Wieś położona w gminie Lubrza powiatu świebodzińskiego, wzmiankowana w 1234 roku, kiedy komes Mikołaj Bronisz herbu Wieniawa, wojewoda wielkopolski w latach 1230-1234, który zginął w bitwie pod Legnicą w 1241 roku, wszystkie swoje dobra w tym Staropole zapisał klasztorowi cysterskiemu w Paradyżu. Jest to jedna z wersji początków historii wsi. Wg Kodeksu dyplomatycznego Wielkopolski(t.II) w styczniu 1304 roku komes Zbylut z rodu Porajów-Różyców z synami Ninoszem i Tomisławem sprzedają Staropole Paradyżowi. W 1311 roku zakonnicy oddają wieś w lenno Gerhardowi Prendekow herbu Doliwa z Przyprostyni i jego następcom. Po 1440 roku miejscowość należy do Balthasar Sczenitcz(Szenitz), po 1450 roku własność Hansa von Sack. W XVI wieku wieś podzielona na kilka majątków rycerskich. Od XVI wieku wielokrotna zmiana właścicieli: w 1507 Hans von Kӧckritz, kanclerz i namiestnik księcia Zygmunta Jagiellończyka na Łużycach, po 1510 roku jeden z majątków należał do rodu von Horn. Od 1575 roku jeden z majątków należał do braci Georga i Stenzela von Hohendorff ze Szczańca-rodzina von Hohendorff posiadała majątek jeszcze w 1608 roku. Georg był radcą biskupim we Wrocławiu. Po jego śmierci w roku 1580 część jego dóbr zakupuje Sigismund von Schlichting. Miał dwie córki- starsza Barbara wyszła za mąż za Wulfa von Niebelschütz z Leszkowic(wg Zerndt`a i Berghaus`a Weibelschütz), młodsza poślubiła Christopha von Seherr z Łysin(wg Zerndt`a i Berghaus`a Sehren, Seeren), a w roku 1612 poślubiła Abrahama Juniora von Grünberg, radcę brandenburskiego oraz komandora zakonu joannitów z Łagowa. Rodzina von Seher posiadała część wsi dość krótko, von Grünberg zamieszkiwali w Staropolu do ok. 1681 roku, w którym wymienia się Georga Abrahama. W tym czasie część majątku była w rękach Sabiny Heleny von Lossau oraz Johanna Friedricha von Stossel, który był mężem Ursuli Marianne, córki Adama von Grünberg, budowniczego nowego dworu w połowie XVII wieku. Od 1687 do 1691 roku częścią dóbr zarządzał Samuel von Kalckreuth, który sprzedaje swoje dobra Johannowi Ludwigowi Krantz, poborcy podatkowemu z Krosna. Od 1710 roku za zgodą cesarza Józefa I całość dóbr jest w rękach braci Hartwiga i Wilhelma von Platen. W 1747 roku rodzina von Platen sprzedaje dobra pułkownikowi Hansowi Casparowi von Knobelsdorff z Otanowa na Pomorzu. Rodzina von Knobelsdorff nigdy nie zamieszkała w Staropolu. W roku 1788 za sumę 60.000 talarów odsprzedaje dobra Friedrichowi von Lettow, radcy dworu pruskiego, właścicielowi pobliskiej Sieniawy i dóbr w powiecie krośnieńskim. Po śmierci Friedricha von Lettow w roku 1821 dobra należą do wdowy po nim, baronowej von der Goltz, a od 1836 roku do jej córki Frederike von Zschock(e) z Berlina. Majątkiem zarządzał mąż córki Frederike- Wilhelm von Vollard, późniejszy właściciel pobliskiej Sieniawy, który doprowadza majątek do rozkwitu. Był twórcą kompleksu pałacowo-parkowego. Po jego śmierci w roku 1860 dobrami zarządzała jego żona, później jego krewny, generał Egon von Vollard-Bockelberg. Rodzina Vollmar posiadała część majątku, który wcześniej uległ rozparcelowaniu, do 1945 roku. Pozostała część majątku posiadała rodzina Rudlin. Jako właścicieli części gruntów wymienia się również rody: W 1857 roku majątek wymieniany jako dziedzictwo rodu von Lettow.
Pierwszy dwór pobudowany został przez Adama von Grünberg w połowie XVII wieku. W latach 30-40-tych XIX wieku przebudowa dworu i utworzenie „nowego” założenia pałacowo-parkowego przez Wilhelma von Vollarda. Za Egona von Vollarda-Bockelberga przebudowa pałacu w stylu neogotyckim. Na początku 1945 roku splądrowany i spalony przez żołnierzy radzieckich. Po zespole dworskim pozostał okazały park krajobrazowy oraz resztki zabudowań folwarcznych.
