Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku oraz w 1305 roku(Sagor theutonicale). W 1496 roku Hans von Knobelsdorff[1] otrzymał wieś w lenno od margrabiego Jana. W 1530 roku wieś zamieszkują bracia Christoph i Nickel von Knobelsdorff[2]. W 1600 roku właścicielem dóbr był Heinrich von Knobelsdorff. W 1626 roku właścicielem dóbr był Zachariasz von Knobelsdorff[3]. Byli również właścicielami majątku w pobliskich Dąbkach. W 1713 roku dwa majątki należące:1-szy do Hansa Georga von Knobelsdorff. Miał dwóch synów. Jego brat, Zacharias był zarządcą w majątku Wałowice k. Gubina należącego do hrabiego von Rӧdern. 2-gi należał do kapitana von Bomsdorf. W 1718/19 roku dwa majątki należące: 1-szy do królewskiego leśniczego Hansa Georga von Knobelsdorff, 2-gi do Otto Friedrich von Oppel. Prawdopodobnie na początku XIX wieku doszło do rozdziału majątków. Właścicielem dóbr od 1829 roku w Nowym Zagorze była rodzina Hanko. Posiadali majątek w 1857 roku. W 1879 roku dobra należały do Carla Sittig i obejmowały 328,03ha gruntów. W 1885 roku majątek w rękach rodziny Thilo. Zakupienie majątku w 1887 roku przez Wilhelma barona von Rheinbaben(zm.1891r.) ponownie połączyło oba majątki. Majątek baronów von Rheinbaben w 1896 roku obejmował 324ha gruntów.  Z rodu von Rheinbaben wymieniony również Eugen(1903, zm.1918r.). W 1914 roku majątek obejmował 225ha gruntów i należał do Dr.jur. Wilhelma barona von Rheinbaben(ur.1884r.), którego majątek w 1929 roku obejmował 225ha gruntów.

Przy kościele znajdował się majątek ziemski z dworem, parkiem i zabudowaniami gospodarczymi. Pozostałością resztki parku krajobrazowego.

Po raz pierwszy Nowe Miasteczko wymieniane jest w dokumentach w 1296 roku będąc własnością książąt głogowskich. Prawdopodobnie założycielem miasta był Henryk III. W 1302 roku  Nowe Miasteczko należało do rodziny von Dhyrn. Po 1331 roku Nowe Miasteczko przechodzi pod władzę korony czeskiej. W 1386 roku przechodzi w ręce prywatne – rycerskiego rodu von Wirsing. Później zmieniało wielokrotnie właścicieli. W XV wieku było w posiadaniu rodziny von Tauschdorff i braci Caspara i Georga von Berge. Po śmierci ostatniego z rodu von Tauschdorff/1494/, tą część Nowego Miasteczka przejmuje książę głogowski, od którego na początku XVI wieku zakupił ród von Rechenberg/1506/. Część autorów podaje, że pod koniec XV wieku Nowe Miasteczko jest w rękach Hansa von Lidlau a w 1506 roku jako właściciel wymieniany jest Siegfried von Nechern. W 1508 roku część Siegfrieda von Nechern należała do rodu von Rechenberg, którą w 1535 roku Hans von Rechenberg sprzedał Jacobowi von Salza. W międzyczasie rodzina von Knobelsdorff nabyła część miejscowości po rodzinie von Berge, którą w 1537 roku Hans von Knobelsdorff sprzedał braciom von Haugwitz. Część Nowego Miasteczka należała w latach późniejszych do rodziny von Redern oraz Melchiora von Gersdorf. Od początku XVI wieku część miasta nadal należała do rodziny von Rechenberg. W 1540 roku umiera Hans von Rechenberg. Dobra dziedziczy Georg von Rechenberg, który w 1579 roku wykupuje pozostałą część miasta od braci von Haugwitz. Tym samym Nowe Miasteczko staje się własnością jednej rodziny. Rodzina von Rechenberg włączyła je później do klucza dóbr otyńskich. W latach 1610-16 miasto jest własnością wdowy po Johannie Georgu von Rechenberg, z domu von Axleben. Przez ponowne zamążpójście majątek przejściowo jest w posiadaniu Siegmunda von Kittlitz. Od 1616 roku starania o Nowe Miasteczko czyni baron von Sprintzenstein. W 1649 roku prawnym dziedzicem majątku po rodzinie von Rechenberg został Christoph von Braun ale na krótko. Dobra odzyskują baronowie von Sprintzenstein.   W 1649 roku klucz otyński a tym samym Nowe Miasteczko wolą spadkobierców z rodziny von Sprintzenstein przechodzi na własność zakonu jezuitów i pozostawało w ich rękach do roku 1787, do kasacji zakonu. W 1787 roku  majątek zakupiony zostaje przez księcia kurlandzkiego Piotra Birona, a po jego śmierci staje się własnością księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord, córki Piotra Birona. Zachowała ona prawa własności do 1850 roku, po tej dacie Nowe Miasteczko przechodzi pod bezpośrednią władzę króla pruskiego.

ZAMEK

Nie przetrwały ślady po zamku rycerskim. Nie znani są budowniczowie oraz właściciele zamku. Prawdopodobnie znajdował się w północno-zachodniej części miasta, w obrębie murów obronnych, w pobliżu Bramy Głogowskiej. W opisie z XVII wieku zamek przedstawiony jest jako budowla dwukondygnacyjna, z zabudowaniami gospodarczymi i dziedzińcem. Widoczny jeszcze na widoku F.B. Wernera z połowy XVIII wieku. Później miał zostać przebudowany na kamienicę mieszczańską.  Na jego lokalizację może wskazywać ulica nosząca tradycyjnie nazwę Zamkowej.

HISTORIA WSI

Nowoszów, obecnie niezamieszkana wieś leżąca w gminie Iłowa powiatu żagańskiego, której początki sięgały czasów średniowiecza, kiedy to należała do księcia świdnicko-jaworskiego, Bolka II Małego. Po śmierci księcia Bolka II i po włączeniu Dolnych Łużyc do Królestwa Czech po 1370 roku, księżna Agnieszka Habsburżanka, wdowa po księciu sprzedała Nowoszów Heinrichowi von Seidlitz. Już w 1377 roku nowym właścicielem został Benes z Dubi( Benesch von der Duba), wójt Górnych Łużyc. Od niego wieś odkupili mieszczanie zgorzeleccy.  Na początku XIX wieku wieś jest w posiadaniu księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord. Na terenie wsi resztki cmentarza, krzyż pokutny, zarośnięte fundamenty domów.

ZAMEK

Zbudowany w XIV wieku przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka II gotycki zamek, przetrwał zaledwie kilkadziesiąt lat. Na krótko przeszedł w ręce księżniczki Agnieszki, wdowy po księciu Bolku II, ale pomiędzy 1366-1369 roku został zniszczony przez mieszczan ze Zgorzelca i nie był już później odbudowany. Do naszych czasów nie dotrwały ślady po zamku, które były jeszcze widoczne w XX wieku. Może znajdowały się na terenie majątku lub w murach dworu znajdującego się na terenie wsi.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Początkowo wchodziła w skład majątku mużakowskiego. Wzmiankowana w 1478 roku(Tzebelle, Zcebelle) i w 1551 roku(Zibelle). Wieś podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Część Górna była najstarszą częścią wsi. Od 1380 do 1702 roku należała do rodu von Briesen. Z tej rodziny wymienieni: Hannos, zmarły w 1416 roku, Christoph(1591), Günther(1640), Adam Sigmund von Briesen(XVII w.), Ladislaus Sigmund, zmarły w 1702 roku. Na początku XIX wieku majątek posiada rodzina von Rabenau, następnie rodzina Sametzki(1856). Później dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się: von Kӧnen(1870), Tuckhardt(1876), Hasenack(1880), Rechenberg(1886), Matz(1892), Braun(1898), Buchmann(1905), Neumann(1912-1917). W 1921 roku majątek zakupił noblista niemiecki z chemii z 1920 roku, Walther Hermann Nernst(25.06.1864 Wąbrzeźno-18.11.1941 Niwica). Był synem sędziego. Matka była Polką. W 1906 roku sformułował tzw. Trzecią zasadę termodynamiki, określającą charakter zmian wielkości termodynamicznych w temperaturach bliskich zera bezwzględnego. Odkrył zjawisko termomagnetyczne oraz skonstruował lampę Nernsta. Część Środkowa wydzielona w XIX wieku z części Dolnej w latach 1846-57 należała do króla Holandii– wymieniony książę Friedrich. Później dość częste zmiany właścicieli. Wymienieni to: Merk(1870), Ebers(1876), baronowie von Kaltenborn-Stachau(1880-1886), baronowie Wedemeyer von Sommer(1892-1905), baronowie von Widdern(1912-1917), hrabiowie von Gersdorff(1921- wymieniony Alexander), Rieck(1926-1937). Część Dolna w 1856 roku należała do rodziny Sametzky, właścicieli części Górnej. Później ta część od około 1870 roku należała do właścicieli części Środkowej.

NIWICA GÓRNA

W części Środkowej i Górnej znajdowały się założenia dworskie. W części Górnej położony był dwór zbudowany prawdopodobnie w XVIII wieku na planie prostokąta, kryty dachem mansardowym, dwukondygnacyjny, z parterową dobudówką krytą również dachem mansardowym. Po założeniu zachowały się resztki parku dworskiego, słup bramny oraz resztki ogrodzenia w okolicy gdzie stał dwór

NIWICA ŚRODKOWA I DOLNA

Po założeniu dworskim w części Środkowej zachował się park krajobrazowy oraz budynek gospodarczy.