Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1220 roku. W 1295 roku wieś należy do Jasco zu Czolnik lub Jeszko de Sonburn. W 1405 roku wymieniony Johann von Frankinfurt, który sprzedał majątek braciom Philipowi i Paulowi von Unruh. Około 1438 roku wieś należy do Hansa von Kottwitz(1438-1478) oraz Bernharda von Kottwitz(1480-1505). W 1506 roku wymieniony był Andreas von Kottwitz, po którym wieś przejmuje Hans von Schenckendorff. Około 1540 roku wieś zakupił Wenzel von Braun. Po nim dobra dziedziczy Konrad von Braun, budowniczy siedziby szlacheckiej, prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej budowli, może wieży rycerskiej. W tym czasie podział wsi na część górną i dolną. Ostatnim z rodu von Braun był Joachim Sigismund, wzmiankowany w 1668 roku. Po jego śmierci dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się: Augustina von Stӧssel(1670), Johana Simona von Vetter(1679), Johanna von Rӧber(1683-1705). Na początku XVIII wieku dobra są ponownie w rękach rodu von Braun– w 1718 roku wymieniony Hans Wolf von Braun. Pod koniec XVIII wieku majątek posiada generał kawalerii Leopold Wilhelm von Dobschütz(01.01.1763-03.02.1836), ożeniony z Henriettą von Braun. Od 1836 roku majątek posiada rodzina von Gleim. Na początku XX wieku dobra są w rękach Arthura von Gleim. Do 1945 roku dobra posiadała wdowa po Arthurze, Eliza von Gleim. Od 1945 do 1948 roku we wsi stacjonowały wojska radzieckie. Po przejęciu wsi przez władze polskie, na terenie majątku utworzono PGR. Sam pałac zaadoptowany na potrzeby administracji PGR, później zakładu sadowniczego.

Zespół pałacowy składający się z pałacu, oranżerii, dwóch oficyn, budynku gospodarczego, stodoły i parku. Pałac zbudowany w XVII wieku jako obronny, otoczony fosą, gruntownie przebudowany w duchu klasycystycznym na początku XIX wieku, powiększony o wieżę i taras w początkach XX wieku. Murowany z kamienia i cegły, założony na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, z przylegającą od południa prostokątną wieżą i tarasem od strony północnej. Dwukondygnacyjny, podpiwniczony, nakryty dachem czterospadowym z powiekami; nad ryzalitem wieżowym dach namiotowy. Z historycznego wystroju zachowała się w sieni i hallu drewniana boazeria, stolarka drzwiowa o nadprożach zdobionych wydatnym belkowaniem, drewniane schody z balustradą o profilowanych tralkach. W kilku pomieszczeniach oryginalne parkiety. Park położony w sąsiedztwie pałacu, krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.

Folwark Górny

Po założeniu zachowały się budynki gospodarcze.

Folwark Środkowy

W środku wsi położony był folwark środkowy. Po założeniu zachował się dwór oraz budynek gospodarczy. Dwór z 1908 roku zbudowany przez P. Liertch na planie litery L, jednokondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym.

Budynek-dwór zarządcy majątku?

Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. W tym czasie część wsi należała do Henninga de Sanitz. Wieś była w posiadaniu rodziny von Sanitz do XVIII wieku. W 1412 oraz 1434 wymieniony Markward von Sanitz. Później we wsi zamieszkiwało kilka członków rodziny von Sanitz, z których wymienia się: Otto, Henninga, Asmusa, Jerzego, Fryderyka, Piotra. W 1718 roku część gruntów we wsi należała do Joachima Bernda von Schӧnebeck, pozostała część majątku była własnością Karla Heinricha von Sanitz. W połowie XVIII wieku cała wieś była w rękach rodziny von der Marwitz. W 1797 roku Christian von der Marwitz sprzedaje wieś kapitanowi Henningowi von der Osten, który w krótkim czasie odsprzedaje ją Karlowi Wilhelmowi von Knobelsdorff. Od 1804 roku majątek w rękach kapitana Ernsta Georga von Oertzen, właściciela Bobrówka. W 1813 roku nowym właścicielem dóbr był Johann Heinrich Gottlieb Brunkow, później wdowy po nim oraz Heinricha Gottlieba Brunkow(syn?). Majątek około 1857 roku w rękach Karla Dudy. Od 1865 właścicielem majątku zostaje Herman Badecke. Od wdowy po nim dobra zakupuje Juliana baronowa von der Osten-Sacken. W 1879 roku majątek o powierzchni 547,05 należał do porucznika barona von der Osten-Sacken. Mimo, że od 1896 roku majątek w rękach Paula Rossi, w spisie majątków dobra o areale 575,10ha w rękach barona von der Osten-Sacken-Rhein z Frankfurtu nad Odrą a dzierżawcą był Rossi. W 1914 roku jego majątek obejmował 576ha. W 1929 roku majątek o areale 593ha w rękach wdowy-Pani Sophie Rossi, oraz syna Dr.jur. Rossi, Obecnie dwór w rękach prywatnych.

DWÓR

Na wprost kościółka dwór w niewielkim, 3,8 ha parku krajobrazowym. Dwór z początku XIX wieku, zbudowany na planie prostokąta, parterowy, kryty dachem naczółkowym z użytkowym poddaszem. Do dworu prowadzi brukowana droga częściowo wysadzana lipami. Obok dworu budynki zespołu folwarcznego z połowy XIX wieku: stodoły, kuźnia chlewnia, czworaki.

Wieś położona w gminie Bytom Odrzański powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1257 roku, kiedy była własnością rycerza Boguchwały, później jego syna Piotra(1266-Sobelitz). Brak informacji o właścicielach wsi w średniowieczu. W 1564 roku mieszkańcy wsi odprowadzali czynsz na rzecz klasztoru augustianów żagańskich. W XVI wieku wieś należała do rodu von Tschischwitz. W drugiej połowie XVII wieku wieś należała do Sigismunda von Kupperwolff, zmarłego w 1676 roku. W 1824 roku majątek należał do Christopha von Oertzen, który w tym roku odsprzedał majątek rodzinie von Haugwitz. W latach 1829-54 majątek posiadał major Edward von Kampz. W 1854 roku majątek w Sobolicach oraz w Bodzowie zakupił Gustaw von Kessel. Posiadali dobra do 1945 roku. Ostatnim właścicielem dóbr był Sylvius von Kessel. Po 1945 roku majątek staje się własnością Skarbu Państwa a na jego terenie utworzono PGR, funkcjonujące do początku lat 90-tych XX wieku.

Pałac

Ruina neogotyckiego pałacu zbudowanego w latach 1862-83 na miejscu poprzedniego pochodzącego z XVI wieku. Splądrowany i opuszczony w 1945 roku. Kolejnych zniszczeń doznał w latach 50-tych XX wieku w wyniku podpalenia. Murowany z kamienia i cegły w otoczeniu wspaniałego parku krajobrazowego o powierzchni 19 ha, założonego w latach 1862-1883. Staraniem Urzędu Miasta i Gminy w Bytomiu Odrzańskim jesienią 2003 ruina została częściowo odgruzowana.

Wieś położona w gminie Kargowa powiatu zielonogórskiego. Początkami dzieje wsi sięgają XIII/XIV wieku. Po raz pierwszy wymieniona w 1498 roku, kiedy to margrabia Jan nadaje wieś braciom Hansowi, Berndowi oraz Renzowi von Schenckendorff. Renz von Schenckendorff zmarł w roku nadania. Była w rękach rodu von Schenckendorff do 1817 roku. W XVI wieku dochodzi do podziału wsi- 2/3 wsi w rękach rodu von Schenckendorff, 1/3 w posiadaniu Wulffa von Kalckreuth. W 1571 roku wymieniony Wolff von Schenckendorff. Po jego śmierci majątek w 1575 roku przejęli synowie: Adam i Hans von Schenckensdorff. W 1644 roku 2/3 wsi nadal w posiadaniu rodziny von Schenckendorff, 1/3 wsi w posiadaniu rodziny von Unruh. W 1715 roku dwa działy majątkowe należące: 1-szy do landrata ziemi sulechowskiej Christopha von Unruh, zamieszkałego w Smolnie Wielkim z synami: Alexandrem, porucznikiem Wojska Polskiego Karlem z Kij i kapitanem Wojska Polskiego Christophem Jürge, 2-gi do landrata Hansa Christopha von Schenkendorff, zamieszkałym w Smolnie Wielkim z synami: Christophem Adolfem, w tym czasie studentem i trójką małoletnich synów: Hansem Christophem, Karlem Sigmundem i Alexandrem Christianem. Lenno posiadał również Asmus von Schenkendorff wraz z 5-cioma synami: porucznikiem Wojska Polskiego Johannem Georgiem, porucznikiem wojska pruskiego Karlem Oswaldem, majorem wojska szwedzkiego Christophem Wilhelmem, sierżantem wojska pruskiego Ernstem Levinem i porucznikiem Wojska Polskiego Asmusem Friedrichem. Wg spisu z 1718/19 roku dwa działy majątkowe należące: 1-szy do Christopha von Unruh i 2-gi do Hansa Christopha von Schenkendorff. Ostatnim właścicielem dóbr był Karl Friedrich August von Schenckendorff(25.09.1762-20.03.1809). Swój majątek wydzierżawił. Po śmierci dzierżawcy w 1781 roku , dwór średni sprzedał majorowi Konradowi von Troschke z Trzebiechowa. Po śmierci Konrada von Troschke w 1798 roku dwór przeszedł na własność rodziny von Unruh, która od śmierci Friedricha Wilhelma posiadała dwór główny.  W 1794 roku Karl Friedrich August dziedziczy dwór górny po przyrodnim bracie Alexandrze Christianie Albrechcie. W 1799 roku żeni się z Charlotte Jeanette Wilhelmine von Unruh-Buckow. Po jego śmierci w 1816 roku wdowa wychodzi za mąż za Karla Ernsta Friedricha von Bock, kolejnego właściciela Smolna. Po kilku latach von Bock sprzedał dwór górny Hansowi Wilhelmowi von Schӧning. Hans Wilhelm von Schӧning drugi syn Christiana Stephana von Schӧning i Albertine, z domu von Besser. Urodzony w 1786 roku w Murzynowie, od 1796 roku w szkole kadetów w Berlinie. Brał udział w kampanii napoleońskiej(walczył pod (Auerstaedt w 1806r.). W 1811 roku po zwolnieniu się ze służby wojskowej żeni się z Florentiną Wӓgener. Od 1812 roku wybrany posłem z okręgu Sulechów-Świebodzin, w 1813 roku przejął majątek po teściowej w Smolnie Wielkim. W 1798 roku dochodzi do połączenia Majorhof z mniejszym majątkiem, który zakupił von Schӧning. W 1809 roku część należącą do rodziny von Unruh przejął Wӓgener. W 1825 roku von Schӧning wydzierżawia dobra i wyprowadza się do Janczewa w powiecie gorzowskim. W 1843 roku dobra od von Schӧning zakupuje przedsiębiorstwo handlu morskiego, którego dyrektorem jest  Rother. W 1853 roku własność Eduarda von Rüdiger. W 1879 roku majątek jest nadal w rękach Eduarda von Rüdiger, którego majątek obejmował 817,80ha gruntów.  W 1883 roku dobra kupuje niejaki Kühn. W 1896 roku majątek Pani A. Kühn obejmował 876,36ha a administratorem dóbr był Henning. W 1897 roku ponowna zmiana właściciela- majątek posiada kapitan Oskar von Koscielski von Ponoschau(ur.1858). W 1910 roku dobra zakupiła rodzina von Einem. W 1914 roku majątek obejmował 840ha i należał do Ernsta von Einem(ur.1858). W skład majątku wchodził folwark Erdmannshof. W 1929 roku majątek Ernsta von Einem obejmował 816ha.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-DWORSKI

We wsi prawdopodobnie istniały trzy założenia szlacheckie: Górne, Środkowe i Dolne. Majorshoff– prawdopodobnie majątek środkowy położony obok kościoła. Obecna plebania to wg mapy dwór szlachecki. Jednopiętrowy dwór, który położony był pośrodku prawdopodobnie majątku  górnego nie istnieje, rozebrany jeszcze w XIX wieku. Pałac zbudowany w 1860 roku z elementami gotyku angielskiego zniszczony przez wojska radzieckie i rozebrany po 1945 roku. Resztki założenia parkowego oraz zabudowy gospodarczej.  Resztki muru, który otaczał dawne założenie pałacowo-dworskie.

Wieś położona w gminie Ośno Lubuskie powiatu słubickiego. Wieś o rodowodzie wsi XIII wiecznej, kiedy to komes Mroczek nadał ją w 1244 roku wraz z Sulęcinem templariuszom. Po raz pierwszy wymieniona w 1400 roku. W tym czasie wieś podzielona na trzy działy własnościowe należące do: Johanna von Slaberndorf, Nickela von Wistock i do von Schulze. W 1412 roku Heinrich von Winning sprzedał wieś Nickelowi von Zinnitz. Od 1438 roku wieś należy do Nickela von Slaberndorf. W 1446 roku część wsi należy do Heinricha von Grüneberg.  W 1472 roku wieś należy do Mathausa Günter z Frankfurtu n/Odrą. Wnuk Mathausa Günter, Dr Gregorius w 1526 roku sprzedaje część wsi Hieronymusowi Jobst, wykupioną 1529 roku przez Lorenza Günter, ojca Dr Gregoriusa. W 1536 roku wieś zakupił kapitan Hartwig von Ilow. Pod koniec XVI wieku wieś należy do Martina von Ilow, żonatego z Margarethe von Mӧrner, z którą miał syna Christopha von Ilow. Później wieś podzielona na dwie części należące do rodziny von Ilow(Ihlow). W 1676 roku część wsi w posiadaniu Kaspara von Ilow i jego żony Barbary Heleny z domu von Schmulken, druga część w rękach Haino von Ilow. W 1693 roku wymieniony Friedrich von Ilow, w 1715 roku Anton Christoph von Ilow i Kaspar Hartwich von Ilow, później syn Kaspara Hartwicha, Diertlef Otton von Ilow. Po wygaśnięciu męskiej linii rodu von Ilow po 1785 roku, majątek przechodzi w ręce Friedricha Gottloba von der Osten. Jeszcze na początku XIX wieku dobra są w rękach rodu von der Osten. W 1828 roku majątek przejmuje dyrektor do spraw ziemiaństwa, von Schütz. Jego córka Barnimie(zm.1842) wychodzi za mąż za Hermana hrabiego von Hasslingen, który w 1840 roku przejął Smogóry oraz Radzików. W 1850 roku sprzedaje majątek Bernnardowi Carlowi Bothz, staroście powiatu zachodnio-torzymskiemu. Po 1929 roku dobra są w rękach rodziny Egler.

DWÓR

ZAŁOŻENIE FOLWARCZNE

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku i związane są z rodem rycerskim Jeleni-Niałków. Jeden z nich, Zbrosław, syn Jonaty, prawdopodobnie z rodu Jeleńczyków w roku 1251 przekazuje wieś(Smarsewo) cystersom z Obry. Jeszcze w XIII wieku cystersi sprzedają dobra smardzewskie. W 1334 roku jako właściciel wsi wzmiankowany Mikołaj, syn Bodzanty z Kębłowa. W wieku XIV i XV wieś należała do rodziny  Benwicz– wymieniony Mikołaj Benwicz(1452). Przez małżeństwo z Eufemią Benwicz w roku 1495 wieś przechodzi na Hansa von Rothenburg– w 1499 roku wzmiankowana Eufemia Benwiczanka. W 1507 roku Katarzyna Tuchorska-Ossowska herbu Awstacz(Kreidelwitz)przekazuje wsie Smardzewo i Opalewo Janowi von Nostitz w zamian za Rakoniewice i Gościeszyn. Przez ponad 100 lat wieś w posiadaniu rodziny von Nostitz- do 1627 roku- wymieniony w 1580 roku Wolfgang von Nostitz zmarły w 1627r.oraz Wolf von Nostitz(1618), potem na krótko należała do Leoharda von Poppschütz. Około roku 1669 wieś zostaje zakupiona przez Sebastiana von Troschke und Rosenwerth, deputowanego powiatu świebodzińskiego. Rodzina von Troschke pochodziła z Droszkowa koło Zielonej Góry i dzieliła się w wiekach XVI-XVIII na trzy linie: śląską, nowomarchijską, wschodnioprusko-polską. Dużego znaczenia uzyskała gałąź nowomarchijska za Conrada von Troschke, właściciela Smardzewa od 1688 roku a także rodowego Podlegórza, oraz Kupienina, Witynia i Rzeczycy. Portret trumienny Conrada oraz tablice herbowe Sebastiana von Troschke z Podlegórza znajdują się w Muzeum w Międzyrzeczu. Ostatnim z rodziny von Troschke był Sigismund Friedrich, baron von Troschke und Rosenwerth, który objął majątek w roku 1742. Kolejnym dziedzicem od 1776 roku zostaje Friedrich Ludwig von Sydow, który odziedziczył Smardzewo po swojej siostrze- baronowej von Troschke. W 1791 roku na terenie jego majątku stała siedziba dworska oraz mowa o 2 folwarkach. W 1820 roku Karoline von Sydow wychodzi za mąż za majora Friedricha von Massow(zm.1859). Z powodu długów w roku 1853 sprzedają majątek Karlowi Augustowi Fuss, którego majątek w 1879 roku obejmował 812,30ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 812ha gruntów. W 1911 dobra należały do Fritza Fuss. W 1914 roku jego majątek obejmował 828ha a w 1929 roku 811ha. Rodzina Fuss pozostaje właścicielem dóbr do 1945 roku.

ZESPÓŁ DWORSKI

W południowo-zachodniej części wsi resztki zespołu dworski, w skład którego wchodzi: spichlerz z XVIII wieku, gołębnik z przełomu XVIII/XIX wieku.

WILLA PAECH

Na terenie wsi przy głównej drodze willa należąca do rodziny Paech.

WILLA VOGEL`S

Dawne miasto, obecnie wieś położona 11 km na wschód od Kostrzyna nad Odrą wzmiankowana w 1295 roku jako osada rybacka, od drugiej połowy XIII wieku była lennem rodu von Sonnenburg. W 1341 roku margrabia Ludwik V oddał Słońsk w lenno braciom Henningowi i Arnoldowi von Uchtenhagen i zezwolił im na budowę zamku, który prawdopodobnie został zbudowany około 1350 roku. Pomiędzy 1369 a 1375 rokiem Słońsk wraz z zamkiem został przekazany Ottonowi von Vockenrode. W 1410 roku margrabia brandenburski Jobst z Moraw przekazał miasto i zamek wraz z 7 pobliskimi wioskami diecezji lubuskiej. W 1415 roku biskup Jan von Borschnitz sprzedał Słońsk i zamek rycerzowi Heinrichowi von Onitz (von Oynicz, von Oinitz). Po jego bezpotomnej śmierci w 1421 roku, majątek przejęty przez margrabiego Fryderyka I von Hohenzollern i przez niego sprzedany joannitom. Słońsk i zamek wcielony został do komturii w Łagowie, z czasem stał się siedzibą baliwatu. Decyzją mistrza joannickiego Baltazara von Schlieben lub jego następcy Mikołaja von Thierbach w latach 1426-1429 na zrębach starej budowli wzniesiono nowy zamek w stylu gotyckim. Za czasów baliwa Thomasa von Runge zamek przebudowano w stylu renesansowym. Podczas działań wojennych wojny trzydziestoletniej zamek podpalony przez wojska szwedzkie. Za czasów baliwa księcia Jana Maurycego von Nassau, zamek wyniesiony do rangi rezydencji zakonu i w latach 1661-1666 odbudowany. Powstało barokowe założenie pałacowe- przykład niderlandzkiej architektury rezydencjonalnej z połowy XVII wieku. W 1810 roku doszło do rozwiązania zakonu joannitów. Po 1810 roku pałac służył jako siedziba władz i więzienie. Po ponownym utworzeniu zakonu joannitów i kolejnym ustanowieniu baliwatu brandenburskiego przez króla Friedricha Wilhelma IV w  roku 1852, w 1855 roku pałac ponownie stał się własnością zakonu joannitów. W latach 1855-1884 joannici przeprowadzili renowację obiektu przywracając jego dawny kształt. W latach 1872-1884 przebudowano wnętrza, przekształcając je w reprezentacyjne muzeum i archiwum zakonu. W 1945 roku budynek zajęty przez wojska radzieckie. W latach późniejszych obiekt służył za miejscowy Dom Kultury, później zaadoptowany na magazyn Prezydium Gminnej Rady Narodowej w Słońsku. Od 1970 roku stał opuszczony, w 1975 roku podpalony. Obecnie trwała ruina. Wokół ruin pałacu rozciąga się zdziczały park o powierzchni 4,7 ha założony w połowie XVII wieku. Po roku 1989 zabytkiem ponownie zainteresował się Zakon Joannitów, którego przedstawiciele corocznie przyjeżdżają do Słońska. Na terenie wsi w 1879 roku majątek o powierzchni 412ha należący do państwa pruskiego. W 1914 roku majątek państwowy o areale 2032ha. W 1929 roku majątek obejmował 3059ha.

Wieś położona w gminie Dobiegniew powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. W 1321 roku właścicielami wsi jest rodzina von Wenden– wymieniony Hennin de Slauia. W XV wieku należy do rodu von der Osten. Dnia 16.03.1472 roku margrabia Jan nadał Słonów Dionizemu von der Osten. W 1499 roku wieś otrzymują od margrabiego synowie Dionizego, Ewald i Hans von der Osten. W 1540 roku wieś należy do rodziny von Bornstaedt. Z tego rodu wymienieni: Hans, Bartłomiej, Zabel, Henryk, Lamprecht, Piotr i Stefan von Bornstaedt. W XIX wieku majątek jest w rękach rodu von Sydow(1857). W 1879 roku wchodził w skład majątku w Chełmcu Drezdeneckim, będącym własnością rodu von Sydow. Tutaj 07.04.1895 roku urodził się Otto von Sydow, późniejszy student filozofii, zmarły 23.10.1914 roku. W 1896 roku własność barona von Gustedt, właściciela pobliskiego Radowa. Na początku XX wieku majątek przejęła firma budowlana z Berlina Neue Berliner Baugesellschaft. W 1914 roku majątek obejmował 747,5ha gruntów należących do Landgesellschaft ”Eigene Scholle” z siedzibą we Frankfurcie nad Odrą. W 1929 roku majątek o powierzchni  375ha należał do rodziny von Schack. Mniejszy o powierzchni 148ha należał do Hermanna Raymann. Ostatnim właścicielem dóbr słonowskich była rodzina von Schack– siedział tu Klaus Emeke von Schack urodzony w 1892 roku.  

DWÓR

Na północnym krańcu wsi położony był majątek. Z założenia zachował się budynek dworu, obecnie opuszczony, ulegający powolnej destrukcji. Jest to budynek parterowy z użytkowym poddaszem, z piętrowym ryzalitem w części centralnej, podpiwniczony. Pierwotnie był to budynek zbudowany na planie prostokąta. Obecnie do budynku do ściany wschoidniej dobudowany budynek w kształcie liety L. Prawdopodobnie dobudówka powstała na pewno po 1930 roku. Obok parterowy budynek gospodarczy.

Po raz pierwszy wzmiankowana w 1312 roku. Założone zostało prawdopodobnie przez Konrada I lub jego syna Henryka III – książąt głogowskich. W 1468 r. Henryk XI sprzedał miasto Melchiorowi von Rechenberg z Borowa Polskiego, w 1506 roku zatwierdzone przez polskiego królewicza Zygmunta Jagiellończyka jako dziedziczne w ich rodzie. Sława pozostawała w rękach rodziny von Rechenberg do połowy XVII w. Kolejnymi dziedzicami po śmierci Melchiora(+1482) byli: od 1482-synowie Nickel(+1532) i Hans(+1537), 1537-Clemens von Rechenberg(+ok.1550)-młodszy brat Nickela i Hansa, ożeniony z panną von Ebersbach z Broniszowa, 1550- Melchior, starszy syn Clemensa, po jego śmierci jego brat Balthasar(+1567), żonaty z Anną von Unruh, 1567– Johann(+1581), syn Balthasara, żonaty z Anną von Glaubitz z Czernej, 1587– Melchior von Rechenberg(+1625), brat Johanna, dwukrotnie żonaty 1-mo z Magdaleną von Dyhern z Konotopu, 2-do z Magdaleną von Haugwitz z Brodowa, 1625– Balthasar(+1634), syn Melchiora, żonaty z Joanną baronówną von Schenck, 1634– Johann(+1664), brat Balthasara. Był ostatnim właścicielem Sławy z rodu von Rechemberg. Od 1655 r. Sława była w posiadaniu baronów von Barwitz hrabiów von Fernemont i pozostawała w rękach rodu do 1884 r., kiedy zmarł bezpotomnie Carl baron von Barwitz hrabia von Fernemont. Po śmierci Carla Hermana Franza powstał spór o dziedzictwo po zmarłym, pomiędzy rodziną von Seckendorff a von Haugwitz. Prawo dziedziczenia rozstrzyga sąd we Wrocławiu, który przyznaje majątek Heinrichowi Wilhelmowi hrabiemu von Haugwitz baronowi von Klein-Obisch(*1839-+1907). Z Anną Elisabeth hrabianką von und zu Trauttmansdorff-Weinsberg, miał dwóch synów: Heinricha Karla Johanna Wilhelma(*1870-+1937) i Karla Heinricha Wilhelma Maxa Thaddӓusa Ottokara(*1874-+1948). Po śmierci Heinricha Wilhelma majątek odziedziczył najstarszy syn, Heinrich Karl Johann Wilhelm ożeniony z Gabrielle hrabianką Szechenyi. Zmarł bezdzietnie. Majorat odziedziczył bratanek, hrabia Henrich Karl Maria Joseph Franz(*1901-+1966), syn Karla Heinricha Wilhelma Maxa Thaddӓusa Ottokara i Sophii hrabianki von Baworow-Baworowskiej. Żonaty z Alicą hrabianką Karoly von Nagy-Karoly, był ostatnim ordynatem na Sławie.

ZAMEK

Pierwsza warownia w Sławie powstała za czasów Piastów Śląskich już w XIV w. Pod koniec XV w. przedstawiciel rodu von Rechenberg osiadły na stałe w Sławie dokonał przebudowy zamku, na wzór siedziby rodowej w Borowie Polskim. Kolejna przebudowa zamku w stylu renesansowym, miała miejsce w XVI w. W 1721 r. zamek uległ zniszczeniu przez pożar. Zmusiło to nowych właścicieli do budowy nowej, barokowej rezydencji, która powstała w latach 1732-35 w miejscu wcześniejszego założenia zamkowego, którego pozostałości włączono w mury nowego założenia.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Obecne założenie pałacowo-parkowe usytuowane jest w południowo-zachodniej części miasta i składa się z pałacu, oficyny i parku. Pałac zbudowany w latach 1732-35 na planie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjny, złożony z korpusu głównego oraz przylegającego od strony południowo-wschodniej skrzydła, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Nad wejściem w elewacji ogrodowej w polu tympanonu znajduje się kartusz herbowy. Z oryginalnego wyposażenia zachowała się dwubiegowa klatka schodowa, sala recepcyjna oraz dwukondygnacyjna sala balowa nad sienią. Podczas II wojny światowej w pałacu urządzono siedzibę Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. W czasie wojny z Berlina do pałacu trafiły ogromne księgozbiory i archiwalia zrabowane  w  Polsce i innych krajach Europy. Wielkość księgozbioru obliczano na ok. od 200 tysięcy do 1 miliona tomów. Po zajęciu Sławy przez wojska rosyjskie księgozbiory zostały zabezpieczone. Wśród rękopisów znajdowały się dokumenty polskich, czeskich i śląskich władców. Komisja pod przewodnictwem Dr Ludwika Gocla zadecydowała o dalszych losach, część z nich/ok. 80 tys. woluminów/ zawierających  informacje na temat śląskich i pomorskich lóż masońskich trafiła do Ciążenia pod Poznaniem. Część zbiorów dostała się w ręce prywatne, część powróciła do dawnych właścicieli, część pozostawiona w pałacu uległa zniszczeniu. W 1945 roku w pałacu funkcjonował szpital polowy, później Urząd Skarbowy. W latach 1957-69 przeprowadzono remont pałacu adaptując go na dom dziecka, który do 2009 roku użytkowany był przez Państwowy Dom Dziecka. W chwili obecnej stanowi własność. Park krajobrazowy o powierzchni 13 ha założony w XVIII  wieku, przekształcony wg projektu Eduarda Petzolda w drugiej połowie XIX wieku w park romantyczny. W latach dwudziestych XX wieku po udostępnieniu przez hrabiów von Haugwitz parku i jeziora na cele turystyczno-wypoczynkowe, rozwinęła się Sława jako ośrodek turystyczny.

Ród baronów von Barwitz hrabiów von Fernemont pochodził z Piemontu. W XIV w. jedna z linii przeniosła się do Lotaryngii, a następnie do Niderlandów, gdzie od swojego majątku Fernemont przyjęła nowe nazwisko. W XVI w. otrzymali tytuł baronów Rzeszy. Część linii niderlandzkiej w XVI w. przeniosła się na teren Austrii, a część w XVII w. na teren Śląska. Pierwszym właścicielem Sławy z tego rodu był Johann Franz von Barwitz baron von Fernemont(1597-1667) komendant Głogowa, żonaty z Clarą Eugenią hrabianką von Frezin-Gaure(1600-+1677). Był właścicielem majątków w Sławie i pobliskim Przybyszowie. Testamentem z 1667 roku przekształcił dobra w majorat i przepisał na wnuka, Johanna Franza Wenzela. Johann Franz miał dwóch synów: Johanna Alexandra (*ok.1630-+1683) oraz Johanna Wenzela. Johann Alexander, Pan na Suchej, żonaty z Anną Katarzyną baronówną von Zierotin miał jednego syna, Johanna Franza Wenzela(*1659-+1722), żonatego z Franciską hrabianką von Lodron z Laterano. Jego syn – Johann Franz II, II ordynat Sławy był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz z Marią Josephą, córką Heinricha Wilhelma hrabiego von Wilczeck barona von Hultschin und Guttenland, a następnie z Eleonorą hrabianką von Kolovrat. III ordynat Sławy, syn Johana Franza II – Johann Franz III(1722-1770), żonaty był z Charlotte hrabianką von Sobeck von Kornitz z Koszęcina. W 1748 roku wraz z bratem Ignatzem otrzymał tytuł hrabiowski. Jedyny syn Johanna Franza III, hrabia Johann Karl Stanislaus(*1761-+1825), dwukrotnie żonaty; 1-mo z Seraphine hrabianką von Sobeck und Kornitz, z którą miał syna Franza Karla Stanislausa, 2-do z Marie Helene Luise Hoff(Herff). Majorat odziedziczył hrabia Franz Karl Stanislaus, żonaty z Caroline von Anhalt, z którą miał troje dzieci: Karla Hermana, Franza Friedricha Karla oraz Seraphine Caroline Blancę, zamężną za barona von Wedell-Parlow, właściciela Niemeńska na Pomorzu. Karl Hermann Franz baron von Barwitz hrabia von Fernemont był ostatnim VI ordynatem majoratu. Żonaty z Emilie Friederike Wilde, zmarł w 1884 roku bezpotomnie.

Wieś położona w gminie Maszewo powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1308 roku. W tym czasie należała do zakonu joannitów. W 1495 roku wieś przejęta przez rodzinę von Grünberg po margrabim Christophie von zu Dohna, który posiadał również pobliskie Czetowice i Budachów. Von Grünberg posiadali dobra do 1682 roku, do śmierci ostatniego męskiego potomka tej linii, Hansa Christopha von Grünberg. Majątek był w posiadaniu wdowy po Hansie Christophie, Sabine Sophe von Grünberg. W 1693 roku dobra zakupił Heinrich von Gloger, żonaty z Euphrosine von Lohnstein. Heinrich von Gloger umiera w 1708 roku, jego żona w 1737 roku. Majątek przejmuje jego najstarszy syn Ferdynand Gloger von Schwanbach– wymieniony jako właściciel w 1715 oraz w 1718/19 roku, młodszemu Maximilianowi przypada majątek w Czetowicach. Skórzyn posiadają do 1776 roku. W tym roku majątek zakupił hrabia Finck von Finckenstein. Kolejnym właścicielem na początku XIX wieku jest burmistrz Lehmann. Po 1830 roku dobra są własnością niejakiego Rothe, który przez hulaszczy tryb życia zmuszony jest sprzedać majątek. Zakupuje go w 1842 roku niejaki Pan Hart(t)ung. W 1857 roku własność spółki Harttung i Synowie, kupców z Frankfurtu nad Odrą. Posiadają majątek od 1852 roku. Po śmierci Pana Hart(t)ung`a w 1865 roku, majątek nabywa rodzina von Schierstädt(Schierstedt) z Trzebiechowa. Wymienia się Joachima von Schierstädt(1893) i Leo von Schierstädt. W 1879 roku majątek ich obejmował 1482,07ha gruntów. Majątek Fritza von Schierstadt zmarłego w 1905 roku, w 1896 roku obejmował 1424ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 1512ha i należał do Dorothei von Schierstaedt, z domu von Lamprecht. W 1929 roku własność Leo von Schierstaedt(ur.1889r.), którego majątek obejmował  1492ha. Posiadali majątek do 1945 roku.

DWÓR

W południowej części wsi resztki założenia dworskiego w postaci resztek zabudowań folwarcznych oraz parku krajobrazowego. Dwór zniszczony i rozebrany po 1945 roku.

Georg Leo hrabia von Caprivi de Caprera de Montecuccoli, ok. 1880r.

We wsi ostatnie 5 lat swego życia spędził były kanclerz Georg Leo hrabia von Caprivi de Caprera de Montecuccoli. Urodzony dnia 24 lutego 1831 roku w Charlottenburgu-dzielnica Berlina. Był synem prawnika Juliusa Leopolda, sędziego Pruskiego Sądu Najwyższego. Rodzina wywodziła się z włoskiej Modeny. W wojsku od 1849 roku. Mianowany generałem w 1877 roku, od 1882 roku komendant 30 dywizji w Metzu. Od 1883 roku minister marynarki niemieckiej. Był kanclerzem Rzeszy po Otto von Bismarck`u w latach 1890-1894. Został odwołany ze stanowiska. Był kawalerem. Po przejściu na emeryturę od 1895 roku zamieszkał we dworze. Był spowinowaconym z właścicielami majątku. Zmarł  dnia 06 lutego 1899 roku w Skórzynie i tu został pochowany.