wymieniony w 1419 roku. W 1432 roku jako właściciel wsi figuruje Konrad von Muckerwitz. Od 1491 roku jako patronów miejscowego kościoła wymienia się rodzinę von Flemming, która od około 1500 roku jest w posiadaniu wsi a sam majątek należał do nich do 1945 roku. W 1628 roku we wsi trzy majątki rycerskie, wszystkie należące do rodu von Flemming. W 1910 i 1928 oraz 1939 roku właścicielem majątku był porucznik Richard von Flemming a dobra obejmowały 539 ha gruntów.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWO-FOLWARCZNE

Nieistniejący dwór prawdopodobnie zbudowany na przełomie XVIII/XIX wieku za czasów Carla Berenda Sigismunda von Flemming (1779-1835). W tym czasie założony park krajobrazowy.

Dawny folwark XIX-wieczny, powstały na gruntach majątku rycerskiego Chlebowo który należał do rodu von Knebel Doeberitz. Osada została założona na północnym, stromym brzegu jeziora Siecino. Do czasów obecnych przetrwał, wybudowany w latach 20 XX w., ładnie położony pałac. Wybudowała go Gertruda von Knebel Doeberitz.

Pałac

Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowo-leśny. Obecnie całość w rękach prywatnych, służy turystyce.

Miejscowość położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Wymieniona po raz pierwszy w 1279 roku(Stresowe Parvum, Klein Stresow) za czasów księcia Bogusława IV(1254/55-1309). Należała wtedy z nadania księcia do kapituły katedralnej w Kamieniu Pomorskim. W 1380 roku wymieniona jako Ramsberg. W XV wieku dzierżawiona przez burmistrza kamieńskiego Steffana Loyzin. W 1482 roku wieś jest własnością miasta Kamień Pomorski. W 1584 roku część gruntów należała do kościoła we Wrzosowie. W latach 1847-1939 należała do rodziny Steffen. W 1928 roku właścicielem majątku był Fritz Steffen a dobra liczyły 183 ha gruntów. Ostatnim właścicielem była Maria Steffen.

DWÓR

We wsi eklektyczny dwór z początku XX wieku, zbudowany na planie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem, kryty rozczłonkowanym dachem mansardowym z lukarnami. Wejście główne zaznaczone portykiem z kolumnami. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa, z utworzonym na terenie majątku PGR, później należał do Głuchołaskich Zakładów Papierniczych. Od 1994 roku własność prywatna, z wykorzystaniem na ośrodek wypoczynkowy. W sąsiedztwie resztki parku dworskiego.

Wieś położona w gminie Ińsko powiatu stargardzkiego. W XVI wieku Storkowo wchodziło w skład dóbr rodu von Wedel. W 1564 roku ich lennikami był ród von Schmiedebrg, do którego należała wieś. W XVI-XVIII wieku wieś podzielona na cztery działy własnościowe. W 1575 roku właścicielami byli bracia: Filip, Günther, Joachim Młodszy i Joachim Starszy. W 1715 roku 4 majątki należące do: A- Henryka von Schmiedeberga i jego synów, Joachima Fryderyka i Jürgena Henryka a w 1718 roku do porucznika Henryka von Schmiedeberga, B- do Hansa Christiana von Schmiedeberga i jego 4 synów, C- do Augusta von Schmiedeberga, Majątek D w 1718 roku należał do Aleksandra Henryka von Kühnego. Od 1800 do 1820 roku majątek należał do urzędnika Zimmermanna. W 1828 roku właścicielem Storkowa była rodzina von Kleist. Już po 1830 roku majątek w posiadaniu pana Knappe. Po jego śmierci w 1832 roku dobra dziedziczy wdowa i małoletni syn. W 1858 roku dobra dziedziczy Robert Knappe. Po jego śmierci w 1893 roku dobra w rękach Hellmutha Erdmann-Knappe notowany w 1905 roku. W 1911 roku majątek posiada Max Schrӧder, po jego śmierci w rękach wdowy, z domu Bronceglio.

Dwór

Dwór zbudowany w latach na przełomie końca lat 20-tych i początku lat 30-tych XIX wieku za czasów rodziny von Kleist, pod koniec XIX wieku rozbudowany. Dwukondygnacyjny, postawiony na planie prostokąta, kryty dachem naczółkowym, w części dachem dwuspadowym. Obok zachowały się budynki folwarczne oraz park o powierzchni 9,2 ha.

Miejscowość położona w gminie Banie powiatu gryfińskiego. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1345 roku(Wildenbruke). W 1377 roku joannici, do których należała wieś dostali zgodę od książąt pomorskich na budowę zamku i w 1382 roku zakon przeniósł swoją siedzibę z Rurki do Swobnicy. Swobnica była siedzibą komandorii do 1610 roku, kiedy została ona przeniesiona do Słońska. Podczas wojny trzydziestoletniej w roku 1629 Swobnica została zajęta przez wojska cesarskie, które w latach 1630/31 zostały wyparte przez wojska szwedzkie. Umową szczecińską z 1653 roku joannici tracą Swobnicę, która stała się własnością prywatną. Królowa Szwecji podarowała ją swojemu nadwornemu kanclerzowi Johannowi Adlerowi Salvius(*1590-+1652). Po jego śmierci królowa w 1654 roku przekazała Swobnicę szwedzkiemu posłowi w Hamburgu, kupcowi Peterowi Bidal. Po podbiciu całego Pomorza przez wojska brandenburskie w 1675 roku, Wielki Elektor Friedrich Wilhelm przekazał zamek marszałkowi polnemu Georgowi baronowi von Derffinger(*1606-+1695). Po pokoju w Saint Germain Brandenburgia musiała zwrócić większość podbitych terytoriów, w tym Swobnicę. Tym samym wraca ona do Petera von Bidal, który w międzyczasie uzyskał tytuł szlachecki, który w 1680 roku za 120 000 talarów sprzedał majątek księżnej elektorowej Dorothei(*1636-+1689), drugiej małżonce Wielkiego Elektora, która połączyła Swobnicę z Szwedt i Vierraden tworząc majątek Swobnica-Schwedt. Po jej śmierci zamek przeszedł w ręce jej syna, Philippa Wilhelma(*1669-+1711), pierwszego margrabiego linii Brandenburg-Schwedt. Kolejnym właścicielem Swobnicy był syn Philippa Wilhelma, Friedrich Wilhelm(*1700-+1771) a następnie brat Friedricha Wilhelma, Friedrich Heinrich(*1709-+1788), który nie pozostawił męskich potomków. Majątek został przejęty przez główną linię Hohenzollernów w Berlinie. Do 1873 roku Swobnica stanowiła część królewszczyzny, by w tym roku zostać ogłoszoną własnością prywatną rodu von Hohenzollern. Taki stan rzeczy trwał do 1945 roku. Po drugiej wojnie światowej majątek wraz z zamkiem przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Rolne. W samym zamku mieściły się biura, później zaadoptowany na spichlerz. W 1992 roku sprzedany holenderskiemu przedsiębiorcy Panu van Leendert, który nie dokonał żadnych prac remontowych i zabezpieczających zamek, doprowadzając go do ruiny. W 2009 roku powstało Stowarzyszenie Zamek Swobnica, którego celem było ratowanie zabytku. Od 2011 roku zamek stał się własnością gminy Banie  co pozwoliło podjąć prace remontowe ratujące zabytek.

ZAMEK

Położony z dala od wsi zbudowany w latach 1377-1382, przebudowany w 1680-1690. Od początku XX wieku stał opuszczony. Nie zniszczony podczas działań wojennych w 1945 roku. Jest to budowla trzyskrzydłowa z potężną wieżą.

Wieś położona w gminie i powiecie Drawsko Pomorskie. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1300 roku, kiedy właścicielem wsi był Zules von Wedel. W 1326 roku spalona przez wojska Władysława Łokietka podczas wyprawy wojsk polsko-litewskich w celu przejęcia ziem na wschód od rzeki Drawy. W 1384 roku Ziemia Drawska znajduje się w rękach krzyżackich od wykupienia ich od Johanna von Wedla. Prawdopodobnie von Wedlowie nadal byli właścicielami wsi. Kolejnym właścicielem wsi była rodzina von Wolde. Od 1518 roku wieś w rękach rodu von Borcke/Borck/. W 1657 roku we wsi stacjonowały wojska hetmana Stefana Czarnieckiego. W 1715 roku majątek w rękach Philipa von Borcke/Borck/. Ze względu na położenie przez wioskę w roku 1758 przemaszerowały wojska kozackie, w 1807 i 1813 wojska francuskie. Po śmierci ostatniego z von Borcke właścicielem przez krótki okres była wdowa po nim, Luiza von Koschnitzki, która w roku 1838 sprzedaje majątek i wieś krewnemu Georgowi von Knebel-Doeberitz/1810-1880/, najstarszemu synowi Ludwiga von Knebel-Doeberitz i Wilhelminy z domu von Wolde. Georg von Knebel-Doeberitz ożeniony z Adelajdą von Wedel, z domu von Kremzow, w latach 1858-1860  buduje nową siedzibę szlachecką, istniejącą do dzisiaj. Z małżeństwa z Adelajdą miał czworo dzieci- dwóch synów i dwie córki. Dnia 25 stycznia 1920 roku od kuli kłusownika ginie właściciel majątku, doktor praw Bernd von Knebel-Doeberitz. Był to początek końca majątku w rękach rodu. Następcą był jego młodszy brat Gerd, czarna owca rodu, który przez niefrasobliwą politykę finansową, hulaszczy tryb życia doprowadził do upadłości. Z powodu zadłużenia około 1930 roku dochodzi do parcelacji majątku. Po licytacji majątek zakupił doktor Sinnhuber z Berlina.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Pałac zbudowany przez Georga von Knebel-Doeberitz to eklektyczny budynek dwukondygnacyjny z nieużytkowym poddaszem, podpiwniczony, stylizowany na neogotycki zamek, murowany, o rozczłonkowanej bryle, z pięciokondygnacyjną wieżą. Całość otacza park krajobrazowy z aleją grabową.

Wieś położona w gminie Myślibórz powiatu myśliborskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1296 roku. W 1337 roku we wsi 5 działów rycerskich należącym do Henningusa Slamair, Granse, Henningusa de Buch, Ludeke von Scheningen, Liebenthal. W 1362 roku margrabia Ludwik II Rzymski potwierdził lenno wsi braciom Betkinowi, Arnoldowi i Hermanowi von Liebenthal. W 1363 roku Ludwik Rzymski pozwala Mikołajowi von Scheningen(Schӧning) na budowę siedziby rycerskiej na terenie wsi. W 1365 roku wzmiankowani Otto i Ludeke von Schӧning. W 1400 roku pojawia się ród von Hagen, a w 1402 roku Hasson von Brederlow. W 1436 roku panem na zamku sulimirskim jest Henning von Horker. W XV wieku kolejnym rycerzem mającym dobra we wsi jest Arnold von Wreech. W 1444 roku wymienia się rycerzy Gerkina von Wreech, Hansa von Hagen i Wernerea von Ellingen posiadających dobra rycerskie w Sulimierzu. W 1486 roku dobra we wsi posiadali bracia Hans, Kasper i Henning von Horker. W 1551 roku Paul von Ellingen odstępuje swój majątek Hansowi von Wreech z Lipian. W XVI wieku kilka działów rycerskich we wsi. W 1565 roku dobra we wsi posiada ród von Horker, von Schӧnebeck. W 1572 roku mowa o kilku majątkach rycerskich: ród von Horker(wzmiankowani Georg i Hans von Horker, Jakob, wdowa po Marxie, wdowa po Wolfie), Joachim von Schӧnebeck. W 1588 roku wymieniany Andreas von Wreech. Rodzina von Wreech posiadała majątek do 1683 roku. W tym czasie pojawia się ród von Sydow, która w 1644 roku zakupiła część gruntów we wsi od rodów von Wreech i von Hoker a następnie w 1683 roku odsprzedała część gruntów Christianowi Sigismundowi von Waldow.  W 1683 roku część gruntów należała do rodu von Strauss. Po Christianie Sigismundzie dobra dziedziczy jego syn Bernd Wilhelm a następnie wnuk Christian Friedrich, który w 1789 roku sprzedaje majątek za 73500 talarów majorowi von Meyerinck, który po kilku latach sprzedał go baronom von Eckardstein. W 1806 roku majątek zakupił baron von Knobelsdorff, którego córka Rosalie w 1845 roku wniosła dobra w posagu mężowi generałowi von Bojanowski. Po jego tragicznej śmierci w 1849 roku sprzedaje majątek Arnoldowi Karbe. Drogą sukcesji majątek przechodzi w ręce rodziny Middeldorf. W 1927 roku właścicielem dóbr była Marie Middeldorf z domu Karbe. Od XIX wieku właściciele Sulimierzyc mieszkali w Dzierzgowie, który od XX wieku stał się samodzielnym majątkiem. Od XX wieku właściciele Sulimierza mieszkali we dworze w Sulimierzu.

ZESPÓŁ DWORSKO-PARKOWY

W południowej części wsi zespól składający się z założenia folwarcznego oraz parku krajobrazowego o powierzchni 6 ha. Dwór będący w latach 60-tych był już ruiną. Na jego miejscu postawiono budynek mieszkalny.

Pałac „Bursztynowy” oraz Pałac „Biały”

 HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Świeszyno powiatu koszalińskiego. Wzmiankowana już w roku 1278, jako folwark należała do majątku w Dunowie. W 1706 roku od hrabiego von Schwerin majątek w Dunowie wraz z Strzekęcinem zakupuje Caspar von Wolde. W 1795 roku Otto Ferdinand Wilhelm von Wolde sprzedaje majątek Friedrichowi Leopoldowi Lewinowi von Kamecke. Rodzina von Kamecke posiada majątek do 1945 roku.  Po 1945 roku po zajęciu majątku przez wojska radzieckie, Biały Pałac posłużył za główną siedzibę marszałka Żukowa. Kolejnym właścicielem było Państwowe Gospodarswto Rolne, które w Białym Pałacu umieściło swoje biura. W latach 1966-80 pałace należały do Jelczańskich Zakładów Samochodowych pełniąc funkcję ośrodków wypoczynkowych. Po 1980 roku w pałacach mieścił się internat Technikum Budowlanego z Koszalina. Później należały do policji. Po 1990 roku zniszczone pałace zostały zakupione przez prywatnego inwestora i wyremontowane. Obecnie pełnią funkcję hotelowo-mieszkalną.

PAŁAC BURSZTYNOWY

Pałac Bursztynowy w trakcie budowy. Zdjęcie ze zbiorów Z.Zajchowskiego.

Pałac zbudowany w latach 1899-1901 dla rodziny von Kamecke. Prawdopodobnie pałac zastąpił starszą siedzibę rodową na co wsazuje wiek drzew w otoczeniu pałacu. Wraz z budową pałacu rozbudowano założenie parkowe.

PAŁAC BIAŁY

W 1935 roku zbudowano Pałac Biały. Oba pałace położone są w  10 hektarowym parku, ze stawem.