Biecz jest jedną z najstarszych wsi na Łużycach, wzmiankowana już w dokumentach w 1000 roku. W tym czasie wieś była własnością klasztoru benedyktyńskiego w Nienburgu. Wielokrotnie wymieniana: w 1392(Beychcz), 1394(Byecz), 1463(Beytsch), 1527(Beiczsch), (Peiczsch). Pierwsza wzmianka o właścicielach Biecza pochodzi z XIV wieku. Był to możny ród von Wiedebach. W 1320 roku jako właściciela Biecza wymienia się Renza/Lorenza/ von Wiedebach. Po nim w roku 1340 Biecz dziedziczy Hans I Starszy, który swój majątek podzielił między dwóch swoich synów: Hansa II Młodszego/1350/ i Caspara/1420/. Odziedziczone włości dzielą pomiędzy siebie- Caspar otrzymał Jasień i część Biecza, w której rozpoczął rozbudowę „nowego zamku”, część Datynia i Ziębików a Hans otrzymał starą część Biecza z zamkiem i miejscowość Węgliny. Budowa nowej siedziby w Bieczu doprowadziła do zadłużenia i utraty Starego Jasienia/1427/ przez rodzinę von Wiedebach. W roku 1613 następuje scalenie dóbr i przejęcie całego Biecza w jednych rękach. Tym jedynym właścicielem został Georg III von Wiedebach(+1619) ożeniony z Kathariną von Dyhern, wnuk Georga I, syna Caspara II( syn Hansa II Młodszego). By podołać odbudowie starego zamku zakłada winnice i uprawia chmiel. Po śmierci Georga III majątek dziedziczą jego synowie: Otto I von Wiedebach(*1623-+1659), zmarły bezdzietnie oraz Georg IV(*1601-+1657). W 1627 roku za czasów Georga IV von Wiedebach(*1601-+1657), ożenionego z Anną von Glaubitz, w wyniku pożaru stary zamek ulega całkowitemu zniszczeniu. Po śmierci Georga IV dobra dziedziczy syn Otto II(*1623-+1659) ożeniony z Barbarą Dorotheą von Wiedebach z linii jasieńskiej rodu. Po jego śmierci majątek dziedziczą synowie: Georg V(*1655-+1731) oraz Otton Georg(*1659-+1703) ożeniony z Johanną Sofią von Houwald. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przejmuje Georg V. Kolejnym właścicielem majątku zostaje jego syn, Otton Gottlob(*1702-+1750), żonaty z Johanną von Dallwitz. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przypadł jego bratu, Friedrichowi von Wiedebach(*1707-+1772). W 1770 roku sprzedał Biecz swojemu synowi, Friedrichowi Gottlobowi(*1744-+1800), żonatemu z Heleną Charlottą Augustą Amalią von Wiedebach. W latach 1795-1797 rozbudował i przebudował pałac. Z Heleną Charlottą miał sześcioro dzieci, w tym dwóch synów: Friedricha Heinricha Wilhelma(*1772-+1731), ożenionego 1-mo z Joanną Florentyną Mielęcką, 2-do z Katarzyną Mielęcką, siostrą Joanny oraz Karla Gottloba Erdmanna(*1779-+1847), żonatego z Friederike Elisabeth von Nostitz-Jӓnkendorf. Po śmierci Friedricha Heinricha Wilhelma majątek w Bieczu odziedziczył jego syn z pierwszego małżeństwa, Carl Friedrich Alexander(*1804-+1873), przyjaciel Józefa Ignacego Kraszewskiego, pomagał w tajnym przerzucie kurierów powstania listopadowego. W 1867 roku sprzedał majątek swojemu kuzynowi, jedynemu synowi Karla Gottloba Erdmanna, Karlowi Friedrichowi Erdmanowi von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf, który w 1834 roku uzyskał prawo na połączenie nazwiska rodowego matki do swojego. Ożeniony był z Anną Julianą Caroliną baronessą von Ungern-Sternberg, miał z nią trzech synów, kolejnych dziedziców majątku w Bieczu: Karla Gottlieba(*1844-+1910), Paula Friedricha(*1848-+1923), żonatego z Hedwig von Seydewitz oraz Kurta Alfreda(*1851-+1906). Ostatnim właścicielem majątku był syn Paula Friedricha, Paul Friedrich Theodor von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf(*1884-+1961).
ZAMEK
Prawdopodobnie już pod koniec XII lub na początku XIII wieku w Bieczu znajdowały się dwa zamki. „Stary zamek”, który znajdować się miał w starej części Biecza. Lokalizacja nieznana. Prawdopodobnie zbudowany przez rodzinę von Wiedebach.
Fundamenty „nowego zamku” prawdopodobnie tkwią w murach pałacu. Pozostałością po założeniu obronnym mogą być zachowane od południa i zachodu resztki fosy w postaci kanałów otaczających pałac.
ZESPÓŁ PAŁACOWY
Zespół pałacowy składający się z pałacu, dwóch oficyn, budynku bramnego i parku założony w XVIII wieku. Pałac- prawdopodobnie wybudowany na miejscu gotyckiej siedziby prawdopodobnie zamku, z resztkami renesansowego dworu z XVI wieku w murach, który został przebudowany w XVII wieku przez Otto Jerzego von Wiedebacha. Do dworu założonego na planie zbliżonym do kwadratu, dwukondygnacyjnym, krytym dachem namiotowym Otto Jerzy dobudował skrzydło w kierunku zachodnim. Na przełomie XVIII-XIX wieku przebudowany i rozbudowany za Fryderyka Henryka von Wiedebacha, który przekształcił go w rezydencję pałacową, dokonując również zmian w układzie wnętrz. Dobudował dwa skrzydła boczne od strony północnej, wzbogacił elewację o lukarny i wole oka w dachu. Dodatkowo wybudował oficyny i budynek bramny. W drugiej połowie XIX wieku remontowany, z niewielkimi zmianami w wystroju, zwłaszcza elewacji. Z tego okresu pochodzi weranda i balkon przy elewacji wschodniej. W szczycie skrzydła zachodniego wmurowana kamienna tablica z herbem właścicieli – Wiedebachów.
Pałac założony na planie podkowy, korpus główny dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym z lukarnami, skrzydła boczne jednokondygnacyjne, nakryte dachem naczółkowym. Z oryginalnego wyposażenia częściowo zachowała się stolarka okienna i drzwiowa.
Pałac położony w parku założonym w XVIII wieku, typu krajobrazowego, łączący się z kompleksem lasów.
Pałac nie zniszczony przez działania wojenne do roku 1956 pełnił funkcje Wiejskiego Domu Kultury. Opuszczony i nieużytkowany do 1967 roku, w którym to Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze urządziła w pałacu magazyn książek pod strażą społecznego opiekuna Adama Wróblewskiego. W tym czasie oszklono wszystkie okna oraz naprawiono dach.
W 1981 roku zakupiony przez Bogusława Śmigielskiego. Obecnie nieużytkowany, popadający w ruinę.
PAŁAC- 2013R.
PAŁAC-2022R.
WIEŻA BRAMNA-2013r.
WIEŻA BRAMNA- 2022r.
OFICYNA-2013r.
OFCYNA 2022r.
