Wieś położona w gminie Cybinka powiatu słubickiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1241(Drenov) i związana z osobą Konrada, syna Bernarda de Drenov i w 1308 roku(Drenow) będąc własnością biskupa poznańskiego. W 1437 roku siedział tu Piotr Lossow. W 1453 roku patronat kościelny należał do Hansa von Kalckreuth a w 1494 roku do Christopha de Melthicz. W latach 1499-1500 Drzeniów był w rękach rodu von Lӧben– wzmiankowany Matthes Lӧben zu Drene. W 1580 roku właścicielem jest kanclerz nowomarchijski Hans von Beneckendorf(na pamiątkowej tablicy jako fundator kościoła w roku 1609 Hans von Beneckendorf Pan Pomienia i Drzeniowa). W 1700 roku dobra są w posiadaniu rodziny von Dechen.  W 1715 i 1718/19 roku majątek w rękach wdowy von Dechen i syna zamieszkałych w Drzeniowie. W latach 1719-1726 oraz w 1766 roku wg aktów Głównego Archiwum Brandenburgii dobra w posiadaniu rodziny von Dobczenski, później podzielone pomiędzy rodziny von Dobczenski i hrabiów Fink von Finkenstein aż w całości należą do hrabiów Fink von Finkenstein. Wg Adelslexicon… L. Ledebura, hrabiowie Fink von Finkenstein posiadali Drzeniów od 1730 roku i ponownie od 1775 roku. Natomiast Mesitschek von Wischkau pojawia się na terenie wsi w 1728 i ponownie w 1789 roku.  W trzeciej dekadzie XVIII wieku majątek staje się własnością rodziny Miesitscheck von Wischkau– wymieniony Philipp Gottlob August Miesitscheck von Wischkau. Przed 1780 rokiem majętność w rękach hrabiego Franza Albrechta Wilhelma Finck von Finckenstein(10.05.1748-14.05.1828). W 1780 roku na terenie majątku rodzi się córka hrabiego Franza, Emilie Sophie Wilhelmine, późniejsza pani von Viereck. Około roku 1844 dobra są własnością porucznika Dann. Nadal posiada majątek w 1857 roku. W 1879 roku majątek zakupuje książę Wilhelm Gustav zu Lӧwenstein-Wertheim-Freudenberg. Zakupił majątek o areale 1279,07 ha. W Drzeniowie urodził się: Wolfgang Wilhelm Gustav Karl Ludwig(25.11.1890-8/9.07.1945), Alban Alfred Klemens Bernhard Wilhelm Ludwig(14.08.1892-06.03.1964), franciszkanin i Erika Ernestine Wanda Frida Adele Bernhardine(23.12.1896-28.06.1976/8). W 1896 roku majątek księcia Wilhelma von Lӧwenstein-Wertheim-Freudenberg zamieszkałego w Karlsruhe w kraju związkowym Baden-Wirtenbergia obejmował 1252ha gruntów. Około 1910 roku książę Wilhelm Gustav sprzedaje dobra za 4 miliony marek właścicielowi browarów w Berlinie- Juliusowi Bӧtzow(*05.09.1839-+1907.1914r.), który posiadał również majątek w Chlebowie(Klebow). W 1914 roku majątek obejmował 1272ha i należał do Pani Bӧtzow, z domu Henze(*1853-+1929) z Berlina. W skład majątku wchodził folwark Drzeniówek(Grunewald). W 1929 roku dobra o powierzchni 1274ha w rękach Pani Margarete Bӧtzow. Po jej śmierci majątek odziedziczyła córka, Eva Sellner(*1880-1945) zamężna za kapitana Rudolfa Sellner(+1945). Posiadali majątek do 1945 roku.

PAŁAC

Usytuowany na obrzeżu parku z XVIII-XIX wieku pałac zbudowany w XVIII wieku, przekształcony i rozbudowany o boczne skrzydła w drugiej połowie XIX wieku w stylu Tudorów. Murowany z cegły, otynkowany. Część starsza barokowa, założona na rzucie prostokąta z wydatnymi ryzalitami na osi poprzecznej, parterowa, z drugą kondygnacją w mansardzie i ryzalitach. W jednej z sal znajdował się strop dekorowany regencyjnymi sztukateriami z motywem putt, girland i wieńców. Dobudowane skrzydła były w części parterowe, w części zaś piętrowe, ze schodkowymi szczytami. Pałac rozebrany na początku lat 70-tych. Zachowały się budynki gospodarcze, budynek kordegardy, park krajobrazowy oraz ruiny mauzoleum.

Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1538 roku(Treno) oraz w 1605 roku(Drehnow). W 1538 roku własność rodziny von Kalckreuth. Później należała do rodu von Wiedebach(1622-1644), von Biberstein(1644, 1650). Od 1668 do 1831 roku majątek w rękach rodziny von Zeschau. W latach 1831 do 1850/57 należała do rodziny Wagner. W 1857 roku dobra posiada rodzina Petsch, w 1879 roku Friedrich Weise. W latach 1903-1929 majątek w posiadaniu Maxa Oehmigke.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

We wsi dwór prawdopodobnie zbudowany przez rodzinę von Zeschau, przebudowany w latach późniejszych. Pozostałością założenia są resztki parku oraz budynek stojący przy niewielkim stawie/jak wynika z mapy/-dwór?

Miejscowość położona w gminie Szlichtyngowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1395/Drisiny/.  Przez wieki wielokrotna zmiana nazwy wsi-Ottendorf/1420/, Othendorw/1437/, Draszyna/1499/, Drazina/1512/, Drezyna/1531/, Dreszina/1563/, Attendorf/1944/. W 1395 roku wymieniony Jarand Wyskota z żoną Henką. W 1420 roku dobra należą do Janusza Ledlow, syna Piotra Młodszego. W 1437 wieś w posiadaniu Konrada Kotwicza. W 1499 roku dobra należą do Jerzego i Jana Kotwicz. W 1512 roku wymieniony Jan Górowski, który część gruntów sprzedał Judycie Toszewej. W 1566 roku dobra posiada Sebastian Kotwicz. W XVIII wieku majątek w rękach rodziny Gurowskich herbu Wczele. Najsłynniejszym z rodu był Rafał hrabia Gurowski(1716 Kościelec-08.04.1797 Dryżyna), który zamieszkiwał Dryżynę w latach 1758-1797. Najstarszy syn kasztelana poznańskiego Melchiora i Zofii z domu Przyjemska. W 1752 roku ożenił się z Ludwiką Tworzyańską, kasztelanką przemęcką. W 1787 roku z rąk króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II otrzymał dziedziczny tytuł hrabiego wraz z pruską odmianą herbu. Dziedzicem dóbr został syn Rafała, Władysław(28.10.1769 Dryżyna-19.02.1818-Russocice). Ożeniony z Genowefą Cielecką herbu Zaremba(1790-13.06.1844). Ich syn Mikołaj Napoleon hrabia Gurowski(27.11.1806) był kolejnym dziedzicem na Dryżynie. Ożeniony z Jadwigą Janiną Teresą Cielecką z Cielczy(27.11.1808). W 1845/46 roku majątek nadal w rękach rodu Gurowskich. W 1857 roku właścicielem był hrabia Friedrich von und zu Egloffstein. W 1870 roku majątek o powierzchni 442ha należał do Carla Harder. W 1877, 1896 i w 1907 roku majątek o powierzchni 442 ha należał do Alfreda Gilka-Bӧtzow z Wyszanowa. W 1913 roku majątek o powierzchni 572 ha wchodził w skład fideikomisu z ośrodkiem w Wyszanowie

DWÓR

Za murem znajdował się kiedyś dwór należący do Rafała Gurowskiego. Dwór stojący otworem po ostatniej wojnie narażony na powolną i systematyczną dewastację został ostatecznie rozebrany na początku lat 60-tych. Pozostałością zespołu są resztki muru z bramą wjazdową oraz resztki parku. Na południowo-wschodnich krańcach wsi zespół folwarczny.

Miejscowość położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1223 będącą w tym czasie w posiadaniu parafii w Solnikach. Wzmiankowana również w 1295 roku(Driwalowitz), gdzie grunty we wsi posiadali rycerze: Otto de Thur, Henryk de Echstete i Fryczka de Dolzk, w 1302 roku(Drywalwicz), kiedy 2 łany Henryk głogowski przekazał na rzecz kościoła mariackiego w Głogowie  oraz w 1305 roku(Drwalowitz). Od połowy XIV do połowy XVI wieku  jest w rękach rodu von Unruh z Raculi. W 1421 roku wzmiankowany Philipp von Unruh, burmistrza Kożuchowa.  W 1440 i 1447 roku wzmiankowany Werner von Unruh, w 1462 roku Nickel von Unruh, Hans Wolff von Unruh(1522,1530), ostatni przedstawiciel rodu stawia we wsi obronny dwór. W XVI wieku jako właścicieli wymienia się braci Balzera i Kaspra von Brenner. W XVI wieku należała wieś do rodziny von Braun.  W 1566 roku wymieniony Balthasar von Braun, syn Wenzla i Anny z domu von Rechenberg. Balthasar von Braun ożeniony z Barbarą von Promnitz miał jedynie córkę Kunegundę, zamężną za Adama(Abrahama) von Gersdorff. Rodzina von Braun posiadała Drwalewice do 1578 roku. Możliwe, że pod koniec XVI wieku wieś posiadał Adam(Abraham) von Gersdorff z Sichowa, mąż Kunegundy. W 1671 roku bracia von Schӧnleben-Leschkowitz sprzedali majątek Wagandowi(Wigand) von Gersdorff. Od 1681 roku własność Adama von Schlichting, który posiadał dobra do 1702 roku. W XVIII wieku wieś należała do rodziny von Lüttwitz– wymieniony Balthasar Friedrich, który w 1741 roku otrzymał tytuł barona. Kolejnym dziedzicem dóbr drwalewickich został jego syn, Hans Wolff baron von Lüttwitz(*1732-+1793) ożeniony z Henriettą Eleonorą von Lüttwitz. Od Hansa Wolffa majątek przed 1795 roku zakupił generał porucznik armii pruskiej Carl Adolf August baron von Eben und Brunnen(*1734-+1800), ożeniony z Sophie Luise z domu von Mӧhring. Po śmierci generała dobra dziedziczy syn, Christian Adolph baron von Eben und Brunnen, który w 1801 roku sprzedał majątek radcy królewskiemu J.C.F von Strempel(+1811), żonatemu z Auguste, z domu Knisvel. Po nim dobra dziedziczy syn, porucznik P.G. von Strempel. Prawdopodobnie von Strempel przebudował istniejący dwór. W 1844 roku majątek posiadają siostry von Strempel. Po śmierci jednej z sióstr majątkiem zarządza druga z sióstr, po mężu Müller. Od co najmniej 1853 roku właścicielami wsi jest rodzina Müller- w 1857 roku wymieniona Pani Müller, z domu von Strempel. W 1873 roku majątkiem o powierzchni 1183 mórg ziemi zarządzał wykonawca testamentu, niejaki Rosenbaum z Ławszowej na Dolnym Śląsku. W 1873/4 roku majątek przechodzi w ręce rodziny von Eichmann, nobilitowanej w 1860 roku. Od 1914 roku właścicielem majątku był urodzony w Brazylii Franz von Eichmann, ożeniony z Emmą baronową von Langermann und Erlencamp. W rękach rodziny von Eichmann Drwalewice należały do 1945 roku. Ostatnim właścicielem był syn Franza i Emmy, Wolff-Dietrich von Eichmann.

 PAŁAC

Prawdopodobnie po 1873 roku na miejscu starego dworu z XVI wieku został wzniesiony w obecnym kształcie neogotycki pałac. Murowany, trzykondygnacyjny, założony na planie zbliżonym do prostokąta, z wieżą w narożniku północno-zachodnim i parterowymi dobudówkami od południa. Wieża kwadratowa, przechodząca w wyższych kondygnacjach w ośmiobok stanowi dominantę budowli. Ciekawy, zachowany wystrój wnętrz pałacu. Hall wejściowy, reprezentacyjny z drewnianym stropem. Zachowana stolarka drzwiowa. Po 1945 roku w rękach PGR- pałac zaadoptowany na mieszkania dla pracowników. W latach 80-tych XX wieku przeprowadzono remont pałacu. Obecnie w rękach prywatnych. Park krajobrazowy o powierzchni 4,3ha powstał z inicjatywy Friedricha von Eichmann. Na zachód od budynków gospodarczych położone są ruiny dawnego mauzoleum rodzinnego, zbudowane ok. 1875 roku.

Wieś leżąca w gminie Zabór w powiecie zielonogórskim posiada metrykę średniowieczną. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w roku 1290. Wymieniony również w roku 1376(Dreskow) oraz w 1421(Droschko). W 1448 roku siedział tu Heinze Waldau. W XVI wieku Droszków podzielony był na dwie części. Jedna należała do rodziny von Dyhern– wymieniony Balzer/1532/, Hans/1543/, Ernst/1568/. Druga część należała do rodów: von Rothenburg, następnie von Schoff/Schaffgotsch/– w 1471 roku wzmiankowany Heinze Schaff z Przytoku. W 1503 roku Kasper Schaff z Ochli sprzedał Czablowi Borkersdorf(von Burckersdorf) wszystkie swoje dobra we wsi. W 1566 roku wzmiankowany Hieronim Borkersdorf(von Burckersdorf). Kolejno należy do rodu von Tschammer. W 1584 roku obie części po połączeniu w posiadaniu rodziny von Kottwitz z Borowiny. W 1677 roku Droszków zostaje sprzedany przez Ernsta Heinricha von Kottwitz hrabiemu Johannowi Heinrichowi von Dünnewald, właścicielowi Zaboru. Prawdziwy rozkwit wieś przeżywa w XVIII i XIX wieku. Wieś przez kolejne lata należała do właścicieli Zaboru. W 1818 roku dzierżawcą majątku był niejaki Schuppich. 

 ZAMECZEK

Przed wsią wznosi się wzgórze o regularnym kształcie, które przed laty okrywała winnica. Na jego szczycie znajdowały się resztki ruin zameczku, przekształconego w XVIII wieku w romantyczną ruinę przez hrabiego Fryderyka Augusta von Cosel/27.08.1712-15.10.1770/, właściciela pobliskiego Zaboru.

Fryderyk August von Cosel był nieślubnym synem króla Polski Augusta II Mocnego i Anny Konstancji von Brockdorff urodzonej 17 X 1680 roku. W 1703 roku poślubiła saskiego ministra Adolfa Magnusa von Hoym. W 1704 roku na balu spotyka króla Polski Augusta II Mocnego,który zakochał się w Annie od pierwszego wejrzenia. Od 1705 roku Anna jest w separacji z mężem, później się z nim rozwodzi. Związek Anny z królem trwał przez 10 lat. W tym czasie była najważniejszą osobą na dworze. Ze związku z królem urodziła trójkę dzieci: Augustę Konstantynę, Fryderykę Aleksandrę i Franciszka Augusta. August II Mocny nadał jej tytuł hrabiowski i nazwisko Cosel. Zazdrosna o kolejną miłość króla zawiązuje przeciwko niemu spisek, za który została ukarana umieszczeniem jej w twierdzy Stolpen w roku 1716. Tam umiera w wieku 84 lat, zapomniana, stara, upokorzona. Pochowana cichcem w roku 1765 w kaplicy zamkowej.

Syn króla, Fryderyk August hrabia von Cosel jest również właścicielem pobliskiego Zaboru, który zakupił w 1744 roku. Po ojcu dziedziczy charakter. Znany jest w okolicy z zabaw, pijaństwa, awantur i pojedynków. Po jednym z nich z sąsiadem von der Goltz zostaje ciężko ranny. Umiera w 1770 roku w wieku 58 lat. Dobra dziedziczy wdowa, Friederica Christiane von Cosel, z domu von Holtzendorff. Ze związku z Fryderykiem Augustem urodziła czworo dzieci- dwie córki oraz dwóch synów- Gustava Ernesta/1755-1789/ oraz Sigismunda/1758-1786/. Obaj zmarli jako kawalerowie i bezdzietnie.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Założenie dworskie składające się z dworu oraz budynków gospodarczych i czworaków oraz podwórza. Dwór prawdopodobnie zbudowany w XVIII wieku na planie zbliżonym do prostokąta, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, prawdopodobnie przebudowywany wielokrotnie na co wskazują zmiany w elewacji i układzie okien.

Obok dworu założenie folwarczne składające się z czworaków, budynków gospodarczych, podwórza. Budynki gospodarcze jak i czworaki wybudowane na przełomie XVIII i XIX wieku.

W źródłach wielokrotnie pojawiają się wzmianki o Drezdenku : w 1091,1233,1234, 1252, 1270, 1296, 1305 czy 1317 roku. W “Kronice” Galla Anonima Drezenko-Drzeń opisane jest jako graniczne miasto Polan. Pierwszą pewną wzmianką o Drzeniu(Drezdenku) jest rok 1233(Drizina). Początki dziejów Drezdenka to historia zamku, który przechodził z “rąk do rąk”- do połowu XIII wieku należał do Piastów Wielkopolskich, gdzie w 1233 roku książę Odonic powołał kasztelanię w Drezdenku, wspomnianą dopier w 1251 roku. Na krótko w latach 50-tych XIII wieku(1252) znalazł się w granicach księstwa zachodniopomorskiego, zajęty przez Barnima I. W latach 1255-1260, 1270/71 Drezdenko zajęte przez margrabiów brandenburskich, by powrócić w ręce polskie(1270, 1272).W 1296 roku miejscowość zdobyta przez margrabiów brandenburskich, odzyskana w 1298/9 roku przez Polaków o czym może świadczyć obecnośc przy Władysławie Łokietku Włosta, kasztelana drzeńskiego. Prawdopodobnie już od 1300 roku ponownie Drezdenko posiadają margrabiowie brandenburscy(od 1300 a na pewno od 1305/6 roku oddany pod zarząd Hassonowi von Wedel), by na krótko powrócić do Polski w latach 1316/17. W 1317 roku margrabia Waldemar nadał miasto i zamek w wieczyste, dziedziczne posiadanie braciom Heinrichowi i Burchardowi von der Osten. Bracia prawdopodobnie na zrębach starej budowli wznieśli nowy, murowany zamek typu nizinnego. W 1402 roku Nowa Marchia oddana w zastaw a w 1429 roku sprzedana Zakonowi Krzyżackiemu przez cesarza Zygmunta Luksemburskiego.  W 1408 roku Krzyżacy za sumę 7750 kóp groszy(19375 guldenów) wykupują miasto i zamek od Ulricha von der Osten. W tym czasie Zakon Krzyżacki przez okres kilkudziesięciu lat prowadził w obszarze zamku prace budowlane o nieznanym zakresie. W 1455 roku elektor brandenburski Fryderyk II Żelazny wykupił Nową Marchię wraz z Drezdenkiem od Krzyżaków za 40000 guldenów. Ostatecznie zamek stracił na znaczeniu obronnym po wybudowaniu w latach 1603-1605 bastionowej twierdzy według projektu Mikołaja de Kampa. W XVII wieku niszczony przez Szwedów, w XVIII wieku przez Rosjan, ostatecznie rozebrany na początku XX wieku(1907). Miejsce pozamkowe widoczne za murami pałacu położonego przy Placu Wolności. Położenie zamku wg Zbigniewa Radackiego znajdowało się  przy obecnej ul. Kościuszki na terenie ogródków działkowych, na północny zachód od budynku poczty.

ZAMEK

PAŁAC

Znajdujący się w Drezdenku na terenie XVII-wiecznej twierdzy przy ulicy Wolności, zespół pałacowy składa się z: pałacu, kordegardy, dwóch oficyn, wozowni i parku. Pałac usytuowany na zamknięciu osi widokowej od strony Nowego Miasta, w obrębie dawnego dziedzińca twierdzy, zbudowany został w miejscu XVII-wiecznego, wolnostojącego domu mieszkalnego ze studnią w 1766 roku przez poznańskiego kupca Johanna Georga Treppmachera. Po śmierci kupca w roku 1798 pałac został wystawiony na licytacje. W pałacu gościli książęta, monarchowie, wybitni mężowie stanu. Wielokrotnie przebudowany w XIX i XX wieku, ze zmianą układu pomieszczeń. W okresie międzywojennym użytkowany był przez zarząd drogowy oraz zamieszkujących w nim lokatorów.Po 1945 roku zaadoptowany na mieszkania, uszkodzony w 1954 roku, wyremontowany i adoptowany na szkołę- od 1958 roku Szkoła Podstawowa Nr2, obecnie Gimnazjum Nr1. Pałac założony na planie prostokąta, częściowo podpiwniczony(część piwnic może pochodzić z XVII wieku i prawdopodobnie należała do budynku mieszkalnego w obrębie twierdzy), dwukondygnacyjny, nakryty wysokim dachem kopertowym z wystawkami okiennymi od strony zachodniej. Wnętrza pałacu wtórnie przebudowane. Oryginalna więźba dachowa, drewniana, stolarka okienna z końca XIX wieku, stolarka drzwiowa wejściowa oryginalna, dwuskrzydłowa. W sieni pałacu zachowała się oryginalna, zabiegowa klatka schodowa , zdobiona dekoracjami snycerskimi, ceramiczna posadzka, a na ścianie umieszczona jest oryginalna tablica inskrypcyjna poświęcona budowie pałacu. Z oryginalnego wyposażenia pochodzą jeszcze kominki na parterze i piętrze. Obok kordegarda i brama z około 1766 roku, wozownia z przełomu XVIII i XIX wieku, dwie oficyny z drugiej połowy XVIII wieku. Przy zabudowaniach park obejmujący teren dawnych fortyfikacji ziemnych, założony współcześnie z budową pałacu. Twierdza drezdenecka założona została w 1603-1605 roku z inicjatywy elektora brandenburskiego Joachima Fryderyka, według projektu Mikołaja de Kampa. Po zakończeniu wojny siedmioletniej zostaje zniszczona przez wycofujące się wojska rosyjskie. Od 1765 roku rozbiórka twierdzy.

WILLE

ul. Niepodległości 10 i 12

ul. Bolesława Chrobrego 8, 10

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Nowogród Bobrzański powiatu zielonogórskiego. Wieś o metryce średniowiecznej, w XIII wieku założona przez augustianów z Nowogrodu Bobrzańskiego i do nich należąca. Po kasacji dóbr kościelnych w 1810 roku częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodziny: Seyffert(1812), Pani Qual(1827), von Rabenau(1830), Pani Koegstein z Gubina(1835), hrabia Finck von Finckenstein(1837), Fichtner(1842), Francke(1842), Lange(1846), Frosch(1848), Francke(1853), Eltester(1854), Pirschel(1876), von Zawadzky z Wrocławia(1882), von Lӧsch(1883), Teige(1899), Dr med. Kühn z Raciborza(1900), hrabia von Schlieffen(1905), Prausnitz z Berlina(1908), Pani Schulrat Heidrich(1908), Moeller z Berlina(1909), Engelhard(1911), Poralla(1918), Wende(1920), Hoffmann(1928).  Od 1937 roku parcelacja majątku z przejęciem przez państwową firmę Schlesische Landgesellschaft. (1936-1940). Część gruntów była również w posiadaniu rodzin: von Pirser(1430), Boythe(1515-1615), Francke(1623), Stiller(1678-1694), von Steinborn(1417-1451). Te grunty zostały wchłonięte i scalone z majątkiem I-szym i należały do zakonu augustianów do 1810 roku.

DWÓR

Przy kościele stał parterowy dwór z użytkowym poddaszem, zbudowany na planie prostokąta, częściowo podpiwniczony, ze skrzydłem przylegającym do murów kościelnych.  Po 1945 roku rozebrany. Cegła pochodząca z dworu użyta na budowę domu kultury w Nowogrodzie Bobrzańskim. Pozostałością po założeniu są budynki gospodarcze na terenie gospodarstwa agroturystycznego.

Wieś położona w gminie Nowogród Bobrzański powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1245 roku. Należała wtedy do klasztoru augustianów w Nowogrodzie Bobrzańskim. Wieś rycerska, w której istniało kilka działów własności. W 1457-1460 siedział tu Jan Tschech. Część dolna wsi w latach 1450-1467 należała do rodziny  von Steinborn- w 1467 wzmiankowany Heinze Steinborn a w 1470 roku bracia Piotr i Baltazar Tschech. W 1474 roku część wsi należała do rodu von Zwecke- wzmiankowani bracia Mikołaj, Jan i Paweł Zcwecke. Do 1499 roku majątek należał do rodziny von Unwürde czy do rodu von Unruh- wzmiankowany Krzysztof von Unruh(Nowakowski Dominik, Lucae Friedrich) czy był to Krzysztof von Unwürde(Weddigen Erasmus)? Od 1508 do 1752 roku majątek jest własnością rodu von Gladis z Gorzupi przez małżeństwo Heinricha von Gladis z Margareth von Unwürde, córką Christopha, właściciela majątku dolnego,(a może była córką Christopha von Unruh?). W 1618 roku przejmują majątek III zwany Górnym należący wówczas do rodziny von Zeschau. Od 1752 do 1802 roku dobra przejęte przez rodzinę von Bomsdorff, kiedy bracia Johann Carl, August Ferdinand i Johann Wilhelm von Bomsdorff zakupili zakupili majątek od Siegmunda Heinricha von Gladis. W 1753 roku scalają majątek II z resztą dóbr. Tym samym cała wieś jest w ich rękach. Od początku XIX wieku dość częste zmiany właścicieli. Wymienieni to: von Raden z Gorzupi Dolnej(1802), von Gellhorn(1820), Pfӧrtner von der Hӧlle(1821), Schulze(1843), kupiec Marcus Goetzel(1853), bankier Heymann Prausnitz z Gӧrlitz(1854-57), Petsch(1857), Eltester(1866)- w spisie właścicieli z 1873 roku dobra należące do Juliusa Eltester liczyły 2044 mórg ziemi, Bergemann(1881), Lӧther(1888), Tsidor Hirsch(1908), Schenck z Halensee(1908), kupiec Siegmann(1917). Od 1917 do 1940 roku majątek funkcjonował jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością-Dominium Grossboberau GmbH. W 1921 roku wymieniany niejaki Krause. W latach 1922, 1930, 1937 w książce adresowej pojawia się Dr Bierei z Calle jako właściciel majątku. Majątek II w 1446 roku należał do rodu von Niesemeuschel. W latach 1470-1753 majątek jest w rękach rodziny von Zeschau(w 1618-22 pod „opieką” rodziny von Bünau). W 1753 roku dobra przejmuje rodzina von Bomsdorff, która scala wszystkie dobra w jeden majątek. Majątek III-Górny w 1565 roku należał do rodu von Zeschau. W tym samym roku właścicielem folwarku górnego jest rodzina von Kalckreuth z Koła. W latach 1571-73 właścicielem majątku jest rodzina von Berge z Kotowic, a od 1581 rodzina von Oppel z Lipinek Łużyckich a następnie von der Dahme(1581). W latach 1600-1618 należy do rodu von Gladis, która scala go z majątkiem I-szym.

DWÓR 

Już w 1508 roku mowa o siedzibie szlacheckiej. Klasycystyczny dwór zbudowany w 1798 roku, prawd. na fundamentach wcześniejszej budowli, remontowany i przerabiany w drugiej połowie XIX i XX wieku. Murowany, założony na planie prostokąta, parterowy z wystawką i użytkowanym poddaszem, podpiwniczony. Dach mansardowy z naczółkami. Pośrodku ośmioboczna wieżyczka, zwieńczona latarnią nakrytą kopulastym, gontowym daszkiem. Po 1945 roku przejęty przez Skarb Państwa i użytkowany przez PGR- dwór zaadoptowany na mieszkania i biura. Obecnie w rękach prywatnych.

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1292 roku(Doltzig) oraz wielokrotnie w kolejnych latach-1346(Doltzygk), 1375(Dolczk), 1452(Dulz), 1527(Dolczigk), 1551(Tulczigk), 1614(Dolczig). W 1292 roku Volpert von Kalckreuth odkupił wieś od swojego ojca. W 1375 roku wieś posiada Botho von Kalckreuth. W 1429 roku lenno we wsi posiadał Hans von Polenz i Ulrich von Kalckreuth. W 1471 roku wieś Dolczus w rękach Baltzera von Kalckreuth. W 1551 roku bezpotomnie umiera Melchior von Kalckreuth. W tym roku część gruntów we wsi otrzymują w lenno bracia Adam i Casper von Unwirde(Unwürde). W 1551 roku wójt ziemski Albrecht Schlick zatwierdził żonie Eusebiusa von Kalckreuth dożywocie na połowę majątku dłużeckiego. W latach 1566 i 1582 mowa o kuzynach zmarłego bezpotomnie Maximiliana, Johanna i Eusebiusa von Kalkreuth. Częste zmiany właścicieli w XVII wieku. W 1614 roku po zakupieniu majątku od Adama von Kalkreuth, wójt ziemski Heinrich Wilhelm von Promnitz nadał Johannowi Wilhelmowi von Biberstein w lenno Dłużek.  W roku 1643 majątek zakupuje Wolf von Dietrych a już w 1649 roku majątek zakupił Christian von Kalckreuth, zmarły w 1677r. R. Lehmann podaje, że rodzina von Kalckreuth posiadała majątek już od 1622 roku do co najmniej 1679 roku, w roku w którym książę Christian I potwierdził lenno dzieciom Christiana von Kalckreuth. W 1685 roku dobra zastawione u Siegfrieda von Wiedebach. Podobno już 1684 roku lenno w Dłużku posiadał Johann Adolph von Dallwitz. Lehmann podaje, że w 1679 roku mogło dojść do zakupu majątku przez Johanna Adolpha. Prawdopodobnie zakupił część gruntów we wsi kiedy jeszcze w 1685 roku bracia von Kalckreuth zastawiają swój majątek u von Wiedebach`a. Część gruntów w Dłużku zakupił Johann Adolph von Dallwitz(1629-1684), właściciel Starosiedla. Całość w 1687 lub 1688 roku zakupił jego syn Johann Friedrich von Dallwitz, zmarły w 1713 roku. Dwukrotnie żonaty, z 1-mo Eleonorą von Gotz, zmarłą w 1698 roku oraz z Johanną, zmarłą w 1740. Zmarł bezpotomnie. Majątek odziedziczyła wdowa, później przeszedł w ręce Johanna Wolffa von Dallwitz, właściciela Starosiedla. Wśród właścicieli z rodu von Dallwitz wymienia się również Johanna Friedricha(1715-1783). W 1802/1803 roku majątek zakupił Heinrich Otto von Thielau(zm.1854), właściciel Neu-Dӧbern. Od 1822 roku dobra w rękach jego syna, Carla Otto. Po jego śmierci wdowa w 1845 roku sprzedała majątek baronowej baronowej Charlotte Friederike von Steinӓcker, właścicielce Kunersdorf(Kunowice). W 1851 roku wg Lehmanna lub w 1852 roku dobra kupił Fedor von Tschirschky und Bӧgendorff. W 1856 lub w 1857 roku majątek zakupił książę Friedrich VIII Christian August von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg(*06.07.1829-+14.01.1880), który w 1856 roku ożenił się z księżniczką Adelheid zu Hohenlohe-Langenburg(*20.07.1835-+25.01.1900). Dnia 22 października 1858 roku w Dłużku na świat przychodzi przyszła żona cesarza Niemiec Wilhelma II, Augusta Victoria, najstarsza z córek księcia. Była jednym z siedmiorga rodzeństwa. W 1866 roku, część podaje 1867 rok  a może już w 1864 roku właścicielem Dłużka został pruski generał piechoty Eduard Ernst Friedrich Hannibal Vogel von Falckenstein– /*05.01.1797Wrocław-+06.04.1885 Lubsko/. Uczestnik wojen napoleońskich w latach 1813-14. Od 1864 roku szef sztabu i wódz armii jutlandzkiej w wojnie z Danią. W okresie wojny prusko-austriackiej gubernator Czech. W 1829 roku poślubił jedyną córkę berlińskiego kupca Luise Wilhelmine Julie Gartner(21.01.1813r. Berlin-zm.24.08.1892r. Dłużek). Mieli siedmioro dzieci. W 1879 roku majątek ich obejmował 1017,93ha gruntów. Po śmierci generała majątek odziedziczył najmłodszy z synów, pruski generał piechoty i polityk Maximilian Vogel von Falckenstein(*19.04.1839 Berlin-+07.12.1917r), żonaty z Marią baronową von Stolzenberg(*1842-+1915). W 1914 roku majątek jego obejmował 1006ha wraz z folwarkiem Louisenthal. Po śmierci Maximiliana, ostatniego męskiego potomka rodu Vogel von Falkenstein w 1917 roku właścicielem majątku został Kunz Trützschler von Falkenstein(*28.09.1849 Berlin), najstarszy syn córki Maximiliana, Luise Henriette Helene Marie(*10.01.1830 Berlin-+02.11.1893 Frankfurt nad Odrą) zamężnej od 1847 roku za Theodora  Trützschler von Falkenstein(11.08.1817 Berlin-+27.07.1899 Frakfurt nad Odrą). Od 1918 roku własność Konrada Trützschler von Falkenstein(*17.11.1850 Berlin-+05.03.1939 Dłużek) z Berlina, brata Kunza którego majątek w 1929 roku obejmował 1000ha. W 1878 roku ożenił się z Marie Paech(*19.10.1855r), córką właściciela Przełaz w powiecie świebodzińskim. Ostatnią właścicielką była Gabriele Marie Luise Katharine(*03.02.1881-+1968), córka Konrada i Marie Paech, która w 1907 poślubiła Arthura Hermanna Krause zmarłego w 1915 roku. Mieli dwóch synów: Helmutha Edmunda(1908-1942) i Ulricha Ernsta(1910-1977). Majątek opuścili 11.02.1945 roku.

 Eduard Ernst Friedrich Hannibal Vogel von Falckenstein

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Po drugiej wojnie światowej pałac jest w posiadaniu PGR, później AWRSP. Przez cały okres pomieszczenia służyły za mieszkania pracownikom tutejszego gospodarstwa. Po 2000 roku rodziny zostały wyeksmitowane. Obecnie pałac jest nieużytkowany. Prawdopodobnie już za czasów rodziny von Kalckreuth znajdowała się w Dłużku siedziba rycerska, o której brak wzmianek. Wzniesienie późnorenesansowego dworu przypisuje się Adolfowi von Dallwitz(1631-1684), komisarzowi wojennemu księcia saskiego. W drugiej połowie XIX wieku Fedor von Tschirschky przekształca dwór w neogotycki pałac. W tym też czasie pobudowano nowe budynki gospodarcze folwarku oraz przekształcono ogród w park. Remontowany staraniem PGR w latach 1960-62. Pierwotne, renesansowe cechy stylowe zatarte zostały przez klasycystyczną i neogotycką przebudowę. Murowany z cegły. Pierwotne założenie na planie prostokąta z okazałymi ryzalitami uległo zniekształceniu wskutek rozbudowy. Piętrowy, w niektórych partiach trzykondygnacyjny. W pomieszczeniach parterowych najstarszej centralnej części zachowane są sklepienia krzyżowe i kolebkowe z lunetami. W oryginalnego wyposażenia pałacu zachowała się częściowo stolarka okienna i drzwiowa. Pałac jest usytuowany na skraju krajobrazowego parku z XVIII-XIX wieku.

Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg

Dnia 22.10.1858 roku w Dłużku na świat przychodzi pierwsza żona cesarza Niemiec, Wilhelma II, Augusta Wiktoria Fryderyka Ludwika Feadora Jenny von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg, córka księcia Schleswig-Holstein Fryderyka VIII i Adelajdy- córki Ernesta Chrystiana Karola IV księcia von Hohenloe-Langenburg. Zmarła w Holandii w miejscowości Doorn dnia 11.04.1921 roku.
Pochodziła z młodszej linii książąt oldenburskich, dynastii pochodzenia niemieckiego, panującej w Oldenburgu, księstwie Holsztynu oraz krajach skandynawskich Danii, Norwegii i Szwecji. Boczne linie panowały także w Rosji oraz Grecji. Przedstawicielem tej dynastii jest także Filip Mountbatten, książę małżonek brytyjskiej królowej, Elżbiety II. Jest synem księcia greckiego Andrzeja von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, młodszego syna króla Grecji Jerzego I. Nazwisko przyjął po matce, Alicji Battenberg/Mountbatten/spokrewnionej z królową Wiktorią Hanowerską.
Oldenburg to historyczna kraina w północnych Niemczech, obecnie część landu Dolna Saksonia. W średniowieczu- siedziba rodu Oldenburgów. Od 1777 roku stanowiło część księstwa Holstein-Oldenburg. W latach 1815-1918 miało status księstwa Oldenburg. W 1871 roku weszło w skład Cesarstwa Niemieckiego. Założycielem dynastii oldenburskiej był Egilmar I zmarły w 1108 roku. Jego wnuk Chrystian zmarły w 1167 był pierwszym hrabią Oldenburga.
Młodsza linia wywodząca się od księcia Jana/właściwe Hans, zmarły w 1622 roku/, młodszego syna króla Danii i Norwegii Chrystiana III w XV i XVI wieku podzieliła się na kilka gałęzi:
• Holstein-Franzhagen/wygasła w 1709 roku/
• Holstein-Sonderburg-Beck
• Holstein-Wiesenburg/wygasła w 1744 roku/
• Holstein-Norburg/wygasła w 1688 roku/
• Holstein-Glucksburg/wygasła w 1779 roku/
• Holstein-Plau/wygasła w 1761 roku/
Książę Fryderyk z linii Holstein-Sonderburg-Augustenburg w roku 1863 przyjął tytuł księcia Schleswig-Holstein. Jego syn Ernst Gunther został pozbawiony tronu w 1918 roku. Linia ta wygasła w roku 1931 ze śmiercią księcia Alberta.

PAŁAC- 2022r.

Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego, wzmiankowana w 1295 i 1337 roku. Podzielona na część Górną-Kościelną, Środkową i Dolną. Od XIV wieku posiadłość rodu von Brandt. Jako właścicieli wymienia się rodziny: Warkotsch, von Thadern, von Lüttwitz, von Knobelsdorff, Raimann, von Tschirschky, von Kottwitz.

DŁUGIE DOLNE- ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE, FOLWARK KOŚCIELNY,  FOLWARK DOLNY

W XVII wieku dobra należą do rodziny von Lüttwitz– w 1672 roku wymienia się Balthasara von Lüttwitz. W latach 1730-40 Balthasar Friedrich von Lüttwitz buduje rokokowy pałac oraz zakłada park z ogrodem. W 1818 roku majątek jest w rękach wdowy po ostatnim z rodu von Lüttwitz- Charlotty, z domu von Kottwitz. Po niej dobra przechodzą w ręce rodu von Kottwitz. W 1937 roku właścicielem majątku był Wilhelm von Kottwitz. Dobra liczyły wtedy 475 ha gruntów. Ostatnim właścicielem sprzed 1945 roku był Reinhold baron von Kottwitz, znany w Niemczech hodowca koni sportowych. Zbudowany na planie prostokąta, piętrowy, podpiwniczony. Charakterystyczna elewacja frontowa z wystawką nad wejściem głównym, zakończoną wieżyczką. Zachował się pierwotny układ wnętrz, ozdobne sufity i kominy. W otoczeniu okazały park z okazami 150-letnich lip i dębów. Po 1945 roku w posiadaniu PGR, od połowy lat 90-tych XX wieku w rękach Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie własność prywatna.

FOLWARK KOŚCIELNY Z DWOREM-2022R.

We wschodniej części wsi w pobliżu ruin gotyckiego kościoła położony jest dwór z pierwszej połowy XVI wieku, zbudowany przez rodzinę von Warkotsch. Prawdopodobnie ze względu na pobliże kościoła gotyckiego majątek zwany był kościelnym. W roku 1600 należał do Seifrida von Thadern, który w roku 1631 sprzedaje go rodzinie von Lüttwitz. W 1818 roku jest własnością wdowy po ostatnim potomku rodu von Lüttwitz, Charlotty z domu von Kottwitz. Po niej dziedziczy rodzina von Kottwitz, która pozostaje właścicielami dworu i majątku do 1945 roku. Po 1945 roku zasiedlony był przez mieszkańców wsi. Obecnie w rękach prywatnych.
Dwór założony na planie prostokąta, murowany z kamienia polnego, podpiwniczony. Dwukondygnacyjny. Pokryty dachem czterospadowym. Elewacja prosta, charakterystyczna dla dworów obronnych, w części zachodniej z ryzalitem, z wejściem głównym do budynku. W środku zachowane drewniane schody prowadzące na piętro. Wnętrze ulegało częstym przemianom na przełomie XIX i XX wieku z zatarciem pierwotnego układu.

FOLWARK DOLNY 2022r.

DŁUGIE ŚRODKOWE- ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNO-PARKOWE

Zespół dworski usytuowany w środkowej części wsi przy drodze do Mycielina, składający się z dworu, zabudowań folwarcznych oraz parku. Zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, był siedzibą zarządcy. Właścicielami majątku w drugiej połowie XVIII wieku była rodzina von Knobelsdorff. Wdowa po Christianie Wilhelmie von Knobelsdorff w roku 1817 sprzedaje majątek Ernstowi Friedrichowi Raimann. Właścicielami wsi w czasie budowy dworu była rodzina von Kottwitz, którzy zakupiła dobra od Roberta Raimann, syna Ernsta, w roku 1877. Rodzina von Kottwitz posiadała majątek do 1945 roku. Po 1945 roku w rękach PGR, później w posiadaniu Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie własność prywatna.
Dwór murowany, podpiwniczony, założony na planie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem. Elewacja frontowa dziewięcioosiowa, w części środkowej pseudoryzalit z półkolistą niszą, w przyziemiu z wejściem głównym, w partii poddasza obudowany balkon zamknięty trójkątnym naczółkiem z zegarem. Elewacja północna, siedmioosiowa z pseudoryzalitem w części centralnej, z oknem połaciowym typu „wole oko” w połaci dachowej. We wnętrzu zachowane drewniane schody w holu głównym prowadzące na piętro.