W drugiej połowie XIII wieku rycerze Czabel z pobliskiego Niedoradza wybudowali zamek, wokół którego powstała osada, wzmiankowana w 1313 oraz w 1322 roku kiedy związana była z osobą Diepolda Czabel z Niedoradza. Był to przedstawiciel rodu Zobel von Zobeltitz(Zabeltitz) z Niedoradza. W 1408 roku własność Caspara Zobeltitz(Zabeltitz) a w 1443/1451 roku Otyń należał do Sigismunda Zobeltitz(Zabeltitz) i jego trzech synów. Poza Otyniem do Zobeltitz(Zabeltitz) należał również Konotop. Sami rycerze trudnili się rozbojem co wywołało oburzenie i reakcję ze strony księcia Jana II Żagańskiego. Pojmał braci von Zabeltitz: Christopha, Bruna i Kaspra. Kasper i  Bruno von Zabeltitz zostali ścięci, natomiast Christoph umarł śmiercią głodową osadzony w zamkowej wieży. Po odebraniu Otynia rodzinie von Zabeltitz przez księcia głogowskiego, miasto weszło w posiadanie Korony Czeskiej. W 1497 roku syn Caspra, Balthasar Zobel von Zobeltitz(Zabeltitz) wnosił roszczenia do majątku po ojcu, w końcu zawarł kontrakt o współrządzenie majątkiem otyńskim z von Rechenbergiem ze Sławy. W 1516 roku Otyń należy do  braci von Rechenberg – Hansa i Nickela. W 1532 roku zmarł Nickel von Rechenberg. Hans von Rechenberg, jedyny właściciel Sławy, Bytomia Odrzańskiego, Tarnowa Jeziernego, Otynia, nie mając synów tylko dwie córki, w testamencie z 1536 roku przepisał bratu Klemensowi von Rechenberg Sławę, kuzynowi Georgowi von Rechenberg z Borowa Polskiego Otyń, kuzynom Melchiorowi i Franzowi von Rechenberg z Siedliska oraz siostrze i jej mężowi Melchiorowi von Gersdorf Tarnów Jezierny, Nowe Miasteczko, Gołaszyn i Popęszyce. Hans von Rechenberg zmarł w 1540 roku. Georg von Rechenberg zmarł w 1559 roku, Otyń dziedziczy jego syn Melchior a resztę dóbr jego wnuk Hans von Rechenberg po śmierci Melchiora w 1562 roku. Otyń na krótko przejmuje zięć Melchiora, Wolfgang baron von Kittlitz. W 1610 roku umiera ostatni z otyńskiej linii rodu von Rechenberg, Hans Georg, który siostrze, Helenie von Sprinzenstein zapisuje w testamencie Otyń, co staje się zarzewiem konfliktu rodzinnego, w wyniku którego po śmierci Heleny von Sprinzenstein w 1628 roku, Balthasar von Rechenberg z Borowa Polskiego, który nie godził się z testamentem, zajął zbrojnie miasto i własną załogą obsadził zamek. Interwencja cesarskiego komisarza przywróciła władzę mężowi Heleny, Johannowi Ernestowi hrabiemu von Sprinzenstein, więzionemu przez Balthasara. Do wojny o sukcesję po Hansie Georgu von Rechenberg w kolejkę ustawił się Sigismund von Kittlitz oraz po śmierci Johanna Ernsta hrabiego von Sprinzenstein w 1639 roku(zmarł pod Bninen w Polsce), jego druga żona Eleonora hrabina von Sprinzenstein, z domu hrabianka von Harach(zmarła w 1645 roku). Pod koniec wojny trzydziestoletniej miasto i zamek zajęty przez wojska szwedzkie. W 1643 roku tymczasowo zamek w rękach Wilhelma von Heyking. Po pokoju westfalskim kończącym wojnę trzydziestoletnią dobra wracają na krótko do rodziny von Rechenberg. W 1643 roku na mocy testamentu Eleonory hrabiny von Sprintzenstein, właścicielem miasta stali się jezuici. Ostatecznie posiedli miasto dopiero po śmierci Siegmunda von Rechenberg w 1661 roku. W 1650 roku o spadek wystąpił jedyny syn Johanna Ernsta hrabiego von Sprintzenstein, Philipp hrabia von Sprintzenstein, ale bez powodzenia. W 1749 roku zarządcą majątku klasztornego został Karol Reinach.  Po kasacji zakonu w 1776 roku w klasztorze utworzono Królewski Instytut Szkolny, prowadzony przez byłych jezuitów. W 1787 roku po opuszczeniu Otynia przez ostatnich zakonników, król pruski Fryderyk Wilhelm II sprzedał miasto księciu kurlandzkiemu, Piotrowi von Biron. Do 1879 roku należał do książąt żagańskich i w tym roku został sprzedany  pruskiemu ministrowi spraw wewnętrznych, dr Rudolfowi von Friedenthal, po którym dobra przejęła córka Rudolfa- Renata baronowa von der Lancken-Wackenitz, żona pruskiego ambasadora we Włoszech. Dobra otyńskie były w posiadaniu rodziny do 1945 roku.

ZAMEK

Pierwszą budowlą była nieznana nam siedziba rycerska rodu Czabel z Niedoradza, których potomkowie jako już  Zobel von Zobeltitz(Zabeltitz) w XIV i XV wieku dokonali  rozbudowy zamku. W 1329 roku Otyń wymieniony jako miejscowość z zamkiem, który pojawia się również w 1488, 1501, 1506 ,1507 i 1516 roku. Nie znany jest jego wygląd. Pozostałości po obiekcie zachowały się w południowej części budynku bramnego. W 1495 roku z Otynia pisał się Hans von Nostitz, który prawdopodobnie zajmował część majątku rodu von Zabeltzitz, w tym zamek. W 1501 roku Władysław Jagiellończyk nakazał braciom Hansowi i Georgowi von Nostitz oddać zamek Otyń ale jeszcze w 1506 roku go zajmują. Za czasów kolejnych właścicieli – rodziny von Rechenberg– zamek został przebudowany i rozbudowany w stylu renesansowym. Kolejnych zmian dokonali jezuici, a prace zakończono w 1681 roku. Po pożarze w 1702 roku, do 1721 roku prowadzono prace renowacyjne z jednoczesną, kolejną rozbudową budowli. W tym czasie założono park krajobrazowy. W 1945 roku częściowe zniszczenie struktury obiektu. W zachowanej części budynku mieściły się mieszkania pracowników PGR. Kolejne pożary w 1946 i 1954 roku doprowadziły obiekt do ruiny. Obecnie własność prywatna.