Wieś położona w gminie Dobra Szczecińska powiatu polickiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1284 roku. Od połowy XIII wieku w posiadaniu rodu von Ramin. W XVII wieku wymieniony Ernst von Ramin. Była w ich rękach do połowy XVII wieku. Ostatnim właścicielem Rzędzin był Friedrich Ehrenreich II von Ramin(10.04.1709-02.12.1782). Na nim zakończyła się linia z Buka i Rzędzin. W Buku od XIII wieku znajdowała się świątynia z kryptą, w której chowani byli właściciele majątku. Po wojnie trzydziestoletniej ziemie te są pod zarządem królowej Szwecji, Krystyny. Dobra w Buku i Rzędzinach podarowała majorowi wojsk szwedzkich, Georgowi von Lӧwenborgk. Po przejęciu tych ziem przez margrabiów brandenburskich dobra przejął rotmistrz Philip Ernest von Hayn. Po kilku latach ponownie pod zarządem szwedzkim i w rękach majora Theophilusa Michaelis. W 1720 roku majątek zakupił Otto Gustav von Lepel, gubernator twierdzy kostrzyńskiej, w 1749 roku otrzymał tytuł hrabiowski. Z tego rodu wymienieni zostali również: Friedrich Wilhelm hrabia von Lepel(XVIIIw.), oraz Wilhelm Heinrich hrabia von Lepel(XIXw.). Hrabia Wilhelm był wielkim miłośnikiem sztuki gromadząc w pałacu olbrzymie i ciekawe zbiory, które w większości przekazał na ręce króla pruskiego. Zmarł w 1826 roku bezpotomnie. Przez małżeństwo z siostrami hrabiego majątek podzielony otrzymała rodzina von Schmeling oraz hrabiowie Henckel von Donnesmarck. Doprowadziło to do rozparcelowania dóbr. W 1858 roku część gruntów należącą do rodziny von Schmeling kupuje rodzina  hrabiów Henckel von Donnesmarck. Część gruntów(3/4) należała do Leo Amadeusa Maximiliana(1862), pozostała część(1/4) należała do Friedricha Otto Maximiliana(1862). Po scaleniu majątku przez Leo Amadeusa Maximiliana hrabiego Henckel von Donnesmarck, zostaje on sprzedany w 1872 roku Harry`emu hrabiemu von Arnim-Schlagenthin. Po nim dobra przejmuje syn, Henning hrabia von Arnim-Schlagenthin.. W 1891 roku ożenił się z Elizabeth a wł. Mary Anette Beauchamp(*31.08.1866-+09.02.1941). Z małżeństwa mieli cztery córki i syna. Małżeństwo nie było udane. To w Rzędzinach rozpoczęła się jej kariera pisarska. W 1898 roku wydała swoją pierwszą książkę, która przyniosła jej rozgłos i pieniądze(Elizabeth and Her German Garden (1898); wyd. polskie Elizabeth i jej ogród, 2011). Ze względu na stale rosnące długi męża w 1901 roku małżonkowie podpisali umowę o rozdzielczości majątkowej. W 1908 roku rozwiodła się z mężem i wyjechała z dziećmi do Londynu. Po śmierci Henninga hrabiego von Arnim-Schlagenthin w 1910 roku majątek zostaje z uwagi na długi rozparcelowany. Część dóbr z pałacem zakupiła rodzina von Kӧller– wymieniony Ulrich von Kӧller  i posiadała je do 1945 roku. W czasie nalotów alianckich w 1944 roku został zniszczony pałac. Od 1949 roku na terenie majątku utworzono PGR.

W północno-wschodniej części wsi położony był nieistniejący pałac w otoczeniu parku krajobrazowego. Z założenia folwarcznego pozostały ruiny budynków gospodarczych, jeszcze dzisiaj robiące ogromne wrażenie oraz oficyna dworska.

Wieś położona w gminie Gryfice powiatu gryfickiego. Początkowo należała do biskupstwa kamieńskiego. Wzmiankowana w 1380 roku. Była lennem rycerzy von Kretlow– wymieniony Konrad von Kretlow.  Na początku XVI wieku właścicielem wsi zostaje Heinrich von Borck(e), zwany „Czarnym Rycerzem”, komtur zamku w Swobnicy. Z powodu kłopotów finansowych rodzina von Borck(e) traci wieś na rzecz Petera von Wohlde. W 1606 roku właścicielem wsi zostaje Christoph von Mildenitz. Kolejnym właścicielem Rybokard był Hans von Mildenitz, syn Christiana oraz Henning von Midelnitz, zmarły w 1669 roku, właściciel Witna, Wołczyna i Węgorzyc. Po śmierci Wilhelma von Midelnitz, ostatniego potomka rodu dobra przejął jego zięć, George Friedrich von Edling, ożeniony z córką Wilhelma, Marią von Mildenitz. Kolejnym właścicielem majątku zostaje syn Georga, Bogislav Wilhelm von Edling. Ostatnim dziedzicem dóbr został Aegidius Carl Bernhard von Edling, syn Bogislava Wilhelma. Umiera bezpotomnie w swoim majątku w Upadły w 1793 roku. W 1765 roku król Fryderyk II przyznał prawo do dóbr rodu von Edling rodzinie von Arnstӓdt. Majątek otrzymał Carl Anton von Arnstӓdt. Część majątku otrzymał również generał Heinrich Wilhelm von Lettow-Vorbeck, który wykupił część Rybokart należącą do rodziny von Arnstӓdt. Po śmierci generała w 1793 roku majątek dziedziczy bratanek Adam Carl von Lettow-Vorbeck. Po nim dobra przejął Ferdynand von Lettow-Vorbeck. Po jego śmierci w 1858 roku majątek odziedziczył porucznik Carl von Lettow-Vorbeck. W 1870 roku majątek obejmował 2912 mórg ziemi, a w 1879 roku 725,04 ha gruntów. W latach 1881-1901 dobra należą do Kurta von Dӧringen. Po 1901 roku majątek nabył adwokat Fritz Rӧchling ożeniony z baronessą von Hohenastberg-Wiegand. W 1910 roku jego dobra obejmowały 998 ha ziemi. W 1928 roku majątek obejmował 500 ha gruntów. Po śmierci Fritza w 1932 roku majątek przejęła spółka Pommersche Siedlungsgesellschaft. Po parcelacji dóbr resztówkę zakupił przemysłowiec z Gdańska, doktor praw Müller.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Już za czasów rodu von Kretlow była siedziba dworska o nieznanym wyglądzie i lokalizacji. W 1620 roku Christoph von Midelnitz buduje dwór w miejscu obecnego pałacu(ślady budowli znajdują się w piwnicach obecnego pałacu). W XVIII wieku rodzina von Edling przebudowuje dwór na barokowy pałac. W połowie XIX wieku Ferdynand von Lettow-Vorbeck przebudowuje barokowy pałac. Kolejna modernizacja bryły następuje w XX wieku do stanu obecnego. Po 1945 roku w pałacu i pomieszczeniach gospodarczych stacjonowało wojsko. Później w pałacu mieściła się Powiatowa Rada Narodowa w Gryficach. Na terenie folwarku mieściło się Kółko Rolnicze Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W latach 1962-1974 w pałacu mieściła się szkoła podstawowa. Opuszczony i opustoszały popadał w ruinę. Obecnie własność prywatna z przeznaczeniem na hotel. W sąsiedztwie park krajobrazowy.

Wieś położona w gminie Przybiernów powiatu goleniowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1503 roku(Rokkit) będąc lennem Heinricha Kӧller. W 1510 roku własność Dietricha von Kӧller. Na początku XVIII wieku wieś podzielona na dwa majątki, jeden w rękach rodu von Plӧtz, drugi własność rodziny von Kӧller. W 1735 roku wieś należy do Bogislausa Henninga von Kӧller . W drodze dziedziczenia około 1756 roku dobra otrzymuje Bogislav Ernst von Wedel, syn siostrzenicy Bogislausa Henninga von Kӧller, Marie Helene von Podewils, z domu von Münchow. Po jego śmierci 08.03.1756 majątek przechodzi na jego brata, kapitana Friedericha Wilhelma von Wedel(+08.02.1764). Dnia 09.08.1762 roku sprzedaje majątek Johannowi Friederichowi Neumann, od którego majątek odkupuje Marie Helene Wendland, z domu von Podewils. W 1769 roku administratorem majątku był Samuel Gottlieb Lӧper. Dnia 10.03.1778 roku majątek zakupuje Carl Ludewig von Plӧtz zmarły w 1795 roku. Po jego śmierci majątek w rękach wdowy, Barbary Cathariny, z domu von Brüsewitz. Od wdowy majątek kupuje kapitan Caspar Magnus Heinrich von Brüsewitz. W 1826 roku dobra zakupił Friedrich Wilhelm Eggard von Plӧtz. W 1863 roku właścicielem dóbr był Karl von Plӧtz ze Stuchowa. W 1870 roku dobra obejmowały 6202 mórg ziemi, w 1879 roku 1585,32 ha gruntów. W 1910 roku właścicielem majątku był Leo von Plӧtz. Dobra liczyły 1608 ha gruntów. W 1928 roku właścicielem majątku był Henning von Plӧtz ze Stuchowa a dobra obejmowały 1566 ha ziemi. Ostatnim właścicielem majątku była rodzina Beutel a dobra liczyły 275 ha gruntów. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa a na terenie majątku utworzono PGR.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

We wsi w parku o pow. 4 ha położony jest pałac neoklasycystyczny zbudowany w 1923 roku na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem mansardowym z lukarnami, podpiwniczony. Nad wejściem głównym herb rodziny von Plӧtz. Przed wojną wykorzystywany jako pałac myśliwski. Obecnie siedziba Nadleśnictwa Rokita.

Wieś położna w gminie kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1299 roku(Raruyn). Była lennem rycerza Gustavusa de Rarvyn. W 1313 roku lenno Friedricha von Rarvin, w 1355 roku Janusa von Rarvin. W 1435 i 1445 roku lenno Zabela Lepel. W XV wieku wieś podzielona na cztery majątki rycerskie(Brüggemann) lub trzy majątki(Berghaus).

Majątek A należał początkowo do rodu von Zastrow. W 1687 roku Joachim Caspar von Zastrow sprzedał majątek Steffenowi von Brüsewitz, który przejął w 1737 roku porucznik Carl Gustaw von Brüsewitz. W 1742 roku sprzedał majątek Georgowi Christianowi von Wacholtz. Przez sądy i dziedziczenie majątek znalazł się w posiadaniu następców rodziny von Schmeling, który w 1774 roku został zakupiony przez Christiana von Neumann. W 1783 roku majątek posiada wdowa pastora Popelius, z domu Lietzmann, która w 1786 roku odsprzedała dobra wdowie Sophie Eleonore von Mellin, z domu von Zastrow. W 1795 roku majątek zakupił nadporucznik Otto Georg Bernd Carl von Werner. W 1800 roku majątek wydzierżawia na 25 lat Christian Knoll. Po nim w 1828 roku dobra dziedziczy jego syn, Johann Friedrich Knoll. Kolejnym właścicielem dóbr od 1842 roku był Ferdinand Knoll, wnuk Christiana. Posiadali majątek do lat 20-tych XX wieku. W 1927 roku właścicielem dóbr był Carl Grabow. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku był Hans Grabow.

 Część B w 1589/99 roku należała do rodu von Flemming. Część gruntów w XVII wieku była własnością rodu von Zastrow, które wykupił Rudigier Otto von Flemming. Przekazał je bratankowi Georgowi Casparowi hrabiemu von Flemming. On w 1702 roku na lat 30 wydzierżawił majątek Joachimowi Christianowi von Brüsewitz z możliwością wykupu majątku. Umowę dzierżawy w 1731 roku z Joachimem Christianem von Brüsewitz przedłużył Bogislaw Bodo hrabia von Flemming i jego syn.  W umowie dzierżawy wymieniona była żona Johanna, Anna Sophia, z domu von Briesen. Prawdopodobnie po wykupieniu majątku dobra w 1804 roku odziedziczyła córka, Dorothea Sophia, zamężna za Dawida Gӓnz. W 1828 roku dobra zakupił Christoph Martin Steffenhagen. Po nim majątek w rękach Johanna  Gӓnz(Genz), później w rękach wdowy Seefeldt. Później właściciele jak w majątku C.

Majątek C początkowo należał do rodu von Zastrow. Od początku XVII wieku należy do rodu von Flemming. W 1732 roku był własnością Richarda Heinricha von Flemming. W 1732 roku na 30 lat wydzierżawił majątek Georgowi Chrostophowi von Wacholtz, który w 1769 roku odsprzedał dobra Johannowi Vollert. W 1774 roku własność nadporucznika Johanna Ernsta von Plӧtz. Później właściciele jak w majątku B. W 1847 roku majątek C kupił Theodor Ernst Wilhelm Elbe. Scalił majątki B i C. Od 1856 roku majątek b i c w posiadaniu Carla Augusta Strassenburg a od 1865 roku jego spadkobiercy. 1893 roku majątek rozparcelowany. Największą część gruntów posiadał F. Ebert. Ostatnim właścicielem tej części majątku był Emil Ebert.

Majątek D początkowo był własnością rodu von Zastrow. Do początku XVIII wieku należał do Franza von Zastrow, który odsprzedał dobra Rüdigerowi Otto von Flemming, które w 1702 roku przekazał bratankowi Georgowi Casparowi von Flemming. On z kolei wydzierżawił majątek na 30 lat Joachimowi Christianowi von Brüsewitz. W 1731 roku odsprzedał dobra Bogislavowi Bodo hrabiemu von Flemming. Majątek D prawdopodobnie w połowie XVIII wieku włączony do majątku C.

 DWÓR

W północnej części wsi, dawnym majątku A zachował się dwór z przełomu wieków XIX i XX, przebudowany w 1923 roku, remontowany w 2016, pełniący funkcje mieszkalne. Jest to budynek zbudowany na planie zbliżonym do litery C, dwukondygnacyjny kryty dachem mansardowym, częściowo podpiwniczony. Obok resztki parku krajobrazowego.

W zachodniej części wsi park krajobrazowy jako pozostałość po dawnym majątku.

Serdeczne podziękowania dla mieszkańców dworu za miłe przyjęcie i oprowadzenie po budynku. 

Widok na park krajobrazowy- pozostałość po drugim założeniu dworskim oraz ostatni zachowany budynek gospodarczy z lat 20-tych XX wieku.

Osada położona w gminie Kołbaskowo powiatu polickiego. Historia ściśle związana z wsią Warzymice(Klein Reinkendorf), która po raz pierwszy wymieniona została w 1220 roku. Folwark Rajkowo powstał w 1841 roku. W 1871 roku był w rękach Teodora Gurmershausen. W 1892 roku właścicielem majątku był niejaki Heyer. Prawdopodobnie od początku XX wieku majątek w posiadaniu rodziny Keunecke. Ostatnim właścicielem dóbr do 1945 roku był Friedrich Keunecke. Jego majątek w 1928 roku liczył 311 ha gruntów. Po 1945 PGR, pałac zaadoptowany na mieszkania dla pracowników. Później własność Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego. Obecnie w rękach prywatnych.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W centrum wsi pałac z 1910 roku, zbudowany w stylu eklektycznym, z elementami neogotyku i neorenesansu. Zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Położony w parku o powierzchni 1,45 ha.