Wieś leżąca w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego sięga korzeniami średniowiecza. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1220 roku(Lessotindorf). Wzmiankowany również w 1295 roku(Creplow). Na początku XIV wieku wymieniany jest Heinrich Sulke von Lessotendorf, późniejszy kasztelan zbąszyński i wojewoda poznański. Henryk Sułek był przedstawicielem rodu Jeleńczyków. W połowie XIV wieku wieś w posiadaniu Nicolausa von Kottwitz(1342,1354). W 1397 roku wymieniony Siegfrid von Kottwitz oraz Dzierżko Wese, w roku 1473 Nickela von Kottwitz. W XV wieku wieś ulega podziałowi: wieś jest w posiadaniu rodziny von Promnitz i von Kottwitz. Po 1475 roku część wsi należy do Caspara von Promnitz. Jego synem był Balthasar von Promnitz(*1488-+1562), późniejszy biskup wrocławski i twórca potęgi rodu, urodzony w Lasocinie. Starszy z synów, Caspar von Promnitz(1501) odziedziczył po ojcu majątek. W 1501 roku pisał się stąd Kasper von Kottwitz oraz Kasper von Promnitz. W 1518 roku Hans von Kottwitz sprzedał swoje dobra we wsi siedzącym tu także braciom Kasprowi, Jerzemu i Baltazarowi von Promnitz. Wnuk Caspara, Abraham zmarły w 1613 roku był ostatnim przedstawicielem rodu zamieszkałym w Lasocinie. Po jego śmierci dobra odziedziczył Heinrich Anselm von Promnitz, który sprzedał Lasocin. Od 1561 roku prawd. część Lasocina posiada rodzina von Landskron. W 1621 roku umiera Pan na Lasocinie, Johann von Landskron(Landscron, Landeskron). W 1622 roku wymieniony Johann von Landskron, syn Johanna, żonaty z Kathariną von Nostitz, w 1671 oraz w 1681 roku wymieniony Hans Rudolph von Landskron. Prawdopodobnie ostatni z rodu- Hans Rudolph von Landskron jest budowniczym pałacu w Lasocinie wzniesionym w latach 1679-1689. Obok pałacu założono park i wzniesiono zabudowania folwarczne. Około roku 1713 majątek przechodzi na własność rodziny hrabiów von Globen und Stambach. Wymieniony w 1727 roku Johann Ferdinand Kager hrabia von Globen und Stambach, żonaty z baronową von Stechow(+1727), podniesiony do godności hrabiego w 1705 roku, miał jednego syna, Christopha Erdmanna Philippa hrabiego von Globen und Stambach, który umierając w 1737 roku był ostatnim z rodu zamieszkałym w Lasocinie. W 1752 roku wieś posiadał Balthasar Abraham baron von Glaubitz und Altengabel(*1680-+1752), ożenionym z Ursulą Catheriną z domu von Stosch. W 1762/3 roku majątek zakupił emerytowany pułkownik armii pruskiej Lewin August baron von Dingelstӓdt(*1718-+1807). Ożeniony z Charlotte Sophie z domu von Koschenbahr. Małżeństwo było bezdzietne. Po jego śmierci majątek dziedziczy jego siostrzeniec, generał major August von Lehsten, który przyjął nazwisko von Lehsten-Dingelstӓdt. Dobra dziedziczy jego syn, późniejszy baron Carl August(*1794-+1863), który posiadał majątek od 1817r. W 1873 roku majątek obejmował 908 mórg ziemi. W latach 1873/4-1910  właścicielem majątku jest Franz Ebhardt. Od 1910 roku majątek w rękach Maximiliana von Prittwitz und Gaffron(*1866-+1930), żonatego z Margarete von Oheimb(*1873-+1955). Ostatnim właścicielem wsi jest syn Maximiliana, Hans Henning(+1944), który opuszcza majątek w 1944 roku.

PAŁAC

Barokowy pałac, zbudowany w  XVII wieku, przebudowany w XVIII i nieznacznie w początkach XX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie litery „U”, z wydatnymi ryzalitami po bokach elewacji frontowej. Podpiwniczony, kryty dachem czterospadowym z użytkowym poddaszem. Nad wejściem bogato obramiony kartusz herbowy Johanna Ferdinanda hrabiego von Globen i jego żony, baronówny von Stechow, wyżej zaś balkon z kamienną, ażurową, wykreśloną faliście balustradą. Ostatni właściciele remontują i przebudowują pałac. Po 1945 roku budynek w zarządzie miejscowego PGR. Pod koniec lat 90-tych przeszedł w ręce prywatne. Niedostępny do zobaczenia z zewnątrz. Park krajobrazowy o powierzchni 5 ha z dwoma stawami, położony w północnej części założenia pałacowego. Powstał w części z założenia barokowego, powiększony o drzewostan przed 1844 rokiem. Na północ od zespołu pałacowego położone jest mauzoleum rodziny von Prittwitz und Gaffron.

Nieistniejąca miejscowość- położona na terenie poligonu Wędrzyn pod Sulęcinem. Wchodziła w skład rozległych włości rodu von Klepzig . Wzmiankowana w 1350 roku, kiedy  zakon joannitów wykupił wieś z rąk rodu von Klepzig. W tym czasie zakon dokonał podziału wsi na dwie części: ¾ wsi należące do joannitów łagowskich, ¼ oddana rycerzom w lenno. W 1437 roku tą część zakon przekazał w lenno Hansowi von Selchow, wzmiankowany w 1451 roku, kiedy sprzedał część dochodu z majątku komturowi łagowskiemu Liboriusowi von Schlieben oraz wymieniony jeszcze w 1461 roku. Poza częścią wsi należącą do joannitów pozostała będąca w rękach rodu von Selchow była przez nich podzielona na trzy oddzielne majątki. W 1491 należały one do Ernsta von Holdebrandt(Hildebrand) oraz do Ernsta Hansa i Nickela von Selchow(Nickel wzmiankowany jest jeszcze w 1522 roku). W 1550 roku  trzy działy majątkowe należące do: joannitów, Wolfa von Selchow(posiadał dwa majątki) i Nickela von Kalckreuth, który w 1550 roku od Nickela von Selchow zakupił majątek z siedzibą dworską. Nickel von Kalckreuth w 1570 roku sprzedał swój majątek burmistrzowi Krosna Odrzańskiego Valentinowi Schaffner, który od 1583 roku wydzierżawiał majątek Ottonowi von Knobelsdorff, a po jego śmierci w 1595 lub 1596 roku dzierżawę przejęli jego trzej nieletni synowie: Abraham, Zacharias i Valentin, wymienieni w 1598 roku. W 1568 roku Wulf von Selchow sprzedał jeden z majątków, które pozostały mu w posiadaniu, Marcusowi Karge, który to majątek w latach następnych należał do: Siegmunda von Lidel(1571), Siegmunda von Troschke(1597), Georga von Thierbach(1598). Po Georgu von Thierbach dobra przejęli jego bracia Kaspar i Wulf oraz kuzyni Balzer, Heinrich i Melchior von Thierbach z Małuszowa(Malsow). W 1593 roku syn Wulfa von Selchow, Balthasar sprzedał pozostały jeszcze w jego rękach majątek Valentinowi Schaffner. W spisie majątków z 1718/19 roku ¾ wsi należało do joannitów z Łagowa, ¼ była w posiadaniu rodów von Schenckendorf i von Thierbach. W kolejnych latach ta ¼ część należała w 1767 do: von Dӧrffler, von Ludwig i von Neumann, w 1782 roku do von Seydlitz. W 1800 roku wieś podzielona na majątek należący do joannitów oraz do rodziny von Schӧning. W 1823 roku za 13500 talarów, w tym 2400 talarów w złocie sprzedaje majątek Głównemu Poborcy Podatkowemu von Colani. W 1836 roku majątek posiada wdowa Ribbeck, a od 1844 roku prawdopodobnie jej dzieci, które w 1845 roku za 39000 talarów sprzedały majątek Johannowi Heinrichowi Friedrichowi Stühler(Stӓhler). Posiadał majątek w 1857 roku. Majątek J.H.F. Stähler w latach 1850-53 obejmował 2269 akrów ziemi. W 1865 roku majątek w rękach rodu von Barfuss-Falkenberg. W 1879 roku majątek o powierzchni 627,90ha gruntów należał do niejakiego Zimmermann. Drugi majątek we wsi w 1879 roku o powierzchni 342,70ha należał do rodu von Hertzberg. Kolejni właściciele to: Künkel(1903), Schwarz(1903). W 1914 roku jeden majątek obejmował 631ha  a drugi 344ha i należał do Franza Schiftan.  W 1929 roku dobra w rękach von Lindenberg(1929)- Dr.jur. Ernst von Lindenberg, prawdopodobnie ostatni właściciel dóbr lędowskich, którego majątek obejmował 645+344 ha lehngut.

 We wsi stał pałac. Obecnie jedynym śladem istnienia wsi jest jeszcze wieża kościelna.

Miejscowość leżąca w gminie i powiecie nowosolskim. Mimo średniowiecznej metryki pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1517 roku. W tym czasie była własnością rycerza Bergera zu Nibisch. Kolejnymi właścicielami wsi byli bracia Berger-Hans, Kaspar, Ernst, Siegismund. Brak informacji co do właścicieli wsi w XVII wieku. Pod koniec XVIII wieku właścicielami wsi i majątku była rodzina von Knobelsdorff. Właścicielem wsi w 1771 roku był Abraham Gottlob baron von Knobelsdorff, syn Johanna Tobiasa, właściciela Studzieńca i Podbrzezia górnego. W 1844 roku majątek był w rękach rodziny von Dilthen. W 1868 roku majątek zakupiła rodzina Schwedtfeger z Podbrzezia Dolnego. W latach 30-tych XX wieku majątek był w posiadaniu Magnusa hrabiego Schack von Wittenau. Dzierżawcą majątku był Rudolf Bauman.