Nieistniejąca wieś położona w gminie Przewóz powiatu żarskiego. Wymieniona w 1554 roku. Do 1575 roku należała do rady miasta Przewóz. W 1601 roku własność baronów von Promnitz z Żar. W 1608 roku należy do rodu von Schellendorf a od 1666 do 1940 roku własność książąt żagańskich. We wsi znajdował się folwark z owczarnią.
Wieś położona w gminie Santok powiatu gorzowskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1298 roku będąc lennem Reinecke i Marcusa von Wulkow. Niemiecką nazwę miejscowości A.Hӓnseler, autor Aus der Geschichte Ritterguts Jahnsfelde wywodzi od Jana(Henninga) von Wulkow, który wymieniony został na zjeździe rycerstwa w Berlinie w 1280 roku. Wg Wilhelma von Carnap, nazwa wsi w ramach kolonizacji terenów Nowej Marchii, przywędrowała z okolic Münchenberga gdzie położona jest wieś Jahnsfelde, w pobliżu której położona była również miejscowość Wulkow, rodowe lenno rodu von Wulkow. W 1337 roku lenno we wsi posiadał Henning i jego synowie. W 1343 roku wzmiankowany Peter von Wulkow. W 1353 roku pół wsi Janczewo jest lennem Henryka Rakow, mieszczanina z Gorzowa(a może Piotra, który był mężem córki Henninga von Wulkow, Elżbiety?). W 1491 roku lenno we wsi posiadała rodzina von Strauss. W 1492 roku listem lennym elektora Jana, połowa wsi Janczewo potwierdzona została rycerzom von Strauss. W 1499 roku nowy elektor Joachim i margrabia Albrecht odnawiają nadania lenne Betkemu von Strauss z Janczewa. W XVI wieku kilka własności rycerskich. W 1503 roku lenno w Janczewie posiadał Christoph von Platen(Platow, Plathe,Plote). Posiadali część Santoka i Polichna. W tym czasie część gruntów należy do rodziny von Unruh. W 1500 roku dobra rycerskie w Janczewie posiada rodzina von Rühlicke, będąca właścicielem wsi Gralewo. W 1506 roku lenno we wsi posiada rodzina vom Ruff(Rofe, Roffe, Rose, Rove, Rowe, Rӧwen, Rube, Rüben, Ruefe, Rufen, Ruffen, Ruve), którzy posiadali majątki w pobliskim Gralewie oraz w Santoku. W 1572 roku wymienieni Georg, Nickel i Fryderyk von Platen. W 1576 roku Nickel von Platen sprzedał 1/3 Janczewa Friedrichowi von Birkholz. Pomiędzy rokiem 1600 a 1650 na krótko w Janczewie dobra posiadła rodzina von Brand z Osieka. W 1620 roku część wsi posiadali bracia Jürgen i Melchior– synowie Friedricha von Platen, Wolf i Kaspar- synowie Asmusa von Platen i Christoph- syn Nickela von Platen. Na początku XVII wieku część wsi nadal należy do rodziny von Strauss– wymienieni bracia Lucas i Martin z Różanek(1601) oraz Lucas i Merten von Strauss. W 1646 roku szwedzki oficer, komendant twierdzy w Drezdenku, Szkot Gordon, ożeniony z córką von Strauss`a z Różanek, do swojej śmierci, do 1647 roku posiadał część Janczewa. W wyniku wojny trzydziestoletniej doszło do zniszczenia i wyludnienia wsi. W 1658 roku odnotowano 2 chłopów. W 1675 roku Dietrich von der Marwitz, właściciel Janczewa scala wszystkie majątki w jeden. W 1714 roku podpułkownik Friedrich Wilhelm von Schӧning(*1660-+1730) z Tuczna, który w 1698 roku po raz drugi ożenił się z wdową po Otto Friedrichu von der Marwitz, Anną Barbarą z domu von Schmalenberg, od swojego pasierba, Otto Ludwiga von der Marwitz zakupuje Janczewo oraz majątki: santocki i gralewski. Syn Friedricha Wilhelma, Ludolph von Schӧning buduje kościół oraz funduje ołtarz z herbem rodu i dwa dzwony w wieży kościelnej. Na Ludolphie wymiera linia z Tuczna. W 1785 roku właścicielem Janczewa za 24000 talarów reńskich zostaje syn Hansa Eberharda(*1730-+1785) i Johanny Christine von Rumpff(*1730-+1785), porucznik Friedrich Wilhelm von Schӧning(*1754-+1793). Ożeniony z Marie Therese Calderarii. Zmarł bezpotomnie w Janczewie w testamencie zapisując majątek synom swojego brata, Christiana Stephana. Przez kilka lat Christian Stephan von Schӧning(1752-1802), ożeniony z Albertine von Besser zarządzał majątkiem z powodu małoletniości synów: Hansa Wilhelma III von Schӧning(*1786-+1842) oraz Kurta Wolfganga von Schӧning(*1789-+1859). Od swojej ciotki, wdowy po Friedrichu Wilhelmie, w 1819 roku majątek janczewski przejął Hans Wilhelm III, ożeniony z Florentine Wӓgener. W 1840 roku dobra w Janczewie przejmuje zięć ostatniego z von Schӧning, Otto Werner hrabia von der Schulenburg-Lieberose(*23.09.1804-+27.01.1875), który ożenił się z Charlotte Auguste Pauline Elisabeth Hildegard von Schӧning(*21.05.1818-+24.06.1897). W 1864 roku dobra zakupił Friedrich-Wilhelm hrabia von der Recke von Volmerstein. Prawdopodobnie po krótkiej dzierżawie majątku przez hrabiego?(barona) von Gersdorf, dobra przejmuje szwagier hrabiego von der Recke, Philipp Ludwig Gerhard baron von Carnap-Bornheim/*1826-+1879/ ożeniony z Idą hrabianką von der Recke-Volmerstein(*1836-+1886). Był on członkiem rycerskiego, świeckiego już zakonu joannitów, który skupiał w swoich szeregach niemiecką szlachtę wyznania ewangelickiego, zajmującą się działalnością charytatywną. Od tego czasu do 1945 roku dobra należały do rodziny baronowskiej von Carnap-Bornheim. Pochodziła z Bornheim nad Renem. Ta linia rodu von Carnap w 1825 roku otrzymała w osobie Gerharda von Carnap tytuł baronowski, nowy herb i nazwisko-von Carnap-Bornheim. Gerhard von Carnap-Bornheim(*1795-+1865), syn Abrahama(*1760-+1800) i Sibilie Wülfing(*1763-+1856), ożeniony był z Emilie Brendt(*1799-+1873). Był ojcem pierwszego właściciela Janczewa, barona Philippa Ludwiga Gerharda. Z majątku utworzono ordynacje rodową-fideikomis. W 1879 roku majątek obejmował 2117,59ha gruntów. Philipp Ludwig Gerhard baron von Carnap-Bornheim i Ida mieli 12 dzieci. Majątek odziedziczył najstarszy z synów, Roderich baron von Carnap-Bornheim(*1858-+1915) ożeniony z Helene von Cranach(*1863-+1940). Mieli 6 dzieci. W 1914 roku jego majątek obejmował 2166ha. Po śmierci Rodericha majątek odziedziczył Philipp baron von Carnap-Bornheim(*1885-+1965), ożeniony z Margarete von Stechow(*1885-+1965). Był ostatnim właścicielem majątku w Janczewie. Z Margarete miał 3 dzieci: dwie córki-Elisabeth von Carnap-von Rohr i Margarethe von Carnap-Vogt. i syna Rodericha barona von Carnap-Bornheim(*1922). Rodzina baronów von Carnap-Bornheim opuściła Janczewo w styczniu 1945 roku.
ZESPÓŁ DWORSKO-PARKOWO-FOLWARCZNY
Zespół składał się z: dworu, parku oraz folwarku. Pierwsza siedziba dworska powstała w 1780 roku za czasów rodziny von Schoening. Prawdopodobnie przebudowana i rozbudowana w 1830, kolejne przebudowy miały miejsce za czasów ostatnich właścicieli. Dwór przetrwał wojnę w stanie nienaruszonym. W latach 50-tych był już w stanie trwałej ruiny z zawalonym dachem, rozebrany na początku lat 60-tych. Obok stała wybudowana w stylu neogotyckim w 1880 roku kaplica-mauzoleum rodziny von Carnap-Bornheim. Niestety w latach 50-tych uległa dewastacji i późniejszej rozbiórce. Po założeniu pozostał park o wielkości ok. 5 ha oraz zabudowania folwarczne.
Historia pewnego zdarzenia
Urodzony w Janczewie Constantin Philipp Ottomar Gerhard baron von Carnap-Bornheim(*20.12.1875-+13.05.1969) dnia 19 czerwca 1912 roku w Londynie ożenił się z Marthą Frezet de Longpre`(*1877). Pochodząca z Francji Marthe była córką Jean Louise Nemorin Frezet(*1836-+1906/1909?) oraz Marie Rose Biot(*1850-+1909). Po rozwodzie jej matka, Marie Rose w 1887 roku ponownie wychodzi za mąż za Raphaëla Suares della Pegna(*1846-+1902/1909?), który zaadoptował Marhe Frezet. Był pochodzenia żydowskiego, synem Izaaka, założycielem w Kairze „Maison de Banque Suares Frѐres et Cie”, później Narodowego Banku Egiptu. Brał udział w budowie pierwszej tamy w Asuanie, budowy linii kolejowej łączącej Kair, Quina i Asuan oraz założył pierwszą firmę transportu publicznego w Kairze. Martha Frezet de Longpre była trzykrotnie zamężna. Po raz pierwszy za Louisa Francoisa Paula Bounin, którego poślubiła w 1891 roku w Paryżu. Urodzony w Nicei pochodził ze znanej rodziny produkującej oliwę. Był radnym miasta Nicea, administratorem hospicjów, członkiem wielu stowarzyszeń w Nicei a także kawalerem Orderu Legii Honorowej. Z tego związku urodziła się córka- Francois Anne Bounin(*1893-Nicea-+1946). Po raz drugi w 1898 roku wychodzi za mąż za Turka, księcia Egiptu, Aly Haidara Fazil Pashę, pierwszego kuzyna króla Egiptu Fuada I. Z tego związku ma dwóch synów- Saida Fazila(*1898-+1931) oraz Ibrahima Fazila(*1901-+1978). Po rozwodzie z księciem w 1912 roku, wicekról Egiptu Abbas Hilmi II ustanowił ją księżniczką. W tym samym roku wychodzi za mąż za barona von Carnap-Bornheim. Martha baronowa von Carnap-Bornheim zmarła dnia 24.06.1928 roku w Neapolu, w wilii Carnap przy Via Posillipo Nr 50, w wieku 51 lat prawdopodobnie na zawał serca. Do lat 30-tych XX wieku baron zamieszkiwał w willi w Neapolu, by wyemigrować do Egiptu gdzie zmarł dnia 13 maja 1969 roku we włoskim szpitalu w miejscowości Abbasieh koło Kairu, w wieku 94 lat.
Dnia 15.08.1928 roku odbył się pogrzeb Marthy baronowej von Carnap-Bornheim, żony Konstantina Philippa Ottomara Gerarda barona von Carnap-Bornheim, zmarłej w Neapolu dnia 24.06.1928 roku prawdopodobnie na zawał serca. Życzeniem zmarłej było pochowanie jej w mauzoleum rodzinnym baronów von Carnap-Bornheim w Janczewie. Zwłoki baronowej zostały zabalsamowane w oczekiwaniu na przyjazd syna, księcia Ibrahima Fazila, który będąc kapitanem w armii angielskiej odbywał służbę w Dehli(Indie). Z Włoch przewiezione do Gorzowa Wielkopolskiego(Lansberg a.Warthe/. Do 15 sierpnia 1928 roku ciało zmarłej było wystawione w kościele katolickim pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego na ul. Warszawskiej. We mszy świętej udział wzięli: syn zmarłej książę Ibrahim Fazil, spowiednik baronowej kardynał Sabatier z Paryża, osobisty lekarz baronowej, Prof. Sokier z Paryża, bankier baronowej, ormiański Żyd Weiberg z Kairu, biskup gorzowski oraz kapłani z Niemiec i Włoch, siostry zakonne z Neapolu i Gorzowa , słynny tenor włoski Benjamino Gigli, następca Caruso, Mafalda Salvatini, włoska śpiewaczka operowa, sopran, „której oczy błyszczały jak diamenty w promieniach słońca”, przedstawiciel Mussolniego, skrzypaczka z Berlińskiego Konserwatorium oraz wielu krewnych i przyjaciół z wyższych sfer, w sumie 80-100 osób.
SPOTKANIA Z HISTORIĄ
W świetlicy wiejskiej w Janczewie, za sprawą Pani Sołtys, Krystyny Podsiadło w październiku 2019 roku odbyła się „Wieczernica”, której tematem była historia Janczewa oraz „Janczewskiej księżniczki”.
W październiku 2020 roku odbyło się spotkanie z wnukiem ostatniego właściciela majątku w Janczewie, Profesorem Clausem baronem von Carnap-Bornheim , który wraz z żoną, Panią Dorotheą oraz polskimi przyjaciółmi odwiedził Janczewo i okolice.
Świetlica wiejska w Janczewie, październik 2019r.
Przy leśniczówce janczewskiego majątku.
FOLWARK BERGOBEN
Na końcu wsi przy drodze w kierunku na Zdroisk znajdował się drugi folwark zwany do 1932 roku „Vw. Bergoben”. Nic nie wiadomo o właścicielach założenia.
Wieś położona w gminie Żary powiatu żarskiego. Wieś rycerska. We wsi istniało 6 działów majątkowych. I-szy w 1425 roku należał do rodu von Landeskron. W latach 1483-1544 był w rękach rodu von Ziegelheim. W latach 1545-1611 dobra należą do rodziny von Gladis. W 1611 roku doszło do podziału majątku I-go na część a, którą w 1611 roku posiadała rodzina von Schkopp z Chocianowca, od 1651 do 1940 w posiadaniu książąt żagańskich. Część b była w rękach rodu von Gladis w 1671 roku i w tym samym przechodzi na własność książąt żagańskich. O majątku II-m mowa była już w 1474 roku. W 1550 roku wchodziła w skład dóbr mościckich, którego właścicielami były rody: von Filtz, von Schӧnberg, von Kӧckeritz, von Gelnitz. Kolejni właściciele majątku II, rodzina von Gladis w 1550 roku dołączyła dobra do majątku I-go. Majątek III w 1519 roku posiadała rodzina von Ziegelheim, w 1519 roku rodzina von Oppel. W 1522 właścicielem dóbr była rodzina von Kӧckeritz, która połączyła majątek z majątkiem II. W 1532 roku mowa jest o majątku IV, którego właściciel jest rodzina von Ziegelheim. W 1540 roku dobra posiada rodzina von Oppel z Chwaliszowa. W 1547 roku przejęte przez rodzinę von Gladis i połączone z majątkiem I-szym. W 1544 roku właścicielem majątku V-go była rodzina von Ziegelheim. Po niej dobra przejmuje rodzina von Oppel z Chwaliszewa i von Gelnitz z Rościc(1547). Po przejęciu majątku przez rodzinę von Gladis włączone zostają do majątku I-go. W latach 1519-40 majątek VI-ty był własnością rodu von Ziegelheim, po których dobra przejmuje rodzina von Schӧnaich z Dębinki, a po nich w 1566 roku rodzina von Gladis również z Dębinki. Majątek włączony do majątku I-go.
W północno-zachodniej części wsi położone było założenie folwarczne z dworem.
Osada położona w gminie Lubrza powiatu świebodzińskiego. Były niewielki majątek ziemski składający się z domu mieszkalnego oraz zabudowań gospodarczych.
Wieś położona w gminie Iłowa powiatu żagańskiego. W 1474 roku była własnością rodu von Filtz z Rościc. W latach 1512-15 należała do rodziny von Schӧnberg również z Rościc. W 1522 roku właścicielem była rodzina von Jornitz. Posiadali majątek do 1613 roku, kiedy wieś zakupiło miasto Żagań. W 1628 roku wieś przechodzi na księcia von Wallenstein ale już w 1634 roku ponownie wieś posiada miasto Żagań. W 1651 roku właścicielem zostaje burmistrz Gubina Neumann. Sto lat później wieś posiada baron von der Goltz. W 1752 roku wieś w rękach hrabiego von Tottleben. Później dość częste zmiany właścicieli- von Machui(1781), Schütze(1784), książęta żagańscy(1786), Rӓbiger(1857), von Strombeck(1863), kupiec Gerechter(1865), Salomon Isaak(1866), Sorge(1868)- wg spisu właścicieli ziemskich z 1873 roku posiadał 406 mórg ziemi, mieszkał w Berlinie. Może dlatego podani właściciele w latach 1871 to dzierżawcy. Kolejni właściciele to: Baranius(1871), Gruss(1871), kupiec Neumann z Wrocławia(1874), kupiec Titelmann(1875), Kuhn(1878), von Hartwig(1880), Kuhn(1880), Klausmann(1884), Becker(1884), Schultze(1885), Moehring i Pani Heise z domu Moehring(1893), Moehring i Pani Constabel z domu Heise(1898), Branca(1911), Rathke z Berlina(1915), Gietzelt z Torgau(1918-1940).
Wieś gminna powiatu jeleniogórskiego. Początki wsi sięgają XII wieku. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1334 roku, później w 1367 roku. W 1369 roku wieś była własnością Heinricha Beier. Od 1372 własność Clericusa Bolcze. Na przełomie XV i XVI wieku własność Konrada I von Hoberga(*1453-+1520). W 1512 roku sprzedał wieś Hansowi Dippoldowi von Burghaus. W 1529 roku wieś zakupił Franz von Reibnitz z Kłaczyny. Od niego w 1532 roku odkupił majątek Alexander Holtzschuer z Poznania. W latach 1537-1543 dobra należały do Justusa Decjusza, sekretarza króla polskiego Zygmunta Starego, który wydzierżawił majątek Heinrichowi Thule. W 1562 roku wieś należała do braci Hansa i Franza von Heilmann. W 1575 roku Hans von Heilamnn sprzedał majątek Hansowi von Gersdorf z Sichowa. Jego syn Christoph w 1608 roku sprzedał dobra Danielowi von Schaffgotsch. Za czasów Daniela von Schaffgotsch dochodzi do rozbudowy dworu. Po jego śmierci majątek dziedziczy wdowa Hedwig von Schaffgotsch, a po jej śmierci w 1668 roku dobra dziedziczy jej córka Regina von Mauschwitz, żona Maximiliana. . W 1679 roku majątek w rękach Balthasara Erdmanna hrabiego von Promnitz. Wnuk Balthasara, Johannes Erdmann hrabia von Promnitz w 1765 roku przekazał majątek Christianowi Friedrichowi hrabiemu zu Stolberg-Wernigerode. Posiadali majątek do 1945 roku. Ostatnim właścicielem majątku był od 1929 roku Christian Friedrich hrabia zu Solberg-Wernigerode.
Pałac
Pierwsza siedziba dworska zbudowana została przez ród von Beier. Na początku XVII wieku w latach 1608-1609 przebudowany i rozbudowany dwór w stylu renesansowym przez Daniela von Schaffgotsch. Splądrowany i zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej. W 1775 roku na fundamentach starego dworu hrabiowie zu Stolberg-Wernigerode postawili nową rezydencję w stylu barokowym. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1830 roku
Wieś położona w gminie Pszczew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1415 roku(Janowo), później w 1497(Janów), 1944(Janau). Była własnością Jana z Janowa. W 1435 roku Jurga Janowski wymieniany jako właściciel wsi . W okresie późniejszym wieś staje się własnością rodziny Polickich herbu Prawdzic, właścicieli pobliskiego Policka. W 1493 roku część gruntów w Janowie od Polickich zakupił Andrzej Hersztopski herbu Drogosław, ojciec Jana i brat Marcina. W 1494 roku Łukasz Policki za zgodą swej matki Anny Brodzkiej sprzedaje połowę Janowa Gabrielowi Sierpowskiemu z Sierpowa koło Śmigla. Po śmierci Gabriela Sierpowskiego Wojciech Policki w 1497 roku otrzymuje prawo wykupu ziem od córki zmarłego, Anny. Rodzina Polickich była właścicielem części wsi do XVII wieku. W 1698 roku majątek razem z Polickiem należał do rodziny von Unruh od których dobra zakupił Adam von Kalckreuth(1638-1711), właściciel Muchocina, ożeniony z wdową von Unruh, z domu von Nostitz. Majątek wchodził w skład majątku w Policku. W 1877 i 1896 roku właścicielem dóbr był Johann Heinrich Radatz, a w 1907 roku Auguste Rodatz z domu Scheeffer i porucznik Maximilian Rodatz. Majątek rodzina Rodatz posiadała do 1945 roku.
W południowo-zachodniej części wsi istniał folwark. Pozostałością po założeniu są budynki gospodarcze.
Była wieś, obecnie część miasta Zielona Góra. Były folwark założony przez właściciela Przytoku, Hansa Georga von Stentzsch w 1612 roku. Folwark był częścią majątku w Przytoku. W południowej części wsi resztki założenia dworskiego.
Wieś położona w gminie Nowogard powiatu goleniowskiego o średniowiecznej metryce. W XV wieku należała do rodziny von Dewitz. W 1540 roku własność Henninga von Dewitz a częściowo jego kuzyna, Jobsta von Dewitz. Ostatnim właścicielem wsi był Stephan Bernd von Dewitz(*1672-+1728). Mieszkał w Dargomyślu(Hoffelde). Z powodu wystawnego trybu życia popadł w długi. Część dóbr jeszcze za swojego życia sprzedał lub oddał w zastaw. Kulice w latach 1708-1738 otrzymał w zastaw za 19.600 talarów duński kapitan Otton Adrian von Edling. Później własność kanonika Johanna Augusta von Koven, od którego w 1726 roku majątek zakupił major August Friedrich von Bismarck, który w 1724 roku poślubił córkę Stephana Bernda von Dewitz, Stephanę Charlottę von Dewitz(1706-1735). Rodzina von Bismarck pochodziła ze Starej Marchii, gdzie w 1270 roku po raz pierwszy pojawia się z imienia w mieście Stendal(obecnie kraj związkowy Saksonia-Anhalt). August Friedrich von Bismarck pochodził z schӧnhauseńskiej linii rodu. W 1721 roku został pierwszym dowódcą goleniowskiego pułku dragonów Schulenburga. Kolejni właściciele z tego rodu: w 1747 roku majątek posiadał syn Augusta Friedricha kapitan Bernd August von Bismarck(*1725-+1758) a następnie wnuk August Friedrich II von Bismarck(*1753-+1814), który umiera bezpotomnie. Dobra w 1814 roku dziedziczy kuzyn Augusta Friedricha II, rotmistrz Carl Wilhelm Ferdinand von Bismarck(*1771-+1845), który w 1816 roku przeprowadza się z Schӧnhausen do Konarzewa wraz z żoną i synami: Bernhardem(*1810-+1893) i Ottonem, późniejszym kanclerzem. Po śmierci ojca dobra dziedziczy Bernhard von Bismarck. W 1870 roku majątek obejmował 2379 mórg ziemi a w 1879 roku obejmował 699,68 ha gruntów. Kolejnym dziedzicem dóbr był syn Bernharda, Bernd von Bismarck(*1868-+1948), który sprzedał majątek drugiej żonie brata Philippa, Hedwidze von Bismarck, z domu von Harnier(*1858-+1945). Ostatnim właścicielem dóbr był Gottfried von Bismarck. W 1910 roku majątek liczył 699,68 ha gruntów a w 1928 roku 643 ha gruntów.
PAŁAC
Podczas działań wojennych pałac znacznie zniszczony, rozebrany w 1973 roku.
DWÓR
Zachował się dwór zarządcy majątku. Jest to budynek jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym z naczółkami i lukarną. Położony na obrzeżach resztek parku.
Miejscowość położona w gminie Lubniewice powiatu sulęcińskiego. Wieś założona już w XIII wieku prawdopodobnie przez osadników z okolic Wołowa na Śląsku, od 1352 roku w rękach rodu von Waldow z Lubniewic. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1421 roku, kiedy 1/3 wsi należała do Margarete Zymütz wdowy po Nickelu Zysmütz, wg Weedekinda Zystnitz. Przed 1500 roku wieś przeszła w posiadanie rodziny von Waldow z Lubniewic. Ostatnim właścicielem z rodu von Waldow w roku 1715/18 był fundator miejscowego kościoła, Caspar Sigismund Adam von Waldow, który z Dorotheą von Kalckreuth miał trzech synów: Caspara Friedricha, Carla Adolpha i Hansa Wilhelma. W XVIII wieku wieś wg Kubacha w posiadaniu rodu von Sydow. Prawdopodobnie jest to pomyłka. Trudno powiedzieć od kiedy właścicielami Jarnatowa została rodzina von Kalckreuth. Prawdopodobnie pierwszym właścicielem Jarnatowa z rodziny von Kalckreuth był Ernst Rudolf von Kalckreuth(*04.03.1669-+28.05.1729), ożeniony z Sabine Elisabeth von Loeben(*07.03.1679-+03.05.1730). Po nim majątek odziedziczył jego syn Rudolph Erhard(Eberhard)(*1708-+1750) żonaty z Therese Beate von Wedel(14.10.1719-+12.02.1806). Mieli czterech synów i dwie córki: Hansa Christopha Ernsta(*14.06.1741 Jarnatów-+11.01.1825 Wrocław), Karla Sigismunda(*24.06.1744 Jarnatów-+04.05.1816r. Jarnatów) oraz Ernsta Karla Rudolfa(*18.08.1745 Jarnatów-+25.08.1813 Świdnica) i Friedricha Augusta Bogislava. Hans Christoph Ernst, pruski generał major w 1776 roku ożenił się z Christiane Maximiliane von Roedern(*1745-+1813), z którą miał 2 synów: Karla Friedricha(*1777-+1778) oraz Karla Ferdinanda(*1778-+1838). Po śmierci żony ożenił się po raz drugi z baronową Charlotte von Kottwitz(*1755-+1817) z Bojadeł, wdową po Dietrichu von Buddenbrock. Drugi z synów Karl Sigismund von Kalckreuth ożenił się z Luise Amalie Erdmuthe von Za(o)beltitz(*21.08.1764-+1832) . Mieli czworo dzieci: dwóch synów: Karla Adolfa(*04.11.1789-+08.10.1841) oraz Eberharda Wilhelma(ur.1797) oraz dwie córki: Henriette i Albertine Auguste(*15.01.1794-+09.02.1882). Część historyków podaje, że była to jedna córka Auguste Henriette Albertine(ur.16.01.1794r.-zm.29.09.1881r.) zamężna dwukrotnie: 1-mo w 1814 roku za Johanna Heinricha Karla Wilhelma von Kuhlwein(ur.29.12.1786 Słońsk-zm.13.09.1831 Bobrówko), 2-ndo w 1835 roku za pułkownika Wilhelma Otto Vivigenz von Rathenow. Dwójka najmłodszych synów adoptowanych przez ojczyma nosiła nazwisko Kuhlwein von Rathenow. Trzeci z synów Rudolfa Eberharda, Ernst Carl Rudolf, pruski generał major, komendant Świdnicy, ożeniony z Philippe Sophie Dorotheą von Borch(*1767-+05.10.1820). W 1767 roku bracia Carl Sigismund oraz Ernst Rudolph, w tym czasie porucznicy armii pruskiej zwrócili się z prośbą do króla Prus o sprzedaż majątku z powodu kłopotów finansowych. Fryderyk II odmówił i by wspomóc finansowo awansował braci do stopnia kapitana. W 1781 roku majątek odziedziczył Carl Sigismund von Kalckreuth(*1744-+1816), od 1789 roku landrata powiatu torzymskiego. Po spłaceniu matki i rodzeństwa od 1782 roku przejął rodowy majątek. W 1851 roku porucznik Wilhelm Eberhardt Ernst von Kalckreuth, syn Carla Sigismunda sprzedaje majątek rodzinie von Gemmingen. Kolejnym właścicielem w połowie XIX wieku była rodzina Tholuck/1857/. W 1879 roku majątek o powierzchni 856,60ha należał do Dr Abendroth, a dzierżawcą i administratorem był Kortüm. W 1896 roku majątek liczący 945 ha gruntów w rękach Richarda Neumann oraz J.F.Neumann. Na początku XX wieku majątek w rękach rodziny Stucken/1903/. Od 1909 roku Jarnatów w rękach rodziny von Bӧttinger– rodzina nobilitowana w 1907 roku. Majątek został zakupiony przez Henry`ego Theodora von Bӧttinger(*1848-+1920), tajnego radcy rządowego, członka Izby Seniorów, bankiera i przemysłowca z Berlina. Żonaty z Adele Bayer, córką Friedricha Bayer, przedsiębiorcy chemicznego. Do 1907 roku był dyrektorem a następnie przewodniczącym rady nadzorczej firmy Bayer. Z Adele Bayer miał trzech synów: Friedricha Heirnicha(*1879-+1925), który w 1913 roku odziedziczył majątek w Melejdach koło Bartoszyc w Prusach Wschodnich, Heinricha(Heinza) Karla Josefa(*13.07.1882-+24.08.1968) oraz Waldemara Friedricha Johannesa(*1886-+1945). W 1914 roku majątek obejmował 1343ha. W tym czasie w skład majątku wchodził folwark Sobieraj(Teuer). Po śmierci Henry`ego Theodora w rękach wdowy i dwóch młodszych synów. Ostatecznie majątek odziedziczył Waldemar Friedrich Johannes żonaty z Lotte Mathilde Schniewind(*1890-+1989). W 1925 roku dokupił majątek w Żubrowie. Zmarł w sowieckim obozie w Krzeszycach w 17.03.1945 roku. W 1929 roku własność Waldemara von Bӧttinger z Jarnatowa oraz Dr. Heinza von Bӧttinger bankier z Berlina, 1751ha. W skład majątku wchodził folwark Sobieraj(Teuer) oraz Miechów(Meekow) i Pohulanka(Trinkeinmal). W 1879 roku mowa o drugim majątku-Schulzengut o powierzchni 159,90ha należącym do wdowy Scherfke.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY
Już w XVIII wieku stała siedziba dworska w Jarnatowie. Prawdopodobnie pod koniec XX wieku została rozbudowana i przebudowana. Kolejna miała miejsce po 1910 roku. Tak powstała rezydencja o cechach romantycznych i neorenesansowych. Po wojnie gospodarstwo wraz z pałacem było w administracji PGR do 1960 roku, kiedy przekazano pałac na ośrodek kolonijny Zaodrzańskich Zakładów Przemysłu Metalowego „Zastal” w Zielonej Górze. W jej posiadaniu pałac wraz z zabudowaniami folwarcznymi i parkiem znajdował się do 1978 roku. W 1982 roku pałac wraz z budynkami przejęła Wojewódzka Komenda Milicji Obywatelskiej w Gorzowie Wlkp. na ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Rozpoczęty remont przerwany został 1988 r. Do 1995 roku będąc własnością Skarbu Państwa stał nieużytkowany. Od 1995 roku był w posiadaniu polsko-niemieckiej spółki. Obecnie własność prywatna.
