Wieś położona w gminie Zbąszynek powiatu świebodzińskiego, wzmiankowana w 1334 roku. Wzmiankowana jeszcze wielokrotnie: w 1396(Koszeszino), 1408(Coszyczyno), 1412(Cossziczino), 1418(Cossiczino), 1425(Coschatin), 1436(Cossanczino), 1438(Coschiczyno, Gosczyschino), 1440(Cosiczino), 1444(Cosyeczino), 1462(Goszchycyno), 1490(Cozyczino), 1494(Coszyeczyno), 1503(Cosszyeczino), 1516(Coshyczyno, Coszyczno), 1564(Koschycyno), 1944(Kuschten). Pod koniec XIV i na początku XV wieku wieś była własnością Samsonów z Nądni. Wymienia się Macieja Wathę/Wattę/. Później wieś należała do jego żony Heleny i synów- Piotra, Dobrogosta, Mikołaja, Samsona, Jana i Stanisława. W 1465 roku wymieniany Jan Głupoński herbu Samson. W 1500 roku kilka własności ziemskich: wymienieni bracia Mikołaj i Jan Nadelwicz Kosiccy, Stanisław Bylęcki herbu Samson– posiada dwór we wsi. W 1501 wzmiankowany Dobrogost Kosicki herbu Samson syn Dobrogosta. W 1510 roku wymienia się ośmiu dziedziców. W 1511-24 część wsi należy do Piotra Kosickiego. W 1513 roku Piotr Kosicki wraz z bratem Mikołajem sprzedają część wsi Małgorzacie Jaromirskiej(Jaromierskiej) herbu Samson, żonie Andrzeja Skrzydlewskiego-Kosickiego. W 1515 roku Andrzej Skrzydlewski vel Kosicki sprzedaje część Kosieczyna Abrahamowi Zbąskiemu herbu Nałęcz, by w 1516 roku odkupić ją od niego. W 1518 roku od Małgorzaty Szczawińskiej część wsi zakupił Wincenty Dąbrowski. W 1525 roku Andrzej Kosicki sprzedaje część wsi Maciejowi, Dobrogostowi i Janowi Zakrzewskim, synom zmarłego Dobrogosta Bylęckiego. W 1533-55 wymieniany Sebastian Dąbrowski, właściciel części wsi. W 1555 roku wymienia się jako właścicieli dóbr: Piotra i Jana Jaromirskich, Mikołaja Kosickiego, Sebastiana Dąbrowskiego, Jana Skrzydlewskiego-Kosickiego, Macieja Proskiego. W 1559 roku podział dóbr w Kosieczynie. W 1574 roku jako właścicieli wsi wymienia się: Jana Zakrzewskiego herbu Samson, Macieja Proskiego herbu Samson, Jana Jaromierskiego herbu Samson, Jerzego Kosickiego, Zofię Kosicką, wdowę po Piotrze z dziećmi Abrahamem i Mikołajem, Jana Lutomskiego herbu Samson i Sebastiana Dąbrowskiego. W 1583 roku Jan Konopka Chlastawski herbu Samson przekazuje swoje części po ojcu i matce synom: Sebastianowi i Janowi Konopkom Chlastawskim. W 1584 roku Abraham i Mikołaj Kosiccy sprzedają swoją część wsi Bartłomiejowi Biegańskiemu. W tym okresie we wsi podobno istniało 8 założeń dworskich. W 1604 roku wieś przechodzi w ręce Gierkowskich. W 1608 roku Melchior Brudzewski nowy właściciel Kosieczyna wydzierżawił część wsi od Urszuli von Schlichting, wdowy po Krzysztofie Troszce. Około 1610 roku Janusz Jaromieski sprzedał swoją część wsi Karolowi von Schlichting za 24000 złotych. W 1635 roku syn Karola von Schlichting zapisuje połowę dóbr jako posag Barbarze Brudzewskiej, wdowie po von Schlichting`u, która przenosi własność na męża Radislawa von Metstischk. W późniejszym czasie wieś należała do rodów: von Lucke(wzmiankowany Friedrich von Lucke zmarły w Kosieczynie w 1663r.) , von Seydlitz, von Prittwitz, von Lossow, Brudzewskich(von Brause). W XVIII wieku Christian von Dziembowski posiadający część wsi żeni się z Christiną Constantią von Oppeln-Bronikowską, córką Zygmunta, właściciela Kosieczyna, Chlastawy i Płaczkowa oraz Marii Elżbiety von Prittwitz und Gaffron. Część wsi w tym czasie była w rękach Kaspara Sigismund von Lossow(1725-1789), ożenionego z Eleonorą Johanną Constantią von Lucke(1741-1792). Mieli syna Konstantina Heinricha Kaspara von Lossow(1784-1833). Był dziadkiem późniejszej właścicielki Kosieczyna, Teofili, zamężnej za Zakrzewskim a także ostatnim właścicielem Kosieczyna z tego rodu. W 1753 roku część dóbr należała do Józefa Potockiego. W 1845 roku własność rodziny Oppeln-Bronikowskich. W 1846 roku wieś pod nazwą Kościeszyn była własnością Ludwika Oppen-Bronikowskiego i obejmowała 1252ha. W 1857 roku majątek należy do Louisa(Ludwika) von Oppen-Bronikowskiego i Henriette Jeannette, z domu von Żychlińskiej. W 1873 roku w Dzienniku Poznańskim została zamieszczona informacja o kupieniu Chlastawy przez Wojciecha Wyssogota-Zakrzewskiego z Rudniczyska, który wykupił majątek od Bolesława Oppeln-Bronikowskiego, a który wcześniej zakupił majątek w Kosieczynie od szwagra Telesfora Oppeln-Bronikowskiego. Był synem Kaliksta i Seweryny Lipskiej. Ich żony: Teofila i Wanda były siostrami, córkami Apolinarego i Seweryny von Lossow z Gryżyny. W spisie właścicieli w latach 1877, 1884 i 1896 roku majątek Adalberta(Wojciecha) Zakrzewskiego obejmował 1251,84ha. Do majątku należały: folwark Bronikowo, i Nowy Gościniec(Grünthal) oraz majątek Chlastawa. Dobra kosieczyńskie odziedziczył syn Wojciecha, Casimir von Zakrzewski, zgermanizowany oficer ułanów, którego majątek w 1907 roku obejmował 1006 ha gruntów i w krótkim czasie odsprzedał Georgowi Schulz. Dobra już częściowo rozparcelowane zakupuje spółka Drwęski i Langner, od której w 1909 roku majątek zakupił Jerzy Kullak. W 1913 roku jego majątek obejmował 670ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Nowy Gościniec(Grünthal). Ostatnim właścicielem dóbr kosieczyńskich był niejaki Harth, bankier z Berlina. W 1913 roku mowa o dwóch majątkach należących do: Gottfrieda Grundmann(63,5ha) oraz Paula Schulte.
W pobliżu kościoła założenie rezydencjonalne składające się z dwóch dworów stojących obok siebie, z resztkami parku krajobrazowego, z podwórzem oraz budynkami gospodarczymi.
DWÓR I
Budynek pochodzący z XVIII wieku, zbudowany przez ówczesnych właścicieli majątku, rodzinę von Lossow. Założony na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, częściowo podpiwniczony, z piętrowym ryzalitem. Całość kryta dachem mansardowym. Po 1945 roku majątek przejęty przez Skarb Państwa, użytkowany przez Gospodarstwo Hodowli Roślin. Barokowy dwór przeznaczony został na mieszkania dla pracowników.
DWÓR II
Zbudowany przez rodzinę von Zakrzewski, w stylu neogotyckim obok dworu barokowego. Zbudowany na planie prostokąta, z ciekawym, zróżnicowanym zewnętrznym detalem architektonicznym. Bryła główna dworu parterowa, z użytkowym poddaszem. We wnętrzu zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa, piec kaflowy oraz posadzka ganku. Otoczony był ogrodem różanym, po którym dzisiaj nie ma śladu. Po 1945 roku w rękach Skarbu Państwa. Obecnie jest własnością jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.
FOLWARK
W północnej części wsi położony jest folwark. Obecnie pozostałością po założeniu są dwa budynki mieszkalne i budynek gospodarczy.
We wsi drewniany kościół w XIV wieku, prawdopodobnie najstarszy tego typu kościółek w Europie.
