Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego po raz pierwszy wymienia w roku 1305. Witków po raz kolejny wymieniany jest około 1346 roku należąc w tym czasie do członka rodu von Nechern. W 1419 roku właścicielem Witkowa jest Franczek von Warnsdorff (1399-1431) a po nim majątek dziedziczą jego  synowie: Kaspar, Nickel, Stibor i Hans, który od roku 1452 został panem na Gościszowie. W roku 1447 właścicielem Witkowa był Kaspar von Warnsdorff, w drugiej połowie XV wieku jedynym właścicielem Witkowa pozostaje Nickel. Po nim dziedziczą jego dzieci. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z von Warnsdorff, Mikołaja(1548), Witków drogą spadku był w posiadaniu wdowy, później wieś otrzymał arcyksiążę saski Moritz w 1549 roku. Od arcyksięcia wieś zakupił Fabian von Schӧnaich, kapitan księstwa żagańskiego. Dobra po Fabianie przejmuje jego brat, Johann Georg, który umiera w 1587 roku w wieku 37 lat. Majątek dziedziczy wdowa, z domu von Zedlitz, która w 1590 roku wychodzi ponownie za mąż za margrabiego Heinricha von zu Dohna. Po jego śmierci w 1618 roku majątek przechodzi na córkę, zamężną za  Joachima von der Schulenburg, zmarłego w 1619 roku. Ponownie wychodzi za mąż za Davida Heinricha barona von Tschirnhaus(zm.1642). Po śmierci wdowy po Davidzie Heinrichu w 1659 roku majątek dziedziczy Karl Moritz von Redern z Krapkowic i Małomic, ożeniony z prawnuczką margrabiego Heinricha von zu Dohna, Ursulą Marianną baronówną von Kittlitz. P śmierci męża Ursula Marianna posiadała majątek do 1687 roku, który w tym roku został zakupiony przez Georga Christopha hrabiego von Proskau.  Umiera w 1701 roku a majątek dziedziczy jego syn Christoph Georg hrabia von Prosskau. Już w 1730 roku znacznie zadłużony majątek był do kupienia. W 1732 roku majątek w Witkowie i Chodkowie wyceniony zostaje przez komisję cesarską na 183 tysiące reńskich guldenów i za długi przejęty zostaje przez miasto Szprotawa. W połowie XIX wieku posiadłość z wieżą należała do Kasy Państwowej i była wydzierżawiana. W 1876 roku dzierżawcą majątku była rodzina Sorsche. W 1905 roku majątek liczący 654 ha gruntów dzierżawił Franz Kunze. W 1886 roku dobra dzierżawi Ferdinand Lignitz, wzmiankowany jeszcze w 1921 roku. W 1937 roku dobra o powierzchni 647 ha gruntów dzierżawił Karl Winter.

WIEŻA RYCERSKA

Najlepiej zachowana siedziba rycerska w województwie lubuskim, zbudowana została w XIV wieku jako dwukondygnacyjna, podpiwniczona wieża otoczona fosą. Wielokrotnie przebudowywana- za von Warnsdorff(polichromie z XV wieku przedstawiające uroczystości weselne ówczesnego właściciela Nickela von Warnsdorff), za Fabiana von Schӧnaich( zmieniono wystrój wnętrz), za von zu Dohna(wysokość kondygnacji oraz układ okien), w XVII wieku dobudowano budynek mieszczący prawdopodobnie kuchnię. Od 1945 roku do lat 70-tych XX wieku obiekt wraz z folwarkiem należał do Stacji Hodowli Roślin- Siecieborzyce. Od 1978 do 1985 roku prowadzono prace remontowo-badawcze z przeznaczeniem na zajazd. Zamiast zajazdu powstała stacja badawcza Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza. Obecnie w rękach prywatnych.

ZESPÓŁ DWORSKI
W pobliżu wieży rycerskiej położony jest zespół dworski, na który składa się: dwór oraz zabudowania gospodarcze.

Wieś położona w gminie Świebodzin powiatu świebodzińskiego. Wymieniona po raz pierwszy w roku 1314(Wilkow), kiedy właścicielem wsi był Bodzęta(Bodzanta). Pochodził z rodu wielkopolskich Jeleni. Po Jeleńczykach kolejnym właścicielem był Erich von Lessen, wzmiankowany w 1397 roku, komendant świebodzińskiego zamku.  Po Erichu von Lessen dobra dziedziczy Jan Lasota”Lesseth”, wzmiankowany w 1470 i 1491 roku a następnie Kaspar i Łukasz, właściciele pobliskich Mostek. W 1415 roku wymieniony również Heinrich Seesza, właściciel kilku łanów we wsi. W XVI wieku jako właścicieli wymienia się rody: von Schickfuss, von Haugwitz, von Nostitz z Rzeczycy. Na początku XVI wieku z nadania księcia Zygmunta Jagiellończyka wieś otrzymał w lenno Hans von Kӧckritz, kanclerz i namiestnik księcia, wzmiankowany w 1507 roku. W tym samym czasie we wsi majątek posiadał Hans von Nostitz, właściciel Rzeczycy. Ostatnim z rodu von Nostitz wzmiankowanym jako właściciel Wilkowa był Asmus von Nostitz wymieniony w 1668 roku. W XVII wieku dobra we wsi posiadała rodzina von Kalckreuth, wzmiankowany Hans Georg zmarły w 1665 roku. W 1661 roku Georg Abraham von Knobelsdorff z Ojerzyc odkupił od rodziny von Nostitz majątek, który już w 1677 roku odsprzedał nowo nobilitowanej w 1676 roku rodzinie von Sommerfeld. Theodor von Sommerfeld(*1632-+1709), wzmiankowany w 1677 roku a 1700 roku majątek w rękach brata Theodora, Kiliana von Sommerfeld. Byli synami Daniela von Sommerfeld, burmistrza Świebodzina i Marii Kaldenbach. Po Kilianie majątek przejmują jego synowie: Theodor(*1673-+1753) i Friedrich Kilian(*1674-+1727). Ostatecznie majątek odziedziczył Theodor, dwukrotnie żonaty, 1-mo z panną von Küneman, 2-ndo z wdową Heleną Luizą von Krammensen, z domu von Lohenstein. Dobra dziedziczy jedyny syn Theodora i Heleny Luizy, Friedrich Wilhelm(*1724-+1796). W 1791 roku za czasów Friedricha Wilhelma mowa jest o siedzibie dworskiej i 3 folwarkach. Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Heleną Charlottą von Pfӧrtner(*1732-+1764), 2-ndo z Joanną Fryderyką von Schkoppe. Jedyny syn z pierwszego małżeństwa, Ernst Wilhelm Leopold von Sommerfeld po śmierci ojca w 1792 roku sprzedał majątek Christianowi Achazowi von Horcker. Po śmierci Achaza von Horcker w 1804 roku majątek na krótko w rękach hrabiego Friedricha Wilhelma Carlavon Schmettau(*1743-+1806). W 1806 roku właścicielem majątku został bankier z Berlina, Cornelius Hesse. Po śmierci Corneliusa majątek wystawiony na licytację. W 1814 roku nabyła je księżna Prus, Elisabeth Louise(*1738-+1820), żona Augusta Ferdynanda von Hohenzollern, brata króla Fryderyka II Wielkiego. Od 1820 roku właścicielem dóbr został najmłodszy syn księżnej Elisabeth, Fryderyk Wilhelm Henryk August- książę August(*1779-+1843), prawd. syn księżnej ze związku z hrabią von Schmettau. Po śmierci księcia majątek dziedziczy jego najstarszy syn ze związku z Karoline Friederike Louise Wichmann(*1781-+1844), August Eduard von Waldenburg(*1807-+1882). Tytuł i nazwisko otrzymał w 1810 roku. Miał jeszcze 3 siostry: Evelinę, Matyldę i Emilię. Żonaty był z Orlindą von Klitzing(*1817-+1902) miał z nią dwóch synów: Augusta Friedricha Rolanda(*1836-+1899) oraz Friedricha Augusta Eduarda II(*1847-+1915). Z dwanaściorga dzieci z trzech małżeństw dobra dziedziczy najstarszy syn ze związku z Dorotą Karoline Bertram(*1847-+1888),  kapitan Friedrich August Eduard III(*1872-+1925). W 1879 roku majątek Friedricha Augusta Eduarda III von Waldenburg obejmował 980,60ha gruntów a dzierżawcą był niejaki Drӧscher. Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Marią Charlottą von Kessel, 2-ndo z wdową Charlottą Amalią von Prittwitz-Gaffr0n, z domu von Kessel. W 1896 roku jego majątek obejmował 998,31ha gruntów. Dzierżawcą był porucznik Oscar Beer. Dobra dziedziczy drugi z synów z pierwszego małżeństwa, Friedrich August Waldemar(*1889-+1946), żonaty z Sybillą von Gersdorff, z domu von Bethmann-Hollweg. Małżeństwo było bezdzietne. Był ostatnim z właścicieli majątku w Wilkowie do 1945 roku. W 1914 roku majątek obejmował 993ha i należał do kapitana Friedricha Augusta Waldemara von Waldenburg a w 1929 roku obejmował 978ha. W skład majątku wchodziły folwarki: Podjezierze(Seevorwerk) i Krzemionka(Steinvorwerk).

PAŁAC

Pałac wybudowany około roku 1550 w stylu renesansowym. Po pożarze w roku 1840 powiększony od strony południowej. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, z przybudówkami od południa. Część sal nakryta stropami belkowymi o bogatym profilowaniu. Wejście w elewacji północnej obramione renesansowym portalem, pochodzącym z okresu budowy. Dach czterospadowy, łamany. Po 1945 roku na terenie majątku PGR. W 1960 roku pałac zaadoptowany na potrzeby Archiwum Państwowego. Obecnie własność prywatna.

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Należała do majątku w Myszęcinie, zwana jako Myszęcin I. W XVII wieku należała do rodziny von Knobelsdorff.  Dnia 07.06.1794 roku Johann Emanuel Samuel von Schlichting(+1872), syn Maximiliana Philippa von Schlichting zakupił Wilenko od starosty Ernsta Wilhelma Leopolda von Sommerfeld, zamieszkałego w Kupieninie. W 1842 roku majątek zakupił dr Paul Ernest Jablonsky, który zamieszkał w Myszęcinie dopiero w 1847 roku. W 1879 roku majątek obejmował 409,70ha gruntów, którego właścicielem był Max Jablonsky. W 1896 roku majątek obejmował 411ha i należał do Zablonskiego- chodzi o Jablonskiego. Dzierżawcą był Herter. W wieku XX dobra są własnością rodziny Fuss. W 1914 roku majątek obejmował 297ha I należał do Josepha Herter. W latach 20-tych XX wieku dobra należały do J.Herter. W 1929 roku majątek o areale 320ha posiadał Joseph Herter, właściciel majątku Ługów(Lugau).

PAŁAC

Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym jest park krajobrazowy o pow. 3 ha, aleja lipowa prowadząca do pałacu oraz wieża przy wjeździe od strony południowo-wschodniej. Pałac rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

Wieś położona w gminie Brody powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1452(Werchenblat),później w 1477(Wirchenblat), 1527(Wichenblatt) 1546(Wirchenblath). W latach 1452-1598/1608 należała do rodziny von der Heide. Kolejnym właścicielem była rodzina von Rabenau(1608, 1623-1708), później rodzina von Haugwitz(1713-1810). Od około 1820 do 1945 roku dobra były własnością rodziny Fischer.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W środkowej części wsi pozostałości po zespole dworskim: park krajobrazowy oraz resztki zabudowy gospodarczej i mieszkalnej.

Wieś położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1415 roku. Rodowe gniazdo Nałęczów- Wierzbińskich. W XV wieku wzmiankowany Bernard Wierzbiński, fundator miejscowego kościoła. Od 1837 roku własność rodu Święcickich herbu Jastrzębiec. Mowa o wdowie Aleksandrze, żonie Ignacego(w 1828 roku popełnił samobójstwo), później ich syna, Antoniego Święcickiego(w 1871 roku popełnił samobójstwo) i Michaliny z domu Korytowskiej. W 1845-47 roku w posiadaniu Aleksandry Święcickiej. Prawdopodobnie była ostatnią polską właścicielką wsi. W tym czasie w skład majątku wchodził folwark Brzeźno(Brześć,Briese). W 1857 roku własność Ignatza Tessko. Kolejnym właścicielem wymienionym w 1870 roku w spisie właścicieli majątku o powierzchni 1141ha był porucznik Willy-Benno Nicaeus z Wilkowa. Prawdopodobnie od był budowniczym dworu-jego inicjały znajdują się na drzwiach wejściowych. W 1877 roku właścicielem majątku o powierzchni 1140ha była wdowa Charlotte Nicaeus. W 1896 roku jej majątek obejmował 1140,53 gruntów. W 1907 i 1913 roku majątek o powierzchni 1173ha należał do porucznika w stanie spoczynku Willego Nicaeus. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku była rodzina Kujoth.

ZESPÓŁ DWORSKI

W skład zespołu wchodzi: dwór, park krajobrazowy oraz budynki gospodarcze zespołu folwarcznego. Zespół położony jest w północno-zachodniej części wsi. Dwór zbudowany w 2 połowie XIX wieku na planie prostokąta, murowany, parterowy z użytkowym poddaszem, podpiwniczony. Obecnie jest w posiadaniu Państwowego Instytutu Badawczego w Puławach. Zachowało się historyczne wyposażenie i wystrój wnętrza, piece kaflowe, parkiety, stolarka okienna i drzwiowa, drewniane schody, sztukaterie, ceramiczne posadzki w piwnicach. Dwór położony w parku o powierzchni 13,5ha.

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. Należała wtedy do rodu von Sanitz. W 1608 roku właścicielami wsi byli bracia Andreas, Kaspar i Otto von Sanitz. W 1672 roku Thomas von Sanitz zamienił swoją część z Christianem Heinrichem von Appelmann i Anne Eve von Wernicke. W 1682 roku jako właścicieli wymienia się: Bernda Friedricha, Thomasa Ehrenteicha i Heinricha von Sanitz. Pod koniec XVII wieku cały majątek przeszedł na własność rodziny Dietrich. W 1715 roku wymienia się wdowę oraz brata Johanna Friedricha Dietrich, który ożenił się potajemnie z bratową tracąc stanowisko duchownego w Myśliborzu. W 1745 roku właścicielem dóbr jest Ernst von Saudach, który w 1748 roku sprzedaje dobra kapitanowi Christophowi Ludwigowi baronowi von der Goltz. Kolejno dobra są w posiadaniu Antona Gottlieba barona von der Goltz, starosty powiatu strzeleckiego, a następnie jego brata, kapitana Johanna Christiana barona von der Goltz, który w 1802 roku sprzedał majątek Augustowi Theodorowi Eisenhardt z Berlina. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje Heinrich Sigismund August von Langen(n). Zostaje adoptowany przez ostatniego męskiego potomka rodu von Steinkeller, Abrahama Ernsta, zmarłego w 03.10.1826 roku. Heinrich Sigismund August von Langen(n)-Steinkeller(24.02.1788-31.10.1867), ożeniony z Friederike von Kӧller, przyjął nazwisko Steinkeller do swojego i tworzy fideikomis z posiadanych majątków. Rodzina von Langenn-Steinkeller posiada dobra wielisławickie do 1945 roku. W 1879 roku majątek ich obejmował 913ha gruntów. W tym czasie właścicielem był Max von Langenn-Steinkeller, zmarły w 1894 roku. W 1896 roku majątek obejmował 979ha gruntów a administratorem dóbr był niejaki Kupka. W 1914 i w 1929 roku majątek obejmował 986ha gruntów i należał do porucznika Wernera von Langenn-Steinkeller, urodzonego w 1878 roku.

DWÓR

Dwór zbudowany 1800 roku, a powiększony o oficynę i kuchnię w połowie XIX wieku, odnowiony w 1896 roku. Klasycystyczny, konstrukcji szachulcowej. Część starsza piętrowa, dobudówki parterowe. Zachowana klasycystyczna klatka schodowa. Położony w obrębie niewielkiego parku krajobrazowego z początku XIX wieku. Dwór do 1988 roku w ruinie. W 1989 roku zburzony i rozebrany.

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego. Stara wieś sięgająca swoimi początkami średniowiecza. Po raz pierwszy wzmiankowana dopiero w 1620 roku(Wojecz). Należały wtedy do rodziny Breza. W 1626 roku rodzina Brezów sprzedaje wieś za 100000zł polskich Janowi z Kolna Prusimskiemu, żonatemu z Teresą Gajewską. Był synem Krzysztofa i Teresy z Grudzińskich. W 1700 roku Krzysztof Prusiński zapisał majątek braciom, Sebastianowi i Ludwikowi, a po śmierci Ludwika całość przepisał na Sebastiana. W 1748 roku wieś należy do Melchiora, syna Sebastiana i Zofii Gurowskiej. W 1779 roku właścicielem był Onufry z Kolna Prusiński, który dobra te miał sprzedać Janowi na Kwilczu Kwileckiemu, kasztelanowi biechowskiemu, międzyrzeckiemu i Rogozińskiemu,  synowi Łukasza Kwileckiego i Barbary Lipskiej. Na początku XIX w. Kwileccy tracą prawo do majątku w Wiejcach. W XIX wieku dość częste zmiany właścicieli. W 1819 roku pojawia się informacja o kolejnych właścicielach majątku, którymi była rodzina von Alvensleben i kapitana von Rohr. Prawdopodobnie informacja o zakupie majątku na licytacji przez rodzinę Gorayskich z Goraja jest nieprawdziwą. Kolejnym właścicielem był niejaki Koch, wymieniony w 1836 roku, założyciel folwarku Wilhelminenhof, wymieniony w spisie właścicieli majątków w 1848 roku ale informacja ta jest błędną. W 1840-41 roku dobra w Wiejcach należą do niejakiego Liviusa, patrona Domu Sierot w Międzychodzie. Kolejnym właścicielem był H. Glaeser, wzmiankowany w spisie majątków w 1845-46 roku. W 1855 roku majątek posiada Wilhelm Georg von Jena-Kothen. W 1865 roku dobra posiadał von Hieschfeld. W 1872 roku właścicielem dóbr jest pochodzący z powiatu ostrzeszowskiego, kupiec Adolf Wollman, właściciel miejscowej huty szkła. Od 1874 roku (współ)właścicielem majątku został porucznik von Thielen. Kolejnym właścicielem była rodzina von Rathenow. Wg spisu majątków z 1870 roku właścicielem była rodzina von Rathenow-Spree auf Spree a dzierżawcą Rӧsler i Gustav Glӓsmer. W 1877 roku dobra o areale 832ha posiada rodzina von Lӧbecke. W 1896  roku majątek należący do Karla von Lӧbbecke obejmował 879,31ha gruntów i administrowany był przez kapitana Karla Just. W latach 1902-1904 majątek posiadał Raetzel(Raetzoll) z Berlina. W 1907 roku majątek obejmował 383ha gruntów i należał do Luise Raetzel(Raetzoll), z domu Dreher. Przed pierwszą wojną światową majątek zakupiła rodzina von Benningsen. Posiadali dobra do 1945 roku. W 1913 roku majątek o powierzchni 334ha należał do majora Alexandra von Benningsen. W skład majątku wchodził leśniczówka Jezierce(Seewitz).

W 2 połowie XIX wieku major von Jena-Kothen na terenach przylegających do wsi od strony południowo-zachodniej wybudował folwark oraz niewielki dwór z parkiem. Za Alexandra von Benningsen dwór zostaje rozbudowany, powiększony o dwa boczne ryzality, ujednolicono elewacje, a wnętrza zaadoptowano do nowych funkcji. Osiągnięto w ten sposób formę neobarokowego pałacu. W latach 30-tych XX wieku powiększono park oraz założenie folwarczne. Po 1945 roku majątek przejął Skarb Państwa, w pałacu początkowo mieściła się szkoła, od 1958 roku Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych im. J.Krasickiego. Po pożarze w 1967 roku pałac w 1969 roku pałac przekazany Wojskowym Zakładom Motoryzacyjnym Nr 3 w Głownie k. Łodzi. W 1995 roku pałac przejęty przez Zakłady Samochodwe”Jelcz” SA w Jelczu-Laskowicach i w tym samym roku sprzedane Włodzimierzowi Janowiczowi i jego spółce „Constructa Plus Sp. z o.o.” w Poznaniu. Kolejnym właścicielem była firma BAL-TUR Grupa Hotelowa z siedzibą w Sopocie. Obecnie jest to Chevere spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Wiejcach pod adresem Majątek Ziemski Pałac Wiejce.

Wieś położona w gminie Szprotawa powiatu żagańskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1240(Uechlic), kolejno w 1260(Villa Vechlic), 1283(Weychelsdorph). W 1538 roku wieś należała do Christopha von Kittlitz. W XVII wieku wieś w posiadaniu Georga von Haugwitz. W 1718 roku dobra zostały sprzedane Balthasarowi baronowi von Stosch. Po nim dobra odziedziczył jego syn, Alexander baron von Stosch.  Kolejnymi właścicieli majątku były rody: von Studnitz, później von Niebelschütz, a następnie Vitzthum von Eckstӓdt– żona właściciela z domu von Niebelschütz. W 1786 roku majątek zakupił dzierżawca dóbr, Georg Sigismund Neumann, syn miejscowego chłopa, który pracowitością i dużemu zmysłowi do interesów dorobił się znacznego majątku. Rodzina nobilitowana w drugiej połowie XIX wieku. W 1914 roku właścicielem był Konstantyn von Neumann.

ZESPÓŁ DWORSKI

Zespół dworski, w skład którego wchodzi dwór, budynek mieszkalno-gospodarczy, rządcówka, stajnia, wozownia, stodoła i park. Dwór klasycystyczny, zbudowany w roku 1798, powiększony przybudówką w trzeciej ćwierci XIX wieku. Murowany z cegły, na planie prostokąta, z przybudówką od strony zachodniej. Piętrowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym. Część środkowa fasady zaakcentowana pilastrami. Wejście poprzedzone portykiem wspartym na czterech kolumnach, podtrzymujących balkon. W sąsiedztwie dworu park krajobrazowy z XVIII wieku.

2013r.

DOM OGRODNIKA ORAZ ZABUDOWANIA GOSPODARCZE

Od marca 2013 roku po 2-letnim remoncie, na terenie założenia dworskiego powstało centrum hotelowo-rekreacyjne. W ofercie: 6 luksusowych apartamentów, 28 komfortowych pokoi w części hotelowej, 4 stylowe restauracje, piwniczka winna i biblioteka, 300-osobowa sala balowa i konferencyjna, Spa & Wellness z krytym basenem o pow. 60m kw., siłownia, gabinety masażu i odnowy biologicznej, gabinety kosmetyczne i zabiegowe, sauna, kriokomora i tężnia solankowa. Na terenie parku pole golfowe, tor łuczniczy, boisko do siatkówki plażowej. Dodatkowo właściciel założenia dysponuje lądowiskiem dla helikopterów i awionetek.

2022r.

Wieś położona w gminie Brzeźnica powiatu żagańskiego wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1290. Właścicielem miejscowości był wtedy Jacobus de Wichow = Jakub von Promnitz. Jego przodek brał udział w bitwie pod Legnicą w 1241 roku po stronie Henryka II Pobożnego. Wichów był gniazdem rodowym młodszej linii rodu von Promnitz. Starsza linia pochodząca z Lasocina wymarła w 1612 roku. Posiadali wieś do XVI wieku. Wymieniony Sigismund von Promnitz(zm.1444), Caspar i Balzer von Promnitz. W XVII wieku dobra są w posiadaniu baronów von Gersdorf– wymieniany  Rudolf von Gersdorf(12.05.1629-09.12.1696), Rudolph von Gersdorf(12.06.1660-11.09.1729), Gottlob Ehrenreich von Gersdorf(12.01.1666-28.04.1720). Na początku XVIII wieku jako właściciela wsi wymienia się hrabiego von Redern z Małomic. Prawdopodobnie wtedy dochodzi do podziału wsi na część górną i dolną z założeniami dworskimi. W 1830 roku obie części wsi należały do Juliusa Johanna barona von Lüttwitz. W 1845 roku właścicielem Górnego Wichowa była rodzina von Meyer, później hrabiowie von Schweinitz und Crayn.

WIEŻA MIESZKALNA

Prawdopodobnie na wysepce połączonej mostem zwodzonym ze stałym gruntem stała wieża mieszkalna z zabudowaniami. Całość założenia już po przebudowie widoczna na rysunku F.B.Wernera z XVIII wieku. Prawdopodobnie została wybudowana przez rodzinę von Promnitz w XIV wieku. Obecnie bez śladu po założeniu.

WICHÓW GÓRNY

Jest najstarszą częścią wsi. Po założeniu zachowały się resztki zabudowy gospodarczej.

WICHÓW DOLNY

W latach 20-30-tych XX wieku majątek należał do rodziny Schwenkenbecher, która prawdopodobnie dokonała przebudowy pałacu. W 1933 roku należy do Otta Heinrich.

Wieś położona w gminie Bobrowice powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIV wieku. Wzmiankowana w 1484 roku(Welmeniz).  Pod koniec XVII i na początku XVIII wieku majątek w rękach rodu von Wegerer– wzmiankowany Carl urodzony w 1690 roku. W 1713 roku majątek posiada Heinrich Otto von Gablenz, właściciel Chocicza, i Górzyna. Wg spisu z 1718/19 roku własność kapitana Franza Wilhelma von Gablenz. Od początku XIX wieku do lat 30-tych XX wieku majątek w posiadaniu rodziny von Beerfelde– wymieniony George Friedrich zmarły w 1799 roku, Adolf zmarły w 1806 roku, Gustav zmarły w 1854 roku, Georg von Beerfelde, zmarły w 1902 roku. W 1879 roku majątek rodu von Beerfelde obejmował 989,06ha gruntów. W 1896 roku majątek o areale 986,50ha był częścią majoratu należącego do rodziny von Beerfelde. W 1914 roku majątek o areale 987ha  wchodził w skład majątku w Lubsku należącym do Gustava von Beerfelde. W 1929 roku majątek o areale  987ha  należał do Dr Meyer ze Starej Wody.

We wsi dwa majątki.  Po założeniu dworskim położonym we wschodniej części wsi pozostał budynek gospodarczy z XIX wieku. Na północnym krańcu wsi resztki drugiego założenia folwarcznego.