C

CHOROSTKÓW

Opublikowany przez

Miasto położone obecnie na Ukrainie w obwodzie tarnopolskim, w rejonie husiatyńskim, nad rzeką Tajną. Do 1945 roku położony w województwie tarnopolskim, w powiecie kopyczynieckim. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1564 roku, kiedy została nadana Jakubowi i Jerzemu Strusiom herbu Korczak. Późniejszy właściciel Marcin Kalinowski herbu Kalinowa(1605-02.061652), syn Walentego Aleksandra i Elżbiety z domu Struś, zbudował na terenie Chorostkowa zamek a w 1632 roku uzyskał dla Chorostkowa prawa miejskie. Do końca XVIII wieku własność książąt Sanguszków herbu Pogoń Litewska, od których majątek wydzielony z większej całości nabył Józef Kalasanty hrabia Lewicki herbu Rogala(1767-1839), syn Samuela Wojciecha(zm.1791). Ożeniony z Katarzyną Kaczkowską herbu Świnka, miał z nią syna Kajetana(zm.1869), ostatniego potomka męskiej linii rodu, członka dziedzicznego austriackiej Izby Panów i słynnego hodowcę koni rasowych. Ożeniony z Melanią hrabianką Chołoniewską herbu Korczak. Był fundatorem kościoła, cerkwi, neogotyckiej kaplicy cmentarnej, w której byli chowani członkowie rodziny. Utworzył dziedziczną ordynację, która przeszła na jej córkę Zofię, zamężną za Wilhelma Stanisława hrabiego Siemieńskiego herbu Dąbrowa ((1827-1901), dziedzica Biecza. Od cesarza Franciszka Józefa otrzymali pozwolenie na połączenie obu nazwisk. Trzecim ordynatem majątku został syn Zofii i Wilhelma, Stanisław Kostka hrabia Siemieński-Lewicki(1864-1918), ożeniony z Zofią hrabianką Tarnowską(1869-1954). Ostatnim ordynatem do 1939 roku był syn Stanisława Kostki, Jan Stanisław hrabia Siemieński-Lewicki(1892-1971), żonaty z Krystyną Potocką(1894-1963).

„STARY”PAŁAC

Prawdopodobnie po zakupieniu Chrostkowa Józef Kalasanty Lewicki stawia pałac w stylu klasycystycznym z oficyną, stajniami i ujeżdżalnią. Pałac zamieszkany przez właścicieli do lat 80-tych XIX wieku.

„NOWY” PAŁAC

Pod koniec XIX wieku obecny właściciel przebudował i zaadoptował oficynę na siedzibę rodową.

Oba pałace zachowały się do dnia dzisiejszego wraz bramą wjazdową, stajnią i ujeżdżalnią. Obok park krajobrazowy.

Urodzeni w Chorostkowie

Bieńkowski Tadeusz Bronisław(26.05.1897-01.01.1946)- kapitan WP,

Maszkowski Jan Kanty Ignacy(1793-1865)- polski malarz, absolwent Akademii wiedeńskiej, prowadził we Lwowie szkołę malarską, w której kształcili się: Juliusz Kossak, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Stanisław Tarnowski. Był ojcem Rafała-słynnego dyrygenta, Karola-rektora Politechniki Lwowskiej i Marcelego-malarza lwowskiego.

Styś Stanisław(19.04.1896-20.03.1959)- polski jezuita, biblista,

Jóźków Władysław ks.(12.01.1933)- poslki duchowny katolicki, od 2004 kapelan honorowy Ojca świętego. Wieloletni proboszcz parafii pw. Świętej Trójcy w Legnicy

CISOWA /Zeisdorf/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Lipinki Łużyckie powiatu żarskiego. Wymieniona w 1391 roku(Czyestorf), w 1460(Czeissdorff) oraz w 1517(Zeichsdorf). Podzielona na część saksońską-żarska i śląską-żagańską. Część śląska z siedzibą dworską należała do: von Kalckreuth(1391), von Rackwitz(1460), von Briesen(1474), von Burgemann(1499-1529), von Quoss(1529), von Etzel(1536, 1557). Po połączeniu obu części wieś wchodziła w skład państwa stanowego Żary do 1817 roku. Później majątek należał do rodzin: Glӧckner(1828) i Helmigk(1844, 1850).

CHODORÓW

Opublikowany przez

Chodorów, dawne miasto Rzeczypospolitej, obecnie położone na Ukrainie w obwodzie lwowskim, rejonie żydaczowskim około 61km na południe od Lwowa. Dawniej zwane Chodorostaw, położone nad rzeką Ług. Do 1945 roku znajdowało się w powiecie bóbreckim województwa lwowskiego. Stare gniazdo rodu Chodorowskich herbu Korczak . Po raz pierwszy wzmiankowane w 1394 roku w dokumencie wystawionym przez Dymitra Wołczkowicza, „pana i prawowitego dziedzica Chodorowa”. Był synem Waszki Wołczkowicza, zwanego Brodą z Żurawna i Barbary, córki Piotra Bruna herbu Nabra, który pochodził ze Żmigrodu w księstwie oleśnickim. Był protoplastą rodu Chodorowskich herbu Korczak . Dymitr z Chodorowa(Chodorostawu), stolnik lwowski miał z Klichną trzech synów: Stanisława, Jana i Jerzego(Jurszę-Grzegorza). Majątek odziedziczył Jerzy(Jursza-Grzegorz), w 1469 roku starosta żydaczowski i stryjski, ożeniony był z Anną Tarłówną herbu Topór, córką Jana. Miał z nią synów: Dymitra i prawd. Wacława z Łuki. Wraz z żoną był fundatorem drewnianego kościoła w Chodorowie, na miejscu którego pod koniec XVIII wieku murowany kościół wznieśli Rzewuscy. Ostatnimi przedstawicielami Chodorowskich  z Chodorostawu i Chodorowa byli bracia: Krzysztof Stanisław(ur. ok. 1630-zm.1683) ożeniony z Katarzyną Jabłonowską z Jabłonowa herbu Prus III oraz Aleksander Stefan(ur.ok. 1631, zm.1694r), ożeniony z Urszulą Stępowską. Aleksander miał trzy córki: Magdalenę zamężną za Kazimierza Leszczyńskiego herbu Wieniawa, starostę winnickiego, Katarzynę, dwukrotnie zamężną za: 1-mo Antoniego Stamirowskiego, podstolego ruskiego,  2-ndo za Piotra Jana Potockiego h.Pilawa(Złota) oraz Annę zamężną za Franciszka Cetnera herbu Przerowa, która odziedziczyła majątek rodowy po Chodorowskich.  Franciszek Cetner po śmierci żony ożenił się powtórnie z Anną Tarło herbu Topór, córką Stanisława i Teresy Dunin-Borkowskiej herbu Łabędź. Z nią miał córkę Franciszkę i syna Jana. Chodorów odziedziczyła Franciszka(1705-1783), zamężna za Michała Józefa Beydo-Rzewuskiego na Rozdole i Kołodnie herbu Krzywda(1699-1769). Jego wnuczka, Ludwika(1778-1839), córka Kazimierza Seweryna hrabiego Beydo-Rzewuskiego oraz Ludwiki Pelagii Potockiej z Podhajec herbu Pilawa(Srebrna), wyszła za mąż za Antoniego Józefa hrabiego Lanckorońskiego z Brzezia herbu Zadora(1760/61-1830), syna Macieja i Apolonii z Morsztynów herbu Leliwa. Był marszałkiem sejmu galicyjskiego, posłem na sejm I Rzeczypospolitej, komisarzem skarbowym, członkiem Komisji Edukacji Narodowej, członkiem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji 3 Maja, kawalerem orderów: polskich Św. Stanisława i Orła Białego, austriackiego Złotego Runa i duńskiego orderu Danebroga. Z Ludwiką miał 3 synów: Ludwika Macieja Joachima(1795-1819), Karola Michała Józefa(1799-zm.1863 Wiedeń) i Kazimierza Wincentego Michała(1802-1874 Zurych) oraz córkę Annę Apolonię Ludwikę(1797-1812 Hyeres). Chodorów odziedziczył hrabia Kazimierz Wincenty Michał ożeniony z Leonią Wandą Potocką z Podhajec herbu Pilawa(Srebrna). Miał z nią córkę Elżbietę oraz syna Karola Antoniego Leona(1848 Wiedeń-1933 Wiedeń). Elżbieta hrabianka Lackorońska(1844- 1896), dziedziczka Chodorowa w 1865 roku poślubiła Karola barona de Vaux(1833-1917 Wiedeń). Karol baron de Vaux. Ok. 1865r. Mieli troje potomstwa; córkę Elżbietę(1866 Wiedeń-1940 Lwów) zamężną za Władysława księcia Lubomirskiego z Lubomierza h. Drużyna, Szreniawa bez Krzyża(1866- Warszawa- 1934 Inzersdorf k. Wiednia) oraz synów: Kazimierza(1867 Mauer k. Wiednia- 1923) i Leona Karola Thierry(1870 Wiedeń- 1944 Lozanna). Majątek odziedziczył Kazimierz baron de Vaux, po śmierci którego majątek przeszedł na jego brata, Leona Karola Thierry. Leon baron de Vaux usynowił swego siostrzeńca, syna Elżbiety, księcia Eugeniusza Karola Marię(1895 Wiedeń- 1982 Londyn), żonatego z Eryką von Wolff, przekazując mu majątek wraz z nazwiskiem. Odtąd książę jak i jego dzieci nosiły podwójne nazwisko: Lubomirski de Vaux. Książę Eugeniusz Karol Maria Lubomirski de Vaux był ostatnim właścicielem Chodorowa. Był adiutantem generała Władysława Andersa.

Karol i Elżbieta hr.Lanckorońscy ok. 1860r.   Karol baron de Vaux. Ok. 1865r.

Elżbieta hr.Lanckorońska-baronowa de Vaux ok. 1880r.

 

Ks. Władysław i Elżbieta Lubomirscy, Wiedeń ok. 1890r.  

 

 

Dzieci Władysława i Elżbiety ks. Lubomirskich: Leonia, Róża, Eugeniusz i Tomasz.  Rajcza 1901r.

Spotkanie Prezydenta USA Johna F.Kennedy`ego z polskimi przywódcami emigracyjnymi: księciem Eugeniuszem K.M.Lubomirskim-de Vaux i gen. Władysławem Andersem. Gabinet Owalny, Biały Dom 06.10.1961r.

 

ZAMEK

W XV wieku za czasów Jurszy(Grzegorza) Chodorowskiego zbudowano zamek z fosą i mostem zwodzonym. W XVIII wieku zamek był już w ruinie. W latach 30-tych XX wieku jeszcze były ślady po zamku. Podczas II wojny światowej podczas powodzi ziemia z góry zamkowej została wykorzystana na groblę chroniącą miasto. Obecnie nie ma śladu po zamku, na miejscu którego stoi osiedle. O istnieniu zamku przypomina ulica Zamkowa.

PAŁAC

Około 1860 roku baron Karol de Vaux buduje pałac w stylu willi włoskiej. Spalony z całym wyposażeniem przez wojska rosyjskie w 1915 roku. W latach 1932-1933 książę Eugeniusz Lubomirski de Vaux buduje nowy pałac, który opuścił w 1939 roku.

Urodzeni w Chodorowie

Abrahamowicz Zbigniew(1938-1990)- polski architekt związany ze Szczecinem.

Balzer Oswald(1858-1933)- polski historyk ustroju i prawa polskiego pochodzenia austriackiego.

Bartlowa Maria(1881-1969)- córka Juliusza Rutkowskiego i Zofii Ajdukiewicz. Polska działaczka niepodległościowa, senator II RP V kadencji, radna Lwowa, założycielka Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku. Żona trzykrotnego premiera II RP Kazimierza Bartla.

Heck Walerian(1854)- nauczyciel historii i geografii

Trojanowski Zdzisław(1928-2006)- polski hokeista, olimpijczyk.

 

 

CHOCIM

Opublikowany przez

Miasto położone w obwodzie czerniowieckim, w tzw. Besarabii-południowo-zachodniej części Ukrainy. Stolica rejonu. Początkami sięga X wieku. Do XIII wieku należał Chocim do księstw ruskich. Od XIV wieku Chocim w różnych okresach należał do Mołdawii, Turcji, Polski. W XVII-XVIII wieku była to turecka twierdza graniczna. W 1812 roku włączony do Rosji, od 1918 roku do Rumunii, w latach 1940 roku wraz z północną Bukowiną wchodzi w skład Ukraińskiej SSR, w latach 1941-44 ponownie włączony do Rumunii. Od 1945 roku należy ponownie do Ukraińskiej SSR. Od 1991 roku należy do Ukrainy.

ZAMEK

Usytuowany na wysokim brzegu Dniestru. Początki sięgają 1140 roku, kiedy wzniesiona została drewniana forteca należąca do Księstwa Halickiego, od 1199 roku do Księstwa Halicko-Wołyńskiego. W latach 1250-64 rozbudowana przez księcia Daniela Halickiego i jego syna Lwa. Nowy zamek murowany powstawał na zgliszczach spalonej fortecy. Pierwsze prace budowlane rozpoczęły się w 1325 i trwały do 1380 roku. W 1340 roku Chocim przejęty zostaje przez mołdawskiego księcia Dragosa, lennika króla Węgier ale dopiero za czasów księcia mołdawskiego Stefana III Wielkiego zamek został znacznie rozbudowany i wzmocniony. Od XIV do XVI wieku był siedzibą hospodarów-książąt mołdawskich. Pod koniec XVI wieku położony jest na terenie Państwa Osmańskiego, w którym obok żołnierzy mołdawskich stacjonują tureccy janczarzy. W tym okresie ponownie rozbudowana. W XVI i XVII wieku zamek zdobywany przez oddziały wojska polskiego- w 1538 zdobyty przez wojska hetmana Jana Tarnowskiego, w 1563 roku przez wojska Dymitra księcia Wiśniowieckiego, a także w roku 1600 i 1615. W 1621 roku na przełomie września i października odbyła się zwycięska bitwa wojsk Rzeczypospolitej Obojga Narodów pod dowództwem Jaka Karola Chodkiewicza nad wojskami sułtana Osmana II. Podczas trwania bitwy Jan Karol Chodkiewicz dnia 24 września umiera na terenie zamku. W 1650 roku twierdza zajęta przez wojska Bohdana Chmielnickiego. W 1673 roku druga zwycięska bitwa pod Chocimiem wojsk hetmana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego z wojskami tureckimi pod dowództwem Husejna Paszy. W 1699 roku twierdza przejęta przez Mołdawię. Od 1711 roku przejęta przez Turków. Po przejęciu w XIX wieku przez Rosję traci na znaczeniu strategicznym.  

CISZYCA /Ruhberg/

Opublikowany przez

Część miasta Kowar. Na terenie byłej kuźnicy z XVI wieku, w wieku XVIII założony został  folwark. W 1786 roku właścicielem miejscowego folwarku był leśniczy Eckstein. W 1791 roku folwark należał do Karla Georga hrabiego von Hoym, który na terenie folwarku zbudował niewielką letnią rezydencję. Po śmierci hrabiego von Hoym Ciszyca stała się własnością rodu von Maltzan. W latach 1811-13 właścicielem wsi jest książę Gustav Kalixt Biron von Kurland z Sycowa. W 1822 roku Antoni Henryk książę Radziwił(*1775-+1833) wydzierżawił a następnie w 1824 lub 1826 zakupił Ciszycę. Był synem Michała księcia Radziwiłł, ordynata na Nieświeżu i Ołyce, namiestnikiem Wielkiego Księstwa Poznańskiego(1815-1833). Ożeniony z stryjeczną siostrą króla Prus, księżniczką Fryderyką Dorotą Luizą Hohenzollern. Ich córka Wanda była  zakochana z wzajemnością w następcy tronu pruskiego, późniejszym cesarzu, Wilhelmie I. Dnia 12.12.1832 roku wyszła za mąż za Adama Konstantego księcia Czartoryskiego(*1804-+1880), który stał się kolejnym właścicielem Ciszycy. Po nim dobra dziedziczą: jego syn, Adam książę Czartoryski, wnuk Roman(1879), a ostatnim właścicielem z tej rodziny był Aleksander Olgierd Jan Paweł Antoni książę Czartoryski ożeniony z Mehctyldą księżniczką von Habsburg. W 1927 roku od Czartoryskich majątek zakupił Bruno baron Steinӓcker(Stein-Äcker). W 1931 roku majątek jest własnością Ericha Nikolas, a w 1937 roku do Sally Edelmann. Po 1945 roku w pałacu mieścił się ośrodek kolonijno-wczasowy. Obecnie własność prywatna.

PARK

 

CZARNE /Schwarzbach/

Opublikowany przez

Była wieś obecnie dzielnica Jeleniej Góry. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku(Schwarzzebach, Schwarczebach)), kolejno w 1305(Schwarcebach), 1370(Schwarczbach), 1384(Schwarzbach), 1651(Schwartzenbach), 1668(Schwartzbach), 1721(Schwartbach). W roczniku „Unsere Heimet.Jahrbuch fur den Stadt-u.Lankreis im Riesengebirge”(Hirschberg 1937) w 1301 roku wieś należała do rodu von Talkenberg, później do von Zedlitz, von Stosch, von Rechenberg, von Reibnitz, von Liebeteller, von Hohberg i Gotsche.W 1363 roku wieś należy do wdowy po Kunczo von der Schwarzbach, która sprzedała połowę wsi Hansowi von Schildau.  W 1370 roku własność Georga von Schwarzbach. Wkrótce wieś przechodzi na własność Hansa von Schildau. Część dochodów ze wsi przyznane zostały Henrichowi von Wiltberg. W 1384 roku dochody ze wsi od księżnej Agnieszki otrzymał Gotsche II Schoff. W 1385 roku od Hansa von Schildau dobra nabywa Peter Isold z Karpnik. Pod koniec XIV wieku wieś w rękach rodu von Schaffgotsch. W 1594 lub 1596 umiera Wacław II von Schaffgotsch, ostatni z czarnieńskiej linii rodu. Po nim dobra dziedziczy Krzysztof von Schaffgotsch z Gryfa i Chojnika, który umiera w 1601 roku. W 1596 roku Czarną zakupuję Gregorius von Kahlen. Czy po śmierci Gregoriusa von Kahlen, czy od niego wieś zakupił Friedrich von Nimptsch z Sokołowca. Data zakupu również jest niepewna- 1601-1623. Kolejnym dziedzicem majątku był syn Friedricha, Ernst von Nimptsch, który wg „Unsere Heimet.Jahrbuch fur den Stadt-u.Lankreis im Riesengebirge”(Hirschberg 1937) miał bezpośrednio od Gregoriusa von Kahlen zakupić wieś w 1623 roku. W 1679 roku wieś Czarne za 15 000 talarów od Ernsta von Nimptsch, wnuka Friedricha, zakupiło miasto Jelenia Góra. Majątek należał do miasta do 1945 roku. Majątek był dzierżawiony, wzmiankowany: Johann Christian Buszel(1823), Emil von Kӓmpf(1847), Weidner(Weider)(1876), Otto Marx(1891), Otto Caro(1910), Jacob Rahm(1921).

DWÓR

Obecny dwór powstał za czasów Kaspra III von Schaffgotsch w 1559 roku na fundamentach starszej budowli. W książce Pan Jacek Jakubiec podaje 7 faz budowlanych w historii dworu- 2 fazy w średniowieczu z budową zamku obronnego z wieżą i mostem zwodzonym, 2 fazy budowlane w renesansie z rozbudową zamku oraz jego odbudową po pożarze w 1623 oraz 3 fazy w XVII-XIX wieku.

CZARNE /Neuenhagen/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Płoty powiatu gryfickiego. Początkowo lenno rodu von Blücher. Po śmierci Vincenza von Blücher wieś w posiadaniu jego ojca, Christiana Ludewiga von Blücher. W 1721 roku część gruntów należała do Anshelma Christopha von Bonin. W 1729 roku wieś zakupił Matthias Conrad von der Osten ale 10 lat później Christian Ludewig von Blücher odkupuje wieś. W 1754 roku majątek dziedziczą 3 jego córki:Anna Dorothea Louisa, Beata Sophia Christiana i Augusta Dorothea Ulrica. 30.09.1755 roku majątek przejął Victor Siegmund von Miltitz, mąż Anny Dorothei Louisy von Blücher. Po śmierci Anny Dorothei dobra dziedziczy Beata Sophia Christiana von Blücher, zamężna za Christopha Ernsta Augusta von Platen. W 1757 roku sprzedał wieś Henningowi Christianowi von Mellin. Po jego śmierci dobra w roku 1769 przechodzą w ręce syna, porucznika Gotthilfa Christiana Curta von Mellin. W 1774 roku majątek zakupują bracia von Plӧtz: Johann Ludewig, Carl Heinrich i Ferdinand Joachim. Ostatecznie w tym samym roku majątek przejmuje Ferdinand Joachim von Plӧtz. W połowie XIX wieku majątek posiada rodzina Dumstrey. Za ich czasów w 1870 roku dobra obejmowały 4200 mórg ziemi a w 1879 roku 848,98 ha gruntów. Na początku XX wieku majątek posiada rodzina Rohrschneider(1905). Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Kuhlow. W części zachodniej wsi położony był zespól dworsko-parkowy.

CHOMĘTOWO /Gumtow/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Trzebiatów powiatu gryfickiego. Wzmiankowana w 1224 roku jako własność klasztoru norbertanek z Wyszkowa. W 1277 roku stanowi uposażenie klasztoru w Białobłokach.  We wsi istniał majątek ziemski. Położony był w południowo-zachodniej części Chomętowa. W 1870 roku należało wdowy Conrad i obejmował 1328 mórg ziemi. W 1879 roku dobra należały do Pani Conrad i obejmowały 339,20 ha gruntów.

CZAPLIN MAŁY /Klein Zapplin/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Karnice powiatu gryfickiego. Wzmiankowana w 1285 roku. Wieś należąca do rodu von Woedtke. Po śmierci Friedericha Ludewiga von Woedtke dobra dziedziczy córka, Anna Lucretia. Część gruntów dziedziczy Peter Augustin von Lenz i Elizabeth Charlotta von Woedtke. Dnia 23.07.1731 dobra należą do Petera Ernsta von Woedtke. Dnia 14.06.1753 roku majątek zakupił kapitan Wedig George Gotthilf von Woedtke. W 1765 roku majątek posiada Maria Charlotta von Kleist, z domu von Reckow, od której majątek zakupił dnia 18.01.1768 roku Friederich Wilhelm von Zitzwitz by w dniu 09.06.1768 roku odsprzedać dobra majorowi Leopoldowi Christianowi von Woedtke. W 1776 roku właścicielką majątku jest matka Leopolda Christiana, Juliana von Woedtke, z domu baronówna von Grapendorf. W 1870 roku majątek liczący 2087 mórg ziemi posiada rodzina Schulze. W 1879 roku majątek obejmował 532,61 ha gruntów i należał do Pani Schulze. W 1910 i 1928 roku majątek obejmujący 283 ha gruntów należał do Friedricha Rustemeyer.

CHOCICZ /Hermswalde/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Wchodziła w skład państwa stanowego Żary rodu von Biberstein. Początki wsi sięgają XIII wieku. W 1487 roku wieś jest w rękach Sigismunda von Rothenburg, żonatego z Anną von Grüneberg. Odkupił wieś od króla węgierskiego Macieja Korwina. W 1650 roku majątek staje się własnością Heinricha Otto von Gablenz zmarłego w 1686 roku i jego żony Anny Brigitty von Gablenz, z domu von Tschirnhausen, zmarłej w 1698 roku. Mieli czterech synów: Heinricha Otto i Hieronimusa Christopha, Gottloba Ehrenfrieda i Franza Wilhelma. Dobra odziedziczył Heinrich Otto von Gablenz, który nie miał dzieci. Posiadali dobra do 1774 roku. Po śmierci ostatniego z rodu von Gablenz majątek rozparcelowano pomiędzy 23 członków gminy.

Chocicz 1933, lubuskie

CHOCIMEK /Kotsemke, Buschweide/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Wchodziła w skład państwa stanowego Żary. Wzmiankowana w 1381 roku(Koeczim). Wymieniona również w latach: 1520(Kottschemig), 1574(Kotscheneichen).W 1381 roku wieś posiadał Fritz von der Heide. W 1520 roku Hieronim von Biberstein przekazuje wieś Ulrichowi von Oppel. Rodzina von Oppel posiada majątek do 1622 roku. W 1599 roku dobra posiada Balthasar von Reinsperg. W latach 1707-09 majątek w rękach Hansa Christiana von Schwarth(z). Kolejni właściciele: von Oppel(1723, 1750), Simon(1810), Dulre(1823), Jӓnicke(1844, 1849, 1857). Na początku XX wieku(1903) dobra są własnością rodziny Pflug, później Gatzke(1929).

Chocimek 1933, lubuskie