Po raz pierwszy wzmiankowana w 1312 roku. Założone zostało prawdopodobnie przez Konrada I lub jego syna Henryka III – książąt głogowskich. W 1468 r. Henryk XI sprzedał miasto Melchiorowi von Rechenberg z Borowa Polskiego, w 1506 roku zatwierdzone przez polskiego królewicza Zygmunta Jagiellończyka jako dziedziczne w ich rodzie. Sława pozostawała w rękach rodziny von Rechenberg do połowy XVII w. Kolejnymi dziedzicami po śmierci Melchiora(+1482) byli: od 1482-synowie Nickel(+1532) i Hans(+1537), 1537-Clemens von Rechenberg(+ok.1550)-młodszy brat Nickela i Hansa, ożeniony z panną von Ebersbach z Broniszowa, 1550- Melchior, starszy syn Clemensa, po jego śmierci jego brat Balthasar(+1567), żonaty z Anną von Unruh, 1567– Johann(+1581), syn Balthasara, żonaty z Anną von Glaubitz z Czernej, 1587– Melchior von Rechenberg(+1625), brat Johanna, dwukrotnie żonaty 1-mo z Magdaleną von Dyhern z Konotopu, 2-do z Magdaleną von Haugwitz z Brodowa, 1625– Balthasar(+1634), syn Melchiora, żonaty z Joanną baronówną von Schenck, 1634– Johann(+1664), brat Balthasara. Był ostatnim właścicielem Sławy z rodu von Rechemberg. Od 1655 r. Sława była w posiadaniu baronów von Barwitz hrabiów von Fernemont i pozostawała w rękach rodu do 1884 r., kiedy zmarł bezpotomnie Carl baron von Barwitz hrabia von Fernemont. Po śmierci Carla Hermana Franza powstał spór o dziedzictwo po zmarłym, pomiędzy rodziną von Seckendorff a von Haugwitz. Prawo dziedziczenia rozstrzyga sąd we Wrocławiu, który przyznaje majątek Heinrichowi Wilhelmowi hrabiemu von Haugwitz baronowi von Klein-Obisch(*1839-+1907). Z Anną Elisabeth hrabianką von und zu Trauttmansdorff-Weinsberg, miał dwóch synów: Heinricha Karla Johanna Wilhelma(*1870-+1937) i Karla Heinricha Wilhelma Maxa Thaddӓusa Ottokara(*1874-+1948). Po śmierci Heinricha Wilhelma majątek odziedziczył najstarszy syn, Heinrich Karl Johann Wilhelm ożeniony z Gabrielle hrabianką Szechenyi. Zmarł bezdzietnie. Majorat odziedziczył bratanek, hrabia Henrich Karl Maria Joseph Franz(*1901-+1966), syn Karla Heinricha Wilhelma Maxa Thaddӓusa Ottokara i Sophii hrabianki von Baworow-Baworowskiej. Żonaty z Alicą hrabianką Karoly von Nagy-Karoly, był ostatnim ordynatem na Sławie.

ZAMEK

Pierwsza warownia w Sławie powstała za czasów Piastów Śląskich już w XIV w. Pod koniec XV w. przedstawiciel rodu von Rechenberg osiadły na stałe w Sławie dokonał przebudowy zamku, na wzór siedziby rodowej w Borowie Polskim. Kolejna przebudowa zamku w stylu renesansowym, miała miejsce w XVI w. W 1721 r. zamek uległ zniszczeniu przez pożar. Zmusiło to nowych właścicieli do budowy nowej, barokowej rezydencji, która powstała w latach 1732-35 w miejscu wcześniejszego założenia zamkowego, którego pozostałości włączono w mury nowego założenia.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Obecne założenie pałacowo-parkowe usytuowane jest w południowo-zachodniej części miasta i składa się z pałacu, oficyny i parku. Pałac zbudowany w latach 1732-35 na planie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjny, złożony z korpusu głównego oraz przylegającego od strony południowo-wschodniej skrzydła, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Nad wejściem w elewacji ogrodowej w polu tympanonu znajduje się kartusz herbowy. Z oryginalnego wyposażenia zachowała się dwubiegowa klatka schodowa, sala recepcyjna oraz dwukondygnacyjna sala balowa nad sienią. Podczas II wojny światowej w pałacu urządzono siedzibę Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. W czasie wojny z Berlina do pałacu trafiły ogromne księgozbiory i archiwalia zrabowane  w  Polsce i innych krajach Europy. Wielkość księgozbioru obliczano na ok. od 200 tysięcy do 1 miliona tomów. Po zajęciu Sławy przez wojska rosyjskie księgozbiory zostały zabezpieczone. Wśród rękopisów znajdowały się dokumenty polskich, czeskich i śląskich władców. Komisja pod przewodnictwem Dr Ludwika Gocla zadecydowała o dalszych losach, część z nich/ok. 80 tys. woluminów/ zawierających  informacje na temat śląskich i pomorskich lóż masońskich trafiła do Ciążenia pod Poznaniem. Część zbiorów dostała się w ręce prywatne, część powróciła do dawnych właścicieli, część pozostawiona w pałacu uległa zniszczeniu. W 1945 roku w pałacu funkcjonował szpital polowy, później Urząd Skarbowy. W latach 1957-69 przeprowadzono remont pałacu adaptując go na dom dziecka, który do 2009 roku użytkowany był przez Państwowy Dom Dziecka. W chwili obecnej stanowi własność. Park krajobrazowy o powierzchni 13 ha założony w XVIII  wieku, przekształcony wg projektu Eduarda Petzolda w drugiej połowie XIX wieku w park romantyczny. W latach dwudziestych XX wieku po udostępnieniu przez hrabiów von Haugwitz parku i jeziora na cele turystyczno-wypoczynkowe, rozwinęła się Sława jako ośrodek turystyczny.

Ród baronów von Barwitz hrabiów von Fernemont pochodził z Piemontu. W XIV w. jedna z linii przeniosła się do Lotaryngii, a następnie do Niderlandów, gdzie od swojego majątku Fernemont przyjęła nowe nazwisko. W XVI w. otrzymali tytuł baronów Rzeszy. Część linii niderlandzkiej w XVI w. przeniosła się na teren Austrii, a część w XVII w. na teren Śląska. Pierwszym właścicielem Sławy z tego rodu był Johann Franz von Barwitz baron von Fernemont(1597-1667) komendant Głogowa, żonaty z Clarą Eugenią hrabianką von Frezin-Gaure(1600-+1677). Był właścicielem majątków w Sławie i pobliskim Przybyszowie. Testamentem z 1667 roku przekształcił dobra w majorat i przepisał na wnuka, Johanna Franza Wenzela. Johann Franz miał dwóch synów: Johanna Alexandra (*ok.1630-+1683) oraz Johanna Wenzela. Johann Alexander, Pan na Suchej, żonaty z Anną Katarzyną baronówną von Zierotin miał jednego syna, Johanna Franza Wenzela(*1659-+1722), żonatego z Franciską hrabianką von Lodron z Laterano. Jego syn – Johann Franz II, II ordynat Sławy był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz z Marią Josephą, córką Heinricha Wilhelma hrabiego von Wilczeck barona von Hultschin und Guttenland, a następnie z Eleonorą hrabianką von Kolovrat. III ordynat Sławy, syn Johana Franza II – Johann Franz III(1722-1770), żonaty był z Charlotte hrabianką von Sobeck von Kornitz z Koszęcina. W 1748 roku wraz z bratem Ignatzem otrzymał tytuł hrabiowski. Jedyny syn Johanna Franza III, hrabia Johann Karl Stanislaus(*1761-+1825), dwukrotnie żonaty; 1-mo z Seraphine hrabianką von Sobeck und Kornitz, z którą miał syna Franza Karla Stanislausa, 2-do z Marie Helene Luise Hoff(Herff). Majorat odziedziczył hrabia Franz Karl Stanislaus, żonaty z Caroline von Anhalt, z którą miał troje dzieci: Karla Hermana, Franza Friedricha Karla oraz Seraphine Caroline Blancę, zamężną za barona von Wedell-Parlow, właściciela Niemeńska na Pomorzu. Karl Hermann Franz baron von Barwitz hrabia von Fernemont był ostatnim VI ordynatem majoratu. Żonaty z Emilie Friederike Wilde, zmarł w 1884 roku bezpotomnie.