Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku.  W XVI wieku należała do rodu von Winning. W 1496 roku margrabia Jan  nadaje wieś w lenno Hansowi von Knobelsdorff. Do rodu von Knobelsdorff należał również pobliski Nowy Zagór.  We wsi dwa majątki należące do rodziny Knobelsdorff. Po 1534 roku należy do dwóch braci von Knobelsdorff. W tym czasie wieś nazywana na przemian Fritzendorff i Fritschendorff. W 1575 roku umiera Nickel von Knobelsdorff, po nim wieś dziedziczy syn, Baltzer von Knobelsdorff. Żył jeszcze w 1644 roku. Po nim dobra przechodzą na Sigismunda von Knobelsdorff z Toporowa. W 1705-13 roku wieś należy do kapitana Christopha Sigismunda von Bomsdorf, zamieszkałego w Dąbkach z małym synem. Wg spisu z  1718/19 roku majątek jest w posiadaniu Otto Friedricha von Oppel. Wg Adelslexicon L. Ledebura, w 1726 roku majątek nadal posiadała rodzina von Bomsdorf. Rodzina von Oppel(Oppell) wymieniana w Adelslexiconie jako właściciele Dąbek w 1745 i 1779 roku, posiadała majątek do 1809 roku. Drugi z majątków wg Adelslexicon Ledebur`a w 1803 roku posiadała rodzina von Oppen, która wymieniona jest w aktach znajdujących się w Głównym Archiwum Krajowym Brandenburgii.  Wg Adelslexicon L.Ledebur`a, w 1778 roku własność rodziny von Pfӧrtner von der Hӧlle. Wzmiankowana również w dokumentach Głównego Archiwum Krajowym Brandenburgii rodzina von Unruh. Przez krótki czas majątek posiada Pani von Winning, wzmiankowa w Adelslexicon L.Ledebur`a w 1805 roku, od której dobra zakupiła rodzina von Kamecke, od której majątek w roku 1815 zakupił August Leberecht baron von Rheinbaben(1785-1859). Prawdopodobnie baron von Rheinbaben scalił majątki w jeden. Urodził się w Myśliborzu. Uczęszczał do szkół w Chojnie oraz Sulechowie. Z czwórką dzieci i żoną zamieszkał we dworze zbudowanym w 1820 roku. Wymienieni jako właściciele w Adelslexicon L.Ledebura. Po śmierci ojca w 1859 roku dobra przejął najstarszy syn, Friedrich Wilhelm baron von Rheinbaben(1813-1891). Ożenił się z Henriette von Lochow, córką właściciela majątku w Petkus. Umiera w 1891 roku i pochowany został w Nowym Zagorze. W 1879 roku majątek jego obejmował 292,01ha gruntów. W1886 roku Friedrich Wilhelm zakupił dobra w Nowym Zagorze, wystawione na sprzedaż od 1884 roku i tym samym połączył dwa majątki, które kiedyś należały do rodziny von Knobelsdorff i stanowiły całość. W 1896 roku majątek o powierzchni 253,15ha należał do Wilhelma barona von Rheinbaben. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje pułkownik Eugen von Rheinbaben(1846-1918). Ze względu na brak doświadczenia i wykształcenia rolniczego i tym samym pogarszającej się sytuacji finansowej, w 1910 roku przekazuje majątek synowi, Wilhelmowi von Rheinbaben(1884-1957), prawnikowi, ożenionemu z Hedwig von Wedemeyer z Wonieścia. Mimo to w 1914 roku jako właściciel podany jest Eugen, którego majątek obejmował 1169ha. Początkowo Wilhelm mieszkał w dobrach żony w Poznaniu. W 1910 roku przenosi się do majątku w Nowym Zagorze gdzie mieszkał do 1923 roku, później zamieszkał w pobliskich Dąbkach. Na początku  lutego 1945 roku wraz z całą rodziną ucieka przed wkroczeniem Rosjan do wsi. Ostatnim dziedzicem dóbr był Wilhelm von Rheinbaben junior(1911-1984), ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Poczdamie. W 1936 roku ożenił się z Renate hrabianką von der Schulenburg i od 1938 roku był współwłaścicielem majątku wraz z ojcem. W 1929 roku majątek Dr.jur. Wilhelma baron von Rheinbaben obejmował 1169ha. W skład majątku wchodziły folwark Lubochnia(Beu(n)schbude). W 1940 roku wcielony do Wehrmachtu, ranny w 1944 roku. W lutym wraz z rodziną wyjeżdża z majątku.

PAŁAC

W 1820 roku został zbudowany dwór dla nowych właścicieli wsi, prawdopodobnie na fundamentach starszej budowli. Rozbudowany w 1900 roku w tym z postawieniem wieży jako dominanty budowli. Po uszkodzeniach wojennych rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

Miejscowość położona w gminie Witnica powiatu gorzowskiego. Wzmiankowana w 1262 roku, kiedy zakon templariuszy zmuszony został do zrzeczenia się Dąbroszyna na rzecz margrabiów brandenburskich. Od 1266 roku na krótko wchodzi w skład dóbr biskupa lubuskiego, od 1318 jest w posiadaniu zakonu joannitów. Do 1530 roku podlegał Komamdorii w Chwarszczanach, później w Słońsku. W 1544 roku jest w posiadaniu Matheusa von Schӧnebeck, (rodzina notowana na terenie wsi już od 1510 roku),właściciela Warnik w powiecie Chojeńskim(zachodniopomorskie). W 1613 roku wymienieni Asmus i Joachim, w 1614 roku bracia Joachim i Claus, w 1620 roku Claus i Eustachius. W 1640 roku wymienieni Christoph Friedrich i Erasmus von Schӧnebeck. W 1641 roku wdowa po Clausie von Schӧnebeck, Marianne, z domu von Schapelow, wychodzi za mąż za Hansa Adama I von Schӧning przekazując mu połowę dóbr dąbroszyńskich. Drugą połowę dóbr dąbroszyńskich wykupił od Asmusa  von Schӧnebeck w 1642 i w 1653 roku za 2500 talarów. Hans Adam I był rotmistrzem w służbie brandenburskiej. Po śmierci Hansa Adama I w roku 1665 Dąbroszyn odziedziczył jego syn, Hans Adam II von Schӧning(*1641-+1696). W 1665 roku otrzymał połowę majątku. Całość dóbr posiada od 1685 roku. W 1668 roku ożenił się z panną Johanną Margarethe Luise von Pӧllnitz, z którą miał siedmioro dzieci: trzech synów i cztery córki. Po wstąpieniu na służbę księcia elektora szybko awansował, by w wieku trzydziestu sześciu lat zostać generałem majorem a wieku czterdziestu ośmiu feldmarszałkiem. Z wyprawy tureckiej do Dąbroszyna przywiózł dwie Turczynki. Jedna z nich, młodsza, Fatami została ochrzczona i po wyjeździe do Warszawy stała się kochanką króla Augusta II Mocnego. Z tego związku urodził się syn- późniejszy hrabia Fryderyk August Rutowski, marszałek wojsk saskich oraz córka, siostra Rutowskiego- Katarzyna, która została żoną hrabiego Michała Bielińskiego, brata marszałka Franciszka Bielińskiego. Według innych żoną Michała Bielińskiego była córka Augusta II z hrabiną Cosel a nie z Fatimą. W 1693 roku decyzją elektora Carla Philippa zu Brandenburg przy braku męskiego potomka dobra mogą dziedziczyć dzieci płci żeńskiej. Po śmierci Hansa Adama von Schӧning w roku 1696 Dąbroszyn przypadł w posiadanie jedynemu synowi, ostatniemu z rodu von Schӧning, Johannowi Ludwigowi(*1674-+1713), ożenionemu z hrabianką Juliane Charlotte von Dӧnhoff. Po jego śmierci Dąbroszyn odziedziczyła jedyna córka, wówczas czteroletnia, Louise Eleonore(*1708-+1764), która w wieku szesnastu lat wyszła za mąż za pułkownika Adama Friedricha von Wreech(+1746). Przypuszcza się, że dziewiętnastoletni wówczas następca tronu, Fryderyk późniejszy Fryderyk II po opuszczeniu więzienia kostrzyńskiego został kochankiem dwudziestoczteroletniej pani von Wreech. Po śmierci Louise Eleonore von Wreech majątek dziedziczą synowie: Friedrich Wilhelm(*1733-+1785) i Ludwig Alexander von Wreech(*1734-+1795). Po śmierci Friedricha von Wreech dnia 23 maja 1785 roku,  majątek dziedziczy Ludwig Alexander von Wreech, który w 1786 roku otrzymał tytuł hrabiowski. Testamentem Ludwig Alexander przekazał majątek synowi swej siostry, hrabiemu Bogislausowi Friedrichowi Carlowi Ludwigowi von Dӧnhoff(*14.05.1754-+10.01.1810) z Dӧnhoffstadt (dziś Drogosze, okolice Kętrzyna). Po jego śmierci w 1810 roku majątek odziedziczył jego jedyny syn, Stanislaus, który zmarł jako nieletni dnia 25.07.1816 roku. Majątek ten został podzielony pomiędzy jego córki: Amalię Constanze(*1798-+1879) i Rosalie Ulrike(*1789-+1863). Amalia Constanza w 1818 roku wyszła za mąż za Alexandra Wilhelma Friedricha Heinricha Conrada Antona barona von Romberg(*1783-+1833) i  odziedziczyła Kamień Wielki oraz Kamień Mały, natomiast Dąbroszyn przypadł Rozalie Ulrike, zamężnej od roku 1816 za Johannem Christophem Hermannem hrabim von Schwerin-Wolffshagen(*1776-+1858). Po nim dobra dziedziczy jego syn Bogislav ożeniony dnia 04.10.1858 roku z Pauline von Sichart. Linia dąbroszyńska von Schwerin zakończyła się na hrabim Stanislausie Constantim(*1871-+1949), ożenionym z Marie-Helene von Klitzing-Deckow(*1979-+1951) z Dzikowa koło Barlinka. Mieli dwoje dzieci- syn zginął w wypadku jako dziecko. Natomiast córka Herta w roku 1926 wyszła za mąż za Eberharda von der Lancken. Wraz z synem Malte von der Lancken w styczniu 1945 roku oraz z dziatkami von Schwerin wyjechał w pośpiechu za Odrę. Tak ostatni dziedzic Dąbroszyna opuścił swoje dobra na zawsze.

Podczas działań wojennych w pałacu przebywał marszałek Żukow z generalicją co zostało uwiecznione na taśmach wojennej kroniki filmowej. Zbiory pałacu jak i jego wyposażenie uległo zniszczeniu lub rozproszeniu. W 1945 znajdował się w pałacu Państwowy Urząd Repatriacyjny, później w rękach PGR. W pałacu mieściły się biura, przedszkole, biblioteka, przychodnia oraz mieszkania pracownicze. W latach 90-tych pałac był w posiadaniu Gminy Witnica z przeznaczeniem na siedzibę Euroregionu Pro Europa Viadrina. W tym czasie prowadzone były prace konserwatorskie pomieszczeń pałacu jak i elewacji. Obecnie pałac przygotowywany do sprzedaży.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, oficyny, pawilonu ogrodowego i parku.
Pałac zbudowany w latach 1680-90 w stylu barokowym, w 1820 roku po przebudowie wnętrza otrzymały wystrój klasycystyczny. W 1850-51 roku ponowna przebudowa z inicjatywy Hermana von Schwerin, podczas której został podwyższony o piętro i otrzymał neogotyckie krenelażowe zwieńczenie. Murowany z cegły, trzykondygnacyjny, założony na planie prostokąta z wydatnymi ryzalitami bocznymi od strony zajazdu (północ) i lekko zarysowanym ryzalitem na osi elewacji ogrodowej. Od północy przed wejściem, na linii ryzalitów, taras poprzedzony jedenastostopniowymi schodami. W elewacji ogrodowej czterokolumnowy portyk z balkonem. We wnętrzach sale z bogatym wystrojem sztukatorskim i pompejańskimi malowidłami. Park założony w XVIII-XIX wieku, krajobrazowy, rozciągający się na południe od pałacu.

ZABUDOWANIA GOSPODARCZE

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Przewóz powiatu żarskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. W latach 1474-1529 należała do rodziny von Unwürde/Reichenau/. W 1520 roku 1/3 ziemi została sprzedana rodzinie von Metzenrode. W 1529 roku zakupiona przez rodzinę von Oppel/Zeisau/. W 1544 roku cały majątek należał do rodziny von Metzenrode. W 1656 roku majątek należy do książąt żagańskich, ale już 10 lat później, od 1666 roku w posiadaniu rodu von Bibran. Później dość częste zmiany właścicieli: 1784- von Lӧwenberg, 1791- von Opitz, 1799- von Knobelsdorff, 1801- von Reinsberg, 1804- hrabina von Schlabrendorff, 1804- von Kracht-wymieniony Heinrich Alexander zmarły w 1812 roku, 1817- von Goldammer, 1837- kupiec Thiele, 1840- Sametzky, 1842- Luckner, 1842- Klette, 1845- Peter, 1845- Schaefer, 1850- von Stechow, 1851- von Müller, 1857- Salomon, 1860- von Strachwitz, 1861- Altmann, 1871- Heuse, 1872- Altmann, 1874- Schmidt, 1875- Herold, 1880- Ascheberg, 1881- Leubich, 1883- Tietze, 1887- Roebbelen, 1896- Baudonin z Berlina, 1896- Roebbelen, 1898- Brandt, 1899- Loderhofe, 1899- Mezynski z Berlina, 1900- von Wilske, 1901- Loderhose, 1902- Schӧne, 1912- von Amon(Ammon)- wzmiankowany Friedrich urodzony w 1876 roku, 1916-majątek Dobra spółka z o.o., 1922- Froendle, 1923- firma Deutsche Kautschutz z Berlina, 1923- firma Efona z Berlina, 1928- Ulrich, będący właścicielem majątku do 1945 roku. W 1922 roku we dworze mieszkał Prof. Dr. Kernst.

Wieś położona w gminie Kargowa powiatu zielonogórskiego. W ramach tej miejscowości położony jest były majątek- Dorotheenau. W ramach założenia- dwór oraz budynki gospodarcze.

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1253 roku. Była własnością właścicieli Ojerzyc- von Walderode, von Schlichting, von Stentzsch, później od 1502 roku należała do właścicieli Szczańca- von Nostitz,  von Hohendorff, von Knobelsdorff, von Gersdorf. W latach 1752-1774 należała do rodziny von Maxen. W 1752 roku właścicielem jest Alexander von Maxen, później wymienia się Carla Andreasa von Maxen. Od 1828 roku właścicielem jest rodzina von Schkopp, od 1850 roku w rękach rodziny  von Mandel– wzmiankowany Julius von Mandel, po którym majątek odziedziczył jego syn. W latach 1903-1929 w posiadaniu rodziny  Hennig.

PAŁAC

Pałac o cechach późnego klasycyzmu, wybudowany w 1850 roku. Obecnie w rękach prywatnych. Przy pałacu niewielkie założenie parkowe. 

Wieś połozona w gminie Zbąszynek powiatu świebodzińskim, wzmiankowana po raz pierwszy w 1253 roku aczkolwiek część autorów podaje rok 1406(Dambrowca). Kolejno wymieniona jako Dombrowka(1439), Dambrowa(1453), Dąbrowka(1564). Wieś szlachecka w dobrach zbąszyńskich, choć według legendy miała ją założyć Dąbrówka, żona Mieszka I. W latach 1406-1427 wymieniany Rakel, Henryk Rakel, Henryk Rakel de Low. W 1424 roku Henryk Rakel sprzedaje wieś Abrahamowi Zbąskiemu herbu Nalęcz ze Zbąszynia aczkolwiek istnieje informacja o przejęciu wis przez Abrahama już w 1422 roku. W 1459 roku miejscowość była w rękach Stanisława Zbąskiego ze Zbąszynia. W 1489 roku podzielono dobra zbąszyńskie pomiędzy Abrahama, Marcina i Piotra Zbąskich. Dąbrówka weszła w dominium Piotra Zbąskiego. W 1531 roku podział dóbr między braćmi Piotrem i Janem Zbąskimi. Wieś otrzymał Piotr Zbąski. W 1640 roku Dąbrówka jest własnością Abrahama Ciświckiego herbu Wieniawa, kasztelana śremskiego. Do roku 1825 dobra z pałacem są w posiadaniu hrabiego Garczyńskiego, który w 1826 roku sprzedaje je rodzinie von Strein-Schwartzenau z późniejszym przydomkiem -Dammer. W 1845 roku do majątku wchodził folwark Samsonki(Schrompe). W 1856-59 Fryderyk August Stüler dla hrabiego Alberta von Strein-Schwarzenau-Dammer wzniósł siedzibę w postaci neorenesansowego pałacu, piętrowego z dwiema wieżami, nakryty wysokim dwuspadowym dachem z ozdobną wystawką centralną. W 1884 roku właścicielką Dąbrówki Wielkopolskiej była Cӓcilie baronówna Stein von Schwarzenau. Jej opiekunem był pułkownik von Byern. W 1870-77 i 1896 roku jej majątek obejmował 1493,13ha gruntów. Dzierżawcą w tym okresie był niejaki Weissleder. W 1907 roku jej majątek wraz z folwarkiem Samsonki(Schrompe), Smolniki(Schwartzenau) obejmował 1494ha a dzierżawcą był porucznik w stanie spoczynku  Arthur Weissleder. Po śmierci baronówny Cӓcilie 22 lutego 1908 roku to do pułkownika von Byern niego zwróciły się władze kościelne o dalsze dofinansowanie prac przy organistówce. Od 1908 roku własność Bernharda von Britzke. W 1913 roku jego majątek obejmował 1450ha gruntów. W skład majątku wchodziły folwarki: Samsonki(Schrompe) i Smolniki(Schwartzenau). We wsi w 1913 roku majątek o areale 54ha należący do Pauline Ortlieb. W tym czasie pałac traci swą reprezentacyjną, rezydencjonalną funkcję, stając się schroniskiem młodzieżowym, później pełni funkcję szkoły. Obok pałacu resztki parku krajobrazowego. W szczycie ryzalitu frontowego herb hrabiowski rodziny Strein von Schwartzenau. Pałac był własnością Gminy Zbąszynek, pełniąc funkcję ośrodka kulturalnego wsi i był również honorową siedzibą kapituły Regionu Kozła od roku 1997. W 2023 roku zakupiony przez prywatnego właściciela.

PAŁAC

W 1856-59 Fryderyk August Stüler dla barona(księcia wg Lubuskiego Konserwatora Zabytków-internet)Alberta von Strein-Schwarzenau-Dammer wzniósł siedzibę w postaci neorenesansowego pałacu, piętrowego z dwiema wieżami, nakryty wysokim dwuspadowym dachem z ozdobną wystawką centralną. Twórca projektu-Fryderyk August Stüller/1800-1865/, był uczniem innego znakomitego architekta niemieckiego- Karola Fryderyka Schinkla. Poza pałacem w Dąbrówce był Stuller autorem takich budowli jak; gmachy nowego muzeum w Berlinie, Galerii Narodowej w Berlinie, zamku Hohenzollernów koło Hechingen w Badeni-Wirtembergii, Muzeum Narodowego w Sztokholmie, Uniwersytetu w Królewcu, licznych innych budowli w tym kościołów np. pw. św. Piotra i Pawła w Poznaniu. Pałac w Dąbrówce Wielkopolskiej jest połączeniem elementów architektury angielskiej doby elżbietańskiej z architekturą niemieckiego renesansu. Zlokalizowany w centrum wsi, zbudowany na planie prostokąta, murowany, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym, podpiwniczony. W narożach cztery wieże oktogonalne, czterokondygnacyjne, dominujące nad bryłą podstawową pałacu. Ryzality frontowy i parkowy trzykondygnacyjne zwieńczone szczytami. W szczycie ryzalitu frontowego herb rodu von Strein-Schwartzenau. Nad głównym wejściem umieszczono balkon. Wewnątrz okazała klatka schodowa. W latach 1877-78 dokonano przebudowy wnętrz oraz zmiany elewacji pałacu. Kolejne przebudowy pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku. W latach późniejszych pełnił funkcję schroniska młodzieżowego, potem niemieckiej szkoły. W latach powojennych pełnił funkcje ośrodka kulturalnego wsi. Od 1997 roku w pałacu kapituła Regionu Kozła. Obecnie wystawiony na sprzedaż.Obok pałacu resztki parku krajobrazowego.