Wieś położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1286 roku. Była wtedy własnością cystersów z Obry. W 1517 roku była w posiadaniu braci von Schlichting. W XVIII wieku dobra należały do rodziny von Troschke und Rosenwerth– wymieniany Maximilian Gottlob von Troschke und Rosenwerth(1752) oraz Siegmund Friedrich von Troschke und Rosenwerth. Przed 1795 rokiem majątek nabywa Ernst Wilhelm Leopold von Sommerfeld. W 1829 roku majątek zakupił Ernst Pӓch. Od 1841 roku własność syna Ernsta, porucznika Heinricha Wilhelma Pӓch.  Rodzina Pӓch posiadała dobra prawdopodobnie do 1945 roku.

We wschodniej części wsi założenie dworsko-folwarczne.

Wieś położona w gminie Słubice powiatu słubickiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. W 1399 roku wieś zakupiona przez władze miejskie Frankfurtu n/Odrą. Folwark wzmiankowany po raz pierwszy w 1622 roku. Od połowy XIX wieku dobra należały do książąt von Hohenzollern-Hechingen.

W północno-wschodniej części wsi istniało założenie pałacowo-parkowe. Pozostałością po założeniu zaniedbany park krajobrazowy.

Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1305. Pod koniec XV wieku należała do braci von Ebersbach. Dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodzinę von Dyherrn, von Rothenburg, von Schwarz. Na początku XVII wieku dobra dzierżawił Georg von Schönborn. Pod koniec XVII wieku majątek uległ podzieleniu: jedna część należała do rodziny von Unruh, druga część do rodziny von Schlichting. Od 1701 roku majątek ponownie w rękach jednego właściciela- jest nim Siegmund Wilhelm von Schick. Od 1728 roku właścicielem dóbr zostaje Balthasar Friedrich von Lüttwitz. Po śmierci Balthasara Friedricha von Lüttwitz dochodzi do ponownego podziału wsi. W pierwszej połowie XIX wieku majątek z dworem należał do miejscowego sołtysa o nazwisku Erdmann. W 1873 roku właścicielem dóbr był hrabia Schack von Wittenau z Dziadoszyc, by w 1886 roku przejść w ręce Heinricha Werndt. W latach 1902-1917 mjątek posiadał Max Greulich. Po podziale majątku w roku 1921 część z dworem(Freygut) jest w rękach Kurta Ihssen`a, od 1926 roku w posiadaniu Otto Haussman`a. Ostatnim właścicielem był Hermann Waltzer.

Dwór zbudowany w początkach XIX wieku, klasycystyczny. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta. Część środkowa zachodniej elewacji frontowej wysunięta nieznacznie przed lico murów, zwieńczona trójkątnym tympanonem, z wejściem w płytkiej, zamkniętej hemisferycznie wnęce. Dach wysoki, czterospadowy.

Miasto założone w XVII wieku przez Christiana von Promnitz, obecnie zachodnia dzielnica miasta Nowogród Bobrzański. W 1988 roku przyłączona do Nowogrodu Bobrzańskiego.

W Krzystkowicach stał pałacyk myśliwski zbudowany przez rodzinę von Promnitz.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Sława powiatu wschowskiego wzmiankowana w dokumentach już w 1295 roku. W XIV wieku jako właściciel wsi wymieniany jest rycerz Nicolaus von Buntense. W XV wieku osiadł w Krzepielowie ród von Kreckwitz z Wierzchowic, będący fundatorami miejscowego kościoła i dzwonu. Od 1517 roku jako właściciel wymieniany jest hrabia von Schaffgotsch, który wprowadził na tym terenie luteranizm. Od 1582 roku właścicielem Krzepielowa zostaje Dawid von Stosch, po nim majątek obejmuje jego syn Aleksander. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przypada kuzynom Aleksandra Kasprowi i Aleksandrowi von Stosch. Od roku 1650 prawa dziedziczenia majątku zostały nadane Christophowi von Schweinitz. Po śmierci Karola Friedricha von Schweinitz dobra przypadły jego siostrze Johannie Urschuli von Posadowsky. Jej mąż Hans Ernest von Posadowsky w roku 1754 sprzedaje Krzepielów hrabiemu von Tottleben. W 1766 roku właścicielem dóbr był generał Tottleben auf Tschepplau und Kranz(z Krzepielowa i Krążkowa), który odsprzedał majątek  Adamowi Melchiorowi baronowi von Kottwitz, panu na Bojadłach, Parchowie, Krzepielowie i Kębłowie. Około roku 1799 Krzepielów przechodzi w ręce  Emiliusa Wilhelma hrabiego von Schlabrendorf ze Szczepowa.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

Po 1945 roku majątek przejęty przez Skarb Państwa. Sam pałac nieużytkowany popadł w ruinę. W 2014 roku rozebrany. Poniższy opis pałacu jest już tylko opisem historycznym.

Na północny wschód od kościoła znajduje się zespól pałacowy składający się z: pałacu, oficyny, stajni, dwóch budynków gospodarczych, budynku mieszkalnego i dwóch stodół.
Pałac zbudowany w końcu XVI wieku jako renesansowy dwór obronny, w wyniku dokonanej w roku 1714- 1717 gruntownej przebudowy dokonanej z inicjatywy Hansa Christopha barona von Schweinitz i jego drugiej żony Urszuli Heleny z domu von Zeidlitz, otrzymał formę barokową. Obecnie w ruinie. Murowany z kamienia i cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta z nieznacznym ryzalitem w zachodniej części elewacji frontowej. Dach mansardowy z lukarnami. Piwnice i część pomieszczeń w przyziemiu nakryte sklepieniami kolebkowymi i kolebkowo-krzyżowymi. W elewacji frontowej kamienny portal, zdobiony dekoracją regencyjną, z dwoma rokokowymi kartuszami. Zachowane resztki fosy i wałów obronnych.
Obok pałacu oficyna z 1714 roku.

We wsi kilka interesujących budowli-wille.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. Stara wieś w XVI wieku podzielona na 3 założenia rycerskie należące do rodzin: von Troschke,  von Bohne i von Steinbart. W 1583 wymieniony Bastian von Unruh. W 1644 roku dobra w rękach Bastiana i Nickela von Unruh. Majątek należący do rodziny von Tschirnewitz przejęty przez miasto Szprotawa i przekazany rodzinie von Bohne.

Majątek A

W 1828 roku majątek w rękach dwóch rodzin: Lange(1800) i Lobach. Od 1839 roku własność Pani porucznikowej Kubale, z domu Lange. W 1903 roku właścicielem dóbr jest rodzina Teichmann.

Majątek B

Najstarsza część wsi. Od 1828 do 1903  roku należał do rodziny  von Bone. W 1857 roku własność Fr. Wilh. Bone. Później należał do rodziny  Rahm.

Dwór klasycystyczny wzniesiony w 1816 roku, założony na planie prostokąta z czworobocznym portykiem od strony frontowej. Pod koniec XIX wieku lub na początku XX wieku do wschodniego boku dobudowano czworoboczny aneks. Parterowy, wysoko podpiwniczony pokryty dachem dwuspadowym z naczółkami. Od strony południowej reprezentacyjna fasada poprzedzona portykiem wspartym na sześciu kanelurowanych kolumnach. Z oryginalnego wyposażenia zachowały się zewnętrzne drzwi ramowo-płycinowe, ozdobione wydatnym gzymsem, płaskorzeźbionymi płycinami u dołu z motywem fryzu kowadełkowego, na górze płycinami o wykroju łuku ostrego, obcego klasycyzmowi.
Po 1945 roku w posiadaniu PGR. Później w dworze znajdowało się przedszkole zamienione na mieszkania. Obecnie w posiadaniu prywatnej spółki, po gruntownym remoncie.

Majątek C

Od około 1700 roku własność rodziny von Steinbart. Na początku XIX wieku majątek w posiadaniu rodzin Lange i Lobach. Od 1851 roku własność Augusta von Steinbart. Później przejęte przez rodzinę Hanow. W 1903 roku dobra z pałacem należały do Banku Ziemskiego z Berlina. W 1929 roku majątek przejęty przez rodzinę  Rahm.

PAŁAC

W zachodniej części wsi, na północnym obrzeżu założenia parkowego znajduje się pałac zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku, klasycystyczny. Murowany, parterowy, z wysokim podpiwniczeniem. Prostokątny z dwoma krótkimi skrzydłami w elewacji południowej i ryzalitem na osi elewacji północnej. Dachy czterospadowe, nad ryzalitem dwuspadowy, zwieńczony szczytem o linii wklęsło-wypukłej. Częściowo zachowana stolarka okienna.

W źródłach pisanych Krosno Odrzańskie pojawia się już w 1005 r., przy okazji wojen Bolesława Chrobrego z niemieckim królem Henrykiem II. Z inicjatywy Henryka I Brodatego osada targowa przekształcona została w regularnie rozplanowane miasto a zamek wzniesiony przez Henryka I Brodatego położony na lewym rzegu Odry w północno-zachodniej części Starego Miasta stał się ważną przygraniczną warownią w systemie obronnym Dolnego Śląska. Była to ulubiona siedziba Henryka Brodatego, w której zmarł w 1238 roku. W 1241 roku podczas najazdu mongolskiego w murach zamkowych schronienie otrzymała księżna Jadwiga Śląska z dworem. Zespół zamkowy w XV i XVI wieku był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. W XVI w. zamek stał się siedzibą wdów po elektorach brandenburskich. Pierwszą mieszkanką zamku była Barbara von Hohenzollern, wdowa po księciu głogowskim Henryku XI, zmarła w 1515 roku. Za każdym pobytem wdów dochodziło z ich inicjatywy do rozbudowy zamku i przebudowy wnętrz zamkowych. W czasie wojny trzydziestoletniej Szwedzi ufortyfikowali miasto i zamek, urządzając w zamku ośrodek aprowizacyjny dla wojska. Po odejściu Szwedów na zamku zamieszkała księżna Elżbieta Charlotta von Wittelsbach(19.11.1597-26.04.1660), która w 1642 r. kazała wznieść kaplicę oraz przeprowadziła remonty po wycofaniu się Szwedów z Krosna. Po jej śmierci zamek nie pełnił już roli  rezydencjonalnej dla elektorskich wdów, stracił na znaczeniu i uległ postępującej degradacji.  W 1740 r., Fryderyk II przygotowując się do zajęcia Śląska, urządził w nim aprowizacyjne centrum dla armii. Strategiczne położenie Krosna spowodowało, że w XIX w. przekształcono zamek na koszary, funkcjonujące w nim do 1911 roku. Do 1945 roku na terenie zamku mieściły się rożne instytucje- Śląska Kasa Oszczędności, seminarium  nauczycielskie, mieszkania prywatne, magazyny, muzeum regionalne. Dużym zniszczeniom uległ zamek w 1945 roku. Dopiero w latach 1958-62 przeprowadzono prace zabezpieczające ruiny zamku. W latach 1964-66 przeprowadzono prace konserwatorskie. Po 1996 r. podjęto zamiar częściowej rekonstrukcji zamku. Od 1999 roku  rozpoczęty remont  zamku trwa z przerwami do dnia dzisiejszego. Obecnie w części pomieszczeń zamku mieści się Punkt Informacji Turystycznej oraz Krośnieńskie Stowarzyszenie „Homo Artifex”, od 2010 roku ma tutaj swoją siedzibę Centrum Artystyczno-Kulturalne „Zamek”.

WILLE

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego. Zaczątkiem wsi była osada Krobielewo. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1388 roku(Crobielewsky) oraz w latach : 1391(Crobielewo), 1418(Crobyelewo), 1424(Crebekaw), 1444(Crobyelewo, Crobyelyewo), 1474(Krobyelyeczewa), 1475(Cobyechowo). Wieś stanowiła własność szlachecką. Przed 1388 rokiem należała do Wincentego Krobielewskiego. W 1388 roku mieszczanin poznański, Andrzej Poniecki rezygnuje z roszczeń do Mikołaja Zatomskiego, którego pozwał z powodu zmarłego Wincentego Krobielowskiego. W latach 1391-1402 Dobiesław Kwilecki był w sporze z Mikołajem Zatomskim o połowę Krobielewka. W tym czasie wieś podzielona pomiędzy Dobiesławem Kwileckim a Mikołajem Zatomskim. W 1402 roku część wsi należała poza Kwileckim i Zatońskim do Andrzeja Nowowiejskiego. Część Krobielewka od Dobiesława Kwileckiego przeszły w ręce Andrzeja Nowowiejskiego, który w 1402 roku przekazał je Mikołajowi z Żydowa Żydowskiemu, który wraz z żoną i braćmi toczył spór z Dobiesławem Kwileckim o ¼ wsi. W 1444 roku bracia Marcin i Jan z Zajączkowa otrzymali Krobielewko wraz z Gorajem.  W 1462 roku Sędziwój z Niewierza Niewierski sprzedaje połowę Krobielewka Zygmuntowi Zajączkowskiemu, a w 1467 roku sprzedaje połowę wsi Dobrogostowi Zajączkowskiemu z Psarskiego, późniejszemu Psarskiemu. W 1472 roku Dobrogost z Psarskiego Psarski(wcześniej Zajączkowski) oddaje na zasadzie wymiany połowę wsi Wojciechowi Nojewskiemu. W 1472 roku Wojciech z Nojewa Nojewski zapisuje żonie Elżbiecie posag na całej swej części Krobielewka. W 1494 roku zapisał swojej żonie Klarze, córce Piotra Konopki Bukowieckiego z Bukowca posag i wiano. W 1484 roku połowę wsi posiadał Jan z Przetoczna Przetocki zwany dawniej Nojewskim, który w 1503 roku sprzedał połowę wsi macosze, Katarzynie Przetockiej, wdowie po Wojciechu Przetockim. W 1504 roku Jan i Szymon Przetoccy sprzedali swoje dziedzictwo Mścichowi Durmowskiemu z prawem wykupu. W wieku XV i XVI wieś podzielona na kilka działów należących do: Przetockich-Nojewskich, Gorajskich, Kwileckich, Bielejewskich(1523r.), Jerzego Łężeckiego(1545r.), Stefana Gnuszyńskiego(1547r.), Baltazara Strzemińskiego(1570r.), Antoniego Luka(1577-80), Jadwigi Strzeżmińskiej-Przetockiej, Jana Strzeżmińskiego(1577-1584),  Doroty Jaraczewskiej z domu Przetocka żony Jana(1580), Dymitra Grochowskiego(1580), Łukasza Chraplewskiego(1580r.), Franciszka Szenecha(Scheneicha)(1581-84), Jerzego Szenecha(Szeneicha)(1591r.), Jerzego Latalskiego(1581), Barbary Szenechówny, żony Ernesta Brise(1591r.), biskupa Benedykta Izdbieńskiego.  Pod koniec XIX wieku majątek należał do rodziny von Rathenow, która sprzedała dobra państwu pruskiemu. W 1896 roku utworzono tu nadleśnictwo z siedzibą w byłym dworze.

DWÓR

Budynek parterowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem dwuspadzistym, podpiwniczonym. Położony na niewielkim wzniesieniu w otoczeniu resztek parku.