Wieś położona w gminie Bledzew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1312 roku(Popowe, Poppow) oraz w 1508(Popowo). W 1312 roku margrabia Waldemar podarował wieś cystersom w Zemsku. Później należała do opata i cystersów bledzewskich. Po kasacie zakonu w 1796 roku własność państwa pruskiego. Stanowiła część majątku w Starym Dworku(1845r.). Majątek o areale 173ha posiadał Paul Fiedler. W 1877 roku majątek o powierzchni 184ha należał do Reinholda Zerbe. W 1896 roku samodzielny majątek obejmujący 172,85ha gruntów i należący do Reinholda Zerbe. W 1907 i 1913 roku majątek o areale 200 ha należał do Gregora Zerbe.

DWÓR

W południowo-zachodniej części wsi położony był majątek ziemski. Zachował się dwór parterowy kryty dachem dwuskrzydłowym w części północnej skrzydło piętrowe kryte dachem dwuskrzydłowym. Obok resztki parku oraz zabudowania gospodarcze. Zachowała się również willa Zerbe, rozbudowana i przebudowana.

Wieś leżąca w gminie Nowe Miasteczko powiatu nowosolskiego po raz pierwszy wymieniona w roku 1291(Popassitz). W 1297 roku J.Synapsius wymienia Petrusa de Popschütz(Piotra z Popęszyc), rycerza księcia Henryka głogowskiego, który żył jeszcze w 1304 roku a wg J.Synapiusa dał początek rodowi von Poppschütz. W roku 1331 wymieniany był Bronisz z Popęszyc. W XIV wieku wieś w posiadaniu rodu von Wirsing– w 1399 roku bracia Lutold i Hans von Wirsing sprzedali majątek swojemu krewnemu Hansowi von Tauschdorff. W 1428 roku rodzina von Glaubitz sprzedała swoje dobra rodzinie von Tauschdorff z Nowego Miasteczka. W 1440 roku siedzieli tu bracia Heinze i Bronik. W 1495 roku wymieniany jest rycerz Borke jako jeden z wielu właścicieli wiejskich w Popęszycach. Rozległość miejscowości spowodowała podział jej na trzy części i utworzenie trzech oddzielnych majątków co nastąpiło prawdopodobnie już w późnym średniowieczu.

Popęszyce Górne-2022r.

Popęszyce Górne były prawdopodobnie najstarszą częścią wsi, należącą jak podaje Zimmermann od początku do rodu von Poppschütz. W 1495 roku wymieniony Hans von Poppschütz, Bartsch von Poppschütz, zmarły w 1568. Prawdopodobnie synowie Bartscha, Leonard i Georg w 1591 roku sprzedali Górny i Środkowy majątek Ottonowi von Zedlitz(+1607). Z tego rodu wzmiankowani: Hans von Zedlitz(+1649), Ferdinand Siegmund(+1693), ożeniony z Euphrosine von Lüttwitz z Rudzin. Po śmierci Ferdinanda Siegmunda von Zedlitz, jego jedyna córka sprzedała majątek Casprowi Joachimowi von Knobelsdorff, wg Zimmermanna w 1723 roku. W 1815 roku umiera bezpotomnie ostatni z rodu, Christian Wilhelm von Knobelsdorff. W 1826 roku spadkobiercy sprzedają dobra Karlowi Beniaminowi Gottliebowi Brӓuer(+1876), będący właścicielem majątku do swojej śmierci. W księdze majątków ziemskich z 1857 roku jako właściciel figuruje wdowa Mathilde Zippel, z domu Bothe a majątek obejmował 685 mórg ziemi. Prawdopodobnie rodzina Zippel dzierżawiła majątek. Po śmierci Karla B.G.Brӓuer`a majątek dziedziczy Peter Knoch, później Luise Pauline Knoch. Ostatnim właścicielem majątku, który zakupił ok. 1930 roku był Hans Joachim Burchardt.

DWÓR

Dwór stanowiący wielowiekowe centrum majątku, który w dobrym stanie przetrwał działania wojenne, do dnia dzisiejszego nie zachował się. Został rozebrany około roku 1980. Zbudowany na początku XIX wieku prawdopodobnie na fundamentach starszej budowli, na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, podpiwniczony, kryty był dachem mansardowym.

Popęszyce Środkowe

W XIV wieku majątek posiada rodzina von Wirsing, która w 1399 roku sprzedała majątek krewnemu, szwagrowi Hansowi von Tauchsdorff. W 1428 roku wzmiankowana rodzina von Glaubitz, która sprzedała swoje dobra rodzinie von Tauchsdorff. W 1474 i w 1486 wzmiankowani bracia: Kasper von Tauchsdorff i Balthasar von Tauchsdorff. W 1509 roku majątek Hansa von Tauchsdorff otrzymali od króla Zygmunta bracia Hans i Nickel von Rechenberg ze Sławy. W 1591 roku Popęszyce Środkowe zakupił Otto von Zedlitz. Po śmierci Ferdinanda Siegmunda von Zedlitz w 1693 roku, jego jedyna córka Anne Dorothee dziedziczy majątek. W XVIII wieku majątek jest w rękach rodu von Lüttwitz. W 1774 roku właścicielem środkowego folwarku jest Carl Friedrich von Lüttwitz. Posiada również majątek w Popęszycach Dolnych. Około 1800 roku majątek zakupił Ernst von Berge. Ożeniony z Luise baronówną von Dyherrn, córką Melchiora Gottharda z Mirocina, wzmiankowany był jako właściciel w 1844 roku.  Od 1851 roku właścicielem majątku zostaje Adolph Ferdinand Neumann, właściciel Szyby. W 1873 roku majątek o areale 685 mórg posiadał Julius Neumann, prawd. syn Adolpha. W latach 1898-1902 wymieniona jest wdowa Luise Neumann. W 1905 roku właścicielem majątku jest kapitan w stanie spoczynku, Ernst von Heynitz z Würstenhaim w powiecie Calau. Do 1945 roku właścicielem był Benno von Heynitz.

DWÓR

Dwór zbudowany w początkach XIX wieku, klasycystyczny. Murowany z cegły, na rzucie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym z naczółkami. Na osi fasady facjatka o falistym szczycie. W sieni był strop belkowany, w jednym z pomieszczeń sklepienie żaglowe. Rozebrany pod koniec lat 70-tych.

Budynek gospodarczy folwarku przy majątku w Popęszycach Środkowych

Popęszyce Dolne

Istniejący prawd. od XV majątek na terenie Popęszyc Dolnych związany był z rodem von Lüttwitz. W 1474 roku wzmiankowany Kasper Lopticz(von Lüttwitz), w 1534 roku bracia Georg i Siegmund von Lüttwitz, na początku XVIII wieku Balthasar Friedrich a w 1774 roku Carl Friedrich von Lüttwitz. W 1804 roku majątek jest w rękach Josepha Ottona von Stosch a następnie majora von Raven. W 1843 roku majątek zakupił Eugeniusz Antast. Dodatkowo współwłaścicielem miał być Dr Plӓschke. W 1862 roku majątek o areale 829 mórg zakupił Heinrich Brӓuer ale już w 1876 roku jest w posiadaniu rodziny von Schӧnborn, posiadająca majątek do 1910 roku. Kolejnym właścicielem zostaje Fritz i Frida Schӓpe. Po śmierci męża w 1937 roku majątkiem do 1945 roku rozporządza wdowa, Frida Schӓpe.

DWÓR-2022r.

Dwór z końca XVIII wieku klasycystyczny, zbudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. W XIX i na początku XX wieku remontowany i rozbudowany. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa. Od 1950 roku w posiadaniu PGR a sam dwór zaadoptowany na biura PGR. W latach 70-tych XX wieku siedziba Stacji Hodowli Roślin. Od 1992 roku siedziba Gospodarstwa Nadzoru i Administrowania Zasobem. Obecnie budynek zamknięty, siedziba Gospodarstwa przeniesiona do Zielonej Góry.

Założenie folwarczne

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1565 roku. W tym czasie należała do rodu von Leslaw. Później dobra we wsi posiadała rodzina von Kalckreuth– wymieniony Ladislaus von Kalckreuth(1565). W 1566 roku wieś należy do braci Bastiana i Hansa von Kalckreuth. Hans wzmiankowany jeszcze w 1577 i w 1583, później jego syn, Christoph von Kalkreuth(zm.1592). Posiadali dobra we wsi do 1720 roku. W 1700 roku wieś należy do rodzin: von Winterfeldt i do von Rothenburg. W 1718/19 roku wieś podzielona na dwie własności- jedna w rękach generał-majora Johanna Kasimira von Damnitz zamieszkałego w Pomorsku, druga w posiadaniu landrata von Rothenburg, zamieszkałego w Nietkowie. W 1726 roku majątek za 60.000 talarów zakupił Gottfried Wilhelm baron von Schmettau(Schmettow)(zm.1728) tworząc majorat z posiadanych dóbr z siedzibą w Pomorsku. Po jego śmierci w 1728 roku majorat przechodzi na: Gottfrieda Heinricha(*03.04.1710-+27.08.1762)- w 1742 roku otrzymał tytuł hrabiego Rzeszy, Gottfrieda Heinricha Leopolda(*01.12.1732-+10/1511.1812),  Augusta Bogislava Leopolda Gottfrieda(*14.10.1767-+22.07.1816) i hrabiego Bernharda Gottfrieda Philippa(*12.04.1787). W XIX wieku własność Bernharda hrabiego von Schmettow(02.03.1818-11.03.1889) ożenionego z Marie Charlotte Friederike von Raumer(1820-1886). Był synem Bernharda Philippa Gottfrieda hrabiego von Schmettow(1787-1872) i Valeski Elisabeth Agnes von Wulffen(1798-1881). W 1879 roku jego dobra obejmowały 1564,04 ha gruntów wraz z majątkiem w Brzeziu(Briese). W 1896 roku majątek hrabiego von Schmettau obejmował 1564,86ha gruntów. W skład majątku wchodziły folwarki Dobrzęcin(Valescahof), Brzezie(Briese) i Łuszczyn(Mittelvorwerk). Na przełomie wieków własność Bernharda Gottfrieda Karla hrabiego von Schmettow(1846-1912), żonatego z Leonią Marią hrabianką von Francken-Sierstorpff(1853-1929), z którą miał dziewięcioro dzieci. Najstarszy syn hrabiego, Bernhard Gottfried Aleksander von Schmettow(1875-1956) w 1908 roku rozwiódł się z Thomazine Marianną Elisą Ullą Ingeborg von Wachtmeister(1874-1949). Miał z nią czworo dzieci: Bernharda Gottfrieda, Axela, Thomazine i Marka Albrechta. W 1911 roku ożenił się po raz drugi z księżniczką Idą Rosą Sułkowską herbu Sulima(1881-1934). Związek przetrwał 5 lat. Z powodu nadużyć finansowych hrabiego, jego wystawnego życia i hazardu doszło do zadłużenia majątku rodowego i jego sprzedania.  W 1914 roku majątek hrabiego Bernharda obejmował 1575ha gruntów. W skład majątku wchodziły folwarki: Dobrzęcin(Valeskahof), Brzezie(Briese) i Łuszczyn(Mittelvorwerk). W latach 20-tych XX wieku majątek jest w posiadaniu spółki- Gutsverwaltungs- und Verwertungs-AG wymienionej w 1929 roku jako -„Gurag” Gutsverwaltungs- und Verwertungs- Akt.-Ges., Berlin. Przez kilka lat pałac był nieużytkowany i popadał w ruinę. W 1936 roku ówczesny starosta Krüger za 10 tys. marek zakupił pałac z parkiem i częścią gruntów tworząc w pałacu placówkę szkolną-Hitlerjugend dla młodzieży z Górnego Śląska i Westfalii.

PAŁAC

Pierwsza siedziba powstała w drugiej dekadzie XVIII wieku, później przebudowana. Obecny wygląd pałac otrzymał w 1870 roku. Kolejna przebudowa miała miejsce na przełomie XIX/XX wieku. Częściowo zniszczony podczas działań wojennych w 1945 roku. W latach 60-tych XX wieku odremontowany z zaadoptowaniem pałacu na szkołę i bibliotekę publiczną. W tym czasie nie odnowiono najstarszej, barokowej części pałacu. Kolejny remont przeprowadzono w 2001 roku.

WILLA

Wieś położona w gminie Pszczew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wieś wzmiankowana w 1278 roku(Policzko, Policko, Polyczko), gdzie wymienia się wdowę po  Młodole, która przekazuje wieś zięciowi Marcinowi Paranicowi(Poranie, Pareniz). Nadanie to zostało potwierdzone przez  Przemysława II na zamku w Santoku. Kolejno wymieniana wielokrotnie w latach: 1405(Policzsko), 1413(Polniczsko), 1424, 1466(Policze), 1425(Polyczsko), 1430(Poluiczsky, Pollyczczsky), 1436(Policzsco), 1475(Policzko). W 1405 roku wymienia się Bieniaka Polickiego herbu Prawdzic. W tym czasie pretensje do części gruntów we wsi zgłasza wdowa po Witoldzie von Grünberg. Przez kilka wieków część wsi była w posiadaniu Polickich herbu Prawdzic z domu Paranizow(Paranicow)(1405-1603). W latach 1421-26 wymienia się Lubikowskich z Policka. W 1456 roku połowa wsi należała do Andrzeja Herstopskiego z Herstopu (Nowej Niedrzwicy). W 1493 roku połowę Policka zakupuje Andrzej Hersztopski. W 1698 roku majątek wraz z Polickiem należał do rodziny von Unruh, od których dobra zakupił Adam von Kalckreuth(1638-1711), właściciel Muchocina. Był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była wdowa von Unruh, z domu von Nostitz. Drugą żoną była Zofia von Bojanowska z Bojanowa. Trzecią żona była polska szlachcianka niemieckiego pochodzenia Anna Helena von Seherr-Thoss z Wygnańczyc(1665-1735). W 1767 roku właścicielem Policka był Aleksander Kaykrayter (zniekształcone von Kalckreuth). Około roku 1793 właścicielem wsi był Augustyn Adam von Dziembowski, który sukcesorem swoim mianował swego brata, pułkownika w stanie spoczynku Jana Stefana Dziembowskiego. W roku 1840 jako właściciele wsi figuruje rodzina von Oppen, Dziembowscy byli wtedy właścicielami Bobowicka. Dnia 15.03.1842 roku Caroline Gottliebe von Oppen, z domu von Dziembowska sprzedaje Policko niejakiemu  Augustowi Palm z Gorzowa, wymieniony w spisie w właścicieli w 1845 roku. Prawdopodobnie doszło albo do odkupienia majątku albo transakcja została unieważniona.  J.N.Bobrowicz w swoim „Opisywaniu…” podaje jako właściciela majątku Panią Oppenową. W 1857 roku nadal jako właściciel w spisie majątków figuruje Herrmann von Oppen, który miał posiadać dobra polickie od 1846. W 1870 roku w spisie właścicieli nadal figuruje Herrmann von Oppen a dzierżawcą majątku był von Wedell. W roku 1884 właścicielem majątku wraz z folwarkiem Janowo był J.H.Rodatz. Majątek Johanna Heinricha Rodatz w 1877 roku obejmował 998ha gruntów a w 1896 roku obejmował 999 ha gruntów. W 1907 roku majątek wraz z folwarkiem Janowo(Janau) obejmował 992ha gruntów i należał do Pani Auguste Rodatz, z domu Scheeffer oraz do porucznika Maximiliana Rodatz. W 1913 roku majątek o powierzchni 992ha należał do porucznika Maxa Rodatz. W skład majątku wchodził folwark Janowo(Janau). Maximilian Rodatz umiera w połowie lat 30-tych XX wieku. Rodzina posiada majątek do 1945 roku.

Paul Rodatz z żoną z domu Kuhn

Zespół dworski składający się z dworu, spichlerza z 1844 roku i parku. Dwór zbudowany około połowy XIX wieku i rozbudowany pod koniec tego wieku, murowany, piętrowy, założony na rzucie wydłużonego prostokąta z węższymi dobudówkami przy krótszych bokach. Elewacja południowa zaakcentowana na osi trójkątnym tympanonem z czterokolumnowym gankiem wspierającym balkon. Niestety dwór już nie istnieje. Park po południowej stronie dworu, krajobrazowy założony w pierwszej połowie XIX wieku.

Wieś położona w gminie Skąpe powiatu świebodzińskiego. Początki wsi sięgają XII wieku. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1267 roku.  Gustav Zerndt podaje, że miejscowość wzmiankowana była już w 1207 roku(Stynbach-Padlagora). W tym czasie była własnością zakonu cysterek z Trzebnicy. Taką też informację podaje Zimmermann. Część wsi należała do rodu von Stössel.  W XV wieku siedział tu Hans von Stössel. Wzmiankowani kolejni właściciele z tego rodu: Christoph(zm. około 1527 r.), Georg(zm. Około 1593 r.), Sigismund(zm. Około 1601r.), Sigismund(zm. Około 1653r.), Sigismund(zm. 1691), Hans Christoph(zm.1740), Sigismund Abraham. Rodzina von Stössel posiadała majątek do 1753 roku. W 1742 roku dobra we wsi posiadała rodzina von Mӧrner. W 1763 roku siedział tu Karl Ludwig von Tielkau und Hochkirch (Thielau,Thielkau, Tielckau, Tilicken).  W 1791 roku będąc własnością rodu von Tielkau und Hochkirch mowa jest o siedzibie dworskiej i folwarku. W 1800 roku majątek posiadała rodzina von Stosch. W 1814 roku za zasługi wojenne majątek otrzymał  generał Friedrich Bogislaw hrabia Tauentzien(Tauenzin, Towenzin, Touentzine, Touwentzine) von Wittenberg. Po śmierci generała w 1824 roku majątek zakupiony za 36000 talarów przez rodzinę Wolfart. W 1841 roku za 192 000 marek majątek zakupił Max George Krause. W 1857 roku właścicielem dóbr był syn Maxa, porucznik Georg Max Walter Friedrich Krause, którego majątek w 1879 roku obejmował 1047,20ha gruntów.  Po jego śmierci majątek przechodzi w ręce rodziny Mettke wzmiankowana jeszcze w 1903 roku. W 1896 roku majątek Hansa Mettke obejmował 1125ha gruntów wraz z folwarkiem Mrówczyn(Birse) i Nowe Karcze(Neu-Vorwerk). W 1914 roku majątek obejmował 1121ha I należał do L. Henry Heymann. W skład majątku wchodziły folwarki: Mrówczyn(Birk) i Nowe Karcze(Neuvorwerk). W 1929 roku majątek o areale 1087ha posiadał H.Heymann. W skład majątku wchodziły folwarki: Birk i Neuvorwerk. Ostatnim właścicielem majątku była rodzina Heymann. Majątek w tym czasie liczył 1000 ha gruntów.

Pozostałością po założeniu dworskim są: park krajobrazowy, brama wjazdowa , ogrodzenie, budynki gospodarcze.

Miejscowość położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Niegdyś tartak, przekształcony w latach 1760-70 w folwark. Na początku XIX wieku nazwa miejscowości pochodziła od nazwiska rodziny von Gram, właścicieli Mierzęcina w XVI wieku. Miejscowość ta zawsze należała do majątku mierzęcińskiego. Późniejsza nazwa niemiecka oznaczająca dwór rodu von Waldow użyta została w połowie XIX wieku od rodziny von Waldow, właścicieli Mierzęcina. Od połowy XIX wieku doszło do usamodzielnienia się posiadłości. Zbudowany został wtedy dwór przez rodzinę von Waldow, zburzony w 1945 roku. W 1914 roku właścicielem dóbr mierzęcińskich był Bernhard von Waldow a w 1929 roku Bernd-Sigismund von Waldow-Mehrenthin.

ZESPÓŁ DWORSKI

Zespół dworski składał się z dworu z XIX wieku –spalonego w 1945 roku oraz budynków gospodarczych i parku krajobrazowego. Po zespole zachowały się budynki gospodarcze w ruinie i resztki parku dworskiego.

Wieś położona w gminie Trzebiechów powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1298(Podligar). W tym czasie należała do klasztoru trzebnickiego, później do biskupa poznańskiego. Jako właściciela w roku 1388 wzmiankowany Wieche von Kottwitz. Prawdopodobnie w  XV wieku wieś należała do rodziny von Kittlitz. Przez ożenek jednego z von Troschke w XV wieku(1421) dobra przechodzą w ręce rodu von Troschke– wymieniony Heinrich von Troschke(ur.1483). W 1498 roku Asmus von Troschke właściciel Podlegórza żonaty był z Katarzyna von Wernsdorf. Kolejnym dziedzicem dóbr był Hans von Troschke ożeniony z Rosiną von Schӧnbeck. W 1575 wymienia się Wolfa i Asmusa von Troschke. W 1616-28 roku wymienia się Asmusa von Troschke, w 1644 roku Conrada i Christopha von Troschke. W połowie XVII wieku majątek w posiadaniu Sebastiana Młodszego von Troschke(1640-1688), ożenionego z Margarethe von Kalckreuth(zm.1718). Baronowie von Troschke posiadali majątek do 1703 roku. W 1715 roku  oraz wg spisu z 1718/19 roku właścicielem majątku był duński kapitan w stanie spoczynku Otto Abraham von Diebitsch, którego najstarszy syn był weneckim kapitanem. Otto Abraham miał 5 braci: Hansa Ernsta na Śląsku, pruskiego adiutanta Georga Friedricha, Niklasa Gottfireda na Śląsku, pruskiego kapitana w stanie spoczynku Karla w Prusach Wschodnich i Kaspara w Nowej Marchii. Posiadali majątek do 1729 roku aczkolwiek część autorów uważa, że w 1720/1724 roku zakupu dokonuje Hans Karl książę von Schӧnaich-Carolath-Beuthen(1688-1763), który przez 20 lat zamieszkiwał na dworze w Podlegórzu. W 1715 roku ożenił się z Amalie(04.06.1692-20.10.1761), najstarszą córką Christophera I wicehrabiego von zu Dohna-Schlodien. Para posiadała czterech synów i cztery córki. Spadkobiercą był Johann Karl Friedrich(1716-1791). Prawdopodobnie po 1763 roku majątek jest własnością hrabiów zu Stolberg-Wernigerode. W 1775 roku Heinrich IX hrabia von Reuss zu Kӧstritz(1711-1780), minister Fryderyka II, króla Prus zakupuje wieś. Podlegórz pozostaje w rękach rodu do 1945 roku. Na przełomie wieków XVIII/XIX właścicielem był książę Heinrich XLIV zmarły w 1832 roku. W 1879 roku majątek księcia Heinricha VII von Reiss(zm.1906) obejmował 509,20ha gruntów. W 1896 roku majątek książąt von Reuss o powierzchni 509ha dzierżawił Herbert. W 1914 roku majątek obejmował 519ha i należał do księcia Heinricha XXXII von Reuss(zm.1935). Dzierżawcą była wdowa Herbert, z domu Bellach. W skład majątku wchodził folwark Minettenberg. W 1929 roku właścicielem był książę Heinrich XXXII von Reuss. W skład majątku(535ha) wchodził  folwark Stoczek(Minettenberg) a dzierżawcą był Georg Neumann,  część majątku rozparcelowana,

DWÓR

Po raz pierwszy wzmianka o dworze pojawia się w 1492 roku. Obecny dwór zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, przebudowany i powiększony w XIX-XX wieku. Murowany, piętrowy, w części pierwotnej bez dobudówki, prostokątny, nakryty dachem czterospadowym.

HISTORIA WSI

Niewielka wieś leżąca w powiecie zielonogórskim w gminie Nowogród Bobrzański wymieniona została po raz pierwszy w roku 1295 a według innych źródeł w roku 1300. Prawdopodobnie w średniowieczu wieś podzielona na dwa majątki, a w XVII-XVIII wieku nawet na trzy własności rycerskie. W latach 1442-1551 część wsi należała do rodu von Rothenburg-Baltazar(1485), część wsi w 1457 była własnością książęcą, część w 1457 należy do Gabriela Lobtaw(dzierżawiona przez niego), w 1459 pojawia się rodzina von Niesemeuschel, w rękach której wieś pozostaje od 1551 do 1748 roku. Prawdopodobnie na terenie wsi nie było siedziby rycerskiej, która znajdowała się w pobliskim Bogaczowie. Po sprzedaży dóbr bogaczowskich w 1746 roku rodzinie von Lüttwitz dobra już od 1761 w posiadaniu rodziny von Haugwitz, od 1803 do 1804 roku w rękach rodu von Bomsdorff, od 1804 do 1819 roku w rękach von Wulffen. Kolejne częste zmiany właścicieli- w latach 1819-1842 w posiadaniu barona von Rheinbaben, w 1842-1866 von Sembach, w latach 1856 do 1877 w rękach Gustava von Nostitz-Wallwitz. Od 1877 roku do 1945 roku w rękach hrabiów von Srachwitz.

ZAMEK

Na zalesionym wzgórzu prawdopodobnie w XIII wieku znajdował się zamek, zbudowany przez Piastów Śląskich, prawdopodobnie przez Henryka Brodatego, fundatora miejscowego kościółka, obecnie w ruinie. Pozostałością po zamku jest grodzisko kształtu owalnego, którego część główną stanowi kopiec o wymiarach 20x30m i wysokości 3m. Całość otoczona podwójnymi wałami i podwójnym układem fos. Dostęp do wnętrza zamku znajdował się tylko od strony grobli. Od strony rzeki zamek był chroniony przez wysoką, stromą skarpę.

W 1355 roku wieś w lenno otrzymuje Dietrich von Weissensee. W 1400 roku nowym właścicielem jest rodzina von Lossow. Od 1472 roku wieś przejmuje rodzina von Winnings z Torzymia, która posiada majątek do 1724 roku. W 1484 roku Kunz von Winning sprzedał połowę wsi Fritzowi von Grüneberg z Białkowa. Później własność braci: Hansa, Heinricha, Kaspara i Jorge von Grüneberg. Pod koniec XV wieku ta część majątku ponownie w rękach rodu von Winning. W 1509 roku własność Balthasara i Melchiora von Winning, synów Hansa von Winning. W latach 1528, 1537, 1548 połowa Pniowa w rękach Wulfa von Newdorf. Druga część nadal w posiadaniu rodu von Winning. W 1537 roku Baltazar von Winnings powiększył majątek o Marczany/Hildesheim/. W 1570 roku połowa Pniowa posiadał Heinrich von Winning, syn Melchiora, ożeniony z siostrą Heinricha von Vorhauer. W 1571 roku druga połowa należała do Wolfa von Nauendorf-posiadał ją od 1528 roku. W 1724 roku trzy majątki na terenie wsi należące do rodzin: von Winning, von Schlieben i von Decher. Wymieniana również rodzina von Worner. W drugiej połowie XVIII wieku należy do Ferdynanda Erdmanna von Sintzendorf, następnie do rodziny von Rathenow. W 1795 roku majątek kupuje rodzina von Sydow, a już w roku 1817 nowym właścicielem majątku jest karczmarz Janisch z Libbenische. W 1836 roku nowy właściciel- sędzia Ludwig Hamann. Na początku XX wieku zmiana właściciela majątku- jest nią rodzina Schmidt. Do 1945 roku dobra są w rękach rodziny Helmigk. 

Dwór zbudowany w końcu XVIII lub na początku XIX wieku przez rodzinę von Sydow, rozbudowany w kierunku południowym i zachodnim w końcu XIX wieku. Murowany, piętrowy, zbudowany na rzucie litery „L”, z dobudówkami od zachodu i północy, częściowo podpiwniczony, z dużą salą o charakterze reprezentacyjnym. Na zdjęciach z lat 30-tych widoczna dominująca nad założeniem trzykondygnacyjna wieża z tarasem na wysokości drugiej kondygnacji, na planie czworoboku(sprawdzić czy nie jest to wieża kościelna aczkolwiek nie wydaje się).

Nie wiele wiadomo o założeniu dworskim. Wieś założona została przez skarb królewski w 1690 roku. W połowie XVIII wieku wieś należała do starostowej von Sydow, która w 1763 roku sprzedała Pławin tajnemu radcy von Brenkenhoff, posiadaczowi Lichenia. W 1787 roku, po śmierci von Brenkenhoffa, oba majątki zostały sprzedane hrabinie Marianne Dederike von der Mark. W 1797 roku przeszły one na własność Wilhelminy hrabiny von Lichtenau z domu Enke. Po odebraniu jej obu majątków 1809 roku, powróciły one z powrotem do jej rąk w 1816 roku. Zmarła w 1820 roku. Od 1820 roku właścicielem Pławin i Lichenia był kanonik z Kamienia Pomorskiego oraz Magdeburga Friedrich Wilhelm Ritz do spółki z Louisą hrabiną von Stolberg, Josephiną von Miaskowski, Adolfem von der Mark oraz rodzeństwem Mariette i Juliusem Thierny. Od 1840 roku rodzina Ritz otrzymała szlachectwo i odtąd pisała się von Ritz-Lichtenow. Od 1842 do 1882 roku oba majątki należały do Jakoba Wilhelma von Ritz-Lichtenow, a następnie do Ferdynanda Wilhelma von Ritz-Lichtenow. Od 1888 roku obie posiadłości stały się niepodzielnym majątkiem(majorat), który w 1912 roku odziedziczył podporucznik Maxymilian von Ritz-Lichtenow. W 1896 roku obejmował 240ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 251ha gruntów i wchodził w skład majątku w Licheniu. Dzierżawcą dóbr był Friedrich Roseno. W 1929 roku właścicielem nadal był Maximilian von Ritz-Lichtenow a dzierżawcą Philipp Hellmann. Majątek obejmował 237ha gruntów.

DWÓR

Pozostałością po założeniu jest ruina dworu, budynku gospodarczego, podwórze oraz dwa słupy bramy wjazdowej.

Wieś położona w gminie Słubice powiatu słubickiego. Na przełomie XIX i XX wieku należała do rodziny von Tirpitz. Na terenie byłego folwarku Wiesen znajduje się dwór właścicieli majątku. Po 1945 roku w budynku do połowy lat 50-tych mieściła się strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza. Później w posiadaniu PGR. W dworze mieściły się biura i świetlica na parterze, na piętrze mieszkania dla pracowników. Obecnie mieszkania znajdują się        na            parterze. Dwór założony na planie prostokąta, murowany, częściowo podpiwniczony, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Do majątku należał drugi folwark położony na zachód od wsi.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Do zespołu należy dwór z parkiem dworskim oraz w sąsiedztwie budynki gospodarcze.

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku ale po raz pierwszy wymieniona w 1300 roku. W 1351roku wieś należy do rodu von Doberschütz. W 1531 roku wymieniony Cristoff von Doberschütz. W 1565 roku połowę wsi posiada rodzina von Lӧben– wymieniony Hans von Lӧben. W 1575 roku czterech braci von Doberschütz posiada udziały we wsi. W 1583 roku połowę wsi posiadał Hans von Lӧben. W 1642 roku część wsi należała do Ernsta von Salgast(+1642), później do jego nieletniego syna, Johanna Ernsta von Salgast, część wsi w 1644 roku była w posiadaniu rodziny von Knobelsdorff a trzecia część wsi należała do Dawida Ernsta von Dobberschütz. Całość przejęła rodzina von Knobelsdorff i cały majątek w 1693 roku sprzedała rodzinie von Luck. W 1713 roku majątek w rękach 3 braci von Luck: Georga Otto, Christopha Franza i Christopha Georga, wszyscy byli kawalerami. Georg Otto mieszkał w Pławie, Christopher Franz i Christopher Georg w trym czasie odbywali służbę w wojsku. W Sieniawie Lubuskiej mieszkał Christian Erdmann von Luck. W 1718/19 roku właścicielem był Georg Otto von Luck. Rodzina von Luck posiadała dobra do 1793 roku. Z tego okresu wzmiankowany Christoph Georg von Luck oraz Christoph Franz von Luck(*19.03.1723-+03.07.1792) i Georg Otto von Luck(*04.11.1687-+10.05.1726). Christoph Franz von Luck w 1792/3 roku sprzedał majątek porucznikowi von Berg. Rodzina von Berg, posiadała majątek do 1828 roku, kiedy wdowa Sophie Justine Friederike von Berg, z domu Sieburg sprzedała majątek Adolfowi Ludwigowi von Scholten. W 1857 roku własność Ferdinanda von Scholten(zmarł w 1870r.). W 1865 roku za sumę 134.000 talarów dobra zakupił Ernst Rudolph Scherz. W 1879 roku jego dobra obejmowały 782,08 ha gruntów a w 1896 roku jego majątek obejmował 766ha. Sam Rudolph Scherz mieszkał w  Cliestow(Kliestow) koło Frankfurtu n/Odrą. Kolejnym właścicielem dóbr został Gustav Hennig, od którego majątek zakupił kapitan Friedrich Hermann Muhl. Po nim dobra dziedziczy jego syn, major Hermann Muhl, którego majątek w 1914 roku obejmował 780ha gruntów. W 1919 roku majątek posiada rodzina von Festenberg-Packisch, ale już w 1925 roku dobra są w posiadaniu Heinricha Waltking którego dobra w 1929 roku obejmują 630ha.  Posiada majątek do 1945roku.

Po zespole leżącym w zachodniej części wsi zachował się budynek gospodarczy oraz resztki parku dworskiego.