Miejscowość położona w gminie Banie powiatu gryfińskiego. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1345 roku(Wildenbruke). W 1377 roku joannici, do których należała wieś dostali zgodę od książąt pomorskich na budowę zamku i w 1382 roku zakon przeniósł swoją siedzibę z Rurki do Swobnicy. Swobnica była siedzibą komandorii do 1610 roku, kiedy została ona przeniesiona do Słońska. Podczas wojny trzydziestoletniej w roku 1629 Swobnica została zajęta przez wojska cesarskie, które w latach 1630/31 zostały wyparte przez wojska szwedzkie. Umową szczecińską z 1653 roku joannici tracą Swobnicę, która stała się własnością prywatną. Królowa Szwecji podarowała ją swojemu nadwornemu kanclerzowi Johannowi Adlerowi Salvius(*1590-+1652). Po jego śmierci królowa w 1654 roku przekazała Swobnicę szwedzkiemu posłowi w Hamburgu, kupcowi Peterowi Bidal. Po podbiciu całego Pomorza przez wojska brandenburskie w 1675 roku, Wielki Elektor Friedrich Wilhelm przekazał zamek marszałkowi polnemu Georgowi baronowi von Derffinger(*1606-+1695). Po pokoju w Saint Germain Brandenburgia musiała zwrócić większość podbitych terytoriów, w tym Swobnicę. Tym samym wraca ona do Petera von Bidal, który w międzyczasie uzyskał tytuł szlachecki, który w 1680 roku za 120 000 talarów sprzedał majątek księżnej elektorowej Dorothei(*1636-+1689), drugiej małżonce Wielkiego Elektora, która połączyła Swobnicę z Szwedt i Vierraden tworząc majątek Swobnica-Schwedt. Po jej śmierci zamek przeszedł w ręce jej syna, Philippa Wilhelma(*1669-+1711), pierwszego margrabiego linii Brandenburg-Schwedt. Kolejnym właścicielem Swobnicy był syn Philippa Wilhelma, Friedrich Wilhelm(*1700-+1771) a następnie brat Friedricha Wilhelma, Friedrich Heinrich(*1709-+1788), który nie pozostawił męskich potomków. Majątek został przejęty przez główną linię Hohenzollernów w Berlinie. Do 1873 roku Swobnica stanowiła część królewszczyzny, by w tym roku zostać ogłoszoną własnością prywatną rodu von Hohenzollern. Taki stan rzeczy trwał do 1945 roku. Po drugiej wojnie światowej majątek wraz z zamkiem przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Rolne. W samym zamku mieściły się biura, później zaadoptowany na spichlerz. W 1992 roku sprzedany holenderskiemu przedsiębiorcy Panu van Leendert, który nie dokonał żadnych prac remontowych i zabezpieczających zamek, doprowadzając go do ruiny. W 2009 roku powstało Stowarzyszenie Zamek Swobnica, którego celem było ratowanie zabytku. Od 2011 roku zamek stał się własnością gminy Banie  co pozwoliło podjąć prace remontowe ratujące zabytek.

ZAMEK

Położony z dala od wsi zbudowany w latach 1377-1382, przebudowany w 1680-1690. Od początku XX wieku stał opuszczony. Nie zniszczony podczas działań wojennych w 1945 roku. Jest to budowla trzyskrzydłowa z potężną wieżą.

Wieś położona w gminie i powiecie Drawsko Pomorskie. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1300 roku, kiedy właścicielem wsi był Zules von Wedel. W 1326 roku spalona przez wojska Władysława Łokietka podczas wyprawy wojsk polsko-litewskich w celu przejęcia ziem na wschód od rzeki Drawy. W 1384 roku Ziemia Drawska znajduje się w rękach krzyżackich od wykupienia ich od Johanna von Wedla. Prawdopodobnie von Wedlowie nadal byli właścicielami wsi. Kolejnym właścicielem wsi była rodzina von Wolde. Od 1518 roku wieś w rękach rodu von Borcke/Borck/. W 1657 roku we wsi stacjonowały wojska hetmana Stefana Czarnieckiego. W 1715 roku majątek w rękach Philipa von Borcke/Borck/. Ze względu na położenie przez wioskę w roku 1758 przemaszerowały wojska kozackie, w 1807 i 1813 wojska francuskie. Po śmierci ostatniego z von Borcke właścicielem przez krótki okres była wdowa po nim, Luiza von Koschnitzki, która w roku 1838 sprzedaje majątek i wieś krewnemu Georgowi von Knebel-Doeberitz/1810-1880/, najstarszemu synowi Ludwiga von Knebel-Doeberitz i Wilhelminy z domu von Wolde. Georg von Knebel-Doeberitz ożeniony z Adelajdą von Wedel, z domu von Kremzow, w latach 1858-1860  buduje nową siedzibę szlachecką, istniejącą do dzisiaj. Z małżeństwa z Adelajdą miał czworo dzieci- dwóch synów i dwie córki. Dnia 25 stycznia 1920 roku od kuli kłusownika ginie właściciel majątku, doktor praw Bernd von Knebel-Doeberitz. Był to początek końca majątku w rękach rodu. Następcą był jego młodszy brat Gerd, czarna owca rodu, który przez niefrasobliwą politykę finansową, hulaszczy tryb życia doprowadził do upadłości. Z powodu zadłużenia około 1930 roku dochodzi do parcelacji majątku. Po licytacji majątek zakupił doktor Sinnhuber z Berlina.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Pałac zbudowany przez Georga von Knebel-Doeberitz to eklektyczny budynek dwukondygnacyjny z nieużytkowym poddaszem, podpiwniczony, stylizowany na neogotycki zamek, murowany, o rozczłonkowanej bryle, z pięciokondygnacyjną wieżą. Całość otacza park krajobrazowy z aleją grabową.

Wieś położona w gminie Myślibórz powiatu myśliborskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1296 roku. W 1337 roku we wsi 5 działów rycerskich należącym do Henningusa Slamair, Granse, Henningusa de Buch, Ludeke von Scheningen, Liebenthal. W 1362 roku margrabia Ludwik II Rzymski potwierdził lenno wsi braciom Betkinowi, Arnoldowi i Hermanowi von Liebenthal. W 1363 roku Ludwik Rzymski pozwala Mikołajowi von Scheningen(Schӧning) na budowę siedziby rycerskiej na terenie wsi. W 1365 roku wzmiankowani Otto i Ludeke von Schӧning. W 1400 roku pojawia się ród von Hagen, a w 1402 roku Hasson von Brederlow. W 1436 roku panem na zamku sulimirskim jest Henning von Horker. W XV wieku kolejnym rycerzem mającym dobra we wsi jest Arnold von Wreech. W 1444 roku wymienia się rycerzy Gerkina von Wreech, Hansa von Hagen i Wernerea von Ellingen posiadających dobra rycerskie w Sulimierzu. W 1486 roku dobra we wsi posiadali bracia Hans, Kasper i Henning von Horker. W 1551 roku Paul von Ellingen odstępuje swój majątek Hansowi von Wreech z Lipian. W XVI wieku kilka działów rycerskich we wsi. W 1565 roku dobra we wsi posiada ród von Horker, von Schӧnebeck. W 1572 roku mowa o kilku majątkach rycerskich: ród von Horker(wzmiankowani Georg i Hans von Horker, Jakob, wdowa po Marxie, wdowa po Wolfie), Joachim von Schӧnebeck. W 1588 roku wymieniany Andreas von Wreech. Rodzina von Wreech posiadała majątek do 1683 roku. W tym czasie pojawia się ród von Sydow, która w 1644 roku zakupiła część gruntów we wsi od rodów von Wreech i von Hoker a następnie w 1683 roku odsprzedała część gruntów Christianowi Sigismundowi von Waldow.  W 1683 roku część gruntów należała do rodu von Strauss. Po Christianie Sigismundzie dobra dziedziczy jego syn Bernd Wilhelm a następnie wnuk Christian Friedrich, który w 1789 roku sprzedaje majątek za 73500 talarów majorowi von Meyerinck, który po kilku latach sprzedał go baronom von Eckardstein. W 1806 roku majątek zakupił baron von Knobelsdorff, którego córka Rosalie w 1845 roku wniosła dobra w posagu mężowi generałowi von Bojanowski. Po jego tragicznej śmierci w 1849 roku sprzedaje majątek Arnoldowi Karbe. Drogą sukcesji majątek przechodzi w ręce rodziny Middeldorf. W 1927 roku właścicielem dóbr była Marie Middeldorf z domu Karbe. Od XIX wieku właściciele Sulimierzyc mieszkali w Dzierzgowie, który od XX wieku stał się samodzielnym majątkiem. Od XX wieku właściciele Sulimierza mieszkali we dworze w Sulimierzu.

ZESPÓŁ DWORSKO-PARKOWY

W południowej części wsi zespól składający się z założenia folwarcznego oraz parku krajobrazowego o powierzchni 6 ha. Dwór będący w latach 60-tych był już ruiną. Na jego miejscu postawiono budynek mieszkalny.