HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1308. W 1385 roku jako właścicieli wsi wymienia się rodzinę von Lange.  W 1404 roku majątek z siedzibą dworską należał do Mikołaja z rodu Wadwiczów.    Od 1514 lub 1517 roku do 1744 roku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff.   Prawdopodobnie pod koniec XVIII wieku dochodzi do podziału wsi na dwa majątki: A i B.

MAJĄTEK A

Prawdopodobnie majątek A jest najstarszą częścią wsi. Na początku XIX wieku należała do rodziny von Angern oraz rodziny Schwarz. Od 1850 roku własność Fr. Wilh. Aug. Stubenrauch. Od początku XX wieku majątek w posiadaniu rodziny Fälligen. Pałac nie istnieje. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy o powierzchni 3 ha oraz oficyna z końca XVIII wieku.

MAJĄTEK B

Na początku XIX wieku własność rodziny Schwarz. Posiadali majątek jeszcze w 1857 roku.  Po 1880 roku dobra B należały do rodziny von Wentzel– wymieniony Ernst von Wentzel oraz Maria Angela z domu hrabianka von Schmettow.

Początki wsi sięgają średniowiecza. W roku 1470 rodzina von Löben sprzedaje majątek Janowi Lasocie/Lasseth/. W 1524 roku właścicielem wsi jest biskup von Salza, a już w 1608 majątek był w rękach rodu von Sack. Jako właściciele rodzina von Sack wymieniana była w roku 1640 i 1670 roku. W 1685 dobra były w posiadaniu Kiliama von Sommerfeld. Pod koniec XVII wieku dobra w rękach rodu von Knobelsdorff. W 1700 roku majątkiem zarządzał Hans Ernst von Knobelsdorff. Majątek ponownie trafia do rąk rodziny von Sommerfeld. W 1774 roku wymieniany Theodor von Sommerfeld. W 1752 roku Erasmus Friedrich von Schenckendorff zakupuje część majątku od Friedricha von Sommerfeld. W XVIII wieku wymieniany również Johann Georg von Schenckendorff.  W 1822 roku jako właściciela dóbr mostkowych podaje się Wilhelma von Heinersdorf. Po nim majątek jest w posiadaniu Georga von Päch, którego córka Minna wychodzi za mąż za Brescius`a. Jego syn Theodor Brescius sprzedaje majątek w 1867 Fritzowi Schulz, który po nobilitacji otrzymuje nazwisko von Schulz von Heinersdorf. Pod koniec XIX wieku wymieniony Friedrich von Schulz von Heinersdorf. W 1907 roku właścicielem majątku był Hans Henning von Schulz von Heinersdorf. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był Karol Henning von Schulz von Heinersdorf.

PAŁAC

Pałac zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, około roku 1870, neorenesansowy. Murowany, piętrowy, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym, z bogatym wystrojem sztukatorskim wnętrz. Szczególnie ciekawe są zdobienia o motywach alegorycznych i roślinnych, naśladujące wzory antyczne i renesansowe. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.

Przy pałacu park w stylu krajobrazowym. Przy drodze do Przełaz przy leśnej odnodze prowadzącej do opuszczonego folwarku Zagórze wznosi się na wzgórzu wieża widokowa, zwana popularnie Wieżą Bismarcka, najprawdopodobniej z początku XX wieku.

DWÓR

Wieś położona w gminie Żary powiatu żarskiego. Należała do państwa stanowego Żary. Po raz pierwszy wymieniona w 1350 roku(Ulrichsdorff) oraz w 1381 roku(Nedir Ulristoerff) i w 1508 roku(Nydern Ullersdorff). Wieś wasalna majątku żarskiego. Należała do: von Wachow(1381), von der Heyde(1381- wymieniony Ottos von der Heyde), szpital dolny żarski(1381), von Wachow(1432- wymieniony Arnold von Wachow), von Biberstein(1432- wymieniony Ulrich von Biberstein), von Jauernitz(1508, 1509/12), von Wachow(1508, 1545, 1570, 1620), von Gablenz(1619, 1620), von Schwanitz(1690, 1708- wzmiankowany Johan Friedrich von Schwanitz(1680-1696), Gottlob von Schwanitz(1652-1708) oraz Eleonora Hedewig von Schwanitz, z domu von Vorrmann(1658-1717), hrabiów von Promnitz(1717-1746) i posiadali majątek do XIX wieku. Od połowy XIX wieku wieś staje się wsią przemysłową z powodu odkrycia na jej terenie złóż węgla brunatnego. Powstałe wtedy kopalnie były czynne do lat 60-tych XX wieku.

DWOREK

W zachodniej części wsi majątek ziemski. Obecnie na terenie majątku widoczny budynek mieszkalny-dwór? oraz budynki gospodarcze. Dwór zbudowany był w XVIII wieku(1739). W północno-wschodniej części wsi przy zbiegu ulic: Wiejskiej, Kolejowej i XXX-lecia znajdował się drugi majątek ziemski.

Wieś położona w gminie Kłodawa powiatu gorzowskiego. Po raz pierwszy wymieniana w 1300 roku, kiedy to margrabia Albrecht III osiedlił tu zakon cystersów z Kołbacza koło Szczecina. W 1539 roku nastąpiła sekularyzacja klasztoru by w 1540 roku całkowicie klasztor zlikwidować. W miejscu dawnych posiadłości cysterskich utworzono domenę państwową z siedzibą w zespole klasztornym. W XIX wieku majątek dzierżawiony przez rodzinę Dietz von Bayer. Utrzymali dzierżawę do 1945 roku. W 1879 roku majątek obejmował 550,03ha gruntów. W 1914 roku majątek wielkości 1263ha, dzierżawiony przez porucznika Ericha Dietz von Bayer. W skład majątku wchodził folwark Santocko(Zanzin) i Kłodawa(Cladow) z folwarkiem Dziczki(Jӓgerswerder). W 1929 roku majątek obejmował 1253ha. Dzierżawcą była nadal rodzina Dietz von Bayer a administratorem majątku porucznik w stanie spoczynku W. von Jӓhnichen. W tym czasie w skład majątku wchodziły: folwark Santocko(Zanzin), majątek (Cladow), folwark(Jӓgerswerder), mały majątek Paula Pach(21ha). Ostatnim dzierżawcą majątku był pułkownik Erich Dietz von Bayer.

DWÓR

Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i podzielono na dwie części. Dwór był w posiadaniu SKR w Gorzowie Wlkp. Od 1979 roku stanowił własność Zakładu Doświadczalnego Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Małyszynie. Od lat 90-tych XX wieku jest w rękach prywatnych- prawdopodobnie Polski mieszkającej na stałe w Szwecji.
Na terenie dawnego klasztoru cysterskiego, w ramach założenia folwarcznego leży dwór zbudowany przez rodzinę von Bayer w roku 1830. Pod koniec XIX wieku przeprowadzono prace remontowe, modernizacyjne z rozbudową dworu o skrzydło zachodnie. Dwór założony na planie prostokąta, murowany z cegły, podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem dwuspadowym. Z oryginalnego wystroju wnętrz zachowały się drewniana oryginalna więźba dachowa o konstrukcji krokwiowo-jętkowej, w holu fragment boazerii, w pokojach drzwi płycinowe z supraportami, reprezentacyjny piec kaflowy, relikty sztukaterii na suficie oraz wystrój pokoju myśliwskiego na poddaszu z artykulacją ścian w formie kanelowanych pilastrów, dźwigających profilowany gzyms oraz kasetonowy strop.

Wieś o korzeniach średniowiecznych. W 1424 roku własność rodu von Sehren-von Seherr. W 1438 roku na terenie wsi siedzibę swoją miał Peter von Sehren a w 1511 Sigmund Serer. W 1548 roku własność Bartuscha von Sehr. Wszyscy mimo innych zapisów nazwiska pochodzą od rodu von Seherr. W XVI i XVII wieku dobra przechodzą w ręce rodu von Abschatz. W 1607 wzmiankowany Friedrich von Abschatz oraz jego córka Elisabeth.  W 1687 roku dobra należały do Wilhelma von Spönla. W 1688 roku zostały zakupione przez Balthasara II von Lüttwitz od Wilhelma Hermanna von Spönla. W 1818 roku majątek jest w rękach wdowy po ostatnim z rodu Karlu Friedrichu baronie von Lüttwitz- Charlotty Ernestine Renate, z domu von Kottwitz(*07.07.1785-+19.01.1836) i ich niepełnoletniej córki Juliane(*15.03.1818-+20.05.1820). W testamencie z 1836 roku przekazuje majątek w Międzylesiu swojej siostrze Friedenke Ernestine Henriette Elisabeth von Diebitsch. W 1840 roku majątek posiadała pani Zippel. Od 1845 roku a wzmiankowana w 1857 roku rodzina von Reder była właścicielem majątku w Międzylesiu. Kolejni właściciele to: Gustaw Matthaeus, Maria Reiche(córka Gustawa), August Götz, Willi Schade(1898), Otto Krüger(1909), Reiche(1917), Marie Reiche, Siegfried Reiche– do 1945 roku. Po 1945 roku w posiadaniu Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich, następnie Urzędu Gminy w Niegosławicach. Pałac zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty niskim czterospadowym dachem mansardowym z lukarnami. Obecnie nieużytkowany, popadający w ruinę.

Pierwsza wzmianka o zamku międzyrzeckim pochodzi z 1002 roku z relacji biskupa Merseburga Thietmara. W 1005 roku w trakcie przemarszu wojsk Henryka II zamek oraz gród międzyrzecki został spalony. W XI wieku Międzyrzecz był pod wpływem Brandenburgii i Pomorza Zachodniego by na początku XII wieku przejść ponownie w posiadanie Piastów. Po śmierci Bolesława Krzywoustego, Międzyrzecz wraz z okolicami jako część Wielkopolski przypada księciu wielkopolskiemu oraz krakowskiemu- Mieszkowi Staremu a po nim Międzyrzecz wraz z zamkiem dziedziczą jego synowie: Odo- książę poznański i kaliski oraz Władysław Laskonogi- książę poznański i krakowski. Do zasług księcia Przemysła I należy ustanowienie w Międzyrzeczu kasztelani. Źródła z 1230 roku podają jako kasztelana zamku międzyrzeckiego Teodoryka i jego syna, Jana. Około 1248 roku Międzyrzecz otrzymał prawa miejskie. W 1269 roku opiekun syna Przemysła I- Bolesław Pobożny umocnił miasto oraz zamek. Mimo tych zabiegów zamek jak i miasto zostało zdobyte i spalone przez Ottona Brandenburskiego. Wykorzystując prawa majątkowe do miasta i zamku Małgorzaty Brandenburskiej, wdowy po królu Przemyśle II, Brandenburczycy podstępem zajęli zamek, a w 1306 roku margrabia Jan dla umocnienia granicy wydaje Międzyrzecz rycerzom von Uchtenhagen. Międzyrzecz wraz z zamkiem odzyskuje dla Polski Władysław Łokietek. Za Kazimierza Wielkiego w drugiej ćwierci XIV wieku rozpoczęto budowę nowego zamku, kończąc ją zapewne pod koniec czwartej ćwierci tego stulecia. W tym też czasie kasztelanem na zamku był Wincenty z Szamotuł. W 1426 roku zamek wizytował sam król Władysław Jagiełło. W 1466 roku Kazimierz Jagiellończyk oddał w zastaw zamek międzyrzecki Piotrowi z Szamotuł. W wyniku zdrady w roku 1474 zamek został zdobyty przez Ślązaków pod wodzą Jana II Żagańskiego wraz z oddziałami króla Węgier Macieja Korwina oraz przy udziale poddanych księcia Henryka kożuchowskiego i głogowian. Zarządcą zamku w czasie napadu księcia Jana Żagańskiego był Sędziwój Żydowski. Po zdobyciu zamek stał się siedzibą Stefana Zapolyi. Stefan Zapolya pochodził z zamożnego węgierskiego rodu. Za czasów Macieja Korwina, króla Węgier zrobił oszałamiającą karierę. Był generalnym starostą Śląska i Łużyc w latach 1473-78, żupanem spiskim(1486-99), żupanem trenczyńskim(1481-1499), starostą Austrii(1485-90), żupanem szaryskim(1492-94), palatynem Węgier od 1492 roku, czyli najwyższym świeckim urzędnikiem na Węgrzech. Dwukrotnie żonaty. Drugą żoną Stefana była Jadwiga, księżniczka cieszyńska z rodu Piastów, z którą miał czworo dzieci: Jana(1487-1540), od 1526 roku króla Węgier, Jerzego(1495-1526), żupana Spisza, Barbarę(1496-1515), królową Polski, żonę Zygmunta I Starego, Magdalenę, zmarłą w młodym wieku. W 1520 roku wojska saskie ciągnące na pomoc Krzyżakom zburzyły średniowieczny zamek. Rozpoczęta odbudowa zamku przez Zygmunta Starego zakończona została w roku 1533. Po odbudowie i wzmocnieniu w 1574 roku przebywa na zamku król Polski Henryk Walezy. Zamek uległ dewastacji w czasie wojen szwedzkich w XVII wieku. W 1691 roku próbował go odbudować ówczesny starosta międzyrzecki Piotr Opaliński lecz śmierć starosty w tym samym roku przerwała odbudowę. Według lustracji z roku 1699 zamek był opuszczony i zdewastowany. Urząd starosty międzyrzeckiego sprawowali znani politycy, M.in.: Łukasz Górka, Stanisław Ostroróg, Jan Zamoyski, Bogusław Leszczyński, Piotr Opaliński, Stanisław Jan Jabłonowski, Antoni Barnaba Jabłonowski. Starostami międzyrzeckimi na początku XVIII wieku byli Mikołaj z Radomicka Radomicki oraz Jabłonowski, którzy wybudowali obok zamku rezydencję dla starostów. W 1793 roku zamek przestał być królewszczyzną i został przejęty przez państwo pruskie, które w całości wraz z budynkami starostwa i folwarkiem zamkowym oddało w dzierżawę ministrowi hrabiemu Lucchiesini. Ten majątek odkupił i wkrótce sprzedał Sturzel`owi(1845)- (J.N. Bobrowicz w swoim „Opisaniu…” z 1846 roku podaje jako właściciela nadal hrabiego Lucchesini), a następnie zamek od 1852 roku przypadł rodzinie Dziembowskich. Pierwszym z tego rodu był Stefan August von Dziembowski, żonaty z Jeannette Wilhelminą von Unruh. Miał z nią trzech synów. Od 1855 roku własność Stephana Sigismunda von Dziembowskiego. Po śmierci Stephana Sigismunda 25.12.1859 roku Międzyrzecz- zamek dziedziczy Stefan von Dziembowski, żonaty z Marią Konstancją von Kalckreuth, córką Leopolda von Kalckreuth, pana na Kursku. Majątek jego obejmował w 1870 roku 1121ha a w 1896 roku 1555 ha gruntów.  Po jego śmierci dnia 15.09.1900 roku dobra przechodzą na Stefana Konstantego. W 1907 i 1913 roku majątek kapitana Stefana Konstantego von Dziembowskiego wraz z folwarkiem Łęgowskie(Wilhelmsthal)-  obecnie Ranczo Klama obejmował 1024ha gruntów. Po bezpotomnej śmierci Stefana Konstantego von Dziembowskiego w 1914 roku majątek przejmuje siostra Stefana, zamężna za Ludwiga Friedricha Heinricha von Tempelhoff. Ostatnim właścicielem majątku z założeniem zamkowym był ich syn, Kurt von Tempelhoff. Drugi majątek, zwany miejskim(Stadtgut) obejmował 167,49ha i należał do Roberta Kӧnig.

ZAMEK lata 50-te XX w.

Międzyrzecz 2002r.

Międzyrzecz 2015r.

Zamek usytuowany jest na zachód od starego miasta. Gotycka warownia, murowana z cegły została założona na planie wieloboku. Z pierwotnego założenia pozostała część murów obwodowych, arkadki, na których wspierał się drewniany ganek obronny, resztki cylindrycznej wieży oraz częściowo zrekonstruowana czworoboczna budowla gotycka dawna wieża lub dom przybramny. Z renesansowego okresu pochodzą basteje(w łączącym je murze znajduje się brama wjazdowa i furta dla pieszych) oraz piwnice renesansowego budynku mieszkalnego.

DWÓR-rezydencja starostów, obecnie muzeum.

MAJĄTEK ZAMKOWY

W 1913 roku 6 byłych majątków miejskich należących do: Majątek 1 do Maxa Exner(142ha), Majątek 2 Richard Gumpert, Majątek 3 do Emila Kӧnig(200ha), Majątek 4 do Michalskiego, Majątek 5 do Ernsta Wegwerth(43ha), Majątek 6 do Rudolfa Wotschke(68ha).

FOLWARK SAGNER

Folwark położony był przy obecnej ulicy Pamiątkowej. Nie zachowały się budynki po założeniu.

FOLWARK JOKISCH

Przy obecnej ulicy Długiej położony był kolejny folwark. Z założenia zachował się budynek gospodarczy i mieszkalny.

FOLWARK MIEJSKI- 2020r.

Założony przed 1931 rokiem folwark miejski. Zachował się budynek mieszkalny oraz budynki gospodarcze.

Mapy od lewej: XIXw., 1931r., 1935r.

WILLE

Willa fabrykanta-ul. Konstytucji 3 Maja 60

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z XIV wieku. Jako pierwszy właściciel wymieniany jest ród von Biberstein w XIV wieku, później von Dobschütz w roku 1472. W 1551 jest w rękach cesarza, by w roku 1556 ponownie powrócić do rodziny von Dobschütz. Bardzo częste zmiany właścicieli miejscowości: von Bibran(1587), von Duoos(1588), von Haugwitz(1592), von Logau(1594), von Wildau(Wilde z Chełmicy(1598), von Petersdorf(1601), von Unruh z Miednicy(1616), von Rackel(1623), przez 14 lat w posiadaniu księcia żagańskiego, von Petersdorf(1669-70), von Dyhern z Tschernitz(1686), von Rahden(1770, który prawd. od 1750 był w posiadaniu miejscowości jako spłata długów od von Dyhernów), von Rade(1791), Hohnisch(1801), von Meyer zu Knonow(1806)- wymieniony Karl, Wilhelm Haake(1830), Dallmer(1840), Pförtner von der Holle(1855), von Klitzing z Demerthin/Prignitz(1856)- wymieniony Wilhelm, Dehnicke(1864), Fuhrmann(1868), Hubner(1869), Fruhling(1869), Schmatz(1869), von Zedlitz-Neukirch(1870), Schmatz(Schmalz)(1871), John(1876), baron von Pawel-Rammingen(1877), Kreutz(1881), Mirus(1883), Petsch(1886), Goedecke(1890), Stendel z synami, von Ggloffstein(1895), Riemer(1898), Gebler(1900), Lingke(1906), Bank Ziemski z Berlina(1910), von Rudno-Rudziński(1912)- wymieniona Else z domu von Poncet, Gralow(1917), Zarząd Miejski z Forst(1928), Knoch(1932), Wentzel(Wenzel)(1938-1940).

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

Po 1945 roku majątek użytkowany przez PGR. Obecnie opuszczony, popadający w ruinę. Dwór zbudowany około połowy XIX wieku, późnoklasycystyczny, murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, nakryty dachem czterospadowym. Fasada zaakcentowana na osi lekko występującym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Elewacja w dolnej kondygnacji boniowana, ryzalit podzielony pilastrami.
W pobliżu park podworski.

ZABUDOWANIA DWORSKIE I PARK

Wieś położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1333 roku, kiedy była lennem Hermanna Robel. Od 1337 roku w rękach rodu von der Osten- żona Betkina von der Osten, Małgorzata Nałęczówna otrzymała dożywocie we wsi. Pod koniec XV wieku dobra w rękach rodu von Gramme(Gramm)– ok. 1450 wzmiankowany Henning von Gramme(E.Rymar 654), 1499- Mathias, Henning II, Eckhart, Claus, Christoph von Gramme(E.Rymar 813). Asmus von Gramme po 1640 roku sprzedał dobra szwedzkiemu pułkownikowi Danielowi Ouvris. Wdowa po pułkowniku, Margarete Hedwig z domu von Parr, wyszła ponownie za mąż za szwedzkiego generała Helmfeldta(Holmfeldt). W 1658 roku elektor Fryderyk Wilhelm wg jednej z wersji skonfiskował majątek Helmfeldta, wg drugiej wersji  w 1667 roku odkupił dobra od generała za sumę 9000 talarów i wydzierżawił go rotmistrzowi von Gramme. W 1673 roku majątek w rękach Balthasara Ludwiga von Gramme. W 1715 roku właścicielem majątku był Joachim Friedrich von Sydow. W 1721 roku od rodziny von Sydow dobra zakupił Friedrich Sigismund von Waldow(1682-1742), założyciel gałęzi mierzęcińskiej linii Hammer-Bernstein. Majątek należał do rodu von Waldow-Mehrenthin do 1945 roku.

Właściciele Mierzęcina z rodu von Waldow:

1. Friedrich Sigismund von Waldow(1682-1742)& 1.Hedwiga Katharina von Oppen-Trampe, 2.Helena von Güntersbergin, 3. Maria von Bismarck, z domu von Bornstaedt
2. Friedrich Wilhelm von Waldow(1717-1762)&Henrietta von der Marwitz
3. Johann Friedrich Ludolph von Waldow(1762-1830)&Henrietta von Waldow
4. Friedrich Heinrich Wilhelm(1792-1848)&Wilhelmina von Winterfeld
5. Robert Friedrich von Waldow(1820-1896)&Matylda von Köller-Kantreck
6. Bernhard Robert(1856-1914)&Catharina von Köller-Kantreck
7. Bernd Sigismund von Waldow(1888-1937)&1.Ulla von Winterfeld, 2. Anne-Marie Gibelius
8. Norbert von Waldow(1921-1944?)

W 1879 roku obejmował 3437ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 3748,32ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 3617hai należał do Bernharda von Waldow. W skład majątku wchodziły folwarki: Podlesiec(Waldowshof) i Kępa Zagajna(Friedrichslust, Buschkamp). W 1929 roku majątek Bernda-Sigismunda von Waldow-Mehrenthin obejmował 3675ha. W skład majątku wchodziły: Podlesiec(Waldowshof), Kępa Zagajna(Buschkamp, Friedrichslust).

PAŁAC

Pałac zbudowany w latach 1861-63  w stylu neogotyckim dla Roberta von Waldow. Jest to budynek murowany z cegły, postawiony na kamiennych fundamentach, piętrowy, założony na planie zbliżonym do prostokąta, z ośmioboczną wieżą, podpiwniczony. Po 1945 roku majątek przejęty przez Skarb Państwa. W latach 1946-1952 zaadoptowany na dom dziecka prowadzony przez siostry benedyktynki-Samarytanki od Krzyża Chrystusowego. Od 1959 roku całe założenie przejęte przez PGR w Mierzęcinie. Sam pałac zaadoptowany na potrzeby Państwowego Gospodarstwa Rolnego- w pałacu mieściły się biura, stołówka, świetlica wiejska, przedszkole i mieszkania dla pracowników. Od 1981 roku nieużytkowany. W 1998 roku Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa w Gorzowie sprzedała pałac z parkiem firmie NOVOL z Komornik koło Poznania, która w 1999 roku dokupiła zabudowania folwarczne położone obok pałacu. Rozpoczęte prace remontowe pałacu zakończono w 2002 roku. Obecnie pałac pełni funkcję hotelową i restauracyjną. Pałac usytuowany w sąsiedztwie parku krajobrazowego z XIX wieku.

Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1348 roku(Masdorp), kolejno w latach: 1381(Mast0erff), 1527(Matsdorf), 1538(Mastorf), 1593(Massdorf). W 1348 roku należała do Dersekina von Weissensee. W 1356 roku część gruntów w rękach Kristiana von Witzleben oraz Heinricha i Friedricha von Kottwitz. Później w rękach rodu von der Heyde(1526, 1546) oraz von Kalckreuth-Matzdorf(1538, 1578).  Kolejni właściciele: von Kottwitz(1582, 1595), von Schӧnaich i von Rackel(1588), von Wiedebach(1589-1637). W XVII wieku(1686/87) należała do rodu von Bünau– wymieniony Rudolph von Bünau(+1686). Majątek należał do rodziny von Bünau jeszcze w 1722 roku- portal herbowy na ścianie pałacu. Kolejnymi właścicielami wsi była rodzina von Rabenau(portal herbowy na ścianie pałacu z herbem von Rabenau i von Haugwitz i datą 1769) i von Stammer(1810, 1819). Na początku XIX wieku w posiadaniu rodziny von Schlinzigk(1828-1838), później w rękach rodziny Gritzner(1838-1861)- wymieniony Adolf(+1851), Hugo(1851-+1857, Ida Gritzner, z domu von Francois(+1902). Kolejnym właścicielem jest rodzina von Falckenberg(1861-1872)- wymieniona Ida Gritzner-von Falckenberg, później von Geldern– wymieniona Frau…z domu Fritz. Na początku XX wieku majątek w rękach baronów von Bodenhausen– wymieniony Thilo baron von Bodenhausen. Kolejnym właścicielem był Naumann z Lipska. Po nim dobra dziedziczą Hans i Ilse Senf z Lipska. Ilse Senf była siostrą Naumann`a. Po ich śmierci dobra są w rękach ich syna, Joachima Senf i jego żony Hildegardy Senf z Lipska. Hildegarda Senf przebywała na dworze do przyjścia Rosjan- informacja, za którą serdecznie dziękuję od ich syna Andreasa Senf, mieszkającego w Nowym Jorku. 

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

Pozostałością założenia dworsko-parkowego jest kordegarda zbudowana w drugiej połowie XVIII wieku. Murowana, założona na planie prostokąta, parterowa, usytuowana na skraju znacznego parku krajobrazowego z XVIII-XIX wieku oraz dom rządcy, wozownia i obora.

Wieś położona w gminie Lubiszyn powiatu gorzowskiego. Początki sięgają wczesnego średniowiecza. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1289 roku. Lenno rodu von der Marwitz. W 1337 roku na terenie wsi znajdowały się 3 siedziby rycerskie. W tym czasie wymieniony był Henning de Marwitz, później Bernt i Reyniko von der Marwitz. W 1453 wymienieni: Klaus, Hans, Christoph von der Marwitz. W 1517 roku wspomniany Zachariasz i Kaspar von der Marwitz. W 1608 roku były dwie siedziby rycerskie, od 1658 roku wymieniany jest Moritz Werner von der Marwitz. W końcu XVII wieku rodzina ta była również w posiadaniu Gralewa, Janczewa, Jenina, Kłodawy, Pyrzan, Racławia, Santoka, Stanowic, Tarnowa, Wieprzyc, Wysokiej i kilku innych wiosek w Nowej Marchii. Od co najmniej 1706 roku właścicielem Marwic i Jenina był Kurt Dietrich von der Marwitz zu Marwitz. Ostatni przedstawiciel tej gałęzi rodu w roku 1747 za sumę 34000 talarów i 300 talarów w złocie odsprzedał Marwice Albertowi Christianowi Ernstowi von Berge(n)(*05.09.1721-+ 08.01.1777). Jego ostatnią wolą było stworzenie z majątku Fideikomisu- niezbywalnej własności rodzinnej.  Na spadkobierców wyznaczył swoje rodzeństwo: porucznika Friedricha Johanna von Berge, porucznika Johanna Philippa von Berge, Luise Marie von Berge, późniejszą von Brenkenhoff oraz Henriette von Berge(niezamężna), która zmarła w 1815 roku. Major Friedrich Johann von Berge zmarł bezpotomnie w 1798 roku. Jego brat Johann Philipp von Berge zmarł w 1801 roku również nie pozostawiając potomków. Dobra przejmuje kuzyn Johann Philipp Ludwig von Bergen(*19.06.1766-+18.11.1831). Miał dwie córki: Luise Mathilde Emilie, późniejszą von Eickstӓdt(Eichstadt, Eickstedt) z Hohenholz i Sophie Luise Henriette von Berge(niezamężną). Po śmierci Johanna Philippa Ludwiga dobra odziedziczył jego brat major Johann Heinrich Gottlieb von Bergen(*1774-+1851), żonaty z hrabianką Friederike Taube von Kudding(*1808), zmarły bezpotomnie. Majątek od 1801 roku był dzierżawiony przez rodzinę Iffland. W 1857 roku majątek nadal w posiadaniu krewnych rodziny von Berge(n). W 1879 roku majątek obejmował 1911,46ha gruntów. W 1896 roku właścicielem był kupiec z Magdeburga, W.von Bergen a majątek jego obejmował 1185ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 1950ha i należał do W. von Bergen a dzierżawiony był przez Rudolfa Iffland. W 1929 roku był w rękach W.von Bergen, dzierżawcą była Pani Marie Iffland, z domu von Vahl a majątek obejmował 1881ha.Taki stan przetrwał do 1945 roku.

DWÓR

Nieznany bliżej  dwór, określany przed wojną jako bardzo stary, został rozebrany w roku 1928. Pozostał po nim 8-morgowy park, założony w 1850 roku. Dalsze założenia parkowe pochodzą z roku 1891 i 1928. W opisie parku z 1939 roku:”Mały artystyczny pagórek z altanką otoczony stawem, świerk pospolity, stare platany, piękne cisy.”