K

KUŹNIK /Kupfermühle/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1564-65 roku(Kopermil, Kopermill) jako młyn i staw na rzece Paklicy. W 1907 roku dobra o powierzchni 240ha należały do Viktora Klinke. W 1913 roku majątek młynarza o powierzchni 240ha należał do Franza Michalskiego.

DWÓR

Zachował się dwór młynarza. Jest to budynek parterowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym, murowany zbudowany z muru pruskiego.

KOŹMINEK /Koschmin/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1334 roku oraz wielokrotnie w latach: 1407(Coszminecz), 1416(Coszmin, Cossmin), 1427(Coszmyn), 1428(Kosmyn, Cozmyn), 1439(Cosmin), 1528(Kosmin, Kozmin), 1530(Cozmyn Monachorum), 1545(Coszmynek). Początkowo wieś szlachecka należąca do rodziny Lest(1407), później do rodziny wata-Koźmińskich(1427,1437, Ostrorogowie(1439). W 1439 roku Sędziwój z Ostroroga przekazuje wieś opatowi Janowi z Paradyża. Po 1796 roku własność państwa pruskiego. Brak wzmianki o majątku w XIX wieku. W 1913 roku dwa majątki- majątek a o powierzchni 51ha należący do Paula Lange oraz majątek B o powierzchni 52ha należący do Paula Marowskiego.

KAŁAWA /Kalau/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1257 roku(Colva) i wielokrotnie w latach: 1307(Kalow), 1412(Kalo), 1443(Kalewi), 1508(Calawa), 1510(Calaua), 1563(Caliawa), 1564(Kalawa). Własność cystersów paradyskich. W 1796 roku dobra kościelne przejęte przez państwo pruskie. Brak wzmianki o majątku na terenie wsi w XIX wieku. W 1907 roku mowa o majątku o powierzchni 182ha tzw. Lehngut należący do Paula Wittstock. W 1913 roku wymieniono 5 majątków z czego jeden o areale 182ha należał do Amandy Wittstock. Pozostałe należały do: 1-szy do Brunona Binder(77ha), Rudolfa Binder(78ha), Gustava Fechner(78ha) i do Benno Kliemt(86ha).

We wsi kilka ciekawych budynków.

KURSKO /Kurzig/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego wzmiankowana w 1260 roku(Corsike). Wielokrotnie wymieniana w następnych latach pod różnymi nazwami: 1276(Kortce), 1305(Kursco), 1384(Kurtz), 1400(Scursk/o/), 1411(Scorscko), 1418(Cursko), 1421(Kursko), 1426(Cursco), 1459(Curzssko), 1482(Curszko), 1486(Skursko). Wieś rycerska. W 1260 roku własność komesa Jarosława. W 1400 i 1411 roku wymieniony Mikołaj Skurski. Wieś była gniazdem rodowym Kurskich. Z tego rodu wymienieni: Mikołaj Kurski(1459-66), bracia Wojciech, Pielgrzym(Peregryn), Dziersław(1469, 1472-87), Piotr Pielgrzym(1489-1518), Marcin, Pielgrzym, Maciej(1586). Część Kurska w latach 1505-09 posiadał Dobrogost Jezierski. W 1509 roku część Kurska zakupił Jan Tomicki, sędzia poznański. W 1513 roku Kursko zakupili Szczanieccy ze Szczańca w ziemi świebodzińskiej, zwani później Luka-Kurskimi. Wymieniony Jan i Jerzy Sczanieccy, synowie Janusza. Ok. 1520 roku Kursko w całości jest w posiadaniu Jerzego Kurskiego. W 1522 roku Jerzy Kurski zwany Luka odsprzedaje ½ Kurska braciom Franciszkowi, Jerzemu i Marcinowi Sczanieckim, a w 1524 roku Jerzy Kurski swoją część z dworem sprzedaje siostrzeńcowi Franciszkowi Kurskiemu, który ok. 1530 roku zakupuje kolejną część wsi od swego brata Marcina Stancz Kurskiego. W latach 1562-76 właścicielem jest Jerzy Kurski zwany Luka(Sczaniecki) ożeniony z Jadwigą córką Wolfganga Łękomińskiego.  Przedstawiciele rodziny Kurskich to protoplaści późniejszego rodu von Lucke und Kursko. Posiadali wieś do XVII wieku, kiedy sprzedali majątek rodzinie Oppeln-Bronikowskich. Z tego rodu wymieniony Zygmunt Bronikowski, ożeniony z Anną von Dziembowską. Od 1754 roku majątek staje się własnością szwagra Zygmunta Bronikowskiego, Adama Leonarda von Kalckreuth(1693-1768). Żoną była Eva Charlotte, z domu von Oppeln-Bronikowska(1701-1774). W rękach rodu von Kalckreuth dobra z pałacem pozostają do 1945 roku. W 1757 roku majątek odziedziczył Johann Sigismund von Kalckreuth(1721-1806). Z żoną Heleną Kathariną, z domu von Seydlitz miał troje dzieci: Georga Leonharda Alexandra, Friederike Luise Tugendreich i Johanna Sebastiana Gotthlifa. W 1789 roku Kursko dziedziczy Johann Sebastian Gotthlif von Kalckreuth(1756-1820). Z żoną Constanze Gottliebe Tugendreich, z domu von Unruh miał 13 dzieci. Majątek dziedziczy Leopold Sigismund von Kalckreuth(1796-1865), wzmiankowany jako właściciel w spisie majątków w 1846 roku oraz w 1857 roku. W skład dóbr w tym czasie wchodził folwark Klisze. Leopold był bezżenny. W 1859 roku odsprzedał Kursko swojemu kuzynowi Wilhelmowi von Kalckreuth(1795-1869). Ożeniony był z Henriette z domu von Wedel(1805-1880). W 1870-77 roku majątek o areale 1250ha należał do wdowy Henriette von Kalckreuth. Kursko dziedziczy jej córka, Henrietta Louise von Kalckreuth(1831-1863), która w 1850 roku poślubiła swojego kuzyna, Leonharda von Kalckreuth(1821-1882). W 1896 roku majątek o areale 1247,03ha należał do syna Leonharda i Henrietty, kapitana kawalerii Alexandra von Kalckreuth(1851-1916).  Żonaty był z Klarą Ottonie von Sydow(1856-1932) z Kalska. W 1907 roku majątek obejmował wraz z folwarkiem Kleszczewo(Klischt) 1242ha gruntów. W skład majątku wchodziły dobra w Chycinie(Weissensee) o areale 1373ha. Dzierżawcą był Paul Brunzel. W 1913 roku jego majątek obejmował 1242ha. W skład majątku wchodził folwark Kleszczewo(Kliszt).Tzw. Nowy Kursk powstały po podziale majątku w 1923 roku zostaje sprzedany przez Ottonię von Kalckreuth berlińskiej komisji kolonizacyjnej. Do 1939 roku w skład majątku wchodziły folwarki: Gastkrugvorwerk, Mühlenvorwerk, Kleszczewo-Klischt oraz majątki Gorzyca i Chycina. W latach 30-tych XX wieku dobra kurskie zostały wywłaszczone przez III Rzeszę.

PAŁAC-2001r.

2001r.

 

 

 


KLEWAŃ

Opublikowany przez

Miejscowość polska, obecnie położona na Ukrainie w obwodzie rówieńskim, nad rzeką Stubłą. Przed 1939 rokiem prywatne miasto szlacheckie położone w województwie wołyńskim. Najstarsze gniazdo rodowe książąt Czartoryskich herbu Pogoń Litewska. W 1446 roku książę Świdrygiełło nadał miejscowość swojemu marszałkowi Michałowi Wasylewiczowi Czartoryskiemu. Jedna z linii zaczęła pisać się książętami na Klewaniu i Żukowie. W posiadaniu męskich członków rodziny Czartoryskich utrzymał się Klewań do połowy XIX wieku. W 1877 roku książę Aleksander Czartoryski(*1811-+1886), syn Konstantego i Marii z Dzierżanowskich, żonaty z księżniczką Marceliną Radziwiłłówną, ku oburzeniu opinii publicznej sprzedał klucz klewański rządowi rosyjskiemu za 900 000 rubli.

ZAMEK

W 1475 roku książę Michał Czartoryski rozpoczął budowę wielkiego zamku warownego i rezydencji. Zamieszkiwali w nim do połowy XVII wieku. Opuszczony popadający w ruinę zamek książę Konstanty Czartoryski(*1773-+1860), syn Adama i Izabeli z Flemingów w 1816 roku przeznaczył zamek na polską szkołę, która po powstaniu listopadowym w 1831 roku została zamknięta. Znacznie uszkodzony podczas I wojny światowej. Odrestaurowany w okresie 20-lecia międzywojennego. Po 1945 roku do 1953 w zamku mieściło się więzienie.

KARAPCZYJÓW ob. Karapcziw

Opublikowany przez

Karapczyjów  położony na Bukowinie obecnie Karapcziw, wieś na Ukrainie w obwodzie czerniowieckim, w rejonie wyżnickim nad Hłyboczokiem. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1595 roku. Gniazdo rodowe ormiańskiej rodziny Krzysztofowiczów herbu własnego Donabiet. Zakupione w połowie w 1836 roku przez Kajetana Krzysztofowicza, którego syn Roman w 1855 roku przeniósł się do Karapczyjowa z Załucza nad Czeremoszem na Bukowinie. Roman Krzysztofowicz poszerzał areał majątku. Znacznego zakupu dokonał w 1863 roku oraz w 1878 roku, kiedy odkupił od Kovasca tzw. Kowaczówkę, leżącą na skraju wsi. Zastany stary dwór, który rozbudował w 1878 roku zamieniono na magazyn a właściciele przeprowadzili się do nowo zbudowanego dworu wg projektu Glaubitza, ukończonego ostatecznie w 1888 roku. Roman Krzysztofowicz miał pięcioro dzieci. Jednym z nich był Witold Krzysztofowicz. Przebywali w Karapczyjowie do 26 marca 1944 roku.

 

Krzysztofowicze- spolszczona stara rodzina ormiańska. Pierwsza wzmianka o rodzie pojawia się w XVII wieku. W 1629 roku od króla polskiego Zygmunta III Wazy otrzymała rozległe przywileje. Nobilitowana w 1676 roku. Szlachectwo miał otrzymać Iwaszko Krzysztofowicz, syn Kirekorowicza „Beznosego”. Potwierdzenie szlachectwa otrzymali w 1791 roku w Jassach. Z tego rodu pochodzi Ladis Kristof, właściwie Władysław Krzysztofowicz, urodzony w 1918 roku, zmarły w 2010r. Profesor na San Clara University, Columbia University, University of Waterloo, University of Portland. Jego jedyny syn, Nicholas, dziennikarz New York Time, jest laureatem nagrody Pulitzera.

W Karapczyjowie urodził się Edgar Kovats(*1849-+1912), architekt i malarz węgierskiego pochodzenia, działający w Wiedniu, Zakopanem i we Lwowie, rektor Politechniki Lwowskiej. Pochodził ze spolonizowanej węgierskiej rodziny szlacheckiej. Jego ojciec, Antoni był powstańcem listopadowym, urzędnikiem państwowym i politykiem, posłem na Sejm Krajowy Bukowiny i do wiedeńskiej Rady Państwa. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim(kwatera 19, mogiła 565).

 

KRĘPA KRAJEŃSKA /Crampe/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Tuczno powiatu wałeckiego. Po raz pierwszy wzmianka o miejscowości pojawia się w 1569 roku, kiedy właścicielem był Jӧrgen von Wedel. W 1857 roku majątek należał do Georga von Lӧpper. W 1879 roku majątek o powierzchni 1159ha należał do rodziny von Loeper. W 1896 roku dobra w posiadaniu rodziny Heidenreich a majątek obejmował 736ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 778ha i należał do Servatiusa von Gerlach. W skład majątku wchodził folwark Marienhӧhe. W 1929 roku własność rodu von Gerlach z Rosnowa(Rohrbeck) k. Chojny a dobra obejmowały 778ha. Dzierżawcą był Alfred von Hülst. Do majątku należał folwark Marienhӧhe. Do 1945 roku właścicielem była rodzina von Hülst. 

 

 

 

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Pałac nie zachował się.

KARŚCINO /Kerstin/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Karlino powiatu białogardzkiego. Po raz pierwszy nazwa wsi pojawia się w dokumentach w 1227 roku, później w 1276 roku. Przez wiele lat była własnością Kapituły Kołobrzeskiej. Na przełomie XVII/XVIII wieku majątek w rękach Ch.A. von Manteuffel. Po jego śmierci dobra odziedziczył jego syn, w 1719 roku podniesiony do rangi hrabiego, Ernst hrabia von Manteuffel. Po 1735 roku dobra są w rękach Friedricha von der Goltz i jego żony, hrabiny Henrietty von Manteuffel. W 1764 roku majątek zakupiła żona rotmistrza Johanna von Gaudecker, Sophia baronetta von Hertefeld. Do 1945 roku majątek w rękach rodu von Gaudecker– wzmiankowany Otto von Gaudecker(1804r), Karol von Gaudecker, syn Otta(1827). Ostatnim właścicielem był Herman von Gaudecker.

We wsi ruina pałacu z początku XIX wieku. Obok park z XVIII wieku, przekształcony na krajobrazowy w XIX wieku o pow. 5,2 ha. We wschodniej części parku budynki gospodarcze.