Miejscowość położona w gminie Podgórzyn powiatu jeleniogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku jako Arnoldi Villa. Kolejno w roku 1394(Arnoldisdorf), w 1400 roku(Arnsdorf). W XIV wieku właścicielem był Nickel von Ni(e)belschütz. Od 1436 roku własność Lorenza von Runge. W 1491 roku wieś posiadają bracia Georg, Günther i Konrad von Reibnitz. Posiadali wieś do 1656 roku, kiedy właścicielem został Karl Heinrich von Zierotin z Janic. Kolejnym właścicielem Miłkowa zostaje Leopold Wilhelm hrabia von Waldstein(*1677-+1748). Po jego śmierci majątek dziedziczy jego córka Maria Christine, zamężna za Giovanniego Nepomucena Carla hrabiego di Lodron Laterano und Castelromano(*1727-+1786). W spadku po matce majątek dziedziczy Maria Theresia hrabina von Matuschka, z domu hrabianka di Lodron Laterano und Castelromano. Mężem Marii Theresi był najmłodszy syn Heinricha Gottfrieda hrabiego von Matuschka baron Toppolczan, Bernhard Maria hrabia von Matuschka baron Toppolczan (*1768-+1820). Posiadali Miłków do 1945 roku. Kolejni właściciele to: Theodor(*1795-+1875), jedyny syn Bernharda Marii, Benno Maximilian Hugo hrabia von Matuschka baron Toppolczan und Spaetgen(*1827-+1875), Bernhard Joseph Maria(*1857-+1895), syn Benno Maximiliana, wdowa Brunisława, z domu hrabianka von Strachwitz und Gross-Zauche und Kamminetz oraz małoletni synowie: Theodor Maria Benno Hyacinth Bernhard(*1885-+1930) i Bernhard Maria Joseph Benno Hyacinth(*1886-+1966). Majątek odziedziczył Theodor Maria. Po jego śmierci do 1945 roku majątek w rękach wdowy, Ferdinande hrabiny von Matuschka, z domu hrabianki von Schmettau.

PAŁAC

Pierwszą siedzibą był dwór zniszczony w XV wieku przez husytów. W latach 1666-67 Karl Heinrich von Zierotin budował barokowy dwór, który spłonął w 1768 roku. Na zgliszczach tej budowli w 1677 roku powstał pałac, przebudowany w końcu XIX wieku. 

Willa- dom byłego zarządcy majątku

Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku. W 1385 roku wieś należała do Heinricha i Günthera von Molberg(Mühlberg). Od 1390 roku należy do Heinricha von Zedlitz z Wojcieszowa. W 1394 roku sprzedał wieś Heinrichowi von Stange. W 1507 roku Kunz von Stange sprzedaje wieś Hansowi von Zedlitz. Wieś podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Od 1587 roku rodzina von Zedlitz posiadała tylko Mysłakowice Dolne. Ostatnim właścicielem tej części wsi był Albrecht Siegmund von Zedlitz. Po jego śmierci tą część wsi zakupił Hans von Reibnitz(+1579) z Bukowca a po nim właścicielem Mysłakowic Dolnych był jego syn, Heinrich(*1551-+1623). W 1567 roku Kaspar von Stange sprzedał Mysłakowice Środkowe Sebastianowi von Zedlitz. W 1587 roku od spadkobierców Sebastiana von Zedlitz Mysłakowice Środkowe i Górne nabył Georg von Reibnitz. W 1690 roku właścicielem tej części był Hans Christoph von Reibnitz zmarły w tym samym roku. Dobra odziedziczył jego syn, Christoph Friedrich baron von Reibnitz. W 1707 roku nabył Mysłakowice Środkowe od Christopha Heinricha von Reibnitz a w 1715 roku Mysłakowice Dolne od Franza Josepha Schagnetti-Thomagnini z Łomnicy, który otrzymał ją od Georga Wilhelma von Reibnitz w roku 1682 roku. W 1736 roku całą wieś zakupił Johann Maximilian L. baron von Reibnitz z Bukowca, który w roku 1757 zapisał wieś siostrzeńcowi, Karlowi F.W. baronowi von Kottwitz. W 1760 roku całą wieś zakupił Gottlob Friedrich baron von Richthofen z Rogoźnicy. Dwukrotnie żonaty:1-mo z Henriette Eleonore Tugendreich z domu von Schickfuss, 2-do Anną Eleonore z domu von Buchs. Dwa lata po śmierci drugiej żony w 1803 roku majątek przejął Christian Gothard Ludwig baron von Richthofen. Kolejnym dziedzicem dóbr był Friedrich Christian Daniel baron von Richthofen, od którego w 1809 roku majątek przechodzi w ręce Friedricha Wilhelma Emila hrabiego von Kalckreuth. W 1816 roku właścicielem mysłakowickich dóbr został generał August Wilhelm Neithardt hrabia von Gneisenau(*1760-+1831), po śmierci którego od spadkobierców w 1832 roku dobra zakupił król Prus, Fryderyk Wilhelm III von Hohenzollern(*1770-+1840). Po śmierci Fryderyka Wilhelma III majątek odziedziczyła wdowa, królowa Wiktoria. Rodzina królewska posiadała dobra do 1909 roku, do podziału majątku na część A(dobra rycerskie) i część B(majątek ziemski) Od tego okresu zmiana właścicieli. Majątek A o powierzchni 141,23 ha gruntów z willą „Liegnitz” posiada Rudolf Dressel, właściciel fabryki. Część B o powierzchni 199 ha gruntów posiadał Karl Richter. W 1937 roku pałac wraz z majątkiem w rękach wdowy, Anny. W latach 1939-45 w pałacu mieściła się szkoła Oddziałów Szturmowych NSDAP- Reichschule der S.A. a także pod koniec wojny znajdowała się tutaj składnica muzealna, na którą składały się zbiory z państwowych i prywatnych placówek Berlina.

PAŁAC

Pierwsza budowla powstała za czasów rodziny von Reibnitz w XVIII wieku. Był to barokowy pałac, przebudowany w 1816 roku przez Augusta Neithardta hrabiego von Gneisenau. Kolejna przebudowa nastąpiła za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma III w latach 1832-1838 wg projektu Friedricha Augusta Stülera, ucznia Karla Friedricha Schinkla. Drugi etap przebudowy nastąpił za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma IV w latach 1840-1844. W 1832 roku zapadła decyzja o utworzeniu obok pałacu parku. Projekt założenia parkowego wykonał w 1835 roku P.J.Lenne. Park obejmuje 13 ha powierzchni. W maju 1945 roku pałac przejęła Armia Czerwona. Po wycofaniu się wojsk radzieckich pałac przekazany Państwowemu Monopolowi Spirytusowemu. Założenie pałacowo-parkowe należało również do Lasów Państwowych i Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach 1953- 2024 w pałacu mieściła się szkoła podstawowa. Obecnie stoi opuszczony.