Wieś o średniowiecznej metryce, położona w gminie Rąbino powiatu świdwińskiego, należąca od XIV wieku do pomorskiego rodu von Podewils. Po raz pierwszy wymieniona w 1412 roku. W tym czasie zniszczona przez Krzyżaków ze Świdwina. W XVII wieku jako właściciel wymieniany był Anselm von Podewils. W roku 1756 roku właścicielem wsi był Edward von Podewils, pop nim jego syn Ludwig Christian, w 1776 był generał Friedrich Wilhelm von Podewils i jego żona Eleonora Carolina von Podewils, z domu von Wolsky. W 1843 roku majątek zakupił Otto Bogislav von Kleist. 10 lat później majątek C.J.Heysowi sprzedaje Antonette Friedrike von Kleist. Do majątku poza Batyniem należały dwa folwarki- Zbytki/Carlsruh/ i Dąbrówka/Klein Damerow/. W II połowie XIX wieku właścicielem wsi jest rodzina Hosemann z Berlina. Od 1892 roku właścicielem majątków został Franz Hosemann, W 1910 roku majątek jego obejmował 1092ha. W 1928 roku dobra należały do Ericha Hosemann i obejmowały 675ha. W latach 30-tych majątek w posiadaniu rodzin Hosemann i Ponatz, później majątek rozparcelowany.

ZESPÓŁ DWORSKO-FOLWARCZNY

We wsi ruina dworu wybudowanego w drugiej połowie XIX wieku przez rodzinę Hoselmann, przebudowanego pod koniec XIX i na początku XX wieku. Piętrowy, wybudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, przykryty dachem czterospadowym. Otoczony resztkami zdziczałego parku.

HISTORIA WSI

Miejscowość położona w gminie Dębno powiatu myśliborskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1300 jako Nova Bernowe. W 1317 roku przywilejem margrabiego Waldemara otrzymuje prawa miejskie. W 1328 roku miasteczko jest w rękach rodziny von Wedel. Jako kolejnych właścicieli wymienia się rodzinę von Stegelitz. Od braci Henninga i Bertrama von Stegelitz w roku 1347 roku miasteczko zakupuje rodzina von Mörner. W 1349 roku jako współwłaścicieli miasteczka wymienia się Arnolda i Henninga von Uchtenhagen. W 1374 roku właścicielami miasteczka ponownie ród von Wedel. W 1441 roku Barnówko w rękach rodu von der Kuhmeise. W 1484 roku na krótko miejscowość nadana jako lenno rodzinie von dem Borne. Ponownie powraca do rodziny von der Kuhmeise w 1486 roku wraz ze wsiami Dyszno i Ostrowiec. W 1608 roku Barnówko traci prawa miejskie. W 1648 roku właścicielem wsi zostaje Hans Georg von dem Borne. Rodzina von dem Borne pozostaje właścicielem wsi do 1903 roku. Wymienia się: Gustava von dem Borne(1857), Georga von dem Borne(XXwiek) W 1884 roku córka Maxa, Louise Pauline von dem Borne wychodzi za mąż za Rudolpha von Viebahn. Ich potomkowie noszą nazwisko von Viebahn von dem Borne. Posiadają majątek do końca 1945 roku. Wymienia się Leberechta von Viebahn. Max von dem Borne jako pierwszy sprowadził raki pręgowane z Ameryki Północnej, które wypierają ze środowiska naturalnego inne raki/szlachetnego i błotnego/ ze względu na swoja odporność na niekorzystne warunki środowiska i choroby/jest nosicielem dżumy raczej/.

PAŁAC

W 1780 roku wybudowano pałac, wielokrotnie przebudowywany. Wcześniej założono park, w 1871 założono stawy rybne. Park o powierzchni 44 ha z czego stawy zajmowały 36 ha. W 1945 roku pałac ulega spaleniu.

ZAMEK

W XIV wieku w Barnówku istniał zamek, prawdopodobnie wybudowany za czasów ówczesnych właścicieli- rodziny von Wedel. Lokalizacja zamku nie jest znana.

Wieś położona w gminie Drawno powiatu choszczeńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku w brandenburskiej „Księdze ziemskiej margrabiego Ludwika Starszego”. W XIV wieku wieś w posiadaniu rodu von Güntersberg. Od XV wieku wieś w rękach możnego pomorskiego rodu von Wedel. W 1800 roku majątek od rodziny von Wedel zakupił Achatz Wilhelm August von Waldow. W 1857 roku właścicielem był porucznik Wilhelm von Waldow. W 1879 roku majątek om powierzchni 2376ha należał do rodziny von Waldaw(Waldow?). W 1896 roku nie podano jakiej wielkości był ich majątek. W 1914 roku majątek należący do porucznika von Waldow obejmował 2424ha gruntów. Rodzina von Waldow posiadała majątek do 1929 roku. W 1929 roku własność kapitana w stanie spoczynku von Waldow i obejmował 2415ha. We wsi dodatkowo dwa założenia dworskie należące do: Friedricha Bahr(39ha) i Anny Schwandt(40ha).,

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

We wsi założenie pałacowo-parkowe oraz zespół folwarczny. Prawdopodobnie rozbudowany i przebudowany widoczny powyżej dwór. Pozostałością zespołu jest oficyna oraz park. W parku krajobrazowym wiele pomnikowych drzew- tulipanowiec amerykański, dęby szypułkowe, buk purpurowy, choina kanadyjska.

Wieś położona w gminie Warnice powiatu pyrzyckiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1240-Villa Konow, kiedy nadana została przez księcia Barnima I biskupom kamieńskim. We wsi istniało 7 majątków(XVIII), w późniejszym okresie scalone w 3 majątki(XIXw.). Wg Berghausa w XV wieku lenno we wsi posiadał Clawes Dosse(van der Dossen), od  XVIII wieku zwani von Dossow. W 1483 roku Heinrich Dosse posiadał lenno w Barnimie. W 1608 roku wzmiankowany Zabel Dosse. Prawdopodobnie lenno rodu Dosse przypadło rodzinie von Papstein.

Barnim A

Lenno rodu von Papstein. W 1718 roku doszło do ugody między braćmi, porucznikiem Hasso Ernstem von Papstein i Jakobem Christophem von Papstein. Po wygaśnięciu męskiej linii w 1738 roku majątek zakupiony przez Friedricha Ernsta Lock z Pyrzyc i jego żony, Ernestine Rosine, z domu Nehmuth. W 1790 roku majątek wykupił Ernst Wilhelm von Papstein. W 1817 roku od wdowy po Ernście Wilhelmie, z domu von Schakensee majątek wykupili: Paul, właściciel majątku D i Kraeyahn, właściciel majątku E. W 1831 roku sądownie majątek traci status majątku rycerskiego.

Majątek B

Stare lenno rodu von Papstein. W 1721 roku po śmierci Petera Ludwiga von Papstein majątek odziedziczyły córki: Frederike Amalie von Schӧning oraz Margarethe Louise von Bork. W 1798 roku majątek zakupił Daniel Schӧnfeld. W 1840 roku sprzedał dobra niejakiemu Willnow. W 1857 roku Willnow sprzedał majątek porucznikowi Carlowi Hermannowi Müller, synowi Augusta Wilhelma Müller, właściciela majątku F.

Majątek C

Stare lenno rodu Bokemann, zwane od 1309 roku van der Boeke. Notowani w Barnimie już w 1302 roku. W dokumentach mowa o nich w 1523 jak i w 1608 roku. W 1715 roku Rüdiger van der Boeke wydzierżawił majątek na 24 lata Dorothei Stange, z domu Rückheim, wdowie po Christianie Stange. W 1740 roku majatek został przyznany w zastaw opiekunom dzieci Christiana Westphala i prokuratorowi Johannowi Davidowi Redtel, który w 1743 roku wykupił zastaw i przejął majątek, by sprzedać go Hansowi Schӧnfeld z Pyrzyc. Ten z kolei scedował majątek na swojego syna, Gottfireda Schӧnfeld. W 1804 roku jako właściciel(dzierżawca) figuruje wdowa po Gottfriedzie Schӧnfeld, wspierana przez najmłodszego syna, Johanna Friedricha Schӧnfeld, który zapisany był w księdze właścicieli majątków w 1828 roku. Prawdopodobnie po 1828 roku sprzedał majątek Thiede, po śmierci którego jego syn w 1842 roku odsprzedaje dobra Gilbert`owi, a ten z kolei odsprzedaje majątek rodzinie von Wedel, która sprzedaje majątek niejakiemu Fechtner`owi. W 1844 roku właścicielem majątku jest Gottlieb Paul, właściciel majątku D i połowy majątku A. Początkowo w testamencie jako spadkobierców wyznaczył krewną, żonę pułkownika Fischer`a, Wilhelminę, z domu Krӓyahn z Berlina, ostatecznie w 1850 roku  majątek przepisał dzieciom komornika Johanna Ludwiga Necker`a.

Majątek D

Majątek D i ½ majątku A to stare lenno rodziny van der Boek, wymienionej w dokumentach z lat 1575-1665. Na początku XVIII wieku własność porucznika van der Boek, po śmierci którego majątek odziedziczył jego jedyny syn, Adam Christoph Friedrich van der Boek, który w 1745 roku wydzierżawił majątek na 30 lat Jacobowi Bütow. Jacob Bütow w 1763 roku przekazał majątek swojemu synowi, Johannowi Jacobowi Bütow a ten przekazał majątek swojemu szwagrowi, Adamowi Christophowi Friedrichowi Paul, któremu w 1771 roku Adam Christoph Friedrich van der Boek przedłużył dzierżawę majątku na kolejne 25 lat.  W 1785 roku majątek w posiadaniu wdowy po Michaelu Paul, Evie Marii z domu Bütow. W 1796 roku z powodu braku funduszy na wykupienie zastawu za majątek, prawnym właścicielem majątku została wyżej wspomniana Eva Maria Paul, później jej syn, Gottlieb Paul, będący w księdze właścicieli majątków z 1828 roku jako właściciel majątku D i ½  majątku A. Bezdzietny Gottlieb Paul przepisał majątek swojej krewnej, Wilhelminie Fischer, z domu Krӓyahn, wdowie po pułkowniku Fischer, będąc od 1849 roku pełnoprawnym właścicielem majątku D i ½ A . W 1862 roku sprzedała dobra żydowskiemu kupcowi Heymann Gerson Heymann.

Majątek E

Majątek stanowił lenno rodu van der Boeke. Na początku XVIII wieku majątek należał do Rüdigera van der Boeke. W 1721 roku wdowa po nim zastawiła majątek na 24 lata dla Christiana Davida Sadewasser, a następnie w 1734 na kolejne 6 lat. W 1751 roku od spadkobierców Christiana Davida Sadewasser zastaw wykupił Adam Christoph Friedrich van der Boeke wraz z żoną Dorotheą Marią, z domu von Flemming. W 1753 roku majątek zastawiony na 30 lat u Davida Bӧhm. Przy braku wykupu zastawu majątek przeszedł na własność Davida Bӧhm, później jego syna, Friedricha Bӧhm. W 1793 roku sprzedał majątek Carlowi Krӓyahn, który figuruje jako właściciel majątku E i ½ A w księdze właścicieli ziemskich z 1828 roku. W 1834 roku sprzedał majątek Gottliebowi Kuhn, który w 1843 roku zapisał majątek swojej córce, Marii Dorothei Caroline Freüde, żonie Ludwiga Freüde. W 1847 roku wydzierżawili majątek swojemu zięciowi, kapitanowi Harnisch.

Majątek F

Majątek był lennem rodu von Billerbeck, wymienionym w 1540 oraz w 1699 i 1714  roku. W 1762 roku ówczesny właściciel majątku F, Hans Ludwig von Billerbeck sprzedał majątek zarządcy Timm, ale transakcja nie została uznana a majątek sądownie przyznano kapitanowi Joachimowi Danielowi von Billerbeck z udziałem w majątku G z ugodą sądową z 1755 roku z wdową po jego jedynym bracie, Hansie Friedrichu von Billerbeck. Po śmierci Joachima Daniela von Billerbeck, od jego spadkobierców majątek wykupuje Anton Ernst von Billerbeck. W 1800 roku majątek F daje w zastaw na 24 lata Ludwigowi Gӓdtke, który odstępuje go niejakiemu Dӧrrig, który około 1824 roku dobra wykupuje i odsprzedaje Augustowi Wilhelmowi Müller, co zostało potwierdzone w księdze właścicieli majątków w 1828 roku.

Majątek G

Majątek był lennem rodu von Billerbeck, wymienioną w dokumentach w 1540, 1699 i w 1714 roku. Hans Ludwig von Billerbeck w 1762 roku sprzedał majątek zarządcy Timm. W międzyczasie majątek przejął kapitan Joachim Daniel von Billerbeck, w 1764 roku sądownie uznany za właściciela majątku G. Po śmierci Joachima Daniela, majątek posiadała jego zona, Sophia Charlotte, z domu Davidsohn. Od niej na 25 lat majątek w zastawie u Joachima Gottharda Bewert i jego żony Christiane Louise, z domu Korth. W 1794 roku sprzedali majątek Georgowi Thiede. W 1819 roku z majątku G wydzielono obszar na nowoutworzony folwark zwany Thiedensfelde. W 1828 roku właścicielem majątku był syn Georga, Friedrich Thiede. Po wygaśnięciu zastawu majątek powraca do rodziny von Billerbeck, która w 1848 roku sprzedała majątek Rudolfowi Pufahl. Około 1850 roku doszło do pożaru. Zniszczeniu uległo wiele budynków majątku, które zostały rozebrane. Część gruntów majątku została sprzedana około 1852 roku Augustowi Wilhelmowi Müller, właścicielowi majątku F. Folwark Thiedensfelde zlikwidowano. W nowym miejscu ówczesny właściciel Rudolf Pufahl założył majątek G  składający się z dworu i budynków gospodarczych. W 1854 roku nowym właścicielem został Hermann von Boltenstern. W 1863 roku posiadłość otrzymała nową nazwę- Waitendorf- Wójcin

HISTORIA WSI

Miasto położone w powiecie myśliborskim. Założone przez Brandenburczyków w 1278 roku. W latach 1402-1454 należało do państwa krzyżackiego. Ponownie wchodzi w skład Brandenburgii, od 1701 roku w granicach Prus, od 1871 roku. Niemiec. Po II wojnie światowej w granicach państwa polskiego.

PAŁACYK CEBULOWY 

Willa zwana „Pałacykiem Cebulowym” zbudowana w 1908 roku przez rodzinę Dulfer. Po wojnie w pałacu mieściła się szkoła, Komenda Hufca ZHP Barlinek. Obecnie w rękach prywatnych.

Plan miasta z roku 1934.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Banie powiatu gryfińskiego. Założona prawdopodobnie przez Templariuszy w XIII wieku. Pod koniec XIV wieku wieś należąca do rodziny von Rehberg przechodzi w ręce Petera von Steinwehr(1391). Jako kolejnych właścicieli wymienia się rodzinę von Bandemer. Po wojnie trzydziestoletniej właścicielem wsi zostaje szwed Sparrfeld. Od Sparrfelda majątek zakupuje Cölestin Hoffmann baron von Greiffenpfeil  von Greiffenpfeil. Z tego rodu wymieniony Gustaw Eberhard baron von Greiffenpfeil. W 1804 roku w posiadaniu rodziny von Zitzewitz, ale już w 1809 roku dobra nabył komornik Carl Ferdinand Schultze. W 1835 roku prawdopodobnie z powodów kłopotów finansowych Carl Ferdinand Schultze sprzedaje dobra kupcowi ze Szczecina o nazwisku Michealis, który w tym samym roku w Berlinie sprzedaje majątek niejakiemu Lenke, który majątek zakupił dla syna Wilhelma. Majątek w rękach rodziny Lenke do początku XX wieku. Prawdopodobnie w wyniku małżeństwa córki Wilhelma Lenke z przedstawicielem rodu von Sethe, dobra są w ich posiadaniu do 1945 roku. Do nich należała również Słotnica, obecnie niezamieszkała dzielnica Stargardu.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

Pozostałością zespołu są ruiny pałacu, park krajobrazowy oraz resztki zabudowań folwarcznych.

Plan wsi z 1898 roku.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Trzcińsko-Zdrój powiatu gryfińskiego. Początki sięgają średniowiecza. Przez wieki częste zmiany nazwy wsi- Wawin1337, Babbin 1338, Babyn 1392-93, Babin 1472, Sabbin 1499, Babin 1833, Baebin d0 1945. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1337. W 1338 roku część ziemi była w rękach Helmbricha Butz, część należała do rodu von Wedel. W 1517 roku jako właścicieli ziemskich we wsi wymienia się rodzinę von der Marwitz. W XIX wieku w Babinie dwa folwarki- jeden należący do majątku Smolnica, którego właścicielem była rodzina von Sydow, drugi do majątku Warnice należącego do rodu von der Osten. Na początku XX wieku majątek o powierzchni 218 ha był w rękach Paula Luttmanna. W 1903 roku jako właściciela majątku wymienia się rodzinę Kock, w 1929 roku rodzinę Mahlkuch.

DWÓR

We wsi resztki założenia dworsko-folwarcznego położone przy drodze Warnice-Piaseczno. Całość składa się z podwórza i budynków gospodarczych. W części północnej stał dwór z niewielkim ogrodem przylegającym do niego. Po przeciwnej stronie stały czworaki dla pracowników.