Siedlec /Zelz/

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Podobno wzmiankowana już w 1257 roku. Wymieniona również w 1513(Czesz). Wieś wasalna majątku w Brodach. Należała do: von Berge(1523-1683- wymieniony Jacob von Berge), von Oppel(1683), von Kӓmpften(1693), wdowa Heber z domu Quenstӓdt(1722), Quenstӓdt(1740), von Jeschky(1753), Nӓtzsch(1764), Budig(1780), von Thielefeld(1810), von Drabizius(1823, 1826), von Kracht(1812, 1844, 1850- wymieniony Heinrich Alexander von Kracht zmarły w 1812 roku oraz August von Kracht zmarły w 1870 roku), von Wissmann(1903- wymieniony Hermann von Wissmann), von Hammacher(1929- wymieniony Friedrich Carl von Hammacher).

Siedlec pow. Żary, lubuskie

W części środkowej położone było założenie dworskie, po którym zachowały się resztki parku krajobrazowego oraz zabudowy folwarcznej.

 

 

 

Siedlice /Zeitlitz/

Wieś położona w gminie Radowo Małe powiatu łobeskiego. W 1568 roku dobra w rękach rodziny von Borck. W 1664 roku zmiana właściciela majątku- zostaje nim Konrad von der Goltz. W XVII wieku jako właścicieli ziemskich wymienia się rody: von der Goltz/majątek/, von Borck, von Wedel. W 1723 roku dobra wykupuje Johann Jacob von Wenden. Następuje dość częsta zmiana właścicieli majątku- Georg Heinrich von Petersen/1731-43/, Johann Weichbrodt/1743-1772/, Gottfried Brahz/1772-1795/, Christian Gottfried Wille/1795-1852/, Klaus von der Decken/1852-1888/, Hans von Diest/1888-1945/.

Borck 1

Goltz 2

Wedel

Wenden

Siedlice pałac

siedlice-zachodniopomorskie

 

 

 

 

 

We wsi stał pałac w otoczeniu parku krajobrazowego. Pałac zniszczony w 1945 roku, rozebrany w 1970 roku. W 1998 roku rozebrana oficyna pałacowa. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy oraz resztki zabudowań gospodarczych.

Screen Shot 149

SIEDLISKO /Carolath/

Wieś gminna położona w powiecie nowosolskim. Informacja o Siedlisku  oraz o zamku po raz pierwszy na kartach historii pojawia się w 1298 roku, kiedy należała do księcia głogowskiego Henryka III. Kolejna wzmianka o Siedlisku pojawia się w 1360 roku, kiedy cesarz Karol IV Luksemburski przekazuje Siedlisko w dzierżawę Nicolausowi von Rechenberg, który w roku 1381 wykupuje dobra siedliskie na własność, pozostające w rękach von Rechenberg do 1561 roku. Pod koniec XV wieku Balthasar von Rechenberg wybudował murowany gotycki zamek prawdopodobnie na miejscu zameczku myśliwskiego wzniesionego dla cesarza Karola IV. W latach 1540-1548 Franz von Rechenberg dokonał przebudowy i rozbudowy zamku. Jego ślady znajdują się w południowym skrzydle obecnego założenia.  W 1561 roku Franz von Rechenberg za 50 000 talarów sprzedaje Siedlisko Fabianowi baronowi von Schӧnaich. Był dwukrotnie żonaty-1-mo z Euphemią von Seydlitz(1555r.), 2-do z Elisabeth von Landskron(1580r.) Po jego bezpotomnej śmierci majątek oddziedziczył Georg von Schӧnaich(syn Johanna, kuzyna Fabiana), który od 1597 roku przez 20 lat prowadził dalsze prace budowlane na zamku. Ożenił się z wdową po Fabianie, Elisabeth von Landscron i utworzył z majątku majorat. W 1610 roku otrzymał od cesarza tytuł baronowski. W latach 1597-1617 powstał pałac zlokalizowany w południowej części wielkiego dziedzińca, skrzydło wschodnie z kaplicą oraz skrzydło południowe, budynek bramny ze zbrojownią i biblioteką a całość otoczona została potężnymi ziemnymi fortyfikacjami z narożnymi bastionami i fosami. Po bezpotomnej śmierci Georga w 1619 roku, majątek dziedziczy Johann baron von Schӧnaich, bratanek Georga, który kontynuował dalsze prace budowlane oraz założył ogrody w otoczeniu zamku. Po jego śmierci majątek przypadł jego bratu- Sebastianowi baronowi von Schӧnaich. Podczas wojny trzydziestoletniej baronowie von Schӧnaich w roku 1634 opuszczają zamek i osiedlają się w Lesznie. Siedlisko- w latach 1635-1644 należało do marszałka cesarskiego hrabiego Johannesa von Gӧtz a od 1644 do 1650 roku wieś i zamek była pod zarządem generała von Stalhansch. Baronowie von Schӧnaich powracają na zamek w 1650 roku, w roku śmierci Sebastiana. Po nim majątek dziedziczy syn, Johann II baron von Schӧnaich, dwukrotnie żonaty 1-mo z Christine Elisabeth von Winterfeld, z którą miał córkę Anne Elisabeth, 2-do z Helene Gans Edle zu Putlitz. Syn Johanna i Helene, Hans Georg baron von Schӧnaich, dziedzic majątku, żonaty z Ursulą Marianne hrabianką von Rӧdern, w 1700 roku uzyskał dziedziczny tytuł Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Po śmierci Hansa Georga w 1700 roku, majorat przejmuje jego syn, Hans Carl hrabia von Schӧnaich, żonaty z Amalie hrabianką zu Dohna-Schlodien. Za czasów Hansa Carla założenie zostało powiększone o skrzydła: zachodnie, które stało się głównym miejscem zamieszkania Hansa  oraz południowe mieszczące powozownię. W 1741 roku z rąk Fryderyka II, Hans Carl otrzymał tytuł księcia siedlisko-bytomskiego. Po śmierci księcia Hansa Carla majątek odziedziczył Johann Friedrich Carl książę von Schӧnaich-Carolath, żonaty z księżniczką Johanną Wilhelmine von Anhalt-Kӧthen. Umiera w 1791 roku. Majorat dziedziczy syn, książę Heinrich Karl Erdmann, żonaty dwukrotnie: 1-mo z Auguste Amalie Karoline Louise von Wettin, księżniczką von Sachsen-Meiningen, 2-do z Erdmuthe Caroline Friederike Amalie von Oertel. Umiera w 1817 roku. Majątek dziedziczy syn z pierwszego małżeństwa, Heinrich Karl Wilhelm IV książę zu Carolath-Beuthen. Żonaty z hrabianką Adelheid zu Pappenheim. Za czasów księcia Heinricha Karla Wilhelma kontynuowano rozbudowę zamku, wznosząc kilka budowli, w tym wieżę widokową oraz willę Adelhaidy. Z Adelheid miał tylko jedno dziecko, córkę Lucie Caroline Amelie Adelaide Henriette Georgine Wilhelmine. Po śmierci Heinricha Karla Wilhelma w 1864 roku, księstwo odziedziczył syn bratanka- Carl Ludwik Erdmann Ferdinand, V książę zu Carolath-Beuthen. Dwukrotnie żonaty: 1-mo z Elisabeth hrabiną von Hatzfeld, z którą się rozwiódł, 2-do z hrabianką Kathariną von Reichenbach-Goschütz. Majątek jego w 1873 roku obejmował 11402 mórg ziemi. Po jego śmierci w 1912 roku dobra  odziedziczył syn, ksiażę Hans-Karl Erdmann Ludwig Hugo Heinrich Feridnand(*09.08.1892-+13.04.1933), VI książę zu Carolath-Beuthen, żonaty z Irene von Anderten. VII księciem siedlisko-bytomskim został małoletni syn, Carl Erdmann(*19.10.1930-+22.10.2016). W 1945 roku zamek został spalony przez wojska radzieckie. Jego właściciele po spakowaniu podręcznego dobytku uciekli na drugą stronę Odry do Bytomia Odrzańskiego. Przetrwała kaplica i budynek bramny. Zespół zamkowy składa się z zamku, kaplicy, budynku bramnego, fortyfikacji i parku krajobrazowego. Na terenie zamkowym przetrwały relikty założenia rodu von Rechenberg w postaci kamienno-ceglanego muru wzniesionego na planie prostokąta o wymiarach 24,5x26m znajdujące się w południowym skrzydle założenia. Na dziedzińcu stał dwór otoczony fosą. Prace konserwatorskie i częściową odbudowę przeprowadzono w latach 1963–1966 i 1969–1972. W czerwcu 1964 roku zamek w stanie trwałej ruiny przekazano w użytkowanie harcerskiemu szczepowi „Makusynów” z Zielonej Góry, który podjął prace porządkowe na terenie zamku i odbudowę budynku bramnego. Od 2003 roku własność prywatna.

Siedlisko-zamek od strony Odry

siedlisko-skrzydlo-zamku-od-odry

siedlisko

siedlisko-lubuskie

siedlisko-zamek-i-kosciol

siedlisko-brama-wjazdowa-do-starego-dworu-oraz-kosciol

siedlisko-widok-od-strony-odry

siedlisko-bytom-odrzanski-lubuskie

siedlisko-lubuskie

siedlisko-zamek-z-lotu-ptaka

siedlisko2

siedlisko-zamek-od-strony-wsi

siedlisko-zamek-i-park

siedlisko-dziedziniec-zamkowy

siedlisko-wjazd-do-zamku-lubuskie

siedlisko-zamek-od-strony-odry

siedlisko-zamek-z-czescia-zalozenia-parkowego

siedlisko23 siedlisko8 siedlisko13 siedlisko18 siedlisko20

siedlisko-1896-lubuskie

SIEDLISKO /Heidenau/

Wieś położona w gminie Maszewo powiatu krośnieńskiego. Założona w  XVII wieku początkowo jako folwark, później przekształcona w majątek. W 1713 roku oraz wg spisu z 1718/19 roku własność Kaspara Friedricha von Lӧben. Miał trzech braci, kawalerów, dwóch mieszkało w Korczycowie, jeden zamieszkiwał u rodziny w Rybakach. Wzmiankowani w 1728 roku. Kolejno dobra należały do rodzin: von der Marwitz, von Kleist, von Wedel. W latach 1772-1795 majątek posiadał Bettführ– wzmiankowany Friedrich Zacharias zmarły w 1772 roku, Ferdinand zmarły w 1792 roku oraz Wilhelmine, z domu Schüler, zmarła w 1823 roku. W drugiej XVIII wieku należała do hrabiów Finck von Finckenstein– wymienia się hrabinę Ulrike Finck von Finckenstein urodzoną w 1775 roku. Na początku XIX wieku staje się własnością baronów von Voss(1828). Od 1851 roku ponownie w rękach hrabiów Finck von Finckenstein. Posiadali majątek w 1857 roku- wymieniony Wilhelm zmarły w 1877 roku i Adolf zmarły w 1866 roku. W 1879 roku majątek o areale 1057,03ha własnością rodziny von Schierstädt- wymieniony Fritz von Schierstädt, zmarły w 1905 roku. Jego majątek w 1896 roku obejmował 1022ha gruntów. Kolejnym właścicielem był Joachim von Schierstädt zmarły w 1907 roku. W 1914 roku majątek powierzchni 1034ha wchodził w skład majątku w Trzebiechowie należącym w tym czasie do Dorothei von Schierstaedt, z domu von Lamprecht, zmarłej w 1927 roku. W 1929 roku majątek o areale 1070ha  należał do majora w stanie spoczynku Carla von Seydlitz-Kurzbach, urodzonego w 1884 roku. Po 1938 roku majątek zarządzany przez administratora von Latten.

DWÓR

W części południowo-wschodniej wsi położony był majątek. Ciekawy parterowy dwór z użytkowym poddaszem nie istnieje. Nie zachowały się również zabudowania gospodarcze.

Siedlisko pow. Krosno Odrzanskie, lubuskie

siedlisko-1933-lubuskie

SIEDLNICA /Zedlitz/

Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1326 roku(Cedelitz), później jeszcze wielokrotnie w latach: 1333(Sedlnicz), 1392(Czedelicz), 1407(Syedlnicza), 1422(Szedlnicza), 1424(Sedlnicza), 1461(Szyedlecz), 1444(Syedlnycza, Schedlnycza), 1445(Schedlnicza), 1450(Czedlicz), 1500(Schyedlnycza), 1502(Szedlnycza), 1509(Sydlnycza), 1510(Sylnycza),  1514(Schyednycza), 1526(Schiednycza), 1528(Swydnycza, Szydnycza), 1531(Sydnycza, Schydnycza), 1535(Szyednycza), 1554(Szidnicza), 1580(Czedlitz), 1606(Swidnicza), 1670(Zedlitz). Wieś szlachecka. W 1326 roku należała do braci Guncelina i Dytryka von Seidlitz. W 1392 roku wieś posiada Zygfryd Kotwicz, ławnik ziemski wschowski. Rodzina Kotwiczów posiadała dobra do XVI wieku. Wymienieni: Andrzej i Wincenty Kotwicz(1407), Henryk Kotwicz(1422-38), Jan Kotwicz(1437), pochowany w kościele w Siedlnicy, Henczel Kotwicz, syn Zygfryda?(1450), Jerzy Kotwicz, syn Jana(1502), Stanisław Kotwicz(1531). Od XV wieku kilka własności ziemskich. W 1444 roku część gruntów należy do Mikołaja Lasockiego z Lasocic. W 1496 roku wspomniany Wincenty Siedlnicki z żoną Agnieszką. Po 1500 roku  podział wsi na dobra należące do spadkobierców po śmierci Wincentego oraz do wdowy Agnieszki, która otrzymała folwark z dworem, fortalicjom, bydłem i trzodą. W 1503 roku wspomniana Agnieszka Figasewa, żona Nikla Pusza. W latach 1496-1508 wspomniany Jan Siedlnicki, sędzia wschowski z żoną Anną z Lasocic. Po ojcu herbu Kotwicz, po matce z panów Punińskich herbu Ćwiek, po babce ojczystej z panów von Falkenhain, po babce macierzystej z panów Jarogniewskich. W 1502 roku jako właściciele części gruntów wymienia się Jana Jędrzychowskiego oraz Barbarę Lasocką, córkę Mikołaja Lasockiego, zmarłą w 1513?/1514?roku. W 1502 roku część dóbr należy do Anny Siedlnickiej-Czackiej, żony Piotra. W 1503 roku od Agnieszki Figasewej-Pusz odkupują majątek siedlnicki dziedzice Długiego Starego- Stanisław, Dawid, Nankier, Jan, Piotr, Stanisław, Marcin, Henryk i Krzysztof Olbrachcicki i sprzedają je bratu stryjecznemu, Kasprowi Dłuskiemu, podkomorzemu wschowskiemu. Kasper Dłuski z żoną Katarzyną Objezierską posiada dobra do 1537 roku. W 1548 wymieniana wdowa Katarzyna Objezierska jako właścicielka części dóbr. W 1503 roku wymieniony również Nankier Dłuski, który posiadał dobra do 1531 roku. Rodzina Dłuskich posiadała dobra jeszcze w 1579 roku- wymieniony Nankier Dłuski natomiast Siedlniccy posiadali majątek do 1576 roku. Po zmarłym Krzysztofie Olbrachcickim po podziale w 1526 roku dobra otrzymali: Krystyna Kotwicz, Barbara Moraczewska, Anna Ostrowicka-Oleska, Arnest Strawald, Kasper von Schenckendorf(mąż siostry Krzysztofa) oraz Jan, Szymon i Abraham Bukowieccy. Krystyna Kotwicz w 1529 roku swoją część sprzedała Nankerowi Dłuskiemu. W tym samym roku Arnest Strawald wykupił dobra od swych sióstr: Katarzyny, żony Zygmunta Lidlau(von Lidlau) i Anny żony Krzysztofa Rotemberka(von Rothenburg). W 1530 roku dobra te przypadają Nankerowi Dłuskiemu.  W 1548 do 1576 roku część majątku należy do Łukasza Rydzyńskiego, sędziego wschowskiego, który w 1548 roku odkupił od Katarzyny Objezierskiej jej część majątku siedlnickiego. Do Rydzyńskich dobra należały do 1585 roku-wymieniony Łukasz Rydzyński. Wieś nadal podzielona na część górną i dolną. Część górna w drugiej połowie XVIII i pierwszej połowie XIX wieku należała do hrabiów Kwileckich– wymieniony Adam hrabia Kwilecki(1793) oraz Mieczysław Maria Napoleon hrabia Kwilecki(15.08.1833 Siedlnica-05.06.1918 Oporowo koło Wronek). Zamieszkiwali w Górnej Siedlnicy jeszcze w 1841 roku. W 1911 roku dobra są własnością rodziny Tomaszewskich. Część Dolna na przełomie XVIII i XIX wieku należała do hrabiów Dzieduszyckich– wymieniony Antoni hrabia Dzieduszycki. W 1811 roku ta część Siedlnicy kupiona przez rodzinę Licht, która w 1841 roku ten majątek jeszcze posiadała. Po 1845 roku należała do rodu Peiker.

Siedlnica Górna k. Wschowy, lubuskieSiedlnica- pałac w Górnej Siedlnicy001

SIEDLNICA GÓRNA

W Siedlnicy Górnej dwór dobrze zachowany, położony w parku krajobrazowym. W sąsiedztwie zabudowania gospodarcze.

 

SIEDLNICA DOLNA

W tej części wsi już w XV wieku mowa była o fortalicjum- grodzisko stożkowe. Na miejscu fortalicjum-grodziska obecnie stoi ruina pałacu zbudowanego w stylu neogotyckim. Położony w otoczeniu parku krajobrazowego. W pobliżu zabudowania gospodarcze oraz kościół.

siedlnica-1894-lubuskie siedlnica-1911-lubuskie

SIEMIRADZ /Neudorf/

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Wzmiankowana już w 1540 roku. W latach 1555-1586 należy do rodziny von Oppel z Piotrowa. W 1586 roku podział wsi na część a i b. Część a należy do rodzin: von Oppel(1604), von Bibran z pobliskiej Karsówki(1604), von Metzenrode(1612). Część b należała do rodzin: von Oppel(1600), von Rechenberg(1600), von Metzenrode(1605). Rodzina von Metzenrode scala majątek w 1612 roku. Posiadają dobra do 1617 roku. Kolejnym właścicielem dóbr jest rodzina von Gersdorf(1617). W 1623 roku majątek posiada rodzina von der Heyde z Tucholi Żarskiej. W 1623 roku wzmiankowany jest również Hans von Rackel. Od 1676 roku majątek staje się własnością książąt żagańskich.

Siemiradz 1901, lubuskie

SIENIAWA /Schönow/

Osada położona w gminie Drawno powiatu choszczeńskiego. Dawny majątek. W 1896 roku majątek posiadał niejaki Karnbach. W 1914 roku obejmował 178ha i należał do Ferdinanda Schnabel a w 1929 roku własność Ericha Schabel(178ha).

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Po założeniu zachował się budynek mieszkalny(dwór?) i resztki parku dworskiego.

SIENIAWA LUBUSKA /Schönow/

Wieś położona w gminie Łagów powiatu świebodzińskiego. Wielokrotnie wymieniana jako: Schonaw, Schonow, Schӧnow. Wieś rycerska, która w wiekach średnich należała do rodu von Klepzig i od której w 1350 roku(Schonaw) wykupili joannici łagowscy. W 1460 roku majątek zakonny był rękach rodu von Horn. Do XVIII wieku możemy prześledzić zasiedzenie rodu von Horn w Sieniawie Lubuskiej. W 1468 roku siedzieli tu bracia Hans i Winning Horn, w 1482 Hans Horn z Radachowa, w latach 1508-19 siedział tu Asmus Horn, w 1539 roku Hans Horn, w 1546 roku bracia Balzer i Melchior Horn z żoną Margarethą von Lӧben, zmarłą w 1556 roku, z którą miał dwóch synów: Tobiasa i Adama; w 1583 i w 1588 Adam Horn, w 1589 roku Melchior Horn. Melchior von Horn dwa razy żenił się: 1-szy raz z Anną von Winning, 2-gi raz Barbarą von Britzke. Miał ośmiu synów: Melchiora, Eustachiusa, Erasmusa, Asmusa, Eliasa, Kaspara, Balthasara i Zachariasa, zmarłego w 1594 roku. Pozostali wzmiankowani w 1596 roku.  Wiadomo, że Asmus ożenił się z Ursulą Kayn a Kaspar wzmiankowany w latach 1565-1597 żenił się dwa razy: pierwszy raz z Anną Heiden, 2-gi raz z Anną von Ilow, z którą miał syna.  W XVI wieku mowa o dwóch majątkach należących do rodu von Horn, od 1598 roku o czterech. W 1608 roku cała wieś należała do członków rodziny von Horn. Pod koniec XVII wieku trzy działy majątkowe, dwa należące do rodziny von Horn w osobie Melchiora von Horn oraz jeden do Georga Melchiora von Luck.  Później pojawia się rodzina  von Winning oraz von Buntsch.  W 1715 roku 3 działy majątkowe należące do: 1-szy do Christiana Erdmanna von Luck z Sieniawy, 2-gi  do 3-ech braci von Luck: Georga Ottona z Pław koło Krosna Odrzańskiego, porucznika Franza oraz Christopha Georga, oraz 3-ci z majątków do bezdzietnego Melchiora von Horn, który miał brata Samuela zamieszkałego w Polsce. Wg spisu z 1718/19 roku we wsi nadal 3 działy majątkowe należące:1-szy do Christiana Erdmanna von Luck, 2-gi do kapitana Christopha Franza von Luck i 3-ci do wdowy po Melchiorze von Horn. W 1724 roku majątki należące do von Horn i von Luck. W połowie XVIII wieku 3 majątki należące do: von der Borne i von Luck. W latach 70-tych XVIII wieku majątki w rękach rodów: von Schenckendorf, von Luck i von Buntsch(1774r.) i von Lettow(w 1785 roku musiały być 4 majątki, ponieważ w tym czasie 3 majątki należały do rodu von Schenckendorf)- w latach 1785-1797 wzmiankowany podpułkownik von Schenkendorf. Majątek von Schenckendorf został sprzedany szambelanowi von Lettow, po jego śmierci w 1823 majątek przejął jego syn kapitan Carl von Lettow. W 1836 roku dobra zakupiła hrabina Finck von Finckenstein, z domu von Waldow. W 1848 roku za 70000 talarów sprzedaje majątek Wilhelmowi von Vollard, którego majątek w latach 1850-53 obejmował 3247 akrów ziemi. W latach następnych należy do von Vollard-Bockelberg, posiadających majątek do 1945 roku- wymieniony Alfred von Vollard-Bockelberg, Friedrich von Vollard-Bockelberg(1849-1929). W 1879 roku majątek obejmował 797,20ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 824ha i należał do Friedricha von Bockelberg-Vollard. W skład majątku wchodził majątek Wielopole(Wilhelmsfelde).  W 1929 roku majątek Friedricha von Bockelberg-Vollard obejmował 1000ha, a w skład majątku wchodziły folwarki: Wielopole(Wilhelmsfelde) i Suszyn(Eichvorwerk(Neuvorwerk). W spisie majątków wymienione większe gospodarstwa należące do: Johannesa Grünberg(73ha), Kurta Hoffmann(130ha), Gerh. Kunzmann(69ha), Arthura Pӓseler(51ha), Paula Rettig(53ha).

Sieniawa Lubuska- pałac

Sieniawa, pow. Sulęcin, lubuskie (2)

Sieniawa pow. Sulecin lubuskie

WILLA

Sieniawa Lubuska-willa

sieniawa-1902-lubuskie

SIENIAWA ŻARSKA /Schönwalde/

Wieś położona w gminie Żary powiatu żarskiego.  Początki wsi sięgają XIII wieku. Wchodziła w skład państwa stanowego Żary należącego do rodu von Biberstein. Wielokrotnie wymieniana w latach: 1381(Schonenwalde), 1457(Schonnenwalde), 1521(Schonewald).  W 1381 roku wieś podzielona, w części należąca do Henzla von Gebelzig oraz do Abrahama Jude.  W 1402 roku Johann von Biberstein sprzedał wieś braciom von Falkenhain. W 1457 roku wzmiankowany był rycerz Hans von Witchen-Schonnenwalde, któremu Wenzel von Biberstein za długi odebrał posiadane dobra we wsi. W 1460 roku sprzedał je braciom von Klüx. W 1494 roku we wsi część dóbr nadal posiada rodzina von Gebelzig. W 1508 roku wzmiankowany Georg von Maxen. W 1521 roku Hieronimus von Biberstein sprzedaje majątek Georgowi von Schӧnaich. Od XVII wieku wieś w posiadaniu baronów von Promnitz.

WILLA

Sieniawa Żarska 1901, lubuskie