Łowno
Województwo Zachodniopomorskie
Kulice / Külz/
Wieś położona w gminie Nowogard powiatu goleniowskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza(1261), kiedy to należała do biskupa kamieńskiego. W wiekach średnich była lennem rodu von Dewitz z Dobrej. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1447 roku(Cultze). W 1540 roku własność Henninga von Dewitz a częściowo jego kuzyna, Jobsta von Dewitz. Ostatnim właścicielem wsi był Stephan Bernd von Dewitz(*1672-+1728). Mieszkał w Dargomyślu(Hoffelde). Z powodu wystawnego trybu życia popadł w długi. Część dóbr jeszcze za swojego życia sprzedał lub oddał w zastaw. Kulice w latach 1708-1738 otrzymał w zastaw za 19.600 talarów duński kapitan Otton Adrian von Edling. Kolejnymi właścicielami wsi byli urzędnicy Johann Lieseling i Johann Müller, od których w 1727 roku porucznik August Friedrich von Bismarck zakupił majątek kulicki, który w 1724 roku August Friedrich von Bismarck poślubił córkę Stephana Bernda von Dewitz, Stephanę Charlottę von Dewitz(1706-1735). Rodzina von Bismarck pochodziła ze Starej Marchii, gdzie w 1270 roku po raz pierwszy pojawia się z imienia w mieście Stendal(obecnie kraj związkowy Saksonia-Anhalt). August Friedrich von Bismarck pochodził z schӧnhauseńskiej linii rodu. W 1721 roku został pierwszym dowódcą goleniowskiego pułku dragonów Schulenburga. Kolejni właściciele z tego rodu: w 1747 roku majątek posiadał syn Augusta Friedricha kapitan Bernd August von Bismarck(*1725-+1758) a następnie wnuk August Friedrich II von Bismarck(*1753-+1814), który umiera bezpotomnie. Dobra w 1814 roku dziedziczy kuzyn Augusta Friedricha II, rotmistrz Carl Wilhelm Ferdinand von Bismarck(*1771-+1845), który w 1816 roku przeprowadza się z Schӧnhausen do Konarzewa wraz z żoną i synami: Bernhardem(*1810-+1893) i Ottonem, późniejszym kanclerzem. Po śmierci Carla Wilhelma dobra kulickie dziedziczy Bernhard. Otto von Bismarck odziedziczył Schӧnhausen. W 1870 roku majątek obejmował 3111 mórg ziemi a w 1879 roku majątek liczył 784,74 ha gruntów. Dopiero w 1905 roku rozstrzygnięto spory spadkowe odziedziczone po przodkach. Kulice przypadły najmłodszemu synowi Bernhadra, Berndowi(*1868-+1948), żonatemu z Kӓthe von Arnim(*1863-+1944). W 1910 roku dobra liczyły 962,70 ha gruntów a w 1928 roku majątek liczył 1066 ha gruntów. Bernd i Kӓthe byli bezdzietni. W 1939 roku Bernd von Bismarck zaadoptował drugiego syna swego bratanka Gottfireda von Bismarck z Jarchlina, Philippa von Bismarck(*11913-+2006). Od 1945 do 1992 roku majątek był własnością Skarbu Państwa z utworzonym na jego terenie PGR. Od 1992 w rękach AWRSP. Od 1993 roku wydzierżawiony przez fundację „Fundatia Europea Pomerania” założoną przez Philippa von Bismarck w tym roku. W 2004 roku przemianowana na „Akademię Europejską Kulice-Külz”. W 2002 roku założenie dworsko-parkowe przekazane nieodpłatnie Uniwersytetowi Szczecińskiemu, który w 2012 wypowiedział umowę zawartą z fundacją i sprzedał założenie.
DWÓR
Zbudowany w 1848 roku, rozbudowany o skrzydła boczne i oranżerię. Główny neoklasycystyczny budynek założony na rzucie prostokąta, podpiwniczony, w części piętrowy. W latach powojennych we dworze mieściły się biura PGR oraz mieszkania pracownicze. Odrestaurowany w latach 1994-95 z przeznaczeniem na Fundację Akademii Europejskiej Kulice-Külz, istniejącej do 2012 roku, założonej przez Philippa von Bismarck. Obecnie własność Uniwersytetu Szczecińskiego.
ZAŁOŻENIE GOSPODARCZE I PARK
W sąsiedztwie dworu położone są zabudowania gospodarcze oraz park krajobrazowy o powierzchni około 4 ha.
Kamienny Most /Steihoefel/
Kępica /Kambz/
Wieś położona w gminie Świerzno powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1369(Nyghenkamptz). W tym czasie wymienieni Netzel i Hince Ruchel. Stare lenno rodu von Brüsewitz. Wzmiankowani już w 1460 roku. W 1470 roku wieś należy do Eggerta von Brüsewitz z Jatek, w 1500 roku do Klausa von Brüsewitz ze Starzy, w 1544 roku do Jacoba von Brüsewitz z Jatek. W 1628 roku we wsi istniały dwa majątki należące do rodu von Brüsewitz. W 1763 roku właścicielem majątku był kapitan Caspar Magnus Heinrich von Brüsewitz. Po jego śmierci dobra objął jego syn, Gustav Wilhelm a 1863 roku wnuk, Rudolf von Brüsewitz. Ostatnim przedstawicielem rodu był Rudolf Hugo von Brüsewitz. W 1910 roku dobra liczyły 703 ha gruntów a administratorem majątku był Julius Zühlke. Rodzina von Brüsewitz posiadała majątek do 1920 roku. W 1928 roku majątek obejmował 703 ha gruntów. Kolejnymi właścicielami były rodziny: Erben(1929) oraz Wüstmann(1939). W 1929 roku dzierżawcą majątku był Henning von Ploetz ze Stuchowa. W 1939 roku właścicielem dóbr była rodzina von Poser a administratorem był Friedrich Meyer.
PAŁAC
Na początku XX wieku do istniejącego dworu dobudowano nowy budynek z elementami neoklasycyzmu. Pałac zbudowany na planie prostokąta, częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, ze środkowym ryzalitem, skrzydła jednokondygnacyjne z użytkowym poddaszem. Prawdopodobnie pod koniec lat 90-tych lub na początku XXI wieku próba rewitalizacji pałacu z odtworzeniem skrzydła południowego, w miejscu dawnego dworu ryglowego, mało udana i niedokończona. Obecnie własność prywatna, dostępny z zewnątrz. Zaniedbany park krajobrazowy o pow. 2,3 ha. W sąsiedztwie zabudowania gospodarcze. 
Karnice /Karnitz/
Wieś gminna położona w powiecie gryfickim. Po raz pierwszy pojawia się w dokumencie z roku 1180, później z roku 1208. W 1180 roku książę Kazimierz I Gryfita nadaje wieś zakonnikom z klasztoru Św. Trójcy z Lund. Rodowa wieś rodu von Carnitz, który pojawia się na kartach historii w 1374 roku. Pierwszym znanym, od którego rozpoczęła się historia rodu był żyjący na początku XV wieku Matthias von Carnitz. Od XVI wieku członkowie rodu pełnili różne funkcje w służbie cywilnej. W 1560 roku wzmiankowany kapitan Caspar von Carnitz, Erasmus Konrad Carnitz(*1658-+1689), Joachim von Carnitz(+1718). Na początku XVIII wieku dobra posiadał Friederich Wilhelm von Carnitz. Po jego śmierci majątek odziedziczył Joachim Matthias von Carnitz a następnie Joachim von Carnitz(1737). Ostatnim przedstawicielem tego rodu jest Adolph Carl hrabia von Carnitz(*26.11.1731-07.12.1808). Był trzykrotnie żonaty: 1. Z Anną Elisabeth hrabianką von Neale(*1746-+?), 2. Dorotheą Albertiną Sophie hrabianką von Wartensleben(03.09.1743-21.09.1813), 3.Henriette Albertine von Podewils. Małżeństwa bezdzietne. Kiedy w 1740 roku umierał jego ojciec Joachim Matthias von Carnitz, był 9-loetnim chłopcem. Opiekunami jego i jego dóbr został członek rodziny von Woedtke oraz Bogislav Friederich von Schmeling. Za przyzwoleniem królewskim w roku 1773 dobra zostały sprzedane kupcowi Heirnichowi Gottliebowi Becker, po nim dobra odziedziczyła wdowa, z domu Reinhard. Po jej śmierci majątek dziedziczy jej córka, Katharina Elisabeth Zimmermann, żona Carla Gottfrieda Zimmermanna. W 1798 roku majątek kupuje Siegmund Ludwig Joachim von Brockhausen. W 1804roku właścicielem majątku jest rodzina von Heyden. Od 1840 roku dobra są w rękach rodu von Elbe, zakupione przez Ferdinanda Ludwiga von Elbe. W 1870 roku majątek obejmował 2778 mórg ziemi a w 1879 roku 708,42 ha gruntów. Jako właścicieli z tego rodu wymienia się: Oskar von Elbe/XIXw./, Katharina von Elbe, z domu hrabianka von Wartenleben/1905/, Oskar Ludwig/lata 20-te XX wieku/. Rodzina von Elbe-Carnitz była właścicielem majątku do 1945 roku.
Pozostałością po założeniu dworsko parkowym jest zaniedbany park krajobrazowy.
W 1811 roku Christian Wilhelm Anton Ulrich August von Haxthausen, którego matką była Elisabeth Henrietta z domu von Carnitz, siostra Adolpha Carla, ostatniego z rodu, przyjmuje herb i nazwisko von Carnitz. Jest to tzw. czarna/schwartze/ linia rodu von Haxthausen- von Haxthausen-Carnitz.
Jarzysław /Stadthof/
Jarszewo /Jassow/
Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wymieniana w 1308 roku(Jarsow). Należała wtedy do kapituły kamieńskiej, następnie lenno rodu von Flemming. W 1860 roku wydzierżawione rodzinie von Sager. W 1928 roku majątek obejmujący 97 ha gruntów należał do Paula Bartelt. W 1939 roku dobra z dworem były własnością Hansa Günthera Neitcke.
Dwór
Zbudowany w latach 30-tych XX wieku na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, podpiwniczony, kryty dachem czterospadowym. Zaadoptowany na szkołę.
Gostyń /Gross Justin/
Wieś położona w gminie Świerzno powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1321 roku(Austin), 1369(Kirchdorf,Gustin). Od czasów średniowiecza wieś w rękach jednego rodu- von Brockhausen(Brockhuss ,Brockhusen Bruchhausen). Stary ród pomorski, który w XIII wieku z Dolnej Saksonii przez Meklenburgię trafił na Pomorze. Po raz pierwszy na Pomorzu pojawiają się w 1271 roku. W 1449 roku wymieniony Hippolit Brockhus a w 1488 roku pojawia się Michel Brockhusen jako „Pan na zamku”. J.T.Bagmihl w 1511 roku wymienia Jürgena Brockhuss. W 1523 roku wymieniony Claus von Brockhausen, w 1529 roku Jodecus von Brockhausen. W 1661 roku w wyniku pożaru wsi spalił się dwór, kościół, plebania oraz wiele zagród chłopskich. Od XVII do XIX wieku wieś podzielona na cztery własności, wszystkie należące do rodziny von Brockhausen. Właścicielami majątków b, c i d byli: w XVIII wieku Levin Ludwig, Christoph Caspar Leopold , Heinrich Balthasar i Erdmann Heinrich von Brockhausen. W XIX wieku wymienieni to: Georg Bernhard Joseph von Brockhausen(właściciel majątku B), Sigismund Friedrich Wilhelm von Brockhausen(właściciel majątku C), Gotthilf Joachim Wilhelm von Brockhausen(właściciel majątku D), Anthon Gerhard Adam von Brockhausen(właściciel majątku A). W latach 1815-1877 roku majątek A w rękach rodziny Bohm. Prawdopodobnie w drugiej połowie XIX wieku doszło do scalenia dóbr. Pod koniec XIX wieku jako właścicieli wymienia się: Friedricha Wilhelma Ludwiga von Brockhausen/1862/, Gotthlifa von Brockhausen/1905/, Hansa Harmuta von Brockhausen(zm.1928), którego żoną była córka Paula von Hindenburg, Paulina Luiza Gertruda, która mieszkała w pałacu do 1945 roku. W 1910 roku własność Gotthilfa von Brockhausen a dobra liczyły 572 ha gruntów. Ostatnim właścicielem dóbr gostyńskich był Hans Heinrich von Brockhausen, którego majątek w 1928 i 1939 roku obejmował 900 ha gruntów. Posiadali dobra w pobliskich Rybicach, Białobudzi, Sulikowie, Kamieniu Pomorskim. W powiecie szczecineckim należały do nich majątki w Kusowie i Sławęcinie, w powiecie drawskim: Mielno, Żołędowo, Konotop, Oleszno, Karwice. Linia gostyńska wymarła.
ZAMEK
W średniowieczu stał we wsi zamek, na miejscu którego obecnie stoi pałac.
1995
2007
ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE
W zachodniej części wsi założenie pałacowo parkowe z pałacem zbudowanym pod koniec XIX wieku w stylu eklektycznym. Powstały na miejscu średniowiecznego zamku, na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem kopertowym, podpiwniczony. Wejście główne w postaci ganku zwieńczonym ryzalitem i tympanonem z herbem rodu. Z boku taras i oranżeria(przebudowana), w części ogrodowej wykusz. Od 1962 roku w pałacu mieści się szkoła i biblioteka. Pałac położony w parku powierzchni 2,3 ha w stylu francuskim.
2013
ZESPÓŁ DWORSKO-FOLWARCZNY
W sąsiedztwie położone jest założenie dworko-folwarczne z budynkiem mieszkalnym-dworem? oraz budynkami gospodarczymi.
Golczewo /Gülzow/
Miasto gminne położone w powiecie kamieńskim. Historia Golczewa ściśle związana z historią zamku. Po raz pierwszy miejscowość wzmiankowana w 1304 roku(castrum Gulzow), kiedy książę Bogusław IV wydał zgodę na zakup zamku przez biskupa kamieńskiego od Wulvekina Schmeling i Echarda Wedelstӓdt. W 1336 roku zamek w rękach rycerza Siegfrieda Lode lub Lude. Ponownie w posiadaniu kapituły kamieńskiej, która w 1385 roku przekazała zamek archidiakonowi Philippowi von Helpte z Uznamia, który w 1402 roku sprzedał zamek Tamowi i Timmowi von Flemming. W 1406 roku von Flemming`owie sprzedaj zamek księciu Bogusławowi VIII. Powstały spór o zamek zakończony został w 1436 roku przekazaniem go biskupom kamieńskim. W latach 1451-1500 zamek był własnością hrabiów von Ebertsein i Kurta von Flemming oraz Ludecke von Massow. W 1500 roku hrabia Ludwig von Eberstein sprzedał zamek biskupom kamieńskim. Na podstawie układu pomiędzy ostatnim biskupem kamieńskim, księciem Ernestem Bogusławem von Croy a domem brandenburskim w 1650 roku, zamek stał się własnością Brandenburgii po śmierci księcia w 1684 roku. Opuszczony zamek popadał w ruinę, w 1784 roku określony jako trwała ruina.
ZAMEK
ZAŁOŻENIE DWORSKIE
W 1749 roku teren zamkowy wraz z zabudowaniami przekształcono w folwark, który od 1812 roku stał się domeną prywatna. Decyzją króla Prus, Fryderyka Wilhelma IV teren z wieżą zamkową wydzielono z obszaru majątku i uznano za domenę państwową. Sam majątek do 1828 roku był własnością Friedricha von Plӧtz. Kolejno należał do rodziny Sperling z Osiny, która w 1845 roku sprzedała go Leo Albertowi Geisler. W 1847 roku majątek zakupiony przez Heinricha Augusta Friedricha Steffen. Prawdopodobnie pod koniec XIX wieku podział majątku na część A i B. Na początku XX wieku majątek A w posiadaniu rodziny Tiedtke a B rodziny Krause. W 1910 roku właścicielem majątku A z dworem była rodzina Tiedtke a dobra liczyły tylko 39 ha gruntów. Majątek B w 1910 roku należał do rodziny Radtke i liczył 402 ha gruntów. W 1928 roku majątek B należał do Georga Wehrmann i liczył 380 ha gruntów. Majątek położony był w obrębie ulic Jedności Narodowej i Jana Pawła II.
Stara stodoła- relikt po majątku B
Folwark ul. 9 Maja
Dzwonowo /Schönebeck/
HISTORIA WSI
Miejscowość położona w gminie Marianowo powiatu stargardzkiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1248 roku, będąc w tym czasie lennem rodziny von Wedel. Ostatnim z rodu von Wedel był Hans Otto Ernst Wilhelm von Wedel, który w 1847 roku sprzedał majątek kapitanowi Hermannowi Ludwigowi Augustowi Schallehn. W 1882 roku właścicielem dóbr jest Ulrich von Veltheim a w 1905 roku Franz von Veltheim, szambelan dworu, który nie mieszkał w Dzwonowie a dobra oddał w dzierżawę hrabiemu von Schwerin z Ducherow. Kolejnym właścicielem dóbr jest rodzina Hoene– wymieniony Friedrich Hoene. Do 1945 roku dobra są zarządzane przez rodzinę Lemke– wymieniony Herman Lemke.
ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE
W północno-zachodniej części wsi położony jest zespół pałacowo-parkowym. Pałac zbudowany za czasów Friedricha Conrada Ernsta von Wedel pod koniec XVIII wieku w stylu eklektycznym. Razem z pałacem założono park w stylu eklektycznym z polaną i podłużnym stawem. W 1870 roku przebudowano pałac w stylu barokowo-neoklasycystycznym. Za czasów Ulricha von Veltheim rozbudowano i przebudowano budynki gospodarcze. Wg słów obecnego właściciela stojący budynek pałacu jest starszy sięgający XV wieku, na co wskazują badania więźby dachowej.
Dreżewo /Dresow/
Wieś położona w gminie Karnice powiatu gryfickiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1287 roku będąc w tym czasie z nadania księcia Bogusława własnością klasztoru żeńskiego w Trzebiatowie. W 1369 roku własność niejakiego Tiede, który w tym roku sprzedaje wieś rodzinie von K(C)arnitz. Na początku XVIII wieku dobra posiada Wilhelm von K(C)arnitz. Po nim dobra dziedziczy pułkownik Joachim Matthias von K(C)arnitz oraz jego syn Carl von K(C)arnitz. W 1753 roku prawny opiekun Carla von K(C)arnitz z rodziny von Woedtke sprzedał majątek rotmistrzowi Bogislawowi Friedrichowi von Schmeling, od którego dobra zakupiła wdowa Becker, z domu Reinhard. Po jej śmierci majątek dziedziczy jej córka, Katharina Elisabeth Zimmermann, żona Carla Gottfrieda. W 1789 roku po śmierci męża sprzedaje dobra Juliusowi Friedrichowi von Flemming. W 1804 roku majątek zakupiony przez Friedricha von Jasmund i Heinricha Vicotra Sigismunda von Oertzen. W 1828 roku właścicielem dóbr jest kupiec Wietzlow. W 1840 roku majątek zakupuje Ferdinand Ludwig Elbe, w 1842 roku nobilitowany. W 1857 roku jego syn Oskar von Elbe sprzedaje majątek kupcowi i radcy handlowemu F.W.Schlutow. W 1884 roku dobra zakupuje rodzina von Bonin i posiada je do 1945 roku. W 1910 roku właścicielem dóbr był Eduard von Bonin a majątek liczył 1055 ha gruntów. W 1929 roku właścicielem dóbr dreżewskich był Curt von Bonin a majątek liczył 1092 ha gruntów. Po 1945 roku do 1947 roku w pałacu stacjonowały wojska radzieckie. Od 1949 roku PGR. Od 1968 roku właścicielem majątku było Wielkopolskie Przedsiębiorstwo Hodowli Zwierząt Zarodowych. Pod koniec lat 80-tych XX wieku w rękach ZHP ze Śląska. Od lat 90-tych XX wieku w rękach prywatnych.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY.
Pałac zbudowany w 1863 roku, w 1890 roku uległ pożarowi. Odbudowany i przebudowany. Zbudowany na planie prostokąta w stylu neogotyku angielskiego, dwukondygnacyjny z czworoboczną wieżą, podpiwniczony. W sąsiedztwie park krajobrazowy o powierzchni 9 ha oraz zespół folwarczny z budynkami gospodarczymi i budynkiem mieszkalnym.
Dolsk /Dolzig/
Wieś położona w gminie Dębno powiatu myśliborskiego. Wymieniona po raz pierwszy w 1337 roku(Tolztick) i wielokrotnie w latach kolejnych-1401(Dolzik), 1456(Dotlzk), 1568(Dolzig),1644(Doltzigk). W 1337 roku wieś należała do rodziny von Schӧnebeck– wymieniony Hinrick von Schonenbergh. Rodzina von Schӧnebeck posiadała wieś do XVIII wieku. Z tego rodu wzmiankowany Asmus von Schӧnebeck(1560), opiekun dzieci margrabiego kostrzyńskiego Johanna von Brandenburg, Joachim i Moritz von Schӧnebeck(1608). Od 1644 roku własność rodu von der Marwitz. Pierwszym właścicielem z tego rodu był Georg von der Marwitz, żonaty z Anną Marią von Redern, dowódca twierdzy w Drezdenku. Od 1679 roku dobra dziedziczy syn Georga, Friedrich Wilhelm von der Marwitz(*1639-+1713), żonaty z Hedwig Sophie von Straussen, miał z nią trzy córki. Po śmierci Friedricha Wilhelma w 1716 roku majątek przechodzi w ręce jego brata, Friedricha Ludwig von der Marwitz, a następnie majątek dziedziczy jego syn Hans Georg von der Marwitz, który w 1730 roku sprzedał Dolsk tajnemu radcy Hansowi Wilhelmowi von Mӧrner, właścicielowi Czelina i Kłosowa, który ożenił się z Wilhelmine Sophie von der Marwitz, a następnie z Beate Luise von der Marwitz. Ich herby znajdują się nad wejściem do dolskiego kościoła. Małżeństwa było bezdzietne. Po śmierci Hansa Wilhelma oraz po śmierci wdowy, Beate Luise, rodzina w 1759 roku sprzedała majątek kapitanowi Hansowi Albrechtowi Ernstowi von Bredow z Rościna. A ten w 1766 roku odsprzedaje dobra Johannowi Wilhelmowi Lüder(s), nobilitowany w 1787 roku. W 1794 roku major Carl Otto Friedrich von Tresckow(*1745-+1806) zakupuje majątek dolski od rodziny von Lüder. Z Frederike von Düringshofen miał jedną córkę, Albertinę. Majątek przepisał swojemu bratankowi Augustowi Bernhardowi Karlowi von Tresckow(*01.08.1782-+04.03.1836), który ożenił się z Albertiną. Z tego związku miał dwóch synów, zmarłych w dzieciństwie. Po raz drugi ożenił się z Alwiną Klamann, z którą miał dwóch synów i dwie córki. Po śmierci Augusta Bernharda Karla, majątek odziedziczył najstarszy z synów, Friedrich Carl Tassilo von Tresckow(*29.10.1816-+26.06.1897). Ożeniony był z Leotine von Kalkreuth, z którą się rozwiódł w 1847 roku. Z tego związku miał syna Egmonta(+1904) i córkę. Leotine von Treskow wyjechała z synem i córką do Stanów Zjednoczonych i osiadła w Południowej Karolinie. Po raz drugi ożenił się z wdową, Emmą von Ursin, z domu von Arnim. Miał z nią pięcioro dzieci, których trójka dożyła wieku dorosłego. Po śmierci żony w 1857 roku ożenił się ponownie z Helene Herwarth von Bittenfeld, z którą miał siedmioro dzieci. Po śmierci Tassilo majątek w 1898 roku od wdowy i syna Egona zakupuje Georg Anton hrabia von Voss-Buch, kuzyn Tassilo. Po sprzedaży ordynacji Buch pod Berlinem, przyjęli nazwisko Voss-Dӧlzig. Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Antonina Dębska z Bośni. Małżeństwo było bezdzietne. Drugą żoną była Emmalia Harras von Harrasowsky. Miał dwie córki. Po jego śmierci w 1904 roku majątek dziedziczy młodszy brat Max Wilhelm Karl Ferdinand hrabia von Voss. Dwukrotnie żonaty: z Amelią von Block oraz z jej siostrą Luise von Block, miał dwie córki i syna Karla Achima, zmarłego dnia 01.05.1945 roku w Berlinie. Karl Achim był ostatnim przedstawicielem tej linii rodu. W 1932 lub 1933 roku majątek zostaje zakupiony przez towarzystwo osadnicze, które dokonało jego parcelacji.
ZAMEK-WIEŻA RYCERSKA
Za czasów rodu von Schӧnebeck stał zamek-prawdopodobnie była to wieża rycerska w miejscu obecnego dzisiaj pałacu.
PAŁAC
Za czasów Augusta Bernharda Karla von Tresckow doszło do rozbudowy i przebudowy starego dworu, trwającej dom 1828 roku. W 1832 roku powstało założenie parkowe, prawdopodobnie wg projektu Petera Josepha Lennѐ. Kolejnych zmian w strukturze budynku dokonał Tasillo von Trescko w latach 50-tych XIX wieku oraz w 1889 roku. Na początku XX wieku hrabiowie von Voss jako nowi właściciele dokonali zmian wnętrz pałacu. W latach 30-tych XX wieku pałac przejęty przez władze III Rzeszy. W pałacu działała Służba Pracy Rzeszy, szkoła dla nauczycielek, kino, łaźnia, biblioteka i sala muzyczna, szkoła kadetów Wehrmachtu. Po 1945 roku w pałacu mieścił się szpital polowy wojsk radzieckich, magazyn zboża. W 1946 roku utworzono w pałacu szkołę podstawową, w latach 1968-1974 szkołę zasadniczą rolniczą. W1967 roku pożar pałacu. Od lat 90-tych własność prywatna- Krzysztof Mudzo. Remontowany.
WILLA
