Wieś położona w gminie Pszczew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wieś wzmiankowana w 1278 roku(Policzko, Policko, Polyczko), gdzie wymienia się wdowę po  Młodole, która przekazuje wieś zięciowi Marcinowi Paranicowi(Poranie, Pareniz). Nadanie to zostało potwierdzone przez  Przemysława II na zamku w Santoku. Kolejno wymieniana wielokrotnie w latach: 1405(Policzsko), 1413(Polniczsko), 1424, 1466(Policze), 1425(Polyczsko), 1430(Poluiczsky, Pollyczczsky), 1436(Policzsco), 1475(Policzko). W 1405 roku wymienia się Bieniaka Polickiego herbu Prawdzic. W tym czasie pretensje do części gruntów we wsi zgłasza wdowa po Witoldzie von Grünberg. Przez kilka wieków część wsi była w posiadaniu Polickich herbu Prawdzic z domu Paranizow(Paranicow)(1405-1603). W latach 1421-26 wymienia się Lubikowskich z Policka. W 1456 roku połowa wsi należała do Andrzeja Herstopskiego z Herstopu (Nowej Niedrzwicy). W 1493 roku połowę Policka zakupuje Andrzej Hersztopski. W 1698 roku majątek wraz z Polickiem należał do rodziny von Unruh, od których dobra zakupił Adam von Kalckreuth(1638-1711), właściciel Muchocina. Był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była wdowa von Unruh, z domu von Nostitz. Drugą żoną była Zofia von Bojanowska z Bojanowa. Trzecią żona była polska szlachcianka niemieckiego pochodzenia Anna Helena von Seherr-Thoss z Wygnańczyc(1665-1735). W 1767 roku właścicielem Policka był Aleksander Kaykrayter (zniekształcone von Kalckreuth). Około roku 1793 właścicielem wsi był Augustyn Adam von Dziembowski, który sukcesorem swoim mianował swego brata, pułkownika w stanie spoczynku Jana Stefana Dziembowskiego. W roku 1840 jako właściciele wsi figuruje rodzina von Oppen, Dziembowscy byli wtedy właścicielami Bobowicka. Dnia 15.03.1842 roku Caroline Gottliebe von Oppen, z domu von Dziembowska sprzedaje Policko niejakiemu  Augustowi Palm z Gorzowa, wymieniony w spisie w właścicieli w 1845 roku. Prawdopodobnie doszło albo do odkupienia majątku albo transakcja została unieważniona.  J.N.Bobrowicz w swoim „Opisywaniu…” podaje jako właściciela majątku Panią Oppenową. W 1857 roku nadal jako właściciel w spisie majątków figuruje Herrmann von Oppen, który miał posiadać dobra polickie od 1846. W 1870 roku w spisie właścicieli nadal figuruje Herrmann von Oppen a dzierżawcą majątku był von Wedell. W roku 1884 właścicielem majątku wraz z folwarkiem Janowo był J.H.Rodatz. Majątek Johanna Heinricha Rodatz w 1877 roku obejmował 998ha gruntów a w 1896 roku obejmował 999 ha gruntów. W 1907 roku majątek wraz z folwarkiem Janowo(Janau) obejmował 992ha gruntów i należał do Pani Auguste Rodatz, z domu Scheeffer oraz do porucznika Maximiliana Rodatz. W 1913 roku majątek o powierzchni 992ha należał do porucznika Maxa Rodatz. W skład majątku wchodził folwark Janowo(Janau). Maximilian Rodatz umiera w połowie lat 30-tych XX wieku. Rodzina posiada majątek do 1945 roku.

Paul Rodatz z żoną z domu Kuhn

Zespół dworski składający się z dworu, spichlerza z 1844 roku i parku. Dwór zbudowany około połowy XIX wieku i rozbudowany pod koniec tego wieku, murowany, piętrowy, założony na rzucie wydłużonego prostokąta z węższymi dobudówkami przy krótszych bokach. Elewacja południowa zaakcentowana na osi trójkątnym tympanonem z czterokolumnowym gankiem wspierającym balkon. Niestety dwór już nie istnieje. Park po południowej stronie dworu, krajobrazowy założony w pierwszej połowie XIX wieku.

Wieś położona w gminie Skąpe powiatu świebodzińskiego. Początki wsi sięgają XII wieku. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1267 roku.  Gustav Zerndt podaje, że miejscowość wzmiankowana była już w 1207 roku(Stynbach-Padlagora). W tym czasie była własnością zakonu cysterek z Trzebnicy. Taką też informację podaje Zimmermann. Część wsi należała do rodu von Stössel.  W XV wieku siedział tu Hans von Stössel. Wzmiankowani kolejni właściciele z tego rodu: Christoph(zm. około 1527 r.), Georg(zm. Około 1593 r.), Sigismund(zm. Około 1601r.), Sigismund(zm. Około 1653r.), Sigismund(zm. 1691), Hans Christoph(zm.1740), Sigismund Abraham. Rodzina von Stössel posiadała majątek do 1753 roku. W 1742 roku dobra we wsi posiadała rodzina von Mӧrner. W 1763 roku siedział tu Karl Ludwig von Tielkau und Hochkirch (Thielau,Thielkau, Tielckau, Tilicken).  W 1791 roku będąc własnością rodu von Tielkau und Hochkirch mowa jest o siedzibie dworskiej i folwarku. W 1800 roku majątek posiadała rodzina von Stosch. W 1814 roku za zasługi wojenne majątek otrzymał  generał Friedrich Bogislaw hrabia Tauentzien(Tauenzin, Towenzin, Touentzine, Touwentzine) von Wittenberg. Po śmierci generała w 1824 roku majątek zakupiony za 36000 talarów przez rodzinę Wolfart. W 1841 roku za 192 000 marek majątek zakupił Max George Krause. W 1857 roku właścicielem dóbr był syn Maxa, porucznik Georg Max Walter Friedrich Krause, którego majątek w 1879 roku obejmował 1047,20ha gruntów.  Po jego śmierci majątek przechodzi w ręce rodziny Mettke wzmiankowana jeszcze w 1903 roku. W 1896 roku majątek Hansa Mettke obejmował 1125ha gruntów wraz z folwarkiem Mrówczyn(Birse) i Nowe Karcze(Neu-Vorwerk). W 1914 roku majątek obejmował 1121ha I należał do L. Henry Heymann. W skład majątku wchodziły folwarki: Mrówczyn(Birk) i Nowe Karcze(Neuvorwerk). W 1929 roku majątek o areale 1087ha posiadał H.Heymann. W skład majątku wchodziły folwarki: Birk i Neuvorwerk. Ostatnim właścicielem majątku była rodzina Heymann. Majątek w tym czasie liczył 1000 ha gruntów.

Pozostałością po założeniu dworskim są: park krajobrazowy, brama wjazdowa , ogrodzenie, budynki gospodarcze.

Miejscowość położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Niegdyś tartak, przekształcony w latach 1760-70 w folwark. Na początku XIX wieku nazwa miejscowości pochodziła od nazwiska rodziny von Gram, właścicieli Mierzęcina w XVI wieku. Miejscowość ta zawsze należała do majątku mierzęcińskiego. Późniejsza nazwa niemiecka oznaczająca dwór rodu von Waldow użyta została w połowie XIX wieku od rodziny von Waldow, właścicieli Mierzęcina. Od połowy XIX wieku doszło do usamodzielnienia się posiadłości. Zbudowany został wtedy dwór przez rodzinę von Waldow, zburzony w 1945 roku. W 1914 roku właścicielem dóbr mierzęcińskich był Bernhard von Waldow a w 1929 roku Bernd-Sigismund von Waldow-Mehrenthin.

ZESPÓŁ DWORSKI

Zespół dworski składał się z dworu z XIX wieku –spalonego w 1945 roku oraz budynków gospodarczych i parku krajobrazowego. Po zespole zachowały się budynki gospodarcze w ruinie i resztki parku dworskiego.

Wieś położona w gminie Trzebiechów powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1298(Podligar). W tym czasie należała do klasztoru trzebnickiego, później do biskupa poznańskiego. Jako właściciela w roku 1388 wzmiankowany Wieche von Kottwitz. Prawdopodobnie w  XV wieku wieś należała do rodziny von Kittlitz. Przez ożenek jednego z von Troschke w XV wieku(1421) dobra przechodzą w ręce rodu von Troschke– wymieniony Heinrich von Troschke(ur.1483). W 1498 roku Asmus von Troschke właściciel Podlegórza żonaty był z Katarzyna von Wernsdorf. Kolejnym dziedzicem dóbr był Hans von Troschke ożeniony z Rosiną von Schӧnbeck. W 1575 wymienia się Wolfa i Asmusa von Troschke. W 1616-28 roku wymienia się Asmusa von Troschke, w 1644 roku Conrada i Christopha von Troschke. W połowie XVII wieku majątek w posiadaniu Sebastiana Młodszego von Troschke(1640-1688), ożenionego z Margarethe von Kalckreuth(zm.1718). Baronowie von Troschke posiadali majątek do 1703 roku. W 1715 roku  oraz wg spisu z 1718/19 roku właścicielem majątku był duński kapitan w stanie spoczynku Otto Abraham von Diebitsch, którego najstarszy syn był weneckim kapitanem. Otto Abraham miał 5 braci: Hansa Ernsta na Śląsku, pruskiego adiutanta Georga Friedricha, Niklasa Gottfireda na Śląsku, pruskiego kapitana w stanie spoczynku Karla w Prusach Wschodnich i Kaspara w Nowej Marchii. Posiadali majątek do 1729 roku aczkolwiek część autorów uważa, że w 1720/1724 roku zakupu dokonuje Hans Karl książę von Schӧnaich-Carolath-Beuthen(1688-1763), który przez 20 lat zamieszkiwał na dworze w Podlegórzu. W 1715 roku ożenił się z Amalie(04.06.1692-20.10.1761), najstarszą córką Christophera I wicehrabiego von zu Dohna-Schlodien. Para posiadała czterech synów i cztery córki. Spadkobiercą był Johann Karl Friedrich(1716-1791). Prawdopodobnie po 1763 roku majątek jest własnością hrabiów zu Stolberg-Wernigerode. W 1775 roku Heinrich IX hrabia von Reuss zu Kӧstritz(1711-1780), minister Fryderyka II, króla Prus zakupuje wieś. Podlegórz pozostaje w rękach rodu do 1945 roku. Na przełomie wieków XVIII/XIX właścicielem był książę Heinrich XLIV zmarły w 1832 roku. W 1879 roku majątek księcia Heinricha VII von Reiss(zm.1906) obejmował 509,20ha gruntów. W 1896 roku majątek książąt von Reuss o powierzchni 509ha dzierżawił Herbert. W 1914 roku majątek obejmował 519ha i należał do księcia Heinricha XXXII von Reuss(zm.1935). Dzierżawcą była wdowa Herbert, z domu Bellach. W skład majątku wchodził folwark Minettenberg. W 1929 roku właścicielem był książę Heinrich XXXII von Reuss. W skład majątku(535ha) wchodził  folwark Stoczek(Minettenberg) a dzierżawcą był Georg Neumann,  część majątku rozparcelowana,

DWÓR

Po raz pierwszy wzmianka o dworze pojawia się w 1492 roku. Obecny dwór zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, przebudowany i powiększony w XIX-XX wieku. Murowany, piętrowy, w części pierwotnej bez dobudówki, prostokątny, nakryty dachem czterospadowym.

HISTORIA WSI

Niewielka wieś leżąca w powiecie zielonogórskim w gminie Nowogród Bobrzański wymieniona została po raz pierwszy w roku 1295 a według innych źródeł w roku 1300. Prawdopodobnie w średniowieczu wieś podzielona na dwa majątki, a w XVII-XVIII wieku nawet na trzy własności rycerskie. W latach 1442-1551 część wsi należała do rodu von Rothenburg-Baltazar(1485), część wsi w 1457 była własnością książęcą, część w 1457 należy do Gabriela Lobtaw(dzierżawiona przez niego), w 1459 pojawia się rodzina von Niesemeuschel, w rękach której wieś pozostaje od 1551 do 1748 roku. Prawdopodobnie na terenie wsi nie było siedziby rycerskiej, która znajdowała się w pobliskim Bogaczowie. Po sprzedaży dóbr bogaczowskich w 1746 roku rodzinie von Lüttwitz dobra już od 1761 w posiadaniu rodziny von Haugwitz, od 1803 do 1804 roku w rękach rodu von Bomsdorff, od 1804 do 1819 roku w rękach von Wulffen. Kolejne częste zmiany właścicieli- w latach 1819-1842 w posiadaniu barona von Rheinbaben, w 1842-1866 von Sembach, w latach 1856 do 1877 w rękach Gustava von Nostitz-Wallwitz. Od 1877 roku do 1945 roku w rękach hrabiów von Srachwitz.

ZAMEK

Na zalesionym wzgórzu prawdopodobnie w XIII wieku znajdował się zamek, zbudowany przez Piastów Śląskich, prawdopodobnie przez Henryka Brodatego, fundatora miejscowego kościółka, obecnie w ruinie. Pozostałością po zamku jest grodzisko kształtu owalnego, którego część główną stanowi kopiec o wymiarach 20x30m i wysokości 3m. Całość otoczona podwójnymi wałami i podwójnym układem fos. Dostęp do wnętrza zamku znajdował się tylko od strony grobli. Od strony rzeki zamek był chroniony przez wysoką, stromą skarpę.

W 1355 roku wieś w lenno otrzymuje Dietrich von Weissensee. W 1400 roku nowym właścicielem jest rodzina von Lossow. Od 1472 roku wieś przejmuje rodzina von Winnings z Torzymia, która posiada majątek do 1724 roku. W 1484 roku Kunz von Winning sprzedał połowę wsi Fritzowi von Grüneberg z Białkowa. Później własność braci: Hansa, Heinricha, Kaspara i Jorge von Grüneberg. Pod koniec XV wieku ta część majątku ponownie w rękach rodu von Winning. W 1509 roku własność Balthasara i Melchiora von Winning, synów Hansa von Winning. W latach 1528, 1537, 1548 połowa Pniowa w rękach Wulfa von Newdorf. Druga część nadal w posiadaniu rodu von Winning. W 1537 roku Baltazar von Winnings powiększył majątek o Marczany/Hildesheim/. W 1570 roku połowa Pniowa posiadał Heinrich von Winning, syn Melchiora, ożeniony z siostrą Heinricha von Vorhauer. W 1571 roku druga połowa należała do Wolfa von Nauendorf-posiadał ją od 1528 roku. W 1724 roku trzy majątki na terenie wsi należące do rodzin: von Winning, von Schlieben i von Decher. Wymieniana również rodzina von Worner. W drugiej połowie XVIII wieku należy do Ferdynanda Erdmanna von Sintzendorf, następnie do rodziny von Rathenow. W 1795 roku majątek kupuje rodzina von Sydow, a już w roku 1817 nowym właścicielem majątku jest karczmarz Janisch z Libbenische. W 1836 roku nowy właściciel- sędzia Ludwig Hamann. Na początku XX wieku zmiana właściciela majątku- jest nią rodzina Schmidt. Do 1945 roku dobra są w rękach rodziny Helmigk. 

Dwór zbudowany w końcu XVIII lub na początku XIX wieku przez rodzinę von Sydow, rozbudowany w kierunku południowym i zachodnim w końcu XIX wieku. Murowany, piętrowy, zbudowany na rzucie litery „L”, z dobudówkami od zachodu i północy, częściowo podpiwniczony, z dużą salą o charakterze reprezentacyjnym. Na zdjęciach z lat 30-tych widoczna dominująca nad założeniem trzykondygnacyjna wieża z tarasem na wysokości drugiej kondygnacji, na planie czworoboku(sprawdzić czy nie jest to wieża kościelna aczkolwiek nie wydaje się).

Nie wiele wiadomo o założeniu dworskim. Wieś założona została przez skarb królewski w 1690 roku. W połowie XVIII wieku wieś należała do starostowej von Sydow, która w 1763 roku sprzedała Pławin tajnemu radcy von Brenkenhoff, posiadaczowi Lichenia. W 1787 roku, po śmierci von Brenkenhoffa, oba majątki zostały sprzedane hrabinie Marianne Dederike von der Mark. W 1797 roku przeszły one na własność Wilhelminy hrabiny von Lichtenau z domu Enke. Po odebraniu jej obu majątków 1809 roku, powróciły one z powrotem do jej rąk w 1816 roku. Zmarła w 1820 roku. Od 1820 roku właścicielem Pławin i Lichenia był kanonik z Kamienia Pomorskiego oraz Magdeburga Friedrich Wilhelm Ritz do spółki z Louisą hrabiną von Stolberg, Josephiną von Miaskowski, Adolfem von der Mark oraz rodzeństwem Mariette i Juliusem Thierny. Od 1840 roku rodzina Ritz otrzymała szlachectwo i odtąd pisała się von Ritz-Lichtenow. Od 1842 do 1882 roku oba majątki należały do Jakoba Wilhelma von Ritz-Lichtenow, a następnie do Ferdynanda Wilhelma von Ritz-Lichtenow. Od 1888 roku obie posiadłości stały się niepodzielnym majątkiem(majorat), który w 1912 roku odziedziczył podporucznik Maxymilian von Ritz-Lichtenow. W 1896 roku obejmował 240ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 251ha gruntów i wchodził w skład majątku w Licheniu. Dzierżawcą dóbr był Friedrich Roseno. W 1929 roku właścicielem nadal był Maximilian von Ritz-Lichtenow a dzierżawcą Philipp Hellmann. Majątek obejmował 237ha gruntów.

DWÓR

Pozostałością po założeniu jest ruina dworu, budynku gospodarczego, podwórze oraz dwa słupy bramy wjazdowej.

Wieś położona w gminie Słubice powiatu słubickiego. Na przełomie XIX i XX wieku należała do rodziny von Tirpitz. Na terenie byłego folwarku Wiesen znajduje się dwór właścicieli majątku. Po 1945 roku w budynku do połowy lat 50-tych mieściła się strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza. Później w posiadaniu PGR. W dworze mieściły się biura i świetlica na parterze, na piętrze mieszkania dla pracowników. Obecnie mieszkania znajdują się        na            parterze. Dwór założony na planie prostokąta, murowany, częściowo podpiwniczony, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Do majątku należał drugi folwark położony na zachód od wsi.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Do zespołu należy dwór z parkiem dworskim oraz w sąsiedztwie budynki gospodarcze.

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku ale po raz pierwszy wymieniona w 1300 roku. W 1351roku wieś należy do rodu von Doberschütz. W 1531 roku wymieniony Cristoff von Doberschütz. W 1565 roku połowę wsi posiada rodzina von Lӧben– wymieniony Hans von Lӧben. W 1575 roku czterech braci von Doberschütz posiada udziały we wsi. W 1583 roku połowę wsi posiadał Hans von Lӧben. W 1642 roku część wsi należała do Ernsta von Salgast(+1642), później do jego nieletniego syna, Johanna Ernsta von Salgast, część wsi w 1644 roku była w posiadaniu rodziny von Knobelsdorff a trzecia część wsi należała do Dawida Ernsta von Dobberschütz. Całość przejęła rodzina von Knobelsdorff i cały majątek w 1693 roku sprzedała rodzinie von Luck. W 1713 roku majątek w rękach 3 braci von Luck: Georga Otto, Christopha Franza i Christopha Georga, wszyscy byli kawalerami. Georg Otto mieszkał w Pławie, Christopher Franz i Christopher Georg w trym czasie odbywali służbę w wojsku. W Sieniawie Lubuskiej mieszkał Christian Erdmann von Luck. W 1718/19 roku właścicielem był Georg Otto von Luck. Rodzina von Luck posiadała dobra do 1793 roku. Z tego okresu wzmiankowany Christoph Georg von Luck oraz Christoph Franz von Luck(*19.03.1723-+03.07.1792) i Georg Otto von Luck(*04.11.1687-+10.05.1726). Christoph Franz von Luck w 1792/3 roku sprzedał majątek porucznikowi von Berg. Rodzina von Berg, posiadała majątek do 1828 roku, kiedy wdowa Sophie Justine Friederike von Berg, z domu Sieburg sprzedała majątek Adolfowi Ludwigowi von Scholten. W 1857 roku własność Ferdinanda von Scholten(zmarł w 1870r.). W 1865 roku za sumę 134.000 talarów dobra zakupił Ernst Rudolph Scherz. W 1879 roku jego dobra obejmowały 782,08 ha gruntów a w 1896 roku jego majątek obejmował 766ha. Sam Rudolph Scherz mieszkał w  Cliestow(Kliestow) koło Frankfurtu n/Odrą. Kolejnym właścicielem dóbr został Gustav Hennig, od którego majątek zakupił kapitan Friedrich Hermann Muhl. Po nim dobra dziedziczy jego syn, major Hermann Muhl, którego majątek w 1914 roku obejmował 780ha gruntów. W 1919 roku majątek posiada rodzina von Festenberg-Packisch, ale już w 1925 roku dobra są w posiadaniu Heinricha Waltking którego dobra w 1929 roku obejmują 630ha.  Posiada majątek do 1945roku.

Po zespole leżącym w zachodniej części wsi zachował się budynek gospodarczy oraz resztki parku dworskiego.

Wieś położona w gminie Przewóz powiatu żarskiego. W XV i XVI wieku 3 majątki ziemskie, od 1600 roku 7 majątków. Majątek I-szy w latach 1461-1510-1515 należał do rodziny von Metzenrode, część gruntów zakupili w 1461 roku od rodziny von Unwürde z Bogumiłowa. W latach 1515-20 dobra należą do rodu von Jornitz(Jauernitz). Częste zmiany właścicieli- wymienia się rody: von Kӧckeritz z Rościc(1524), von Oppel z Radłówki(1525-1601), von Bibran(1601-1764), z których część gruntów należała do rodziny von Hahn, von Troschke(1764, w 1783 roku(list z Żagania) podpisany pułkownik von Troschke aus Gross Petersdorf), książęta żagańscy(1787-1940). Majątek II-gi w 1525 roku należał do von Kӧckeritz i do von Rautzendorf. W 1531 roku należy do rodziny von Oppel, właścicieli majątku I-go. Majątek III-ci w 1594 roku należał do rodu von Oppel, w latach 1594-1671 do rodziny von Wiedebach z Jaryszowa. Część gruntów majątku III-go w 1603 zakupiła rodzina von Bibran, właściciele majątku I-go, które przeszły na własność książąt żagańskich w 1671 roku i w 1787 roku włączone do majątku I-go. Majątek IV-ty w 1598 roku należał do rodzin von Oppel i von Spiller. W 1600 roku do rodziny von Landeskron. Od 1606 roku dobra są w rękach rodu von Lessel(Leslau) a już w 1610 roku w posiadaniu rodziny von Bibran, właścicieli majątku I-go. Majątek V-ty w 1593 roku należy do von Oppel, właścicieli majątku I-go, by w tym samym roku przejść w ręce baronów von Promnitz z Żar. W 1601 roku majątek przejmuje Bützer, kanclerz rodziny von Promnitz. Po przejęciu dóbr przez cesarza w 1607 roku, w 1608 roku majątek otrzymuje w lenno rodzina von der Dahme z Olbrachtowa. Posiada je do 1622 roku do podziału majątku na część a i b. Część a od 1622 roku należała do rodu von Kottwitz z Konotopu. Od 1651 roku do 1940 własność książąt żagańskich. Majątek b należący do rodziny von der Dahme w 1658 roku zakupują książęta żagańscy i wcielają do majątku I-go. O majątku VI dowiadujemy się w 1600 roku, kiedy należał do rodu von Oppel i do rodziny von Rechenberg. W 1602 roku należał do rodziny von Spiller i wcielony do majątku IV-go. Część gruntów, z których powstał majątek VII-my należał w 1555 roku do rodziny von Blanckenstein, od 1567 do 1568 roku do baronów von Kittlitz ze Świdnicy. W 1612 roku wzmiankowany Siegmund von Schwarz.

We wsi dwa założenia- w części zachodniej po majątku pozostały budynki gospodarcze. Przy kościele położony był folwark- obecnie bez śladu po założeniu.

Wieś położona w gminie Lipinki Łużyckie powiatu żarskiego. Wzmiankowana w 1381 roku(Petristorffen). Wieś wasalna dóbr żarskich. Jako właścicieli majątku podaje się rodziny: von Briesen(1381- wymieniony Nickel von Briesen), von Gebelzig(1433, 1508, 1570), Gross(1810), Hermann(1810), von Knauth(1841), von Rӧssler(1846, 1850). W 1857 roku dobra należały do rodziny Martens a na przełomie wieków do rodziny Mӓnnel. W 1929 roku dobra są własnością Landwirtschafts- und Handelsbank z Berlina.

Po zespole dworskim pozostały resztki parku dworskiego oraz budynek folwarczny.