Przysiółek wsi Białków położony w gminie Cybinka powiatu słubickiego. Na terenie jego położona willa wraz z zabudowaniami gospodarczymi. Wg map powstała pomiędzy 1910-2o rokiem. Należała prawdopodobnie do właścicieli majątku w Białkowie.
1907r. 1928r.
Nieistniejąca osada położona w gminie Świerzno powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1321 roku(Bealdenbuzh), kiedy książę Warcisław zatwierdza zakup wsi przez Gryfice od rodu von Karnitz. W 1628 roku własność miasta Gryfice. W 1629 roku wieś zakupiona przez Joachima i Antoniusa von Brockhusen/ von Brockhausen z Rybic(Riebitz). W 1756 roku w spisie majątków właścicielem dóbr był Mathias Georg oraz porucznik w stanie spoczynku Joachim Georg. W 1780 roku na terenie miejscowości dwa majątki należące do rodziny von Brockhausen. Majątek Białobudź wchodził w skład dóbr wsi Rybice. W spisie właścicieli z 1804 roku wymieniony jako właściciel porucznik w stanie spoczynku Carl Ferdinand oraz Gotthilf Friedrich. W latach 60-tych XIX wieku majątek należał do Emila von Brockhausen z Rybic. W 1870 roku majątek obejmował 1464 mórg ziemi. W 1882 roku majątek zakupiony przez rodzinę von Flemming. Folwark z dworem należący w 1910 roku do T. von Flemming, wielkości 333,91 ha gruntów. Prawd. po 1920 roku włączony w obszar majątku B w Rybicach liczącego ogółem 591 ha gruntów(1939r.).
Miasto powiatowe położone nad Parsętą. W XII wieku istniał tu gród opisywany przez Galla Anonima. W 1299 roku książę Bogusław IV na północny wschód od grodu na prawie lubeckim lokował miasto Białogard. Syn Bogusława, książę wołogski Warcisław IV na miejscu grodu wzniósł zamek, który od 1321 roku stał się siedzibą wójta. W 1526 roku zamek spłonął. W latach 1535-1541 został odbudowany. Jego wizerunek możemy zobaczyć na mapie Lubinusa z 1618 roku- był to budynek kilkukondygnacyjny kryty dachem dwuspadowym. Podczas wojny trzydziestoletniej splądrowany. Do XVIII wieku zamek pełnił funkcję siedziby urzędów królewskich. Za czasów Fryderyka II w 1780 roku zamek rozebrano i na jego fundamentach wzniesiono nowy budynek dla urzędników, który dotrwał do XX wieku. Po 1945 roku rozebrany. Zachowane piwnice zasypano po 2009 roku. Obecnie na miejscu zamku jest pomnik Jana Pawła II. Założenie położone jest przy ul. Płowieckiej.
Budynek zbudowany na fundamentach zamku
Wieś położona obecnie w obwodzie tarnopolskim w rejonie krzemienieckim na Ukrainie. W XVI wieku była własnością książąt Zbaraskich herbu Korybut. Po śmierci ostatniego z rodu, księcia Jerzego Zbaraskiego w 1631 roku dobra te przeszły w ręce książąt Wiśniowieckich herbu Korybut. Córka księcia Michała Serwacego Wiśniowieckiego, Urszula(*13.02.1705-+23.05.1753) wychodząc za mąż w 1725 roku za księcia Michała Radziwiłła”Rybeńkę”(*13.06.1702-+22.05.1762) wnosi wieś w wianie Radziwiłłom herbu Trąby. Spadkobiercy księcia Dominika Radziwiłła sprzedali Białokrynicę Aleksandrowi hrabiemu Colonna-Czosnowskiemu herbu Pierzchała(Kolumna, Roch), synowi Józefa Wincentego i Julii hrabianki Sobańskiej. Po jego nagłej śmierci majątek nabył rosyjski filantrop Aleksander Woronin(+1890), który był ostatnim właścicielem dóbr. Aleksander Woronin cały swój majątek przekazał na rzecz fundacji i utrzymanie szkoły rolniczo-rzemieślniczej dla chłopców, która to szkoła założona w 1895 roku istniała do 1939 roku. Na zamku w Białokrynicy w 1617 roku książęta Zbarascy przyjmowali królewicza Władysława, późniejszego króla Polski Władysława IV Wazę(*09.08.1595-+20.05.1648). W 1705 roku na zamku przebywał hetman kozacki Iwan Mazepa Kołodyński(*20.03.1639-+02.10.1709). Był ojcem chrzestnym księżniczki Urszuli, córki księcia Michała Serwacego Wiśniowieckiego.
ZAMEK
Zbudowany w XVI wieku zamek przez książąt Zbaraskich został zdobyty w 1603 roku przez Tatarów i zniszczony. Odbudowany już w 1606 roku. Po przejęciu dóbr przez książąt Wiśniowieckich i przeniesieniu siedziby do Wiśniowca, zamek biało krynicki podupadł. W 1806 roku zamek spłonął. Po 1850 roku hrabia Aleksander Colonna-Czosnowski wykorzystując materiał i mury zamku zbudował pałac neogotycki, zachowany do dnia dzisiejszego.
PAŁAC
Budowany pałac nie został ukończony przez hrabiego z powodu jego nagłego zgonu. Kontynuatorem dalszej budowy pałacu został kolejny właściciel, Aleksander Woronin. Obecnie w pałacu mieści się Technikum Leśne.
Wieś położona w gminie Pęcław powiatu głogowskiego. Wzmiankowana w latach 1356, 1414. W latach 1573, 1621 dobra posiadali baronowie von Kottwitz. W 1625 roku właścicielem dóbr był Ernst von Schweinitz. W 1681 roku dobra w posiadaniu rodu von Hase(Haase, wcześniej Redlitz lub Haza-Radlicz). W 1751 roku dobra posiadała rodzina von Martitz. Około 1765 roku właścicielem majątku był von Massow- notowani jeszcze w 1774 roku. Po nich dobra przechodzą w ręce rodu von Hake(Hacke, Haake, Haack, Hack)(1775, 1789). W 1791 roku za czasów von Hake mowa o dworze, folwarku, wolnym gospodarstwie(Freigut) . W latach 1784, 1798 majątek posiadała rodzina von Keyserlingk(Keyserling, Kayserlingk). W 1800 roku właścicielem majątku była rodzina von Berge(Berg). W drugiej połowie XIX wieku majątek posiadała rodzina Lehfedt. W 1886 roku majątek wraz z folwarkiem Kanzleivorwerk obejmował 274ha, w 1894 roku obejmował 333ha, w 1898 roku 271ha i należał do Leonharda Lehfeldt. W 1902 roku majątek o powierzchni 250 ha należał do rodziny von Richter. W 1905 roku majątek należał do Wilhelma von Richter. W 1909 roku dobra należały do Landbank z Berlina i obejmowały 250ha. Administratorem dóbr był Lemm. W 1912 roku majątek w posiadaniu Waltera Heine(250ha). W 1917 roku majątek(250ha) posiadał Waldemar Paech. W 1921 roku majątek o powierzchni 234ha posiadał Friedrich Müller. Ostatnim właścicielem do 1939 roku był Friedrich Müller.
Renesansowy dwór wzniesiony dla rodziny von Kottwitz, przebudowany w połowie XIX wieku przez rodzinę Lehfeldt. Główny budynek zbudowany na planie prostokąta, piętrowy kryty dachem dwuspadowym. Skrzydło dwupiętrowe z wieżą. Położony w resztkach parku krajobrazowego. Obecnie pełni rolę budynku mieszkalnego wielorodzinnego.
HISTORIA WSI
Miejscowość położona w gminie Barwice powiatu szczecineckiego. Wieś o średniowiecznej metryce. Prawdopodobnie założona w XII wieku. Przez kilkaset lat należała do rodu von Glasenapp. W XVII wieku wieś należała do Otto Casimira von Glasenapp/03.06.1642-11.05.1710/, radcy miejskiego, sędziego i naczelnika w Białogardzie, dziedzicznego pana zamku i pałacu w Barwicach. Do lat 90-tych XX wieku jego epitafium znajdowało się w kaplicy grobowej w Białowąsie. Po 1830 roku następuje upadek ekonomiczny rodu skutkujący sprzedażą majątku rodzinie von Rittberg. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku był Friedrich Wilhelm Graf von Rittberg. Po II wojnie światowej w rękach Skarbu Państwa. W pałacu mieścił się ośrodek szkoleniowy. Obecnie w rękach prywatnych.
PAŁAC
Prawdopodobnie po 1830 roku na murach starszej budowli, prawdopodobnie dworu, nowi właściciele zbudowali pałac w stylu neogotyku angielskiego. Nad wejściem głównym herb rodu von Rittberg. Pałac zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, z dwoma ryzalitami na narożach, dach zróżnicowany, cztero- i dwuspadowy. Pałac posiada piękne dobrze zachowane witraże oraz na piętrze salę myśliwską.
PARK
Prawdopodobnie wraz z wybudowaniem pałacu powstał park krajobrazowy o powierzchni 6,5 ha. Park o cechach eklektyzmu romantycznego ze stawem rozpościerającym się przed pałacem z cennymi gatunkami drzew. Pod koniec XIX wieku wzbogacony o roślinność obcego pochodzenia.
ZAŁOŻENIE FOLWARCZNE
Założenie składa się z: nieregularnego dziedzińca, domu zarządcy z 1906 roku, dawnego budynku ogrodnika z końca XIX wieku, budynków gospodarczych.
HISTORIA WSI
Wieś wzmiankowana już w 1355 roku jako część dóbr von Biberstein`ów z Żar. W 1381 roku ”Bellendorff” jest lennem Henzla von Rothenburg. W 1433 roku lennikiem z „Bollindorffu” na rzecz Bibersteinów jest Bernard von Wunsch. W połowie XV wieku wieś była podzielona, bowiem w roku 1458 z części wsi Białowice płacony był czynsz na rzecz parafii kożuchowskiej przez Hansa von Unwürde z Dobroszowa Wielkiego. W latach 1508-1512 lennikiem Bibersteinów był Hans von Wunsch zu Billendorff. W roku 1531 Nicol von Gablenz składa hołd lenny Ulrichowi von Biberstein zu Friedland und Sorau. W roku 1543 wieś staje się lennem rodziny von Wiedebach, jej pierwszym przedstawicielem jest Hans, za którego rządów wieś przechodzi na luteranizm jako odgórne postanowienie Bibersteinów z Żar. W 1551 roku państewko stanowe Żary-Trzebiel jako dobra po ostatnim z Bibersteinów staje się własnością cesarza niemieckiego i króla czeskiego Ferdynanda Habsburga, który w 1558 roku sprzedaje je biskupowi wrocławskiemu Balthasarowi von Promnitz. Biskup w 1559 roku przekazuje całość swych dóbr swemu kuzynowi Seygfriedowi von Promnitzowi z Lasocina w gminie Kożuchów. W 1587 roku Białowice nadal są określane jako lenno von Wiedebachów na rzecz tym razem Promnitzów. W rękach von Wiedebachów Białowice pozostają do roku 1652, kiedy przechodzą pod bezpośrednią władzę Siegismunda Seyfrieda von Promnitz z Żar, który przejął państewko stanowe Żary-Trzebiel jako spadek po dziadku w roku 1622. Niemal równocześnie Siegismund przeznacza Białowice w lenno Karolowi Christoffowi von Rothenburgowi, żyjącemu w latach 1614-1674, który jeszcze dwukrotnie składa hołd lenny: w 1654 roku Erdmannowi I von Promnitz oraz w 1664 roku Balthasarowi Erdmannowi von Promnitz. Prawdopodobnie przejęcie lenna po von Wiedebachach przez von Promnitzów należy wiązać z wygaśnięciem linii białowickiej rodu von Wiedebach. Następcą von Rothenburga na lennie białowickim był Hanus Casper von Berg, który wymieniany jest w roku 1679 jako posiadacz lenna nadanego mu przez Balthasara Erdmanna von Promnitza. Od 1702 do 1734 roku panem na Białowicach jest Amandus Frankel, który złożył hołd lenny Erdmannowi II von Promnitz. Po 1734 roku ponownie pod bezpośrednim zarządem Jana Erdmanna von Promnitz jako element Herrschaft Sorau. W 1765 roku ostatni z Promnitzów Jan Erdmann zrzeka się praw do całości państwa stanowego Żary-Trzebiel na rzecz elektorów saskich za roczną rentę w wysokości 12.ooo talarów.
ZAMEK
W roku 1435 Wentzel von Biberstein buduje zamek w Białowicach. W XVI wieku przebudowany w stylu renesansowym, powiększony z przeznaczeniem do celów obronnych. Przebudowę i powiększenie zamku należy prawdopodobnie wiązać z przejęciem dóbr państewka stanowego Żary-Trzebiel przez Seyfrieda von Promnitz z Lasocina, kuzyna biskupa wrocławskiego Balthasara, w roku 1560 lub 1561. Obiekt ten pełnił równocześnie funkcję rezydencji szlacheckiej von Wiedebachów– lenników von Promnitzów. Około roku 1758 zamek przebudowany na cele magazynowe z zatarciem cech stylowych. W jego wnętrzu składowano zboże. Inicjatorem przebudowy był ostatni z Promnitzów- Hans Erdmann. O losach budowli w XVIII i XIX wieku, aż do II-ej wojny światowej brakuje informacji. Od II wojny światowej własność RSP Białowice, nie był użytkowany. Zdewastowany w 1966 roku. Z relacji miejscowej ludności należy sądzić, że około 1990 roku doszło do zawalenia się dużej części połaci dachu i ścian spichlerza. Obiekt założony na rzucie przybliżonym do litery „L”, jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym, w większości zarwanym. W zachowanej południowo-zachodniej połaci dachu znajdują się wole oka. W elewacji frontowej umieszczone zostały duże wrota. Całość została zwieńczona gzymsem koronującym. W prostej płaszczyźnie elewacji rozmieszczono niewielkie, prostokątne okna, w większości pozbawione stolarki i szklenia.
Ród Bibersteinów – właściciele Białowic, Brodów, Kożuchowa, Lipinek Łużyckich, Przewozu, Trzebiela i Żar pochodził prawdopodobnie ze Szwajcarii, gdzie w kantonie Berg znajduje się zamek Biberstein. W Polsce pojawili się na początku XII wieku, na dworze króla Bolesława Krzywoustego. Prawdopodobnie do Polski przybyli ze Śląska, część historyków uważa, że z Czech i dopiero w XIII wieku pojawili się na terenach Polski. Na Śląsku istniały dwa odrębne rody Bibersteinów: dolnośląsko-łużycki herbu Biberstein oraz górnośląski herbu Rogala. Protoplastą dolnośląskich Bibersteinów uważa się Guenthera von Biberstein, będącego na dworze Henryka Pobożnego, zmarłego około 1250 roku oraz jego braci Rudolfa i Ulryka. W 1317 roku Henryk von Biberstein był właścicielem Prusic(Prausnitz) koło Trzebnicy, które to Prusice jego synowie Henryk i Guenther w roku 1368 sprzedali księciu Konradowi II Oleśnickiemu. W 1340 roku Henryk von Biberstein ożenił się z córką Ulryka von Pack z Żar. Z tej linii wywodzi się Hieronim von Biberstein zmarły w roku 1549, żonaty z Urszulą córką księcia ziębicko-oleśnickiego Karola I z Podiebradu. W 1547 roku Jan von Biberstein otrzymał tytuł czeskiego barona. Linia ta wymarła na Ferdynandzie II, zmarłym w 1667 roku. Jedyna jego córka Elżbieta wyszła za mąż za Jana Alberta Krzineckiego von Ronow, który w 1670 roku uzyskał zgodę cesarza na przyjęcie do swojego nazwiska, herbu i nazwiska Biberstein: hrabia von Ronow und Biberstein.
DWÓR
Brak informacji dotyczącej wsi od końca XVIII wieku do końca 1945 roku. Wydaje się, że folwark powstał w XVIII lub nawet XIX wieku. Istniejące budynki folwarku powstały dopiero w drugiej połowie XIX i na przełomie XIX i XX wieku.
Osada śródleśna położona w gminie Przybiernów powiatu goleniowskiego. Wzmiankowana już w XV wieku. Była starym lennem rodu von Kӧller. W 1735 roku wieś należała do Bogislawa Heinricha von Kӧller Później była w rękach Vetterna von Kӧller i Joachima Christopha i Erdmanna Friedricha von Kӧller. Do spadkobierców majątku w Biebrówku należeli również zgodnie z zapisem z 1786 roku: generał Georg Ludwig von Kӧller-Banner, porucznik Franz Ludwig von Kӧller z Rekowa, kapitan Ernst Matthias von Kӧller z Dobropola, porucznik Albrecht Ludwig von Kӧller z Rekowa, jego brat porucznik Friedrich Wilhelm von Kӧller, Hans Georg Alexander Friedrich von Kӧller z Łoźnicy, jego bracia porucznik Albrecht Julius Carl Ludwig i Maximilian Friedrich von Kӧller. Około 1750 roku majątek przypadł porucznikowi Bogislawowi Ernstowi von Wedel, który był wnukiem jednego z członków rodu von Kӧller. Po jego śmierci majątek w 1756 roku wykupił jego brat, kapitan Friedrich Wilhelm von Wedel. Kolejnym posiadaczem dóbr był wymieniony w 1764 roku joannita Lorenz Georg von Wedel, brat Friedricha Wilhelma i Bogislawa. W 1769 roku majątek został zakupiony przez majora Henninga Bogislawa von Kӧller. W 1775 roku dobra dziedziczy syn siostry majora Henninga, major Moritz Wilhelm von Tornow oraz jego siostra Barbara Elisabeth baronówna von Tornow. Po śmierci majora Moritza majątek w rękach wdowy, Johanny Sophii, z domu Schumacher oraz jej córki Tugendreich Johanny Bernhardine Sophii von Tornow, zamężnej za majora von Hollh. Z zapisów w 1804 roku we dworze zamieszkiwała wdowa Johanna Sophia von Tornow, z domu Schumacher. W 1819 roku majątek zakupiony przez Franza Wilhelma Carla von Flemming. W 1870 roku należał do Carla von Flemming-Basenthin i obejmował 735,80 ha ziemi, a 1879 roku 520 akrów ziemi. W 1910 roku nadal właścicielem był Karl von Flemming a dobra obejmowały 837 ha gruntów, a w 1928 roku 812 ha gruntów. Obecnie ośrodek agroturystyczny z dworem konstrukcji ryglowej.
Biecz jest jedną z najstarszych wsi na Łużycach, wzmiankowana już w dokumentach w 1000 roku(Bezdiez jako własność klasztoru benedyktyńskiego w Nienburgu. Wielokrotnie wymieniana: w 1392(Beychcz), 1394(Byecz), 1463(Beytsch), 1527(Beiczsch), (Peiczsch). Informacja o właścicielu po raz pierwszy pojawia się w 1320 roku w osobie Renza/Lorenza/ von Wiedebach. Po nim w roku 1340 Biecz dziedziczy Hans I Starszy, który swój majątek podzielił między dwóch swoich synów: Hansa II Młodszego/1350/ i Caspara/1420/. Odziedziczone włości dzielą pomiędzy siebie- Caspar otrzymał Jasień, część Datynia, Ziębików i część Biecza, w której rozpoczął budowę nowej siedziby, tzw. „nowy zamkek”, a Hans otrzymał starą część Biecza z zamkiem i miejscowość Węgliny. Budowa nowej siedziby w Bieczu doprowadziła do zadłużenia i utraty Starego Jasienia/1427/ przez rodzinę von Wiedebach. W roku 1613 następuje scalenie dóbr i przejęcie całego Biecza przez Georga III von Wiedebach(+1619) ożenionego z Kathariną von Dyhern, wnuka Georga I, syna Caspara II( syn Hansa II Młodszego). By podołać odbudowie starego zamku zakłada winnice i uprawia chmiel. Po śmierci Georga III majątek dziedziczą jego synowie: Otto I von Wiedebach(*1623-+1659), zmarły bezdzietnie oraz Georg IV(*1601-+1657), żonaty z Anną von Glaubitz. W 1627 roku za czasów Georga IV w wyniku pożaru stary zamek ulega całkowitemu zniszczeniu. Po śmierci Georga IV dobra dziedziczy syn Otto II(*1623-+1659) ożeniony z Barbarą Dorotheą von Wiedebach z linii jasieńskiej rodu. Po jego śmierci majątek dziedziczą synowie: Georg V(*1655-+1731) oraz Otton Georg(*1659-+1703) ożeniony z Johanną Sofią von Houwald. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przejmuje Georg V. Kolejnym właścicielem majątku zostaje jego syn, Otton Gottlob(*1702-+1750), żonaty z Johanną von Dallwitz. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przypadł jego bratu, Friedrichowi von Wiedebach(*1707-+1772). W 1770 roku sprzedał Biecz swojemu synowi, Friedrichowi Gottlobowi(*1744-+1800), żonatemu z Heleną Charlottą Augustą Amalią von Wiedebach. W latach 1795-1797 Friedrich Gottlob rozbudował i przebudował pałac. Z Heleną Charlottą miał sześcioro dzieci, w tym dwóch synów: Friedricha Heinricha Wilhelma(*1772-+1731), ożenionego 1-mo z Joanną Florentyną Mielęcką, 2-do z Katarzyną Mielęcką, siostrą Joanny oraz Karla Gottloba Erdmanna(*1779-+1847), żonatego z Friederike Elisabeth von Nostitz-Jӓnkendorf. Po śmierci Friedricha Heinricha Wilhelma majątek w Bieczu odziedziczył jego syn z pierwszego małżeństwa, Carl Friedrich Alexander(*1804-+1873), przyjaciel Józefa Ignacego Kraszewskiego, pomagał w tajnym przerzucie kurierów powstania listopadowego. W 1867 roku sprzedał majątek swojemu kuzynowi, jedynemu synowi Karla Gottloba Erdmanna, Karlowi Friedrichowi Erdmanowi von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf(zm.1873), który w 1834 roku uzyskał prawo na przyłączenia nazwiska rodowego matki do swojego. Ożeniony był z Anną Julianą Caroliną baronessą von Ungern-Sternberg, miał z nią trzech synów, kolejnych dziedziców majątku w Bieczu: Karla Gottlieba(*1844-+1910), Paula Friedricha(*1848-+1923), żonatego z Hedwig von Seydewitz oraz Kurta Alfreda(*1851-+1906). Ostatnim właścicielem majątku był syn Paula Friedricha, Paul Friedrich Theodor von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf(*1884-+1961). W 1879 roku majątek obejmował 1135,26ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 1135ha gruntów. W skład dóbr wchodził majątek w Grodziszczach(Grotzsch). Administratorem był urzędnik Gühler. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 1316ha i należał do Paula von Wiedebach-Nostiz-Jӓnkendorf. W skład majątku wchodził folwark Grodziszcze(Grӧtzsch).
ZAMEK
Prawdopodobnie już pod koniec XII lub na początku XIII w. w Bieczu znajdowały się dwa zamki. „Stary zamek”, którego lokalizacja nie jest znana, miał znajdować się w starej części Biecza, na północ od obecnego założenia pałacowego. Do założenia należał folwark w Grodziszczu oraz Węgliny i Dobre. Prawdopodobnie był on wybudowany rzez rodzinę von Wiedebach. Fundamenty „nowego zamku” – dawnej budowli obronnej – tkwią w murach dzisiejszego pałacu. Pozostałością po założeniu obronnym mogą być zachowane od południa i zachodu resztki fosy w postaci kanałów otaczających pałac. Na Górze Bieckiej(Beitzscher Berg), około 1km ma południowy-zachód od obecnego pałacu w XIV-XV wieku istniały stare umocnienia. Może był to jeszcze jeden nieznany nam obiekt obronny.
ZESPÓŁ PAŁACOWY
Zespół pałacowy składający się z pałacu, dwóch oficyn, budynku bramnego i parku założony w XVIII wieku. Pałac- prawdopodobnie wybudowany na miejscu gotyckiej siedziby prawdopodobnie zamku, z resztkami renesansowego dworu z XVI wieku w murach, który został przebudowany w XVII wieku przez Otto Jerzego von Wiedebacha. Do dworu założonego na planie zbliżonym do kwadratu, dwukondygnacyjnym, krytym dachem namiotowym Otto Jerzy dobudował skrzydło w kierunku zachodnim. Na przełomie XVIII-XIX wieku przebudowany i rozbudowany za Fryderyka Henryka von Wiedebacha, który przekształcił go w rezydencję pałacową, dokonując również zmian w układzie wnętrz. Dobudował dwa skrzydła boczne od strony północnej, wzbogacił elewację o lukarny i wole oka w dachu. Dodatkowo wybudował oficyny i budynek bramny. W drugiej połowie XIX wieku remontowany, z niewielkimi zmianami w wystroju, zwłaszcza elewacji. Z tego okresu pochodzi weranda i balkon przy elewacji wschodniej. W szczycie skrzydła zachodniego wmurowana kamienna tablica z herbem właścicieli – Wiedebachów.
Pałac założony na planie podkowy, korpus główny dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym z lukarnami, skrzydła boczne jednokondygnacyjne, nakryte dachem naczółkowym. Z oryginalnego wyposażenia częściowo zachowała się stolarka okienna i drzwiowa.
Pałac położony w parku założonym w XVIII wieku, typu krajobrazowego, łączący się z kompleksem lasów.
Pałac nie zniszczony przez działania wojenne do roku 1956 pełnił funkcje Wiejskiego Domu Kultury. Opuszczony i nieużytkowany do 1967 roku, w którym to Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze urządziła w pałacu magazyn książek pod strażą społecznego opiekuna Adama Wróblewskiego. W tym czasie oszklono wszystkie okna oraz naprawiono dach.
W 1981 roku zakupiony przez Bogusława Śmigielskiego. Obecnie nieużytkowany, popadający w ruinę.
PAŁAC- 2013R.
PAŁAC-2022R.
WIEŻA BRAMNA-2013r.
WIEŻA BRAMNA- 2022r.
OFICYNA-2013r.
OFCYNA 2022r.
Wieś położona w gminie Olszyna powiatu lubańskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku(Frederichsdorf), kolejny w 1409 roku(Friedrichsdorff). Od końca XIV wieku do 1420 roku własność Cunradusa i Heinricha von Spiller. W latach 1420-40 wieś należała do rodu von Klüx z Czochy. Od 1453 roku dobra posiada rodzina von Nostitz. W 1651 roku Christoph von Nostitz sprzedał majątek Ernstowi von Warnsdorf, który już w 1660 roku sprzedaje je Hansowi Siegismundowi von Packish und Festenberg. W 1700 roku wieś wraz z majątkiem zakupił koniuszy elektora brandenburskiego Moritz Christian von Schweinitz und Crain. Kolejnym właścicielem był Johann Sigismund von Schweinitz und Crain(*1732-+1760). W 1787 roku Christian Hermann Ludwig von Schweinitz und Crain cały majątek sprzedał tajnemu racy dworu saskiego Gottliebowi Wilhelmowi hrabiemu von Bressler(+1814). W 1810 roku od ojca majątek odkupiła jego córka Johanna Wilhelmine Gottliebe, późniejsza hrabina von Reichenbach-Goschütz, od której dobra zakupił jej bratanek Hans Wilhelm Karl hrabia von Bressler. W 1843 roku majątek w posiadaniu Anny von Rayski z domu hrabianka von Bressler. W 1845 roku sprzedaje dobra radcy trybunału Adolphowi Oswaldowi von Blumenthal. W latach 1858-1863 właścicielem majątku był Friedrich Heinrich baron von Erhardt, który w 1863 roku sprzedał je Alexandrowi Friedrichowi Wilhelmowi baronowi von Minutoli-Woldeck(26.12.1806-17.12.1887). Był jednym z najwybitniejszych kolekcjonerów śląskich swoich czasów. Po nim dobra dziedziczy jego zięć, Joachim Friedrich hrabia Pfeil und Klein-Ellgut(1857-1924), niemiecki podróżnik, współtwórca Niemieckiej Afryki Wschodniej. Po jego śmierci dobra w posiadaniu wdowy Anny, z domu baronówny von Minutoli-Woldeck. Zmarła w 1936 roku jako ostania z niemieckiej linii baronów von Minutoli-Woldeck. Majątek odziedziczył adoptowany syn hrabiego Joachima i Anny, Ortwin Friedrich Ludwig Johann Valerian Oscar Rudolph hrabia von Pfeil und Klein-Ellgut, który zginął 03.09.1942 roku na Kaukazie. Majątek przejęła wdowa po nim, Maria-Karla z domu von Lingen, która opuściła pałac 12 lutego 1945 roku. W czasie wojny w pałacu znajdowała się składnica zbiorów prywatnych z Berlina. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa z utworzeniem na terenie majątku PGR. Od 1947 roku do dzisiaj w pałacu mieści się szkoła. Obecnie jest to Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. Marii Konopnickiej.
PAŁAC
Na miejscu obecnego pałacu stał dwór obronny, którego budowę rozpoczęto w 1527 roku a ukończono w 1580. Rozbudowany około 1702 roku a już za czasów Moritza Christiana von Schweinitz und Crain zmodernizowany i rozbudowany w 1730 roku. Nastąpiły wtedy zmiany elewacji jak i wnętrz. Kolejna modernizacja pałacu nastąpiła w XIX wieku za czasów barona Minutoli. W 1890 roku pałac restaurowany. Kolejne remonty nastąpiły w roku 1966 i w latach 1974-78. Pałac w otoczeniu parku krajobrazowego o powierzchni 4,64 ha. Obok parku a na tyłach pałacu resztki zabudowy gospodarczej.
HISTORIA WSI
Wieś położona w powiecie żarskim, w gminie Żary. Wieś o średniowiecznej metryce. Po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku(Wredrichsdorff), kiedy należała do Ulricha von Pack. W 1381 roku wymieniona ponownie jako Frederisdorff z siedzibą rodu von Kolbichen. W tym czasie zamieszkana również przez Nitze von Wiedebach oraz Nitze von Langenau. Wszyscy byli wasalami pana na Żarach. W 1420 roku wymienia się braci Hansa i Ulbrechta von Langenau. W 1432 roku wieś należy do Heinricha von Gablenz. W 1494 roku część dóbr należała do Kaspara von Jauernitz, w 1494 roku do Balzera von Zabeltitz. W 1508 roku wymieniany Hans von Unwürde, który posiadał część wsi razem z rodziną von Gablenz do 1680 roku. W 1683 roku pojawia się rodzina von Gersdorff, mieszkająca we wsi do 1750. Do 1803 roku wymienia się również rody: von Zajonscheck(Zajączek?), von Sack, von Wulffen. W XIX wieku wymienia się rodziny: von Heinze i von Doherr. Później majątek w posiadaniu rodziny von Rössler(1857). Na początku XX wieku, prawdopodobnie do 1945 roku majątek w rękach rodziny von Jaenicke-Rössler.
W Biedrzychowicach Dolnych istniały dwa założenia dworskie. Pozostałością po nich są budynki gospodarcze.
DWÓR I
DWÓR II
