Wieś położona w gminie Brody powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1469(Datten). Wieś wasalna należąca do majątku w Brodach. W 1469 roku należy do rodu von Wiedebach. Kolejni właściciele majątku: von Maxen((1517, 1523), von Wiedebach(1550, 1556), von Maxen(1582, 1614), von Gersdorf(1625, 1630), von Maxen(1634), von Wiedebach(1660), Francke(1664), von Maxen(1685-1741). Od 1741 roku w posiadaniu hrabiów von Brühl. W 1879 roku majątek liczył 293, 34 ha gruntów. W latach 20-tych XX wieku właścicielem był Friedrich Joseph hrabia von Brühl.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W południowo-zachodniej części wsi położony był zespół dworski. Pozostałością są budynki gospodarcze.

DWÓR-2022r.

Wieś położona w gminie i powiecie Żagań.  Po raz pierwszy wymieniona w 1369 roku jako własność cesarska. W latach 1369-1463 należała do klasztoru augustianów w Żaganiu. W 1393 roku część gruntów we wsi w rękach Waltera Hafer. W 1463 roku wymienia się rodzinę von Rothenburg jako posiadaczy majątku. Od 1467 do 1810 roku wieś w posiadaniu augustianów z Żagania.  W XIX wieku wielokrotnie majątek zmieniał właścicieli: miasto Żagań/1810/, von Kleist/1812/, von Gammen/1818/, von Student i von Jordan/1831/, von Wittig/1846/, von Tietzen-Henning/1847/, ponownie von Wittig/1848/, von Burchardt/1851/, von Wedell-Parlow z Gryfic/1852/, Preinecke/1853/, von Helbig/1860/, von Prittwitz-Gaffron/1871/, Goeritz/1875/, Steinlein z Berlina/1875/, Schneider/1876/, Eckler z Berlina/1878/, Pinner/1879/, von Eckardt/1879/, wdowa hrabina von Reichenbach z Boleścina koło Świdnicy/1891/, Heinsius z Goerlitz/1892/, Bethge z Pisarzowic/1892/, Zobel/1892/, ponownie Heinsius z Goerlitz/1893/, Eberhard Czirn von Terpitz z Goerlitz/1898/, Gustav von Negelein/1917/. Od 1926 do 1945 roku właścicielem jest rodzina Gemeinert.

DWÓR

W centrum wsi znajduje się dwór z parkiem oraz zabudowaniami folwarcznymi. Po 1945 roku pałac w posiadaniu PGR z przeznaczeniem na mieszkania dla pracowników.  Data powstania dworu nie jest znana. Prawdopodobnie dwór barokowy z XVIII wieku, wzniesiony z cegły na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem, podpiwniczony w całości, nakryty wysokim czterospadowym dachem z wieżyczką. Obecnie własność prywatna. Remontowany.

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie i powiecie żagańskim o średniowiecznej metryce. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1238, kiedy była własnością klasztoru augustianów z Żagania. Po raz kolejny wymieniana jest w roku 1292. Od XV wieku opisywanych jest sześć  folwarków, z których po połączeniu w XVII wieku pozostały trzy.

FOLWARK I/ istniejący do 1602 roku/

Po raz pierwszy wymieniony w 1474 roku, kiedy należał do rodu von Knobelsdorff z Gorzupi Dolnej, w 1489 był w posiadaniu rodziny von Knobelsdorff z Jelenina. W 1544 roku w rękach państwa. W 1602 roku majątek przejęty przez rodzinę von Promnitz, właścicieli folwarku III zwanego „Górnym”.

FOLWARK II/istniejący do 1522 roku/

Pierwsza informacja o majątku pojawia się w 1384 roku, kiedy należy do rodu von Kottwitz. W 1442 roku w rękach cesarskich i przekazana w ręce rodu von Promnitz z Jelenina. W 1521 roku ponownie w rękach cesarskich, który w tym samym roku przekazuje majątek rodzinie von Knobelsdorff z Jelenina. Ale już w 1522 roku właścicielem majątku jest rodzina von Promnitz, będąca w posiadaniu folwarku IV, zwanego „Dolnym”.

FOLWARK III

Prawdopodobnie położony w pobliżu Folwarku Górnego. W 1435 roku należał do rodziny von Buchwald, w latach 1435-1538 część majątku należała do von Promnitz z Wichowa. W 1458 roku zakupują pozostałą cesarską część majątku. W 1689 roku nadal właścicielami jest ród von Promnitz, który na początku XVII wieku kupił folwark I oraz IV. To na terenie tego folwarku rodzina von Promnitz buduje pałac, w murach którego zachowane są relikty  wieży rycerskiej. W 1689 roku majątkiem zarządza wdowa von Promnitz. W 1704 majątek w rękach hrabiny Reuss von Plauen, z domu von Promnitz. Od 1781 roku Dzietrzychowice- folwark górny zostały zakupione przez Georga Sigmunda von Neumanna i jego żonę Helenę Barbarę z domu Lehmann. U schyłku życia w latach 1777-1796 Georg dokonuje kolejnej przebudowy i rozbudowy pałacu, które kontynuowane są po roku 1800 przez syna Carla Augusta i jego żonę Henriettę. Po śmierci Teodora von Neumann, wieś zakupuje hrabina Maria von Keyserlingk-Rautenburg, której administratorem jest Paul Rabel(brak danych u Stellera). W latach późniejszych dość częste zmiany właścicieli: hrabina von Lusi/1894/, von Meyer zu Knonow z Berlina/1899/, w rękach państwa/1900/, Bank Ziemski z Berlina/1905/, Dr Heimann, zmiana nazwiska na Heimann-Trosien/1906-1940/.

FOLWARK IV zwany „Dolnym”

Prawdopodobnie najstarsza część wsi Dzietrzychowice z wieżą rycerską. Pierwszym wymienionym właścicielem majątku była rodzina von Kolbichen. W roku 1460 ostatni z rodu Dietrich von Kolbichen zapisał żonie Elizabeth von Schaffgotsch cały majątek. W 1467/1473/ roku wdowa po Dietrichu von Kolbichen sprzedała pozostałą część(folwark) rodzinie  von Promnitz, który w roku 1474 uzyskał zatwierdzenie lenna obejmującego dolny i górny folwark. Majątek dzierżawiony w latach 1605-1610 przez rodzinę von Stoessel, w latach 1610-1619 przez rodzinę von Haugwitz. W 1624 roku dochodzi do połączenia folwarku IV z III.

FOLWARK V

Po raz pierwszy wymieniony w 1304 roku. Od początku do 1940 roku należał do szpitala Św. Ducha w Żaganiu.

FOLWARK VI

W 1384 roku był w posiadaniu rodu von Kottwitz z Iłowej. Później należał do zakonu augustianów z Żagania. Po sekularyzacji zakonu od 1810 roku właścicielem zostaje miasto Żagań.

W XVI wieku von Promnitzowie będący właścicielami Dzietrzychowic budują renesansową siedzibę, rozbudowywaną w XVII wieku w pałac, przy którym  w latach 1680-1689 powstaje ozdobny ogród. Dotyczy to folwarku górnego. Ostatnią właścicielką Dzietrzychowic z tego rodu wymienianą w 1704 roku jest Maria Emilia Eleonora Reuss von Plauen z domu Promnitz.

WIEŻA MIESZKALNO-OBRONNA

Położona na terenie Folwarku IV zwanego „Dolnym”. Zamek zbudowany w postaci wieży mieszkalnej otoczony był fosą. Wieża zlokalizowana na niewielkim wzniesieniu, tuż przy stawie, leżała na terenie dolnego folwarku. Zbudowana z kamienia, na planie kwadratu(10x10m), trzykondygnacyjna, podobnie jak w Witkowie, Lipinach Łużyckich czy Sękowicach. Jednoprzestrzenna piwnica, przesklepiona kolebką, według miejscowej legendy miała tajemne wejście prowadzące do tunelu, biegnącego pod stawem w kierunku folwarku górnego. Charakter obronny wieży podkreślają grube mury, wejście-pierwotnie usytuowane na poziomie I kondygnacji oraz otwór strzelniczy z drewnianym nadprożem, zachowany w elewacji północnej. Budowlę przykrywał dach namiotowy. Kilkakrotnie przebudowywana. Powiększono gotyckie otwory okienne, kamienne elewacje otynkowano i zwieńczono ceglanym gzymsem, a nadproża ozdobiono pseudoboniowaniem. W XVIII i XIX wieku dobudowano parterowe przybudówki, które po 1945 roku popadły w ruinę. Zachowane do dziś mury najstarszej części założonej na planie prostokąta, posiadają wysokość trzech kondygnacji. W średniowieczu wieża była ważnym punktem strategicznym i obronnym na szlaku z Kasztelani Żagańskiej do Nowogrodzkiej. W 1996 roku wieżę wydzierżawiono.

WIEŻA OBRONNA II

Na terenie folwarku górnego znajdowała się druga wieża obronna, obecnie znajdująca się w murach pałacu.

 PAŁAC

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Witnica powiatu gorzowskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1337 w Księdze Ziemskiej Ludwika Starszego pod nazwą Diterstorp. Później wymieniana jako Drieversdorf, Ditherichstorff, Dietrichstorp wreszcie Diedersdorf. Jako typowa wieś rycerska, w XVI wieku posiadała 4 folwarki, z czego trzy są w ręku rodu von Zinnitz lub Zinnwitz, a czwarty w posiadaniu rodziny von Stoerm. Po okresie wojny trzydziestoletniej częste zmiany właścicieli wsi. Wymienia się rody: von Zinnitz lub  von Zinnwitz, von Schlieben, von der Marwitz, von Strauss, von Burgsdorf, von dem Borne. Od 1756 roku wieś w posiadaniu rodziny von Wobeser. Hans Bogislav von Wobeser, starosta gorzowski w 1771 roku zakłada nowy folwark, zwany Charlottenhof/od imienia żony/ i na jego terenie buduje nowy dwór. Zmarł na terenie Sosen w roku 1776. Wdowa po nim, Charlotta von Wobeser, z domu von dem Borne przejmuje majątek, który przechodzi na rodzinę von dem Borne. Od 1800 roku w rękach rodu von der Marwitz poprzez małżeństwo Elisabeth Marianne z domu von dem Borne z kapitanem Ludwiga von dem Marwitz. Od 1816 do 1945 roku dobra w posiadaniu rodu von Klitzing.

 DWÓR

Na terenie folwarku Schoeferei Vorwerk położona była pierwsza siedziba-dwór właścicieli Starych Dzieduszyc. Teren byłego folwarku otoczony starym murem. Dwór nie istnieje, prawdopodobnie na jego miejscu stoi współcześnie postawiony dom.

PAŁAC

Pałac, położony na obrzeżach parku, część autorów podaje, że był to pałac myśliwski właścicieli Sosen-von Klitzingów, część uważa,  że został zbudowany dla seniorów tej rodziny, część uważa budynek za pałac letni. Zbudowany w latach 1903-1904 w stylu secesyjnej willi. Obecnie budynek szkolny. Na starych pocztówkach pałac przypisany do Starych Dzieduszyc. Obecnie przypisywana lokalizacja do Sosen.

Wieś leżąca w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego o średniowiecznej metryce. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1295 roku(Duringow), kiedy wchodziła w skład parafii w Solnikach. W tym czasie grunty we wsi posiadał kasztelan kożuchowski- Dietrich von Pesna. W 1310 roku pisał się stąd komes Wisław, w 1322-1332 wzmiankowany rycerz Maćko de Duringow. Kolejnymi właścicielami wsi byli- w 1388 roku Petrus de Lessnaw, po 1500 roku Bernard Beroldt/, w 1505-jako dziedziczny pan wsi, właściciel pobliskiego Nieciecza/. Od połowy XVI wieku właścicielem wsi jest rodzina von Braun z Solnik. W 1566 roku wzmiankowany Wenzel von Braun Starszy żonaty z Anną von Rechenberg. Miał syna Wenzela von Braun Młodszego, żonatego z Sabine von Gladitz. Za jego czasów w 1585 roku dochodzi do podziału majątku pomiędzy jego synów: Joachima von Braun(*1569-+1621) i Christopha von Braun(*1570-+1632). Wieś Nieciecz i Dziadoszyce otrzymał najmłodszy z synów- Christoph von Braun. Joachim otrzymał pobliskie Solniki. Po Christophie majątek dziedziczy Hans Christoph, żonaty z Margarethą Hedwig von Kottwitz, która w 1681 roku została wymieniona jako właścicielka Dziadoszyc, Niecieczy, Pierzwina i Kamionki. Jej syn Hans Christoph zmarły w 1714roku był kolejnym dziedzicem dóbr. Z małżeństwa z Anną Sabine von Knobelsdorff miał syna Balthasara. W 1714 roku bezpotomnie umiera Balthazar von Braun, ostatni właściciel z tego rodu. W 1727 roku właścicielem wsi był wzmiankowany Caspar Friedrich von Glaubitz, właściciel Starej Jabłonny, Bielic i Niecieczy. Miał 4-ch synów: Georga Friedricha, Christopha, Hansa Erdmanna i Carla Ferdinanda. Dziadoszyce i Nieciecz odziedziczył Hans Erdmann von Glaubitz. W 1752 roku wymieniony jako właściciel z synami: Carlem Friedrichem Ernstem von Glaubitz i Franzem von Glaubitz. W 1765 roku właścicielem wsi jest rodzina von Pfӧrtner von der Hӧlle. Prawdopodobnie w tym czasie właścicielem wsi był Carl von Pfӧrtner żonaty z Elisabeth von Langen, zmarły w 1797 roku. W 1806 roku dobra należały do Carla Gottloba von Pfӧrtner. Od 1845 roku właścicielem wsi zostaje Friedrich Bahnisch(Bӓnisch) a od drugiej połowy XIX wieku rodzina von Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. Prawdopodobnie przez małżeństwo majątek przechodzi w ręce hrabiów Schack von Wittenau. W 1873 roku właścicielką była hrabina Hedwig Schack von Wittenau, z domu von Kalckreuth,córka hrabiego Alfreda. Majątek jej obejmował 870 mórg ziemi. W 1912 roku właścicielem był Magnus hrabia Schack von Wittenau. Ostatnim właścicielem wsi do 1945 roku był Artur hrabia Schack von Wittenau.

W 1791 roku mowa jest o siedzibie dworskiej. W zachodniej części wsi położony był dwór parterowy zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, kryty dachem naczółkowym z użytkowym poddaszem. Dwór wybudowany przez rodzinę von Braun zniszczony prawdopodobnie w wyniku działań wojennych. Pozostałością zespołu dworskiego są resztki parku oraz zabudowy gospodarczej.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Świdnica powiatu zielonogórskiego wzmiankowana w 1305 roku, z XIII wiecznym rodowodem. Prawdopodobnie założycielami i właścicielami wsi do 1476 roku była rodzina von Rabenau. W 1540 roku dobra w rękach braci- Wolffa i Christopha von Knobelsdorff, a po śmierci Wolffa von Knobelsdorff w roku 1567 wieś przechodzi w ręce rodu von Löben. Od XVII wieku–majątek w posiadaniu rodziny von Miesitschek von Wischkau. W 1853 roku dobra nabył Leonard von Klinckowström, a po nim dobra dziedziczy  syn Leonarda, starosta zielonogórski Ernst Carl Thurn von Klinckowström. W jego rękach majątek pozostawał do 1902 roku. Po nim dobra w rękach Willibalda hrabiego von Schmettow, generała brygady i dowódcy dwunastej brygady kawalerii w Nysie. Po śmierci hrabiego posiadłość przejmuje wdowa po nim- Maria von Schmetow, córka Ernsta Carla Thurn von Klinckowström`a. Po jej śmierci do 1945 roku dobrami zarządzał hrabia Gottfried von Schmetow.

PAŁAC

Klasycystyczny dwór, zbudowany w latach 1816-18, gruntownie przebudowany w 1867-8 roku, po 1945 roku adaptowany na szkołę oraz mieszkania dla nauczycieli. Murowany, założony na planie prostokąta z wielobocznymi dobudówkami z okresu przebudowy. Piętrowy, nakryty dachem naczółkowym. W elewacji północnej lekki ryzalit z trójkątnym przyczółkiem, w nim wejście z reprezentacyjnymi schodami. Po wojnie w pałacu mieściła się szkoła oraz biura Gminnej Samopomocy , w roku 1973 podjęto prace remontowe i adaptacyjne na potrzeby muzealne. Od 1978 roku rozpoczęło działalność Lubuskie Muzeum Wojskowe.

Wieś dawniej położona w gminie i powiecie zielonogórskim, obecnie część miasta Zielona Góra, o której pierwsza informacja pojawia się w 1305 roku. W tym czasie należała do rodu von Kittlitz. W Drzonkowie przebywali do 1611 roku. W połowie XV wieku część wsi należała do Otto von Kittlitz a druga do rodziny von Rothenburg. W 1611 roku część należąca do rodziny von Kittlitz zakupiła rodzina von Kalckreuth. Pozostała część wsi należała do Erdmanna von Rothenburg. Rodzina von Kalckreuth sprzedaje swój majątek rodzinie von Knobelsdorff. W 1688 roku wieś podzielona na dwie części, w tym jedna należąca do Margarety von Knobelsdorff z domu von Schenckendorf. W 1722 roku dochodzi kolejny właściciel wsi- Siegfried von Unruh z Raculi. Wieś w tym czasie podzielona na trzy części. W 1743 roku dwie części wsi ma w swoich rękach Gottlieb von Gersdorf, pozostała część wsi od 1761 roku należy do Gustawa Christiana von Prittwitz. Majątek po rodzinie von Prittwitz przechodzi w 1768 roku w ręce rodu von Knobelsdorff i von Stosch. W 1781 roku Drzonków jest w posiadaniu Ludwiga hrabiego von Schrabrendorff, który już w 1782 roku sprzedaje wieś hrabinie Friderice von Cosel, wdowie po Fryderyku Auguście von Cosel, synu króla polskiego Augusta II Mocnego. Po niej majątek dziedziczy jej syn, Gustaw Ernest von Cosel, który w 1789 roku sprzedał klucz zatońsko-drzonkowski rodzinie von Johston und Krӧgeborn. W 1792 roku za 154 tysiące talarów dobra zakupił Gottlieb von Ramin,który już w 1794 roku sprzedał je rodzinie von Prittwitz. W 1794 roku Właścicielem majątku zostaje Hans Melchior Julius hrabia von Schweinitz. Od 1800 roku Drzonków jest w posiadaniu księcia kurlandzkiego Birona i jego rodziny.

 DWÓR

Zbudowany na przełomie XVIII-XIX wieku dwór klasycystyczny murowany, parterowy, założony na planie prostokąta, z nieznacznym ryzalitem na osi fasady. Dach mansardowy z naczółkami, ryzalit zwieńczony trójkątnym tympanonem. Przebudowany. Obecnie w rękach prywatnych.

Wieś położona w gminie Cybinka powiatu słubickiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1241(Drenov) i związana z osobą Konrada, syna Bernarda de Drenov i w 1308 roku(Drenow) będąc własnością biskupa poznańskiego. W 1437 roku siedział tu Piotr Lossow. W 1453 roku patronat kościelny należał do Hansa von Kalckreuth a w 1494 roku do Christopha de Melthicz. W latach 1499-1500 Drzeniów był w rękach rodu von Lӧben– wzmiankowany Matthes Lӧben zu Drene. W 1580 roku właścicielem jest kanclerz nowomarchijski Hans von Beneckendorf(na pamiątkowej tablicy jako fundator kościoła w roku 1609 Hans von Beneckendorf Pan Pomienia i Drzeniowa). W 1700 roku dobra są w posiadaniu rodziny von Dechen.  W 1715 i 1718/19 roku majątek w rękach wdowy von Dechen i syna zamieszkałych w Drzeniowie. W latach 1719-1726 oraz w 1766 roku wg aktów Głównego Archiwum Brandenburgii dobra w posiadaniu rodziny von Dobczenski, później podzielone pomiędzy rodziny von Dobczenski i hrabiów Fink von Finkenstein aż w całości należą do hrabiów Fink von Finkenstein. Wg Adelslexicon… L. Ledebura, hrabiowie Fink von Finkenstein posiadali Drzeniów od 1730 roku i ponownie od 1775 roku. Natomiast Mesitschek von Wischkau pojawia się na terenie wsi w 1728 i ponownie w 1789 roku.  W trzeciej dekadzie XVIII wieku majątek staje się własnością rodziny Miesitscheck von Wischkau– wymieniony Philipp Gottlob August Miesitscheck von Wischkau. Przed 1780 rokiem majętność w rękach hrabiego Franza Albrechta Wilhelma Finck von Finckenstein(10.05.1748-14.05.1828). W 1780 roku na terenie majątku rodzi się córka hrabiego Franza, Emilie Sophie Wilhelmine, późniejsza pani von Viereck. Około roku 1844 dobra są własnością porucznika Dann. Nadal posiada majątek w 1857 roku. W 1879 roku majątek zakupuje książę Wilhelm Gustav zu Lӧwenstein-Wertheim-Freudenberg. Zakupił majątek o areale 1279,07 ha. W Drzeniowie urodził się: Wolfgang Wilhelm Gustav Karl Ludwig(25.11.1890-8/9.07.1945), Alban Alfred Klemens Bernhard Wilhelm Ludwig(14.08.1892-06.03.1964), franciszkanin i Erika Ernestine Wanda Frida Adele Bernhardine(23.12.1896-28.06.1976/8). W 1896 roku majątek księcia Wilhelma von Lӧwenstein-Wertheim-Freudenberg zamieszkałego w Karlsruhe w kraju związkowym Baden-Wirtenbergia obejmował 1252ha gruntów. Około 1910 roku książę Wilhelm Gustav sprzedaje dobra za 4 miliony marek właścicielowi browarów w Berlinie- Juliusowi Bӧtzow(*05.09.1839-+1907.1914r.), który posiadał również majątek w Chlebowie(Klebow). W 1914 roku majątek obejmował 1272ha i należał do Pani Bӧtzow, z domu Henze(*1853-+1929) z Berlina. W skład majątku wchodził folwark Drzeniówek(Grunewald). W 1929 roku dobra o powierzchni 1274ha w rękach Pani Margarete Bӧtzow. Po jej śmierci majątek odziedziczyła córka, Eva Sellner(*1880-1945) zamężna za kapitana Rudolfa Sellner(+1945). Posiadali majątek do 1945 roku.

PAŁAC

Usytuowany na obrzeżu parku z XVIII-XIX wieku pałac zbudowany w XVIII wieku, przekształcony i rozbudowany o boczne skrzydła w drugiej połowie XIX wieku w stylu Tudorów. Murowany z cegły, otynkowany. Część starsza barokowa, założona na rzucie prostokąta z wydatnymi ryzalitami na osi poprzecznej, parterowa, z drugą kondygnacją w mansardzie i ryzalitach. W jednej z sal znajdował się strop dekorowany regencyjnymi sztukateriami z motywem putt, girland i wieńców. Dobudowane skrzydła były w części parterowe, w części zaś piętrowe, ze schodkowymi szczytami. Pałac rozebrany na początku lat 70-tych. Zachowały się budynki gospodarcze, budynek kordegardy, park krajobrazowy oraz ruiny mauzoleum.

Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1538 roku(Treno) oraz w 1605 roku(Drehnow). W 1538 roku własność rodziny von Kalckreuth. Później należała do rodu von Wiedebach(1622-1644), von Biberstein(1644, 1650). Od 1668 do 1831 roku majątek w rękach rodziny von Zeschau. W latach 1831 do 1850/57 należała do rodziny Wagner. W 1857 roku dobra posiada rodzina Petsch, w 1879 roku Friedrich Weise. W latach 1903-1929 majątek w posiadaniu Maxa Oehmigke.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

We wsi dwór prawdopodobnie zbudowany przez rodzinę von Zeschau, przebudowany w latach późniejszych. Pozostałością założenia są resztki parku oraz budynek stojący przy niewielkim stawie/jak wynika z mapy/-dwór?

Miejscowość położona w gminie Szlichtyngowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1395/Drisiny/.  Przez wieki wielokrotna zmiana nazwy wsi-Ottendorf/1420/, Othendorw/1437/, Draszyna/1499/, Drazina/1512/, Drezyna/1531/, Dreszina/1563/, Attendorf/1944/. W 1395 roku wymieniony Jarand Wyskota z żoną Henką. W 1420 roku dobra należą do Janusza Ledlow, syna Piotra Młodszego. W 1437 wieś w posiadaniu Konrada Kotwicza. W 1499 roku dobra należą do Jerzego i Jana Kotwicz. W 1512 roku wymieniony Jan Górowski, który część gruntów sprzedał Judycie Toszewej. W 1566 roku dobra posiada Sebastian Kotwicz. W XVIII wieku majątek w rękach rodziny Gurowskich herbu Wczele. Najsłynniejszym z rodu był Rafał hrabia Gurowski(1716 Kościelec-08.04.1797 Dryżyna), który zamieszkiwał Dryżynę w latach 1758-1797. Najstarszy syn kasztelana poznańskiego Melchiora i Zofii z domu Przyjemska. W 1752 roku ożenił się z Ludwiką Tworzyańską, kasztelanką przemęcką. W 1787 roku z rąk króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II otrzymał dziedziczny tytuł hrabiego wraz z pruską odmianą herbu. Dziedzicem dóbr został syn Rafała, Władysław(28.10.1769 Dryżyna-19.02.1818-Russocice). Ożeniony z Genowefą Cielecką herbu Zaremba(1790-13.06.1844). Ich syn Mikołaj Napoleon hrabia Gurowski(27.11.1806) był kolejnym dziedzicem na Dryżynie. Ożeniony z Jadwigą Janiną Teresą Cielecką z Cielczy(27.11.1808). W 1845/46 roku majątek nadal w rękach rodu Gurowskich. W 1857 roku właścicielem był hrabia Friedrich von und zu Egloffstein. W 1870 roku majątek o powierzchni 442ha należał do Carla Harder. W 1877, 1896 i w 1907 roku majątek o powierzchni 442 ha należał do Alfreda Gilka-Bӧtzow z Wyszanowa. W 1913 roku majątek o powierzchni 572 ha wchodził w skład fideikomisu z ośrodkiem w Wyszanowie

DWÓR

Za murem znajdował się kiedyś dwór należący do Rafała Gurowskiego. Dwór stojący otworem po ostatniej wojnie narażony na powolną i systematyczną dewastację został ostatecznie rozebrany na początku lat 60-tych. Pozostałością zespołu są resztki muru z bramą wjazdową oraz resztki parku. Na południowo-wschodnich krańcach wsi zespół folwarczny.

Miejscowość położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1223 będącą w tym czasie w posiadaniu parafii w Solnikach. Wzmiankowana również w 1295 roku(Driwalowitz), gdzie grunty we wsi posiadali rycerze: Otto de Thur, Henryk de Echstete i Fryczka de Dolzk, w 1302 roku(Drywalwicz), kiedy 2 łany Henryk głogowski przekazał na rzecz kościoła mariackiego w Głogowie  oraz w 1305 roku(Drwalowitz). Od połowy XIV do połowy XVI wieku  jest w rękach rodu von Unruh z Raculi. W 1421 roku wzmiankowany Philipp von Unruh, burmistrza Kożuchowa.  W 1440 i 1447 roku wzmiankowany Werner von Unruh, w 1462 roku Nickel von Unruh, Hans Wolff von Unruh(1522,1530), ostatni przedstawiciel rodu stawia we wsi obronny dwór. W XVI wieku jako właścicieli wymienia się braci Balzera i Kaspra von Brenner. W XVI wieku należała wieś do rodziny von Braun.  W 1566 roku wymieniony Balthasar von Braun, syn Wenzla i Anny z domu von Rechenberg. Balthasar von Braun ożeniony z Barbarą von Promnitz miał jedynie córkę Kunegundę, zamężną za Adama(Abrahama) von Gersdorff. Rodzina von Braun posiadała Drwalewice do 1578 roku. Możliwe, że pod koniec XVI wieku wieś posiadał Adam(Abraham) von Gersdorff z Sichowa, mąż Kunegundy. W 1671 roku bracia von Schӧnleben-Leschkowitz sprzedali majątek Wagandowi(Wigand) von Gersdorff. Od 1681 roku własność Adama von Schlichting, który posiadał dobra do 1702 roku. W XVIII wieku wieś należała do rodziny von Lüttwitz– wymieniony Balthasar Friedrich, który w 1741 roku otrzymał tytuł barona. Kolejnym dziedzicem dóbr drwalewickich został jego syn, Hans Wolff baron von Lüttwitz(*1732-+1793) ożeniony z Henriettą Eleonorą von Lüttwitz. Od Hansa Wolffa majątek przed 1795 roku zakupił generał porucznik armii pruskiej Carl Adolf August baron von Eben und Brunnen(*1734-+1800), ożeniony z Sophie Luise z domu von Mӧhring. Po śmierci generała dobra dziedziczy syn, Christian Adolph baron von Eben und Brunnen, który w 1801 roku sprzedał majątek radcy królewskiemu J.C.F von Strempel(+1811), żonatemu z Auguste, z domu Knisvel. Po nim dobra dziedziczy syn, porucznik P.G. von Strempel. Prawdopodobnie von Strempel przebudował istniejący dwór. W 1844 roku majątek posiadają siostry von Strempel. Po śmierci jednej z sióstr majątkiem zarządza druga z sióstr, po mężu Müller. Od co najmniej 1853 roku właścicielami wsi jest rodzina Müller- w 1857 roku wymieniona Pani Müller, z domu von Strempel. W 1873 roku majątkiem o powierzchni 1183 mórg ziemi zarządzał wykonawca testamentu, niejaki Rosenbaum z Ławszowej na Dolnym Śląsku. W 1873/4 roku majątek przechodzi w ręce rodziny von Eichmann, nobilitowanej w 1860 roku. Od 1914 roku właścicielem majątku był urodzony w Brazylii Franz von Eichmann, ożeniony z Emmą baronową von Langermann und Erlencamp. W rękach rodziny von Eichmann Drwalewice należały do 1945 roku. Ostatnim właścicielem był syn Franza i Emmy, Wolff-Dietrich von Eichmann.

 PAŁAC

Prawdopodobnie po 1873 roku na miejscu starego dworu z XVI wieku został wzniesiony w obecnym kształcie neogotycki pałac. Murowany, trzykondygnacyjny, założony na planie zbliżonym do prostokąta, z wieżą w narożniku północno-zachodnim i parterowymi dobudówkami od południa. Wieża kwadratowa, przechodząca w wyższych kondygnacjach w ośmiobok stanowi dominantę budowli. Ciekawy, zachowany wystrój wnętrz pałacu. Hall wejściowy, reprezentacyjny z drewnianym stropem. Zachowana stolarka drzwiowa. Po 1945 roku w rękach PGR- pałac zaadoptowany na mieszkania dla pracowników. W latach 80-tych XX wieku przeprowadzono remont pałacu. Obecnie w rękach prywatnych. Park krajobrazowy o powierzchni 4,3ha powstał z inicjatywy Friedricha von Eichmann. Na zachód od budynków gospodarczych położone są ruiny dawnego mauzoleum rodzinnego, zbudowane ok. 1875 roku.