Miasto powiatowe położone nad rzeką Regą. Już w XII wieku znajdował się tutaj gród pomorski strzegący szlaku handlowego z Kołobrzegu do Wielkopolski. W 1277 roku książę pomorski Barnim I sprzedał zachodnią część kasztelani kołobrzeskiej wraz ze Świdwinem biskupowi kamieńskiemu Hermannowi von Gleichen a ten w 1280 roku odstąpił południową część swojej ziemi wraz ze Świdwinem margrabiemu Albrechtowi III. To wtedy po raz pierwszy pojawia się Świdwin w dokumentach. Po okresie krwawych walk o te ziemie pomiędzy Bogusławem IV a margrabiami, w 1286 roku margrabia Albrecht III oddał w lenno ziemię świdwińską Przybysławowi IV, księciu Parchimia i Meklemburga. W 1292 roku Albrecht III oddał w zastaw ziemie świdwińską ze Świdwinem księciu Mikołajowi meklemburskiemu z linii Werle. W 1317 roku margrabia Waldemar oddał Świdwin z zamkiem w zastaw biskupowi kamieńskiemu Heinirchowi von Wachholtz. W 1319 roku margrabia Waldemar sprzedaje miasto i zamek rycerzom: Nicolausowi Olafson(Olafsohn) i Wedigiemu von Wedel. Po śmierci Nicolausa Olafsona i spłaceniu udziałów duńskiego rycerza rodzina von Wedel stała się jedynym właścicielem Świdwina. Po śmierci Wediga w 1324 roku, do roku 1354 Świdwinem zarządzał Hasso von Wedel. W 1384 roku Hans von Wedel z powodu zadłużenia sprzedaje zamek i miasto zakonowi krzyżackiemu. W 1445 roku Świdwin zostaje wykupiony z rąk krzyżackich przez elektora Fryderyka II. W latach 1540-1808 zamek stał się siedzibą komandorii joannickiej. W 1630 roku Świdwin i zamek zajęli Szwedzi. Zamek został odzyskany przez joannitów w 1648 roku. Po sekularyzacji majątku zakonu i przejęciu przez państwo pruskie na zamku mieściły się instytucje świeckie. W latach 30-tych XX wieku na zamku otworzono szkołę żeńską. Po II wojnie światowej do 1952 roku na zamku znajdowała się szkoła rolnicza. Po pożarze w 1952 roku przez kilka lat zamek stał opuszczony. W latach 1964-68 odbudowano zamek z przeznaczeniem na Powiatowy Dom Kultury w Świdwinie. Obecnie to Świdwiński Ośrodek Kultury.
ZAMEK
Usytuowany w zachodniej części miasta na lewym brzegu Regi. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Wzniesiony po 1280 a przed 1317 rokiem prawdopodobnie przez książąt meklemburskich Przybysława IV i Mikołaja z Werle. W tym czasie zamek posiadał mury obwodowe, kamienny budynek mieszkalny i kwadratową wieżę przybramną. Całość otoczona była fosą. Za czasów krzyżackich rozebrano skrzydło północne i zbudowano budynek mieszkalny od południa, który był rozbudowywany przez kolejne lata. Rozbudowano wieżę, którą podwyższono do ponad 25 m. W latach 20-tych XVI wieku zbudowano nową bramę i przedbramie. Odbudowany przez joannitów po zniszczeniach dokonanych podczas najazdu szwedzkiego. Największą rozbudowę i przebudowę zamku dokonano za czasów trzech komandorów joannickich: Alexandra hrabiego von Wartensleben, Friedricha Wilhelma von Kalkstein i Karla Wilhelma hrabiego Finck von Finckenstein, których herby w 1803 roku król Fryderyk Wilhelm kazał umieścić nad bramą wjazdową. Podczas II wojny światowej zamek nie doznał większych uszkodzeń. Po pożarze w 1953 roku w latach 1964-68 dokonano gruntownej restauracji zabytku.
WILLA
